Bronnen bij Nut van religie: het opdringen

Onderstaand voorbeelden van het opdringen van religieuze opvattingen aan anders- of niet-gelovigen (de Volkskrant, 13-05-2006, column door Aleid Truijens):
  Bij ziekte mag de zondagse moraal worden opgerekt

Tussentitel: Een extra, levensreddend kind zou onethisch zijn

... Toen ik zwanger werd, kreeg ik ongevraagd het geschenk met de bespottelijke naam ‘Blije Doos’. Tussen de gratis knijpeendjes en proefluiers zat toen nog niet de wervende brief van de firma Cryo-Cord. Aanstaande ouders wordt daarin gewezen op de mogelijkheid het navelstrengbloed van hun boreling te laten invriezen.
    Had ik dat indertijd gedaan, als het had gekund? De site van het bedrijf leert dat we voor het luttele bedrag van 25 euro per maand en een inleg van 125 euro het noodlot vóór kunnen zijn. De stamcellen worden dan twintig jaar deskundig bewaakt. Dat kan van pas komen, als het kind leukemie krijgt bijvoorbeeld. Ach, 6125 euro, een brandverzekering is duurder. Je zou een dief van je eigen geluk zijn als je het naliet. Honderdduizenden deden het dan ook.
    Toch is die invriezerij omstreden. Het is onduidelijk wie verantwoordelijk is als er iets mis blijkt met die stamcellen. Bovendien: de kans dat een kind leukemie krijgt, is verwaarloosbaar: ongeveer 1 op de 50.000. Cryo-Cord loopt vrolijk binnen, op golven van angst.
    Door die argumenten had ik me laten overtuigen. Vast. Maar het toeval is geniepig: R.’s broertje was die ene op velen. Als stamceltherapie zijn enige kans was geweest, had ik van spijt de haren uit het hoofd getrokken. Ook hadden we als hazen een nieuw kind gemaakt, mét zo’n magisch slangetje eraan. Ik was veertig toen S. ziek werd; misschien te oud. IVF was dan een mogelijkheid geweest. Drie gezonde kinderen of er één verliezen – geen moeilijke keus.
    Staatssecretaris Ross wil dat nu verbieden. Tegen het advies van de Gezondheidsraad in, besloot zij dat IVF alleen mag als de donorbaby gewenst is om zichzelf. Dus moeten mensen die een kind willen om een ander te redden, voortaan een toneelstukje opvoeren. Er worden veel kinderen ongepland geboren, en van bijna allemaal wordt gehouden. Maar één extra, levensreddend kind is onethisch.
    Dat is christelijke betutteling. Angst voor geknutsel met embryo’s is terecht. Maar als ziekte aan de deur klopt, mag de zondagse moraal worden opgerekt. Vind ik nu. ...

Een van de klassieke gevallen is natuurlijk het gedoe rond abortus. Wat meteen de grond in geoord kan worden als algemeen religieuze opvatting,omdat diezelfde groep lieden die tegen abortus pleiten "vanwege de heiligheid van het leven", er totaal geen moeite mee hebben om de heiligheid van het leven van 20 jaren oud naar Afghanistan te sturen om daar te sneuvelen "voor het goede doel". Maar als lijders aan een diepgravende geestesziekte hebben religieuzen natuurlijk totaal geen oog voor logica.

Een aardig voorbeeld van dit soort "geen oog hebben voor logica" is onderstaande geval (de Volkskrant, 26-11-2010, door Mariska Orbán-De Haas):
  Waarom maakt kritiek op abortus zoveel agressie los?

Mariska Orbán-De Haas | Na haar open brief over abortus aan Kamerlid Jeanine Hennis kreeg hoofdredacteur Mariska Orbán van het Katholiek Nieuwsblad tientallen doodsbedreigingen en werd zij blootgesteld aan een volksgericht op internet

Een opinieartikel dat 350 duizend tweets oproept, tientallen doodsbedreigingen, een veelvoud aan doodsverwensingen en enkele virtuele groepsverkrachtingen. Voor een hoofdredacteur van het enige katholieke nieuwsblad in Nederland is dat geen alledaagse ervaring. Wat had ik in hemelsnaam geschreven? Een oproep om protestanten, moslims en andere andersdenkenden te verbannen? Een pleidooi om de paus tot Nederlands staatshoofd aan te stellen? Nee, in mijn open brief aan Kamerlid Jeanine Hennis-Plasschaert deed ik een poging een brug te slaan tussen haar (en mijn) persoonlijke verdriet om het verlies van een ongeboren kindje en de Nederlandse abortuspraktijk. Libelle meets Osservatore Romano. Het bleek een steen in een vijver die in een vulkaan veranderde.
    Jeanine Hennis kreeg van hulpbisschop De Jong net als alle 150 Kamerleden een plastic poppetje bij haar post. Een remake van een foetus van tien weken. De boodschap: een abortus is niet het koele verwijderen van een willekeurig klompje cellen, maar het doden van een mensje. Dat schoot bij Hennis in het verkeerde keelgat. ‘WALGELIJK!’, twitterde ze op haar pagina. Enkele dagen later gevolgd door een toelichting. Zij had zelf enkele miskramen gehad, aldus haar tweets, dan komt zo’n plastic herinnering hard aan.
    Met mijn open brief wilde ik op deze publieke ontboezeming inhaken. Als journalist en katholieke opiniemaker, maar ook als vrouw én (mede)ervaringsdeskundige. Door te schrijven dat juist mijn persoonlijke verdriet om het verlies van zo’n klein mensje én mijn ervaring vanaf het eerste moment van een zwangerschap een volwaardige moederband met je baby te voelen, het voor mij onnatuurlijk aanvoelt dat er in Nederland 30 duizend abortussen per jaar worden uitgevoerd. Ik was en ben ervan overtuigd dat we beter moeten luisteren naar de reden achter de vraag om een abortus en op zoek moeten naar alternatieven.   ...

Ze heeft het totaal niet door. Met of zonder een eigen ervaring aangaande het verlies van een zwangerschap, heeft ze zich op geen enkele wijze te bemoeien met de zwangerschap vaneen ander. En al helemaal niet als die ander om haar moverende redenen toevallig niet blij is met die zwangerschap. Punt. Alles wat gaat in die richting, is vanuit het standpunt van de andere even walgelijk als zij abortus walgelijk vindt. Alle motivatie om zich toch met andermans zwangerschap te bemoeien, kan gemakkelijk geriposteerd worden.
     Want natuurlijk is het onderhouden van religie minstens even walgelijk als het afbreken van een zwangerschap. Het is de ontkenning van het autonome menselijke leven zelf. Zeker die versies die een almachtige godheid kennen. Dat is het het reduceren van de waardigheid van het menselijke leven tot de rol van een robot in de handen van één of andere superspeler die in een game genaamd "Schepping". De meest weerzinwekkend fantasie die je je kan voorstellen.
    Mariska Orban geeft een uitvoerige demonstratie van wat er gebeurd als je jezelf tot het niveau robot van een superspeler laat afzakken:
  Met mijn open brief wilde ik op deze publieke ontboezeming inhaken. Als journalist en katholieke opiniemaker, maar ook als vrouw én (mede)ervaringsdeskundige. ...
    Het belangrijkste verwijt is dat ik het persoonlijke verdriet van Jeanine Hennis zou hebben geëxploiteerd voor mijn eigen ideologische strijd. Dat trek ik mij aan; het was nooit mijn bedoeling Hennis te kwetsen. En daarbij, Hennis is een publiek persoon. Niet de persoon, maar Kamerlid Hennis besloot op Twitter, waar zij zich profileert als parlementariër, iets van haar eigen geschiedenis bloot te leggen. Daarmee maakte zijzelf het persoonlijke politiek en werd zij daarop publiek aanspreekbaar.

Een argument. Inderdaad: Hennis is publiek persoon.
  Dit ‘oneerbare’ voorstel leidde tot een storm van laaiende en loeiende reacties. De site van het Katholiek Nieuwsblad veranderde in een volksgericht. Twitteraars, bloggers en reaguurders vonden dat ik mezelf moest aborteren, ik hoorde op de brandstapel, ik zou de duivel zelf zijn, ze zouden mij wel even komen euthanaseren. Op internet verschenen de gruwelijkste teksten waarin plastisch beschreven werd hoe ik werd vernederd, mishandeld en verkracht.

Maar met hetzelfde argument is mevrouw Orban ook publiek persoon. En iedereen met wiens leven mevrouw Orban zich wenst te bemoeien, opeen walgelijke manier, heeft dus het recht ophaar te reageren op een  even walgelijke manier. Hetgeen velen kennelijk gedaan hebben. En dan is mevrouw Orban verbaasd en boos.
    Tja ...
    Maar het is nog niet over:
  Waarom kreeg HP/De Tijd geen dreigtweets na de onthullingen over de zwangerschapstest van de vrouw van Pechtold en het ‘spijbelbriefje’ van de dochter van Rouvoet, opgevist uit hun vuilniszakken?

Omdat, heel simpel, dit niet gaat om directieven aan de rest van de bevolking gebaseerd op een geestelijke afwijking. Het is misschien wel fout, maar de fout wordt niet toegeschreven aan de rest van (niet-gelovig) Nederland.
  Wat veroorzaakt in reacties op deze opvatting zoveel verbaal geweld? Er lijkt een twitterhooliganisme te zijn ontstaan waarin keurige mensen achter de bescherming van hun virtuele avatar helemaal losgaan. Het zou mij niet verbazen als deze agressie 2.0 wordt versterkt door hufterjournalistiek, populaire scheldsites, razende Kamerleden en andere publieke exponenten van de verruwing. In zo’n klimaat is het inderdaad bijna onmogelijk op te komen voor zoiets kwetsbaars als een ongeboren kind.

Reactie:
  Er is ooit een reli-hooliganisme ontstaan waarin keurige mensen achter de bescherming van hun virtuele avatar helemaal losgaan. Het zou mij niet verbazen als deze agressie 0.0 wordt versterkt door hufterjournalistiek, geïmporteerde scheldkerken, razende Kamerleden en andere publieke exponenten van neo-religieuze verruwing. In zo’n klimaat is het inderdaad bijna onmogelijk op te komen voor zoiets kwetsbaars als de vrije mens.

Kortom: mevrouw Orban is een levendig voorbeeld van de rationele lobotomie waaraan de aanhanger van religie gaat lijden, in proportie met de ernst van zijn geloof.


Naar Religie, nut , of site home .