Bronnen bij Valkuilen: ledigheid

Voorbeelden van de slechte invloed voor de mens van een (overdadige) hoeveelheid ledigheid (VARA TV Magazine, nr. 24-2006, interview door Nathalie Huigsloot):
  Mr. Babbelebabbelebab

Eenzaam is hij, maar niet alleen. Om het geld hoeft Hans van der Togt het niet te doen en de honden (en de drank) zijn goed voor afleiding (en vergetelheid).
...
De spotlights mis je niet?
Nee, helemaal niet. Er zijn een aantal mensen die het wel héél moeilijk vinden dat ze dat moeten missen. Ik ben natuurlijk niet de enige die in die tijd moest stoppen. Henny Huisman is zo'n typisch voorbeeld. Die heeft het er zelfs voor over om bij een EO te gaan werken. Zolang-ie in godsnaam maar op dat scherm is. Mij kan het gestolen worden.

Komt dat ook omdat je het voor het geld niet meer hoeft te doen?
Ik zit wel in de luxueuze omstandigheid dat ik makkelijk nee kan zeggen. Toen Endemol naar de beurs ging mochten wij voorintekenen. Ik heb er al mijn spaarcenten in gestopt. Dat was drie ton. Twee jaar later, met Telefonica, ging het acht keer over de kop en had ik 2,6 miljoen op de bank. Ik ben nu binnen. Niet dat ik iedere maand een nieuwe Hummer kan kopen, maar ik kan er leuk van leven. Ik kan er drie keer per jaar van op vakantie. En dat kan ik heel lang volhouden.

Hoe fijn is het eigenlijk dat je die klapper hebt gemaakt?
Het ontneemt wel een beetje de drijfveer om in actie te komen. Ik kan ook niet zo veel.
Ik heb drie jaar mulo. Ik ben de man van de gezellige babbelebabbelebab. En ik kan moeilijk achter de kassa van de Albert Heijn gaan zitten. Dan worden de rijen heel lang. Dus wat moet je nog? Het heeft zo'n enorme impact gehad dat ik negenjaar lang dagelijks op tv ben geweest met een programma waar elke dag ruim een miljoen mensen naar zaten te kijken. Ik ben Mr. Rad van Fortuin. Dat zal mijn leven lang aan me blijven kleven.    ....

En dat is een kwaal die meestal niet beter wordt"(Volkskrant Special Geld, 08-12-2007, door Peter Boerman):
  Bekend en berooid
...
Hans van der Togt (60)
Eens was hij een gevierd quizmaster en presentator van het Rad van Fortuin, nu vooral bekend als ontdekkingsplaats van Leontine Borsato, toen nog professioneel bordjesomdraaier. Wie kent niet meer de uitdrukking: 'Ik wil een klinker kopen'?
    Maar acht jaar geleden werd Van der Jogt op de keien gezet door RTL, en raakte hij aan de fles. 'Natuurlijk ben ik een alocholist', bekende hij onlangs aan Nieuwe Revu. 'Ik heb zeven jaar thuisgezeten. Dan raak je gewend aan die luie stoel.' Niet alleen de drank, ook nicotine houdt hem op de been. 'Ik rook zo'n veertig sigaretten per dag. En dat al zo'n 44 jaar. Het is eigenlijk een wonder dat ik nog leef.' Via de musical Fame probeert de presentator momenteel een comeback te maken.  ...

Maar wat voor individuele personen geldt, geldt ook voor de maatschappij als geheel (de Volkskrant, 24-11-2007, door Martijn Katan, ):
  The Big Man

... Tijdens een bespreking over de vetzuchtepidemie dwalen mijn gedachten af naar de zandweg langs de Zambezi waar ik deze zomer reed met mijn dierbaren. We kwamen om wilde dieren te zien, maar ook om kennis te maken met echte Zambianen. Daarom reden we een willekeurig erf op; als we niet welkom waren hoorden we het wel. We waren echter zeer welkom: landelijke Zambianen zijn zelfbewust maar heel gastvrij. Bovendien waren ze nieuwsgierig naar die vier vreemde blanken.
    Een zoon die Engels sprak, stelde ons voor aan zijn vader, een kleine, vriendelijke man. Hij werd ‘The Big Man’ genoemd want hij was de baas van de nederzetting. Ze beschikten over water uit de rivier, zand, riet, struiken en bomen. Gebouwen, stopcontacten, kranen, lampen of brievenbussen waren hun vreemd, en ze zagen meer krokodillen dan auto’s. Dat hinderde niet want de Big Man zorgde voor zichzelf. Zijn familie had solide hutten, geiten, kippen, veldjes met maïs en een stevig hek om het erf.
    De maïs was goed geweest. Door zuinig beheer hadden ze genoeg overgehouden voor wel een jaar. Die voorraad was opgeslagen in manshoge korven van dunne takken, die waren dichtgesmeerd met leem, zodat de muizen er niet bij konden. Als de komende maïs mislukte zouden ze niet verhongeren. ...
    Intussen ging het leven door. De Big Man maakte plannen voor een visvijver, de kinderen hadden lol om een rennende kip, de ouders tobden over het schoolgeld, en de jongens fantaseerden over de meisjes uit het volgende dorp.
    Zij vertelden ons hoe je maïs stampt en bereidt. Wij vertelden over sneeuw, snelwegen, flats en onze vliegreis. Toen dronken we ons huisgemaakte maïsbier op en reden verder richting wildparken.
    En nu, een half jaar later, haalt de Big Man me in. Ik loop door Schiphol, zie honderd winkels met leuke maar misbare spullen, en denk aan die vriendelijke man bij zijn hut aan de Zambezi. Hij zou niets liever willen dan onze overvloed, en wij vervelen ons in onze gouden kooi. ...


Naar Valkuilen , of site home .

12 dec.2007