Sociologische begrippen: deskundigen

De rol van deskundigen is de media, met name daar waar het gaat om de onderwerpen economie en politiek maar in nog versterkte mate bij buitenlandse politiek, bestaat er slechts in de leugens propaganda verspreid door de media zelf te bevestigen. En dit gaat niet over de Sovjet-Unie of enig andere communistisch land, maar over het vrije westen, dat in werkelijkheid bezet is door de geldfascisten uitleg of detail uitleg of detail , of netter gezegd: de rijken en superrijken die er de daadwerkelijke macht hebben. De media steunen de geldfascisten omdat ze leven van half-afgekloven botten die de rijken hen toewerpen. Net als de "deskundigen", die door de rijken onderhouden worden in universiteiten en andere instituten, met namen als Brookings Institute en Institute of Strategic Studies, die speciaal voor het onderhoud van deskundigen in het leven zijn geroepen.

Hieronder een verzameling van een aantal van de bekendere exemplaren, en de onstuitbare stroom onzin die ze produceren (de Volkskrant, 30-04-2011, door Olaf  Tempelman):
  Profiel | Robert Kaplan, journalist, reiziger en bestsellerauteur

Overmoedig orakel

Robert Kaplan lijkt te weten hoe de wereld in elkaar zit. Bij elk conflict, heeft hij scherpe analyses paraat, aantrekkelijk in hun eenvoud en duidelijkheid. Politici en journalisten zijn er dol op. Maar de eenvoud heeft ook een keerzijde.

Hoe meer de geschiedenis in beweging is, hoe groter de behoefte aan een verteller. Wat zien we hier gebeuren? De spannendste verteller heeft de meeste invloed. Robert D. Kaplan, Amerikaans journalist, reiziger en bestsellerauteur, behoort nu bijna twee decennia tot de top.
    Sinds het begin van de opstanden in de Arabische wereld is Kaplan, op de omslagen van zijn boeken tegenwoordig world affairs expert genoemd, voor velen een orakel over de toekomst van het Midden-Oosten. Zijn analyses bereiken behalve de belangrijke Amerikaanse media ook de Europese, waaronder de Volkskrant (de meest recente op 2 april).   ...
    Dat Kaplan invloedrijk is, behoeft nauwelijks twijfel. Die invloed was letterlijk te zien toen Bill Clinton zeventien jaar geleden werd gesignaleerd met Kaplans bestseller Balkan Ghosts onder de arm. Het was dit boek dat Kaplan in 1993 op slag wereldberoemd maakte, en dat tot in de hoogste politieke en militaire kringen in de VS doordrong. Het was ook dit boek dat Kaplan voor het eerst beschuldigingen opleverde van simplisme, demoniseren en stigmatiseren.   ...
    Balkankenners sabelden het boek neer. Door Balkan Ghosts zagen de VS jarenlang af van ingrijpen op de Balkan, stelden velen. De Britse historicus Timothy Garton Ash schreef in 1995: 'De toon, de taal en de insteek - 'het landschap van wreedheden', 'dorpen vol primitieve haat, gegist door armoede en alcoholisme' - verleenden ogenschijnlijke geloofwaardigheid aan het wijdverspreide idee dat bloedig etnisch conflict eigen was aan de Balkan, en dat een volgende ronde van bloedvergieten onvermijdelijk was.'
    Wat met Balkan Ghosts gebeurde, zou zich herhalen met de succesboeken die erop volgden, over West-Afrika, het Midden-Oosten, Centraal-Azië en andere plekken. De titels werden stuk voor stuk bestsellers. Er was lof van bekende politici en journalisten, wier aanprijzingen op de omslagen belandden. Historici, regiospecialisten en intellectuelen ter plaatse leverden harde kritiek.   ...

Het is volkomen onduidelijk wie er gelijk heeft: Kaplan of zijn critici. Wat ze onderling doen, is een verbaal steekgevecht leveren. Waarbij Kaplan kennelijk een sterk wapen heeft - dit:
  Kaplans lezers laten zich aan de kritiek evenmin veel gelegen liggen. Kaplan kan, zelfs zijn vijanden willen dat meestal wel toegeven, een verhaal vertellen en is een meester van het beeldende reisverslag.   ...
    Kaplan zou geen miljoenenpubliek onbekende werelden kunnen binnen leiden als hij geen kwaliteiten bezat als auteur. Kaplan is een bovengemiddeld stilist en een reiziger met een goed ontwikkeld oog voor - al dan niet de juiste - sfeer en details.

Er wordt dus naar Kaplan geluisterd, omdat hij zo goed kan schrijven. Iets waarvan met goede argumenten ongeveer het tegendeel beweerd kan worden: Naarmate iets in betere en retorisch mooiere woorden geschreven is, is de informatie die erin onbetrouwbaarder .    

Olaf Tempelman lijkt er een serie van te maken, want een weel later behandelt hij de volgende, even bekende pundit: Niall Ferguson, ook een neoliberale oorlogshitser (de Volkskrant, 07-05-2011, door Olaf Tempelman):

  Europa's unique selling points

Non-fictie | Hoe kon het dat de Europese beschaving, die in 1500 nog weinig voorstelde, in vijfhonderd jaar daarna de wereld veroverde én overal navolging vond? Stergeschiedschrijver Niall Ferguson vroeg het zijn minnares en formuleert genuanceerde verklaringen. Maar met die Europese dominantie is het wel snel afgelopen.

... De uit Glasgow afkomstige Ferguson stond al veelvuldig in de schijnwerpers en de roddelbladen vóór hij vrouw en kinderen verliet voor Ayaan Hirsi Ali.
    Ferguson ontmoette haar in mei 2009 op het jaarlijkse Time-gala voor de 'honderd invloedrijkste mensen ter wereld'. De Britse media volgden de twee 'beroemde, mooie en academische' verliefden zo nadrukkelijk dat Ferguson, die zichzelf graag omschrijft als 'classic Scottish enlightment liberal', woedend constateerde dat het met de persvrijheid in eigen land helemaal uit de hand is gelopen.
    Behalve tegen de paparazzi trok Ferguson ook ten strijde tegen gerespecteerde collega’s als Ian Buruma en Timothy Garton Ash, die het niet met Ayaans ideeën eens zijn. ...

 Iedereen kan gelijk hebben, en ook zo Nial Ferguson in dit geval: Ian Bururma en Timothy Garton Ash zijn, even als hijzelf, marskramers en kooplieden op dezelfde marktplaats als hijzelf: die van gratuite meninkjes op gekalligrafeerde perkamenten rollen.
  Feguson (1964) maakte naam als economisch historicus met een voorliefde voor feiten en cijfers en een afkeer van gepersonaliseer en gepsychologiseer. Zijn bestseller The Ascent of Money was van zijn 'materialistische' werkwijze een voorbeeld.

Weer een ding dat in zijn voordeel spreekt
  'Het wordt zelden opgemerkt dat ik sympathiseer met heel veel wat Marx schreef, met het verschil dat ik aan de kant van de bourgeoisie sta.'

Waarna alle sympathie kan worden opgeborgen, want datgene wat Ferguson hier eufemistisch omschrijft als 'bourgeoisie' is wat hem betreft natuurlijk de oligarchie der rijken en machtigen. Dat wordt zo meteen ook hier duidelijk, na de introductie van het onderwerp van zijn boek:
  Civilization is een omvangrijk maar laagdrempelig werk, waarin Ferguson de vraag tracht te beantwoorden hoe het kon dat een beschaving die medio 1500 weinig voorstelde in de vijfhonderd jaar daarna de hele wereld ging domineren, én in de hele wereld navolging vond.

Wat een interessant onderwerp. Daar is op deze website ook al veel over geschreven . Eens kijken hoe zich dat ontwikkelt in de handen van een marxistische neoliberaal:
  Talrijker dan de pogingen van westerners hun cultuur op te leggen waren die van resteners om westerse vondsten over te nemen. 'Waarom zijn die Europeanen machtiger dan wij?', vraagt Rasselas, prins van Abessinië, in een werk van de 18de eeuwse Britse lexicograaf Samuel Johnson. De filosoof Imlac antwoordt hem: 'Ze zijn machtiger, Heer, omdat ze wijzer zijn; kennis zal altijd domineren over onwetendheid...'
    Anno 1500 bezaten de toekomstige Europese imperialistische grootmachten nog geen 10 procent van het aardoppervlak. Vierhonderd jaar later was dat meer dan drievijfde. Een minstens zo groot precentage van de wereldbevolking was toen aan hen onderhorig. Bijna 80 procent van de wereldeconomie was in westerse handen. Ferguson onderscheidt zes ontwikkelingen - killer applications, voor de gamers onder zijn lezers - die het Westen zijn tentakels over de wereld deden uitslaan: de competitie die ontstond in Europa door het ontbreken van sterk centraal gezag, de vlucht van de wetenschap, het ontstaan van eigendomsrechten, de medische revolutie, de consumptiemaatschappij en, daar ogenschijnlijk mee in tegenspraak, het protestantse arbeidsethos.   ...

Het is jammer genoeg even onduidelijk of deze laatste opmerking van Ferguson of van auteur Olaf Tempelman stamt. Overigens: Tempelman uitleg of detail is ook een bijna of geheel neoliberaal en in ieder geval rabiaat anticommunist, dus in zekere zin maakt dat weinig uit. En zoals we op deze website al gezien hebben: hier zitten ze fundamenteel fout . Wat te verwachten valt van neoliberalen. Die denken in macht, en dat de goede zaken, zoals de westerse beschaving, van boven komen: een machtige elite of aristocratie. Flagrante onzin, natuurlijk. Machtige elites en aristocratie zijn van alle tijden en alle beschavingen:
  Nog in 1776 noemde Adam Smith China 'een veel rijker land dan welk stuk van Europa'.

Overigens is die opmerkingen over het ontstaan van eigendomsrechten ook iets dat alleen verzonnen kan worden door een door hebberigheid tot stompzinnigheid gedwongen graaier: het recht rond bezit is zo mogelijk nog ouder dan de prostitutie.
  Die ontwikkelingen waren niet afzonderlijk succesvol, maar in wisselwerking met elkaar. Geen van de 'killer apps' beleeft in Civilization zijn première. Dat was, legt de auteur uit, ook niet de bedoeling. Hij wilde in de eerste plaats een compleet boek dat aan zijn drie puberkinderen duidelijk kan maken waarom we in een door het Westen gedomineerde wereld zijn komen te leven, en waarom dat geen reden is voor schaamte.   ...
    Fergusons eerste killer application, de kapitalistische dynamiek die in West-Europa ontstond als gevolg van de fragmentatie en het ontbreken van een krachtig politiek en economisch gezag, zou wel eens de moeder van de vijf andere kunnen zijn.

Fundamentele fout nummer twee: de kern van het kapitalisme: het recht van de sterkste, is gedurende de hele geschiedenis absoluut dominant geweest. Het kenmerk van de westerse beschaving is dat het daarin juist minder is. Maar ook deze fout is te verwachten van neoliberale aanhangers van een machtige elite of aristocratie.
    Waarna er weer wat werkelijkheden volgen:
  Dat alle grote wetenschappelijke doorbraken in de 17de eeuw in Europa plaatsvonden, verklaart Ferguson mede uit de in het christendom besloten scheiding tussen kerk en staat, God en keizer (Mattheüs 22:21). In Europa zat geen goddelijke keizer die op alles toezag, waardoor er in tamelijke vrijheid dingen konden worden ontdekt en uitgevonden. Zoals Europa het van China won door de competitie, zo voorkwamen brainpower en daaruit voortgekomen gunpower dat de Turken in 1683 bij Wenen konden doorstoten.
    In de 19de en 20ste eeuw werden de meeste ontdekkingen op medisch gebied gedaan door Europeanen en Amerikanen. Medicijnen zorgden voor minstens zoveel macht als kanonnen. Wie tropische ziektes de baas kon worden, kon een flink stuk van de wereld aan zijn voeten krijgen.

Om tenslotte weer te ontsporen, zoals ook Tempelman constateert:
  In zijn conclusie laat de materialistische historicus de cijfers de cijfers en laat hij emoties de vrije loop: 'Wat we nu meemaken is het einde van 500 jaar van westerse dominantie'. Degenen die denken dat het zo'n vaart niet zal lopen, moeten bedenken dat het met beschavingen vaak ineens afgelopen is. Met de Inca's was het in het midden van de zestiende eeuw in een paar jaar tijd gebeurd, de Chinese Ming-dynastie deed er een eeuw later niet veel langer over. Zelfs 'de eerste westerse beschaving', het Romeinse Rijk, ging uiteindelijk in één generatie ten onder. Een verschil tussen het Westen en zijn gedoemde voorgangers is misschien wel dat die laatsten zich niet zoveel met hun naderende ineenstorting bezighielden. Als geleerden over vijfhonderd jaar de ondergang van het Westen in kaart gaan brengen, zullen ze op een flink arsenaal boeken uit de vroege 21ste eeuw stuiten waarin alles al helemaal werd voorzien.

Wat een ontsporing is, omdat het niet gaat om het westers zijn in deze beschaving, maar de ideeën die erin zitten. En "het westen" kan niet omver geworpen worden dan door die ideeën over te nemen.
    Oké, dit voor zover de zin en onzin van Nial Ferguson. Maar waar het hier om gaat is de vraag hoe iemand als Ferguson, die zo veel onzin verkondigt, toch daartoe in de gelegenheid is. Nou, hier zijn weer de bekende antwoorden:
  'Het wordt zelden opgemerkt dat ik sympathiseer met heel veel wat Marx schreef, met het verschil dat ik aan de kant van de bourgeoisie sta.'
     Een ander verschil tussen Ferguson en Marx: Ferguson is wel een prettig stilist.

En waar geldt dit argument met name:
  In de Angelsaksische wereld kan de historicus het schoppen tot superster en sekssymbool.

Wat niets te maken heeft met het historicus zijn, maar met het kleurrijke verhalen kunnen vertellen. En nergens (in het westen) wordt daarbij zo mooi en zo fanatiek gelogen als in de Angelsaksische wereld.

De volgende globale buutreedner uitleg of detail is Francis Fukuyama, in dit geval geïnterviewd door Peter Giesen, ook iemand met een bijzonder slechte smaak in "intellectuele autoriteiten". We beginnen met een korte omschrijving van zijn "beroep op beroemdheid", en een uiting van zijn prutswerk (de Volkskrant, 14-05-2011, door Peter Giesen):
  'VS lijken op Frankrijk voor 1789'

Francis Fukuyama was de held van neo-conservatief Amerika, maar hij keerde zich ervan af. ...

...   Politiek filosoof Francis Fukuyama is een kleine, bescheiden man die beroemd werd met een heel onbescheiden idee: Het einde van de geschiedenis. Zijn essay verscheen in 1989, een paar maanden voor de val van de Muur. Hij werd er een intellectuele superster door, en een rijk man.     ...

Voor ieder mens met enig gezond verstand een opzichtige leugen. De reden waarvan naast een sociologische ook een persoonlijk kantje heeft:
  Onlangs verhuisde hij van Washington naar Palo Alto in Silicon Valley. Hij woont nu in een van de duurste buurten Amerika, tussen de miljonairs van Google en Facebook.

Want de man verkondigde doodgewoon wat iedereen, dat wil zeggen: alle westerse bestuurders, politici, media, intellectuelen en de rest van de graaiende oligarchie, graag wilde horen. Het grote gevaar voor de graaiende oligarchie, het communisme, was verslagen. Waarna ze dan ook echt goed begonnen met het grote graaien. Overigens was er wel een enkeling tussen de meer gewone burgers die het anders zag, zoals die man die opmerkte dat welke oorlog er dan ook zou stoppen, er één oorlog gewoon doorging: die tussen man en vrouw.
    Overigens: hij denkt het nog steeds, natuurlijk:
  Het einde van de geschiedenis is vaak verkeerd begrepen. Fukuyama heeft nooit bedoeld dat spectaculaire historische gebeurtenissen, zoals oorlogen en aanslagen, voortaan tot het verleden zouden behoren. Niet de fysieke geschiedenis, maar de ideeëngeschiedenis was ten einde gekomen. Na de ineenstorting van het communisme was er geen geloofwaardig alternatief meer voor het liberale kapitalisme. Het is een idee waarin hij nog steeds gelooft. Alternatieven als de Iraanse theocratie en het Chinese staatskapitalisme zullen niet houdbaar blijken.

Natuurlijk is het andersom: is is geen alternatief voor een meer geleide maatschappij: het liberale kapitalisme zal ten onder gaan aan ecologische rampen (tussen twee haakjes: ook slechts een theorie, maar om even te alten zien dat de bewering van Fukuyama niets beter is dan dat: een slag in het duister, en eentje die doe voortdurende onwaarschijnlijker wirtd met iedere nieuwe natuurramp ten gevolge van klimaatverandering).
    Maar het definitieve bewijs van de onbetrouwbaarheid van van zijn denkwerk is dit:
  Tussenstuk:
'We hadden in 1989 nooit uit Afghanistan moeten weglopen'

In 1979 adviseerde een jonge Francis Fukuyama de mujahedin te steunen, de islamitische opstandelingen die in Afghanistan tegen de Sovjet-Unie vochten. Osama Bin Laden zou zich later bij de mujahedin aansluiten. 

En hij heeft ook onbedoeld toe dat hij een prutser is:
  Heeft hij spijt van zijn advies? Fukuyama: 'Je moet het natuurlijk wel in die tijd zien. We zaten toen midden in de Koude Oorlog, de politieke islam was nog nauwelijks aanwezig.

Want dat is het kenmerk van prutsdenkwerk: denken in ideologie en de stramienen van je tijd. Wat hij dus nog steeds doet:
  Overigens hadden de mujahedin toch wel gevochten, ze werden ook gesteund door Saoedi-Arabië en andere Arabische landen. Onze grootste fout niet dat we de mujahedin steunden, maar dat we in 1989 wegliepen uit Afghanistan. Als we toen de seculiere partijen hadden gesteund, hadden we kunnen voorkomen dat de Taliban de macht grepen en Al Qaida een basis verschaften.'

Wat volkomen in strijd is met een deel van de beweringen in de rest van zijn artikel, gedaan over de Arabische wereld in het algemeen naar aanleiding van de Tunesische en andere revoluties, dat het ontstaan van democratie een lange tijd van het ontwikkelen van de noodzakelijke instituties vergt. Het ontbreken waarvan in Afghanistan ook met de steun van Amerika tot dezelfde oorlogsachtige toestanden als nu met Afghanistan en Pakistan had geleid:
  De VS steunden destijds ook de Pakistaanse president Zia-ul-Haq, die de politieke islam in zijn land bevorderde. 'We hadden selectiever kunnen zijn in het kiezen van onze bondgenoten. Onze relatie met Pakistan is nu verschrikkelijk. Ik vind Pakistan de engste natie ter wereld. Zeer anti-Amerikaans, in het bezit van kernwapens.

    Hoe komen dit soort blunders nu tot stand? Bijna een vast basisingrediënt:
  Francis Fukuyama was een van de denkers achter het neoconservatisme dat onder president George W. Bush tot grote hoogten steeg. Maar in 2004 brak hij met zijn neoconservatieve vrienden. Dat gebeurde na een diner bij het American Enterprise Institute, de denktank waar Ayaan Hirsi Ali tegenwoordig werkt. Feestredenaars als vice-president Dick Cheney en columnist Charles Krauthammer hielden triomfalistische toespraken over een 'unipolaire wereld' waarin supermacht Amerika de dienst uitmaakte.
    'Het was een jaar na de invasie in Irak', zegt Fukuyama. 'Alle aanwezigen hielden vol dat de oorlog een geweldig succes was. Amerika had democratie naar Irak gebracht. In werkelijkheid waren er geen massavernietigingswapens gevonden, nam de opstand in kracht toe en werd de sectarische strijd steeds heviger. De weigering om toe te geven dat je ook maar één fout hebt gemaakt, vond ik verkeerd.

Met als "reddende factor" voor de totale onderging van Fukuyama dat hij in ieder geval een volstrekte mislukking kan herkennen.
    Wat hem niet vrijwaart voor een grote reeks andere fouten. Een voorbeeld:
  Francis Fukuyama begint aan het einde van het gesprek opeens over Nederland. 'Nederland heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van de democratie. Maar de opkomst van het populisme is een substantiële bedreiging voor jullie democratie.'
    Het is een opvallend scherp standpunt voor een gematigd denker, die elke kwestie het liefst van tien kanten bekijkt. Het populisme heeft toch ook democratische kanten? Het geeft een stem aan burgers die voordien niet gehoord werden. 'Dat is wel zo, maar het is ook een klap voor een pluralistische samenleving. Het is één ding om te zeggen: we zijn te politiek correct geweest en we mochten helemaal niet meer over nationale identiteit praten. Maar het is iets heel anders om een nationale identiteit te construeren waaraan een belangrijk deel van je burgers niet mee kan doen.'
    Misschien heeft zijn afkeer van populisme iets te maken met zijn familiegeschiedenis. Zijn grootvader vluchtte na de Russisch-Japanse oorlog van 1905 naar Los Angeles, waar hij een ijzerwinkel begon. Een hard werkende middenstander die zijn best deed een goede Amerikaan te worden. Maar in de Tweede Wereldoorlog werd hij opgesloten in een kamp, omdat de autoriteiten bang waren dat de Japanse Amerikanen voor hun vaderland zouden spioneren.
    'Vanwege die achtergrond ben ik me misschien meer bewust van het gevaar van islamofobie. Het is zo gemakkelijk voor demagogen om daar op in te spelen. Ik vind het gevaarlijk als bevolkingsgroepen die eigenlijk heel zwak zijn, worden afgeschilderd als een geweldige bedreiging voor je eigen cultuur.'

De enorme denkfout hier zijnde het gebruik van de ideologische gelijkstelling: "immigrant" is "immigrant". De Japanse immigrant is iets overkomen wat fout was, dus als de moslim-immigrant iets dergelijks overkomt, is dat ook fout. Daarmee de gelijkstelling plegende: "Japanse (Aziatische) immigrant = moslim-immigrant'.  Een diepe belediging voor zijn eigen volk, want Japanse (Aziatische) immigranten, hebben nog nooit andere groepen uit hun wijk gepest, zijn geen homos van het gastherenvolk gaan vervolgen, zijn niet oververtegenwoordigd in de criminaliteit, zijn niet op joden gaan jagen (gezamenlijke bronnen hier ), en hebben zich niet gedragen als doortrapte uitbuiters van het sociale systeem maar als harde werkers.
    Maar Peter Giesen was er wel weer blij mee, vandaar dat het verslag van het interview ermee begon.

Ook in het volgende spelen deze twee acteurs een rol (de Volkskrant, 30-08-2011, ingezonden brief van Quinten Weeterings, Amsterdam):
  Fukuyama en Kadhafi

In zijn column getiteld 'Het menselijk tekort' schrijft Peter Giesen over Saif al-Islam de zoon van Kadhafi (het Vervolg, 27 augustus) en diens academische loopbaan: 'zonder het geld en de intimidatie van papa zou hij maar een doorsnee-filosoofje zijn'. De promotie van Saif bleek al snel een kwestie van uitgekiende fraude.
    Giesen haalt vervolgens het werk van Francis Fukuyama aan om te schetsen hoe een rechtvaardige staat zou moeten kunnen ontstaan vanuit een tribale samenleving.

Conclusie: zowel de opinies van Peter Giesen (media) als Francis Fukuyama (deskundige) zijn evenveel waard als het papier waarvan hun laatste salarisbriefje is gemaakt - ze verkopen hun schrijftalent aan de hoogste bieder.

Fukuyama en Ferguson schijven over de moderne maatschappij, maar in de stijl van de historicus van de moderne tijd. Maar ook onder de "klassieke" historici is de invloed van schrijfstijl op de invloed van het geschrevene gigantisch. Vooral in de Engelstalige wereld draait het veel meer om het pakkende verhaal, dan om de accuratesse, werkelijkheidswaarde en wetenschappelijkheid (de Volkskrant, 06-11-2010, door Willem Otterspeer):
  Biografie |  Hugh Trevor-Roper

Engelands beste pen

Hugh Trevor-Roper (1914-2003) was een van de grootste historici van de vorige eeuw. ‘Mijn hoogmoed zal mij ten val brengen,’ schreef hij profetisch.

Voor wie het verhaal kent, werkt de biografie van Trevor-Roper, de man die de intellectuele wereld betoverde met zijn historische essays, toe naar die ene gebeurtenis in 1983. Voor wie het niet weet ontvouwt zich een tragedie die een van de grootste reputaties in de republiek der letteren deed sneuvelen. Juist in dat jaar werden Trevor-Roper (inmiddels Lord Dacre) en zijn vrouw op Windsor Castle uitgenodigd om er te dineren met de koningin en de prins-gemaal. Het was hun ‘sociale apotheose’, zoals Hugh ironisch opmerkte. Net ervoor kreeg hij het bericht dat het Duitse tijdschrift Stern de hand had weten te leggen op de dagboeken van Hitler.   ...

Waarna het langdurig verder gaat over het feit dat die dagboeken vals waren, en aan de karaktertrekken die ten grondslag lagen aan deze "vergissing" van Trevor-Roper. In werkelijkheid is het natuurlijk zo dat aan de competentie tot schoonschrijven diverse andere zaken vastzitten, in diverse mate, die minder tot echt onaangenaam zijn. IJdelheid is maar een kleintje daarin. Iets dat Trevor-Roper ook parten speelde. En iets dat de hele schoonschijnende "klassieke" geschiedenis parten speelt - ven had als de schoonschrijvende moderne geschiedenis.

Nog een specimen van de soort die platitudes combineert met flagrante onzin (de Volkskrant, 16-02-2012, door Noël van Bemmel):
  'Wie het geld verdient stelt de regels'

Volgens de invloedrijke Amerikaanse beleidsadviseur Parag Khanna (34) verkeert de wereld in een neo-middeleeuwse chaos. Traditionele instituten als de Verenigde Naties en de Wereldbank concurreren volgens hem met machtige hulporganisaties, multinationals, bloggers, miljardairs en rocksterren.

...    Diplomatie is het op een na oudste beroep ter wereld, stelt Khanna. Koningen, kerken en handelshuizen stuurden vertegenwoordigers om hun belangen te behartigen. ...

En ook meestal die focus op de figure heads, de "belangrijke personen", terwijl het gaat om sociologische trends, slaande op de massa van de bevolking. En ook deze figuur heeft weer dezelfde achtergrond:
  Tussenstuk:
Wie is Parag Khanna?

Parag Khanna (1977) is een geopolitiek analist, verbonden aan de Amerikaanse denktank New American Foundation in Washington en aan de European Council on Foreign Relations in Londen. Hij adviseerde president Barack Obama tijdens zijn verkiezingscampagne en generaal Stanley McChrystal in Afghanistan. Voor zijn boek The Second World: empires and influence in the new global order (2008), reisde hij drie jaar de wereld over en interviewde achthonderd personen. Daarmee vestigde hij zijn reputatie als strateeg en avonturier. Sinds zijn laatste boek How to run the world: charting a course to the next renaissance (2011) prijkt hij hoog op lijstjes van invloedrijkste analisten. Khanna werd geboren in India en groeide op in de Verenigde Arabische Emiraten, de VS en Duitsland. Hij studeerde internationale betrekkingen aan de Georgtown University in Washington en promoveerde aan de London School of Economics. Hij woont in Londen, maar verhuist dit jaar met vrouw en twee kinderen naar Singapore.

Welbespraakte migranten en kosmopolieten. Woord-marskramers. Elite-nomaden.

Een globaal bekende "deskundige" is Timothy Garton Ash. Hier een specimen van zijn bijdrage aan de wereld (Volkskrant.nl, 21-07-2014, door Timothy Garton Ash, hoogleraar Europese studies in Oxford. Hij schreef dit artikel voor The New York Times):
  'Poetin bepaalt wie een Rus is, en dat is levensgevaarlijk'

Het is onmogelijk de mate van gevaar te overschatten die de Poetin-doctrine vormt voor Ruslands Oost-Europese en Euraziatische buren, maar ook voor de hele internationale wereldorde vanaf 1945, schrijft hoogleraar Europese studies in Oxford Timothy Garton Ash.

Tussentitel: Het Kremlin heeft nu een eigen perverse visie op de humanitaire doctrine 'verantwoordelijkheid voor bescherming'

Kenmerkend voor dit soort lieden: een stroom overspannen termen zonder een enkel bewijs voor ook maar eentje ervan. Oh ja, hier is zo'n bewijs:
  Soms, heel soms, moet je aandacht schenken aan vervelende dingen die gezegd worden door vermoeiende types op respectabele conferenties. In 1994 was ik half in slaap gevallen tijdens een conferentie in Sint Petersburg, toen een korte, stevige man met een ratachtig gezicht, kennelijk een hulpje van de burgemeester, plotseling opdook.
    Rusland, zei hij, had vrijwillig 'grote gebieden' aan voormalige Sovjetrepublieken gegeven die historisch gezien 'altijd bij Rusland hebben gehoord'. Hij dacht 'niet alleen aan de Krim en noord-Kazachstan, maar bijvoorbeeld ook aan het gebied rond Kaliningrad'. Rusland kon niet eenvoudigweg 25 miljoen Russen die nu in het buitenland woonden in de steek laten. De wereld diende respect te hebben voor de Russische staat en 'de Russische bevolking als grote natie'.

Volstrekt redelijke woorden, waar geen woord propaganda of iets dergelijks in staat. Het is een volkomen objectieve beschrijving van de werkelijke gebeurtenissen.
    Timothy Garton Ash heeft natuurlijk een heel andere kijk op de wereld. Voor hem zijn die gebieden die meer buiten Russische invloed en meer onder westerse invloed zijn gekomen voorbeelden va n verlichting en vooruitgang. En degene die de werkelijkheid constateert, is een naar persoon:
  De naam van deze irritante kleine man was, u raadt het al, Vladimir Poetin.

En wat doe je als je iemand waar je een hekel aan hebt en je hebt geen feiten voor handen om je hekel te rechtvaardigen: dan ga je hem besmeuren:
  Voor de zin die ik met bevolking vertaal, gebruikt het Duitse transcript 'volk'. Poetin scheen en schijnt er een 'völkische' definitie op na te houden.

En lees voor 'völkische' natuurlijk "nazistische".
    Die Timothy Garton Ash is een bijzonder vies mannetje, dat bij een televisieoptreden bleek van het type Hiep Hieper te zijn: bijzonder zenuwachtig dus met een actief slecht geweten. Niet geheel verwonderlijk, want deze Timothy Garton Ash verklaarde zich ook voor de oorlog tegen Irak, waarvan hij dus later, toen het fout bleek te zijn gegaan, in het openbaar spijt kreeg.
    Tja ...
    Overigens: dit artikel verscheen ook op de website van de Volkskrant, waarvan dit hierboven de weergave is. Op die website kan men ook reacties plaatsen. Dit waren slechts een paar ervan, in korte opeenvolging:
  Aleksander  -  22/07/14 07:34
"Rusland, vindt Poetin, heeft de verantwoordelijkheid alle Russen in het buitenland te beschermen". En wat is het probleem? De VS voelen zich geroepen iedere wereldburger waar dan ook ter wereld te "beschermen" (mits het de belangen van de VS dient uiteraard) & niemand die daar wat van durft te zeggen.
 
BoertjevanBuuten  -  22/07/14 06:38
Allemachtig, laat ik nou altijd gedacht hebben dat polemoloog en Oost-Europadeskundige dr. Remco Clavan de een uitvinding was van Koot en Bie. Maar hij bestaat dus echt!

Jan Verheul  -  22/07/14 02:35
Ach, mijnheer Ash, er zijn wel ergere dingen dan een politicus die vindt dat hij verantwoordelijkheid heeft voor mensen die dezelfde cultuur en historie hebben als hij. Neem nu het PNAC Report uit 1997 waarin 'Amerikaanse' opstokers voorschrijven hoe Amerika moet bewapenen om straks twee oorlogen tegelijk te kunnen voeren! En als U goed kijkt, mr Ash, ziet U dat ze woord houden. Rusland is een van hun slachtoffers. Hier leest U wat ze wèrkelijk van plan waren, al in 1997: http://tiny.cc/5fidjx

Gehakt, maken ze, de mensen met enig gezond verstand, van de "deskundige" ... Maar ja, daar zal hij weinig van leren want in de reguliere media worden ze niet weersproken.

Verrek ... Dat is nou toevallig ... Denken we weer eens aan deze verzameling en is het weer naar aanleiding van Timothy Garton Ash, de tuinkabouter met de Joodse levensvisie. Aanleiding: de smadelijke nederlaag die Joden en Joodsisten in Amerika hebben geleden onder de hamerslagen van Donald Trump. En de rest van de westerse wereld voorspelt niet veel  beters voor ze, voorlopig (de Volkskrant, 26-01-2017):
  'Tijdperk van nationalisme'

In The Guardian een sombere bespiegeling van de Britse historicus Timothy Garton Ash over de gevaren van het tijdperk van nationalisme dat de wereld nu is binnengetreden. Hier enkele citaten:

'Donald Trumps binnenkomst in het Witte Huis weerspiegelt een breder fenomeen: een nieuw tijdperk van nationalisme. ...'

Ja ... Niets ergers voor Joden en hun hulpjes als nationalisme. Grenzen, socials gedrag, jacht op parasiterenden ...
  In deze wereld van elkaar versterkend nationalisme zullen zowel de relatieve macht en de interne coherentie van het Westen geërodeerd worden aan beide kanten van de Atlantische Oceaan.

Dat 'relatieve macht en de interne coherentie'staande voor de dominantie van de Joden en door Joode ideeën gedomineerde politieke-corrrectheid, die geen grotere waarden kent dan gekleurde immigranten en gekleurde nog-niet mmigranten.
    En wat doe je dan:
  Vanwege hun aard zijn nationalismes gedoemd vroeg of laat met elkaar te botsen. Verreweg de meest gevaarlijke van deze potentiële botsingen is die tussen China en de VS. Het risico van een ongelukkige zee of luchtconfrontatie rond de Zuid of Oost Chinese Zeeën is te groot om te negeren. En dan wordt de vraag: beschikken Trump en Xi over de wijsheid, het staatsmanschap, het goede advies en de binnenlandse speelruimte om een stap terug te zetten van het ravijn? Dit is waar Trumps karakter een zwakte kan blijken.'
    'Nee, ik voorspel geen Derde Wereldoorlog. Maar een 21ste eeuwse variant van de Cuba Crisis? Heel goed mogelijk. Dus laten we geen illusies koesteren. Het wordt een gevaarlijke rit de komende jaren, en we kunnen ons daar maar beter op voorbereiden.'

Dan ga je dreigen met oorlog.

En nog zo'n eigenaardig toeval: één van de "deskundigen" die ook dezer dagen langskwam en overgeslagen was, was ene Robert Kaplan. En laar die naam nu helemaal aan het begin van deze verzameling staan ... Die Kaplan was te gast bij een net zo neoliberaal en politiek-correct medium als de Volkskrant: het NPO'se Nieuwsuur uitleg of detail (  20-10-2017, na 23:22 min. ). In een een-tweetje met nog een andere rabiate neoliberaal Twan Huys, of Twan HuySS zoals GeenStijl hem is gaan aanduiden. Kijk en en zoek niet verder (het is sprekend Ischa Meijer): die is hartstikke Joods - zo zijn we toch weer op fifty-fifty voor deze episode.


Naar Sociologische krachten , of site home .

6 aug.2014