Cultuur, gelijkheid: Afghanistan

De Nederlandse regering, altijd gedomineerd door mensen met sterke Atlantische banden, heeft zich bewogen in de Amerikaanse oorlog in Afghanistan. Om dit te verkopen werden talloze malen de leugen verkondigd dat het over een opbouwmissie zou gaan. Een opbouwmissie door het leger dan wel te verstaan. Een vorm van opbouw die nog nooit gelukt, behalve dan na massavernietiging van het bezette volk, zoals in Japan.
    Desondanks heeft de oorlog in Afghanistan altijd op redelijke brede steun kunnen rekenen, vanwege de simpele optelsom van links die het ideaal van "zielige negertjes verlossen" heeft, en rechts dat alles over heeft voor de Amerikanen.
    De hopeloosheid van dit gebeuren was allang in te zien geweest, door te kijken naar de eerdere geschiedenis van Afghanistan, of door het simpele volgen van berichten de afgelopen jaren (uit De Volkskrant, 01-08-2008):
  Tribale structuren zijn allesbepalend

Tussentitel: Analfabetisme en trouw aan stam zijn grote hinderpalen

Dat was even schrikken voor de militairen en diplomaten die bij het provinciehuis in Tarin Kowt aanklopten om over ontwikkelingsprojecten te praten.
    Op de governorscompound werken voornamelijk analfabeten zonder noemenswaardige kennis van onderwijs, landbouwmethoden, het juridisch systeem. Meerjarenplannen met een begroting, waaronder Nederlanders graag hun handtekening zetten, zijn te hoog gegrepen.
    Nederland heeft zich ingespannen om ambtenaren uit Kabul op werkbezoek in Uruzgan te krijgen. Als die hun plaatselijke collega's ontmoeten, zullen ze wel ingrijpen, is de gedachte. Volgens de laatste berichten zouden er nu negentien adviseurs onderweg zijn.
    Tribale spanningen leveren extra problemen op. Voor de missie domineerde de .Popolzai-stam het lokale bestuur via gouverneur Jan Mohammed Khan; tribaal adviseur en vriend van president Hamid Karzai Karzai (eveneens Popolzai) benoemde hem in 2004 tot gouverneur. In 2006 stelde de Nederlandse regering echter zijn vertrek als voorwaarde voor de stationering van 1.600 militairen.
    Volgens Den Haag was Jan Mohammed Khan grotendeels verantwoordelijk voor het oplaaiende geweld in de provincie. Met zijn legertje zou hij al moordend en martelend rivaliserende stammen als de Hotaks en de Tokhi's in de armen van de Taliban hebben gedreven. Ook stond hij te boek als een opiumproducent en -handelaar.
    Het ontslag van Jan Mohammed betekende niet zijn vertrek uit Uruzgan. Volgens de wetten van de stammencultuur is Jan Mohammed in Uruzgan nog altijd vele malen machtiger dan de twee gouverneurs die hem opvolgden. Zowel Hakim.Munib als de huidige gouverneur Assadullah Hamdam komen immers niet uit de provincie.  ...

En dat dat verschil niet alleen passief maar ook actief is, blijkt hier (uit De Volkskrant, 09-01-2009, boekrecensie door Noël van Bemmel):
  Nooit iemand ontmoet die geen moslim is

In een mooie, houten moskee in Kabul overwint een jonge student zijn angst voor een Nederlandse cameraploeg: ‘Ik ben zo blij dat jullie hier zijn, want ik heb nog nooit iemand gesproken die niet tot de islam behoort. Dit is een bijzonder dag.’
    NOS-verslaggever Peter ter Velde accepteert de hand van de jongeman en vertelt dat in Nederland allerlei godsdiensten ‘bij elkaar wonen’. De student weet niet wat hij hoort.
    Het is een van de vele ontmoetingen die Ter Velde beschrijft in zijn boek Kabul & Kamp Holland – Over de stad en de oorlog. De verslaggever komt sinds 2004 regelmatig in Afghanistan voor het NOS-Journaal.
    Ter Velde woont niet in Afghanistan, zodat het boek meer een verzameling veelzeggende ontmoetingen is geworden, plus een kijkje in de keuken van een embedded journalist in Uruzgan. ...
    Toch heb je na lezing van de 25 korte hoofdstukjes veel opgestoken over de geschiedenis van Afghanistan en over de moeizame ISAF-missie. ...
    Zo wijst een Afghaanse sergeant van de Pashtun-bevolkingsgroep naar zijn collega die tot de Hazara-groep behoort. ’No good.’ Zo’n opmerking is dan aanleiding om de stammenstructuur in Afghanistan uit te leggen. Met een kaartje erbij. 

Op het ogenblik, 2008-2009, speelt het voorspelbare en voorspelde (door enkele waarnemers) scenario zich af: door het onderlinge geweld tussen "opbouwwerkers" van de NAVO en de "opstandelingen" keren de gewone Afghanen zich naar de eigen mensen. In het onderhavige geval de Taliban, wat de Westerlingen heel onbegrijpelijk vinden, "Want dat zijn toch de schurken?", niet snappende dat buiten de Westerse wereld de vrijwel altijd doorslaggevende factor die van etnie is.
   Onder druk van die voor iedereen waarneembare verschuiving van sympathieën, begint het rechts kamp een beetje af te brokkelen. Dat geeft aanleiding voor wat meer realistische geluiden dan de gewoonlijke hulpverlenerssprookjes (uit De Volkskrant, 02-03-2009, column door Arie Elshout):
  Wie redt de Afghaanse vrouw?

Pas stond op de voorpagina van deze krant een foto van Afghaanse dorpsmeisjes die onderwijs kregen. De Taliban zijn hier fel tegen omdat dit volgens hen door de islam wordt verboden. ‘Vrouwen zijn vermoord, in brand gestoken of bedreigd omdat ze toch naar school durfden te gaan’, viel in het onderschrift te lezen.
    Het probleem is bekend, maar elke keer dat je ermee wordt geconfronteerd, ben je weer verbijsterd over zoveel middeleeuwse achterlijkheid anno 2009. Tegelijkertijd bekruipt je een intens gevoel van moedeloosheid. Wat kan ertegen worden gedaan? Niets, begin ik zo langzamerhand te vrezen.
    Tot dusver heb ik de aanwezigheid van NAVO-troepen in Afghanistan altijd verdedigd. Ten eerste was er het eigenbelang: voorkomen moest worden dat zich in dat land opnieuw terroristenkampen nestelen van waaruit aanslagen als die van 11/9 worden beraamd. Daarnaast was er het humanitaire motief: de bevolking moest worden beschermd tegen een terugkeer aan de macht van de Taliban door het land te helpen bij de opbouw van een stabiele economische en democratische orde.
    Niet zelden sloeg de twijfel over de haalbaarheid van deze dubbele doelstelling toe. ...
    Toch concludeerde ik elke keer weer voor mezelf, dat de Nederlandse en ander NAVO-militairen in Afghanistan moesten blijven, omdat een terugtrekking zou kunnen leiden tot het herstel van het Talibanregime, inclusief het idee dat vrouwen geen recht op onderwijs hebben. De gedachte dat geen rechtgeaard mens zich mag neerleggen bij zo’n wantoestand, was mijn bottomline.
    Die laatste verdedigingslinie begint echter te verkruimelen, merkte ik bij het zien van de voorpaginafoto en de begeleidende tekst. Want het wil kennelijk maar niet opschieten, daar in Afghanistan. Bovendien las ik in deze krant dat de Taliban aan de winnende hand zijn in de strijd om het hoofd en het hart van de bevolking. Let wel: we hebben het hier over een groepering die nachtelijke brieven verstuurt waarin ouders die hun dochters naar school sturen met de dood worden bedreigd. Die groepering kan dus, ik citeer weer de krant, rekenen op ‘groeiende sympathie van de bevolking, vooral op het platteland’.
    Hier houdt mijn begrip op. Als Nederlander die is opgegroeid met ‘aap, noot, Mies’, Jip en Janneke en verheffing als belangrijk sociaal-democratisch streven, sta ik aan de rand van een immense culturele kloof en zie ik aan de overkant van het ravijn lieden die uit alle macht bezig zijn de Afghaanse Jannekes onderwijs te onthouden. Waarom nog het leven van ook maar één Nederlandse militair verspillen om te proberen een kloof te dichten die niet te overbruggen valt, ten minste niet binnen een paar generaties? Gun elk land, elke religie zijn achterlijkheid. Iedereen zijn eigen keuze, als ze anderen er maar niet mee lastig vallen, wordt denk ik mijn nieuwe bottomline.
    Inmiddels hebben we zo’n vijftien jaar ervaring met het interventionisme. ... Militair was de klus meestal snel geklaard, de wederopbouw verliep een stuk moeilijker. Dat komt doordat samenlevingen onmetelijk ingewikkelde organismen zijn, die moeilijk te hervormen zijn, zeker als de ‘hervormers’ van buitenaf worden ingevlogen en van bovenaf te werk gaan. Nation-building is een proces dat ook van binnenuit en van onderop moet komen. Dat is een belangrijke les, ook voor mijzelf.
    President Obama stuurt nu zeventienduizend man extra militairen naar Afghanistan. Eerst moet de veiligheid worden vergroot, de absolute voorwaarde voor het boeken van vooruitgang op economisch en politiek gebied. Maar dan moeten de Afghanen zelf wel hun kans grijpen, zoals ook de Duitsers en Japanners na 1945 deden door hard te werken aan hun wederopstanding.
    Het verschil is dat Afghanistan een primitief land is, met stammen en krijgsheren die moeite hebben met centraal gezag. Toch zullen de Afghanen, net als de Irakezen, verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun eigen toekomst. Als dat niet gebeurt, hebben we er niks te zoeken.

De clou-termen waren ook de tussentitels van de webversie:
  Afghanen moeten verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen toekomst
Gun elk land, elke religie zijn achterlijkheid

De redactie heeft ook enige tijd geaarzeld, onder het motto: je moet het een kans geven, maar tot het zien van een reportage waarin jonge Afghanen ondervraagd werden over wie nu de Taliban waren en hoe je dat kon zien, en het volkomen duidelijk was dat die mannen die geïnterviewd werden van de Taliban waren, en een jongen op de achtergrond er smadelijk om stond te lachen in het besef dat de vreemdelingen dit niet konden zien en hij wel, aan de manier waarop ze hun tulband hadden gestrikt of iets dergelijks. dat was volkomen duidelijk: tegen dit soort onwil was geen kruit gewassen. Iets dat ook in Arie Elshout opkwam, bij het zien van zijn foto. Iets dat je ook in onderstaande foto kan zien, want hoewel die strikt genomen uit een andere streek komt, Noord Pakistan, is de toestand daar hetzelfde (uit De Volkskrant, 02-03-2009):
  Wapenstilstand verlengd



Aanhangers van de Pakistaanse pro-Taliban geestelijke Sufi Muhammad luisteren naar hun leider in zijn moskee in Mingora, hoofdstad van de Swat-vallei in Pakistan. Militanten in de grensregio zijn zondag akkoord gegaan met verlenging van de wapenstilstand die ze hebben gesloten met de autoriteiten. ...

En de conclusie die je alleen al uit de vertoning op deze foto kan trekken is ook hetzelfde: hier helpt geen moedertjelief aan, tot ze zelf willen gaan veranderen.
    Oh ja, het universele teken van barbarij (van: CNN.com, 06-03-2009):
  Report: More young girls face rape in Afghanistan

Afghan women's rights are little better than under Taliban, report says | Rights group says girls as young as seven are regularly raped | United Nations calls for better protection for civilians

Photo: Conditions for women are little better than they were under the hardline Taliban regime, the U.N. says.

Rapes targeting girls as young as seven are on the increase in Afghanistan where conditions for women are little better than under the Taliban, the U.N. and rights groups say.
    In its annual report on human rights, the U.N. warned conditions were deteriorating in the war-ravaged country despite U.S.-led efforts after the 2001 removal from power of the hardline militia.
    "Violence is tolerated or condoned within the family and community, within traditional and religious leadership circles, as well as the formal and informal justice system," said Navi Pillay, the U.N. high commissioner for human rights.   ...

Vergelijk ook even de twee foto's ...
    En zelf weten ze het ook wel (uit De Volkskrant, 27-05-2009, van verslaggever Rob Vreeken):
  In Noord-Afghanistan gaat het goed – vergeleken met het Zuiden

Bij ons is alles beter. De studenten van de Balkh Universiteit, de bloem der natie, zeggen het zonder een zweem van trots, want eigenlijk bedoelen ze: in de rest van Afghanistan is alles slechter. Veiligheid. Onderwijs. Economische ontwikkeling. De positie van de vrouw.
    In alle opzichten zucht het Noorden van het land, in het bijzonder de provincie Balkh, en al helemaal de provinciehoofdstad Mazar-i-Sharif, het minst onder ’s lands dodelijke plagen.
    ‘Ik ben vrij, ik heb mijn lot in eigen hand’, zegt Munisa Moboriz, een 22-jarige rechtenstudente die zich een hartstochtelijk pleitbezorgster van vrouwenrechten betoont, onder bevestigend geknik van de jonge mannen in het gezelschap. Maar elders in Afghanistan? ‘Dat maakt me ongelukkig. Daar durven de mensen hun huis niet uit. Vrouwen worden beschouwd als voorwerpen. Meisjes mogen van hun ouders niet naar school.’   ...

En waarom is het daar zo veel beter (de Volkskrant, 24-04-2010, van correspondente Natalie Righton):
  In Mazar-i-Sharif wordt gepicknickt en gefeest

Afghanistan is niet alleen maar toneel van geweld. In het noorden wordt ook gelachen en geleefd. ‘Hier zitten geen agressieve Pashtun.’

Het is een beeld dat je niet associeert met een land in oorlog: In een groen park zitten honderden gezinnen gezellig te picknicken. Jongens voetballen, ouders maken foto’s met hun mobieltje. Roepende straatventers prijzen vers fruitsap en pistachenoten aan. De geur van gebraden kebab lokt bezoekers naar een van de vele terrasjes.
    Er zijn plekken in Afghanistan die zo rustig zijn, dat je je nauwelijks kunt voorstellen dat er in hetzelfde land een van de bloedigste oorlogen van de moderne tijd woedt. De Noord-Afghaanse stad Mazar-i-Sharif is zo’n een ‘oase van rust’. Er wordt gewandeld, gepicknickt en feestgevierd.   ...
    Nog geen 700 kilometer zuidwaarts van het rustige Mazar-i-Sharif worden Afghanen vrijwel dagelijks geplaagd door geweervuur en zelfmoordaanslagen. De meeste kinderen die daar opgroeien, kennen alleen maar oorlog; families worstelen om te overleven.   ...
    De hamvraag is: Waarom is het in Noord-Afghanistan relatief zoveel veiliger? Hoe kan het dat de oorlog en Talibanstrijders deze regio niet in hun greep hebben? Voor winkeliers op de Rasul Pahlawan markt in hartje Mazar-i-Sharif is de oorzaak glashelder.
    ‘Het komt doordat hier geen agressieve Pashtun zitten’, zeggen ze op fluistertoon. De Pashtun zijn de grootste etnische groep in Afghanistan, maar ook de grootste leverancier van Talibancommandanten.    ...

"Etnie kan geen rol spelen", roepen de multiculturalisten. Tja ...

Nog een aardig trekje (de Volkskrant, 16-09-2010, door Natalie Righton, correspondente in Kabul):
  Creatief omgaan met de werkelijkheid in Kabul

Als je de rapporten van de Verenigde Naties over corruptie moet geloven, wonen nergens zoveel zwendelaars, leugenaars en beroepsdieven als in Afghanistan. ‘Dat kan toch bijna niet waar zijn?’ dacht ik bij het eerste rapport.
    Geen van mijn ervaringen heeft echter het tegendeel bewezen. Ik ben werkelijk nog nooit in een land geweest waar zoveel onwaarheden worden verteld als in Afghanistan.
    ... Creatief omgaan met de waarheid in Afghanistan heeft een andere betekenis dan in Nederland. Afghanen vertellen doorgaans geen onwaarheden uit kwaadwillendheid. Vaker gebeurt het om de eigen eer te redden, problemen te ontkennen en in sommige gevallen is het zelfs een vorm van beleefdheid.
    Onlangs meldde ik aan een bankbediende in Kabul dat de pinautomaat stuk was.
    Hij: ‘Nee hoor, hij werkt.’
    Ik: ‘Nee, hij is stuk, ik heb het net drie keer geprobeerd. ’
    Hij: ‘De automaat werkt prima.’
    Je denkt: het zal wel een taalprobleem zijn. Maar dat is het dus niet, weet ik na hulp van tolken. De bankbediende verstaat mij prima. Zijn ‘leugen’ moet zijn eer redden. Die zou geschonden raken als hij aan mij (een klant, vrouw ook nog) moet toegeven dat er iets fout is gegaan. Als hij het probleem ontkent, hoopt hij dat het misschien vanzelf verdwijnt. Kop in het zand dus.
    In het hotel waar ik tot voor kort verbleef, was het ook bijna elke dag raak:
    Ik tegen de receptionist: ‘Er komt geen water uit de kraan in mijn kamer.’
    Hij: ‘Ja hoor. De kraan werkt prima.’
    Ik: ‘Luister nou, er is geen water. Kunt u iemand sturen om het te maken?’
    Hij: ‘Ik garandeer u dat er geen problemen zijn met het water.’
    Na lang aandringen sjokt de receptionist mee naar de badkamer om toch naar de kraan te kijken. Nu verwacht je een excuus. Maar dat gebeurt niet, want dat is ook een schending van zijn eer. De Afghaanse receptionist zegt na het zien van de waterloze kraan: Wilt u een andere kamer?
    Ik: ‘Doet het water het daar?’
    Hij: ‘Jazeker.’
    Met de meeste politici gaat het niet veel anders.
    Als een Afghaanse politicus geen verstand heeft van een onderwerp, zegt hij dat vrijwel zeker niet. In zijn ogen is het simpelweg onbeleefd als hij een journalist (zijn gast) moet bekennen niets van het onderwerp af te weten. Bovendien zou hij diep gekrenkt zijn in zijn trots als hij het antwoord op mijn vragen schuldig moet blijven. Dan liever wat leugentjes om bestwil.   ...

Mooi, hè ...

Natalie komt wat directer in aanraking met de Afghaanse cultuur (de Volkskrant, 05-02-2011, door Natalie Righton):
  Alleen tussen de Afghaanse mannen

Midden in de nacht sta ik alleen op het burgervliegveld van Talibanbolwerk Kandahar. 'Hoe ben ik hier toch verzeild geraakt?', scheld ik tegen mezelf. 'Stom, stom, stom!' Om mij heen staren twintig Afghanen verbaasd naar me. Een zegt in gebrekkig Engels: 'Niet hier staan! Hier zien te veel mensen je. Not safe, niet veilig.'
    Net op het moment dat ik denk dat het niet erger kan worden, valt de elektriciteit uit op het vliegveld. Nu sta ik echt in het pikdonker in m'n eentje in Kandahar. De zogenaamde bewakers en andere reizigers die hier zijn gestrand, omsingelen me. 'Wie is ze?', zeggen ze tegen elkaar. 'Wat doet ze hier?' Een man probeert mijn arm aan te raken. Ze lachen als ik fel uithaal: 'Opdonderen!'
    Ik was per vliegtuig op weg van Uruzgan naar de hoofdstad Kabul. In Uruzgan was ik op bezoek bij Amerikaanse militairen, die besloten mij niet direct naar Kabul, maar naar Kandahar te vliegen. ...
    Dus zo komt het dat ik alleen in het aardedonker in Kandahar sta. De twintig nieuwsgierige Kandahari komen steeds dichterbij. Meer mannen beginnen nu aan mijn mouw te trekken. Kennelijk vinden ze het een leuk spelletje om mij boos te zien worden.
    Ik bel de Amerikaanse militair die me komt ophalen: ‘Je moet nu echt opschieten.’Maar hij mag als militair niet het burgervliegveld op om mij op te halen.‘Het  maakt me niet uit wat je doet, maar jij komt mij halen: NU!’, schreeuw ik door de telefoon.
    Net als ik denk dat ik verloren ben, zie ik ineens een schim van een Amerikaanse militair op me afkomen. Mitrailleur over de schouder. De Kandahari's trekken zich terug en smeren hem. 'Good evening miss, ik begrijp dat u een probleempje heeft', zegt de soldaat. 'Please come with me.' Gered door een Amerikaanse militair, wie had dat ooit gedacht. John heet hij, hoor ik later in de auto. Meer weet ik niet van hem.

De korte omschrijving van de andere partij in deze kleurrijke scene: barbaren.

Er is een uitzondering (de Volkskrant, 27-01-2011, van correspondente Natalie Righton):
  Bamyani's zijn geen vechtersvolk

'Hé buitenlanders, wees welkom.' In vreedzaam Bamyan smacht de bevolking naar de terugkeer van buitenlandse toeristen naar Afghanistan. Dat waren 'gouden tijden'.

Terwijl discussie oplaait over Kunduz, is er nóg een Afghaanse provincie waar Nederland mogelijk actief wordt: Bamyan. 'Een uiterste rustige provincie waar geen enkel probleem valt te verwachten', vertellen inwoners op de bazaar.
    In Bamyan zijn zelden tot nooit aanslagen, bermbommen worden er niet gevonden. 'De Afghanen hier zijn rustig, wij willen geen oorlog', zegt de vrolijke groentenboer Ali (20), terwijl hij gratis mandarijnen aanbiedt aan het onverwachte buitenlandse bezoek. Zijn klanten knikken heftig ja: 'Bamyani's' maken geen problemen.'
    Dat is ook het gevoel van de Nieuw-Zeelandse militairen die zonder helm patrouilleren door de stad. Ze zijn opgewekt en ontspannen. 'Bamyan was de enige provincie waar nul problemen waren tijdens de parlementsverkiezingen', zegt een soldaat, zijn mitrailleur losjes in de hand. Of we foto's van hem en zijn mannen mogen maken? 'Geen probleem, wandel gerust met ons mee.'   ...
    Volgens bewoners heeft vooral hun etnische achtergrond ermee te maken. Hier wonen voornamelijk Hazara's, geen vechtersvolk, zeggen ze. Ze zijn aartsrivalen van de Taliban, die hen in de jaren negentig massaal afslachtten. 'Ze waren wild en gek', vertelt Ismael (60), die zelf wist te vluchten toen zijn stadgenoten werden vermoord. 'We hebben veel geleden en willen dat nooit meer.' ...

De Hazara's zijn geen vechtersvolk - de rest dus wel.

Weet u nog van het o zo rustige en gematigde Mazar-i-Sharif (de Volkskrant, 02-04-2011, Reuters, AP, AFP):
  Fundamentalistische dominee in VS verbrandt boek

Acht VN-medewerkers gedood om een koran

Tussentitel: Protest in doorgaans rustig Mazar-i-Sharif ontaardt in geweld

In de Noord-Afghaanse stad Mazar-i-Sharif zijn ten minste acht buitenlandse VN-medewerkers gedood tijdens gewelddadige protesten tegen de verbranding van een koran. Twee van hen zijn onthoofd. Dat hebben een lokale politiewoordvoerder en een woordvoerder van de VN gezegd.
    Duizenden gelovige Afghanen gingen vrijdag na het middaggebed de straat op uit protest tegen een koranverbranding in de Verenigde Staten. De fundamentalistische dominee Terry Jones, voorman van de kleine kerk Dove World Outreach Center in Gainesville in Florida, wilde vorig jaar op 11 september een koran verbranden.  ...
    Mazar-i-Sharif is normaal een van de rustigste steden in Afghanistan. ...

Vraag je dit soort mensen naar hun eigen cultuur, zijn ze vast heel positief - de islam ten tenslotte het mooiste wat er is. Maar vraag ze eens wat ze vinden van hun mede-moslims en landgenoten (de Volkskrant, 13-12-2011, van correspondente Natalie Righton):
  Reportage | Afghanen ontvluchten massaal hun land

Stille uittocht uit chaotisch en kapot Afghanistan

Afghanen hebben weinig fiducie in de toekomst van hun land. Velen vrezen een burgeroorlog. Bijna iedereen heeft een vluchtplan.

Tussentitel: Als de Amerikanen vertrekken, is er niemand meer om het vechten tegen te houden

'Toen de Taliban werden verdreven uit Kabul, hoopten we dat alles beter zou worden. Maar alles is juist erger geworden.' ...
    ... de beslissing van president Obama om komend jaar 33 duizend militairen terug te trekken en de rest van de gevechtstroepen in 2014 naar huis te halen, doet Afghanen juist wel rennen naar de uitgang.
    Ze geloven niet dat de Afghaanse politie en het leger er in 2014 klaar voor zijn om het land zelfstandig te beschermen. Gevreesd wordt dat de veiligheidsdiensten uiteenvallen langs etnische lijnen en ze onderling gaan vechten. Anderen vrezen een economische crisis, omdat het geld van donoren verdampt zodra de VS hun hielen lichten.
    'Zelfs mensen met hoge posities bij de overheid en eigenaren van grote bedrijven verlaten Afghanistan momenteel of hevelen hun geld over naar buitenlandse rekeningen', zei Ahmad Khalid Majidyar onlangs tegen journalisten van persbureau AP. Hij adviseert Amerikaanse militaire officieren over terrorisme en Afghaanse cultuur en politiek.   ...
    Veel Afghanen die voorheen met buitenlanders werkten, glipten er dit jaar eveneens tussenuit. Zo zijn bijna alle obers uit een populair restaurant in Kabul vertrokken. Op de vraag 'Waar is Ahmed?' volgt het antwoord van de nieuwe ober: 'Die is vertrokken naar Europa. Hij gelooft niet meer in een toekomst in Afghanistan.'
    Het land uitvluchten is in Afghaanse ogen vrijwel de enige reële overlevingsstrategie. Ze doen dat massaal. Vermoedelijk 42 duizend Afghanen vluchten maandelijks illegaal de grens over met Iran, zo valt op te maken uit cijfers van de Verenigde Naties. Daar komen de Afghanen die via Pakistan vluchten nog bij.   ...

Ongetwijfeld zijn ze volkomen terecht in dit oordeel over elkaar: "barbaren". Wat ze natuurlijk nog steeds zijn buiten de grenzen van Afghanistan. Waarna volgens de 'hulpverleners" wij ze moeten ontvangen alsof het Samaritanen zijn ...

Hier is zo'n Samaritaan (de Volkskrant, 31-01-2012, AP):
  Moord na baren meisje

In de Afghaanse provincie Kunduz heeft een 30-jarige man zijn echtgenote vermoord omdat ze voor de derde keer een dochter had gebaard. Het 22-jarige slachtoffer waarschuwde vlak voor haar dood familieleden dat haar man had gedreigd haar om te brengen als ze nog een dochter zou krijgen. De man is gevlucht, maar zijn moeder is opgepakt. Zij zou de voeten van de vrouw hebben samengebonden, terwijl de man haar wurgde. ...

Echte beschaving ...
    Dit is natuurlijk slechts een uitwas van een algemeen cultureel probleem (de Volkskrant, 20-03-2012, door Natalie Righton):
  De Afghaanse fascinatie voor seks

Tussentitel: Een ware hype is ontstaan rond het getal 39, 'geheime code voor pooiers'
Fotobijschrift: Seksen strikt gescheiden.

In Afghanistan is de seksuele frustratie groot. Een vriendje of vriendinnetje hebben voor het huwelijk is onacceptabel. De seksen worden strikt gescheiden - zelfs op veel plekken in de hoofdstad Kabul - waardoor het vrijwel onmogelijk is voor Afghaanse jongens om een meisje te leren kennen dat geen familielid is. Gemengde discotheken of cafés voor Afghanen bestaan niet.
    Voorzichtig ervaring opdoen op het vlak van de liefde zit er voor de Afghaanse jeugd dus niet in. Vooral bij jongemannen resulteert dit erin dat ze er de raarste ideeën op na houden over het seksleven van anderen.
    Zo hoorde ik onlangs weer het hilarische verhaal van mijn jonge Afghaanse vertaler die denkt dat 'Ismaili' losgeslagen seksuele wezens zijn. De Ismaili zijn naar mijn weten keurige moslims, behorend tot de sjiitische stroming van de islam.
    Maar volgens mijn vertaler gaan ze elke vrijdagmiddag in hun verleidelijkste kleren naar de moskee in hoofdstad Kabul. Daar zou na een half uur het licht uit gaan en 'Dan doet iedereen het met iedereen! Zelfs broers met zussen!', aldus mijn vertaler. Op mijn vraag hoe hij daar toch in vredesnaam bij komt, zegt hij: 'Dat weet iedereen'.
    Dat het waarschijnlijker is dat dit idee een projectie is van de eigen seksueel gefrustreerde gedachten van Afghaanse jongemannen, gaat er niet in.
    Ondanks de veroordeling van de Ismaili en andere veronderstelde losbandige types (zoals westerlingen) vinden Afghaanse mannen het overigens wel acceptabel om met elkaar 'seksvideo's' uit te wisselen op hun mobiele telefoon.
     Daarmee bedoelen ze meestal beelden die in Westerse ogen volstrekt onschuldig en a-seksueel zijn.
    Zo is een populaire video die jongens momenteel met elkaar uitwisselen een opname van een Afghaans meisje dat een sigaret rookt. Daardoor zou zij 'een slecht karakter' hebben en dus waarschijnlijk ook veel seks willen, denken de jongens. Erg opwindend in hun ogen. Ze snappen niet dat ik daar als westerling vreselijk om moet lachen.    ....

Voor iemand die beseft dat er hele volkstammen van dit soort lieden ook in Nederland wonen, is het eerder een kwestie van huilen ...

Nog een fraai staaltje (de Volkskrant, 17-04-2012, van verslaggeefster Janny Groen):
  Reportage | Hadiya zit in Nederland gevangen in een Afghaans huwelijk, vol honger, intimidatie en geweld, waarin schoonmoeder de dienst uitmaakt en vaders tweede vrouw nog puber is

Moeder: 'Ik hoopte op een miskraam.' Dochter: 'Ik ben onze cultuur zo zat.'

Na jaren van onderdrukking en mishandeling durft de Afghaanse Hadiya met behulp van de nieuwe organisatie FFF te vechten voor een echtscheiding en voor haar eigen verblijfspapieren.

De echtgenoot van Hadiya verdween in september plotseling uit haar leven. Een van haar dochters belde zijn Nederlandse baas om te horen of hij nog op het werk was gezien. Die zei dat Farad drie maanden verlof had genomen. Hij ging zijn zieke moeder in Afghanistan verzorgen.
    Een grove leugen, weet de ongeletterde Hadiya. Familieleden vertelden haar dat Farad in Afghanistan een tweede vrouw heeft getrouwd. Een 14-jarig meisje. Hij had een lapje grond verkocht en van de opbrengst de bruidsschat gefinancierd. 'Mijn man vertelt daar iedereen dat zijn nieuwe vrouw hem veel zonen zal geven. Dat hij haar naar Nederland brengt en dat ik zal branden in de hel', zegt Hadiya.
    Ze is een 'heel klein beetje opgelucht', omdat zij en haar vijf kinderen nu al ruim een half jaar verlost zijn van Farads terreurbewind. Maar hij kan elk ogenblik komen opdagen, en ze kan geen kant op. Farad gunt haar geen talaq (islamitische echtscheiding), de verblijfsvergunningen van haar en haar kinderen zijn aan die van haar man gebonden. Ook heeft hij haar achtergelaten met huur- en zorgpremie-schulden.   ...
    Hadiya, rond de veertig, praat op vlakke toon. Ze huilt geregeld, af en toe speelt een cynisch lachje om haar mond. 'Ik was 14 toen ik Farad huwde, hij was mijn neef. Jong trouwen is normaal in Afghanistan. Ik trouwde niet tegen mijn wil. Mijn vader, een hele lieve en wijze man, hij was imam, had mij een goede toekomst beloofd.' Daar vertrouwde ze op.
    Farad vertrok naar Pakistan, waar hij een winkeltje dreef. Uit de inkomsten betaalde hij de reis die zijn broer met een mensensmokkelaar naar Duitsland maakte. Hadiya, die al snel zwanger raakte, liet hij achter bij haar vader. Toen de vader stierf, haalde hij zijn vrouw naar Pakistan. Hadiya: 'Ik trok in bij mijn schoonmoeder. Toen begon de ellende.'
    Shirin legt uit dat schoonmoeders in de Afghaanse cultuur zich vaak tiranniek gedragen. Hadiya: 'Die van mij maakte voortdurend vernederende grappen. Zij stookte mijn man tegen mij op, noemde hem een zan murid (een man die te veel van zijn vrouw houdt, red.). Zan murids zijn watjes in Afghanistan. Hij was laf, liet zich door zijn moeder leiden. Hij sloeg me. Ik moest schrobben, boenen, koken. Zelf kreeg ik alleen restjes te eten.'
    Onverdraaglijk werd haar leven toen ze alleen maar dochters baarde. 'Drie meisjes had ik. Elke dag kreeg ik van mijn schoonmoeder te horen dat ik niks waard was, omdat ik geen zonen kon krijgen. Farad bleef ze aan zijn kop zeuren: waarom trouw je geen andere vrouw.'    ...

En zo ging het nog een tijd door ... Gelukkig zijn we deze cultuur in het land van oorsprong aan het verdedigen want ze ligt onder vuur van ietwat minder beschaafde lieden, en wel omdat die schitterende cultuur natuurlijk op zijn minst gelijk en volkomen gelijkwaardig is aan de Nederlandse cultuur ...
    Dit volgens de multiculturalisten. De ervaringsdeskundige denkt er ietwat anders over:,br>
  Hadiya vertelt haar verhaal, ergens in Nederland. Haar 18-jarige dochter Sabia tolkt voor haar moeder. ...
    Elke zaterdag belde Farad met zijn moeder in Afghanistan. Hadiya: 'Hij begon steeds weer over het uithuwelijken van onze dochters. De familie in Afghanistan vond dat ze moesten trouwen.' Sabia: 'Ook mijn oom in Duitsland vindt dat.' Fel: 'Ik ga nooit trouwen, nooit, nooit, nooit. Ik wil eten wat ik wil, thuiskomen wanneer ik wil. Ik ben onze cultuur zo zat!'

Iedere verstandige Nederlander is de islamitisch cultuur ook zo zat. Maar niet de multiculturalisten - die zien er een verrijking in. Ze vielen massaal minister Gerd Leers bij toen hij dit verkondigde, een paar maanden terug.

Nog meer verrijking (de Volkskrant, 29-10-2012, van verslaggeefster Wil Thijssen):
  'Afghaanse kindslaven in Europa'

Laten rijke Afghanen in Europa 'dancing boys' overkomen? Het zou kunnen verklaren waarom de marechaussee de laatste jaren zoveel Afghaanse jongens onderschept.

Tussentitel: 14 jaar - Dat wordt als de ideale leeftijd gezien voor de 'bache bereesh', of baardloze jongens

Een grote en groeiende groep Afghanen reist illegaal via Nederland naar Scandinavië. Het gaat in veel gevallen om minderjarige, alleenreizende jongens tussen 14 en 17 jaar. De marechaussee onderzoekt met een grootschalige opsporingsactie of binnen deze groep sprake is van 'dancing boys'; een vorm van tienerslavernij die in Noord-Afghanistan gangbaar is onder rijke beschermheren.
    Dancing boys zijn jongens die als vrouw verkleed dansen en zingen en door hun eigenaren seksueel worden misbruikt. Omdat ze bellen aan enkels en polsen dragen, worden ze ook 'bell boys' genoemd. Rijke beschermheren kopen ze van arme families voor hun plezier. Het is een traditie die is voortgekomen uit het feit dat in de Afghaanse maatschappij de seksen strikt gescheiden zijn. ...

Barbaren.

Daarna is deze verzameling "vergeten". Dit is zo'n duidelijke zaak dat aandacht eraan besteden onzin is. Was de gedachte.
    Maar toen de Amerikanen vertrokken en de Taliban onmiddellijk de zaak overnamen, barstte er natuurlijk onmiddellijk de meest rabiate campagne uitleg of detail los om half of liefst heel Afghanistan naar Nederland te halen.
    Want alle Afghanen zijn academici of op een andere manier een verrijking van onze cultuur.
    Helaas slipte er eentje door de censuur (Volkskrant.nl, 15-09-2021, door Stieven Ramdharie uitleg of detail):
  Nieuws

VS bevestigen dat Afghaanse kindbruiden met hun man werden geëvacueerd

De VS hebben voor het eerst bevestigd dat er kindbruiden zijn ontdekt onder de Afghanen die naar de VS zijn geëvacueerd. In een ‘handvol’ gevallen werd besloten jonge meisjes te scheiden van oudere mannen, maar het probleem zou volgens functionarissen bij de toelatingscentra aanzienlijk groter zijn.

Minister van Buitenlandse Zaken Antony Binken zei dinsdag persoonlijk op de hoogte te zijn van de handvol gevallen waarbij de bezorgdheid zo groot was, dat werd besloten de meisjes te scheiden van hun man. Hij vertelde niet wat de leeftijd van de meisjes was.
    Volgens Blinken wordt er op de militaire basis in de VS en in het buitenland waar de Afghanen zijn opgevangen, met grote prioriteit gekeken naar mogelijke kindhuwelijken. ‘.... Het was voor het eerst dat de regering-Biden erkende dat er tijdens de chaotische evacuatie op de luchthaven van Kabul kindbruiden waren meegenomen.
    Diverse Amerikaanse media, zoals AP en Yahoo News, meldden begin deze maand dat Amerikaanse functionarissen van diverse ministeries alarm hadden geslagen over het probleem. Zo maakten functionarissen van de intake-centra op de militaire basis Fort McCoy in Wisconsin en in een opvangcentrum in Abu Dhabi melding van ‘veel gevallen’ van oudere mannen die jonge meisjes presenteerden als hun vrouw. Dit blijkt uit een intern stuk van de inlichtingenafdeling van het ministerie van Binnenlandse Veiligheid.
    Meisjes die in Abu Dhabi wachtten op vertrek naar de VS, vertelden verkracht te zijn door hun oudere man met wie ze gedwongen waren te trouwen door hun familie. ...
    Sommige mannen die in Fort McCoy werden ondervraagd, maakten ook melding getrouwd te zijn met meerdere vrouwen. ...
    Volgens de Unfpa, het bevolkingsfonds van de VN, zijn kindhuwelijken ‘wijdverspreid’ in Afghanistan. In tegenstelling tot veel andere landen, mogen Afghaanse meisjes officieel al trouwen op hun zestiende. Maar vooral op het platteland, met name langs de grens met Pakistan, komen volgens de Unfpa kindhuwelijken veel voor. ... 

Gunst ... Het zijn barbaren ... Wie had dát nou gedacht ...
    Niet de Volkskrant, die dit belangwekkende nieuws dan ook groot NIET bracht in haar krant.
    Hoewel ... (Volkskrant.nl, 16-09-2021, de Volkskrant, 17-09-2021):

Even in de "MEER, MEER, MEER IMMIGRATIE"-koorts uitleg of detail vergeten dat die drek dan wel de drek uitgescheten door de Afghanen is ...


Naar Cultuur, gelijkheid , of site home .