Afwijking
Een term die eigenlijk niets zegt, tenzij je meteen erbij aangeeft waarvan er afgeweken wordt. Indien dat niet gedaan wordt, bedoelt men gewoonlijk het gemiddelde en moet je dit in eerste instantie aannemen. Maar omdat alles afwijkt van het gemiddelde (voorbeeld: het gemiddelde kindertal is 2,5 en het actuele wijkt daar altijd van af), bedoelt men in tweede instantie dus meestal een significante afwijking van het gemiddelde. Dan moet er dus ook aangegeven worden wat "significant" betekent. Daarvoor moet er dan gekeken worden naar hoeveel de meeste mensen van het gemiddelde afwijken - voorbeeld: de meeste mensen hebben tussen 1 en 4 kinderen, en zitten dus binnen 1,5 van het gemiddelde. En dan moeten we tenslotte nog een afspraak maken, namelijk over wat je "meeste" noemt. In de praktijk en de statistiek zijn daarvoor twee redelijke natuurlijke maatstaven boven komen drijven: tweederde (60-70 procent), en 95 procent - waarbij de eerste kan staan voor "een ruime meerderheid", en de tweede voor "bijna iedereen" . De objectieve uitleg van de term afwijking wordt dan: iets dat meer dan 95 procent afwijkt van het gemiddelde.
    Dit is de terminologie die bruikbaar is voor het gewone taalgebruik. Voor meer wetenschappelijke toestanden gebruik je de statistiek. Het aanvangspunt daar, direct aansluitend op het voorgaande, is de normale of Gaussiaanse verdeling - zie aldaar .

Allochtonen
Op deze website wordt een grote hoeveelheid aandacht besteed aan de niet-westerse immigranten die Nederland en daarmee de Nederlandse cultuur zijn binnengekomen sinds de jaren zestig. De reden van die aandacht is grofweg tweeledig: de tot op de dag van vandaag bijna universeel door de leidende elites volgehouden stelling dat dit een verrijking is van de Nederlandse cultuur, ondanks al bijna even zoveel decennia aan een overvloed van bewijzen van het tegendeel, af te korten tot vrouwenonderdrukking, inteelt, uithuwelijken, eerwraak, besnijdenis, qat, een overdaad aan criminaliteit, enzovoort, enzovoort, enzovoort, enzovoort . Iets waarover door de elite zo hardnekkig gelogen wordt, dat het wel zeer belangwekkende redenen moet hebben. De eerste belangwekkende reden is het verraad van de elites aan de zaak van de Nederlandse bevolking als geheel en de Nederlandse cultuur, de residentie cultuur, ten gunst van de nomadische cultuur van diverse soorten immigranten en de elite zelf. .
    En de tweede reden is nog interessanter: de binnenkomst van allochtone immigranten, die tevens te onderscheiden zijn door uiterlijk, vervult dezelfde rol al die van een injectie met contrastvloeistof voorafgaande aan een röntgenopname van het anderszins moeilijk te fotograferen zachtere deel van de structuur van het lichaam.
    Allochtonen komen moeilijk binnen bij bepaalde banen, zeg de diplomatieke dienst of de leiding van bedrijven? Dan is dat vanwege een lagere opleiding en/of een lagere sociale status, en komen alle groepen met een lagere opleiding en/of een lagere sociale status moeilijk binnen bij die banen. En is er geen verschil in opleiding? Dan is het vanwege netwerkprocessen, en wijst de allochtone afwezigheid op de afwezigheid van iedereen die niet de juiste netwerken heeft .
    Een derdebelangwekkende reden is die van het eigenbelang. De onderbouwing daarvan loopt over een paar stappen: de elites bestaan vrijwel geheel uit aanhangers van het internationalisme en kosmopolitisme . Bij internationalisme en kosmopolitisme behoort het idee van vrije immigratie . Allochtonen zijn immigranten, en als je iets slechts zegt van allochtonen zeg je dus iets slechts over immigranten. Als er iets slechts gezegd wordt over immigranten, wordt immigratie zelf in een slecht daglicht gesteld. Dat laatste is strijdig met de vrije immigratie. Dus mag er niets slechts gezegd worden over allochtonen.
    Vanwege deze achterliggende processen is de zaak van de allochtonen dus bijzonder interessante, sociologisch gezien, en verdient zij dus alle mogelijke aandacht.  Op deze website zullen we dus alle aspecten belichten zoals ze zijn: dat de allochtone culturen inderdaad achterlijk zijn, dat de allochtone immigranten de dragers zijn van die cultuur dus cultureel achterlijke trekken hebben, dat de Nederlandse elite, ongeveer de bovenste derde van de bevolking, ook in deze zaak uitsluitend handelt uit eigenbelang, en dat een langere voortzetting van dit beleid tot diverse vormen van maatschappelijke onrust kan leiden.

Angst
Psychologisch gezien is de belangrijkste angst die voor het vreemde - al het vreemde. En komt voor ij alle levensvormen. Want "vreemd" is potentieel gevaar. "Angst" is niet meer dan een evolutionair ontwikkelde waarschuwing voor potentieel gevaar. En het niet in gevaar begeven betekent langer overleven.
    Angst heeft ook een tegenkracht: nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid heeft ook een nut. Nieuwsgierigheid zorgt ervoor dat nieuwe terreinen  betreden worden, die de potentie van nieuwe voedselbronnen met zich meebrengen. Nieuwe en betere voedselbronnen betekent dat ook langer overleven.
    Het evenwicht tussen deze twee tegenkrachten kan op twee manieren bereikt worden: binnen het individu, door de capaciteit om inschattingen te maken wanneer wat toe te passen. Dat is moeilijk. De natuur gebruikt voornamelijk een andere "oplossing", door binnen de soort individuen met sterkere voorkeuren voor de ene of de andere houding te ontwikkelen. Dit verschil is dusdanig duidelijk, dat het bijvoorbeeld bij zangvogels mogelijk is de twee ondergroepen aan te wijzen.
    Er is geen enkele reden om te veronderstellen dat bij de mens, op basaal niveau, niet precies dezelfde processen spelen.
    Voor de sociologie het meest van belang is de angst voor de vreemde soortgenoot - de angst voor andere groepen. Het anders-zijn wordt in eerste instantie waargenomen via het uiterlijk , en daarvoor geldt natuurlijk: hoe meer "anders" het uiterlijk, des te sterker de indruk van anders-zijn. "Angst voor andere groepen" wordt daarom heel vaak vertaald in "angst voor groepen van een andere huidskleur of etnie ", of culturele achtergrond, en dan xenofobie genoemd. En door gebruik van dit woord wordt dan meteen een negatief oordeel gehangen aan het gevoel van angst.
      Het evolutionaire voorbeeld laat zien dat angst niet een negatieve, maar een fundamentele en nuttige emotie is. Zoals bewezen door de door immigratie sterk toegenomen criminaliteit in Nederland - ruim meer dan de helft van de criminelen is van allochtone afkomst, dus (allochtone) immigratie heeft gezorgd voor meer dan een verdubbeling van de criminaliteit. De angst voor het vreemde aan de allochtonen zou dus, indien naar geluisterd, deze sterke toename van de criminaliteit voorkomen hebben. Waartegenover geen soortgelijk verlies staat, en wel meerdere andere voordelen, zoals geen materiële kosten, geen culturele kosten, enzovoort.
    Een tweede belangrijke factor voor het ontstaan van angst tussen mensengroepen is de factor van emotionele leesbaarheid: naarmate de emotionele uitingen van de ander of de andere groep meer van het bekende afwijken, zijn ze moeilijker leesbaar, dus kunnen we minder vertrouwen op onze waarneming, dus is de persoon potentieel gevaarlijker. Dit leidt sociologisch tot het bekende verschijnsel dat naarmate een etnie verder verschilt qua uiterlijk, zijn gezichtsuitdrukking moeilijker leesbaar is, tenzij men ervaring heeft met de groep - en dus wordt de etnie makkelijker als angstwekkend of potentieel gevaarlijk gezien.

Antisemitisme
Antisemitisme is volgens de officiële betekenis van het woord de discriminatie van joden gebaseerd op hun joods-zijn. De gangbare betekenis van het woord, dat wil zeggen, de manier waarop het gebruikt wordt, houdt de zaken in zoals volgens de definitie, plus nog een aantal andere. De zaken als volgende uit de definitie zijn echte vormen van discriminatie, en deze vorm van antisemitisme mag verboden worden. Bij de zaken die mede onder antisemitisme worden geschaard, dient dit per zaak bekeken en onderzocht te worden.
    Een zaak die in gangbaar gebruik ook onder antisemitisme wordt verstaan is "kritiek op joden". Dat kan onder antisemitisme vallen, maat het hoeft niet. Kritiek op personen van joodse afkomst omdat ze van joodse afkomst zijn, is discriminatie. Kritiek op personen van joodse afkomst die standpunten verkondigen die met die joodse afkomst te maken hebben, standpunten afkomstig uit de joodse cultuur, is dat niet. Iemand die de joodse religieuze standpunten verdedigt mag net zozeer bekritiseerd worden als degene die christelijke religieuze standpunten verkondigt, of islamitische. Als de paus iets zegt over homos, geboortebeperking of abortus, mag dat vrijelijk in alle toonaarden bekritiseerd worden. Dus, volgens de ideeën van gelijke behandeling, als iemand vanuit de joodse cultuur iets zegt over religieuze dracht, besnijdenis, of ritueel slachten, mag dat even vrijelijk en met dezelfde toonaarden bestreden worden.
    In de praktijk gebeurt dat laatste niet. En dat gebeurt niet, omdat als iemand zich ook maar een klein beetje op dat pad waagt, hij beschuldigd wordt. Als eerste vaak van "generaliseren" - dat mag niet niet . En als dat niet helpt, of vaak meteen, van antisemitisme. En het doet er weinig toe wie of hoevelen die beschuldiging uiten. Zodra hij eenmaal geuit is, "in de lucht zit", is degene die de kritiek geleverd heeft per definitie de beschuldigde partij met een zeer sterke verdachtmaking van schuld.
    Met één uitzondering: joden zelf mogen het wel.
    Op het religieuze vlak is de impact van dit proces niet zo erg groot: de joodse religie heeft weinig aantrekkingskracht voor niet-joden.
    Maar precies hetzelfde geldt voor standpunten verkondigd door joden op eigen culturele maar niet-religieuze terreinen. Met als archetypische voorbeeld dat van de vrijheid van migratie.
    Van de totale populatie van joden bevindt zich maar een relatief klein deel in Israël- de rest is, zoals voor het ontstaan van Israël allemaal, verspreid over zeer vele landen. Dus is het voor de joodse gemeenschap van levensbelang om vrijelijk tussen de groepen kunnen reizen. Dat binnen één en dezelfde familie leden in verschillende landen zitten, komt bij joden zo vaak voor dat het vermoedelijk de (ruime?) meerderheid is.
    De mogelijkheid van vrij reizen tussen gemeenschappen in diverse landen staat haaks op het bestaan van grenzen tussen die landen. Als die grenzen gepaard gaan met beperking met betrekking tot overschrijding, wat meestal het geval is. Dus zijn joden, als cultuur, tegen die beperkingen. Joden zijn als cultuur voor vrije migratie en bij implicatie voor vrije immigratie .
    De niet-joodse bewoners van de betreffende landen hebben ook andere belangen, naast de mogelijkheid om makkelijk te kunnen reizen. Met de toegenomen mobiliteit en een paar andere sociologische processen, zijn de West-Europese landen volgestroomd met aanzienlijke hoeveelheden immigranten uit niet-westerse landen en culturen, waarvan inmiddels vaststaat dat ze ontzettend veel geld kosten en de lokale culturen bedreigen en schaden . Door diverse waarnemer is opgemerkt dat een sociale maatschappij, met zorg van de zwakkeren, niet samengaat met open grenzen met vrije instroom van sociaal zwakkeren - het sociale systeem raakt dan overbelast.
    Er is een directe, niet-oplosbare en inhoudelijke tegenstelling tussen de belangen van de joodse cultuur en de niet-joodse culturen (een systeem waarbij joden wel mogen immigreren en andere niet-westerlingen niet, ziet men natuurlijk als echte discriminatie, en is dan ook nooit voorgesteld). De belangentegenstelling tussen nomadische en residente culturen .
    Over deze belangtegenstelling zou openlijke discussie mogelijk moeten zijn. Die openlijke discussie is er niet. Die openlijke discussie is er niet, omdat als je ook maar een beetje kritiek in die richting gaat leveren, je onmiddellijk beschuldigd wordt van antisemitisme. Een beschuldiging die vaak samengaat met dat andere wapen in dit arsenaal: de holocaust. Personen van joodse afkomst onderbouwen hun bezwaren tegen beperking van immigratie regelmatig met de gelijkenis van het lot van de potentie of daadwerkelijke immigranten met het lot van de joden rond de Tweede Wereldoorlog. Als afkorting van "Wij mochten er niet in en daardoor werden we afgeslacht, dus mag je huidige mensen die erin willen komen niet weigeren" - af te korten tot het argument van de "holocaust" . Het tweetal "holocaust" en "antisemitisme" vormen als het ware het tweetal wapens van de tank: "holocaust" is het aanvalswapen, het kanon, en "antisemitisme" is het bijbehorende verdedigingswapen: het pantser. De wapens horen bij elkaar.
    Uit de voorgaande analyse volgt, zonder verdere noodzakelijke stappen, dat het bestrijden van de joodse opvattingen aangaande migratie geen antisemitisme is. Die opvattingen kan je bestrijden, zonder te vinden dat joden geen timmerman, loodgieter, hardloper, musicus of leraar mogen zijn. Het bestrijden van het laatste is antisemitisme. het bestrijden van de opvattingen en cultuur van vrije migratie is dat niet niet. Het gaat in eerste instantie niet om het joods-zjjn, maar om de opvattingen, waarbij zich een secundair proces voordoet, namelijk dat onder de groep van joden er dusdanig veel aanhangers van die opvatting zijn, dat je het als groepseigenschap mag omschrijven. Net als het voorkomen van bepaalde namen in die groep, enzovoort.
   Het bestrijden van de joodse opvattingen omtrent migratie is geen antisemitisme. Noch is dat het bestrijden van andere sociologische en cultureel houdingen die uit die groep stammen of er kenmerkend voor zijn. Zoals bijvoorbeeld het in die groep voorkomende racisme , en de basis van deze en andere slechte houdingen en trekken: het joodse idee om het door een absoute Schepper uitverkoren volk te zijn . Dit laatste idee is vermoedelijk nog slechter dan bijna alle vormen van discriminatie en racisme.
    En dit geldt dus ook voor situaties die ertoe leiden dat de joodse opvattingen over bijvoorbeeld migratie een voorkeursbehandeling krijgen. Welke situatie zich daadwerkelijk voordoet door de oververtegenwoordiging van personen afkomstig uit de joodse cultuur in de media, al zeer lange tijd, en op het moment van schrijven, januari 2013, in de top van één van de twee regeringspartijen: de PvdA (de betreffende leiders zijnde Diederik Samsom, Lodewijk Asscher, Ronald Plasterk en Hans Spekman). Dit speelt een belangrijke rol in een voor het voortbestaan van Nederland essentiële kwestie: het opgaan van dit land in een Europese Imperium. De genoemde leden van de groep hebben zich daar allemaal voorstander van betoond. Het volgt uit het recht om te strijden voor het voortbestaan van Nederland als sociaal land, boven het opgaan in een neoliberaal imperium , dat het mogelijk moet zijn om de oververtegenwoordiging van leden van de joodse cultuur in media en politiek te bestrijden. Zonder dat hier op ook maar een enkele manier sprake is van antisemitisme. Waar wel sprake van is, is anti-internationalisme, anti-kosmopolitisme, anti-migratiefundamentalisme, en anti-nomadisme. Allemaal standpunten die even nobel en fatsoenlijk zijn als anti-nazisme, anti-imperialisme, en anti-neoliberalisme.

Antisemitisme, Nederlands
De beschuldiging van het bestaan van een Nederlands antisemitisme is een belangrijke maatschappelijke kracht,, net als het gebruik van de holocaust, omdat het wordt gehanteerd in combinatie met specifieke politieke en maatschappelijke strevingen en beleid. Met name dus op het terrein van (im)migratie en Europa. Iedere discussie over immigratie wordt vervuild met opmerkingen over joden die niet binnen mochten komen voor de Tweede Wereldoorlog, en al zo vaak is dat letterlijk gebeurd, dat het automatisch deel uitmaakt van de overwegingen, ook al wordt het niet genoemd. En dat weigeren van joden was het gevolg van antisemitisme. net als het gebrek aan verzet tegen de jodentransporten. En het inpikken van hun huizen en andere wereldse goederen. Allemaal antisemitisme. En dat wordt in Nederland breed gedragen, dat idee van een Nederlands antisemitisme, en zodanig uitgedragen dat immigranten het automatisch overnemen .
    Zowel allochtone immigratie als de EU zijn ernstige en potentieel dodelijke bedreigingen voor onze cultuur, en dus is er reden om ook de steun aan allochtone immigratie en EU middels het "Nederlandse antisemitisme" aan te pakken.
    Eerste argument: Er zijn relatief veel joden weggevoerd. Weerlegging: Nederland was van alle bezette gebieden het best georganiseerd en door zijn compactheid was er relatief weinig moeite voor nodig voor opsporing en transport.
    Tweede argument: er was zo weinig verzet. Weerlegging één: er is altijd en overal weinig verzet geweest tegen machthebbers, vooral als ze een sterke overmacht hebben en/of gewelddadig zijn. Was er een lagere drempel tot verzet, was de Nederlandse graaiende oligarchie allang omvergeworpen. De beste illustratie hiervan: degenen die het meest aanleiding hadden tot verzet, de joden zelf, hebben zodanig weinig verzet gepleegd, dat dit zonder probleem op nul gesteld kan worden. Dan is er geen enkele reden of aanleiding voor verzet van de kant van derden (eerste en tweede partij: de nazi's en joden).
    Derde argument: er is van het afvoer van de joden geprofiteerd. Weerlegging: het profiteren van andermans ongeluk is iets dat je binnen elke niet-geselecteerde groep mensen zal aantreffen. Ook al waren er Spanjaarden, Hottentotten, of Nederlanders zelf afgevoerd, er zouden altijd mensen geweest zijn die daarvan het profijt wilden trekken. Dit heeft niets met antisemitisme te maken.
    Conclusie: Er was ongetwijfeld Nederlands antisemitisme - toen en nu. Maar niet als apart te benoemen verschijnsel: in alle groepen zit een fractie die een hekel heeft aan leden van andere groepen. Dat heet xenofobie . Dat heeft weinig tot niets met de specifieke identiteit van de andere groep te maken, maar alleen met het feit dat het een andere groep is. Het universele karakter van xenofobie laat zien dat het kracht is die in zekere omstandigheden een geldigheidswaarde heeft, zoals het begrip "angst" op het individueel niveau: het behoed voor gevaar.

Beschaving
Beschaving is een van de algemenere en abstractere termen in de sociologie, en daarom ook in zijn primaire duiding al meer onderwerp van discussie. Zo kan, volgens de woordenboekuitleg, het in de omgangstaal zowel slaan op individuen als maatschappijen. Aantekenende dat het individuele gebruik in feite doelt op in hoeverre het individu voldoet aan de maatschappelijke uitingsvormen van beschaving.
    Die maatschappelijke uitingsvormen zijn in woordenboekdefinities geformuleerd als 'de ontwikkeling die iemand of een groep heeft bereikt op het gebied van kunst, techniek, wetenschap en sociale rechtvaardigheid, enzovoort' (Encyclo) of iets dergelijks, wat expliciet laat zien dat "beschaving" een containerbegrip is, dat wil zeggen: een verzameling van andere begrippen.
    Dat beschaving een containerbegrip is, wordt wel gebruikt ter afkeuring ervan , net als dat gebeurt voor de eveneens containerbegrippen van "identiteit", "karakter", enzovoort. Deze argumentatie wordt weerlegd door het feit dat vrijwel alle begrippen containerbegrippen zijn. Zo is de term "koe" een containerbegrip voor het gezamenlijke gedrag van een groot aantal moleculen, enzovoort. Oftewel: hier hebben we het over de abstractieladder .
    De reden dat bepaalde begrippen worden afgekeurd als zijnde "containerbegrippen", terwijl andere containerbegrippen dat niet overkomt, is te vinden in de voorbeelden van containerbegrippen die men afkeurt. Zo wordt dat van "identiteit" niet afgekeurd als het gaat over individuen - hoe meer "identiteit", hoe mooier. Wel wordt het afgekeurd als het gaat over groepen: "De Nederlandse identiteit bestaat niet". Het voorbeeld van "cultuur" geeft een vloed aan nog meer gedetailleerde aanwijzingen, samen te vatten in: "Cultuur - dat is iets dat Nederlanders niet schijnen te hebben, en allochtonen mogen behouden". Kortom: het al dan niet afkeuren van containerbegrippen heeft alles te maken met politieke correctheid , een containerbegrip voor zaken als ideologie, geestelijke inteelt, (zelf)censuur, enzovoort.
    De rol van de hedendaagse politieke correctheid blijkt onmiddellijk als je de situatie verplaatst naar een meer historische - dan wordt automatisch gepraat over verschillen in beschaving tussen culturen, en evolutie van die beschaving over tijd . Ook automatisch is dat andere culturen dan afgemeten worden aan de westerse cultuur . Ook is onmiddellijk duidelijk is dat er wat vrijelijk opgemerkt wordt over historische situaties, ook geldt voor de diverse huidige globale culturen, aangaande de hoeveelheid beschaving, zichtbaar in een duidelijke noord-zuid en west-oost rangorde . Een rangorde die ook vastgesteld kan worden middels twee essentiële en onweerlegbare feiten: de westerse cultuur heeft de niet-westerse ontdekt, en niet andersom, en: de niet-westerse mensen komen naar de westerse cultuur om er beter van te worden in alle aspecten die vallen onder "beschaving", en niet andersom (andersom: de westerse mensen gaan naar de niet-westerse culturen om die beter te maken - dat heet eufemistisch "ontwikkelingshulp").
    Met dit betoog wil niet gezegd worden dat de westerse cultuur beschaafd is - in de beroemde woorden van Mahatma Ghandi (Wikipedia) in antwoord op de vraag wat hij vond van de westerse beschaving: "Dat zou een uitstekend idee zijn". En al was het maar omdat ook binnen de westerse cultuur er verschillen in beschaving zijn . Wat wel gezegd wil worden is dat het antwoord dat Ghandi teruggegeven zou kunnen zijn, luidt "Het beschaven van India zou een nog veel beter idee zijn" . Uit het feit dat dit antwoord niet gegeven kan worden, blijkt op zijn minst één ding: hoe pijnlijk waar het is.
    Overigens is een objectief gevoel voor wat beschaving is dus alleen te verkrijgen door het proces van vergelijking. En als je niet wilt vergelijken met culturen op aarde omdat dat te pijnlijk is, blijft er maar één ding over: het vergelijken van culturen in de verbeelding. Oftewel: lees sciencefiction . Na het lezen waarvan, ervan uitgaande dat het serieuze sciencefiction was, je onvermijdelijk tot de conclusie komt dat welke beschavingen zich er ook verder ontwikkelen, dat dat niet de huidige niet-westerse beschavingen zijn. Al was maar omdat de term "religie" komt nauwelijks tot niet voorkomt. En voor zaken als "winti" is een apart genre in het leven geroepen - dat heet, passend, "fantasy" .

Bestuur
Bestuur is de aanduiding voor de situatie dat er mensen bestaan die anderen mensen vertelt wat ze moeten doen. Is gebaseerd op de eigenschap binnen vele zoogdiersoorten dat groepen een leider hebben - de "alfa". Wat op zich weer gebaseerd is op de beginselen van de hiërarchie .
    Bij de mens bestaat het bestuur of leiderschap uit twee hoofdsoorten: dat gebaseerd op macht en dat op gezag - dat wil zeggen: diverse vormen van willekeur versus diverse vormen van capaciteiten - meer daarover hier .
    In de moderne maatschappij maakt het begrip "bestuur" deel uit van een hogere sociologische vorm: organisatie . Alle hedendaagse ervaringen wijzen erop dat het bestuur binnen de meeste organisaties dat deel is dat het slechtste functioneert. Leidende tot twee onderzoeksvragen: hoe komt dat, en waarom is er überhaupt dan een bestuur? De antwoorden komen uit een praktijkvoorbeeld, met gebruik van de algemene methodieken van deze website ,
    Om met de tweede vraag te beginnen: Waarom handhaven we slecht bestuur? Omdat géén bestuur nog slechter is. Geen bestuur, nergens, is helemaal niks (anarchie) - dus moet er een bestuur zijn. En dat bestuur moet er zijn omdat er beslissingen genomen moeten worden. Wat dus veelal slechte: beslissingen zijn.
    Maar waarom stort dan niet de hele boel in elkaar als bestuurders zo slecht hun beslissingen nemen? Nou, dat zit zo: Stel een bestuurder neemt een beslissing - zeg: "We gaan linksaf". Met het doel en dus in de hoop om binnen redelijke tijd een biertent tegen te komen. Nu blijkt dat aan de weg na op het linksaf slaan, er steeds minder huizen staan, er vervolgens wat groen opduikt, tot je uiteindelijk midden in de weilanden loopt. Ergens onderweg, als je met meerdere mensen bent, zullen er dan steeds meer leden van het gezelschap komen die zullen gaan zeggen, en later roepen: "We zijn verdwaald! We zijn níet op weg naar de biertent!" En, de capaciteiten van de gemiddelde bestuurder als voorbeeld nemende, tegen de tijd dat de helft van het gezelschap van honger en dorst is omgekomen, komt de bestuurder op het idee dat linksaf slaan misschien niet zo'n goede beslissing was. Waarna iedereen, voor zover nog levend, de linkerweg weer terugloopt, komende bij het kruispunt nu rechtsaf slaat, en daarna, na enige tijd voortslepen op de knieën, aankomt bij de biertent.
    Daarmee aantonende wat de waarde is van de bestuurder: er is uiteindelijk de goede beslissing genomen.
    Waarmee we gestuit zijn op het cruciale element in dit soort situaties: het proces van terugkoppeling - het controleren van het effect van wat je doet . Het doet er minder toe welke beslissing je neemt, als je maar bereid bent om je beslissing te controleren, en erop terug te komen.
    Waarmee er ook een paar factoren benoemd kunnen worden die de waarde en de effectiviteit van bestuur en bestuurders bepalen: hoe controleer je als bestuurder het effect van je beslissing, hoe lang doe je erover om je beslissing te gaan overwegen en daadwerkelijk te overwegen, en hoe bereid ben je om je beslissing te veranderen. Het verhaal van de biertent diende mede ter illustratie van de gemiddelde waardes bij het huidige soort bestuurders: klein tot bijzonder klein.
    Het slecht besturen door bestuurders kan dus vertaald worden in de slechte bereidheid om hun beslissingen te controleren, te overwegen, en te veranderen.
    Dan is de volgende stap in de analyse de vraag waarom de bestuurders zo bijzonder weinig bereid zijn om hun beslissingen te controleren, te overwegen, en te veranderen. Het antwoord zit ook al in het verhaaltje van de biertent. Daar hebben we het impliciet zo voorgesteld dat de bestuurder met de rest van het gezelschap meeloopt. Dat is onjuist. Als representatie van de algemene gang van zaken is het zo dat het gezelschap inderdaad voor het kruispunt staat, met de bedoeling om naar de biertent te gaan, en de vraag om links- of rechtsaf te slaan. Maar de bestuurder is niet in hun gezelschap! Die bestuurder is ergens anders. Die bestuurder moeten ze bereiken, zeg via de telefoon, en dan vragen: "We willen naar de biertent. Moeten we links of rechtsaf slaan?" En wat is nu de clou: die bestuurder zit zelf al in de biertent. Te drinken samen met de andere bestuurders. Dus voor die bestuurder doet het er helemaal niet toe welke beslissing hij neemt. Links- of rechtsaf - het is wat zijn eigen positie betreft om het even. Dus hij zegt maar wat. Dan heeft hij zijn werk gedaan: beslissingen nemen.
    De primaire reden dat bestuurders zulke slechte beslissingen nemen is dus deze: ze ondervinden er zelf niet de gevolgen van (grosso modo - dit is natuurlijk een principe-analyse), omdat ze geen deel uitmaken van de groep en/of de situatie waarop de beslissing betrekking heeft.
    En deze primaire reden is terug te vinden in de genoemde specifieke factoren, te beginnen met de controle, of ook wel de communicatie.
    Als de bestuurder deel uitmaakt van het gezelschap, kunnen de leden direct klagen tegen de bestuurder. Zit die bestuurder ergens anders, moeten ze elke keer gaan lopen bellen. De bestuurder wordt iedere keer gestoord in zijn drinken, en raakt geïrriteerd, want hij wordt uit zijn gezelschap van de overige bestuurders gehaald. En dan moet hij ook nog eens gaan nadenken ... En de leden van het gezelschap belden toch al niet graag graag, want een bestuurder storen in zijn kroeg ... En bellen is toch al zo'n moeite ...
    En dit is nog maar het simpele geval. Want het wordt nog "moeilijker". Want het moderne reisgezelschap kan helemaal niet direct met zijn bestuurder bellen. Het moderne gezelschap moet eerst bellen naar de centrale, die neemt een beslissing naar wie de boodschap moet, daarna gaat in het goede geval de boodschap naar een speciale boodschappenontcijferaar (de manager ), die de boodschap giet in een vorm waarvan hij denkt dat de bestuurder het begrijpt - zo moeten alle details omtrent het aantal huizen en de afname eruit geschrapt worden, en de boodschap teruggebracht tot "Ze zijn verdwaald", want, weet de boodschappenontcijferaar, de bestuurder is op dat moment juist aan het kaarten met zijn overige bestuurders. Of iets dergelijks.
    En de volgende reeks complicaties in het communicatie- en controle-proces kan iedereen aan de hand van eigen ervaringen invullen
    Over naar de volgende factor: de bereidheid de eerder genomen beslissing te overwegen. En, nemen we er ook maar meteen bij, die te veranderen. Voor de evaluatie daarvan schiet de psychologie te hulp. En de psychologie geeft op vele manieren en benaderd van vele kanten hetzelfde resultaat: mensen in het algemeen zijn bijzonder weinig bereid hun beslissingen te heroverwegen en te veranderen. Dat voelt op zijn minst als een verlies.
    Maar hier schieten we niet veel mee op als we verbetering in het achterhoofd hebben, omdat het alle mensen betreft. Het gaat dus om de verschillen. En de bijbehorende factoren. Daarvan zijn er vele, maar vermoedelijk de meest dominante is die van het macho-schap. Het haantje-de-voorste willen zijn. "Zonnekoning" willen worden. Mensen met "trots". Mensen die "respect" willen. Het soort mensen dat aangetrokken is tot macht. Want "macht" is die situatie waarbij je dingen kan doen en andere mensen dingen kan laten doen, zonder daarbij te hoeven letten op de gevolgen voor anderen. En natuurlijk doe je alleen de dingen die voordelig zijn voor jou - als liefhebber en hebber van macht. En leiderschap en besturen zijn andere, mildere, vormen van macht. En waar de originele vormen van macht, koningschap, dictatorschap en dergelijke, verdwenen of onmogelijk zijn, blijft voor de machtsbeluste persoon weinig alternatieven over dan "leider" of "bestuurder" worden. En is het dus zo dat de huidige bestuurders, die in staat zouden moeten zijn beslissingen te heroverwegen, juist de mensen zijn die daartoe, psychologisch gezien, het minst toe in staat zijn.
    Tot zover de analyse, en tijd voor de conclusies: bestuurders functioneren zo slecht omdat ze zelf niet de gevolgen ondervinden van hun beslissingen, omdat ze slecht op de hoogte zijn van wat er gebeurt aangaande de te nemen beslissing, en het trekt de verkeerde mensen aan waardoor ze hun beslissingen niet tijdig kunnen corrigeren. Van welk het eerste het belangrijkst is, hetgeen meer abstract geformuleerd kan worden als: een gebrek aan terugkoppeling .
    Aan de hand van deze primaire analyse kan je een aantal voorspellingen kan doen. Ten eerste: hoe hoger het bestuur, hoe slechter het werkt. Daarvan is zo veel bewijs, dat we het niet hoeven te specificeren: gemeente, provincie, land, Europese Unie ... Telkens wordt het luisteren slechter, is de realiteitszin verder weg, en zijn de beslissingen dwazer.
    Ten tweede: hoe meer macho een maatschappij, dat wil zeggen: hoe meer niet-westers, hoe slechter het bestuur wordt. Daarvan bestaat ook uitvoerig veel bewijs, onder andere verzameld hier .  Deze factor is ook aan het uiterlijk af te lezen, zie Afrikaanse leiders en Portretten, directeuren : dit zijn de koppen van dictators.
    Waarmee de kwaliteit van bestuur één van de bepalende factoren voor de staat van beschaving lijkt te zijn - indien vertaald in de verhouding tussen gezag en macht , is dit mondiaal zichtbaar in de noord-zuid trend ervan , dat wil zeggen: van westers naar niet-westers. En in het westen zelf is de strijd tegen macht, macho en dictatorieel gedrag hardnekkig en  in volle hevigheid gaande - met name in het bedrijfsleven is het nog volstrekt dominant.
    Bestuur is één van de onderscheidende hoofdfactoren in het verschil tussen westerse en niet-westerse culturen .

Binding
De huidige menselijke samenleving is de directe afstammeling van de oude menselijke samenlevingen. Voor het overgrote deel der menselijke geschiedenis betrof dat laatste het leven in relatief kleine leefgemeenschappen, beginnende met enkele tot vele tientallen individuen, en pas op termijn van zo'n tienduizend jaar geleden gegroeid tot duizenden en meer.
    De menselijke neigingen zijn nog steeds voor een groot deel gebaseerd op deze groepsgrootte. Die, zo leert de psychologie, dus ingebakken zit in onze geest , als diverse vormen van gevoelens van binding. Dat wil zeggen binding binnen de eigen groep, en neutraliteit of afstoting van andere groepen.
    De menselijke binding binnen menselijke groepen is voor iedereen een natuurlijk verschijnsel, behalve voor ideologische sociologen  (een ruime meerderheid) en politiek-correcte en/of multiculturalistische politici, bestuurders en intellectuelen - overigens is  hun ideologie niet helemaal consistent, want de binding binnen niet-westerse culturen wordt wel erkend - het gaat om groepsbinding binnen westerse culturen die zij niet-bestaand verklaren ( "Er bestaat niet zoiets als de Nederlandse identiteit" ) , of indien erkend als wel-bestaand, veroordelen onder het gebruik van termen als "onderbuikgevoelens", "achter de dijken mentaliteit", "nationalisme" of xenofobie .
    De reëel bestaande sociologische binding is dusdanig belangrijk dat er vele vormen van en namen voor zijn, zoals conformisme , cultuur , solidariteit en loyaliteit .

Censuur
Censuur is een speciale vorm van taboe , namelijk die vorm die slaat op de verspreiding van informatie, meestal dus de media. Net als taboe is censuur een vorm van het psychologische verschijnsel van compartimentalisatie : men drukt informatie weg die men niet weten wil. Dat laatste kan op talloze gronden gebeuren, maar slechts heel weinig daarvan hebben enige positieve betekenis of invloed.
    De meest voorkomende vorm van censuur is zelfcensuur. Dat komt omdat in alle landen waar censuur heerst, er ook zelfcensuur is, en in alle landen waar geen censuur lijkt te zijn, de zelfcensuur eerder lijkt gestegen ten opzichte van landen waar die censuur wel is. Dat komt omdat censuur direct te maken heeft met de machtsverhoudingen binnen een land, er overal binnen een land machtsverhoudingen zijn, en in vrijwel alle landen de media, de plaats waar censuur het belangrijkste is en het meest speelt, grotendeels of geheel in handen zijn van de machtigen. Wie dat dan ook zijn. Dictators, of een besturende klasse die gekozen lijkt te zijn.
     Van zelfcensuur bestaan weer twee varianten: de bewuste en de onbewuste. Vermoedelijk is het grotere deel van de zelfcensuur van de onbewuste soort, en gebeurt dit voornamelijk bij de keuze van onderwerpen ("Is het in mijn belang?") en de aandacht die eraan besteed wordt ("Wat vind ik zelf belangrijk?"). Van dat laatste is het klassieke voorbeeld dat van de ramp, het aantal slachtoffers en de nabijheid tot het eigen leven: twee Nederlanders doden zijn belangrijker dan vijf Belgische en dan 50 Indonesiërs. Dit erkende standaardvoorbeeld speelt op alle terreinen van het maatschappelijke gebeuren: Huurders of kopers? De media kiezen voor de kopers (ze zijn zelf kopers). Werkende of gepensioneerden? De media kiezen voor de werkenden (ze zijn zelf werkenden). ZZP'ers of vakbonden? De media kiezen voor de ZZP'ers en tegen de vakbonden (ze leven zelf van gestolen arbeid, genaamd "winst"). D66 of SP? De media kiezen voor D66 en tegen de SP (ze behoren zelf tot de hogere-middenklasse). Nederlanders of immigranten? De media kiezen voor de immigranten (ze zijn zelf hogere-middenklasse, of oligarchie - dus gebaat bij globalisering, internationalisme, kosmopolitisme , en dus migratie - dus zijn ze tegen beperking van migratie - dus tegen beperking van immigratie - dus tegen bezwaren tegen immigranten). Dat laatste is zo belangrijk, dat ze leidt tot absurde hetzes tegen immigratie-tegenstanders , en nog absurdere steun voor achterlijke immigranten-culturen .
    Al de genoemde keuzes zijn samen te vatten als zelfcensuur: dat deel van het nieuws, van de wereld, dat hen niet bevalt, verdwijnt uit de berichtgeving. Of wordt actief bestreden. Zelfcensuur, dus. Het uit de media houden van de negatieve aspecten van met name de allochtone immigratie, kan in vele opzichten gekenmerkt worden als echte censuur in plaats van zelfcensuur.

Christendom
Het christendom is in West-Europa een uit het Midden-Oosten geïmporteerde religie, die in de meeste opzichten strijdig was met de voorgaande, Germaanse religie. In het Midden-Oosten is het christendom ontstaan als reactie op de eigenschappen van het jodendom. De rebelse prediker Jezus Christus keerde zich tegen het hoge wraak-gehalte van die godsdienst (met door de godheid gesuggereerde kindoffers). Die reactie sloeg, zoals gewoonlijk, door naar de andere kant, het meest gekarakteriseerd door "het toekeren van de andere wang". Door vergelijking met het verschijnsel van wraak hebben de aanhangers van het christendom zich een sterke mate van morele meerderwaardigheid aangemeten.
    De Germaanse religies onderscheidden zich sterk van het christendom. Ze waren veel minder hiërarchische en veel vrouwvriendelijker dan de geïmporteerde religie, en hanteerden een simpel-straf-voor-misdaad rechtsidee.
    De reden dat christendom zich heeft kunnen vestigen is vermoedelijk haar karakter van een sterk hiërarchische en dictatoriale structuur van absolute heerser, de godheid, en de aantrekkelijkheid daarvan voor de heersende elites. De propaganda voor haar morele superioriteit door haar aanhangers zal hieraan hebben bijgedragen. De rest van de bevolking volgt meestal de elites .   
    Onder de mantel van de religie is de overige sociologisch ontwikkeling van West-Europa gedurende de Middeleeuwen gewoon doorgegaan, tot, uiteindelijk er een eerste doorbraak kwam met de verlichting en de eerste stap op weg naar de moderne wetenschap  - een doorbraak die pas plaats kon vinden nadat de morele superioriteit van het toen courante christendom onderuit gehaald werd door de reformatiebeweging van Luther en navolgers. Waarna de wetenschappelijk visie op de wereld, met daarin de Germaanse ideeën van gelijkheid. Waarna de strijd met de religie nog 500 jaar heeft geduurd voor de tweede doorbraak, en het verdwijnen van de dominantie van het christendom in West-Europa, in de twintigste eeuw.
   Het doortrekken van deze ontwikkelingen laat het voor de hand liggende pad zien dat de westerse cultuur heeft te gaan. Dat is ten eerste het verder terugdringen van de de invloed van het christendom. dat wil zeggen als eerste het terugdringen verdere restanten van het dictatoriale denken ten gunste van het egalitaire en meritocratische denken, in combinatie met terugkoppeling middels correctiemechanismes, zie bestuur . Ten tweede het afschaffen van extremistische "het toekeren van de andere wang" of permissiviteit door humane versies het straf-voor-misdaad of tit-for-tat model .
    Andere lessen zijn dat in ieder geval de meer extremistische verwanten van het christendom: judaïsme en islam, uitgeband zouden moeten worden, en hun invloed op de samenleving teruggebracht tot nul. Particuliere beoefening is natuurlijk geen probleem.
    Dit slaat ook op de de nieuwste variant van het judaïsme , de cynische variant, genaamd het neoliberalisme . Hier is de joodse godheid die niet genoemd mag worden door een zeer benoembare godheid: die van Mammon: de aanbidding van het Gouden Kalf . Dit joodse neoliberalisme dreigt op dit eigenste moment, na eerst de Amerikaanse cultuur verpest te hebben, de West-Europese culturen te ondermijnen .
    Meer over deze ontwikkelingen hier .

Communicatie
In sociologische zin wordt met "communicatie" niet het proces op zich bedoeld, want dat houdt ook menselijke spraak in, maar de middelen die er maatschappelijk voor communicatie beschikbaar zijn en het gebruik daarvan. Die maatschappelijke communicatie is hoogstwaarschijnlijk, hoewel er geen directe bewijzen zijn, begonnen met het gebruik van natuurlijke middelen als gebroken takken en verlegde stenen om een pad aan te geven voor groepsgenoten, en dergelijke. Dit is een specifieke methode van communicatie, namelijk de twee-weg: beide partijen moeten op de hoogte zijn methode van interpretatie van het signaal, en dus in feite al eerdere communicatie hebben gehad.
    Van een heel andere orde is één-weg communicatie, waarin een boodschap verzonden wordt aan een partij waarmee niet eerder communicatie is geweest. In de sciencefiction: het probleem van het communiceren met een andere beschaving.
    De communicatie die in de moderne maatschappij van essentieel belang is, de massacommunicatie via de pers, en nog meer de elektronische vormen, is een mengsel van beide processen.: een deel van de boodschap bevat eerdere communicatie, en een deel niet. Dit laatste noodzakelijkerwijs omdat de groep die de boodschap verzendt, of het individu, noodzakelijkerwijs veel kleiner is dan de groep, de massa, die hem ontvangt.
    Door het gedeeltelijke één-wegkarakter van massacommunicatie is er dus altijd een interpretatieprobleem: is de bedoeling die de ontvanger ziet dezelfde als die de verzender in zijn boodschap heeft gestoken? Een probleem omdat het één-wegcommunicatie is, want bij de twee-weg variant vraag je doodgewoon aan de zender of dat de bedoeling was. Dat heet "dialoog" - een vorm van een terugkoppelings- of cirkelproces - een kenmerk van de meest beter-functionerende natuurlijke en technologische processen .
    De gebreken van de één-wegcommunicatie zijn in iedere geval onbewust bij een groot aantal mensen bekend, met name bij degenen die uit hoofde van een maatschappelijke functie met massa-communicatie te maken hebben. Die maken namelijk in toenemende mate gebruik van die gebreken door het verzenden van valse informatie, meestal ingepakt in middelen die moeten verhullen dat de informatie vals is. De oudste waarvan is de retorica: de kunst van het mooi-spreken. Waarvan het misbruik al zo oud is als blijkt uit het gezegde van de Griekse wijsgeer en politicus, die bij het aanhoren van het applaus der menigte zich wendde tot zijn vriend en vroeg: "Wat heb ik fout gezegd?". Dit misbruik is verder beschreven bij propaganda .
    Op deze website is veel aandacht besteed aan het proces van het vervalsen van communicatie, zoals in de verzameling Retorische trucs . En ook is geprobeerd een tegenmiddel te formuleren, in de vorm van "Informatieregels" .
    Een essentieel aspect van de massa-communicatie is de toegankelijkheid: wie toegang heeft tot het massa-communicatiemiddel heeft ook toegang tot de mogelijkheid van informatie-manipulatie. Veel van de maatschappelijke strijd en competitie vindt plaats rond de toegang tot de massa-communicatiemiddelen. Overal daar waar massa-communicatiemiddelen in de handen komen van personen of groepen met concrete eigen belangen, zal dat communicatiemiddel misbruikt worden om boodschappen voor eigen voordeel te verspreiden. En in de meeste gevallen houdt het eigen voordeel ook andermans nadeel in. Dat nadeel dan slaande op grote groepen. Het laatste maakt het beheersen van de massa-communicatiemiddelen zo aantrekkelijk, en het misbruik zo voordelig.
    Dat deze mogelijkheden er allemaal zijn, is het gevolg van een ontwikkelingsstap die misschien natuurlijk is, maar expliciet benoemd moet worden ten einde enig zicht te krijgen op de behandeling van het probleem van valse informatie: degenen die de massa-communicatiemiddelen ontwerpen, zijn niet dezelfde als degenen die die middelen gebruiken. Om die massa-communicatiemiddelen te ontwerpen is namelijk de inspanning van een grotere groep mensen nodig, en bij de communicatie binnen dat ontwerpproces is valse informatie volkomen uit den boze, omdat het eindproduct anders niet gaat werken.
    Er is dus een groot verschil tussen de groepen die massa-communicatiemiddelen ontwerpen en hen die ze gebruiken. De eerste staan bekend als de bèta's, de natuurwetenschappers en technologen, en de tweede de alfa's en gamma's: de "kunstenaars" met woorden. Hetgeen constructief gebruikt kan worden, in welk geval, je beperkende tot communicatie, je het hebt over schrijvers en dergelijke. De overigen zijn voornamelijk bezig met valse communicatie, onbewust of bewust. Uit eigenbelang of groepsbelang. Die overigen vormen vermoedelijk ergens rond de 80 procent en hoger van alle betrokken bij massa-communicatie. Bij communicatie voor een constructief doel als het ontwikkelen van massa-communicatiemiddelen of soortgelijke wetenschap en technologie, lijkt een percentage van 5 tot 10 het maximum, voordat het ernstige problemen veroorzaakt. Het vervalsen van zoveel van de overige maatschappelijke communicatie veroorzaakt natuurlijk ook problemen, maar die worden meestal op een andere manier zichtbaar, zoals bijvoorbeeld de groeiende steun voor "populistische" partijen (de media nomen die partijen valselijk "populistisch", omdat die partijen opkomen voor degenen die te lijden hebben onder de vervalste maatschappelijke communicatie, zoals de leugen dat Nederland voordeel heeft aan allochtone massa-immigratie). Een directe uitdrukking van het herkennen van de vervalsing is de uitdrukking "de linkse kerk", indien slaande op de media. Waarbij "links" met name slaat op opvattingen aangaande immigratie en andere internationale zaken.
    De reparatie van het vervalste massa-communicatieproces is vermoedelijk ook al ontworpen en in actie. Dat is het internet. In tegenstelling tot radio- en televisiezenders heeft iedereen toegang tot het internet, met name omdat die toeging, in tegenstelling tot de oude communicatiemiddelen, niet duur is en geen technische kennis behoeft.  
    Het is bevestigend voor het idee dat de huidige massa-communicatiemiddelen sterk vertekend zijn door eigenbelang, dat ze de opkomst van de internet zien als een bedreiging. Een bedreiging die nauwelijks kan bestaan uit nieuwe ongemanipuleerde informatie. Althans, als de informatie vanuit de bestaande massamedia ook ongemanipuleerde is.
    Maar dat is ze dus niet - zie verder bij media .   

Communisme
Uitgangspunt van alle vormen van socialisme is dat de opbrengst van de gezamenlijke inspanningen van de maatschappij verdeeld worden naar de bijdrage geleverd aan de maatschappij. Dit staat tegenover de praktijk van huidige maatschappijen, in dat de meer capabelen en de minder sociaal denkenden gebruik maken van ongelijke verdeling van capaciteiten en machtsmiddelen, om het producerende deel van de bevolking minder te geven dan op grond van hun inspanning passend zou zijn, en het verschil, de "winst", onder zichzelf te verdelen. Volgens de communistische theorie is de enige manier om dit te voorkomen door de inrichting van de staat aan te passen. En volgens de meeste stromingen van het communisme is de enige manier om dat te bereiken een revolutie. Die revolutie is in de meeste varianten van het  traditionele communisme een gewapende opstand.
    Omdat uit de definitie volgt dat communisme tegen het belang is van de meer capabelen en de minder sociaal denkenden, en die laatsten de macht hebben in de maatschappij, dat wil zeggen: inclusief bestuur, machtsuitoefening, en media, heeft communisme altijd een zeer slechte reputatie binnen een niet-communistische maatschappij. Ieder oordeel over het communisme kan daarom alleen serieus genomen worden, als het wordt geanalyseerd naar inhoud en vervolgens bewezen. Tot dit gebeurd is, mag ieder oordeel over het communisme binnen een niet-communistische maatschappij als onjuist worden aangenomen. een start van een vergelijking van de twee systemen staat hier . Voor de mate waarin de negatieve beeldvorming rond communisme geslaagd is, zie communisme term .
   
Communisme, term
De doeleinden van het communisme gaan in tegen de belangen van een groot deel van de middenklasse, waaronder de media. De middenklasse ontvangen een disproportioneel deel van  maatschappelijke opbrengst, omdat hun bijdragen geleverd worden vanuit gemakkelijke posities achter bureaus, met hoeveelheden inspanningen die nauwelijks groter tot kleiner zijn dan die van de producerende onder hen in de ongeordende maatschappelijke ladder. Voor het voortbestaan van die situatie zijn ze afhankelijk van de machtigen in de ongeordende maatschappij: de minder sociaal denken, machtsbeluste en psychopaten van diverse soort.
    Omdat dit een voor iedereen intuïtief duidelijke gang en stand van zaken is, is het noodzakelijk om de normale intuïties dienaangaande te neutraliseren. Dit gebeurd door middel van propaganda en hersenspoeling via de media, bezet door een maatschappelijk klasse die dus belang hebben bij het voeren van die propaganda en hersenspoeling. Lange tijd ging dat middels de "Koude Oorlog", een propagandacampagne annex hersenspoeling die uitging van de these dat "de communisten het westen wilden veroveren". Een these die, na de val van de Sovjet-Unie, onjuist is gebleken.
    Het doel van de campagne van de Koude Oorlog was om de meer positieve houding tegenover de Sovjet-Unie en het communisme na haar overwinning op nazi-Duitsland zo snel mogelijk af te breken - en te veranderen in haar omgekeerde. In het kader van dit doel werd onder andere door het westen een voorstel tot hereniging van Duitsland onder neutrale vlag afgewezen . Deel van de campagne bestond uit het minimaliseren van de Russische inbreng in die overwinning, waarvan na de val van de Sovjet-Unie is toegegeven dat dit onjuist was: het overgrote deel van de overwinning op nazi-Duitsland (verliezen in materieel en manschappen) heeft plaats gevonden op Russische bodem door Russische inzet. De berichten in de westerse wereld over dit soort evidente feiten is een direct bewijs van de juistheid van de omschrijving van de berichtgeving als propaganda en hersenspoeling.
    De campagne van propaganda en hersenspoeling is dusdanig succesvol, dat de termen  "communisme" en "communist" nu algemeen gebruikt worden als scheldwoorden, zie de voorbeelden hier  .
    Meer over het anticommunisme hier , en diverse aspecten van de Koude Oorlog hier .

Conformisme
Conformisme, de neiging te gaan doen en denken als andere mensen, is een proces dat vrijwel precies op het midden van psychologie en sociologie ligt - daarom wordt het vermeld zowel hier als bij psychologische krachten. Het kan gezien worden als een evolutionair vervolg op zwerm- en kuddegedrag, waarbij er simpele regels gevolgd worden: vlieg jij naar rechts, vlieg ik ook naar rechts - en de hele zwerm vogels draait die kant op. Waaruit meteen een andere regel kan worden afgeleid: naarmate de groep die iets gezamenlijk doet groter is, zijn de regels van het conformisme simpeler.
    In de mensengroep komt conformisme op meerdere niveaus voor. Van de oude variant in massamenigtes bij stadions en festivals, tot meer specifieke in vergaderingen in groepen die groter zijn dan drie à vijf personen - en ook in zulke kleine groepen kan conformisme optreden, met name indien er duidelijke machts- of gezagsverschillen zijn. Bekend en onderzocht zijn de gevallen waarbij de tweede piloot in de cockpit, die er zit mede om een onafhankelijk tweede oordeel te vormen, zich in gevallen van direct fout handelen van de gezagvoerder zich daar toch aan conformeert . De kracht van conformisme blijkt dat ondanks dat er na het invoeren van cursussen tegen de bestrijding ervan , er toch nog ongelukken hebben plaatsgevonden waarbij conformisme een essentiële rol speelde in de fatale afloop . Dit sterke machtsconformisme speelt met name daar waar sterkere machtsverhouding heersen - op grotere schaal houdt dat in: bij niet-westerse culturen .
    Waar in de oudere vormen conformisme vrijwel altijd een positieve invloed heeft (daar zorgt de evolutie wel voor), is dat bij de recentere menselijke varianten minder het geval (de evolutie heeft zijn kans nog niet gekregen). De reden daarvan is dat conformisme een neiging is van het autonome of emotionele deel van de hersenen, terwijl de meeste huidige beslissingen te nemen door de mensheid beter af zijn met een beslissing door de rationele geest - de reden dat die rationele geest zich zo heeft ontwikkeld.
     Conformisme speelt een rol op vrijwel alle niveaus van menselijke interactie. "Cultuur" lijkt een synoniem voor conformisme, in dit geval van de grootste groepen. Religie is, naast de specifieke overtuigingen van de soort "De maan is van groen kaas", ook voor het overgrote deel een vorm van conformisme - in de vorm van de bekende rituelen. Het verschijnsel "mode". In zijn oorspronkelijke  betekenis van een bepaalde kledingstijl, maar in zijn meer algemene betekenis van "voorkeursstijl" lijkt ook "mode" doodgewoon weer een ander woord voor conformisme.
    Voor de sociologie misschien belangrijkste rol van conformisme ligt op het vlak van de maatschappelijke discussie. Daar is het conformisme bekend als politieke-correctheid , in zijn extreme vorm het goed-zijn .
    Aan de hand van de voorbeeld is duidelijk dat conformisme als intermenselijke kracht een nauwelijks te overschatten waarde heeft. Conformisme is datgene dat "de boel bij elkaar houdt". Of in ieder geval één van de belangrijkste dingen die de boel bij elkaar houding. Het is een of de sociologische vorm van binding .
    Net als alle andere eigenschappen komt conformisme in diverse mate voor. Ook hier zijn de extreme gevallen meestal contraproductief. Die extreme(re) gevallen leiden tot diverse vormen en stadia van uitsluiting - ook bij gevallen die nog als "fatsoenlijk" gezien  worden kan dit al het geval zijn - iemand die niet iedere week (of dag) naar de kerk gaat, enzovoort. Dit lijkt een functie van de mate waarin het conformisme expliciet belenden wordt. Waarin groepen expliciet naar buiten brengen dat ze zich conformeren, zoals bijvoorbeeld met kleding. Dan is het risico op gedrag van expliciete uitsluiting van degenen die niet conformeren zeer groot. Hoe basaal dit is is blijkt uit het verschijnsel van groepsgewijs "pesten" bij kinderen, met name op school.
    Waar conformisme goed is voor het voortbestaan van een groep, kan uitsluiting van niet-conformistische gedrag al zeer snel schadelijk zijn, op grond van de basale verschijnselen van verandering en evolutie. Als de omgeving op relevante wijze veranderd (bijvoorbeeld het klimaat), kan het noodzakelijk zijn de oude groepsvormen te laten vallen. En daar waar verandering vrijwel altijd begint met een enkel individu, moet dat individu de gelegenheid hebben om zijn niet-conformistische maar beter bij de veranderde omstandigheden passende gedrag of meningen te uiten. Dat is bij vele vormen van conformisme niet het geval.
    Dit is tot nu toe in menselijke termen geformuleerd, maar de basale kenmerken ervan zijn bij alle groepsdieren zichtbaar. Bij de mens speelt het extra, vanwege de fundamenteel veel grotere invloed van het rationele denken, zetelende in zijn uniek grote hersenen. Dit heeft ook het proces van evolutie versneld, en die evolutie zit ook in de genoemde groepsprocessen. Het (vermoedelijk) overgrote deel van het proces van conformisme en alles daar omheen schuilt in de emotionele hersenen. De rationele hersenen geven vaak uitkomsten die daar niet mee in overeenstemming zijn - anders waren ze ook niet ontwikkeld. En dat 'anders zijn' is in dit geval bijna identiek aan "beter zijn"- anders waren ze niet ontwikkeld.
    Afwegingen en meningen gebaseerd op ingevingen van de rationele hersenen kunnen dus al snel non-conformistisch zijn. De houding van de alfa's en gamma's tegenover de bèta's, die meer werken met de rationele hersenen, is voor een deel gebaseerd op non-conformismen . Deze vorm van conformisme gaat dus regelrecht in tegen de evolutie van de menselijke soort.

Culturele antropologie
Culturele antropologie is één van de vele subdivisies van de sociologie, en degene die het meest de fouten van de algemene sociologie vertoont. De ideologische leerstelling van de gelijkheid der culturen is oorspronkelijk afkomstig uit de culturele antropologie, en daar het meest verbonden met de namen van Jean-Jacques Rousseau en Claude Lévi-Straus . Van de eerste komt het idee van de "nobele wilde", en de tweede de uitdrukking "de rationaliteit van het wilde denken".
    In de moderne tijd vindt je onder de cultureel antropologen de ernstigste aanhangers van het  multiculturalisme en de politieke-correctheid . Door de tegenstellingen tussen hun ideologieën en de reëel bestaande werkelijkheid, vindt onder hun uitspraken, van alle wetenschapsbeoefenaars, ook de meest markante voorbeelden van contradicties (Leids universiteitsblad Mare, 19-04-2012, column door Rivke Jaffe, universitair docent culturele antropologie):

Cultuur (praktisch)
Een grote verzameling gedragingen en houdingen met betrekking tot de omgang binnen een groep, bevattende zaken uiteenlopend van kleding en aanspreekwijzen tot esthetische en morele opvattingen. Verschillende culturen kunnen dezelfde elementen bevatten, maar dan vaak in verschillende intensiteiten en verhoudingen. Daarom zijn zowel de term cultuur als de verschillen moeilijk te definiëren, hoewel iedereen wel weet wat ze ongeveer zijn, zie Termen . Hoe cultuur tot stand komt blijkt uit het apen-voorbeeld hier .
    De reden van het ontstaan van cultuur is dat het een recept is voor handelen zonder de hele reeks van mogelijke handelingen zelf doorlopen te hebben, en de nadelige gevolgen van een deel ervan te hebben ondervonden - dit is het evolutionaire voordeel van cultuur. Het nadeel van cultuur is dat de uitkomsten van die handelingen in de loop van de tijd kunnen veranderen, zodat de cultuur mee zou moeten veranderen. Wat moeilijker wordt naarmate die cultuur langer bestaat.
    Maar de voornaamste barrière tegen verandering van cultuur betreft het moment van inprenting. Naarmate een culturele eigenschap vroeger in de kindertijd bijgebracht wordt, en naarmate dit minder bewust gebeurd, zal deze eigenschap moeilijker veranderbaar zijn. Dit geldt natuurlijk het meest opvallend voor de culturele eigenschap genaamd "religie" - daarvoor is voor intelligent mensen circa vijf jaar toegewijde intellectuele inspanning voor nodig om er vanaf te raken . Een bijkomende reden voor die moeilijkheidsgraad is dat het geheugen werkt niet met losse feiten maar met scenario's , zodat het geleerde aangaande religie ook verbonden aan allerlei andere geleerde zaken, die wel nuttig kunnen zijn.
    Een ander gevolg van de moeilijke afleerbaarheid van cultuurverschijnselen als religie is dat als het zo veel moeite kost, het gewoonlijk plaats vindt in wat rijpere levensfase, zeg na de dertig. Dan hebben veel mensen al kinderen gehad, en deze al besmet de de cultuur waarmee ze zelf zijn opgevoed. Enzovoort.
    Een duidelijk voorbeeld van het bestaan en de moeilijk-veranderbaarheid van cultuur is wat er gebeurt bij verhuizing naar een andere cultuur . Dat brengt meestal een, variërend, gevoel van vervreemding, en soms stress, met zich mee. De gevolgen van emigratie naar een andere cultuur zijn tot in meerdere generaties merkbaar, en als er sprake is van een merkbaar verschil in ontwikkeling (meestal gaat de migratie van lager naar hoger ontwikkelde cultuur), is er vaak ook sprake van allerlei psychologische problemen binnen de groep en sociologische spanningen met de gastcultuur, beide veroorzaakt door de gevolgen van een zich ontwikkelend minderwaardigheidsgevoel, of bij ergere gevallen, een minderwaardigheidscomplex: "culturele nederlaag" .
    Cultuur is dus een sterke en niet makkelijk veranderbare sociologische eigenschap van een groep. Op de schaal van totaal onveranderlijk naar onbeperkte instantane veranderlijkheid, bevindt de werkelijkheid van een gemiddelde groep van voldoende omvang zich vermoedelijk ergens in het gebied boven de 80 procent .
    Het ontkennen van het bestaan van die kracht, één van de kenmerken van politieke correctheid en multiculturalisme , is dus een vorm van struisvogelpolitiek, die indien toegepast bij door cultuurverschillen ontstane problemen, een goede kans geeft op contraproductieve vormen van aanpak .
    Het psychologische equivalent van "cultuur" is "karakter", hetgeen eveneens bestaat uit een combinatie van meer basale eigenschappen, gekenmerkt door de relatieve sterktes binnen de combinatie .

Cultuur (theoretisch)
Naar analogie met de drie (psychologische) methodes van het nemen van beslissingen: reflexmatig, emotioneel en rationeel , zijn er ook drie methoden om het ontstaan van cultuur te definiëren - en in het kader van deze analyse betekent "cultuur" niet meer dan: "gedrag binnen een soort of anderszins (redelijk) afgesloten groep".
    Het archetypische voorbeeld van door reflexmatig gedrag ontstane cultuur is dat van de mierenkolonie. De relatief hooggeorganiseerde mierensamenleving of mierencultuur ontstaat door reflexmatig, "geautomatiseerd", gedrag als reactie op communicatie middels chemische stoffen . Voorbeeld: de duidelijk zichtbare paden waarlangs mieren lopen ontstaan omdat verkennermieren het pad markeren met chemische stoffen, tezamen met boodschappen aangaande het nut van dat pad - te testen door niet al te ver van een mierenkolonie een schaaltje met stroop neer te zetten.
    De tweede organisatieklasse van cultuur is die van de emotie. Het archetypische voorbeeld is dat van de zoogdierenkudde. De methodes van communicatie zijn hier geluid, gedrag, en geur, waarbij dat laatste, ook chemisch van aard, weer vrij sterk aan reflexmatige processen gebonden is. Door de grotere variatie en flexibiliteit van emoties, zijn er talloze variaties van zoogdierencultuur - bekende voorbeelden want enigszins gelijkend op die van de mens zijn die van olifanten en dolfijnen. En natuurlijk de mensapen .
    De derde klasse van cultuur is natuurlijk de menselijke. Omdat het emotionele deel van die cultuur behoort tot de vorige klasse, bestaat het onderscheidende van de menselijke cultuur uit het niet-emotionele deel - in de werkelijkheid hebben de alle menselijke deelculturen beide aspecten, waarschijnlijk zelfs alle drie. De normale aanduiding voor dit niet-emotionele (en niet-reflexmatige) deel is het "rationele" deel.
    Maar dit is terminologie uit de psychologie, terwijl het hier gaat om sociologie, dat wil zeggen: om sociologische interactie en groeps- en cultuurvorming. Het sociologische onderscheid tussen groepsvorming gebaseerd op emotie en gebaseerd op verstand valt samen met groepen gedefinieerd door banden middels familie , clan en etnie , en groepen gebaseerd op functionele samenwerking als vereniging, corporatie, instelling, bedrijf en dergelijke . Kortom: in de huidige tijd kent het menselijke cultuurspectrum slechts één cultuur die er een aanzienlijke component van heeft: de westerse cultuur - maar dat natuurlijk ook slechts in sommige opzichten en in beperkte mate.

Cultuur, gelijkheid
Het beschrijven en waarderen van het idee van het bestaan van een vorm van gelijkheid tussen culturen is een lastige kwestie als het op het abstracte niveau gebeurt. Het is veel makkelijk als men naar de praktijk kijkt. In de praktijk is een cultuur een stelsel deels samenhangende van generatie op generatie doorgegeven manieren om met elkaar om te gaan . Voor ieder van de deeleigenschappen vallende onder "cultuur" is het volkomen duidelijk dat ze per cultuur verschillen: in alle culturen zijn er mensen die klompen dragen, alleen in de Nederlandse cultuur is dat wat meer. In alle culturen zijn er mensen die met stokjes eten, maar in de Aziatische cultuur is dat wat meer. Anno 1500: in alle culturen zijn er mensen die zeeschepen bouwen, maar in Europese culturen wat meer. Anno 1600 in alle culturen zijn er mensen die aan wetenschap doen, maar in Europese culturen wat meer. Anno 1900: in alle culturen zijn er mensen die aan de diverse vormen van techniek doen, maar in de westerse culturen wat meer.
    Dus er zijn, schrijvende na 2000, twee mogelijkheden: stel dat alle culturele activiteiten gelijk zijn, en alle culturen zijn gelijk. Stel dat culturele activiteiten als wetenschap en techniek meer beschavend zijn als het kweken van een lange nek of schotellippen, en alle culturen zijn ongelijk.
    De eerste aanname heeft aanhangers onder slechts een bijzonder klein aantal mensen - dat zijn aanhangers van het ideeëngoed van de "nobele wilde", en theorie ontkracht door de uitbreiding ervan tot "de nobele leeuw die het boze hertje opeet" - dit zijn de geestelijke afstammelingen van Jean-Jacques Rousseau .
    De eigenaardigheid is dat de "nobele wilde" slechts een gering aantal aanhangers heeft, maar de gelijkheid der culturen, oftewel de gelijkheid van het kweken van langnekken en schotellippen, absoluut dominant is.
    De aanhangers van de gelijkheid der culturen die wél geloven dat er een verschil is tussen de cultuur van wetenschap en techniek en de cultuur van het kweken van langnekken en schotellippen (die we verder voor het gemak zullen ombenoemen naar westerse en niet-westerse culturen) moeten een manier vinden om de contradictie tussen deze twee te verklaren. Hetgeen met name speelt daar waar de twee culturen elkaar direct ontmoeten: bij  de immigratie van leden van niet-westerse culturen naar westerse. De meest gebruikelijke verklaring voor de contradictie is dat de westerse cultuur de niet-westerse cultuur onderdrukt heeft in het verleden van de koloniale tijd, en is blijven onderdrukken voor het geval van de huidige niet-westerse immigranten.
    In deze meer neutrale context lijkt dit een vergezochte omschrijving, en daarom als bewijs een voorbeeld uit de praktijk van de wetenschap der sociologie (Universiteit Leiden - Sociale Wetenschappen, nieuwsbericht, opgeslagen 14-05-2013 ). Als eerste de vaststelling dat het onderzoek (onder begeleiding van  Prof. Dr. Naomi Ellemers, Dr. Belle Derks, and Dr. Daan Scheepers) gaat over verschillen tussen culturen:

Diversiteit
Het begrip "diversiteit", de menging van twee of meer zaken met verschillende eigenschappen, heeft een bijbetekenis van "een goede tot zeer goede zaak". Op het sociologische terrein bestaat die goede zaak uit het naast elkaar leven en wonen of werken van groepen met verschillende culturele gewoontes, binnen bijvoorbeeld organisaties of landen, waarbij dan automatisch de groepen elkaar beste eigenschappen zullen overnemen. Ook wel samengevat is "Diversiteit leidt tot creativiteit en vernieuwing".Voor grote groepen is diversiteit dusdanig positief dat het alle ander overwegingen overstijgt, en dus een ideologie is .
    De werkelijkheid is dat voor diversiteit hetzelfde geldt als voor alle andere sociologische en psychologische zaken: bepaalde hoeveelheden zijn goed, maar je kan er ook teveel of te weinig van hebben. De goede naam van diversiteit stamt uit de tijd dat er te weinig van was, voornamelijk door de beperkte reismogelijkheden, de mobiliteit , van vroegere tijden. Met een plotseling sterk gestegen mobiliteit van nu, staat het vrijwel vast dat er nu te veel diversiteit is.
    De normen voor veel of weinig diversiteit zijn redelijk simpel: de grootte van de verschillen, meestal culturele verschillen, de grote van de groepen, en het aantal groepen. Het simpelst zijn de gevallen van menging van twee groepen.
    Daarvoor zijn simpele regels die iedereen kan bedenken, maar nog niet onderzocht zijn vanwege wetenschappelijke taboes: goede menging is alleen mogelijk bij kleinere verschillen, en naarmate het verschil groter is, ligt het percentage dat bijgemengd kan worden lager . Overschrijdt het percentage een zekere kritieke waarde, dan treedt fasescheiding op - men gaat bij elkaar zitten en er ontstaan twee onderscheiden groepen . Dan is er dus geen diversiteit meer.
    De instroom van moslims en andere niet-westerse immigranten in West-Europa voldoet aan alle criteria van te veel diversiteit. De sociale en culturele achterstand is dusdanig groot dat het maximale opnamevermogen ergens rond de 3 tot 5 procent ligt, afhankelijk van de groep. In de meeste West-Europese landen zijn die percentages overschreden, met een zeer zichtbare fasescheiding tot gevolg, met bijvoorbeeld moskeeën, hoofddoeken en dergelijke als symbolen, en met name in een land als Frankrijk ook een sterke fysieke scheiding .
    De fasescheiding is het eerste gevolg van te veel diversiteit. Het is een breuklijn in de maatschappij, en breuklijnen veroorzaken veelal nieuwe breuken. In de westerse maatschappij zelf tussen degenen die de fasescheidingen en haar ge volgen constateren (overlast, criminaliteit en dergelijke ), en degene die aan de ideologie van de diversiteit vasthouden. Binnen de immigrantengroepen leidt het in tweede generaties ontstane besef van de eigen culturele achterstand tot het verschijnsel van culturele nederlaag , waardoor ze zich tegen de gastheercultuur gaan afzetten bij moslims bijvoorbeeld ook door strenger religieus te worden tot aan religieus terrorisme toe .
    Deze situatie wordt erger en de kritische waardes komen lager te liggen, bij menging van meer dan twee groepen. Het standaardvoorbeeld is Amerika, continent van immigranten.
De aanhangers van diversiteit hebben Amerika een goede naam gegeven, maar de werkelijkheid is dat Amerika een imperium waarvoor strikte toelatingseisen gelden, en waar wie wel toegelaten is, onderworpen wordt aan een streng regime van vaderlandslievende activiteiten, zoals iedere dag de pledge of allegiance op school, de nationale vlag in de hoek van het lokaal, en het volkslied bij alle grote sportwedstrijden - wat in alle andere situaties omschreven zou worden als semi-fascistisch . En dat is in ieder geval omschreven kan worden als een "cultureel fascisme". Waarvan de reden dus is dat er in Amerika te veel diversiteit is.
    De werkelijkheid van culturele diversiteit is dus dat er te veel van kan zijn, en te veel diversiteit leidt tot of het uiteenvallen van de samenleving, of vormen van cultureel fascisme. Of burgeroorlog.
    De werkelijkheid van de beperkte waarde van diversiteit in het algemeen wordt bewezen door het kleinschaligere geval van fusies tussen bedrijven. Deze mislukken is 80 procent van de gevallen, en de belangrijkste oorzaak van die mislukkingen wordt genoemd als "cultuurverschillen" . Dat zijn dan verschillen in cultuur van de dagelijkse omgang, maar dat zijn dezelfde soort verschillen als in de wijdere maatschappij.
    De ideologie van het goed-zijn van alle diversiteit is nauw verweven met de ideologie van migratie, ook wel bekend als migratiefundamentalisme of nomadisme , de directe verbinding zijnde dat migratie vrijwel noodzakelijkerwijs leidt tot culturele menging dus diversiteit. Dit alles weer overkoepeld door de ideologie van het multiculturalisme . Voorstanders van onbeperkte migratie of multiculturalisme gebruiken "diversiteit" bijna standaard als een argument voor hun ideologie, wat vrijwel altijd een gelegenheidsargument is, aangezien ze zelf nauwelijks tot niet aan "diversiteit" doen: maatschappelijke top (politici, bestuurders, intellectuelen, kunstzinnigen) hebben nog nooit een idee of culturele gewoonte van moslims overgenomen, en het zeer vocale joodse deel ervan (D'Ancona, Van Thijn, Cohen, Samsom) onderhoudt aangaande diversiteit vrijwel precies de tegenovergestelde culturele houding .

Economen
De groep van "economen" is, in tegenstelling tot wat men zou verwachten, geen economische maar een sociologische kracht. Economie gaat over het maken en verhandelen van producten, en alles dat daar min of meer verband mee houdt. Economen produceren niets, en wat ze wel doen heeft heel weinig verband met die productie. Wat ze wel doen heeft wel veel verband met en invloed op met het functioneren van de maatschappij als geheel. Economen zijn dus een sociologische kracht.
    Wat economen bijdragen aan de maatschappij zijn observaties van en meningen over het economisch functioneren van de maatschappij. Deze activiteit wordt gewoonlijk geschaard onder de wetenschappen, en wel de menswetenschappen. En soms ook wel gezien als de meest exacte van de menswetenschappen, aangezien veel van de economische activiteit valt uit te drukken in geld.
    Aangaande de overige menswetenschappen en met name de sociologie is al opgemerkt dat de wetenschappelijke kwaliteit ervan matig tot (zeer) gering is, in dat geval door het aannemen van allerlei vormen van ideologie, en de koppeling van emotionele en soms zelfs reflexmatige processen met die ideologieën. Hetzelfde is het geval bij economen, maar dan in versterkte mate en betreffende nog fundamentele processen. Daar waar het bij sociologen voorkeuren betreft in het denken over wenselijke maatschappelijke organisatie, betreft het bij economen een koppeling met een nog primitievere emotie: eigenbelang. Eigenbelang is primitiever, omdat het gekoppeld is de meest primaire emotie: lijfsbehoud.
    Daar waar er al grote twijfel is omtrent de waarde van de gezamenlijke inspanningen van sociologen, is de positie van economen zo veel slechter, dat zonder gesteld kan worden dat die invloed schadelijk is. Het individualisme en egoïsme dat voortvloeit uit de sterke invloed van eigenbelang op de verbale productie van economen is schadelijk voor die vormen van organisatie waarbij samenwerking belangrijker is dan individualisme en onderlinge competitie. Wat in ieder geval alle modernere en beschaafdere vormen van menselijke organisatie insluit , en ook talloze op meer primairder evolutionair niveau.
    Conclusie: Daar zij bij de huidige stand van zaken anderen energie en levenskracht kosten, en zelf, als groep, alleen een negatieve bijdrage leveren, is de positie van economen, als groep, gelijk aan die van parasieten . Bij de huidige stand van de ontwikkeling der mensheid is het een evolutionair wenselijke stap te stoppen met het onderhouden van degenen die in leven niets anders doen dan woorden produceren over de maatschappelijk economische activiteiten.
    De verdere onderbouwing van deze analyse start met voorbeelden hier , of thematisch hier .

Eetverslaving
(In ontwikkeling)
In de westerse landen doet zich het fenomeen voor van eetverslaving, dat naar buiten komt als het steeds dikker worden van de bevolking. Dit fenomeen is merkwaardig vanwege een paar wetmatigheden. Ten eerste verspreidt het zich vanuit de meest Angelsaksische landen naar de minder Angelsaksische. Het fenomeen is begonnen in Amerika, waar na een geleidelijke aanloop ongeveer een decennium terug een steeds snellere toename van het gewicht viel waar te nemen - zwaarlijvigheid is daar op dit moment min of meer de norm. In Engeland kwam de geleidelijke trend een decennium of wat later, en is de sterkere stijging net begonnen. In continentaal Europa is men aan het begin van de stijging.
    Het tweede opmerkelijke is dat fenomeen, in tegenstelling tot wat men zou verwachten, geen eenduidig verband heeft met welvaart - in alle genoemde landen vinden de ergste varianten plaats aan de onderkant van de maatschappij, bij wat tevens de lagere inkomens zijn. Vermoedelijk heeft de aanvankelijke lichtere stijging wel te maken met stijgende inkomens, maar de latere sterkere stijging in ieder geval niet. Althans, niet in de zin dat het gaat om het opheffen van een beperking. Ook zou in dit geval de sterkere stijging plaats hebben gevonden direct na de algemene inkomensstijging, en in werkelijkheid zitten daar één tot meerdere decennia tussen.
    Daar waar er geen materieel, economisch, verband lijkt te zijn, is een culturele oorzaak de volgende in de reeks mogelijkheden, geordend naar waarschijnlijkheid.

Etnie
Etnie is de betere term voor "ras" indien toegepast op de mens. In biologische context is rasafscheiding gedefinieerd door het feit dat uit twee verschillende rassen geen vruchtbaar nakomelingenschap komt - zo zijn paard en ezel nauw genoeg verwant om nakomelingenschap te kunnen krijgen, muilpaard of muildier, maar die zijn onvruchtbaar. Alle zogenaamde mensenrassen krijgen wel normaal nageslacht.
    Desalniettemin zijn de verschillen groot en volkomen genetisch vastgelegd - er is geen enkel kind geboren uit Chinese ouders dat ooit negroïde trekken heeft gekregen omdat het in Afrika is opgegroeid.
    Ruwweg zijn er drie etnische hoofdsoorten: het blanke of kaukasische ras, het mongoloïde ras, en het creoolse - vrijwel alle andere kunnen onder deze  geschaard worden.
    Binnen de aardrijkskunde zijn dit de meest basale en voor de hand liggende feiten. Binnen de sociologie zijn ze hoogst omtreden en sociologen zijn er gevoeliger voor dan de spreekwoordelijke prinses op de erwt. Welke gevoeligheid ze bestrijden op drie manieren, in volgorde van wenselijkheid: doodzwijgen, ontkenning, en het absolute-gelijkheidsbeginsel . Dat laatste is de minst gewenste vorm, omdat het zo overduidelijk niet waar is.
    Doodzwijgen is waarschijnlijk nog steeds wel de meest gebruikte tactiek - zo weigert men hardnekkig te praten over de gezinsverlatende man als een zeer typisch creools verschijnsel . Is er één of andere onverlaat die er wel over begint, roept men om het hardst dat het bij andere etnieën ook voorkomt - het analogon van "Maar er zijn ook lange Japanners..." . En wordt "men" het vuur te na aan de schenen gelegd, bijvoorbeeld door wetenschappelijke bewijzen, dan roept de ideologie of het principe te hulp: "Alle Culturen zijn Gelijk" , en natuurlijk ook alle etnieën, en wie iets anders zegt, is een racist en op zijn minst potentieel een nazi en iemand die oorzaak is van de nieuwe holocaust .
    De praktijk is dat etnie een hoogst belangrijke rol speelt in alle situaties waarin de verschillende varianten met elkaar in aanraking komen. Het belang waarvan blijkt uit het feit dat leden van een zekere etnie duidelijk minder goed zijn in het onderscheiden van de individuen van een andere, tenzij ze dat in een redelijke jonge jeugd geleerd hebben (populair wetenschappelijk tijdschrift - bron verloren gegaan). In de volksmond en de comedy is het ook een volstrekt aanvaard feit, vervat in de veelvuldig geuite frase: "They all look alike" (en denk hier een niet-westers accent bij - bijvoorbeeld uit de serie It ain't half hot, mum , een Indiër sprekende over blanken).
    En even natuurlijk als dat het verschil wordt opgemerkt, is dat de emotie die ervaren wordt ten opzichte van de ontmoeting met een niet-etnie-genoot gemiddeld aanzienlijk negatiever zal zijn. Dit is keihard ingebouwd in ieder dier en ook de mens, via de angst voor het onbekende - "onbekend is potentieel gevaar".  .
    Dit laatste iets dat door vele sociologen wel erkend wordt, onder de term "xenofobie" . Dat wil zeggen: het wordt erkend als verschijnsel bij de blanke etnie - volgens de sociologen hebben de andere etnieën er geen last van. Dit geheel in tegenstelling tot de feiten, die erop wijzen dat het precies andersom is: de afkeer van andere etnieën is het grootst onder de niet-blanke etnieën - zo zal een Chinees eerder doodvallen dan met een creool gezien willen worden - en Hindoestanen zijn, net als de Chinezen, redelijk wijdverspreid over de wereld, maar hokken sterk bij elkaar en trouwen vrijwel uitsluitend met elkaar. Joden hebben de term "goj" voor niet-joden, Surinamers hebben de term "bakra" voor blanken, en vrijwel over de hele wereld kennen creolen de term "bounty", slaande op iemand met het uiterlijk van een neger maar met sociale gewoontes van de blanken. Al deze termen hebben, diverse, negatieve connotaties, die, indien gebruikt door blanken, als zwaar racistisch zouden worden aangemerkt - het blanke equivalent van "goj" is "Untermensch".
    De etnische verschillen vallen ook grotendeels samen met belangrijke culturele verschillen. Hoewel deze minder vastliggen dat de uiterlijke etnische, lijkt ook hier sprake van een zeker etnisch gebonden bestendigheid. Welke varieert van meer gebonden voor basalere tot nauwelijks of niet gebonden voor oppervlakkige cultuurverschijnselen. Etnie is gewoon de meest basale factor in het begrip cultuurverschil in het algemeen, de andere twee zijnde "zang en dans" en sociaal-economische factoren
    Waar het uiteindelijk om draait is, zoals de koppeling met sociaal-economische factoren al laat zien, dat die culturele verschillen gebaseerd op etnische verschillen ook overeenkomen met niveauverschillen - die niveauverschillen kunnen in volkomen objectieve beelden gevangen worden, zie hier . Die men ruwweg kan indelen in drie hoofdgroepen: blanken, Aziaten, en andere niet-westerse culturen . Deze niveauverschillen zijn de basale redenen voor alle vormen van ontkennen van etnische en "ras"-verschillen . Die ontkenningen zijn uitsluitend van de theoretische soort, en beperkt tot de westerse cultuur. In alle andere culturen worden de etnische verschillen openlijk beleefd, en het leidt geen enkele twijfel welke cultuur volgens dit gedrag van de niet-westerse cultuurdragers volgens hen bovenaan staat: ze proberen allemaal zo blank mogelijk te zijn qua uiterlijk .
    Voor wat voor de objectieve waarnemer volstrekt overbodige voorbeelden van het belang dat met name niet-gekleurde etnieën aan hun etnie hechten, zie hier .

Eurofiel
Een op het internet ontstane aanduiding voor aanhangers van de zaak van de Europese eenwording, alhier aangeduid als Europeanisme  . Waar Europeanisme neutraal lijkt, heeft "eurofilie" een duidelijke veroordeling in zich - het is een scheldwoord. Dit woord is vermoedelijk ontstaan door de manier waarop Europeanisten hun zaak aanhangen. Waar dit tot voor een jaar of tien voornamelijk ging middels het schetsen van prachtige idealen, type "de pot aan het einde van de regenboog", is dat in de loop van de laatste toen jaar verworden tot verhulling, list en bedrog, en bedreiging: "Zonder volstrekt Europese eenwording breekt de Derde Wereldoorlog uit". Allen die verhulling, list en bedrog, en bedreiging hanteren als verdediging van de zaak van de Europese eenwording, het Europeanisme, zijn eurofielen. Dit betreft vrijwel alle (op hoogstens een enkel procent na) Europeanisten.
    Voor wie een meer formele definitie wil, is deze het makkelijkst hanteerbaar: "Een eurofiel is iedereen die als oplossing voor problemen veroorzaakt door Europese eenwording, meer Europese eenwording aanhangt".
    Een enkel voorbeeld waarin al het bovenstaande samenkomt  (de Volkskrant, 05-11-2012, van de Haagse redactie):

Genen
Het vak der sociologie wordt beheerst door sociologen - logischerwijs. Maar dat heeft een zeer storend gevolg: sociologen hebben een sterk eenzijdig wereldbeeld waar het gaat om de kwestie van opvoeding versus genen - nature versus nurture. Tot voor zeer recent varieerde de hoeveelheid geschatte invloed van nature, de genen, ergens tussen de nul voor de fundamentalisten en de de twintig procent voor de realisten - de bekende 80-20 regel. Deze verhoudingen zijn sterk aan het verschuiven, onder de druk van een voortdurende stroom onderzoeken die de invloed van de genen laten zien - voor de echte wetenschappers is het duidelijk dat de de verhouding 20-80 steeds waarschijnlijker begint te worden - wat aanwijzingen hier .
    De essentiële conclusie hieruit is dat grote inkomensverschillen onrechtvaardig zijn - het overgrote deel ervan is geen eigen verdienste, maar gewoon het geluk van de genetische schikking.

Generalisaties
"Generalisatie" is het samennemen, meestal in gedachten, van een groep elementen, en die groep beschrijven door middel van de gemeenschappelijke kenmerken. De Engelse natuurkundige Rutherford liet stralingsdeeltjes afkomstig uit een bolletje radium (of iets dergelijks) botsen op een stukje goudfolie, en ontdekte dat die stralingsdeeltjes ergens tegenaan botsten - leidende tot het direct uit de waarnemingen volgende vermoeden dat sommige gouddeeltjes, goudatomen, een kern hadden. Dat generaliseerde Rutherford eerst door te stellen dat dat kwam omdat álle gouddeeltjes, goudatomen,  in dat stukje folie een kern hadden. Vervolgens generaliseerde hij dat álle gouddeeltjes, goudatomen, in álle goud een kern hadden. En vervolgens generaliseerde hij ook nog dat álle materiedeeltjes, atomen, een kern hadden. En al die generalisaties bleken te kloppen.
    De sociologie werkt ook met generalisaties. Net als alle andere wetenschap. Er is echter een belangrijk verschil in het soort generalisaties van de natuurkunde en van de sociologie: de eigenschappen ontdekt aan deeltjes als atomen laten zich meestal vertalen tot eigenschappen van alle atomen. Echt allemaal. De eigenschappen ontdekt aan sociologische generalisaties laten zich zelden of nooit vertalen in eigenschappen van alle elementen van de generalisatie. Meestal zijnde dus groepen van mensen.
    Stel een sociologische wetenschapper selecteert willekeurig tien Japanners, bijvoorbeeld uit het telefoonboek, en tien Nederlanders. En die zet hij in twee groepen naast elkaar. Dan ziet hij onmiddellijk dat de Nederlanders langer zijn dan de Japanners. En ook ziet hij onmiddellijk dat een enkele Japanner langer is dan de meeste of misschien wel alle Nederlanders onder de tien. Welke observaties, met lichte aanpassingen, bevestigd worden door herhalingen van het experiment. Dan geldt dus duidelijk niet wat voor de natuurlijk heel vaak wel geldt: dat alle elementen uit de groep voldoen aan de regel. Maar wat nog wel geldt is dat de gemiddelde Nederlander langer is dan de gemiddelde Japanner - voor vrijwel alle en mogelijkerwijs alle sociologische toepassingen is deze laatste observatie voldoende .
    Die laatste opmerking geldt alleen voor wetenschappelijke sociologen. Niet-wetenschappelijke sociologen hanteren de regel dat als er voor één-of-andere voorgestelde groepsregel uitzonderingen bestaan, de groepsregel of de groep behorende bij de regel ongeldig zijn. Met als meest gebruikte voorbeeld dat als geconstateerd wordt dat één-of-andere groep bestaande uit allochtone immigranten zich lijkt af te tekenen door één-of-andere vorm van ongewenst gedrag, de constatering dat er ook Nederlanders zijn die dat gedrag vertonen voldoende is om de regel omtrent het gedrag van die allochtone groep en het bestaan van die allochtone groep tot ongeldig te verklaren .
    Andere voorbeelden zijn alles rond ras of etnie, genetica, niet-westerse culturen enzovoort, kortom: bijna alles dat zich over de randen van culturele scheidslijnen begeeft .
    Sociologen die de regel "De uitzondering maakt de groep ongeldig" hanteren, ontkennen het bestaan van generalisaties voor menselijke groepen. Oftewel: deze sociologen ontkennen het bestaan van een wetenschappelijke vorm van sociologie. Het is een wetenschappelijke variant van zelfverminking of automutilatie, een ernstige geestelijke kwaal. De grote meerderheid der sociologen lijdt eraan. Hun invloed kan ingeschat worden aan de hand van het feit dan één hunner, cultureel-antropoloog Maarten Keulemans die deze opvattingen uitvoerig en expliciet beleden heeft , door de Volkskrant in 2012 benoemd is tot hoofd van de wetenschapsredactie.
    Dit voor wat betreft de ene kant van de schaal der waardering van generalisaties. De andere kant is het proces van overgeneralisatie. Dat kan in werking treden zodra de generalisaties niet meer slaan op generalisaties van de direct waarneembare werkelijkheid, maar op generalisaties van die werkelijkheid. Zodra je de eerste stap van generalisatie van generalisaties hebt gezet, is een theoretisch onbeperkte reeks van dit soort stappen mogelijk. Waar sommige generalisaties van generalisaties nuttig en wenselijk kunnen zijn, zijn andere dat niet - en het percentage van de onnuttige en zelfs schadelijke generalisaties neemt snel toe met het aantal stappen. Het menselijke denken, vooral bij de intellectueel ingestelde groepen, heeft snel de neiging , na de eerste generalisatie van generalisaties, te vervallen in een reeks betekenisloze en zelfs schadelijke overgeneralisaties. Dit is beschreven in Alfa- en bèta-denken, neuroticisme . Het proces van het maken van generalisaties van generalisaties is beschreven als de Abstatractieladder .

Gevangenendilemma
Het gevangenendilemma staat model voor veel situaties waarin de burger zich in met name zijn economische interacties bevindt. Voor wie het niet kent: twee criminelen zijn gepakt tijdens de voorbereiding van hun misdaad, en door de politie in twee aparte cellen gezet. Ieder van de gevangen wordt een aanbod gedaan: "Beken dat jullie alle twee het gedaan hebben, en jij krijgt wat minder straf." Als beiden zwijgen komen ze misschien vrij. Als beiden bekennen, zijn natuurlijk twee de sigaar. Maar ze weten niet van elkaar wat ze gaan doen. Heb je vertrouwen in elkaar, of denk je alleen aan je eigen hachie?
    Het gevangenendilemma gaat over wat je moet doen in interactie met anderen, terwijl je niet voldoende informatie hebt over de betrouwbaarheid van de anderen. Kortom: dit gaat over vertrouwen: Wie vertrouw je wel, en wie vertrouw je niet?
    Over de basiskeuze kan wel een uitspraak worden gedaan, want je kan dit onderzoeken middels de zogenaamde speltheorie , waarin "spel" lijkt op gezelschapspel als Monopoly, maar dan met een serieus doel - meestal betreft het onderhandelingsspelen. Het gevangenendilemma kan tot een spel gemaakt worden, door met geld te gaan spelen. En dat spel kan je ook met computers spelen. Het best presterende programma blijkt een bijzonder simpel programma, tit-for-tat, dat maar een paar regels kent: 1: Doe eerst een meewerkende zet (als gevangene: zwijg je) - 2. Doet de andere een tegenwerkende zet (je maat bekent), doe dan één tegenwerkende zet terug - 3. Doe vervolgens weer een meewerkende zet. Dus meewerking, vertrouwen, is de basis, maar niet zonder voorwaarde: van de ander wordt ook meewerking verlangd.
    In de praktische maatschappij werkt dit op een glijdende schaal: voor nabijstaande mensen, in eerste instantie familie, wordt vertrouwen veel eerder betoond en veel langer volgehouden dan voor verder af staande mensen. Vertrouwen is zo ongeveer de meest basale factor voor het functioneren van een maatschappij. Met spelen als het gevangenendilemma kan dit vertrouwen gemeten worden.
    Meer over tit-for-tat hier .

Gezag
Wordt samen met macht vaak verkeerd gebruikt, in dat de twee verwisseld worden. De overeenkomst is dat beide gaan over de situatie dat één individu aan een ander vertelt wat hij moet doen, waarbij de verwachting is dat die ander dat ook inderdaad doet. Er zijn twee verschillen die meestal samenvallen: bij gezag gaat het om erkende verschillen in capaciteiten tussen de twee betrokkenen, zoals het geval van dirigent en orkestlid - bij macht gaat het om andere zaken, zoals afkomst. En het tweede verschil is: bij gezag gaat het om situaties waarin beide voordeel hebben - bij macht gaat het om situaties waarbij de een voordeel heeft ten koste van de ander.
    En er is nog een derde, afgeleid, verschil in dat gezag slaat op specifieke capaciteiten, en macht op alles.
    Gezag versus macht is één van de onderscheidende hoofdfactoren in het verschil tussen westerse en niet-westerse culturen .
    Meer over het onderwerp hier .

Goed-doen
(In ontwikkeling)
"Goed-doen" staat natuurlijk niet voor het werkelijk "het goede doen", maar voor "dingen doen om ervoor te zorgen dat ik goed overkom". Het verschil tussen de twee lijkt klein, alleen maar een kwestie van intentie "want er komt uiteindelijk toch hetzelfde uit" (een "Arnon Grunberg"-redenatie, zijnde de overtreffende trap van de combinatie van cynisme en andere smerigheid ), maar die laatste toevoeging is een aanname, en wel een aanname die volkomen onjuist is. De onjuistheid zit in een gezegde dat op een andere situatie slaat maar de vinger op dezelfde plek legt: "Bij huwelijken uit berekening worden gewoonlijk grote rekenfouten gemaakt". Met welk laatste gezegd wordt dat je wel kan zeggen dat een huwelijk uit liefde en een huwelijk uit berekening hetzelfde nastreeft: "het maximale geluk voor beide", maar dat in de praktijk het niet zo werkt.
    Precies hetzelfde is het geval met "het goede doen om goed over te komen in de ogen van anderen". In de praktijk is het vrijwel altijd zo dat er niet "het goede" uitkomt, maar zelfs het precies tegenovergestelde: "het kwade". De oorzaak is te vinden in twee gezond-verstand waarheden, met als eerste een " oosterse" variant: "De weg is belangrijker dan het doel". Als je weg niet deugt, stat als een paal boven water dat je je goede doel nooit en te nimmer zult bereiken.
    En de tweede waarheid is die van de continuïteit der dingen. Als je goede dingen gaat doen alleen naar om ervoor te zorgen dat je goed overkomt, heb je als persoon hoogstwaarschijnlijk meer trekken die horen bij een overdadige belangstelling voor de schijn der dingen. En weinig van die geassocieerde houdingen zijn goede houdingen. Om wat duidelijker te zijn: de meeste zijn ronduit vervelende en geestelijk-smerige houdingen. De kans dat zo iemand iets goeds bereikt ligt op hetzelfde niveau dat adat beroemde gezegde over de rijke en de hemel: "Er is minder kans dat een rijke in de hemel komt, dan dat een kameel door het oog van een naald kruipt.
    De bijbelse oorsprong van dat laatste meteen doet denken aan de meeste prominente verspreider in houdingen als "want er komt uiteindelijk toch hetzelfde uit": de aartscynicus en grossierde in geestelijke weerzinwekkendheden: Arnon Grunberg. De schrijver van emtionele-putrioolromans en een dagelijkse column op de voorpagina van de Volkskrant waarin hij tekeergaat tegen alles dat mensen samenbindt - behalve datgene dat Joden bindt, natuurlijk -  zie hier .
    Ongeveer zo ligt het morele ijkpunt van degenen die "dingen doen om ervoor te zorgen dat ik goed overkom". Voorbeelden van dingen die op die manier "goed" zijn: ontwikkelingshulp, het op alle andere mogelijke manieren steunen van zielige negertjes, multiculturalisme, het toekeren van de andere wang, vrijheid waarmee men dan bedoelt het recht van de sterkste, de islam (het christendom deugt van geen kanten ), internationale solidariteit, enzovoort, enzovoort, enzovoort. Voor welke lijst ook één enkele term kan gebruiken die de lading grotendeels dekt: politieke-correctheid .
    Overigens bestaat ook voor de aanhangers van het goed-doen een kernachtige term, op het internet nogal eens gebruikt: "Gutmenschen" (uit te spreken met Duits accent). Ze hebben er gloeiend de pest aan, omdat hij midden in de roos is.

Goed-zijn
(In ontwikkeling)
Goed-zijn is zowel de overtreffende trap van goed-doen als van politieke-correctheid . Zowel politieke-correctheid als goed-doen hebben betrekking op opvattingen of daden. Dat het er ernstig mee mis kan gaan of gaat, is nu even een andere kwestie. Bij goed-zijn heeft het "goede" niet meer betrekking op daden of opvattingen, maar op een persoon - in eerste instantie natuurlijk het "zelf".
    Nu is het combineren van diverse eigenschappen onder één noemer een onontbeerlijk verschijnsel om verder te denken dan een losse verzameling entiteiten. En dat geldt ook voor personen. Maar dat daar in dat laatste geval ook iets mis mee kan gaan wordt aangetoond door het bestaan, reeds lang, als denkfout of retorisch truc van het begrip Ad hominem - op de man spelen.
    "Goed zijn" is zo'n beetje het omgekeerde van Ad hominem. Of beter gezegd: waar Ad hominem het gebruik is van een associatie van een zaak met een persoon met negatief bedoelde gevolgen voor de geassocieerde, doet "goed zijn" hetzelfde met positief bedoelde gevolgen. Kortweg komt het erop neer dat Ad hominem uitgaat van "Jij bent fout", en goed-zijn uitgaat van "Jij bent goed" - en dat laatste dan ook meestal in de versie "Ik ben goed", of ietwat subtieler: "Jij bent goed en ik hoor bij jou dus ik ben ook goed".
    Het hebben of hanteren van "Goed zijn" is een vrijwel honderd procent betrouwbaar teken van het hebben van storingen in de ernst van zware cognitieve ziektes tot cognitieve psychopathie , en een eindeloze reeks uitingsvormen daarvan .

Groep
"Groep is het meest voor de hand liggende en meest basale sociologische begrip . De sociologische groep ontstaat als een afgeleide van een psychologisch of misschien zelfs neurologisch verschijnsel: kracht van binding . Dit tussen individuen bestaande verschijnsel vertaald zich door gewoon steeds meer individuen te nemen tot de sociologische groep. Oftewel: de groep is een sociologische vorm van binding . Indien men dit van buiten doet, door als vorm van beschrijving te praten over "groepen', dan is de sociologische groep een voorbeeld van "generalisatie(s)" , waarvan er dus vele niveaus van bestaan.
    Ondanks dit fundamentele karakter is de sociologische groep in maatschappelijke discussies over bijvoorbeeld immigratie- of allochtonenbeleid ook meteen het meest omstreden . Opmerkingen over nadelen van immigratie worden steevast beantwoord door argumenten van de vorm: "Maar er zijn ook autochtone criminelen" . Dit soort argument zijn equivalent aan een ontkenning van het bestaan van sociologische groepen, en dus van sociologie, en haar bestuurlijke afgeleide: de politiek. De start van de ontrafeling van de verwarring staat hier  .
    Omdat verschillen in niveau van culturen eigenlijk nauwelijks ontkend kunnen worden, heeft het merendeel der sociologen , dat deze verschillen niet wil erkennen ("nazisme" , "Tweede Wereldoorlog", "holocaust") een reeks verdedigingslinies opgebouwd, aan het einde waarvan staat de ontkenning van het bestaan van groepen.
    In werkelijkheid zijn sociologische groepen natuurlijk de kern van het denken over de maatschappij - de ontkenning van hun bestaan in het soort specifieke gevallen als het immigratie- en integratiedebat is een toepassing in de sociologie van een ander belangrijk sociologisch proces: taboe .
    De sociologische groep blijkt door haar omvang vanaf honderden en duizenden stuks te voldoen aan een aantal regels omtrent gemiddelde en verdeling, die tezamen bekend staan als de normale verdeling .

Hiërarchie
Op zijn minst vele en misschien de meeste samenlevingsgroepen van in ieder geval zoogdieren kennen een vorm van hiërarchie. Een verschijnsel dat noodzakelijker wordt naarmate de groepen groter worden, en de interacties ingewikkelder - wat het gevolg is van algemene regels aangaande organisatie . En waarmee door de mens natuurlijk een grote sprong is gemaakt. De meer gebruikelijke terminologie voor hiërarchie bij menselijke toepassing is bestuur of "het bestuurlijke model".
    In het menselijke geval, met zijn bewuste waarneming van het proces, is er de vraag hoe deze hiërarchie het best kan worden ingericht. Het basismodel is dat van de enkele baas en onderdanen - het basismodel bij veel diergroepen. Dit model voldoet voor de meest simpel interacties ("Wie paart met wie") en voor enkele tientallen individuen. Maar voor ingewikkeldere situaties? In Methoden, sterke interactie is hiervoor een theoretisch model geschetst: creëer een lagenstructuur, met bazen en sub-bazen, enzovoort. Dit model is gebaseerd op technische en natuurlijke voorbeelden, de technische zijnde de structuur van het internet, en de natuurlijke die van het menselijke lichaam, en met name het zenuwstelsel, zowel globaal als op onderdelen als de hersenstam .
    Uit beide voorbeelden vallen meerdere belangrijke lessen te trekken. De eerste les is dat ieder niveau het functioneren op zijn niveau zelf afhandelt. Het is niet zo dat een signaal uit het onderste niveau doorgestuurd wordt naar dat daarboven, en vandaar weer verder naar boven, enzovoort. Het signaal wordt afgehandeld op het eigen niveau. En dat niveau ontvangt van boven algemene boodschappen over wat het als resultaat moet doen - het bewustzijn zegt wel in welke richting de hand moet bewegen, maar de subsystemen handelen zelf af wat de vele spieren daarvoor moeten doen.
    Ook de techniek van het internet werkt zo. Als je vanachter je bureau op het werk een boodschap naar Amerika wilt sturen, stuurt je computer die boodschap in een reeks enveloppen, die ieder op hun eigen niveau worden afgehandeld. De eerste envelop zegt: ga naar de computer die aan het internet vastzit. Daar wordt de volgende envelop geopend, en die zegt: ga naar de centrale in de stad. Daar wordt de volgende envelop geopend, en die zegt: ga naar AMS, het internetknooppunt in Amsterdam dat de internationale verbindingen regelt - enzovoort. Ieder van de niveaus weet niet wat er op het voorgaande is gebeurd, en niet wat er op het volgende gaat gebeuren. En op ieder van de niveaus wordt gecontroleerd of de boodschap daadwerkelijk op de voor dat niveau geldende eindbestemming is aangekomen - de terugkoppeling.
    Het leidt geen enkele twijfel dat ook voor sociologische situaties dezelfde aanpak veel beter is dan wat er nu gebruikelijk is. Want dat laatste is, in variabele mate, nog steeds het model: van werkende naar baas naar bovenbaas naar bovenbovenbaas naar ... enzovoort.
    Ook de functionele werking van grotere organisaties is automatisch ingedeeld in min of meer hiërarchische structuren. In de sociologie leidt dat tot een aantal regels die onontbeerlijk zijn voor begrip van het maatschappelijk functioneren - een specifiek voorbeeld zijnde de "stapregel": bij een normale verandering kan er slechts één niveaustap plaatsvinden - veranderingen met meerdere niveaustappen tegelijk vallen meestal onder de term "revolutionair" .
    Het meest duidelijk worden de wetmatigheden van de hiërarchie zodra men die regels overtreedt, wat bijvoorbeeld veel voorkomt bij reorganisaties .

Historici
Historici vormen tezamen met sociologen en economen de groepen die voor een belangrijk de houding, stemming en visie van een maatschappij verwoorden en ontwikkelen en bepalen. Economen concentreren zich op de materiële aspecten, sociologen de algemene verbanden, en historici de verbindingen met het verleden. En bij economen en sociologen hebben we al gezien dat bij de huidige vertegenwoordigers daarvan (schrijvende 2013), er sprake is van diverse mate van eenzijdigheid en andere vervormingen in hun beelden en ideeën, merendeels veroorzaakt door ideologie, dan een flink stuk eigenbelang, en tenslotte de meer algemeen voorkomende factoren van gemakzucht en domheid.
    Historici hebben van de de genoemde groepen het minst last van zo'n beetje alle factoren, vermoedelijk door het in aanraking komen met meerdere en zelfs vele vormen van werkelijkheid. Iedere cultuur en ieder tijdsbestek kan namelijk ook gezien worden als een alternatieve manier om de maatschappij in te richten, en het zien van een veelheid daarvan geeft makkelijker zicht op de dynamiek. Een factor die alleen beter ligt bij de sociologische belangstellende sciencefictionlezer.
    Ook ligt de onderlinge verhouding tussen de die foutenbronnen anders. Hier is nauwelijks sprake van eigenbelang, en ideologie lijkt veruit de meest bepalende ervan. En die ideologie lijkt ook niet uit het eigen vak te komen, maar gewoon de ideologie van de sociale klassen te zijn: de politieke-correctheid , en voor een deel het eruit volgende multiculturalisme .
    Van die reeks politiek-correcte ideeën is de rol van de historici het sterkst in het idee van het fout zijn van de natie, en de Nederlandse natie in het bijzonder . Een bron van dat idee is de Tweede Wereldoorlog (Nederland heeft relatief weinig van doen gehad met de Eerste), die gezien wordt als het gevolg van het bestaan van naties. Het universeel achterliggende idee van diverse uitingen daarvan is dat als je (in Europa) de naties zou afschaffen, je nieuwe oorlogen kan voorkomen.
    Deze redenatie wordt zelden openlijk besproken, maar meer geïmpliceerd of gezien als een vanzelfsprekendheid. Wat het natuurlijk niet is. Want, zoals de historici zouden moeten weten, komt oorlog voor in alle voorgaande tijden, vrijwel universeel zonder naties in de Europese zin, en zijn oorlogen gevoerd tussen alle mogelijke groepen, slecht een heel klein deel waarvan was tussen naties in de Europese zin.
    Dat het idee van een verband tussen naties en oorlog desondanks zo sterk post heeft kunnen vatten, is ten gevolge van een andere tweestrijd, namelijk die tussen natiestaten en nomadenvolken - residenten en nomaden . Of nomadisten, als het meer over de ideologie erachter gaat. In Nederland zijn de nomadisten het sterkst vertegenwoordigd, geweest en nu, door Joodse immigranten en hun afstammelingen, relatief klein in aantal maar groot in invloed . Twee van de belangrijke stuwende krachten in Nederland van de Europese eenwording, synoniem met de opheffing der Europese naties, waren van Joodse afkomst: Max Kohnstamm en Mom Wellenstein - en (bijna) alle andere personen van Joodse afkomst in politiek, media, en intellectuele beroepen hebben zich altijd ten zeerste ingespannen voor de Europese zaak . De zaak van het opheffen der Europese naties. Met de bijna automatisch boodschap: "Nooit meer oorlog", en dan ook nog "Nooit meer holocaust" . En met als doel, tezamen met de rijken en de neoliberale oligarchie en de nieuwere immigranten de vernietiging van de Europese culturen, te vervangen door een nomadische . De bijdrage van de historici daaraan is de ontkenning van de waarde van de Europese culturen.
    En het tweede aspect waarin historici de zaak van het opheffen der naties en die van het nomadisme hebben gesteund, is in hun steun aan de zaak van de migratie, dat wil zeggen: de immigratie. Zodra de waarde der immigratie serieus ter sprake mocht komen, na de Fortuyn-revolutie, hebben historici vrijwel unaniem betoogd dat (im)migratie een goede zaak was, daarbij wijzende op gevallen van (im)migratie uit het verleden - met als favoriet die van de hugenoten.
    Net als de relatie tussen naties en oorlog is hier sprake van bijna moedwillige simplificatie der zaken. De waarde van (im)migratie wordt natuurlijk in hoge mate bepaald  door de aard van de groep die migreert. Migreer je, zeg, een miljoen geleerden, een miljoen middenstanders, of een miljoen putjesscheppers naar een ander land, dan zullen de effecten van die migraties dramatisch verschillen. Een waarheid als een koe. Een waarheid die niet besproken mocht worden, aangezien de relevante groepen niet onderscheidbaar waren op dit soort kenmerken, maar op dat van etnie. Of culturele achtergrond in combinatie met etnie. En van etnie mag je nooit en te nimmer beweren of suggereren dat dat overeenkomt met een verschil in niveau of anderszins maatschappelijk functioneren. Volgens de politiek-correctheid.
    Omdat zonder die politieke-correctheid, waar met name de onderste tweederde van de bevolking weinig last van heeft, het volkomen duidelijk is dat de groep recente immigranten tot de maatschappelijk minder functionerenden behoren, zeg maar: de "putjesscheppers", zijn er in de maatschappij een toenemend aantal tekenen van de negatieve gevolgen effecten van die recente immigratie, gewoonlijk omschreven als de "allochtone immigratie". De historici hebben zich in diverse mate bemoeid met die maatschappelijke discussie, door hun verhalen over geslaagde migraties uit het verleden - die een voorbeeld zijn van migraties van middenstanders en geleerden in plaats van de migratie van putjesscheppers - de recente migratie(s)
    Daarmee zijn ook de historici dus een maatschappelijke kracht op zich geworden, op dezelfde manier als economen en sociologen dat zijn: ze bedrijven niet zozeer wetenschap, als wel politiek. Niet in de zin van "politiek", maar in de "politieke opvattingen", dat wil zeggen: wat is wenselijk voor onze maatschappij. En hierin staan ze dus, net als de economen en sociologen, aan de volkomen verkeerde kant. De kant van de het complex van internationalisme, kosmopolitisme , migratiefundamentalisme , nomadisme , en neoliberalisme . De krachten van de afbraak van de sociale staat.

Holocaust
De holocaust is niet alleen een gebeurtenis, maar ook een sociologische kracht geworden. De reden is dat de holocaust wordt gebruikt als argument, expliciet of impliciet, in discussies rond verstrekkende beleidsterreinen, zoals het openstellen van alle grenzen voor alle vluchtelingen, het creëren van een Europese Unie, en het opheffen van de Europese natiestaten . Tegenstanders van vrije massa-immigratie, een Europees Imperium, en de opheffing van de Europese culturen worden zwartgemaakt en in de discussie ernstig benadeeld door de beeldvorming rond die holocaust. Een volkomen geldige reden om de juistheid van die beeldvorming te analyseren - de verantwoordelijkheid voor het maken van die analyse en de conclusies ervan liggen bij degenen die de holocaust gebruiken voor politieke en sociologische doeleinden.
    Het gangbare beeld van de holocaust, de moord op voornamelijk joden in de Tweede Wereldoorlog, is dat het het allerergste is dat er ooit in de geschiedenis is gebeurd - dusdanig dat men er tegenwoordig wel een hoofdletter voor plakt. Dit oordeel van "ergste in de geschiedenis" kan berusten op drie zaken: absolute aantallen slachtoffers, relatieve aantallen slachtoffers, en de aard, de onschuldigheid, van de slachtoffers.
    Wat betreft de absolute aantallen slachtoffers. Het aantal doden dat in diezelfde Tweede Wereldoorlog aan Russische kant is gevallen, wordt geschat op getallen rond de 10, 20 en 30 miljoen. Veel meer dan het geschatte aantal joodse slachtoffer, rond de 6 miljoen. Dus in absolute aantallen is de joodse holocaust niet de ergste. De Russische was erger.
    Het relatieve aantal joodse slachtoffers, dat wil zeggen: het aantal slachtoffers ten opzichte van de totale populatie, ligt bij de joden hoger dan bij de Russen - op een getal rond de 50 procent. Maar de geschiedenis kent talloze slachtpartijen waarbij het aantal slachtoffers in de 80 procent en hoger ligt. Neem bijvoorbeeld die van de inheemse volken in Amerika en Australië - door de Amerikanen nog trots uitgebeeld onder de terminologie "De laatste der Mohikanen" (Wikipedia) - wijzende op een score van (dicht bij) 100 procent. Dus in relatieve aantallen was de joodse holocaust ook niet de ergste - die van de Amerikaanse inheemse volken (meervoud) waren erger.
    Tenslotte: de onschuld van de slachtoffers. Het is nauwelijks omstreden dat een essentiële bijdrage tot het joodse slachtofferdom gelegen is in de rassen- en superioriteitstheorieën van de nazi's. Feit: de Joden zelf houden er ook een rassen- en superioriteitstheorie op na . En waar de nazi's die verbonden met een sterfelijk leider, verbinden de joden die met een nog oneindig veel absoluter en onbereikbaarder heerser. Het nooit en te nimmer uitgesproken idee dat het een niets met het ander te maken heeft, is volkomen absurd (voor de rassenhouding zelf zie de vermaling bronnen hier , en voor de connectie met de holocaust, met name deze ). Het is zo plausibel dat die zaken wél met elkaar te maken hebben, en zo sterk is de behoefte aan de absoluutheid van dat slachtofferdom, dat op het uitspreken van die intuïtief volkomen natuurlijke verbinding het zwaarst mogelijke taboe rust: men laat het doodgewoon niet in de gedachten toe. Natuurlijk is het zo dat als je je omgeving bestookt met ideeën over je eigen absolute superioriteit, dat die omgeving daarover negatieve gedachten gaat krijgen. Dit geldt absoluut op het individuele, psychologische, vlak. Het idee dat deze verbinding zou verdwijnen als je individuen uitbreidt tot groepen die hetzelfde doen als die individuen, is absurd.
    Vergelijk dit met de rol van de Amerikaanse inheemse volken in hun eigen ondergang. Die hadden geen theorieën over hun eigen superioriteit. Die hebben de Europese kolonisten aanvankelijk geholpen. De Amerikaanse inheemse volken zijn veel onschuldiger slachtoffers van een holocaust dan de joden.
    Conclusie: de joodse holocaust is op geen enkele manier het ergste dat er ooit in de geschiedenis is gebeurd. En is geen enkel argument voor het openstellen van grenzen , het creëren van een Europese Imperium en het opheffen van de Europese culturen .
    Bekijk alle informatie bij elkaar, en de conclusie luidt: Integendeel.
    Een aanhangend aspect van de uniekheid van de joodse holocaust, is haar gebruik voor niet direct gerelateerde politieke of sociologische doeleinden -wat dus misbruik is. Daarvoor gelden dezelfde overwegingen als voor antisemitisme , zie aldaar

Ideologie
Het hele menselijke denken is gebouwd op ideeën in de zin dat er van de waarnemingsorganen stukken van de werkelijkheid tot ons komen, die in de hersenen tot een geheel worden samengesmeed, bijvoorbeeld het combineren van zichtbare met hoorbare indrukken, en waarbij dat beeld gewoonlijk ook groter is dan de afzonderlijke delen samen. Zelfs de werking van het oog apart gaat op deze manier: uit informatie omrent contouren en aparte informatie omtrent kleuren van vakken wordt het voor het bewustzijn zichtbare beeld geconstrueerd - met soms constructiefouten die we kennen als optische illusies.
    Op precies dezelfde manier wordt de hele realiteit geconstrueerd. En het onderhouden van ideeën is dus niet iets fouts, het is de kern.
    Het probleem dat vervat zit in de term "ideologie", wat de meeste mensen indien erop aangesproken ook wel kennen, is daar waar ideeën getrokken uit de werkelijkheid boven de werkelijkheid worden gesteld. Dat wil zeggen: daar waar men stelt: "We weten het nu wel, vanaf nu gaan onze ogen sluiten voor verdere informatie". In nog fundamentelere termen: hier wordt het proces van terugkoppeling uitgeschakeld, een proces waarvan duidelijk is dat het een van de kernen van het leven is .
   In de filosofie is het stellen van ideeën boven de werkelijkheid bekend als Platonisme - en gewoonlijk als niet erg zinnig gezien. In de sociologie en in de maatschappij is ideologie in het algemeen ook iets negatief, als het gaat over ideologieën als communisme , nazisme, maoïsme, enzovoort. dat wil zeggen: als het gaat om ideologieën waar men het niet mee eens is. Daarentegen ziet men ideologie als iets positiefs als het gaat om cultuurrelativisme ("alle culturen zijn gelijk"), multiculturalisme ("alle menging van culturen is goed"), Europeanisme ("De enige goede vorm van Europese samenwerking is een superstaat"), kosmopolitisme ("de wereld is grote gelukkige familie en een plaats waar iedereen vrij moet kunnen rondreizen") enzovoort. Dat wil zeggen ideeën waar men het wél mee eens is.
    Natuurlijk is het volkomen helder, door de manier van uitschrijven hierboven, dat deze vormen van ideologie even fout zijn als die ideeën die men al als negatief heeft gekwalificeerd. cultuurrelativisme en multiculturalisme leiden tot racisme of stoppen van de beschaving, Europeanisme en kosmopolitisme leiden tot dictatuur en onderdrukking. Het enige verschil met de als slecht bekende staande varianten van ideologie is dat het bij deze "goede" vormen langer duurt voor de slechte effecten zichtbaar zijn. Hetgeen nog niet gebeurd is, omdat ze nog maar kort hun huidige kracht hebben gekregen, maar in het geval van Europeanisme lijkt het proces gestart, schrijvende 2012, gezien de opstand tegen immigranten in Griekenland.
        In feite is het onderhouden van dit soort ideologieën hetzelfde als het onderhouden van een religie: een stelsel van absolute waarheden waar de werkelijkheid zich maar naar dient te schikken. Oftewel; in feite is deze vorm van ideologie net zoals religie een vorm van magisch denken .
    Zie verder hier .

Individualisme
Individualisme is, net als socialisme, een algemeen begrip waar vele varianten onder vallen. Individualisme en socialisme zijn elkaars spiegelbeeld, en vormen een krachtenpaar waartussen een voortdurende "strijd" is, met dan één en dan weer de ander die de overhand heeft. In een gezonde maatschappij beweegt zich dit niet te ver van het evenwicht . Over deze strijd en de punt van het evenwicht zijn al eeuwenlang discussies gevoerd, deels onder de noemer "economie" . 
    Een deel van de strijd tussen individualisme en socialisme gaat over de prioriteit of anciënniteit: wie komt het eerst. Aanhangers van het individualisme hebben hiervoor in essentie slechts één argument: de natuur. In de natuur zou het leven een "strijd voor het overleven zijn" ("struggle for survival"), impliciet of expliciet aangevuld met "... tussen individu en individu"). Uit S.I. Hayakawa, Language in Thought an Action :

Inteelt
Inteelt, het trouwen binnen een redelijk nauwe familiekring, komt in vele culturen voor, meestal in combinatie met het verschijnsel van uithuwelijken - de relatie zijnde de sterk conservatieve aard van de betrokken culturen .
    Iedereen die iets meer weet van de kracht van de regels van de evolutie, weet dat het is een vorm van culturele zelfmoord is. Het leidt tot zowel lichamelijke als geestelijke zwakke weerbaarheid, die voor een scherp en onbevooroordeeld waarnemer ook duidelijk waar te nemen zijn. En op den duur betekent het de ondergang in de strijd met gezondere concurrenten.    
    De factor inteelt verloopt vrijwel precies volgens de culturele noord-zuid of westers-niet-westerse trends , met specifieke brandhaarden in diverse islamitische landen en de hindoestaanse cultuur .
    Het is niet onaannemelijk dat het veel minder last hebben van dit verschijnsel bij heeft gedragen aan de de noord-zuid cultuur- en ontwikkelingsverschillen.
    Meer over inteelt onder Partnerkeuze .

Judaïsme
Het judaïsme is het oer-exemplaar van de stamboom aan monotheïstische godsdiensten en sekten zoals die in de westerse wereld tot ons zijn gekomen. Monotheïsme was op zich niets nieuws, ook de oude Egyptenaren hadden een dergelijk fase, maar de judaïstische vorm is het best gedocumenteerd annex bewaard gebleven, en mogelijkerwijs ook de strengst doorgevoerde. De judaïstische godheid is een dusdanig absolute heerser, dat zelfs zijn naam niet uitspreken mag worden. En staat dusdanig ver boven de mensheid, dat hij zelfs om een kindoffer kan vragen. het is dus geen barmhartige maar eerder een wrekende godheid.
    Ook is het judaïsme volstrekt intolerant tegenover andersdenkend. Want haar aanhangers, het joodse volk, zijn "het uitverkoren volk" en, erger kan je je mede mensen natuurlijk niet naar beneden duwen. In feite zijn het daarmee "ondermensen" geworden.
    De eerste vertakking van het judaïsme is het christendom. Deze wordt ook als de belangrijkste gezien, door haar verovering van Europa, waar voorheen de Germaanse godsdiensten heersten. Indirect is de invloed van het judaïsme in Europa dus zeer groot geweest. Direct echter nauwelijks, afgezien van de fysieke aanwezigheid van relatief kleine groepen joodse immigranten, die overal slechts getolereerd tot zwaar vervolgd werden. Het spreken van een "joods-christelijke samenleving", zoals in het kader van de multiculturele discussie nogal wat gebeurd is, is dan ook een volstrekt valse voorstelling van zaken.
    De laatste honderd jaar en met name de laatste decennia leek ook de indirecte judaïstische invloed sterk tanende, door de ontkerkelijking en de steeds grotere invloed van wetenschap en technologie. Het judaïstische denken heeft echter teruggeslagen middels een niet-religieuze variant van haar ideologie. Die is, naar voorbeeld van de oude Griekse beschaving waarin de koloniën veel van het nieuwe denken voortbrachten, ontstaan in een gemeenschap van immigranten, en verspreid en tot wasdom gekomen in een materialistisch rijk: Amerika. Ook weer naar het historisch voorbeeld waarin de Romeinen hun versie van de Griekse beschaving verspreiden. Dit nieuwe, seculiere, judaïstische geloof is even ideologisch als de religieuze versie en even onbarmhartig. Dit nieuwe geloof is het neoliberalisme . Waarin een mens die niet genoeg geëquipeerd is om door de natuur om in de maatschappij zelfstandig te overleven niet door de gemeenschap geholpen mag worden. Volgens de woorden van de hogepriesteres van deze ideologie, de joods-Russische naar Amerika gemigreerde Alissa Zinovievna Rosenbaum , bekend geworden als Ayn Rand. De ideologie van Rand is verder verspreid door andere mensen met een judaïstische achtergrond, met in de hoofdlijn als eerste Leo Strauss, een joods-Duitse immigrant, die grondlegger is van de ondercategorie genaamd neo-conservatisme , Milton Friedman, zoon van (hij is de jongste van de drie) joods-Oostenrijks-Hongaarse immigranten in Amerika, en grondlegger van de ondercategorie te benoemen als neo-monetarisme , en hoofd-uitvoerder Alan Greenspan, gedurende decennia directeur van de Amerikaanse Federale Bank. Meer over deze lijn van figuren hier .
    De drie praktische leerstellingen van het neoliberalisme zijn: "Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke", "Het recht van de sterkste", en "Winner takes all". Hieruit blijkt de directe afstammeling van het judaïsme - het is een verlenging van die ene enkele wrekende godheid die aan het hoofd van alles staat, die op geen enkele manier rekening hoeft te houden met de belangen van mensen, zoals blijkt uit het vragen van een kindoffer.
    Via Amerika heeft de judaïstische ideologie van het neoliberalisme bijna de gehele wereld geïnfecteerd, en dreigt op het ogenblik, middels de Europese Unie, heel Europa te overmeesteren . De voorwaarden voor een revolutie van één of andere soort lijken geschapen.
    Tot het judaïsme hoort ook het nomadisme : het aanhangen van de rondtrekkers-cultuur in tegenstelling tot die van residente groepen . Het nomadisme komt misschien nog voor het neoliberalisme, omdat voor rondtrekkende culturen geld (vroeger: goud) het enige echt waardevolle was dat ze mee konden nemen. Ook bij allang gesettelde mensen uit de judaïstische cultuur is een bijna onbreekbare loyaliteit aan andere nomadisten te herkenen . Treffende illustratie is de inspanningen van joodse immigranten voor de verdediging van hun landen van verblijf, met als belangrijkste voorbeeld de verdediging van Rusland in de Tweede Wereldoorlog. De bijdrage van joodse immigranten hieraan (ondanks vele pogingen tot propaganda hierover) relatief tot wat de Russen hebben gedaan, ligt zo dicht bij nul, dat dat de enig praktische afronding is.
    Meer over de joodse cultuur hier .  

Kans
Tezamen met groep vormt "kans" twee van de essentiële sociologische begrippen. Dat is omdat sociologische termen en begrippen nooit precies afbakenbaar zijn, en dus zijn er altijd gevallen die buiten de regels vallen. Maar zelfs binnen die regels geldt een regel nooit voor iedereen. De enige soort uitspraak die men sociologische gezien kan doen, gaat dus over de kans dat iemand aan de regel voldoet. Over die kansen kunnen wel redelijk duidelijke uitspraken gedaan worden: je kan niet een willekeurige Japanner en een willekeurige Nederlander nemen en zeggen: de Nederlander is langer dan de Japanner - wat je wel kan, is met zekerheid zeggen: de kans dat de Nederlander langer is dan de Japanner is 61,3 procent. De basale regels omtrent dit soort kansen zijn geformuleerd in de statistiek, en met name wat heet de "normale verdeling" .

Klasse
Het is gebruikelijk de maatschappij in te delen in lagere, midden en hogere klasse, waarbij de grenzen enigszins variabel zijn - als je naar inkomen zou kijken meestal ergens rond de onderste 70 procent, dan een band van circa 20 procent middeninkomens, en een top van 10 procent - maar je kan hier ook 60 - 30 -10 van maken. Een indeling die tot ergens in de jaren negentig wel redelijk geldig was.
    Na die tijd werd de tweedeling zoals bekend uit Amerika ook hier steeds sterker, dat wil zeggen de top steeds smaller en steeds rijker. In Amerika begon daarmee ook het uitknijpen van de middenklasse, zodat daar nog wel een driedeling is, maar het verschil tussen laag en midden veel kleiner is dan tussen midden en top. Dit gebeurt in mindere mat ook in Europa, doordat Europa steeds meer het Amerikaanse neoliberalisme overneemt.
    Maar de situatie kan sterk vereenvoudigd worden door niet te kijken naar inkomen, maar naar cultuur. Dan is de verdeling simpeler en ook constanter. Want dan krijg je niet een driedeling maar een tweedeling. Die tweedeling is die van de onderste tweederde die voor een sociale maatschappij is binnen veilige grenzen, en de topderde, die voor een neoliberale kosmopolitische maatschappij is met open grenzen. Die tweedeling is zo constant, dat hij al eind Middeleeuwen beschreven en geïllustreerd is door Sebastian Brant, in Das Narrenschiff , vergezeld van de spreuk:

Loyaliteit
Loyaliteit, het je tot lid verklaren van een bepaalde groep, is één van de varianten van solidariteit , die allemaal deels een net wat andere betekenis hebben. Het voornaamste verschil tussen solidariteit en loyaliteit is dat het laatste op gemiddeld kleinere groepen lijkt te slaan dan het eerste: solidariteit betuig je met een stroming, loyaliteit aan je familie.
    Loyaliteit is een relevant maatschappelijke issue in slechts één zaak: die van de allochtone immigranten, dat wil zeggen: immigranten uit achtergebleven culturen die er duidelijk blijk van geven niet te willen of kunnen integreren in de Nederlandse samenleving - in welk geval vaak sprake is van de term "dubbele loyaliteit". Dit is een misverstand - het begrip "loyaliteit" is van dezelfde soort als "zwangerschap": je bent het wel of niet. In geval van allochtone immigranten en hun nakomelingen is, bij de stand van 2013, er inderdaad slechts sprake van één loyaliteit: die aan de eigen cultuur, en het culturele achterland . Waarvan en simpele test bestaat: schrijf een artikel over één of ander bezwaar aangaande Nederlanders. Allochtonen zullen niet reageren of er me instemmen. Schrijf een tweede artikel met één of andere bezwaar aangaande allochtone cultuur. Op soms een doodenkele uitzondering nar zullen ze allemaal in de pen klimmen om uiting te geven aan hun beledigdheid, boosheid, en gekwetstheid, tezamen met een stroom van ontkenningen en beschuldigingen aan het adres van alle Nederlanders, die allemaal niet deugen. Dit is allemaal te controleren op hun eigen sites, of die van Joop.nl .

Maatschappij
"Maatschappij" is één van de vele termen voor menselijke groepen - "maatschappij"  hanteert men meestal  voor grote groepen, gewoonlijk ook landen, dat wil zeggen: met aantallen lopende in de miljoenen. Bij dergelijke grote aantallen is het belangrijkste aspect diverse vormen van maatschappij hoe het bestuur in elkaar steekt. Het bestuur van een maatschappij noemt men meestal "regering" - voor een korte beschrijving van diverse regeringsvormen, zie hier .
    Het vormen van een bestuur voor de menselijke "maatschappij" is een specifieke toepassing van het meer algemene probleem van hoe grote aantallen elementen met elkaar omgaan, waarvoor er de term "organisatie" is - waarover meer hier .

Macht
Wordt samen met gezag vaak verkeerd gebruikt, in dat de twee verwisseld worden. De overeenkomst dat beide gaan over de situatie dat één individu aan een ander vertelt wat hij moet doen, waarbij de verwachting is dat die ander dat ook inderdaad doet. Er zijn twee verschillen die meestal samenvallen: bij gezag gaat het om erkende verschillen in capaciteiten tussen de twee betrokkenen, het geval van dirigent en orkestlid - bij macht gaat het om andere zaken, zoals afkomst. En het tweede verschil is: bij gezag gaat het om situaties waarin beide voordeel hebben - bij macht gaat het om situaties waarbij de een voordeel heeft ten koste van de ander.
    En er is nog een derde, afgeleid, verschil in dat gezag slaat op specifieke capaciteiten, en macht op alles.
    Voor macht gelden nog wat dingen extra, zoals dit (De Volkskrant, 27-07-2012, column door Rob Vreeken):

Meritocratie
Meritocratie hoort oorspronkelijk tot hetzelfde rijtje als democratie enzovoort, dat wil zeggen: regeringsvormen , waarbij meritocratie bestuur gebaseerd op merites, capaciteiten, is - en als zodanig natuurlijk zo zeldzaam als het zuiverste goud.
    Op deze website wordt meritocratie gebruikt als een manier voor het inrichten van de maatschappij als geheel - meer daarover hier .
    Meritocratie versus aristocratie is één van de onderscheidende hoofdfactoren in het verschil tussen westerse en niet-westerse culturen .

.

Misdaad
Misdaad bestaat al zolang als het leven in groepen bestaat. De ene aap heeft van een dunne tak met risico voor lijf en leden een sappige vrucht geplukt, en de andere aap pikt die vrucht van hem af. Dat is misdaad. En alle andere vormen van misdaad zijn hiertoe te herleiden.
    Een tussenstap naar de moderne maatschappij is de situatie van de kolendragers

.
    De laatste decennia, schrijvende 2012, heeft deze neiging tot het verdedigen van witte-boorden misdaad een een nieuw niveau bereikt, in de zin dat een groot deel van de intellectuele klasse en vrijwel de gehele media er toe overgegaan zijn om de witte-boordenmisdaad actief te promoten. Dat heeft diverse vormen aangenomen, met als meest pregnante die van de steun aan het neoliberalisme , dat laatste zijnde de stroming die witte-boordenmisdaad tot iets goeds verklaart, en een aantal verwante zaken, als globalisering,

, nomadisme , en Europeanisme . Zaken die nu als even deugdelijk worden voorgesteld als destijds het roofridderschap van de kasteelheer, en precies dezelfde morele status hebben: diefstal van de sappige vrucht geplukt door de ene aap en gestolen door de andere.

Normale of Gaussiaanse verdeling
De verdeling van eigenschappen over de mensheid die iedereen uit zijn eigen ervaring kent: de meeste mensen zitten rond het gemiddelde, en naarmate iets verder van het gemiddelde afzit, zal je het minder vaak tegenkomen - in detail uitgewerkt hier . In vrijwel alle gevallen spelen bij  de verdeling van eigenschappen meerdere factoren een rol, zoals bij menselijke lengte meerdere genen, en in zo'n situatie is de resulterende verdeling vrijwel altijd sterk gelijkend op de verdeling als ontdekt door de wiskundige Gauss (Wikipedia), ook wel de "normale verdeling" geheten.
    De tweede basisterm uit de normale verdeling, na het gemiddelde, is de gemiddelde afwijking van het gemiddelde - dat noemt men de standaarddeviatie. Binnen één standaarddeviatie vanaf het gemiddelde, ligt ongeveer tweederde van alle exemplaren. Binnen twee standaarddeviaties ligt ongeveer 95 procent van alle exemplaren. Makers van kleding en dergelijke beperken zich bij hun fabricage meestal tot maten die liggen ongeveer twee standaarddeviaties. Mensen die daar buiten vallen worden in de meeste situaties gezien als "afwijkend". Dit is ook de meest voor de hand liggende definitie van "afwijkend" of "afwijking"   in de meeste andere situaties. Zo is het niet doenlijk om maatschappelijke regels te ontwerpen die werken voor alle situaties, of alle mensen, en een goede regel zou zijn te mikken op twee standaarddeviaties: 95 procent. De rest moet dat grotendeels individueel afgehandeld worden.

Oligarchie
Oligarchie is in Nederland die voornamelijk bekend is in de vorm "Russische oligarchen". Aangevende dat de term "oligarch" als negatief wordt gezien. Niettemin is het verschil tussen Russische superrijken op weinig tot geen manier ten onderscheiden van superrijken in het algemeen - er is geen morele manier om aan superrijkdom te komen. Superrijkdom zelf is immoreel.
    De officiële definitie van oligarchie is een regering door een (meestal) kleine topklasse. In die zin komt het nog voor in landen als Saoedi-Arabië - betrekkelijk zeldzaam dus. Op deze website gebruiken we het voor de klasse die in Nederland en de overige westerse landen het voor het zeggen heeft. Dat is geen kleine groep - op deze website wordt de term ook wel gebruikt als beschrijving voor de topderde van de maatschappij, zijnde de groep die alle machtsmiddelen in handen heeft, van wetgevende (juristen) en uitvoerende (politiek), tot aan sfeerbepalende (media). De term "oligarchie" hiervoor wordt gebruikt om aan te geven dat deze groep vrijwel uitsluitend in belang van de eigen groep handelt, ten kost van de onderste tweederde van de maatschappij. Iets dat ze zelf bevestigen door het aanduiden van al degenen die wel (mede) opkomen voor de belangen van de onderste tweederde, te betitelen als "populisten" .
    In die zin zijn ook de westerse maatschappijen, op het moment van schrijven, 2012, oligarchieën. Hoewel ze formeel een democratie zijn.
    Meer over de westerse oligarchie in de praktijk hier .

Oorlog
Oorlog is één van de meest besproken sociologische verschijnselen, en dus ook één waar de meeste verwarring rond heerst - iets dat helder is hoeft niet veel besproken te worden. ook hier is de werkelijkheid dat het ook mogelijk is "oorlog" als een simpel verschijnsel te zien. Oorlog is gewoon "strijd tussen culturen". Waarna "oorlog" niets anders is dan de sterkste kracht op het veld van de evolutie van menselijke interacties tussen groepen - om te bepalen wie het sterkste is, de "fittest". Dat het niet altijd of misschien wel nooit de beste manier is, is niet terzake. Dat komt gewoon tot uiting in de uitslag op langere termijn
    De verwarring is voor een groot deel veroorzaakt doordat sociologen gaarne het bestaan van cultuurverschillen , culturele niveauverschillen (idem), strijd tussen culturen , en zelfs dat van menselijke groepen ontkennen. Historici lijken zich, onder druk van de politieke correctheid , daar steeds meer bij aan te sluiten .
    Zo woedt er op het moment van schrijven, januari 2013, een burgeroorlog in Syrië, wat in het westen universeel wordt voorgesteld als een strijd tussen een "dictator" en "vrijheidslievende rebellen", terwijl het doodgewoon een strijd is tussen de culturen van de alewieten en christenen die aan de macht zijn, en de soennieten die de macht willen grijpen.
    Vrijwel alle of mogelijkerwijs zelfs alle oorlogen zijn op dit soort culturele tegenstellingen terug te voeren.

Organisatie
Organisatie is een algemene term vorm het op één of andere manier samenwerken van meerdere, meestal vele, min of meer gelijke elementen - in deze algemene vorm is het behandeld voor het geval van sterke krachten tussen deelelementen en zwakke .
    Op het menselijke vlak bestaan er talloze vormen van organisatie, aangeduid met eigen namen. Eén de grootste is "maatschappij", de naam voor alle proces binnen een bepaald gebied, meestal een land. Een organisatie heeft ook meestal een bestuur , en een belangrijk aspect van een organisatie is hoe dat bestuur in elkaar steekt.

Parasitisme
Parasitisme is een term uit de biologie en daar een overbekend en vrijelijk bespreekbaar verschijnsel: de ene soort teert op de andere, ten nadele van die andere. Je leert het op de middelbare school, tezamen met soortgelijke begrippen als symbiose: twee soorten hebben voordeel aan elkaar.
    Er is geen enkele inhoudelijke reden te verzinnen waarom dezelfde terminologie niet van toepassing zou zijn op de relatie tussen groepen mensen. En het wordt dan ook met enige regelmaat gebruikt bij interne maatschappelijke verhoudingen. Zo is het totaal geen fundamenteel probleem om rijken te bestempelen als "parasieten". Op grond van het feit dat ze meer kapitaal onttrekken aan de maatschappij dan er waarde aan toevoegen terwijl ze daar wel toe in staat zijn. Omdat het dus een geldige beschrijving is van de werkelijkheid. Voorbeelden en analyses van deze groepen interne parasieten zijn op deze website al gegeven in Rijken , Rijken en moraliteit , kosmopolieten , oligarchen , economen , Houding van de top , Financiële wereld, parasitisme en vele andere bronverzamelingen achter deze links.
    Parasitisme is dus een geldig begrip tussen biologische soorten, en tussen groepen binnen een enkele maatschappelijke structuur van de soort "mens". Er is geen enkele reden te verzinnen waarom het niet van toepassing zou kunnen zijn op alle tussenliggende niveaus. Hier wordt die toepassing dus uitgereid tot groepen met een eigen maatschappelijke structuur of cultuur. Een dergelijke toepassing is taboe , omdat ze ook betrekking heeft op groepen die verschillen in etnie, omdat verschillen in maatschappelijke structuur en cultuur heel vaak (tot meestal) samenvallen met verschillen in etnie . Het constateren van verschillen in etnie is sterk taboe .
    De praktijk is dus dat bij mensengroepen die ook etnisch te onderscheiden zijn, en zich gedragen op een manier die bij intra-etnische groepen omschreven zou kunnen worden als "parasitair", die beschrijving als "parasitair" niet is toegestaan. Je mag van rijken beweren dat ze parasiteren, maar niet van Roma, terwijl het vaststaat dat zowel voor rijken als Roma de optelsom van bijdragen en onttrekkingen sterk negatief is (in percentage van de totale "omzet" - in absolute bedragen zijn de rijken natuurlijk veel erger).
    In een wetenschappelijk vorm van sociologie kan een taboe niet bestaan, omdat daar de werkelijkheid uiteindelijk altijd dominant is boven iedere andere overweging. In dit geval is er ook uit menselijk oogpunt een cruciaal argument om dit taboe niet te eerbiedigen: de groepen die lijden aan parasitisme, hebben meestal ook vele andere kenmerken die nadelig zijn, vooral ook voor zichzelf. Het taboe op parasitisme belemmert ook het bespreken en verhelpen van die andere eigenschappen. Een taboe op culturele en vaak dus ook etnische ongelijkheid belemmert bijvoorbeeld het bespreken van zaken als inteelt en eerwraak.
    Deze website volgt een wetenschappelijke vorm van sociologie en de taboes voortvloeiende uit de multiculturalistische ideologie en politieke-correctheid worden dan ook genegeerd.
    De ongelijkheden tussen culturen en etnieën bestonden natuurlijk altijd al, maar werden pas relevant en urgent met de komst van immigranten uit achterstandige culturen naar het westen toen deze een dusdanige grootte kregen dat ze een onderscheiden groep vormden . De gevolgen daarvan zijn uitvoerig verzameld en geanalyseerd onder andere hier . Uit die verzamelingen en analyses blijkt zonneklaar dat voor deze groepen, in Nederland aangeduid als "allochtoon", voldoen aan dezelfde criteria als de rijken aangaande het gebruik van de term "parasitisme". Bij de rijken is er sprake van intra-groeps of intern parasitisme, bij de allochtone immigranten van inter-groeps of extern parasitisme.
    De gebruikelijke criteria voor parasitisme slaan op materiële zaken. Maar er zijn ook ideologische en culturele vormen van parasitisme. Dit cultureel parasitisme komt voornamelijk van buiten. Zo wordt op deze website het opkomen van het christelijke geloof beschouwd als een culturele vorm van parasitisme, waarbij de religieuze ideologie afkomstig uit het Midden-Oosten de cultuur van de Noordwest-Europese volken heeft besmet en haar culturele achteruitgang heeft gebracht. De vooruitgang van de Noordwest-Europese cultuur kon pas weer verder toen de absolute greep van de Midden-Oosten ideologie genaamd het christendom enigszins doorbroken werd door de Verlichting.
     Cultureel parasitisme gaat over veranderingen in cultuur en speelt zich voornamelijk af in de bovenlagen van de maatschappij. Wat betreft de invasieve cultuur moet deze dus meer ontwikkeld zijn of slaan op de ontwikkelende subgroep uit achterstandige culturen. Omdat het dus ook altijd kleinere groepen betreft, kunnen ze geen invloed uitoefenen zonder de collaboratie vanuit voedercultuur, vrijwel altijd betreffende de leiders. Bij de christelijke invasie was dat het geval, omdat het absolute leiderschap zoals gevat in de monotheïstische godsdienst met een enkele heerser, de godheid, een uitstekend model was voor een absoluut leiderschap van de leiders van de voorheen meer egalitaire voedercultuur - het verkozen aanvoerderschap werd het door God gegeven koningschap.
    In de huidige tijdsvak zijn er twee relevante maatschappelijke processen van aanleiding gevende tot cultureel parasitisme. De meest opvallende is die veroorzaakt door de allochtone immigratie. De allochtone immigranten beroepen zich bij het verwerven van diverse maatschappelijke voordelen en posities met grote regelmaat op vrijheden die niet deel uitmaken van de eigen ideologie, zoals de vrijheid van godsdienst, maar wel van de voeder-cultuur. Dat is cultureel parasitisme. Een tweede voorbeeld is de bewering, gebaseerd op de westerse waardering van culturele diversiteit, dat zij als cultureel diversen staan boven "monoculturele" westerlingen, daarmee onder andere implicerende dat het doen aan of kennis hebben van eerwraak een positieve zaak is . Een westerse cultureel idee wordt gebruikt om zich tegen de westerse cultuur te keren. Ook dat is cultureel parasitisme. Meer voorbeelden hier   .
    Het tweede maatschappelijke proces waarbij cultureel parasitisme een rol speelt, is dat van de Europese eenwording, dat wil zeggen: de opheffing van de natiestaten ten gunste van een grenzenvrij imperium . In dit proces wordt een belangrijke rol gespeeld door nakomelingen van Joodse immigranten . Het bestaan van Europese natiestaten is door hen negatief beschreven als "nationalisme", en voorgehouden alternatief is het opheffen van grenzen en het recht van iedereen om zich in Nederland te vestigen .
    Ook dit is cultureel parasitisme. De cultuur van de oudtestamentische immigranten bestaat uit een combinatie van een sterk individualistisch, competitief, en absolutistisch denken. Dit soort denken is absoluut niet in staat om enige vooruitgang te bieden voorbij het punt van kleinschalige bedrijvigheid in de vorm van wat dorpse techniek en winkelnering, zoals de stand van zaken in de verwante islamitische maatschappijen bewijst. Zouden de Joodse immigranten op hun geboorteplek zijn gebleven, was daar een maatschappij die sterk zou gelijken op de omliggende Arabische en islamitische maatschappijen. Joden en Arabieren zijn religieus en cultureel sterk gelijkende volken, met ieder een nadruk op individualistisch, competitief, en absolutistisch denken, waarbij de Joden in alle drie de aspecten nog een stuk sterker lijken dan de Arabieren.
    De mogelijkheden om zich materieel en cultureel verder te ontwikkelen hebben de Joodse immigranten in Europa en hun nakomelingen uitsluitend te danken aan het zich bevinden in de Noordwest-Europese cultuur te midden waarvan ze verkeren. Die Noordwest-Europese cultuur wordt gekenmerkt door sociale samenhang, samenwerking, en relativerend, wetenschappelijk, denken, leidende tot de ontwikkeling van de Noordwest-Europese natiestaten als organisatievorm. Door gebruik te maken van deze van de westerse cultuur verkregen verworvenheden, hebben ze (mede) een positie in de bovenlagen maatschappij verkregen. Vanuit welke positie ze dus nu hun ideeën kunnen verspreiden over de opheffing van de Europese natiestaten. Dus inderdaad weer een vorm van cultureel parasitisme.
    Net als in het geval van de invasie van het christendom, zou ook nu de effectiviteit ervan  beperkt door het gering aantal. En ook in dit geval draait het dus om collaboratie en ook in dit geval om collaboratie in de leiding van de voerdermaatschappij, nu bestaande uit de rijken en de lagen daaronder, zich uitstrekkende tot ongeveer de topderde van de maatschappij. Dit zijn de groepen leiding geven aan het proces van de Europese eenwording (politiek en bestuur) en het propageren ervan (media en intellectuelen).
    Deze reden van deze collaboratie is een wijder samenvallen van belangen. De Joodse culturele kenmerken van een sterk individualistisch, competitief, en absolutistisch denken, laten zich praktisch vertalen in een geloof in "Ieder voor zich en God voor ons allen" (de oude en religieuze vorm) of "Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke" (de seculiere vorm), "Het recht van de sterkste", en "Winner takes all". Dit zijn tevens de basisideeën die ten grondslag liggen aan het neoliberalisme . Die overeenkomst gaat verder: het neoliberalisme als ideologie is ontstaan binnen de groep van uit Europa afkomstige Joodse migranten, voornamelijk in Verenigde Staten . De leidende klassen van de westerse maatschappijen zijn door de na de Tweede Wereldoorlog toegenomen rijkdom in toenemende mate in de greep geraakt van dit neoliberalisme, de ideologie van het graaien - het eerst en het meest in Amerika, en sinds de jaren tachtig ook met stijgende snelheid in Europa.
    In het neoliberalisme vallen dus de belangen samen van de groep Joodse immigranten en de leiding van de Noordwest-Europese staten, niet alleen in het opheffen van die staten, maar ook in het vervangen van de cultuur van sociale samenhang, samenwerking, en relativerend, wetenschappelijk, denken door de cultuur van het  individualistisch, competitief, en in mindere mate, het absolutistisch denken.
   Omdat de Joodse immigranten veel sterker lijden aan het absolutistische denken, geven zij ook de meest extreme verwoordingen van de neoliberale strevingen. Dit gaat zo ver als het actief belijden van het vernietigen van de Noordwest-Europese cultuur van de Europese staten en cultuur en het invoeren van een imperium geleid door types van diverse  afkomst komende van de Joodse zakenbank Goldman Sachs - een programma waarin het bijna letterlijk zo staat: "Bakstenen huizen moeten vervangen worden door glas-en-beton woontorens want daar voelen allochtone immigranten zich meer thuis".
    In feite is dit dus een herhaling van de ideologische invasie leidende tot de dominantie van het christendom. In het huidige tijdsbestek hebben we dus te maken met de nasleep van een oude ideologische invasie uit het Midden-Oosten, het christendom, en twee nieuwe: de islamitische en de Joodse. In beeldende termen: een invasie van drie woestijn-ideologieën, met islam en judaïsme als de meest kenmerkende. En absolutisme als het meest gevaarlijke kenmerk, daar de menselijke geest er kennelijk bijzonder vatbar voor is, en het leidt, via religie en ideologie , tot een dramatisch slechter functioneren van de geest .
    Waarna de tegenstelling op een nog wat hoger niveau getild kan worden, door te constateren dat een groot deel van de collaborerende westerlingen, met name de allerrijksten onder hen, een sterke neiging hebben om weg te trekken uit de maatschappij waarin ze rijk zijn geworden naar allerlei luxeoorden . Bijgevallen door de intellectuelen en kunstzinnigen die, zich scharend onder de "kosmopolieten" , zich tussen de mondaine metropolen bewegen .
    De leden van de invasieve cultuur zijn van nature rondtrekkers, en de leden van de collaborerende gemeenschap gaan dat doen. Waar hier dus sprake is, op dat hogere plan, is van een tegenstelling tussen rondtrekkers, nomaden (actief) of nomadisten (aanhangers van het idee) versus de rest, degenen die op één plek blijven, de residenten. Hetgeen samenvalt met het soort werkzaamheden dat ze verrichten: de transportabele werkzaamheden van (goederen-) handel, geldhandel, schrijverij, en zang en dans, versus de niet-transportabele, residente, werkzaamheden als landbouw en werken in een fabriek, en secundaire zaken als zorg, onderwijs, wetenschap enzovoort. Oftewel: de parasitaire versus de productieve werkzaamheden.
    Waar er hier dus sprake van is, is van de tweedeling tussen residente en nomadische culturen , die dus grotendeels samenvalt met een tweedeling in groepen met parasitair gedrag en die met symbiotisch gedrag. Wat te herleiden valt tot psychologische processen plaats vindende in de geesten van betrokken individuen: residenten blijven langdurig bij elkaar en zullen dus meer rekening moeten houden met elkaar, en nomaden kunnen iemand oplichten en daarna verder trekken en rustig verder leven. En andersom: individuen die anderen oplichten en nog een vorm van geweten behouden hebben, zullen de neiging hebben de nabijheid van hun slachtoffers te ontlopen.
    Waarmee de samengevatte conclusie kan luiden: parasitisme is een afgeleid verschijnsel van nomadisme , en parasitisme leidt tot nomadisch gedrag .
    Speciaal ter illustratie hiervan verzamelde voorbeelden hier .
    Voor degenen die hierin enig antisemitisme vermoeden, lees eerst dit .

Partnerkeuze
Naast de psychologische variant van partnerkeuze , is er ook de sociologische. De psychologische gaat over de keuze van de partner door het individu. Dat laatste is meteen een beperking, want in vele culturen wordt de partnerkeuze niet bepaald door het individu, maar door anderen. Met in eerste en meest voorkomende instantie de familie. En in tweede instantie de overige leden van de cultuur.
    De partnerkeuze door de familie is bekender als "uithuwelijken". Dit is vele culturen de praktijk, met als meest bekende diverse Arabische en moslim-culturen. En als tweede die van de hindoestanen. Bij bij het in het land land oorsprong, vrijwel monolithisch is - 90 procent van de huwelijken komt tot stand na uithuwelijken . Zelfs in de hindoestaanse diaspora is het vrijwel universeel.
    De tweede vorm van niet-individuele partnerkeuze gaat meestal samen met de eerste. Dat is vaak niet zozeer een positieve keuze als een negatieve: er bestaan strikte regels omtrent wie niet een geschikte partner is. En dat betreft vrijwel universeel iemand buiten de eigen cultuur of etnie. Ook dit komt voor bij de genoemde Arabische en moslim-culturen, maar ook bij veel andere. En ook dit is weer het sterkst bij de hindoestanen. Daar is het zelfs verboden buiten de eigen kaste te huwelijken .
    En al deze vormen van niet-individuele partnerkeuze gaan samen met nog een verschijnsel: het huwelijk binnen de familie - meer bekend als neef- en nicht-huwelijken. "Neef- en nichthuwelijken" is tevens verzachtende terminologie voor "inteelt". De waarde van inteelt kan simpel geschetst worden door het correct te positioneren: het is de net iets minder ernstig versie van incest. En van incest is algemeen bekend dat het schadelijk is voor het nageslacht
    De relatie tussen incest en inteelt is dat de eerste schadelijk is op de korte termijn, dat wil zeggen: het directe nageslacht. Inteelt is even schadelijk, natuurlijk maar dan op de langere termijn.
    Nu is incest in vrijwel alle culturen taboe - inteelt is dat dus niet. En in vele culturen dus juist een streven.
    De culturen waarin uithuwelijken en incest voorkomen zijn vrijwel uitsluitend niet-westerse culturen. Het voorkomen van uithuwelijken en inteelt in die culturen zou gekenschetst moeten worden als een negatieve eigenschap van die culturen, gezien de bekende schadelijk effecten van het naaste broertje: incest. Maar het toekennen van negatieve kenmerken aan niet-westers culturen, is ook een taboe. Als dat gedaan wordt, heet het vrijwel meteen discriminatie, stigmatisering en racisme. In dit geval allemaal slechts synoniemen voor "taboe". Het taboe er onder andere toe leidende dat de term "inteelt" in dit verband zelden of nooit genoemd wordt - daaraan kleeft een negatieve connotatie.
    In een wetenschappelijke sociologie bestaat dit taboe niet. De wetenschappelijke achtergronden bij uithuwelijken dus bij inteelt zijn geschetst en volkomen helder: het is een gevaar voor de genetische gezondheid - van de betrokken groep of cultuur. En als dit gebruik langdurige gehanteerd wordt, kan men er zonder meer vanuit gaan dat die potentiële schade is niet alleen potentieel is, maar inderdaad is aangericht. Met als wetenschappelijke conclusie: culturen die langdurig aan uithuwelijken dus aan inteelt hebben gedaan, hebben genetische schade opgelopen.
    Nu is de genetische schade iets dat merkbaar is het individu - en leidt tot minder functioneren. Anders was het geen schade. Maar als de genetische schade voorkomt binnen een cultuur, hebben vele individuen binnen die cultuur die genetische schade - dus last van het bijbehorende minder-functioneren. Gemiddeld hebben die culturen dus meer individuen die minder functioneren dan culturen waar inteelt niet voorkomt
    Waarna het alleen nog maar een kwestie is van het gebruik van andere woorden, om te stellen dat culturen waarin inteelt voorkomt potentieel minder functioneren. Omdat de gemiddelde individuen die ertoe behoren minder functioneren. Door de praktijk van inteelt .
    Waarna er nog valt te constateren dat de genoemde culturen: diverse Arabische en moslim-culturen en de hindoestaanse, in de zichtbare werkelijkheid veel minder presteren dan de westerse cultuur. Hetgeen dus valt te correleren met slechte huwelijkse gewoontes en de daardoor minder-functionerend populatie. Waarbij de kans dat dit een oorzakelijk verband is, zeer groot mag worden genoemd.
    In geen van de hiervoor genomen stappen zit enige bijzondere aanname, en het is eigenlijk allemaal gezond verstand. Het is dus ook kennis die bij vrijwel iedereen op een of andere manier in het hoofd zit, dus zeker ook bij degenen die het benoemen van uithuwelijken als inteelt tot en taboe hebben verklaard - de intellectuele en bestuurlijke elite. En het is vrijwel zeker dat dat taboe er is juist omdat men dit beseft. Men denkt de betrokken bevolkingsgroepen te helpen door ze een negatieve kwalificatie te besparen. Dat is in dus vermoedelijk sterk contraproductief.
    Er is echter ook een heel andere zienswijze op dit alles mogelijk. Die gaat er vanuit dat, nu nog steeds zichtbaar, de westerse cultuur de uitzondering is en de niet-westerse de regel. Dan is de eerste vraag waar die uitzondering ontstaan is, en dat zou heel wel kunnen liggen in de ook in man-vrouw opzicht meer egalitairdere cultuur van de Noordwest-Europese volken, gewoonlijk aangeduid met Germaanse volken. Wat betreft algemene culturele verhoudingen is dat uitgewerkt hier , en voor arbeidsverhoudingen hier . Maar het zou dus best kunnen dat de meer vrouwgerichte partnerkeuze de meer basale van deze ontwikkelingen is
    In dit verband is het ook noodzakelijk te wijzen op de zichtbare rol die het uiterlijk in dit alles speelt. Middels niet meer ontkend is dat uiterlijk een rol speelt bij de intuïtieve beoordeling van gezondheid. Dat is zowel lichamelijke als geestelijke gezondheid betreft is evident.  Hoe de betere partnerkeuze zichtbaar een rol speelt in uiterlijk en beoordeling van culturen, is geïllustreerd hier .
    De partnerkeuze is daarmee één van de onderscheidende hoofdfactoren in het verschil tussen westerse en niet-westerse culturen .

Permissiviteit
Permissiviteit in zijn algemeenheid is het niet-bestraffen van daden die sociaal schadelijk zijn. Ook in zijn algemeenheid is het in de westerse cultuur gekomen via het christendom , waarin permissiviteit een reactie was op de wraakculturen van het Midden-Oosten, specifiek het judaïsme . In de westerse cultuur is het na de Tweede Wereldoorlog overgenomen door de "links"-denkenden, die sociaal schadelijk gedrag vrijwel, met name criminaliteit geheel toegeschreven aan sociale structuren. En in de laatste decennia van de twintigste eeuw werd het in groeiende mat gebruikt om de negatieve gevolgen van de allochtone n immigratie, overlast, criminaliteit, sociaal misbruik, te verhullen en vergoelijken.
     Daarnaast is er nog een cultuur-onafhankelijk permissiviteit, en die slaat op het feit dat vrijwel overal de sociaal schadelijke daden van machtigen veel minder tot niet worden  bestraft dan de sociaal schadelijk daden van niet-machtigen. Deze vorm van permissiviteit is sterk toegenomen met de komst van het vuurwapen, want dat betekende dat een kleine groep mensen, de huurlingen, namens de machtigen de rest van de bevolking kon terroriseren en onder de duim houden. Ook apengemeenschappen kennen een hiërarchie en de bijbehorende machts- of "politieke" interacties, maar een (langdurig) over de schreef gaande machtige kan daar gecorrigeerd worden door een kleine coalitie van zeg vier mindere apen die terroriseert worden door de machtige. In de mensenkolonie huurt de machtige een aap met een pistool in, en hebben de overigen dus niets te vertellen.
    Dit laatste geval illustreert tevens de negatieve waarde van permissiviteit: het stelt het noodzakelijke controlemechanisme op sociaal schadelijke daden buiten werking. Sociale correctie zorgt ervoor dat sociaal schadelijk gedrag niet loont, en zorgt daarmee voor het behoud van de solidariteit en de sociale samenhang. En de term "correctie" in "sociale correctie" is bijna synoniem met straf . En straf is iets dat bestreden wordt door "permissiviteit".
    In de huidige, schrijvende 2012, Nederlandse maatschappij is permissiviteit een kenmerk van het linkse denken , het alfa-denken , en daarmee ook het politiek-correcte denken . In het linkse denken is het een restant van de "het is de schuld van de maatschappij"-argument. In het alfa-denken behoort het tot de sympathie die het alfa-denken heeft voor alles dat regels doorbreekt - de sympathiek ook voor alles dat tegen orde en regelmaat is . En in de politieke-correctheid is het gevolg van het feit dat de meerderheid van de criminaliteit tegenwoordig gepleegd wordt door allochtone immigranten . De media maken deel uit van de alfa-wereld, en zijn ook sterk permissief.

Plundering
Het verschijnsel, in modernere tijden, dat een groep daders zich toegang verschaft tot voornamelijk winkels, en de voorraad meeneemt - meestal vergezeld van grof geweld. Ook meestal is er een anderssoortige aanleiding, en is plundering het gevolg. Die aanleiding kan zo relevant zijn als sociale onrust, en zo irrelevant als een natuurramp. een veelvoorkomende oorzaak is de arrestatie van iemand uit de plunder-gevoelige sociale groep, zoals de brandstichtingen en plunderingen in Frankrijk voorafgegaan worden door de dood bij arrestatie van twee Noord-Afrikaanse criminelen, en idem voorafgaande aan de brandstichtingen en plunderingen in Engeland in 2011, waar de aanleiding de dood bij arrestatie van een bekende Jamaïcaanse gangster was  
    Het verschijnsel is sterk cultureel bepaald. Met aan het ene uiteinde de Japanners, waarvan bij natuurrampen waarna er totaal geen overheidscontrole meer is, nog nooit een geval van plundering bekend is geworden. En aan de andere kant de creolen, waarbij zelfs voor niet-arme exemplaren in Amerika een belronde voldoende is om massaal aan het plunderen te slaan . De neiging tot plundering is natuurlijk een spiegelbeeld van de neiging tot sociaal vertrouwen en sociale volgzaamheid. De vermoedelijke oorzaak van plundering door creolen en niet-westerse immigranten is "culturele nederlaag" . Door de culturele nederlaag zijn ze in het geheel niet solidair met de westerse maatschappij die hen omringt, waar ze dus vrijelijk m van mogen stelen, in eigen ogen. Vandaar de in de filmpje ten toon gespreide geestelijke rust bij het bedrijven van de daden.
    Plundering is één van de extremen in het spectrum van het omgaan met de openbare ruimte. Dat laatste is één van de één van de onderscheidende hoofdfactoren in het verschil tussen westerse en niet-westerse culturen .

Politieke correctheid
Politieke correctheid, als algemeen verschijnsel, beperkt zich niet tot de politiek, en zou als eerste correctie dus "maatschappelijke correctheid" kunnen heten. Maar ook dat is niet juist, want over het algemeen is maar één deel van de maatschappij vatbaar voor  politieke correctheid, zich voornamelijk bevindend in de bovenste derde. En in die bovenste derde weer voornamelijk de politieke, bestuurlijke, intellectuele en kunstzinnige elite - de correcte term is dus eigenlijk "elitaire correctheid" . Iets dat de politieke-correctheid onbewust bevestigt door meningen die in strijd zijn met haar opvattingen en die enig draagvlak hebben buiten de politieke-correctheid, te voorzien van het label "populisme" of soortgelijke historische termen. Het spiegelbeeld van "populisme" is "elitarisme", en soortgelijke historische termen
    Politieke-correctheid in zijn algemeen bestaat uit twee delen: datgene wat niet mag, en dat datgene dat wel mag en eigenlijk wel móet. Datgene wat niet mag, valt onder de term taboe . Taboes zijn over het algemeen bestendiger dan de actieve vorm.
    Ieder tijdperk en iedere cultuur heeft zijn eigen politieke-correctheid. Maar de sociologie in het algemeen en de wetenschappelijke sociologie in het bijzonder zijn natuurlijk westerse zaken, en de term "politieke correctheid" wordt dus altijd in westerse context gebruikt. In feite is "politieke correctheid" dus een pars pro toto van "westerse politieke correctheid". De Nederlandse politieke-correctheid valt grotendeels samen met de Europese, en ook in een ruime meerderheid met de Amerikaanse of beter: Angelsaksische (Engeland, Australië enzovoort vallen grotendeels samen met Amerika in dit soort opzichten).
    De Nederlandse politieke-correctheden zijn: de gelijkheid der culturen , de gelijkheid der rassen/etnieën, de wenselijkheid van migratie , de wenselijkheid van de vermenging van culturen, internationalisme, globalisering, kosmopolitisme , opheffen van nationale staten, een Europese eenheidstaat, ontwikkelingshulp, metropolen, grootschaligheid of  megalomanie, neoliberalisme, Anglofilie, steun aan alles vallende onder nomadisme (intellectuele marskramers, Roma, joden enzovoort), absurdistische kunst, rotzooi (als in: "Geen rust en orde"), criminaliteit is het gevolg van armoede, geestelijk gehandicapten zijn normaal, enzovoort.
    De Nederlandse politiek-correcte taboes zijn: de invloed van erfelijkheid of genen , de invloed van ras of etnie , de invloed van uiterlijk , de schadelijkheid van religie , de schadelijkheid van ideologie , de achtergeblevenheid tot achterlijkheid van alle niet-westerse culturen   (cultuurverschillen - ook de westerse cultuur is natuurlijk achterlijk, maar dat is in relatie tot de toekomst - de rest is gewoon nog achterlijker), vermenging van achterlijke culturen met niet-achterlijke levert ellende op (culturele nederlaag), de fokfactor , de klassenstrijd , en nog wat zaken .
    Vrijwel alle van de genoemde punten zijn in in hoge mate in strijd met de werkelijkheid van de maatschappij, de kennis van welke werkelijkheid ook wel benoemd kan worden als "gezond verstand" . De reden is dat achter het grote en divers lijkende aantal afwijkingen van dit gezonde verstand een enkele basale oorzaak schuilt: het aanhangen van ideologie, of  in filosofische termen: het idee dat ideeën werkelijker zijn dan de werkelijkheid, ook wel bekend als Platonisme . Iets dat direct samenhangt met de absolutistische monotheïstische religie, en daarom ook in diverse sterktes voortkomt bij moslims en Joden  . De elite is besmet geraakt met deze absolutistische vorm van denken, met invulling van andere begrippen.
    Een belangrijke rol bij het ontstaan van politieke-correctheid en bijbehorende taboes wordt gespeeld door de media. Dit is een zelf-versterkend proces: de elite bepaalt wie er in de media komen en dat zijn dus politiek-correcten, en de media bepalen wat politiek-correct is door propagatie van en propaganda voor politiek-correcte ideeën, en hetze tegen ideeën en werkelijkheden die daarmee in strijd zijn . In recent decennia zijn leden van de media zelf deel gaan uitmaken van de topderde van de maatschappij die de rest onderdrukt. Natuurlijk is de constatering hiervan volstrekt taboe, dus het enkele voorbeeld dat het bevestigt, kan meteen gezien worden als een vrijwel absoluut bewijs , al was het maar omdat het komt uit de pen van een zeer politiek-correcte bijdrager aan het ultieme politiek-correcte medium Joop.nl (Joop.nl, 07-12-2012, door Bart Schut - Journalist ):

Racisme
Zie ook ras . Volgens de zuivere definitie is racisme de ongelijke behandeling van mensen uitsluitend op grond van ras. In de praktijk hanteert men veelal een andere definitie, namelijk: "Racisme is iedere vorm van ongelijke behandeling van iemand van een gekleurd ras, indien dit gebeurd door (een lid van) een groep van het blanke ras". Oftewel: men erkent alleen een blank racisme. Bijvoorbeeld: als iemand van gekleurd ras vanwege criminaliteit wordt opgepakt, is een veelvoorkomende reactie dat dit is vanwege het ras, en niet vanwege de misdaad . Of: als criminaliteit hoofdzakelijk gepleegd wordt door mensen met rode petjes, mag je mensen met rode petjes extra in de gaten houden. Maar als criminaliteit voornamelijk gepleegd wordt door gekleurde mensen, mag je die gekleurde mensen niet extra in de gaten houden. Dat laatste heet "racial profiling" en is verboden in bijvoorbeeld alle Angelsaksische landen. Als een Nederlander een Turk vermoordt, is de verdachtmaking van racisme standaard en wordt vrijelijk verspreid. Als Marokkanen een blanke scheidsrechter doodschoppen, is alleen al het benoemen van de etnische achtergrond van de daders aanleiding tot beschuldigingen van racisme. En iedere vorm van kritiek op de islam wordt heel snel teruggevoerd, vaak via de tussenterm "xenofobie" , op racisme.
    Dit veelvuldige gebruik van de term racisme is noodzakelijk, om de ideologie van de gelijkheid der culturen te verdedigen tegen de werkelijkheid waarin er sprake is van aanzienlijke tot grote cultuurverschillen .
    Meer over de theorie van het racisme hier . Voorbeelden van gekleurd racisme hier , en voorbeelden van specifiek creools racisme hier . Voor de in het westen meest voorkomende vorm van racisme, het anti-blank racisme, zie hier .

Ras
Het onderwerp ras behandelen we hieronder volgens de reguliere sociologie - de wetenschappelijke versie staat onder etnie .
    Volgens de reguliere sociologie en vrijwel alle reguliere sociologen is ras een fictief begrip, dat verzonnen is door een groep mensen, de racisten, om van het bestaan van willekeurige kleurverschillen tussen mensen (zo komen er in Afrika relatief veel donkerhuidige mensen voor) een significant of zelfs essentieel onderscheid te maken . Deze opvatting omtrent ras hoort bij de opvatting dat het verschil tussen man en vrouw slechts is ontstaan door het aantrekken in de babywieg van respectievelijk blauwe en roze sokjes (ook wel bekend als gender studies ). In beide gevallen wenst men te benadrukken dat zowel man als vrouw, en de verschillende gekleurde mensen, allemaal twee benen, twee armen, en een enkel hoofd, enzovoort, gemeen hebben. En dat, dús, de verschillen onbelangrijk zijn.
    Beide opvattingen hebben ook dezelfde werkelijkheidswaarde: absoluut nul. De "werkelijkheid" hier slaande op de vraag of er al dan niet essentiële verschillen zijn. Tussen man en vrouw zijn die evident - iets met kinderen krijgen, enzovoort - en tussen de rassen nauwelijks minder: een neger uit Afrika is een neger uit Afrika - zowel in Europa als in China. Misschien niet bij de eskimo's in Lapland, maar dat komt dan omdat de eskimo's in Lapland nog nooit eerder een neger hebben gezien, reëel of in beeld. Wat weer wijst op de reden dat de reguliere sociologie en de reguliere sociologen niet over ras willen praten: een verschil in vooruitgang aangaande kennis van de wereld, op zijn beurt weer één van de kenmerken van het begrip "beschaving" . Want als er één ding absoluut en helemaal en totaal niet kan, dan is dat een verschil in beschaving tussen culturen - en rassen - daarvoor hgeldt de gelijkheid der culturen . Iedere groep ter wereld, overal en waar dan ook en wat ze dan ook doen, is precies even beschaafd - dat heet "de gelijkheid der culturen" , en is het onderwerp van een speciaal stuk sociologie: de culturele antropologie . De opzet van die smerige racisten is dan ook om te laten zien dat er wel verschillen in beschaving bestaan, en daarom hebben de racisten uitgevonden dat kleurverschillen iets is dat vastzit aan bepaalde groepen mensen, om die groepen mensen te stigmatiseren, discrimineren en te vernederen. Volgens de reguliere sociologie en de reguliere sociologen .
    Het niet kunnen en niet mogen praten over ras, of correcter: etnie , is één van de belangrijkste sociologische krachten - hier behandeld onder de noemer ras-taboeïsme . Als je tenminste aanneemt dat die verschillen even reëel zijn als die tussen man en vrouw. En in ieder geval de kunst gaat daar, wat betreft de laatste, voorlopig nog wel vanuit. Waarna je dit nog wat verder kan doortrekken, door te herinneren aan een aardige uitspraak gedaan naar aanleiding van de stelling, stammende van direct na de val van het communisme, dat hiermee ook de geschiedenis was afgelopen. Hm, merkte een commentator op, de Koude Oorlog mag dan wel afgelopen zijn, maar één oorlog zal er altijd blijven bestaan: die tussen man en vrouw. En precies hetzelfde geldt voor de oorlog tussen de culturen en rassen. Het is de manier waarop de natuur en de beschaving zich ontwikkelen. Dat heet "evolutie".
    En voor die laatste constatering hebben de reguliere sociologen, in verband met het gevaar ervan, weer een speciale term uitgevonden, die laat zien hoe erg het is: "sociaal darwinisme" .

Ras-taboeïsme
Als je uitgaat dat ras een belangrijke factor is in het functioneren van de maatschappij en de wereld, dan is het verbieden van het bespreken van die factor nog veel belangrijker. Want het niet meenemen van een factor die wel van belang is, leidt in je beschrijvingen tot gaten, en in je voorspellingen tot fouten, die met het grootste gemak contraproductief kunnen uitvallen.
    Daarom eerst een paar woorden over het belang van ras. Bij een ontmoeting van twee mensen die elkaar niet kennen, wordt de nadere partij door het gezamenlijke waarnemings- en evalueringsapparaat, zintuigen en hersenen, zorgvuldig gewogen - om heel precies te zijn: zo goed als maar enigszins kan. Want het inschatten van de ander maakt deel uit van de factor van het eigen individuele overleven.
    De natuur pakt dat soort zaken op de natuurlijke manier aan: de belangrijkste zaken eerst. En tot die belangrijkste zaken waren, gedurende enkele miljoenen jaren wat betreft de mens en nog veel langer in een aantal andere opzichten, behoorden vrijwel zeker de volgende topdrie: welk geslacht: man of vrouw, welke groep: eigen of ander, welke status hoger of lager. Zet bij geslacht ook nog "eigen of ander", en je ziet dat dit vooral ook om verschillen gaat.
    Na het opschrijven van dit rijtje valt de veronderstelling dat ras er niet toe doet, onder termen als absurd, gestoord, krankzinnig of iets dergelijks, al naar gelang de situatie.
    Het ontstaan van ras-taboeïsme valt op zich misschien ook weer onder de natuurlijke ontwikkelingen. Die begon met het ontstaan van de moderne maatschappij, de moderne beschaving, in Noordwest Europa, met het ontstaan van de moderne wetenschap en de ontwikkeling van het houten zeeschip. Dat leidde tot de ontdekking van andere volken, zonder moderne wetenschap en zonder zeeschepen, hetgeen aanleiding gaf tot het idee van verschil in beschaving. In die vroeger beschavingen leidde het verschil in beschaving tot misbruik van de zwakkere beschavingen en culturen. Dit vat men ook wel samen als "kolonialisme". Bij het verder voortschrijden van de moderne beschaving kwam men tot het inzicht dat het misbruiken van minder beschaafde volken een teken van onbeschaafdheid is, en het kolonialisme werd afgeschaft. In Amerika bleef het nog een tijd voortleven in de vormen van het anti-zwarte racisme, in de zuidelijke staten.
    Na het besef van de onbeschaafdheid van het misbruik van minder-beschaafde culturen is er bij de beschaafde culturen een vorm van collectieve schaamte ontstaan over het eerdere misbruik - over het kolonialisme. Dat uit zich, bewust of onbewust, in het pogingen om hernieuwd misbruik te voorkomen. Dit leidt, bewust of onbewust, tot de ontkenning van het bestaan van verschillen in beschaving tussen culturen. En in ultimo, bewust of onbewust, tot de ontkenning van het bestaan van verschillen tussen culturen. Wat gewoonlijk overeenkomt met verschillen in rassen. Dat is ras-taboeïsme.
    Dit is allemaal "theorie" - analyse. Het gaat op deze website uiteindelijk altijd weer om de praktijk. Die praktijk is dat het vrijwel absoluut verboden is iets minder positiefs, lichtelijk negatiefs, en al helemaal iets echts negatief te zeggen over gekleurde culturen in het algemeen, of, nog erger, gekleurde individuen in het bijzonder. Doe je dat, ben je meteen een racist. Zeg iets slechts over de islam, bijvoorbeeld dat het leidt tot vrouwenonderdrukking, en je bent een racist. Want moslims zijn meestal Arabieren, Arabieren zijn licht getint (in Europa zijn moslims ook vaak Turken en Turken zijn geen Arabieren maar wel licht-getint), dus als je iets negatiefs zegt over de islam, zeg je iets slechts over licht-getinte mensen, en dus ben je een racist.
    Ras-taboeïsme is terecht als er sprake is van echt racisme. In de huidige westerse maatschappijen is geen sprake van (substantieel) racisme, en waar er sprake is van iets iets dat er op lijkt, is het minder dan het racisme dat andere culturen tentoonspreiden . In deze situatie leidt ras-taboeïsme zelf tot negatieve verschijnselen, omdat het voorkomt dat negatief gedrag van degenen die beschermd worden door ras-taboeïsme gecorrigeerd wordt, daar waar dat voor de rest van de burgers wel gebeurt. Dit is in sterke mate het geval overal waar het multiculturalisme enige invloed heeft - dat wil zeggen: bijna alle Noordwest-Europese landen met aanzienlijke hoeveelheden gekleurde of allochtone immigranten. Van hen mag je niet zeggen "dat ze crimineel zijn", wat de gewone uitdrukking is van dat "ze significant hoger scoren in de misdaadstatistieken". In werkelijkheid scoren ze vier tot vijf keer zo hoog, met als essentiële factor dat dit betekent dat ze voor rond de helft bijdragen aan de misdaadcijfers . Het niet-mogen-constateren van deze cijfers, die al dertig jaar lang bekend zijn, is er de oorzaak van dat die cijfers als dertig jaar lang even hoog zijn gebleven. Dat is het directe negatieve gevolg van ras-taboeïsme: het gebrek aan maatschappelijke terugkoppeling en correctie.
    Het tweede negatieve gevolg is dat waar in een bepaald land de autochtone blanke bevolking wel bekritiseerd mag worden, en de allochtone gekleurde bevolking niet, dat er sprake is van racisme. Systematisch racisme . Zeker als dat ook nog eens versterkt wordt door de bovenklasse en met name de media, door op het moment dat, door doodgewone gebeurtenissen, negatief in het nieuws komen, bijvoorbeeld de zoveelste misstand in de islamitische wereld, uitvoerig partij te kiezen voor de allochtone gekleurde standpunt, ook waar ze botsen met de autochtone blanke . Zoals in de discussies rond beledigding van gelovigen versus de vrijheid van meningsuiting. Of als in 2011 de negers Londen en andere grote Engelse steden platbranden en plunderen, mag je niet zeggen dat het negers zijn (het begon met de dood van ene creoolse crimineel en uitsluitend creoolse rellen).
    Dit elitaire racisme heeft weer als secundair gevolg dat steeds meer niet-gekleurde burgers een afkeer krijgen van de gekleurde, allochtone, immigranten. Dat is het contraproductieve gevolg van ras-taboeïsme. En in het geval van de Londense rellen, de overige etnieën aldaar al geroepen hebben dat ze de volgende keer zelf die negers in elkaar zullen rammen omdat de politie het niet doet.
    Bij onverkort voortzetten van het beleid van ras-taboeïsme, valt te voorzien dat er uiteindelijk een nieuwe definitie zal ontstaan van normale burgers, van Nederlanders: dat wordt synoniem met blank - de oorspronkelijke autochtone bevolking. Zo leidt ras-taboeïsme tot racisme.
    Meer over de verschijnselen rond ras-taboeïsme hier .

Religie
(In ontwikkeling). Zie voorlopig bij Psychologische krachten , en verder hier . Voor specifiek het christendom, zie hier .
    De mate van religiositeit is één van de onderscheidende hoofdfactoren in het verschil tussen westerse en niet-westerse culturen .

Residentie
Residentie is de cultuur van het zo veel mogelijk willen blijven leven op één plaats. Residentie staat tegenover nomadisme : het zo veel mogelijk willen leven op verschillende plaatsen.
    Residentie en migratie zijn vermoedelijk altijd aanvullende begrippen geweest, met het van tijd tot tijd voorkomen van beide. Residentie is dominant geworden met de opkomst van de landbouw . Dit is qua voedselopbrengst oftewel energieopbrengst efficiënter gebleken dan het jagen-verzamelen ervoor en het veehouden van ervoor en erna. Agrarische culturen hebben sindsdien in alle mogelijke opzichten de veehoudende overvleugeld - waar er nog verhoudende culturen bestaan is dat gebaseerd op culturele trots, met als standaardvoorbeeld dat van de Masaï in Kenia   Maar sporen hiervan zijn ook nog aanwezig in de voormalig kameelhoudende culturen uit het Midden-Oosten. Met als archetypische voorbeeld dat van de Joden, een semitische dus bijna Arabische stam uit het Midden-Oosten.
    Voor de moderne beschaving is residentie veruit de norm. Voor vrijwel alle ontwikkelingen die essentieel ervoor zijn, is residentie een voorwaarde. Met als vroeg voorbeeld dat van de ambachten: ook zoiets primitiefs als het maken van een ijzeren zwaard vereist zaken als het winnen van ijzererts, die nauwelijks denkbaar zijn voor een nomadisch volk. Nomadische volken hebben dat soort zaken verkregen door ruil (zeer gedeelijk0 of roof (voornamelijk). Dit geldt dus in steeds sterkere mate naarmate er voor het maken van iets meer tijd of organisatie nodig zin. Qua beschaving en vooruitgang is het nomadisme parasitair.
    Residentie is de norm. Migratie is een uitzondering, en nomadisme komt neer op parasitisme en is dus verwerpelijk.

Respect
Van respect bestaan er twee hoofdvarianten. De westerse vorm van respect is de houding ten opzichte van mensen die iets opmerkelijks hebben gepresteerd, meestal mede ten dienste van anderen. De niet-westerse vorm van respect is een houding ten opzichte van anderen vanwege wat ze zijn - gewoonlijk als gevolg van familiaire afkomst, maar ook ten gevolge van geslacht, religie, stam, of etnie. Dan is er noch een derde tussenvariant, de Aziatische versie, die uitgaat van voorouderschap en leeftijd.
    De westerse variant is een positieve maatschappelijke kracht (de niet-westerse variant heeft ook in het westen bestaan, maar daar geleidelijk en vergelijkenderwijs grotendeels afgeschaft), omdat het een vorm van beloning is voor daadwerkelijk verrichte werkzaamheden met nut voor de hele maatschappij, en daardoor dit soort werkzaamheden stimuleert.
    De niet-westerse vorm bereikt het tegenovergestelde. Dat werkt op meerdere manieren, die soms alleen maar meestal in diverse combinaties tegelijkertijd optreden. De eerste is dat prestaties niet beloond worden, dus indien verricht niet versterkt. De tweede is dat prestaties een lagere status hebben dan bestaand respect, dus dat prestaties niet snel verricht zullen worden. De derde is dat mensen met respect dat respect kunnen gebruiken om degenen die prestaties verricht hebben op diverse manieren de vruchten van die prestaties te ontnemen - dat een algemeen gevolg van hogere maatschappelijke status. De vierde is het verrichten van werk in het algemeen geen status heeft, omdat status afhangt van afkomst. De vijfde is dat werken een negatieve status heeft, omdat je kennelijk werken nodig hebt om in je levensonderhoud te voorzien, in plaats van dat je dat kan doen door status - dus zonder te werken.
    Deze manieren waarop een respect-cultuur het doen van nuttig werk ondermijnt zijn gerangschikt min of meer naar ernst. De laatste eigenlijk meer het eindproduct van de langdurige werking van de voorgaande, maar ook duidelijk het ernstigst.
    Voorbeelden van respect-culturen zijn vrijwel alle niet-westerse culturen. Daar hoeft geen daadwerkelijk bewijs voor geleverd te worden, maar slechts geluisterd te worden naar wat er vanuit die culoturen, met name door machtsdragers, over westerse mensen gezegd wordt: die zijn respectloos (waarin de Nederlanders met hun meest open cultuur trouwens ook nog een topscoren). En dat klopt: de westerse cultuur is zonder respect voor het respect van de niet-westerse culturen. Wat algemene voorbeelden dis zich binnen eigen land zijn te vinden hier , en het speciale en meer ernstige geval van creolen hier .
    Dit betreft de de directe vormen van de werking van respect. Maar ook de vijfde, de omgekeerde, dat als je werk je daardoor geen repsect verliest, is waar te nemen. Een groepje allochtone  jongeren werd geïnterviewd na de Parijse rellen van 2005 - één had er werk als postbode - de rest keek daar duidelijk op neer, en deze jongen had duidelijk de laagste status. Onder allochtone jongeren, vooral van creoolse en Marokkaanse afkomst, hebben criminele jongeren een veel hogere status dan werkenden. In de creoolse gemeenschap is "hosselen" een eerbiedwaardige manier om in je levensonderhoud te voorzien. Een willekeurige imam heeft een grotere status dan een Marokkaanse burgemeester van Rotterdam. Niet-werkende creoolse Surinamers hebben een hogere status dan werkende hindoestanen - de laatste zijn "koelies". Een creoolse crimineel wordt door de politie per ongeluk neergeschoten bij zijn arrestatie (2011) - in talrijke Engelse steden breken grootschalige rellen uit - wat vermoedelijk niet was gebeurd als het een gewone werkende jongen was geweest. Onder autochtone bouwvakkers of mensen in soortgelijke banen in de uitdrukking  "Werk ze" als afscheidsgroet gebruikelijk - allochtonen en met name creolen "kennen" deze uitdrukking niet eens (er zijn, verhoudingsgewijs, trouwens nauwelijks allochtone en met name creoolse bouwvakkers - daarvoor zijn Polen en andere Oost-Europeanen binnengehaald). Enzovoort, enzovoort, enzovoort.
    Dit kan beschouwd worden als een theoretische beschrijving. De test ligt dan in de praktijk. De theorie voorspelt dat culturen en landen waarin het zijn-respect sterk is het slecht zullen doen, en wel slechter naarmate het zijn-respect sterker is - ten opzichte van het presteren-respect. Het glasharde bewijs daarvan is geleverd hier .
    Respect is één van de onderscheidende hoofdfactoren in het verschil tussen westerse en niet-westerse culturen .

Retorica
Retorica is de kunst van het "schoon spreken", in de westerse cultuurlijn afkomstig van de oude Grieken, bij wie retorica is een hoog aanzien stond, en het middel was om de mede-inwoners van stadstaten als Athene bij het bestuur te betrekken - één van de wortels van de democratie. Waarom bepaalde manieren van spreken retorisch beter zijn dan anderen, is vermoedelijk een kwestie van een mengsel van symbolen en klanken en patronen in geluiden overeenkomende met symbolen patronen en ritmes in hersengolven. Met als simpelste voorbeeld dat van de alliteratie: "Liesje leerde Lotje lopen ...".
    Een essentieel kenmerk van retorica is dat het weinig of niets met de inhoud van doen heeft. Zo is het alliteratie-voorbeeld net zo geldig met "Liesje leerde Lotje liegen ...". Retorica kan en is gebruikt voor de meest nobele doelen, en kan en is gebruikt voor de meest kwaadaardige.
    Maar wel lijkt noodzakelijkerwijs verbonden aan retorica, gebruikt ten goede of ten kwade, dat de spreker of schrijver staat achter wat hij spreekt of schrijft. Dat het komt vanuit een dieper innerlijk ik of diepere overtuiging. Wijzende op die correlatie met onderliggende diepere hersenprocessen.
    Net zoals alles komt retorica voor in gradaties van gebruik en gaven. In de moderne tijd is de oorspronkelijke versie nog terug te zien in toespraken van Amerikaanse presidenten. Vroeger ook Latijns-Amerikaanse, maar die zijn wat rustiger geworden, hoewel figuren als Castro en Chavez de traditie voortzetten.
    Maar in minder intense doch zeer veel frequenter gebruikte vorm wordt retorica nog gehanteerd in dat deel van de maatschappij dat communicatie als hoofdbezigheid heeft: de media. Aldaar heeft het een andere naam: propaganda - zie aldaar.

Revolutie
Revolutie, direct vertaald: "omwenteling", kan letterlijk uitgelegd worden: door een omwenteling of omkering verwisselen onder en boven. Of, maatschappelijk gezien: machtigen en onderdanen. In het dagelijkse taalgebruik wordt revolutie gebruikt voor alle relatief sterke veranderingen in een relatief kort tijdsbestek.
    Revolutie in de zin van "omwenteling", ook wel "revolte" geheten, is vrijwel zonder uitzondering het gevolg van zeer ernstig machtsmisbruik door de machtigen. Licht, normaal tot ernstig machtsmisbruik zijn zeer zelden aanleiding tot revolutie. De reden is dat een wat grotere groep een leider moet hebben, om de beslissingen te nemen, zie bestuur . Dus dat er na de revolutie ook weer een leider moet komen. En dat de kans op machtsmisbruik door de nieuwe leider niet erg veel minder is dan de huidige. En omdat ook de potentieel opstandigen wel beseffen dat een revolutie zeer veel bijkomende schade veroorzaakt - het is tenslotte niet de eerste keer in de geschiedenis. Zodat het huidige leiderschap wel zeer schadelijk moet zijn, wil het de moeite van een revolutie lonen.
    Tot de vereisten van de ernst van het machtsmisbruik hoort ook een langere duur. De onderdrukte partij zal voortdurend kleinere signalen afgeven om haar ongenoegen te tonen - grotere signalen kan niet vanwege het machtsmisbruik. Achteraf constateren waarnemers dat die kleinere signalen er al lange tijd waren - onder gebruik van termen als "veenbrand". Het punt dat aanleiding is voor de daadwerkelijke revolutie kan relatief erg klein lijken, en hoeft zelfs (schijnbaar) niets met de zaak zelf te maken te hebben (de "Boston Tea Party" , "De Stomme van Portici" ). Het meest recente voorbeeld van zeer ernstig  misbruik dat te kort duurde of duurt was de kredietcrisis van 2008 tot nu, schrijvende 2012. In termen van sociaal ongewenst gedrag was dit zeker ernstig genoeg voor een revolutie.
    De beschrijving van revolutie binnen een wetenschappelijke sociologie kan gebaseerd worden op die in de natuur- en wiskunde. Revolutie valt natuurkundig gezien onder de "niet-evenwichtsverschijnselen". Evenwichtsverschijnselen zijn zoals het gewichtje dat hangt aan het elastiekje, met het elastiekje trekkende aan de ene kant, en de zwaartekracht aan de andere. Het met de hand geleidelijk een beetje meer gaan trekken aan het gewichtje doet het elastiekje geleidelijk rekken - dat noemen natuurkundigen een quasi-evenwichtsproces. Het geleidelijk warmer maken van het elastiekje ook. Tot je de temperatuur boven een bepaald punt hebt gerekt of gestookt - dan breekt het elastiekje. Dat is een niet-evenwichtsproces, en de wiskundige beschrijving ervan heet naar de menselijke variant "catastrofetheorie" . Revolutie is een catastrofe veroorzaakt door een geleidelijk steeds verder bewegen van het evenwicht in het maatschappelijke verband, tot een schijnbaar futiele aanleiding oorzaak lijkt te zijn van het knappen van het maatschappelijke verband. Het precieze krachtenniveau of het precieze tijdstip van de catastrofe of revolutie kan niet voorspeld worden, maar wel de kans binnen een bepaald krachts- of tijdsbestek.
    Sociologisch gezien zijn revoluties nuttig in de zin dat ze de gelegenheid bieden om de maatschappelijke processen te modelleren, op dezelfde manier dat psychologische afwijkingen inzicht bieden in de normale psychologische processen.
    Voorbeelden en beschrijvingen ervan hier .

Rijnlandmodel
(In ontwikkeling)
Zie voorlopig hier  .

Samenwerking
Van samenwerking werd, net zoals voor emoties, tot voor enkele tientallen jaren gedacht dat het iets typisch menselijks was, want, dacht men, het is het product van rationele overwegingen. In werkelijkheid blijkt het zelfs bij micro-organismen voor te komen . Wat betekent dat samenwerking een evolutionair ontwikkeld en voordelig proces is.
    Omdat het evolutionair ontwikkeld is, moet het gebaseerd zijn op basale processen, die er mechanisch en zelfs willekeurig kunnen uitzien. "Vogels in vlucht" is een vorm van samenwerking, gebaseerd op: "Jij naar links, ik naar links" - idem voor scholen vis . Een vorm van gedrag die ontstaat omdat de vis die er een eigen "mening" op na houdt, opgegeten wordt door de haai.
    De menselijke vorm van samenwerking onderscheidt van deze basale in dat het niet is dat externe factoren als de haai zorgen voor de correctie van afwijkend gedrag, maar andere mensen - de corrigerende factor is niet extern maar intern gezien vanuit de groep. Omdat interacties binnen een groep veel intensiever zijn dan daarbuiten, gaat de evolutie van deze vorm van samenwerking veel sneller, en, mag je aannemen, ontstaat er meer samenwerking, en zijn er, op een gegeven moment (bij een zekere drempelwaarde) , ook hogere vormen van samenwerking mogelijk.
    Bij samenwerking binnen de groep is het ook mogelijk om het correctiemechanisme aan te passen: in plaats van het niet-samenwerkende individu te elimineren, blijkt het ook mogelijk om andere manieren te hanteren. De ontwikkeling van de menselijke maatschappij valt in hoge mate samen met deze ontwikkeling van steeds fijnere en subtiele methodes van correctie, naast het basale elimineren. Al die correctie-methoden tezamen hebben een eigen categorie gekregen met de naam "straf".
    De bestudering van al deze verschillende correctiemechanismen valt onder de speltheorie , en met name dat onderdeel dat bekend staat als het gevangenendilemma . Onderzoek aan het gevangenendilemma, als onderzoek naar methoden van correctie, leverde als eerste resultaat dat de meest effectieve methode die van tit-for-tat is: begin met een samenwerkende, vijandelijke, daad, en beantwoord een niet-samenwerkende, vijandige, daad van de andere partij met één vijandige daad terug. En doe daarna weer vriendelijk.
    In de meest simpele vormen van de spelen rond het gevangenendilemma is er maar één keuze: vriendelijk of vijandig - met nieuwe regels kan dit bijna naar willekeur uitgebreid worden. Veel van het ingewikkeld lijkende intermenselijke gedrag is herleidbaar tot dit soort regels, en vaak zelfs de meer simpeler vormen ervan. En overige vormen van gedrag en de bijbehorende begrippen kan aan deze simpele regels gekoppeld worden. Zo is vertrouwen eraan te koppelen, door het te definiëren als de factor die bepaald in hoeverre men bereid is schijnbaar vijandig gedrag van de ander te accepteren in de hoop op verbetering, voordat men overgaat tot vijandig gedrag terug.
    Meer over de relatie tussen samenwerking en competitie hier , en over de tegenpool van samenwerking: individualisme hier .

Sciencefiction
Sciencefiction is een deel van de literatuur dat door het overige deel van de literatuur niet gezien wordt als literatuur . De reden daarvan is dat het overige deel van de literatuur als haar voornaamste inspiratiebron de menselijk geest heeft, en dan voornamelijk de individuele - dat wil zeggen: de kunstzinnige tegenhanger is van psychologie. Sciencefiction heeft als voornaamste inspiratiebron de maatschappelijke ontwikkelingen onder invloed van wetenschappelijke ontwikkelingen, en gezien de grotere tijdschaal hiervan dan voornamelijk in de toekomst - dat wil zeggen: sciencefiction is de kunstzinnige tegenhanger van sociologie.
    Daar waar gezegd wordt dat voor een bredere kennis van de menselijke geest en het menselijke bewustzijn het noodzakelijk is veel, goede, literatuur te lezen, is het voor de bredere kennis van de menselijke maatschappij het noodzakelijk om veel, goede, sciencefiction te lezen. Daar waar bewustzijn het reflecteren over eigen interne ontwikkelingen is en het projecteren van een deel daarvan op toekomstig  handelen, is sciencefiction te karakteriseren als een een vorm van het maatschappelijke bewustzijn. De pogingen die politici en de rest van de maatschappij ondernemen om met de maatschappelijke toekomst om te gaan, zoals bijvoorbeeld in het kader van de klimaat- en milieudiscussie, doet vermoeden dat er nauwelijks tot geen andere vormen van maatschappelijk bewustzijn zijn dan dat neergelegd in de sciencefiction.

Slavernij
Politiek correcte versie: Het verhandelen en houden door blanken van negers om ze werk te laten doen, gepleegd in de periode van ergens in 16e eeuw tot ergens eind 19de eeuw. Het verdere voorkomen van slavernij in de geschiedenis is onbekend.
Nederlandse politiek-correcte versie: Het voorgaande, plus de Nederlanders zijn de hoofddaders.
Creools versie: Het verhandelen en houden door blanken van negers om ze werk te laten doen, gepleegd in de periode van ergens in 16e eeuw tot ergens eind 19de eeuw. Bijna alle slaven worden dagelijks geslagen en gemarteld, en de vrouwen dagelijks verkracht.
Wetenschappelijke versie:  Een verschijnsel bestaand gedurende de hele bekende geschiedenis van de mensheid, in diverse vormen. Het blanke geval is op geen enkele manier uitzonderlijk of opvallend, behalve dat er zo weinig slachtoffers bij vielen. Dit omdat het doel van die slavernij niet onderdrukking was, maar het leveren van arbeidskracht. Dit is een overeenkomst met een ander geval, namelijk dat van de Griekse slavernij. ten tijde van de klassieke Griekse periode, waar het aantal slaven in bijvoorbeeld Athene ongeveer drie keer zo groot als het aantal burgers, en de slaven ook sommige rechten hadden. De Nederlandse bijdrage aan de Europese slavernij wordt geschat op circa 5 procent.
    Tijdens de periode van het slavenhalen en slavenhouden van de blanken, werd het slavenmaken bedreven door de creolen, die de slaven aan de blanken verhandelden . Dit creoolse slavenmaken en slavenhouden stamt van voor de blanke slavenhandel en slavenhouden, en is daarna voortgezet. Tot op de dag van vandaag bestaan er in Afrika en eigenlijk de hele overige creoolse cultuur maar twee rangen: meester en slaaf - zoals gepraktiseerd door de Afrikaanse leiders . In de creoolse diaspora heeft dit de vorm van de "respect"-cultuur .
    Het land waar de creoolse slaven het juk van de Europese slavernij het eerst afwierpen, werd in tegenstelling tot de verwachtingen binnen het politiek-correcte en het creoolse model, niet het meest ontwikkelde land met creools bestuur, maar met grote afstand het slechtste. Dat land is Haïti .
    Voor voorbeelden van de Nederlandse politiek-correcte versie, zie hier .

Sociaal darwinisme
Darwinisme (Wikipedia), vernoemd naar één van de ontwikkelaars van de evolutietheorie: Charles Darwin, is één van de vormen van de theorie van evolutie. Het sociaal darwinisme (Wikipedia) verklaart de evolutie ook van toepassing op maatschappijen. Daarmee is sociaal darwinisme in directe tegenspraak met één van de ideologen van de politieke-correctheid en het multiculturalisme: de gelijkheid der culturen. De gelijkheid der culturen stelt dat alle culturen, indien niet letterlijk gelijk, dan toch evenveel waard zijn: je kan geen onderscheid maken qua waardering, niveau of wat voor hiërarchische indeling dan ook tussen de cultuur van de Papoea's en die van de Noordwest-Europa.
    Omdat de ideeën van de politieke-correctheid en het multiculturalisme, politiek-correct zijn, zijn ze dus ook de opvattingen van de top van de maatschappij, de bovenste derde. Dat is namelijk de definitie van politieke-correctheid.
    Ten einde de eigen ideologie te verdedigen heeft de politiek-correctheid dus een negatieve bijklank gegeven aan "sociaal darwinisme"- het is "Slecht!" - met een hoofdletter. Of in de formele terminologie van Wikipedia: het is een pejoratieve, bestraffende, term.: wie "sociaal-darwinist" is, is daarmee gediskwalificeerd. Wat betreft datgene wat beschouwd wordt als "het zinnige oordeel", en indien mogelijk ook wat betreft de toegang de sociale kringen van de top van de maatschappij - een universitaire positie voor een sociaal darwinist is vrijwel ondenkbaar. "Sociaal darwinist" zijn behoort het rijtje "Lombroso-aanhanger", "nationaal socialist" (enzovoort), "communist", enzovoort, en staat dicht bij "pedofiel".
    Wat voorbeelden van dit gebruik ervan hier .
    Voor de volledigheid: natuurlijk is het ideologie van de gelijkheid der culturen die volstrekt absurd is, aangezien de rest van de natuur wel de processen van de evolutie gehoorzaamd, en er maar één enkele reden zou zijn waarom dat niet zou gelden voor mensen en haar interacties: goddelijke interventie. Sociaal darwinisme is doodgewoon wetenschap.

Sociologen
Degenen die geacht worden het vak sociologie te beoefenen, de sociologen, vormen natuurlijk zelf een belangrijke sociologische kracht. Op het ogenblik bestaat hun invloed er voornamelijk in, in dat ze weigeren het vak sociologie te beoefenen, althans, voor zover je dat vak ziet als een wetenschap . In de wetenschap gaan namelijk de feiten voor de opvattingen, terwijl de overgrote meerderheid der sociologen denkt of handelt naar het idee dat opvattingen gaan voor feiten, alhier "ideologie" geheten . Sociologen behoren vrijwel universeel tot de politieke correctheid .
    Voorbeeld één is de hardnekkige ontkenning van het feit dat sociologie over groepen gaat, zodra het ook maar enigszins lastig wordt. De grens ligt ongeveer bij de uitspraak dat Nederlanders langer zijn dan Japanners . Degenen die beseffen dat een dergelijke uitspraak, indien toegegeven, onmiddellijk van toepassing is op talloze andere zaken, zullen zelfs dit elementaire feit ontkennen .
    Voorbeeld twee, voor het Nederlandse geval, is de hardnekkige en systematische weigering de verschillen tussen de culturen van allochtone immigranten en de Nederlandse cultuur te beschrijven, en internationaal gezien, vooral in de Angelsaksische wereld, weigert men hetzelfde voor bijvoorbeeld het verschil tussen de blanke en creoolse cultuur. Dit alles samen te vatten onder de algemene leerstelling: "Etnie kan geen rol spelen" . Terwijl overduidelijk het tegenovergestelde het geval is .
    Dit alles leidt er natuurlijk toe dat sociologen talloze, letterlijk, stompzinnige fouten maken , en nauwelijks opschieten in de voortgang van hun vak - terwijl die voortgang betrekkelijk simpel is als je eenmaal durft uitgaan van de veronderstelling dat sociologie een objectiveerbare wetenschap is .

Socialisme
Socialisme is een algemene term die over de wereld verschillende betekenissen heeft - we beginnen met de Europese versie. In Europa staat socialisme voor een reeks opvattingen, waarvan de voornaamste twee zijn dat de opbrengst van de gezamenlijke inspanningen van de maatschappij verdeeld worden naar de bijdrage geleverd aan de maatschappij, en dat mensen die door omstandigheden buiten hun schuld tijdelijk (zieken, werklozen) of permanent (gehandicapten)  niet goed mee kunnen komen, voor voor hun levensonderhoud kunnen rekenen op de rest van de burgers, middels een gezamenlijke overheid. Voor de steun aan de tijdelijk behoevende wordt een utilitair argument gehanteerd: door iemand nu te helpen kan hij later weer zelf in zijn eigen onderhoud voorzien en weer gaan bijdragen aan de maatschappij - tot nut van allen. Voor de meer permanente gevallen wordt het argument van humaniteit gehanteerd.
    Dit lijkt vanzelfsprekend, maar het staat tegenover de praktijk van vrijwel alle huidige maatschappijen, in dat de meer-capabelen en de minder-sociaal denkenden gebruik maken van ongelijke verdeling van capaciteiten en machtsmiddelen, om het producerende deel van de bevolking minder te geven dan op grond van hun inspanning passend zou zijn, en het verschil, de "winst", onder zichzelf te verdelen.
    De verschillende stromingen van het socialisme verschillen hoofdzakelijk in de manier waarop ze het doel van een meer sociale en socratische maatschappij willen bereiken, met als hoofdgroepen die van het anarchisme, dat de hele staat wil opheffen, de sociaal-democratie die binnen een democratisch systeem wil werken, en het communisme dat stelt dat enige manier om uitbuiting door de anti-socialen en de kansrijken te  voorkomen door de inrichting van de staat aan te passen. En volgens de meeste stromingen van het communisme is de enige manier om dat te bereiken een revolutie. Die revolutie is in de meeste varianten van het traditionele communisme een gewapende opstand.
    Omdat uit de definitie volgt dat socialisme tegen het belang is van de meer-capabelen en de niet-sociaal denkenden, en die laatsten de macht hebben in vrijwel alle huidige maatschappijen, dat wil zeggen: inclusief bestuur, machtsuitoefening, en media, heeft socialisme  altijd een zeer slechte reputatie binnen een niet-socialistische  maatschappij, en wel slechter naarmate het meer de kant van "afdwingen" opgaat, met als extreem het communisme .
    Het socialisme valt ook nader te omschrijven door te kijken naar haar tegenpool: het individualisme. Dat laatste houdt in dat iedereen in zijn eigen onderhoud moet voorzien, en dat als hij dat niet kan, dat alleen zijn zorg is. Ook dat heeft vele varianten, zie verder bij individualisme . He huidige dominante variant is neoliberalisme , maar dit kan ook gezien worden als slechts een andere term voor de meer extreme vormen van individualisme. Neoliberalisme is globaal de meest gangbare maatschappij-inrichting, ook daar waar het democratisch lijkt.
    In Amerika heeft socialisme ongeveer dezelfde inhoudelijke achtergrond, maar is de praktische betekenis heel anders. Waar in Europa socialisme gezien wordt een geldige politieke stroming waarvan de wenselijkheid door velen  betwist wordt, is in Amerika "socialist" universeel een scheldwoord bedoeld om een politieke tegenstander zwart te maken - een equivalent als zodanig van "nazi" of "communist". In onder invloed van het neoliberalisme begint ook in Europa de betekenis in die richting te verschuiven.
    De systemen van socialisme en neoliberalisme kunnen niet naast elkaar bestaan zonder een barrière, aangezien het socialistische systeem ook capabelen moet opleiden om haar maatschappij te besturen en meer welvaart te creëren, en die capabelen materieel beter af zijn in een neoliberaal systeem, en voor een groot deel daarheen zullen reizen als ze de kans krijgen .
    Ook binnen een gemengd neoliberaal-socialistisch systeem is dit patroon zichtbaar, in dat mensen met sociale opvattingen vatbaar zijn voor verandering van opvatting richting neoliberalisme. Dit geldt in dusdanige mate dat diverse volkswijsheden over zijn, zoals de uitdrukking "Links lullen, rechts vullen". Politiek gezien is dit zichtbaar in een partij als de PvdA , die sinds de jaren 70 zo veel naar rechts is opgeschoven, dat er nu, schrijvende 2013, een nieuwe partij is, de SP, die ongeveer dezelfde opvattingen verkondigd als de PvdA toen en als veel linkser dan de PvdA wordt gezien.
    Een cruciale maatschappelijke groep waarop dit slaat is die horende tot de media , omdat de media in belangrijke mate de sfeer in de maatschappij bepalen, door te bepalen wordt er al dan niet in de media komt, en de manier waarop er over wordt gepraat. In de media wordt, bijvoorbeeld, de SP gepresenteerd als een extreem linkse partij, waaraan het regeren van de maatschappij niet toevertrouwd kan worden. Terwijl de meest rabiate neoliberalen, degenen die meteen terugwillen naar de tijd van Dickens zonder enige vorm van sociale voorzieningen, waaronder het overgrote deel van aanhang en bestuurders van de VVD , door de media als eerzame burgers worden gepresenteerd en volstrekt capabel om de maatschappij te leiden.

Socialisten (groep)
"Socialisten" zijn, volgens de directe uitleg van de term, aanhangers van het socialisme. Daaronder vallen in principe alle stromingen die min-of-meer socialistisch zijn, en soms neemt men daar ook communisten onder. Dit laatste heeft een specifieke bedoeling, zie socialisten, term . En een tweede veelvoorkomende afsplitsing is die tussen "socialisten" en "sociaal-democraten". Dit is ruwweg het verschil tussen degenen die een corporatistische maatschappij als uitgangspunt nemen en daarin diverse hoeveelheden van individualisme willen toelaten, en degenen die individualisme als uitgangspunt nemen en daarin diverse mate onderlinge zorg willen toelaten. Ruwweg gezegd: "socialisme met een menselijk gezicht" of volgens de tegenstanders "communisme met een menselijk gezicht" versus "kapitalisme met een menselijk gezicht" of volgens de tegenstanders "neoliberalisme met een menselijk gezicht".
    De tweede tweedeling binnen de "socialisten" is die tussen de lagere- en middenklasse-aanhangers.  het voorgaande gaat, zoals al door vele waarnemers opgemerkt, in feite alleen over de middenklasse-aanhangers. Dat zijn de woordvoerders, leiders en theoretici van de beweging. De lagere klassen zijn voor het overgrote deel min of mee socialistisch van opvatting, maar bezitten onvoldoende de capaciteiten om die opvattingen en hun numerieke overmacht te gelde te brengen - deels door het besef niet de capaciteiten tot leiderschap te hebben, en deels door het geweld, de wapens, van de machtigen die tevens ook de rijken zijn. De socialistische beweging is de beweging voor meer evenwicht in de maatschappij, waarin de sociaal-denkende middenklasse de middenpositie inneemt.
    De middenpositie van de socialisten maakt dat ze in tegenstelling tot die top en de onderklassen een autonome ontwikkeling kan ondergaan - de top was, is en zal blijven voor de afzienbare tijd uit egoïstische tot psychopate graaiers , en de onderklassen waren zijn, en zullen blijven voor afzienbare tijd afhankelijk van de acties van anderen.
    Het huidige socialisme is opgekomen, ruwweg, aan het begin van de twintigste eeuw, culminerend in de Russische revolutie. Dit was een ontwikkeling ten gevolge algemeen maatschappelijke wantoestanden, af te korten tot: "uitbuiting van arbeid". Dat heeft gedurende een periode tot in ongeveer de jaren zeventig geleid tot een met pieken en dalen versierde maatschappelijke groei, en toename van maatschappelijk welvaart, met name na de Tweede Wereldoorlog. Op een gegeven moment is dit door het punt van overdaad gegaan, dat wil zeggen: vrijwel iedereen kon in de normale kosten van levensonderhoud voorzien en een kleinere maar groeiende groep zat daar boven. Waarmee een deel van de motivatie van het socialisme: het stoppen van de uitbuiting die leidde tot lijden, verdwenen. Het proces van uitbuiting van arbeid op zich bleef bestaan, maar speelde zich dus af op een hoger basisniveau.
    Op een volgend moment is de maatschappelijke overdaad tot een dusdanig punt gestegen dat het voor de middenklasse (kennelijk) te verleidelijk werd om mee te gaan met de top. Die top had haar eigen belangrijkste schakelmoment in de jaren tachtig, toen alle restjes sociaal besef weren afgeschaft, met als iconen Reagan en Thatcher. De socialisten startten hun beweging richting top ietwat later, in de jaren negentig (althans: voor zover zichtbaar - misschien lag de oorsprong in dezelfde tijd). In Nederland ergens in de jaren negentig met de Paarse kabinetten, die begonnen met het uitkleden van de rol van de overheid ten gunste van de marktwerking, en bijpassende "lastenverlichtingen", dat wil zeggen: belastingverlagingen ten gunste van de rijken. Waarvan ook steeds meer van de middenklasse meeprofiteerden.
    Door de privatisering van vele overheidstaken hebben grote delen van de voormalig sociaal-denkende middenklasse ook salarissen gekregen waarbij het voordeel van het neoliberale model van minimale overheid, zorg, en belastingen, een voordeel is. Deze trend heeft zich voortgezet in de sociaal-democratische beweging. Op dit moment is de sociaal-democratisch beweging zo ver opgeschoven richting neoliberalisme, dat er een nieuwe sociaal-democratische partij is ontstaan, de SP ( die "de socialisten" heten maar dit alleen zijn in vergelijking met de huidige sociaal-democraten, de PvdA, die half-neoliberaal is), die de opengevallen ruimte aan het opvullen is .
    Mochten deze bewegingen zich voortzetten, en de nieuwe sociaal-democraten hun rol niet voldoende de vervullen, dan komt de mogelijkheid dichterbij dat de lagere klassen zelfstandig in actie komen. Zelfstandige actie van de lagere klassen komt er eigenlijk maar in één enkele soort: revolutie.

Socialisten (term):
De term "socialisten" als aanduiding van degenen die een sociale maatschappij aanhangen heeft, in tegenstelling tot wat men zou verwachten uitgaande van het feit dat een sociale maatschappij meer samenwerking kent dan een niet-sociale, een negatieve in plaats van een positieve bijklank. Daaruit kan, aangezien reputatie bepaald wordt, in de moderne tijd, door wat er gebeurt in de media, slechts één conclusie worden getrokken: dat die media tegen de sociale beweging zijn. Die constatering is al heel oud, de hier op deze website veel aangehaalde komende van de laat-Middeleeuwse satirist Sebastiaan Brant, verwoord in zijn Das Narrenschiff :

Solidariteit
Solidariteit staat voor de kracht die een persoon voelt als hij zich verbonden voelt met een groep, meestal gebaseerd op één of meerdere overeenkomsten met de leden van die groep (of andersom: de overeenkomsten definiëren de groep). Solidariteit is de sociologische term overeenkomende met het psychologische proces van binding  .
    Solidariteit is de kracht die groepen mogelijk maakt die andere overeenkomsten hebben dan genetische. De genetische groep: familie, clan, etnie en dergelijke, zijn in andere maatschappelijke opzichten van beperkte nuttigheid en omvang. Als je een zeevarend schip wilt bouwen uit boomstammen, heb je zo veel mensen nodig met zulke diverse vaardigheden, dat je die moeilijk binnen één familieverband zult treffen. Daarvoor is een ander verband nodig het functionele verband: zagers (bedienen de zaagmolens), timmerlieden, zeilmakers, touwmakers, enzovoort. Het werk verricht door deze vakmensen wordt het beste gedaan als er een onderlinge band is tussen de groepsleden  - dit is "solidariteit".
    De moderne westerse maatschappij is ontstaan door de ontwikkeling van de solidariteit, tot een punt waar de functionele groepen konden ontstaan, en men grotere projecten kon ondernemen, zoals het bouwen van (houten) zeeschepen . De functionele onderneming gebaseerd op solidariteit met de grootste impact is die van de wetenschap .
    Solidariteit berust voor een belangrijk deel op een nog fundamenteler begrip: vertrouwen, zie aldaar .

Speltheorie
Het onderdeel "spel" in deze term slaat niet op het spelen van een kind, maar op wat officieel heet het "geformaliseerde spel", waarin twee of meer deelnemers een interactie hebben waarin wederzijds zaken worden onderhandeld en verhandeld - wat ook geldt voor diverse wel uit de kindertijd komende bordspelen. De term is geïntroduceerd door twee wiskundigen/economen, John von Neumann en Oskar Morgenstern, die diverse soorten spelen en bijbehorende tactieken hebben beschreven in een boek genaamd Theory of Games and Economic Behaviour (Wikipedia), dat geldt als de grondleggende publicatie over het onderwerp. Op deze website zijn we voornamelijk geïnteresseerd in een speciaal geval van speltheorie: het gevangenendilemma .

Statistiek
De wetenschap van kansen. Hoewel het pure wiskunde is, zijn er toch een aantal wijdverspreide misverstanden over. Ten eerste zijn er twee soorten kansen: die van het dobbelen, en die van het lootjes trekken. Bij het dobbelen is de kans op 6 een zesde, en de kans op een zes in de volgende worp ook een zesde - en dat tot in het oneindige. Bij lootjestrekken is dat niet zo: stop tien lootjes in de pot met 1 prijslot, en als dan het eerst lot prijs is, is de kans op een prijs bij de volgende poging gelijk aan nul. Het verschil tussen de twee gevallen is simpel: van dobbelen en dergelijke bestaan er in principe een oneindig aantal mogelijke "trekkingen" (je kan doorgaan en doorgaan en doorgaan ...), en bij lootjestrekken niet.
    Statistiek is als een wiskundige wetenschap volstrekt neutraal. Maar net zoals woorden misbruikt kunnen worden, kan dat ook met statistiek. De grootste misbruikers van statistiek zijn sociologen en politici. Sociologen doen dat omdat ze pretenderen een wetenschap te bedrijven, terwijl ze er vooropgezette ideeën op nahouden over hoe de wereld er uit zou moeten zien., zoals de gelijkheid der culturen. Omdat sociologisch onderzoek altijd gaat over groepen, en je voor de uitkomsten, zeg de gemiddeldes dus statistiek moet toepassen, worden de reukstaten veelal geformuleerd in termen als "statistisch onderzoek heeft bewezen dat ...". Als die onderzoeken ideologische of politiek-correcte vervalsingen zijn, hetgeen voor de gewone burgers die niet veel weten van statistiek maar ook geen door ideologie verstoorde blik hebben, absurde uitkomsten oplevert, lijdt ook de reputatie van de statistiek schade. Uit het feit dat "statistiek" een slechte naam heeft, valt direct af te leiden hoe veelvuldig dit misbruik is.
    Een belangrijke bron van foute statistiek is het gebruik van enquêtes, met name degene waarin mensen gevraagd wordt naar zaken betreffende henzelf of de eigen groep. De ruwe uitkomsten daarvan, de ingevulde formulieren, zijn al volstrekt onbetrouwbaar , en door het gebruik van statistiek op die ruwe uitkomsten en de fouten in die uitkomsten, krijgt ook de statistiek een slechte naam.

Straf
De term "straf" klinkt meer als iets uit de psychologie, en een meer sociologisch klinkend synoniem is "bestraffing". Maar de nog neutralere en meer wetenschappelijke term is "correctie". Met welke reeks termen tevens is aangegeven hoe er in het huidige maatschappelijke klimaat tegen correctie wordt aangekeken: als iets negatiefs.
    Dat is, met de wetenschappelijke terminologie als basis, natuurlijk volstrekt ten onrechte. "Correctie" is een vitaal deel van het grotere proces genaamd "terugkoppeling" , en het proces van terugkoppeling is nauwelijks minder dan het proces van leven zelf - met als enige andere begrip van ongeveer gelijk belang dat van "reproductie".
    Een van de illustratieve tussenstappen van het niveau van het begin van het leven naar het niveau van het menselijke maatschappelijk functioneren is dat van de dierlijke lichaam. De methodiek genaamd "correctie" heeft daar een eigen signaalsysteem, door de mens genaamd "pijn" . "Pijn" klinkt voor ons heel pijnlijk, maar is niest meer dan een signaal met de boodschap "Niet meer doen!". Met een uitroepteken.
    "Straf" is een maatschappelijk signaal met de boodschap "Niet meer doen!". Met een uitroepteken.
    Deze analyse is ook wetenschappelijk uitgewerkt. Dat is gedaan binnen de speltheorie , de naam voor het vak dat de menselijke onderhandelingen (het "spel") bestudeert. Bij een computertechnische versie, met maximale winst bij samenwerking van dit spel won afgetekend de strategie genaamd "tit-for-tat" , een synoniem van "equivalent retaliation" oftewel "gelijkwaardig terugslaan". Een strategie die goed werkt, en dus een goede manier is om samenwerking te  stimuleren. En het is volkomen duidelijk dat "retaliation" hetzelfde is als het Nederlandse straf: Ook volgens dit onderzoek is het toepassen van gelijkwaardige straf is de beste manier tot samenwerking te komen
    Het idee dat in de huidige maatschappij heerst dat "straf" iets negatief is, is dus volkomen absurd, en wijst op een geestesafwijking - van de soort "elementaire denkfout". Zonder straf zou de correctie op ongewenst gedrag, de maatschappelijke vorm van "pijn", niet bestaan, en uit de psychologie is bekend dat het niet kunnen voelen van pijn een gevaarlijke en levensbedreigende aandoening is. Deze absurde denkafwijking maakt deel van uit een complex van dit soort afwijkingen, genaamd "politieke correctheid" .
    Een enkel voorbeeld, van de zeer gerenommeerde commentator Bas Heijne (NRC.nl, 08-10-2012, column door Bas Heijne ):

Taboe
De term voor die zaken in een cultuur die men niet openlijk wil of durft te bespreken. Taboes zijn meestal zo oud en zo effectief, dat het alleen mogelijk is ze te herkennen en bespreken als het over andere culturen gaat. De Nederlandse term is dan ook afkomstig uit toenmalig Nederlands-Indië, waar men het verschijnsel wel herkende in de cultuur van de Javanen, terwijl in de eigen Nederlandse cultuur natuurlijk volkomen identieke processen speelden.
    Taboe is de sociologische versie van het psychologische begrip "compartimentalisatie", aanduidende dat informatie in het ene deel van de hersenen weg wordt gehouden van het andere .
    Voor de ontwikkeling van een wetenschappelijke sociologie is het vanzelfsprekend dat alle sociologische taboes onmiddellijk afgebroken moeten worden: je kan niet een verschijnsel bestuderen als je de helft of maar één enkele van de betrokken krachten of factoren niet mag benoemen. De meest voor de hand liggende taboes in deze tijd zijn natuurlijk bekend, in ieder geval onbewust, want om een taboe te worden moet je er in ieder geval van  bewust zijn dat iets bestaat - in willekeurige volgorde: de invloed van erfelijkheid of genen , de schadelijkheid van religie , de schadelijkheid van ideologie , de achtergeblevenheid  tot achterlijkheid van alle niet-westerse culturen   (cultuurverschillen - ook de westerse cultuur is natuurlijk achterlijk, maar dat is in relatie tot de toekomst - de rest is gewoon nog achterlijker),  vermenging van achterlijke culturen met niet-achterlijke levert ellende op (culturele nederlaag), de fokfactor , de invloed van ras of etnie , de invloed van uiterlijk , de klassenstrijd , en waarschijnlijk nog wat zaken. Merk op dat de schadelijkheid van ideologie in deze context een vorm is van zelfreferentie , omdat de schadelijkheid van ideologie op zich weer behoort tot de ideologie. van de sociologen . En een taboe is.
    Taboe, of althans: deze  sociologische taboes, vormen de ene helft van de politieke-correctheid - de andere helft voorschrijvende wat wél mag, of moet.

Terugkoppeling
Terugkoppeling is een algemeen begrip en een hoofdthema van deze site - terugkoppeling is naast vermenigvuldiging een essentiële levenskracht waarvan de waarde geldt op alle niveaus .
    In de sociologie is het als expliciete factor nauwelijks tot niet bekend. Dat is omdat de belangrijkste toepassing ervan is de terugkoppeling met de werkelijkheid, en de huidige sociologie is ideologisch, en dus niet gediend van de werkelijkheid.
    De specifieke toepassing van terugkoppeling op het meest abstracte niveau is die van religie - strikt genomen niet een sociologisch maar psycho-sociologische toepassing . Alle hier relevante religies hebben een godheid als baas. Een absoluut heerser. En die doet absoluut niet aan terugkoppeling. Reden waarom religie voorbij een zeker punt van ontwikkeling van de mensheid een sterk destructieve kracht is.
    De tweede specifieke toepassing ligt op het terrein van de eerste, maar een trapje lager, en is die van gezag en macht . Het kenmerk van "macht" is omschreven als anderen schade kunnen berokkenen zonder daarvoor gecorrigeerd te worden. Het gebrek aan terugkoppeling zit dus al in de definitie. Het verschil tussen feodale, dictatoriale en democratische structuren qua effectiviteit wordt bekend verondersteld. Democratie doet het het best omdat daarin de meeste potentie tot terugkoppeling zit.
    De derde specifieke toepassing ligt ook op dit terrein, weer een trapje lager. Want nu gaat het over verschillende vormen van bestuur binnen dezelfde algemeen maatschappelijke structuur - in Nederland die van democratie. Voor de verschillende bestuursvormen binnen Nederland, maar natuurlijk ook daarbuiten, geldt dat ze slechter werken naarmate er minder terugkoppeling is: de misstanden bij het besturen van bijvoorbeeld onderwijsinstellingen, schrijvende 2012, gaan vrijwel altijd samen met dictatoriale neigingen van de betreffende bestuurders - het niet luisteren naar medewerkers en al helemaal niet naar kritische medewerkers . Sociologisch uitgedrukt: het niet willen doen aan terugkoppeling.

Tit-for-tat
Tit-for-tat is de Engelstalige uitdrukking voor "gelijkwaardig terugslaan" (equivalent retaliation). Er is een Laurel en Hardy-film met die naam , waarbij je je onmiddellijk de slapstick-komieken kan voorstellen waarvan de ene een luidruchtige klap (de "slap") in het gezcht  geeft van de ander (voor de film uitgevoerd door middel van een hulpstuk bestaande uit twee latjes: de slapstick )  , waarna de ander er eentje, meestal met enige vertraging voor het komisch effect, teruggeeft. Dat is tit-for-tat.
    Tit-for-tat is dus niet hetzelfde als "wraak" , maar een meer zachtzinnige versie uit het zelfde emotionele spectrum.
    Tegenwoordig is de uitdrukking voornamelijk bekend in connectie met  het vak genaamd speltheorie, wat niet gaat over kinderspelen, maar de manier waarop mensen in de maatschappij met elkaar onderhandelen om tot een of andere overeenkomst te komen. Een van die "spelen" is dat van het gevangenendillemma , waarin twee daders van dezelfde misdaad apart worden opgesloten, en beide een "soepele regeling" krijgen aangeboden als hij de ander maar verraad.
   Socioloog Robert Axelrod kwam op het idee om van deze situatie een computervorm te ontwikkelen, en daarna aan zijn collega's te vragen om in de vorm van een computerprogramma een "deelnemer" te ontwikkelen, en die "deelnemers" tegen elkaar te laten spelen - waarbij de beloning het hoogst is als beide partijen meewerkende zetten doen. De afgetekende winnaar was het meest simpele programma, dat maar vier regels computercode bevatte: start met medewerking - doet de andere partij een tegenwerkende zet, doe dan één keer iets tegenwerkends terug - en doe daarna weer medewerkend .
    De clou van de overwinning zit er natuurlijk in dat deze strategie dus kennelijk de beste is om de andere partij tot medewerking te stimuleren.
    Waarvan de sociologische les natuurlijk is dat je euvele daden van anderen of andere groepen niet langs je heen moet laten gaan, oftewel: de christelijk aanpak, en ook niet tot in het oneindige moet vergelden, de semitische (joden en Arabieren) aanpak die we kennen als wraak .
    Een illustratief voorbeeld van de effectiviteit van tit-for-tat is het "donorprobleem": het chronische gebrek aan donororganen. Er is veel maatschappelijk aandrang op meer donorschap, en er is veel maatschappelijke weerstand tegen verplicht donorschap. De oplossing hiervan is simpel: koppel het niet-donor zijn aan het niet-ontvanger zijn. Tit-for-tat. De wachtlijsten nemen onmiddellijk af, en wie er op wil, draagt bij aan het donorschap.

Uiterlijk
Als psychologische kracht of begrip is het hanteren van "uiterlijk" al sterk omstreden - als sociologische kracht nog veel meer, tot op het verbondene af . En net als voor het psychologische geval is dat verbod volstrekte onzin - voor het sociologische geval in combinatie met ernstige hypocrisie.
    Net als bij het psychologische geval is het onzin omdat de waarneming van de buitenwereld uitsluitend tot stand komt via uiterlijke kenmerken - het binnenwerk is per definitie onzichtbaar. En dat geldt dus ook voor het begrip "uiterlijk", en wat men daarmee associeert: de innerlijke kenmerken van de mens - zijn "karakter" - een voorbeeld  (de Volkskrant, 14-09-2012, column door Sheila Sitalsing):

Vertrouwen
Vertrouwen lijkt een lastig te formuleren begrip, maar het volgende blijkt uitstekend te werken: