Literatuur: VARA TV Magazine

Onderstaand een interview in de Volkskrant over het VARA TV Magazine, één van de meest gebruikte bronnen van deze website (De Volkskrant, 26-02-2007, door Jean-Pierre Geelen|

  Gestegen in de journalistieke pikorde

Het gaat beter dan ooit met de omroepbladen, zegt Daan Dijksman, die VARA TV Magazine verlaat na dertien jaar hoofdredacteurschap. Leerzame jaren: ‘Jack Spijkerman ging zo over de rooie, dat hij met computers dreigde te gaan gooien’. Een interview.

‘Ik ben nogal van de verheffingsgedachte’, zegt Daan Dijksman (60). Vandaar dat VARA TV Magazine, het omroepblad waarvan hij bijna dertien jaar hoofdredacteur was, de lezer net zo makkelijk trakteert op een stuk over een film over Idi Amin als op een amusante analyse van het fenomeen veejay.
    Dijksman zwaait per 1 maart af, wegens een cao-regeling die hem het min of meer gedwongen recht op vervroegd pensioen verschaft. Rare zaak: ‘VARA-sterren mogen tot in het oneindige blijven zitten, maar op het niveau van de postkamer en iets daarboven moet je op 60ste weg. Felix Meurders is toch een stukje ouder dan ik. Paul Witteman: van mijn jaar. Die verklaarde me voor gek dat ik wegga.’
    Hoe dan ook: hij mag terugkijken op een geslaagde missie. Na 24 jaar bij de Haagse Post en later HP/De Tijd maakte hij van de ‘VARA-gids’, zoals VARA TV Magazine in de volksmond nog altijd heet, veruit het lezenswaardigste omroepblad, dat op volwassen, journalistieke wijze poogt te berichten over de wereld van entertainment. Dijksman: ‘Het blad is wat zwaarder geworden: het leunde wel erg op covers met jonge meiden uit de showbizz. Het is ook in de journalistieke pikorde gestegen. De generatie auteurs die nu bijdraagt, staat evengoed in de Volkskrant, de NRC of elders. Terwijl het begin jaren negentig in café De Pels iets meer mode was om te zeggen dat je niet eens een televisie hád.’
    Zijn inspiratie haalde hij onder meer uit het buitenland, waar het Vlaamse Humo, het Franse Télérama en het Amerikaanse bladen Entertainment Weekly grote successen zijn, zowel inhoudelijk als commercieel. In Nederland bestaan de concurrenten uit aanzienlijk minder pretentieuze magazines. Dijksman: ‘Zo’n Veronicagids is een curieus fenomeen. Er zijn een miljoen abonnees die dat vrijwillig tot zich nemen. Het blad is oerburgerlijk, maar je lijkt toch jong als lezer, een soort Ikea-jong. Ik zie het met verbazing, en ben blij dat ik het niet hoef te maken.’
    ‘Ik kijk niet zo veel tv’, zegt hij, zonder trots. ‘Programma’s als SBS-Shownieuws en RTL-Boulevard gaan volledig langs me heen. Zo’n Albert Verlinde; ik sta er niet boven, maar het is zo’n gelul.’
    Nee, hij kent de achtereenvolgende TMF-meisjes niet uit zijn hoofd – een handicap die hij oploste met een (jongere) adjunct die hem kon verlossen van zijn ‘Jules de Corte-achtige tasten in de showbizzwereld’.
    Zijn blad dankt de oplage (ruim vierhonderdduizend) behalve aan de lage prijs en de spreekwoordelijke ‘Roemeense waterkoker’ die bij een abonnement cadeau gaat en aan de toegankelijkheid. Dijksman: ‘We hebben wel een paar rubrieken die doordacht in elkaar zitten. Buis & Haard, waarin een bekende persoon met zijn partner vertelt waar hij of zij naar kijkt, dat is een vorm van verantwoord voyeurisme. De kracht is natuurlijk niet dat geouwehoer over tv, want dat komt meestal neer op een voorkeur voor Nova, maar het interieur op de bijgeplaatste foto. ’
    Rubrieken als die maken het mogelijk elders een stuk van vijfduizend woorden te plaatsen over toenmalig Zomergasten-presentator Joost Zwagerman, die allerminst aangenaam verrast was door het profiel, getuige diens nachtelijke e-mails aan Dijksman.
    Zulke lessen leerden hem wat televisieroem met een mens vermag. Jack Spijkerman was nog zo’n casus: ‘Wij hadden een modepolitieachtige rubriek, waarin Jort Kelder het waagde op te merken dat als je zo lelijk bent als Jack Spijkerman, je eigenlijk alles kunt dragen.’ De VARA-coryfee ging zo ‘pontificaal over de rooie’, dat hij met computers dreigde te gaan gooien. Over Matthijs van Nieuwkerk: ‘Als zo iemand de persdienst op zondagmiddag laat bellen om zijn beklag te doen over te plaatsen foto’s waar hij kennelijk niet blij genoeg op kijkt, denk ik wel even: wat heb ik nu aan mijn jongensfiets hangen? Ooit hoofdredacteur van Het Parool, en dan wind je je op over zoiets.’
    De sector van de omroepbladen vormt volgens Dijksman ‘een ijsberg’, weliswaar een smeltende vanwege lichte, doch gestage oplagedalingen, maar er is nog tijd van leven. ‘Bij mijn aantreden ging de discussie al over de doem van het vrijgeven van televisiegegevens, waardoor commerciële partijen hun eigen gids zouden kunnen uitgeven. Pas sinds een paar maanden gaat het daar helemaal niet meer over. Het is nog nooit zo goed gegaan als nu. Mijn omroep is blij met dit kabinet, Bert Bakker en mevrouw Urgü zijn uit de Kamer vertrokken. De emotie rond het onderwerp lijkt volledig verdwenen.’
    De omroepbladen zijn volgens hem nog altijd ‘dé manier om je omroepleden te werven’. Zo’n 10 procent van de oplage bestaat uit losse verkoop. ‘Relatief weinig, maar in absolute aantallen een getal waar de opiniepers blij mee zou zijn.’ Het is een branche met zijn eigen wetmatigheden: ‘Pauw & Witteman, daar zijn zo’n miljoen kijkers voor. En toch: een cover met die twee zal geen opwinding teweeg brengen in de kiosk, ook al omdat zoveel andere media hen al op de cover hebben.’
    Zijn opvolger, Chris Buur, kan wat hem betreft het blad op gelijke voet voortzetten, al zal hij zijn eigen accenten (muziek) leggen. En hoewel zijn omroep soms meer oog lijkt te hebben voor televisie en ‘nieuwe media’ , is er nog toekomst voor het gedrukte woord: ‘Er bestaan serieuze plannen om meer te doen met typische VARA-thema’s, zoals cabaret. Het programma Kassa is een ijzersterk merk. Dan zou een soort Kassa-Magazine zeer mogelijk zijn. Daar wordt serieus naar gekeken.’



Naar Literatuur, inleiding , of site home ·.

7 mrt.2007