Op deze website wordt het grootste deel van de maatschappelijke problemen toegeschreven aan de hogere en middenklassen - dit alles volgens het aloude gezegde dat je een trap schoonveegt van boven.
    Maar dat wil niet zeggen dat de lagere klassen geen eigen problemen hebben, zoals sommige linkse ideologen beweren - het lid zijn van de lagere klasse maakt je niet per definitie tot een deugdelijk persoon.
    Wel is het zo dat er te midden van de gewone, lagere klassen minder niet-deugende mensen zijn te vinden dan erboven. Dat heeft zijn oorzaak in een simpel verschijnsel: de lagere klassen over het algemeen minder slim, en uiten hun niet-deugdelijkheden op een minder slimme manier: dat zien we misdaad. De slimmere mensen plegen hun misdaden op een niet-opvallende manier, datgene dat, als het naar uiten komt, bekend staat als "witte-boorden" misdaad, die consequent als minder erg gezien wordt, minder streng gestraft, en daarmee eigenlijk, in tegenstelling tot gewonen misdaad, min of meer binnen het normale maatschappelijke gebeuren wordt geplaatst - het meeste van dit soort misdaad vindt plaats in het bedrijfsleven en de financiële wereld , maar ook in de politiek zien we een redelijke hoeveelheid ervan.
    Als je dit soort zaken dus op de "normale manier ziet, dan is het inderdaad zo dat de lagere klassen minder misdadig zijn - dat de gewone leden ervan meer deugen.
    Maar ook hier vinden we dus wel problemen, die meestal afstammen van dezelfde primaire processen als de problemen van de midden- en hogere klassen: behoeftebevrediging. Niet de normale versie ervan, maar de behoeftebevrediging die op hol is geslagen.
    De primaire uiting hiervan is het consumentisme: men gaat dingen gebruiken, niet omdat men ze nodig heeft, maar om een niet reële behoefte te bevredigen. Misschien moeilijk te begrijpen in een rationele verhandeling, waarin het hoofd in de rationele mode staat, maar denk dan even aan het duimzuigen van een kind: er wordt niets echt bevredigd, behalve de behoefte tot zuigen - hetzelfde is het met het kopen van dingen die je niet nodig hebt, en ook anderszins nauwelijks tot niets bijdragen aan je leven: hebbedingen.
    Het proleem van het consumentisme uit zich op diverse manieren: de run op zaken als uitverkoop, de sterke voorkeur voor het goedkoopste product in weerwil van kwaliteit, de beïnvloedbaarheid door reclame ... allemaal nare zaken die uit consumentisme voortvloeien .
    Een van de wat minder opvallende, maar voor de goede waarnemer hoogst irritante vormen ervan is het automobilisme: de irreële hang naar alles rondom auto's. van automobilisme etsaan ook diverse versies, mede in te delen naar klassen. Het dure-autosyndroom  is typisch iets van de midden- en hogere klassen - bij de lagere klassen is het meer het teken van de status er ook bijna te horen: ik heb een auto, dus ik ben een mens - of met Descartes: "Ik heb een auto, dus ik ben!"
    Bij de lagere klassen uit dat laatste zich ook in een benepenheid ten opzichte van het bezit en iedere vorm van aantasting van de vrijheid van automobiel gebruik. Dat laatste heeft door de overbevolking dusdanige proporties aangenomen, dat om dit proleem op te lossen volkomen onwenselijke aanpassingen aan de maatschappij nodig zijn. Richting het Amerikaanse model, met zes- en achtbaans snelwegen die leiden naar en door een grote stad bestaande uit betonkolossen met ondergrondse garages.
    Gelukkig huivert men voor dit laatste, wat betekent dat allerlei hapsnap maatregelen genomen worden om het autogebruik enigszins in te perken,. Dit soort maatregelen worden ook innen de lagere klassen gezien als "autootje pesten". Met uitingsvormen als het omverrijden van flitspalen, en dergelijke .
    Een derde punt van kritiek is de slechte smaak voor cultuur van de lagere klassen: men laat zich wel hele gemakkelijk meedrijven op de stroom rotzooi die men voorgetoverd krijgt. We denken hier aan de wassnede stroom pulptelevisieprogramma's. En dit is absoluut geen pleidooi voor de elitaire neigingen van de cultuurelite, waarover op deze website ook de staf wordt gebroken . Maar het is zeer wel mogelijk om voor alle klassen, en ook met name de lagere, toegankelijke films of televisieprogramma's te maken, die wel kwaliteit of waarde in steekt, die wel een cultureel niveau hebben, zoals de programma's van Oprah Winfrey en Dr. Phil laten zien.
    Dat makkelijk zwichten voor de stroom van rotzooi is een voorbeeld van een algemenere trek, namelijk die van de grofheid - meer voorbeelden daarvan hier .
    De leden van lagere klassen kunnen dus, in het algemeen gesproken, ook best wat doen aan zelfverbetering. Maar het onontkenbare feit is en blijft dat, zelfs waar hun aantal veel groter is, ze bij lange na niet zo veel schade aan de maatschappij veroorzaken als de foute leden van de hogere klassen.

Naar Houding top I , Economische klassenstrijd  , Sociologie lijst  , Sociologie overzicht  , of site home .