Sociologische begrippen: media, corruptieEen aanhef van een buurverzameling gebruikend: Als je mensen in de media zou vragen of er sprake is van corruptie, zal je ongetwijfeld een overdonderend "Nee!" te horen krijgen
. Misschien dat na een moment van bezinning er wel één of twee iets zouden
toegeven, maar die verdrinken volkomen in het koor van de anderen. Maar net als bij vrijwel al dit soort zaken wordt de toestand totaal anders zodra er het nader gaat bekijken - verandert van een algemeen in een specifiek punt. En dan gaat kijken naar hun oordeel over die specifieke zaken. Van die zaken zijn er oneindig veel. ... En pas hier moet er afgeweken worden van de aanhef die als eerste gebruikt is bij Media, klassenstrijd, pedofilie
. Omdat het dan verder gaat over specifieke
maatschappelijke zaken aangaande die klassenstrijd. Of de maatschappelijke
tweedeling, om het eufemisme te gebruiken. En het hier verder gaat met een
specifieke zaak aangaande de corruptie van de media.En waar de eenzijdige benadering van de maatschappelijk tweedeling eigenlijk ook al doodgewoon corruptie is, ten opzichte van een meer neutrale beschouwing van de maatschappij en nog meer ten opzichte van een meer morele beschouwing van de maatschappij, gaat het in deze verzameling om een meer directe vorm van corruptie, namelijk waar ook het directe persoonlijke belang om de hoek komt kijken. De voorgaande zaken waren ook wel volkomen gemotiveerd door eigenbelang, maar het werd gespeeld via het groepsbelang. Het belang van de bovenste derde van de maatschappij. Net zoals in de meest van dit soort situaties, is de aanleiding voor de onthullingen een geval van "over de schreef gaan". Dat wil zeggen: het verschijnsel is er al heel lang, maar niet opvallend genoeg om tot een reactie te leiden - een proces bekend onder diverse namen, zoals het Anglicisme "tipping point", of meer formeel: "grenswaarde" 
. Hier is het geval, in een paar stadia - het gebeuren zelf stamt van het
weekeinde, dus de eerste berichten zijn op het internet
(Volkskrant.nl, 18-04-2015, door Susanne Geuze):
Op zich al ruim voldoende voor enige ophef. Maar normaliter zou het toch geen issue worden. Daarvoor zijn er verzwarende omstandighden nodig. De eerste: het geval van de salarisstijging voor bankdirecteuren ligt, na de economische crisis mede veroorzaakt door bankdirecteuren, gevoelig. En door die gevoeligheid moesten ook de politici die grotendeels tot helemaal achter dit soort mensen en hun wereld staan, dat wil zeggen: alle grotere politieke partijen behalve SP en deels PVV => , zich roeren uit angst voor stemmenverlies aan SP en PVV. En er was nog een tweede verzwarende omstandigheid:
En er was nog een derde:
Die derde is natuurlijk degene waar het om gaat. En bij de tweede is het de kern: de ene bezigheheid is strijdig met de andere, die van de wrkzaamheden als journalist. Voor een journalist geldt natuurlijk dat er niet alleen geen sprake mag zijn van belangenverstrengeling, maar ook niet van de schijn van belangensteverstrengeling. Omdat het zijn autoriteit als neutraal berichtgever ondermijnt. En dat laatste is het probleem: daar is in de journalistiek absoluut geen sprake van. Zie al die andere specifieke onderwerpen zoals de al genoemde "maatschappelijke tweedeling". Maar daarin valt het dus niet genoeg op. Of om heel precies te zijn: degenen die het moet opvallen, staan qua belangen aan dezelfde kant als de journalistiek. Het eerste bewijs van hoe gewoon de corruptie is, stond al in dit artikel:
Dat hij niet beseft hoe fout hij is geweest, is te dol voor woorden. Het vervolg, dit keer goed genoeg geacht voor een bericht in de krant - eerst even de eerste relevante delen achter elkaar (de Volkskrant, 21-04-2015, door Susanne Geuze):
Goed, een neutraal lijkende start. Maar die srtart is slechts "neutral lijkend", door de stroom corrumptieve berichten en de corrumptieve houding van de media in het algemeen. De clou zit in de term 'schnabbelen'. Bedoeld als neutraal woord voor het verschijnsel dat journalisten bijverdienen met ander werk. De waarheid daaromtrent is bijzonder simpel:
En verdediging als "Ik heb nog nooit met deze instelling te maken gehad" is volkomen ongeldig: je weet namelijk nooit wat er in de toekomst dienaangaande gaat gebeuren. En ook nog: je weet nooit waar er een indirecte overlap is tussen de twee gebieden van belangen. De waarheid is dus simpel: ook in een eroep als journalist, net als bij rechters, is iedere activiteit die in welke mate dan ook buiten het strikt belangenvrije valt, verboden. Zelfs een liefdadigheidsvereniging kan een juridisch conflict krijgen. Oftwel: ook de subkop ...:
... zit er volkomen naast: die grens is dus volkomen scherp gedefinieerd - door bijvoorbeeld Huub Evers. Wat er niet scherp is, is de journalist die dit opschrijft: die is, al dan niet potentieel, corrupt. Plus zijn hele omgeving die niet opmerkt dat de specifieke journalist die dit noteert, en de term 'schnabbelen', een daad van corruptie pleegt. De waarheid is simpel en sterk, en de emotie van het eigenbelang is nog veel simpeler en oneindig veel sterker. Meteen maar het ultieme voorbeeld uit het artikel:
En dit dus uit de mond van iemand die geacht kan worden als buitenwacht die normen te bewaken. En ook in het bericht, een aantal voorbeelden tot welke ontsporingen het "schnabbelen" al heeft geleid:
Geen kleine indiscreties, maar regelrecht keiharde corruptie. Als regel:
Keiharde corruptie. Er is geen instelling of bedrijf te bekennen die dit soort bedragen kan uitgeven dat niet een of ander maatschappelijk belang heeft, waarvan je niet kan voorspellen of het al dan niet de burelen van de genoemde heren passeert. Keiharde corruptie. Die slechts om één enkele reden niet als keiharde corruptie geregistreerd is, en die is dat degenen die dat zouden moeten doen allemaal in hyet "het complot" zitten - allemaal dezelfde belangen hebben. Dus: de media zelf plus alle instituties daaromheen, zoals professoren en dergelijke in de journalistiek en dergelijke. Allemaal corrupt. Ook de zogenaamde "echte neutralen" zoals die van het "neutrale" NOS Journaal (de Volkskrant, 22-04-2015, ingezonden brief van Jaap van der Ploeg, oud-journalist NOS-Journaal, Amsterdam
De in de aanhef van deze verzameling genoemde uitspraak: "Wij zijn beslist niet corrupt". In wat andere woorden. Een leugen. Kijk maar:
Precies: "Wij zij niet corrupt, maar wij moeten wel onze corrupte dingen kunnen blijven doen". Natuurlijk gepaard gaande met voor wie oplet makkelijk detecteerbare leugens:
Klopt. Maar dan moeten ze maar een niet-saaineus vinden die geen journalistiek werk doet. Een beroeps-niet-saaineus. En dus totaal geen argu,ment slaande op deze discussie.
En nog opzichtiger volkomen fout: Twan Huys presenteert Nieuwsuur, en die baas is misschien de volgende in een bedrijfsschandaal waarover hij moet berichten. De voormalige Journaal-man bewijst dat zelfs op de burelen van de het NOS Journaal, de sfeer volkomen corrupt is. Ergens logisch, want daar doet men voortdurende aan corrupte berichtgeving, zoals de stroom leugens in het kader van de Koude Oorlog , of
de oorlog die de islam tegen ons voert.
Maar het schrijnendste bewijs van de totale corruptie kwam van een andere reageerder (de Volkskrant, 22-04-2015, ingezonden brief van Job de Haan, Amsterdam, docent journalistiek):
Dank u wel. En dat is dus pas nummer twee die de regels kent en toepast. Die meneer Jeroen Smit dient, net als Fons de Poel, onmiddellijk ontslagen te worden. En de rest moet onderzocht worden, en zonodig hetzelfde lot delen. Er zijn genoeg werkloze journalisten, en lullen kunnen ze bijna allemaal. Het feit dat dat ontslag van prof. drs. Jeroen Smit niet gaat volgen, bewijst voor eens en altijd, of tot bewijs van het tegendeel is geleverd, dat de hele media-omgeving volkomen corrupt is. Behalve dus op die plekken waar expliciet het tegendeel blijkt. Naar waarneming van deze redactie komt alleen GeenStijl daarvoor in aanmerking. Maar die vullen een groot deel van hun berichten dan ook met de corruptie van politici en andere media. Zoals het NOS Journaal 
(even een paar linkjes van de snelle zoekactie "NOS jorist" - meer voorraad
zelf aan te boren - probeer ook eens "Gelauf" en "Laroes").
Eén van de grote corruptelingen, want politieke-correctheid ís corruptie, gaat in het openbaar vierkant achter zijn collega staan (de Volkskrant, 25-04-2015, rubriek Medialogica, door Jean-Pierre Geelen):
Er ook dus niets van begrepen: het gat niet om de belangen van de delenermsaan die congressen, maar die vn de kijker. De Nederlandse burger. Die zijn de enigen die tellen.
Een leugen: het ging om het bijklussen. Niet om de roem.
Het aloude schuldleggen bij de boodschapper.
Een leugen. Direct of indirect. Ten eerst moet hij dan die codes laten zien en laten zien waar zijn eigen handtekening staat, en zelfs als dat ooit gebeurd is, zijn ze door niet-gebruik volkomen versleten en vergeten. Dus bestaan ze de facto niet. En is het tijd voor nieuwe en betere.
Een leugen. Dit is hetzelfde als "verkeersregels helpen nauwelijks". Een leugen die blijkt zodra je ze afschaft. Dan gaat iedereen zijn heilige gang en ontstaat er een puinzooi. Op ogenblik gaat in de media iedereen zijn heilige gang, en het is allang een puinzooi. Burgers die tegen vrije-immigratie zijn komen niet aan het woord. Maar dat is wat mensen als Jean-Pierre Geelen en collega's willen, want die rotzooi stelt ze in staat hun politiek-correcte pro-vrije-immigratie en andere leugens te verkondigen.
Inderdaad. Die drang is heel groot. Dus fopmaatregelen als "Schnabbelregisters" gaan niet werken. Wat wel werkt: een verbod op iedere nevenactivitiet op straffe van onmiddellijk ontslag, en een onafhankelijk door de burgers gekozen orgaan dat toezicht houdt. Zodat de belangen van de gewone burgers die tegen vrije-immigratie zijn ook aan het woord komen. Naar Sociologische krachten 
, of site home
 .
|