Bronnen bij Menswetenschappen, regels: revolutie, eindpunt

Dat de uitkomst van een  sociologische revolutie, als voorbeeld van een niet-evenwichtproces, een hoge mate van onvoorspelbaarheid en een root risico van ongewenste uitkomsten heeft, is bekend genoeg. Onderstand een voorbeeld naar aanleiding van de eerste revolutie sinds het schrijven van het Menswetenschappen, regels artikel (de Volkskrant, 25-01-2011, column door Leen Vervaeke):
  Leve de revolutie! Maar wat komt erna?

Een maand lang betoogden de Tunesiërs. ... Ze hielden vol tot hun gehate president Ben Ali de aftocht blies. Leve de revolutie!
   En na de revolutie? Toen betoogden de Tunesiërs verder. Ze trotseerden traangas, schreeuwden slogans en zwaaiden met spandoeken. Ze hielden vol tot... niemand die het weet.
    De geschiedenis leert het, en Tunesië bevestigt het: na de revolutie volgt niet de democratie. Na de revolutie volgt de chaos, de wanordelijke zoektocht naar nieuw leiderschap. De revolutie, dat was slechts het halve werk. Nu volgt het moeilijkste deel.
   Want de Tunesiërs wisten heel goed wat ze niet wilden: het dictatoriale regime van Ben Ali, zijn corrupte vrouw Leila Trabelsi en hun trawanten. Wat ze wél willen, is minder duidelijk.
   'Democratie', antwoordden de post-revolutionaire betogers in Tunis vorige week, toen ik naar hun eisen vroeg. 'We willen democratie. De politici moeten luisteren naar het volk.'
    Democratie. Verkiezingen dus. Maar iemand moet die verkiezingen organiseren, bij voorkeur een tijdelijke regering van nationale eenheid. Die tijdelijke regering is echter net waartegen de Tunesiërs nu demonstreren.
    Hun protest is begrijpelijk. De Tunesische bevolking heeft geen enkel vertrouwen in een regering waarin talrijke kopstukken van Ben Ali's bewind zijn vertegenwoordigd. Zij worden als medeplichtig beschouwd aan 23 jaar gruwelijke onderdrukking.
    Anderzijds is er geen duidelijk alternatief voor de huidige regering. De jasmijnrevolutie draagt de handtekening van vakbondslui, werklozen, studenten, advocaten, communisten, islamisten en andere opposanten. Zij hebben elk hun eigen leiders, die bij de anderen onbekend of impopulair zijn.   ...
    Bovendien is Ben Ali's oude partij na 23 jaar alleenheerschappij zo verstrengeld met de Tunesische instellingen, dat een plotse verwijdering van de partij het land volledig tot stilstand zou kunnen brengen.
    De chirurg Hechmi Hajlaoui, die ik in Tunis ontmoette, vatte het treffend samen. 'De partij van Ben Ali is als een kanker met uitzaaiingen in het hele lichaam. Iedereen weet dat je zo'n kanker niet in één keer kunt verwijderen. Je moet hem beetje bij beetje behandelen, anders dood je ook de gezonde cellen. Maar je mag ook niet te voorzichtig zijn, anders overwint de kanker.'    ...

En meteen daarna Egypte (de Volkskrant, 02-02-2011, van verslaggever Arie Elshout):
  VS komen zichzelf tegen

De Egyptische revolutie heeft het beleid van de Verenigde Staten in het Midden-Oosten van zijn ankers geslagen. ...
    Want revoluties zijn per definitie omgeven met veel onzekerheden. Meestal voltrekken zij zich in fasen. In het begin komt er veel positieve energie los, maar niet zelden eindigt de omwenteling in een kater, in de vorm van de guillotine (Frankrijk), kampen (Rusland) of executiepelotons (Iran). Oost-Europa was een wonder, omdat het vrij uitzonderlijk was.   ...

Ook de filosoof van de Volkskrant is, tevens zijnde historicus, op de hoogte van de feiten (de Volkskrant, 01-02-2011, column door Peter Giesen):
  Opstand

Tussentitel: Helaas leveren revoluties vaak nieuwe meesters op

Mohammed Bouazizi had een universitaire opleiding, maar kon geen werk vinden. Hij onderhield zijn familie door op straat fruit te verkopen. Toen de politie zijn handelswaar in beslag nam, was hij het zat. Hij stak zichzelf in brand, uit protest tegen de corruptie, de willekeur en de onderdrukking in Tunesië. Daarmee gaf hij het startsein voor een opstand in de Arabische wereld.    ...
    Helaas leveren revoluties vaak nieuwe meesters op. Ideeën worden ideologieën die een stralende toekomst beloven waardoor het doden van tegenstanders gerechtvaardigd wordt. Vijanden van de vooruitgang zijn vijanden van de mensheid. De wereld wordt een dienst bewezen door ze uit de weg te ruimen. ...

Hoewel Giesen dus op de hoogte is van de feiten, wil hij ongetwijfeld niet weten waarom dit zo gebeurt. Want dan zou naar buiten komen dat hij zelf ook leidt aan een ideaal, "internationale solidariteit", dat tot ideologie is verheven: die van het multiculturalisme (naast diverse andere problemen ). En dat hij dus zelf bijdraagt aan een potentiële revolutie.


Naar Menswetenschappen, regels , Menswetenschappen, huidig , of site home ·.

26 jan.2011