Pensioen met risico

Het pensioenakkoord stuit op juridische bezwaren. Maar het verdient lof en moet worden doorgezet.

Overeenkomsten zijn er om te worden nagekomen. Die simpele grondslag onder ons rechtsstelsel gooit roet in het eten, nu werkgevers en werknemers het eens zijn over een ingrijpende hervorming van het pensioenstelsel.
    De plannen verdienen lof. Zij trekken consequenties uit de pensioencrisis. Die leerde bovenal dat werknemers veel meer risico lopen dan zij dachten. Het 'gegarandeerde' pensioen in de vorm van een nominaal bedrag bestaat wel op papier, maar veel minder in de praktijk. Gepensioneerde ambtenaren ondervinden dat al jaren, omdat hun fonds afziet van 'indexatie', het corrigeren voor inflatie. Ook leden vele pensioengerechtigden vorig jaar onder de dreiging van 'afstempeling', het verlagen van het nominale bedrag.
    In het nieuwe regime wordt afgerekend met die nominale schijnzekerheid. Werknemers wordt eerlijk verteld dat hun pensioen onzeker is. Door een deel van het risico bij hen te leggen, kunnen pensioenfondsen met lagere buffers volstaan. Ook hoeven die straks minder snel te reageren op koersdalingen. Door het antwoord daarop uit te stellen lopen pensioengerechtigden minder het gevaar van afstempeling. Het nieuwe regime vergroot bovendien de kans op indexatie. De prijs is de expliciete erkenning van de risico's voor de deelnemers.
    Dat laatste vormt de juridische achilleshiel. Werknemers die ten koste van alles hechten aan de schijnzekerheid van een vast nominaal bedrag, kunnen betogen dat de verandering neerkomt op een verslechtering. De kans is reëel dat de rechter de 'afspraak is afspraak' als grondregel hoog acht en hen gelijk geeft.
    Toch zit er niets anders op dan deze hervorming door te zetten. Voor het toekomstbestendig maken van het stelsel is die noodzakelijk. Mét de overheid moeten werkgevers en werknemers de kansen van het juridisch verzet minimaliseren. Daarna moet het akkoord gezamenlijk worden 'verkocht'. Met als wortel een hogere kans op indexatie en als stok de dreiging van afstempeling onder het huidige regime.

Red.:   Pensioenfondsen verzwakt door financiële crisis veroorzaakt door rijke, die zelf rijken zijn geworden. Obbema kiest voor de rijken. Net als Russische oligarchie.

De Volkskrant, 08-03-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Sander van Walsum

Burger is geen souffleur

Met het verlenen van inspraak bij bezuinigingen wekt gemeente Utrecht verwachtingen die ze niet kan waarmaken.

De gemeente Utrecht wint digitaal niet-bindend advies bij de burgers in over de manier waarop de nagestreefde bezuinigingen - 55 miljoen euro in 2014 - zouden kunnen worden verwezenlijkt. Mogelijk zal deze oefening in transparant besturen resulteren in een toptien van bezuinigingsideeën. En die kun je, aldus D66-wethouder Jeroen Kreijkamp (Personeel en Organisatie) , 'niet zomaar naast je neerleggen'. Bang dat de burgers hem met onredelijke verlangens zullen opzadelen, is hij niet, want hij heeft 'vertrouwen in onze stad'.
    Vertrouwen - van de kiezer in de gekozene en omgekeerd - is een belangrijke, zo niet de belangrijkste, randvoorwaarde voor het democratisch bestel. De vraag is echter of de gemeente Utrecht niet te veel onbaatzuchtigheid bij de burgers veronderstelt als ze hen laat meepraten over bezuinigingen die dezelfde burgers zullen treffen. De Utrechters zullen zich sterk door het particulier of het groepsbelang laten leiden. Dat kan hun niet kwalijk worden genomen, maar het diskwalificeert hen wel als souffleurs van de bestuurders.
    Aan het dichten van de veronderstelde kloof tussen burger en bestuurder zal het mooie gebaar van Kreijkamp evenmin een bijdrage leveren. Het inwinnen van advies suggereert de bereidheid daarnaar te handelen. Een gemeentebestuur dat ook maar een beetje op het eigen kompas vertrouwt, zal de gewekte verwachtingen hoe dan ook beschamen.
    Zeker waar het gaat om de ingewikkeldste beleidsthema's kan de bestuurder beter gewoon doen waarvoor hij gekozen is: besturen. Binnen de grenzen van zijn mandaat moet hij doen wat hij in het belang acht van de gemeente. De burger is bij de eerstvolgende gemeenteraadsverkiezingen weer aan zet.

Red.:   De middenklasse, de journalistiek, kiest tegen de democratische aanpak, omdat de gewone burgers als eerste de zwaar bevoordeelde linkse hobby's van de middenklasse en oligarchie zullen aanpakken.

De Volkskrant, 08-03-2011, rubriek Stekel, door Martijn van Calmthout

Stekel

Het is maar goed dat de Franse presidentsverkiezingen pas volgend jaar worden gehouden en niet nu. Volgens een peiling van het dagblad Le Parisien zou voorvrouwe Marine Le Pen van het extreem-rechtse Front National momenteel de meeste stemmen halen in de eerste ronde. Meer in elk geval dan de huidige president Sarkozy of de socialiste Martine Aubry. Het zijn maar peilingen, maar toch: de modale zomerkampeerder vroeg zich direct verschrikt af of Frankrijk à la Le Pen nog wel een land zou zijn om de tent op te zetten. Italië à la Berlusconi kon immers eigenlijk al niet meer, zo vrouwonvriendelijk. En dan helt alternatief Frankrijk plots ver over naar extreem-rechts. Goddank is dat niet alleen slechts een peiling, maar dus ook pas volgend jaar. Komende zomer is Frankrijk nog hooguit afgezaagd.
 

Red.:   Hoofd wetenschapsredactie Van Calmthout kiest tegen Le Pen, omdat Le Pen voor de onderste tweederde van de burgers is.
 

Terug naar Klassenstrijd, lager , Klassenstrijd , Sociologie lijst  , Sociologie overzicht  , of naar site home .