Alfa-denken, tegen de publieke zaak: de vakbonden |
27 okt.2008 |
Er zijn diverse afgeleiden van het anti-publieke-zaak denken binnen de wereld van de alfa-intellectuelen.
Eén daarvan is de anti-vakbonden houding. Nu is een vakbond niet iets dat direct
onder publieke zaak valt, maar de twee zaken hebben wel wat gemeen. Dat wat ze
gemeen hebben is "grootschalige menselijke organisatie"- de staat organiseert de
belangen van alle inwoners van het land als geheel, en een vakbond organiseert
de belangen van de werknemers binnen een bepaald beroep of beroepen.
Voor daar conclusies uit getrokken worden, moet er eerst
aangetoond worden dat die anti-vakbonds houding bij alfa's inderdaad bestaat.
Wat betreft het rechtse deel van het maatschappelijke spectrum behoeft dat geen
bewijs - noem het woord vakbond in die kringen, en je krijgt kots over je
schoenen.
Wat betreft het linkse deel van het spectrum is dat bewijs
wel nodig. Als representant van het de linkse alfa's is natuurlijk weer de
Volkskrant gekozen. Een grondige aanpak zou een langere termijn
bestrijken, maar hier zijn de gegevens uit 2008, waarin twee kwesties speelde:
politie en onderwijs. Het gaat naast de feiten, vooral ook om de toon van de
berichten. Denk weer aan die kots:
De Volkskrant, 15-02-2008, van verslaggevers Jasper Karman en Elsbeth Stoker
Politie-cao | Agenten vinden ruim 10 procent meer loon onvoldoende
Negatieve reacties op loonbod Ter Horst
Toekomst conceptcao onzeker | Honderden boze reacties op internetfora.
Politieagenten reageren boos en teleurgesteld op het eindbod dat minister Ter
Horst (Binnenlandse Zaken) woensdag heeft bekendgemaakt. De afdeling
Gelderland-Zuid van politiebond NPB heeft het bod al naar de prullenbak
verwezen.
In de nacht van dinsdag op woensdag werd bekend dat de vier
politiebonden na twee dagen intensief onderhandelen een principeakkoord hadden
gesloten met bemiddelaar Doekle Terpstra.
Volgens de concept-cao, die een looptijd heeft van drie jaar,
krijgen de agenten ruim 10 procent loonsverhoging. Dat komt onder meer neer op
een loonsverhoging van 3,5 procent vanaf februari 2008. Volgend jaar krijgen de
agenten er nog eens 3,3 procent salaris bij. De loonsverhoging voor 2010 zal
uitkomen rond de 3,25 procent. De precieze hoogte is afhankelijk van een nieuw
loongebouw dat wordt ontwikkeld. Terpstra typeerde het akkoord als ‘het best
denkbare’ compromis.
De vakbonden reageerden woensdag met gemende gevoelens op het
eindresultaat. De ACP en ANPV vonden de term ‘principe-akkoord’ te voorbarig en
zullen de looneis ‘neutraal’ aan hun leden voorleggen. Beide bonden eisen voor
alle politiemedewerkers minstens 200 euro netto per maand, deze eis werd in de
concept-cao niet ingewilligd.
Het laatste woord is aan de leden. Het lijkt erop dat deze
niet enthousiast zijn over het bereikte resultaat. Woensdag en donderdag lieten
honderden agenten op diverse internetfora en vakbondssites weten dat ze
teleurgesteld en boos zijn.
Het is nog te vroeg om te oordelen of dit daadwerkelijk het
einde betekent voor de ontwerp-cao, aldus Hans van Duijn, voorzitter van de
vakbond NPB. ‘Iedereen mag vinden wat hij er van vindt en dat zeggen. Onze
afdeling Gelderland-Zuid wijst het bod af, maar praat alleen nog namens
zichzelf.’ De komende weken kunnen de vakbondsleden hun definitieve oordeel
laten horen. Van Duijn: ‘Wij zullen onze leden volgende week informeren over de
precieze inhoud van de cao. De week erop kunnen ze hun stem schriftelijk
uitbrengen.’
Minister Ter Horst heeft laten weten dat dit haar definitieve
bod is. Ze hoopt eind februari een punt te zetten achter het twee maanden
durende conflict met de politie.
Tussenstuk:
‘Waar zijn de ijzeren vakbondkerels ?’
Agent Dohmen: ‘Als de ACP woord houdt – 200 euro was de inzet – kan dit
dus maar één ding betekenen: HARDE ACTIES.’
Agent Fokkens: ‘De Zuid-Gelderse afdeling van de NPB accepteert het cao-bod van
minister Ter Horst niet. Ik roep de overige afdelingen van de NPB op dit
voorbeeld te volgen.’
Agent Bayer: ‘Volgens Guusje is dit bod slikken of stikken. Dat laatste mag ze
zelf doen.’
Agent Woldhuis: ‘Onze onderhandelaars hebben zich laten inpakken door een gladde
tekkel als Terpstra. Waar zijn ze gebleven, die ijzeren vakbondkerels?’
Agent Veenstra: ‘Bonden, weg ermee.’
Agent Jozz: ‘Wie is er nu gek? De minister in ieder geval niet. Die lacht zich
een rolberoerte en neemt nog een extra borreltje op de goede afloop. Proost,
Guusje!’
Agent Yilmaz: ‘Minister Ter Horst en Doekle Terpstra, wij willen nu harde
doekoes zien. Anders krijgen jullie harde acties.’
Agent De Vries: ‘Minister Ter Horst waarschuwt dat er een groot probleem
ontstaat als de bonden het eindbod voor de nieuwe politie-cao afwijzen. Ik zou
als minister helemaal niet beginnen met dreigen. Als er één bang zou moeten zijn
dan is zij het wel. Roep onze jongens maar vast terug uit Afghanistan want ik
denk dat we nu hiér oorlog krijgen.'
Bron: website NPB en ACP
IRP: ruim 10 procent is een ruime leugen: dit is over drie jaar!
De Volkskrant, 16-02-2008, hoofdredactioneel commentaar
Serieus bod aan politie verdient geen afwijzing
‘Roep onze jongens maar vast terug uit Afghanistan, want ik denk dat we nu hier
oorlog krijgen.’ Die krijgshaftige taal is afkomstig van ‘agent De Vries’, die
op de website van een van de politiebonden zijn frustratie laat blijken over het
eindbod van minister Guusje ter Horst (Binnenlandse Zaken) aan hem en nog circa
52 duizend politiemensen. Ook andere agenten voelen zich afgescheept; een enkele
afdeling van de politievakbond NPB heeft het bod zelfs al verworpen.
Toch is het nachtelijke akkoord dat bemiddelaar Doekle
Terpstra met de bonden wist te bereiken voor de agenten een vooruitgang ten
opzichte van het eerdere bod van de PvdA-minister. In drie jaar tijd krijgt de
gemiddelde agent er 10 procent bij, waarvan 6,8 procent in de komende twee jaar.
Dat is meer dan de 5,75 procent over twee jaar die Ter Horst in eerste instantie
bood.
Voor straatagenten komen daar nog twee flinke toeslagen bij –
1200 euro bruto dit jaar en 600 euro volgend jaar. In vergelijking met de
loonontwikkeling van andere ambtenaren kunnen agenten zeker tevreden zijn. Ter
Horst heeft het van haar verlangde gebaar gemaakt.
Dat frustratie en boosheid niettemin onder de agenten
doorgisten, houdt verband met een aantal omstandigheden. De politie voelt zich
structureel onderbetaald ten opzichte van het bedrijfsleven. Bovendien ervaren
zij een verhoogde werkdruk: als gevolg van een publieke opinie die veiligheid
tot hoogste norm heeft verheven en als gevolg van toegenomen mondigheid, die
zich nogal eens in gebrek aan respect vertaalt. De druk neemt toe, de beloning
niet navenant.
Op de ergernis daarover speelden twee politiebonden, de ACP
en de ANPV, in door een eis van extra 200 euro netto per maand op tafel te
leggen. Een nogal buiten de werkelijkheid staand voorstel, gegeven het feit dat
ervaren agenten, inclusief toeslagen, zo’n 1700 euro netto per maand verdienen.
Inwilliging zou op een loonsverhoging van circa 12 procent neerkomen.
Dat is onrealistisch, want cao-onderhandelingen zijn in
Nederland nu eenmaal een kwestie van een procentje meer of minder. De
politiebonden zouden dat nu duidelijk moeten maken aan hun achterban, die het
voorstel in de komende weken ter goedkeuring krijgt voorgelegd. Weliswaar is er
formeel sprake van een ‘eindbod’ van de minister, maar er is wel degelijk sprake
van een gezamenlijk bereikt onderhandelingsresultaat. De bonden zouden dat ook
moeten willen verdedigen. Dat de kleine ANVP en de ledenraad van de grote ACP
het resultaat vrijdag hebben afgewezen, is dan ook een slecht voorteken voor het
vervolg.
Na twee maanden actievoeren krijgt zeker de straatagent een
duidelijke verbetering van zijn arbeidsvoorwaarden ter goedkeuring voorgelegd.
Hem moet duidelijk worden gemaakt dat een afwijzing nergens toe leidt. Dat
nieuwe acties tot een hoger bod leiden, is uiterst onwaarschijnlijk. Het verlies
van de sympathie van het publiek lijkt in dat scenario onvermijdelijk.
Aan de grote politiebond NPB en de kleinere VMHP nu de taak
zich moedig te tonen door hun nek voor dit akkoord uit te steken.
de Volkskrant, Economie, 20 februari 2008 (pagina 07)
ANP
Korpsbeheerders achter eindbod van minister Ter Horst
Burgemeesters willen dat agenten het loonbod van Ter Horst accepteren |
Bonden verontwaardigd.
De burgemeesters hebben agenten opgeroepen het loonbod van minister Ter Horst
(Binnenlandse Zaken) te accepteren. Burgemeester Cohen van Amsterdam zei dinsdag
dat het bod een loonsverhoging van ruim 10 procent over drie jaar behelst. Het
eindbod kan de vergelijking met recente cao’s ‘glansrijk’ doorstaan, aldus
Cohen.
Om haar bod kracht bij te zetten, stuurde Ter Horst alle
politiemensen maandag een brief waarin ze een toelichting geeft. Volgens haar is
de kritiek dat haar laatste loonbod niet veel beter zou zijn dan het openingsbod
van begin december, onterecht. Haar eerste bod zou circa 200 miljoen euro
kosten, het bod dat ze vorige week woensdag deed, kost 80 miljoen euro extra.
De bonden hebben de minister toegezegd het bod neutraal voor
te leggen aan de leden. Inmiddels hebben de leden van de ANPV laten weten niet
akkoord te gaan. Ook vinden diverse afdelingen van de ACP het loonbod te laag.
Maandag maakt de ACP de resultaten van de ledenraadpleging bekend. Tijdens een
vergadering van de vakbond VMHP is dinsdagavond besloten enkele wijzigingen in
het bod voor te leggen.
IRP: Journalist Argus schaart zich achter burgemeester
Dickerdack
de Volkskrant, Economie, 26 februari 2008 (pagina 07)
Yvonne Doorduyn
Met een radicale vakbond is het lastig zaken doen
Het poldermodel leek met het aantreden van het nieuwe kabinet weer in ere
hersteld. Maar compromissen liggen slecht bij kiezer en achterban.
Het was uit de wereld, vergeven, vergeten: de massale demonstraties op het
Museumplein, polderkopstukken die weigerden elkaar de hand te schudden, het
chagrijn van jaren ‘sloopwerk’ in de sociale zekerheid. Getergde verhoudingen,
besmet verleden en een gebrek aan chemie maakten bij het aantreden van het
nieuwe kabinet plaats voor optimisme. De kiezer had het CDA gedwongen tot een
coalitie met de Partij van de Arbeid; ‘samen’ gingen ze investeren, binden en
bouwen. Anders dan met de VVD in de regering leek de ontvankelijkheid voor
wensen uit de polder bij dit centrum-linkse kabinet gegarandeerd. De bonden
hesen de vlag in top.
Waar is het misgegaan dat FNV-voorzitter Agnes Jongerius het
kabinet, en vooral de PvdA, een jaar later in de Volkskrant van
onbetrouwbaarheid beschuldigt? Aan de ontslagrechtaffaire kan het niet liggen.
De verhoudingen zijn erdoor bekoeld, dat wel. CDA-minister Donner (Sociale
Zaken) dacht PvdA en ChristenUnie mee te krijgen in een versoepeling van de
ontslagprocedures, terwijl de vakbeweging mordicus tegen was. Maar die strijd
hebben de bonden glansrijk gewonnen – met dank aan diezelfde Wouter Bos, de
PvdA-leider die Jongerius in het Volkskrant-interview op zijn donder
geeft.
Heel even doemt het beeld op van een verwend kind dat herrie
schopt omdat het niet is uitgenodigd op een feestje van VNO-NCW, noch op het
jaarlijks terugkerende voorjaarsfeestje met het kabinet. Onterecht. Jongerius
geeft uiting aan een diepgewortelde frustratie, en legt een fundamentele
verandering in de verhoudingen bloot.
Sinds het politieke midden (PvdA, CDA, VVD) leegstroomt en de
kiezer naar de flanken vlucht (SP, Trots op Nederland, PVV), is de
compromisbereidheid zowel in de polder als in de politiek tot een minimum
gedaald. De Partij van de Arbeid houdt de blik in de onderhandelingen met het
CDA angstvallig naar links gericht – bang als ze is dat de SP er bij een
eventuele handreiking naar het CDA met de buit vandoor gaat.
Maar ook Jongerius’ eigen FNV kan anno 2008 geen duimbreed
aan werkgevers toegeven, of de grootste vakbond FNV Bondgenoten begint te
steigeren. Niet de PvdA, maar de SP – bij elke staking trouw paraat met vlaggen
en warme soep – is de nieuwe natuurlijke bondgenoot.
Dat maakt standpunten radicaler, en brengt compromissen die
de vakcentrale onder leiding van Jongerius in Den Haag moet bevechten, buiten
handbereik. Voeg daarbij het afkalvende ledental en het gevoel bij leden dat ze
met de ‘afbraak’ van WAO, WW, vut en prepensioen de afgelopen jaren al genoeg
hebben ingeleverd, en de hakken in het zand worden voor iedereen begrijpelijk.
Minister Donner reageerde maandag verbaasd op de verwijten
die de FNV-voorzitter het kabinet maakt. Anders dan Jongerius betoogt, zijn de
kansen op een Voorjaarsoverleg met de sociale partners nog niet verkeken. ‘De
minister is alleen op zoek naar een inhoudsvolle agenda’, verklaart zijn
woordvoerder. Over het afbouwen van extra verlofdagen voor oudere werknemers
bijvoorbeeld, wil de minister wel afspraken maken. Laat dat nou net níet de
agenda zijn van Agnes Jongerius.
Polder en politiek lijken elkaars taal niet meer te spreken.
En dat op een moment dat de 'vrienden' van het middenveld het land regeren.
De Volkskrant, 10-03-2008, hoofdredactioneel commentaar
Politiebonden dreigen hun hand te overspelen
Bijna drie maanden nadat door toedoen van stakende politieagenten twee
belangrijke voetbalwedstrijden niet konden doorgaan, was de eredivisie dit
weekeinde opnieuw het doelwit van morrende agenten. De steun voor de stakers is
in die periode gestaag afgenomen.
Bijna iedereen in Nederland was voor Kerst van mening dat de
politieagenten een forse loonverhoging verdienden. Terwijl een steeds zwaarder
beroep op de politie wordt gedaan, is de salariëring achtergebleven bij de
inkomensstijging in het bedrijfsleven. Zelfs voetbalfans accepteerden toen de
staking. Alleen Henk Kessler, directeur betaald voetbal van de KNVB,
vergaloppeerde zich en noemde de stakende agenten verwende kereltjes.
Inmiddels ligt er een mooi bod op tafel. Vooral agenten op
straat kunnen twee forse uitkeringen tegemoet zien. De onmin bij de voetbalfans
is daardoor ook toegenomen. AZ-trainer Louis van Gaal, die confronteerd werd met
de afgelasting van de wedstrijd tegen Feyenoord, vond met zijn kritiek een
betere toon dan Kessler. Hij stelde dat agenten gebruik mogen maken van hun
stakingsrecht. Alleen hadden de bonden beloofd het voetbal bij nieuwe acties met
rust te laten. Dat de politie na het mislukken van het laatste overleg met
minister Ter Horst toch weer de voetbalcompetitie als doelwit van hun acties
kozen, noemde hij daarom onverantwoordelijk.
De bonden lijken de controle over de situatie te verliezen.
Lange tijd wisten de vier bonden geen centrale looneis op tafel te leggen. De
ene bond wilde 200 euro netto voor iedereen, de ander rekende in procenten en de
derde hamerde op ziektekosten. Doordat een gesloten front ontbrak, maakten de
bonden zich kwetsbaar. Vrijdag kwamen de politiebonden alsnog met een
gezamenlijk voorstel, maar dat werd door minister Ter Horst terecht als een
optelsom van eerdere eisen beschouwd. Het ziet er naar uit dat de sympathie voor
de politieacties verder zal afnemen. Het voorstel om vanaf dinsdag de
doorstroming van het verkeer te hinderen, zal daarbij niet helpen.
De Nederlandse Politie Bond (NPB) zou bij het oplossen van
het conflict normaal gesproken een voortrekkersrol kunnen vervullen. Als
grootste bond, ingebed in de vakcentrale FNV, staat de NPB bekend als de meest
gematigde van de vier vakorganisaties. Hans van Duijn, de ervaren voorzitter van
de NPB, was ook de enige vakbondsbestuurder die het principeakkoord met
bemiddelaar Doekle Terpstra redelijk positief beoordeelde. Door de felheid van
de andere bonden en zijn eigen achterban, is ook de NPB opnieuw naar de
onderhandelingstafel gestuurd. Het lijkt daarom niet waarschijnlijk dat Van
Duijn nog veel krediet heeft om de komende tijd het voortouw te nemen.
De kleinere, maar agressievere bond ANPV komt daarmee in een
cruciale positie. Deze politiebond zal zijn achterban langzaam moeten
voorbereiden op een akkoord. Want er zal ongetwijfeld een nieuwe bemiddelaar
worden aangesteld. De bonden kunnen het zich niet veroorloven zo’n bemiddeling
opnieuw te torpederen. De kleine extra geste die de bonden bij zo’n bemiddeling
ongetwijfeld nog binnenhalen, zullen ze met beide handen moeten aangrijpen.
De Volkskrant, 26-03-2008, hoofdredactioneel commentaar
Plasterk heeft leraar wel degelijk iets te bieden
Eerst was er de commissie-Rinnooy Kan, die een structurele verhoging van de
lerarensalarissen nodig vond om het beroep aantrekkelijk genoeg te maken voor
een broodnodige nieuwe generatie docenten. Vervolgens was er de
commissie-Dijsselbloem die de zeggenschap over het onderwijs aan de leraren wil
teruggeven.
De politiek lijkt over te lopen van begrip voor de benarde
positie waarin de docenten terecht zijn gekomen. De bijval voor zowel Rinnooy
Kan als voor Dijsselbloem was Kamerbreed. Toch zijn voor vandaag stakingen op
scholen in Den Haag en omgeving aangekondigd. De vakbonden overleggen later deze
week of ze doorgaan met onderhandelen of de voorkeur geven aan acties.
Kennelijk zijn minister Plasterk en zijn staatssecretarissen
er nog niet in geslaagd met het Actieplan Leerkracht het vertrouwen van de
docenten terug te winnen. Plasterk is deze week een mediaoffensief begonnen. In
de eerste plaats om duidelijk te maken dat de extra middelen voor de leraren,
oplopend tot 1,1 miljard per jaar, voor het grootste deel niet uit de
Onderwijsbegroting komen en in de tweede plaats om de vakbonden op het hart te
drukken dat over alles valt te praten.
Wat betreft de manier waarop hij de verbetering van de
beloning van leraren wil financieren, rekent Plasterk voor dat hij 400 miljoen
extra per jaar heeft losgepeuterd. Een tweede 400 miljoen komt uit de pot
Incidentele Loon Ontwikkeling. Voor de volledigheid moet er op worden gewezen
dat deze pot nu weliswaar bij Financiën is geparkeerd, maar de afgelopen jaren
werd gevuld met meevallers bij de onderwijsuitgaven. Er waren namelijk meer
goedkope jongere leraren en minder dure oudere leraren dan begroot.
De overblijvende 300 miljoen wordt gevonden op de
Onderwijsbegroting, met name door een geleidelijke verhoging van de
collegegelden. Uit de zogenoemde Bapo-regeling voor oudere docenten is 100
miljoen afkomstig.
Hoe dit ook zij, de leraren kunnen een forse, structurele
verbetering van hun arbeidsvoorwaarden tegemoet zien. Dat het een sigaar uit
eigen doos zou zijn, is maar voor een klein deel waar. Het is verstandig dat
Plasterk ernaar streeft oudere docenten zo lang mogelijk aan het werk te houden.
Aan de andere kant is het minder verstandig dat de minister wil afwijken van het
advies van Rinnooy Kan om docenten een loonsverhoging te geven wanneer zij een
mastertitel behalen. Initiatieven om meer academici in het onderwijs te krijgen
en te houden moeten worden gesteund. Docenten die in de vrije uren de
collegebanken opzoeken om hun vakbekwaamheid te versterken, moeten daartoe
financieel worden aangemoedigd.
Het wantrouwen van de leraren in de politiek zit diep. De
aantrekkingskracht van het beroep laat nog steeds veel te wensen over. De
bewindslieden van Onderwijs zullen alle zeilen moeten bijzetten om het
vertrouwen van de docenten terug te winnen. Een akkoord over het Actieplan
Leerkracht vormt daartoe een belangrijke stap die in de scholen voor de nodige
rust kan zorgen.
De Volkskrant, 30-04-2008, hoofdredactioneel commentaar
Tekort aan leraren was al lang geleden te voorzien
Het lerarentekort in het voortgezet onderwijs leidt tot taferelen die
associaties oproepen met het bedrijfsleven. Docenten in vakken waarbij schaarste
heerst (wiskunde, natuurkunde, economie), laten zich door wervende scholen
verleiden met extra periodieken en zelfs lease-auto’s.
Dit is een ongewenste ontwikkeling. Natuurlijk staat het
iedere leraar vrij zijn positie te verbeteren, maar het onderwijs dient in maar
zeer beperkte mate een markt te zijn. De overheid heeft tot taak van stad tot
platteland onderwijsvoorzieningen van voldoende niveau te bieden.
Ongebreidelde concurrentie tussen scholen tast het niveau van
de voorzieningen in kwetsbare gebieden aan. Met name scholen in de
achterstandswijken van de grote steden of in regionale gebieden kunnen de dupe
worden, en daarmee de leerlingen die deze scholen bezoeken. Als leraren daar
wegtrekken omdat zij elders in ‘een auto van de zaak’ kunnen rijden, is dat de
bijl aan de wortels van het onderwijsbestel. Het omgekeerde zou moeten gebeuren:
leraren die werken op scholen waar veel problemen samenkomen, zouden beter
betaald moeten worden.
Het pijnlijke van het lerarentekort is, dat het al jaren
geleden werd voorzien. De leeftijdsgroep die nu het onderwijs verlaat, is zwaar
oververtegenwoordigd. Het gaat dus om een structureel probleem, waarvoor
allerlei maatregelen hadden kunnen worden genomen.
Arbeidstijdverkorting leek zo’n optie. Maar die brengt met
name in het basisonderwijs grote roosterproblemen met zich mee. Het
arbeidsvoorwaardenbeleid had gericht moeten worden op het aantrekkelijk maken
van een langere werkweek. Hetzelfde geldt voor het op latere leeftijd blijven
doorwerken. Het onderwijs leent zich in principe uitstekend voor experimenten
met werken na de pensioengerechtigde leeftijd.
Het belangrijkste is natuurlijk dat een carrière in het
onderwijs aantrekkelijk moet zijn voor nieuwe generaties docenten. De
lerarenopleidingen voldoen wat dit betreft onvoldoende. De kwaliteit van de
opleidingen is onder de maat. Van degenen die de opleidingen afronden, kiest
ongeveer de helft direct of na enkele jaren voor een baan buiten het onderwijs.
Naast het opkrikken van de opleidingen is het van belang dat
leraren een loopbaanperspectief wordt geboden. Er moeten mogelijkheden worden
geschapen voor jongeren – ook al hebben ze nog niet de juiste papieren – om als
assistent te ‘ruiken’ aan het vak van leerkracht. Via deeltijdopleidingen moeten
beginnende, maar ook ervaren leraren de mogelijkheid hebben zich verder te
bekwamen. Differentiatie in de functie – van assistent, via junior- tot
seniordocent en lerarenopleider – met bijbehorende loonschalen, kan een eerste
stap zijn voor een carrièreperspectief, zoals dat ook in het wetenschappelijk
onderwijs gangbaar is.
Minister Plasterk heeft aangekondigd de lerarensalarissen te
verhogen. Dat is een zinnige maatregel. Maar het zal nog even duren voordat die
gelden beschikbaar komen. Tot die tijd is het beter als scholen andere,
creatievere oplossingen zoeken.
De Volkskrant, 29-10-2008, hoofdredactioneel commentaar
Conflict rechtvaardigt onderwijsstaking niet
De leraar heeft een belangrijk en moeilijk beroep. Politiek en samenleving raken
daar ook steeds meer van doordrongen en het kabinet heeft extra geld
uitgetrokken om het leraarsvak aantrekkelijker te maken. Daarom is het niet
verstandig dat leraren deze week een estafettestaking voeren vanwege een kleine
kwestie die voor ouders en leerlingen nauwelijks te volgen is.
De staking is een gevolg van bestuurlijk onvermogen. In
september sloten de onderwijsbonden en de werkgevers, verenigd in de VO-Raad,
een akkoord waarin onder meer werd afgesproken het aantal uren voor de klas met
3 procent te verminderen. Vervolgens kregen de partijen echter ruzie over de
vraag of deze afspraak ook voor parttimers gold. Het is onthutsend dat hierover
onduidelijkheid kan ontstaan in een sector waar zoveel mensen in deeltijd
werken. Van professionele onderhandelaars mag worden verwacht dat zij hierover
heldere afspraken maken.
Het meningsverschil ontaardde al snel in een ruzie, waar de
rechter aan te pas moest komen. De werkgevers stelden dat zij geen geld hadden
voor werkdrukvermindering van parttimers, de onderwijsbonden vonden dat alle
docenten gelijk behandeld moesten worden: de werkdruk van parttimers moest naar
rato worden verminderd. Volgens de rechter viel uit de tekst niet onomstotelijk
op te maken welke partij gelijk had. Daardoor bleef het conflict bestaan.
Verstandige bestuurders hadden het niet zo ver laten komen. De
VO-Raad had bij de onderhandelingen meteen duidelijk moeten maken dat er geen
geld voor parttimers zou zijn, zo heeft voorzitter Slagter inmiddels erkend.
Anderzijds maken de bonden een erg groot nummer van een erg kleine kwestie.
Zoals bijna altijd het geval is bij stakingen die buiten proportie lijken,
speelt op de achtergrond een machtsconflictVolgens het oorspronkelijke akkoord
zou een fulltime leraar jaarlijks geen 750 uren voor de klas staan, maar 728.
Als deze reductie naar rato wordt doorberekend, zou een leraar met een halve
aanstelling per jaar 11 uur minder les te hoeven geven. Daarbij moet uiteraard
nog worden bedacht dat de werkdruk voor parttimers minder groot is, omdat zij
meer tijd hebben om te recupereren.
Zoals bijna altijd het geval is bij stakingen die buiten
proportie lijken, speelt op de achtergrond een machtsconflict. De werkgevers
willen een centraal akkoord voor alle scholen. Schoolleiders kunnen de
uitvoering daarvan bespreken met de medezeggenschapsraad, waardoor de bonden
buitenspel komen te staan. De bonden willen juist met elke school kunnen
onderhandelen over de werkdruk.
Welk model er ook uit rolt, de werkdruk kan het beste worden
verminderd door goede afspraken tussen leraren en schoolleiding. Uit onderzoek,
onder meer van de commissie-Rinnooy Kan, blijkt immers dat het aantal gewerkte
uren van leraren zeker niet excessief is. Maar veel leraren hebben het gevoel
dat zij in een keurslijf van het schoolmanagement zitten. Versterking van de
autonomie van de professional is belangrijker en effectiever dan jaarlijks een
paar uur minder les geven.
IRP: Waar ligt de sympathie wel:
de Volkskrant, Economie, 26 februari 2008 (pagina 09)
Van onze correspondent Sander van Walsum
Informant van Duitse inlichtingendienst blijkt anken eerder te hebben
gechanteerd
‘Bankverrader’ is rijk en eenzaam
Informant Duitsers blijkt man met discutabel verleden | Lichtensteiners
speculeren druk over verblijfplaats van de 42-jarige Heinrich Kieber.
In Liechtenstein wisten ze, aldus een verslaggever van het dagblad Vaterland,
allang wie de beleggingsgeheimen van 1400 vermogende Duitsers voor 4,2 miljoen
euro aan de Duitse inlichtendienst BND heeft verkocht. ‘In een kleine
gemeenschap als de onze is dat een kwestie van plussen en minnen’, zegt hij. ‘Je
vraagt aan je vrienden bij de bank welke werknemer er opeens niet meer was, en
wie zich verdacht gedroeg. De dader had vorige week al een naam.’
Diens vroegere werkgever, de in opspraak geraakte LGT-bank,
heeft pas zondag willen bevestigen dat het om de 42-jarige Heinrich Kieber gaat.
Over de huidige verblijfplaats van de man die in Liechtenstein als ‘verrader’
wordt aangemerkt, wordt druk gespeculeerd.
Volgens de ene bron bevindt hij zich in Australië. Volgens
andere bronnen is hij alweer ontgoocheld uit het land van zijn dromen
teruggekeerd. Zijn moeder Maria, die in het Zwitserse Bellach woont, zegt de
laatste jaren ‘nog slechts sporadisch contact’ met hem te hebben gehad. Heinrich
Kieber ‘is steenrijk en verschrikkelijk eenzaam’, stelt Der Spiegel vast.
Kieber had al een leven in de schemerzone van de legaliteit
achter zich toen hij in april 2001 als computerdeskundige bij de Liechtenstein
Global Trust ging werken. In Spanje was hij betrokken geweest bij een dubieuze
transactie in onroerend goed. Dat hij daarmee een rijke man met goede connecties
in het criminele circuit had gedupeerd, werd hem duidelijk toen hij – naar eigen
zeggen – kort daarop werd ontvoerd, en tien dagen lang werd mishandeld.
Kieber zou zware schulden zijn aangegaan om aan de eis tot de
betaling van losgeld te kunnen voldoen. In een poging aan zijn benarde
financiële situatie te ontkomen, dreigde hij de LGT-bank in 2003 met de
openbaarmaking van vertrouwelijke informatie. De bank ging niet in op Kiebers
‘zakelijke aanbod’, maar was bereid de zaak te laten rusten toen Kieber (die
ontslag had genomen) de cd met data van 4527 Liechtensteinse ‘stichtingen’ had
teruggegeven.
Kort daarop probeerde hij de (gekopieerde) informatie alsnog
te gelde te maken. Hij attendeerde de Amerikaanse autoriteiten op vijftig
gevallen van belastingfraude, en wendde zich vervolgens tot de Britse fiscus.
Toen die niet meteen van zijn belangstelling blijk gaf, nam hij op 26 januari
2006 per e-mail contact op met de BND. Nadat Kieber een aantal keren betrouwbare
informatie had geleverd, maakte de BND 4,2 miljoen euro in drie termijnen over.
Tegenover de BND wekte Kieber de indruk ‘uit
rechtvaardigheidsgevoel’ te hebben gehandeld. Zijn geweten speelde op toen hij
zag dat rijke mensen de fiscus benadeelden met bedragen die zij makkelijk konden
missen. Kiebers zuster hecht kennelijk waarde aan dit motief. In het Zwitserse
boulevardblad Blick vergelijkt zij hem met Christoph Meili, die twaalf jaar
geleden verhinderde dat Zwitserse banken zich het vermogen van
holocaustslachtoffers toeëigenden (waarmee hij de risée van Zwitserland werd).
Die eervolle vergelijking komt Heinrich Kieber echter niet toe.
Tussenstuk:
Duitsland wil informatie delen
Duitsland wil de informatie over belastingfraude via geheime banktransacties in
Liechtenstein met andere landen delen. Volgens een regeringswoordvoerder valt
inzage te krijgen in de informatie om te zien of onderdanen belasting hebben
ontdoken. Er hoeft niet te worden betaald, ook al heeft de Duitse geheime dienst
de informatie voor meer dan 4 miljoen euro gekocht.
De zakenkrant Handelsblatt schreef dat Zweden, Finland en
Noorwegen interesse hebben in de lijst met honderden namen van mogelijke
belastingontduikers. In Nederland liet staatssecretaris Jan Kees de Jager
(Financiën) zondag weten er op te rekenen dat de Nederlandse autoriteiten door
de Duitsers worden ingelicht als er ook Nederlanders op de lijst staan.
de Volkskrant, Economie, 29 februari 2008 (pagina 09)
Van onze correspondent Sander van Walsum
Duits belastingschandaal verschrompelt tot affaire
Duitse fiscus ontvangt 28 miljoen euro aan nabetalingen, terwijl was
uitgegaan van 3 miljard in Liechtenstein.
Tussentitel: Laten zien dat vermogende Duitsers niet boven de wet staan
De eerste acte van het Duitse belastingschandaal werd nog als ‘spectaculair’
omschreven. Op de vroege ochtend van donderdag 14 februari werd de (inmiddels
afgetreden) bestuursvoorzitter van de Deutsche Post, Klaus Zumwinkel, in Keulen
aangehouden omdat hij ervan werd verdacht 13 miljoen euro in Liechtenstein
onzichtbaar te hebben gemaakt voor de Duitse fiscus.
Een kleine twee weken later presenteerde het Openbaar
Ministerie in Bochum het voorlopige resultaat van de jacht op
belastingontduikers. In vergelijking met de ‘razzia’ in Keulen was deze
bijeenkomst nogal sober van karakter. Een persofficier las een vijf minuten
durende verklaring voor, en kondigde vervolgens een mediastilte af.
Ook de gepresenteerde cijfers waren teleurstellend. De
afgelopen twee weken zijn in Duitsland 120 huiszoekingen verricht. Van de
verdachte belastingontduikers hebben 91 hun zonden opgebiecht. 72 personen
hebben zichzelf aangegeven. Inmiddels heeft de fiscus bijna 28 miljoen euro aan
nabetalingen ontvangen.
Het Openbaar Ministerie toonde zich tevreden met dit
voorlopige resultaat. Minister van Financiën Peer Steinbrück achtte het
rendement van de operatie ‘redelijk goed’. De investering van 4,2 miljoen euro
in de cd-rom met Liechtensteinse ontboezemingen is in elk geval al
terugverdiend.
In het commentaar van de kranten klinkt echter teleurstelling
door over de oogst. Die Welt herinnert eraan dat het ministerie van Financiën in
eerste instantie nog het stellige vermoeden uitsprak dat het om ten minste
duizend belastingontduikers gaat, die samen drie miljard euro in Liechtenstein
hebben weggezet. Volgens de Frankfurter Allgemeine Zeitung zal de affaire
hooguit de dimensie van ‘de zaak-Batliner’ uit 2000 evenaren. Die ging over een
onderzoek naar 150 Duitse klanten van de Liechtensteinse stichting-beheerder
Herbert Batliner, wat de fiscus honderden miljoenen opleverde.
De meeste commentatoren menen echter dat de balans pas kan
worden opgemaakt als het lopend onderzoek is afgerond, en als de schok van de
publiekelijke vernedering van Zumwinkel is uitgewerkt. De Süddeutsche Zeitung
suggereert dat belastingontduikers met ingevulde aangiften in de rij staan om te
voorkomen dat zij voor het oog van de camera’s naar een politie-Mercedes worden
geleid. De Frankfurter Rundschau acht een verdrievoudiging van de tot dusverre
geïnde nabetalingen zeer wel mogelijk.
In dat geval zou het ‘belastingschandaal van de eeuw’ tot
aanzienlijk bescheidener proporties worden teruggebracht. Niettemin gaat, zo
betogen veel kranten, van de huidige affaire een louterende invloed uit op de
belastingmoraal. In een tijd waarin veel burgers aan de sociale rechtvaardigheid
van het Rijnlands kapitalisme twijfelen, kan het geen kwaad om te laten zien dat
vermogende Duitsers niet boven de wet staan.
De vraag is echter of dit de dure aankoop van gestolen
informatie rechtvaardigt. Een andere vraag is of het doel – de zuivering van de
belastingmoraal – het middel van de mediale executie van Zumwinkel
rechtvaardigt, en of daardoor niet een erg hetzerige stemming is gecreëerd tegen
iedere boven-modale Duitser. Die vraag wordt vooralsnog ontweken.
Naar Alfa wereld
,
Politiek lijst
,
Politiek & Media overzicht
, of site home
.
|