De Volkskrant, 30-04-2005, column in katern Kennis van Bas Haring

Telkens wanneer ik een directeur spreek, zoek ik even naar zijn hoge hoed

Een `directeur' is voor mij in eerste instantie iemand van het circus. Of misschien de baas van een fabriek. Zo ben ik opgevoed: naïef links. Telkens wanneer ik een directeur spreek, zoek ik even naar zijn hoge hoed. Tevergeefs.
    Verleden week liep ik langs een bureau waarachter een directeur rustig zat te werken. Wat opviel was zijn 17 inch grote laptop. 17 inch is groot. Zeker voor iemand die weinig meer dan tekstverwerken doet. Bovendien weet ik dat zijn secretaresses, het zijn er drie, 8 uur per dag naar een minischermpje staren. 'Hoe zou dat gegaan zijn?' vroeg ik mij af. Hoe is het mogelijk dat de directeur wel. en zijn secretaresses niet zo'n ding bestelde? Omdat de directeur het kan.
    De directeur gebruikt zijn mogelijkheden. Hij kán de grootste krijgen, en hij zal dus grootste krijgen. Dat past bij directeuren: als de directeur niet de grootste laptop had willen hebben dan was-ie geen directeur geweest. Wat voor soort directeur had u anders in gedachten? Een directeur die bescheiden is, zo'n grote computer niet wil en de mogelijkheden die hij heeft niet ten volle uitnut? Zo'n directeur wordt geen directeur.
    Het is onafwendbaar dat de mensen die maximaal gebruik maken van hun mogelijkheden uiteindelijk ook boven komen drijven in de rol van directeur, `topmanager' of anderszins belangrijks. Wie andere zou in die rol dan boven komen drijven? En het is haast onafwendbaar dat topmanagers, directeuren van zorginstellingen etc. zichzelf een salarisverhoging geven: omdat ze het kunnen.
    Daar gaat het mij dan ook niet om. Het is verspilde tijd je druk te maken over zaken die onafwendbaar zijn. (Hoewel ik me soms kan opwinden over het feit dat stenen altijd naar beneden vallen en nooit naar boven.) Wat mij vooral bezighoudt is wat die mensen toch bezielt. Waarom wil een directeur of topmanager toch altijd de grootste en van alles het meeste?
'in de werking van de markt is een salaris van een paar honderdduizend euro heel normaal. Met een minder salaris kun je voor dit soort functies niet aankomen: met minder zou je niemand zijn.'
    Met minder zou je niemand zijn? Als je een paar honderdduizend euro op moet tellen bij wie je bent om echt pas iemand te zijn, dan ben ik benieuwd naar wie je bent zonder die paar honderdduizend euro. Een heel diep gat. Arme jongens. Hebben ieder jaar honderdduizenden euro nodig om hun gebrek aan eigenwaarde aan te vullen. Of een grote laptop.


Terug naar Houding top I , Topinkomens, zelfregulering , Topinkomens, rechtvaardiging , Hiërarchie sociologie  , Hiërarchie economie , of naar site home .