Het allochtonen en moslim debat, 2006
Met alle evenementen zoals beschreven in Allochtonendebat okt. 2005
 , hoopt een verstandig mens
dat er nu eens een langere pauze in alle debatten rond allochtonen, migranten,
cultuurverschillen, enzovoort, zou komen. Tevergeefs. De rel in de loop van het
begin van 2006 gegroeid rond de cartoons die de redactie al had gedetecteerd als een
interessante kwestie in oktober 2005
, heeft dusdanige proporties
aangenomen dat er ook hier wel op ingegaan moet worden; voor wie nieuwsgierig is
naar alle cartoons, zie hier
 .
Voor de chronologie, zie hier
.
Waar het uiteindelijk allemaal om gaat is natuurlijk simpel: wat is
belangrijker: de seculiere westerse staat of religieuze beginselen. Het is
namelijk niet mogelijk in de seculiere westerse staat gedrag af te dwingen,
anders dan door wetten. Alle beroepen van religieuzen, moslims in dit geval, tot
beperking van niet-gewelddadig gedrag, beledigingen noemt men het meestal, zijn
natuurlijk volkomen vrijblijvend, tenzij men wetten wil, of dreigt met
buitenwettelijk geweld. En wetten die beledigingen verbieden zijn fundamenteel
in strijd met de westerse seculiere staat, omdat het voor beledigingen
onmogelijk is objectiveerbare normen of grenzen vast te stellen - iedereen kan
een beroep doe op een gevoel van ernstige belediging. En zou men het proberen,
loopt men onmiddellijk vast op de eis van consistentie: dan moet ieder vorm van
belediging aangaande religieuze zaken verboden worden, en aangezien de heilige
boeken van zowel judaïsme, christendom als mohammedanisme vol staan met
afkeuringen en beledigingen aan anders-gelovigen en vooral niet-gelovigen, zou
er ook onmiddellijk een verbod op het verspreiden van deze godsdiensten
afgekondigd moeten worden.
Onderstaand eerst de weinige bronnen van islamitische afkomst, waarvan twee
niet-Nederlandse, die dit het aspect van eenzijdigheid van de moslimattitude
tegenover cartoons en belediging in het algemeen toelichten (hierbij geldt de
algemene informatieregel dat deze drie critici uit eigen bron geloofwaardiger
zijn dan de miljoenen meelopers
 ) (de Volkskrant, 06-02-2006, door Irshad Manji, gastonderzoeker aan Yale
University
):
En (de Volkskrant, 11-02-2006, door
Nahed Selim, tolk en publiciste):
En (de Volkskrant, 04-02-2006, door Fouad Laroui, schrijver):
Met deze drie artikelen zijn alle excuusbieders en
andere moslim-apologeten onthuld als hypocriet (ze doen zich voor als heilig,
maar zijn in hun pleidooi voor excuses eenzijdig, en zijn dus schijnheilig),
contraproductief (het sterkt de moslims in hun eenzijdige verontwaardi-ging) , en
gevaarlijk voor de toekomst voor de seculiere, vrije, westerse democratie. Voor
meer artikelen over deze zaak, zie hier
.
Voor de volgende kwestie halen we eerst een stuk uit Allochtonendebat okt. 2005
aan:
| |
Het is duidelijk dat er een objectief probleem is tussen allochtonen en
autochtonen, zie hier
. Een objectief probleem is iets waar beide iets aan kunnen doen, en een
objectieve oplossing gaat uit van het uitgangspunt dat degene die het meest
bijdraagt aan het probleem, ook het meest moet doen aan de oplossing. Het
slechtste dat een van de partijen kan doen is te stellen dat de schuld volledig
bij de andere partij ligt, als dat niet waar is. Dat is wat de Marokkaanse
leiders [zie hier
, red. IRP] doen. Daarmee zeggen ze tegen hun groepsgenoten:
jullie worden ten onrechte minder behandeld dan de rest van de bevolking. Die
groepsgenoten worden daar begrijpelijkerwijs boos om, een gevoel dat vooral
sterk en groeiende is bij allochtone jongeren. Bij een continu bereik van
boosheid, zijn daar ook zeer bozen bij. Door hun boosheid te sterken, drijven de
Marokkaanse leiders, gewild of ongewild, sommigen van hen over de grens die we
beschrijven als radicalisme en extremisme, naar een gebied waar ook aanslagen
gepleegd kunnen worden. Maar dat is slechts een extreme uiting van een in
principe groter gevaar, namelijk een gevoel van vervreemding en vijandschap
tussen grote delen van de bevolking, iets dat in het kader van de
discussie over de bommenleggers in Londen (dit deel is geschreven augustus
2005) door David Rieff besproken is als het gevaar dat we de moslims als vijfde kolonne kunnen gaan
beschouwen
. Tenzij, zo schrijft hij, de moslimleiders iets duidelijks doen (wat
ze zouden kunnen doen staat bijvoorbeeld hier
). De stukken van de Nederlandse Marokkaanse intellectuele
woordvoerders doen wat dat betreft het ergste vrezen. |
Het geuite vrees van het vormen van een vijfde colonne begint enige
bevestiging te krijgen, zie onderstaan de bron (de Volkskrant, 06-02-2006, column door
Arie Elshout
Dit artikel beschrijft wat betreft het "toegeven" aan de
moslims wat op meerdere andere plaatsen is geschreven. Dit aspect van het
bestaan van een moslim vijfde colonne kan dus min of meer als bewezen worden
beschouwd.
Een bijkomend aspect wordt hieronder beschreven (de Volkskrant, 26-01-2006, column door Marcel van Dam):
Een opmerkelijk stuk, omdat Van Dam in zijn ijver om
allochtoon asociaal gedrag te excuseren een aantal eerdere stellingnames
verlaat. Ten eerste erkent hij dat er een culturele strijd is: geen 'social
defeat' zonder social struggle, en dat laatste is hier natuurlijk een
cultural struggle. Ten tweede stapt Van Dam hier kennelijk van zijn
cultuurrelativisme af, omdat de Marokkaanse jeugd iets voelt wat er kennelijk
is: een social defeat in de cultural struggle, dus de Marokkaanse
cultuur delft kennelijk het onderspit in relatie tot de westerse (wat natuurlijk
een open deur is, want andersom was, zaten de westerlingen als gastarbeider in
Marokko, maar dat is een kleren van de keizer verhaal). Ten derde bevestigt Van
Dam zijn eerste conclusies door de stellingname dat de asociale Marokkaanse
jeugd niet op gedrag moeten worden aangesproken, maar op hun geestelijke lijden,
ze behoeven 'behandeling, therapie en training'; dat gaat niet over problemen
met functioneren in een baan, dat gaat over problemen met geestelijk
functioneren in een hoogontwikkelde maatschappij in het algemeen. Over die
'behandeling, therapie en training' zich Van Dam nog het volgende:
De aanpak die Van Dam voorstaat is dus die van de zachte
sector uit de jaren zestig en zeventig, zie Halsema. Middels is de theorie van
de psychologische therapie verder ontwikkelt, en is bekend dat beste werkende
therapieën die zijn die de cliënt in heldere, verstandige, taal aanspreken wat
betreft de aard van hun kwaal en de oorzaak ervan, zoals cognitieve therapie. Er
is geen enkele reden om aan te nemen dat wat geldt voor het individuele geval,
ook niet zou gelden voor een grote verzameling individuen. De Marokkaanse jeugd
moet dus als eerste helder en duidelijk verteld worden wat de oorzaak is van hun
problemen, en zoals nu ook Van Dam weet: dat komt door de verhuizing van een
simpelere, stilstaande cultuur, naar een hoogontwikkelde, vooruitstrevende
cultuur. De behandeling moet geschieden in het kader van deze kennis, dat wil
zeggen, dat Marokkanen duidelijk wordt gemaakt dat hun achtergebleven positie
het gevolg is van dit feit, en nauwelijks een enkele andere. En als derde: dat
de asociale daden die ze plegen, dus uiteindelijk volkomen hun eigen
verantwoordelijkheid zijn. En ten vierde, dat als ze iets aan hun leven willen
veranderen, dat ze als eerste hun eigen leven, hun eigen houding, hun eigen
geest moeten veranderen. Precies zoals Dr. Phil zegt: "To improve your live,
you can best improve yourself." En: "Don't complain about your problems
from the past, think what you can do to improve your live and actions now -
enzovoort
.
Tenslotte: als het werkelijke is zoals door Van Dam beschreven, dan moeten
Marokkanen inderdaad als aparte culturele groep gezien blijven worden gedurende
langere tijd. En bovendien een groep die, om vreedzaam te kunnen samenleven,
vormen van therapie nodig hebben. En bovendien een groep die haar culturele
loyaliteiten buiten ons eigen land heeft liggen. een bevestiging van de
omschrijving van Marokkanen als deel van de culturele vijfde colonne.
Voor een volgende bevestiging van de culturele kloof, zie hieronder (de Volkskrant, 11-02-2006, door Naima Azough, Tweede-Kamerlid voor
GroenLinks
Azough stelt hier vele misverstanden ten toon. Ten
eerste dat het ooit anders is geweest dan dat er fundamentele verschillen
bestaan tussen de moslimwereld en de westerse wereld. Het misverstand is
ontstaan omdat gedurende enkele tientallen jaren in de westerse pers geen uiting
aan die verschillen is gegeven, deels uit beleefdheid, deels uit taboe en
censuur. De neiging tot beleefdheid is grotendeels verdwenen met de steeds
sterkere uitingen van moslim wangedrag, in binnen- en buitenland, en toen het
taboe en de censuur waren doorbroken, kwam alleen de werkelijkheid boven de
schijn uit. Kortom: het westen is inderdaad fundamenteel antimoslim.
Het tweede misverstand is dat het fundamentele anti-moslim zijn van het westen
een probleem is. Dat is het niet, want de moslimwereld is op precies dezelfde
manier fundamenteel anti-westen. In beide gevallen gaat het doodgewoon om de
opvatting dat de eigen waarden beter zijn, en dat de ander beter af zou zijn als
hij zijn eigen waarden zou opgeven. De moslimwereld vind dat noodzakelijkerwijs
uit hoofde van zijn religieuze overtuiging, de westerse wereld (voornamelijk)
uit hoofde van zijn materiële ontwikkeling.
Het derde misverstand is dat het westen van de moslims zouden moeten houden.
Dit is de reinste vorm van onzin. De enige verklaring van deze uitspraak ligt in
psychologische behoeftes van de schrijver. Liefde voor moslims is even onzinnig
als liefde voor christenen. Er zijn in dit opzicht slechts twee groepen: de
gelovigen, die van hun groep houden, en de anders- en niet-gelovigen, die
hoogstens tolerantie, maar vaak een afkeer hebben van die groep. Liefde voor
anders-gelovigen is een niet bestaand begrip - er bestaat alleen liefde voor
eigen-gelovigen.
Uit het laatste misverstand is de rest van de inhoud van het artikel van
Azough te verklaren: het is een klacht van iemand die zich op een emotioneel
punt miskend voelt, en als gevolg daarvan als moslim haar geloof is 'gaan
herwaarderen', dat wil zeggen, dat ze er zich in gesterkt wil voelen. Helaas is
dit niet zomaar iemand, maar een lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal, en
gewild of ongewild, een woordvoerder voor haar groep, een groep waarbij dezelfde
verschijnselen ook al waarneembaar waren.
Een aardig punt hierbij is de vraag wanneer ze zich niet in haar geloof zou
willen versterken - je zou denken dat steun van buiten ook versterkend werkt
voor het geloof. Weerstand van buiten dus ook, en men moet dus concluderen dat
wat er ook gebeurd, Azough gesterkt wordt in haar geloof. Dat klopt met wat
waargenomen wordt bij vele moslims in Nederland, en andere landen waar ze naar
geëmigreerd zijn, en die sterkere moslimisering, het juiste woord is eigenlijk
fundamentalisering, is dus kennelijk een natuurlijk gevolg van de emigratie, van
het leven in een andere cultuur.
De les die hieruit getrokken kan worden is dat het niet de behandeling van de
moslims is die de aanleiding vormt voor problemen, maar hun aanwezigheid. Daar
waar die aanwezigheid ook gepaard gaat met asociaal, en gezien het voorgaande,
dus ook anti-westers gedrag, is die aanwezigheid van een zich fundamenteel
niet-thuisvoelende groep die vijandigheid ten toon spreid, een groep die
bovendien een miljard groepsgenoten buiten onze grenzen heeft, niet anders te
omschrijven dan als een vijfde colonne, zie ook Marokkaanse leiders
.
Tenslotte: de constatering van Azough dat alleen met een eerlijk debat
vooruitgang kan worden geboekt is juist. Het bovenstaande maakt deel uit van die
eerlijkheid. Nu de moslimkant nog. Aan hen de vraag naar de eerlijke erkenning
dat ze zich vanuit hun geloof en cultuur beter voelen, dat ze zich miskend
voelen omdat dat wij dat niet vinden, en dat ze zich gekwetst voelen omdat zij
zich hebben moeten "verlagen"om naar onze cultuur te komen, ten einde zich
materieel het hoofd boven water te houden. Dit is het social defeat van
Van Dam, en zoals ook daar gesteld, de enige kans op snellere verbetering is dit
onder ogen te zien.
De cartoonskwestie heeft ook geleid tot een bredere discussie over de culturele
waarden en verschillen. Vanwege de breedsprakigheid ervan staat deze op een
aparte pagina
.
Bij het terugwerken in het archief kwamen een
aantal stukken tevoorschijn die bij elkaar een samenhangend beeld vormen van de
stand van zaken in het allochtonendebat. We beginnen met twee vragen:
De Volkskrant, 09-02-2006, rubriek Gemengde berichten door Martin Sommer
Zachter spreken
De Nederlandse pers houdt zich kranig tijdens de cartooncrisis. Een bedrieglijke
normaliteit. Want het afdekken zit ons in de genen.
... Dinsdag ontrolde zich in de Haagse zaal Concordia ons voorland,
tijdens een debat over het thema 'het mag wel, maar moet het ook?' Boze moslims
in de zaal waren gauw klaar: het is fout om tekeningen van de profeet te maken.
Daar stelde de Haagse PvdA-wethouder Marnix Norder een ingewikkeld verhaal
tegenover. Ja, de islam moet emanciperen en de confrontatie aangaan. Wat dat dan
is, de confrontatie aangaan, bleef in de hanebalken van Concordia hangen. Wel
duidelijk was dat Nederland niet langer de boerenkool-met-worst-samenleving is
van de jaren vijftig. We moeten met nieuwe Nederlanders rekening houden.
Ik begreep dat Monty Python nog wel zou mogen. En de
Duivelsverzen? De wethouder wilde niet oordelen over een boek dat hij niet had
gelezen, zei hij. Ik ben bang dat hij niet eens in de gaten had hoe hij op dat
moment een steunpilaar onder de liberale democratie wegtrok. ...
In Concordia riep een oudere heer: 'Hoe is het hier in 2020?' Hij haalde de
microfoon niet en schuifelde mopperend naar de uitgang. Het was wel de
belangrijkste vraag van de middag.
De Volkskrant, 13-02-2006, column door Kader Abdolah
Wie zijn ze?
Iedereen dacht dat het afgelopen was met de cartoonstorm en dat de rust zou
wederkeren, maar in plaats daarvan laaide het weer in alle heftigheid op. En
zoals het er nu naar uit ziet, zal het ook nog wel een tijdje zo doorgaan. Een
aantal wraakzuchtige geesten uit de moslimwereld wil uit vergelding kwetsende
cartoons over de Holocaust printen.
Deze dagen staan er foto's van gewelddadige moslimmannen in
de kranten. Er was er één waarvan ik schrok. Een boze bebaarde man die met een
grimmig gezicht, een wijd open mond met schuim in de mondhoeken en gebalde
vuisten Allaho Akbar riep, terwijl op de achtergrond rook en vuur uit de ramen
van de Deense ambassade steeg.
De moslims in Europa zitten tussen twee muren. Ze voelen zich
ongemakkelijk bij het vele geweld van die bebaarde mannen op tv. Wat is dit? Is
dit de islam? Zijn zij moslims?
Red.: Een belangwekkende vraag: Wie zijn zij? Abdolah gaat
door op de fanatieke 'baardmannen' die in Iran zitten, maar dat is niet zo
interessant. Interessant zijn de gewone moslims, die ook in Nederland zitten.
Daarover komen we voortdurend dingen te weten:
Uit: De Volkskrant, 18-02-2006, door Yasmine Allas, schrijfster
O, Allah, ik ben verliefd op een ongelovige man
Tussentitel: 'Je bent door vreemde, onreine handen aangeraakt, schaam je'
Offer je liefdesgeluk niet op voor de trots en eer van je gemeenschap, steekt
Yasmine Allas haar wanhopige vriendin een hart onder de riem. Een dialoog over
de keuze van het hart.
Red.: Gewone moslims zijn racisten.
Uit: De Volkskrant, 08-03-2006, door Janny Groen en Annieke Kranenberg
Islamitische popster strijdt met clip tegen moslimgeweld
‘Ik ben geen slet en ik maak zeker geen porno.’ De 28-jarige islamitische
popster Deeyah, ook wel de ‘Moslim Madonna’ genoemd, is niet langer van plan de
beledigingen die ze de afgelopen jaren naar haar hoofd kreeg geslingerd, te
slikken.
Uit pure woede is ze het gevecht aangegaan met de groep
moslimfundamentalisten die haar intimideert en bedreigt. Dat heeft zich vertaald
in de videoclip What Will It Be, waarin ze opkomt voor gelijke rechten
van moslimvrouwen. Dat heeft haar nieuwe doodsbedreigingen opgeleverd.
Red.: Moslims zijn gewelddadig.
De Volkskrant, 09-03-2006, tv-recensie door Wim de Jong
Evelien
... Daarna was het de beurt aan Ingeborg Beugel om een wat andere
werkelijkheid omtrent het moderne vrouwzijn in dit land aan de orde te stellen.
In Geloof, seks en (wan)hoop stelt de programmamaakster zich de vraag
waarom haar dochter zich de beledigingen ('hoer!') en het gegraai van jonge
Marokkanen en Turken moet laten welgevallen, en welke islamitische opvattingen
daaraan ten grondslag liggen. ...
Red.: Moslims zijn Nederlandse-vrouwenhaters.
Deze vormen van zich intern en externe vormen van zich
agressief afkeren van de Nederlandse maatschappij doet een nog fundamentelere
vraag rijzen:
De Volkskrant, 17-02-2006, recensie door Piet de Rooy
De samenleving als multiculturele barbecue
Tussentitel: Samenstellers van vijfdelig 'Cultuur en migratie' helpen ons
niet echt op weg
De grote vraag voor multicultureel Nederland is: willen de migranten echt
bij de samenleving horen? En: welke prijs wil die samenleving daarvoor betalen?
De cartoonkwestie stelt die vragen op scherp.
Red.: Dat ze hier willen wonen, is middels wel bekend. maar
dat gaat natuurlijk alleen over het materiële. Willen ze er ook bij horen, is de
fundamentele vraag. Hier een deel van het antwoord:
De Volkskrant, 13-02-2006, van verslaggevers
Reportage | PvdA-senator Eric Jurgens stoort zich aan te veel begrip voor
gekwetste religieuze gevoelens
'Rol Europese Unie bij cartoonrel kwalijk'
In het Amsterdamse debatcentrum De Rode Hoed werd zondag gedebatteerd over het
protest tegen de Deense spotprenten. Er was veel kritiek op de rol van de
Europese Unie.
De opstelling van de Europese Unie is 'kwalijk', zegt Eric Jurgens zonder
aarzelen wanneer hem wordt gevraagd hoe Brussel en hoe diverse Europese leiders
hebben gereageerd op de soms gewelddadige protesten tegen de spotprenten van de
profeet Mohammed in de Deense krant Jyllands-Posten. Hij heeft te veel
verontschuldigingen gehoord en een overmaat aan begrip voor gekwetste religieuze
gevoelens.
'Ik verwacht allereerst respect voor onze grondrechten, de EU
behoort pal te staan voor de vrijheid van meningsuiting', aldus de PvdA-senator,
die zich zowel in Nederland als op Europees niveau intensief heeft beziggehouden
met mensenrechten en de rechtspositie van de media.
Jurgens nam zondag deel aan een paneldiscussie over de
cartoonaffaire in het Amsterdamse debatcentrum De Rode Hoed. De druk bezochte
bijeenkomst werd gehouden in het kader van de maandelijkse debatserie de
Volkskrant op Zondag. Het panel, dat werd geleid door Volkskrant-redacteur
Martin Sommer, bestond verder uit Elsevier-hoofdredacteur Arendo Joustra,
journalist en schrijver Stephan Sanders, en de in Saudi-Arabië geschoolde
islamdeskundige Mohammed Cheppih. ...
De discussie spitste zich toe op de vraag of die speciale
consideratie inderdaad bestaat, en zo ja, hoe ver ze moet gaan. Cheppih betoogde
dat de profeet in het leven van de gelovige moslim een plaats inneemt die
niet-moslims nauwelijks kunnen bevatten. Sanders: 'Ik wil me door een
islamitische kennis graag laten overtuigen van zijn unieke, diepe liefde voor
Mohammed. Maar hij moet op zijn beurt leren aanvaarden dat het voor de
Nederlandse staat niet uitmaakt dat hij meer van Mohammed houdt dan ik van,
pakweg, de muziek van Bach.'
Volgens Jurgens moet het heil komen van een steeds grotere
mondigheid van Europese moslims, waardoor ze niet langer laten leiden door de
leerstelligheden uit het Midden-Oosten. Joustra: 'Het is te hopen dat er een
schisma ontstaat, dat we toegaan naar een euro-islam.' Maar Cheppih waarschuwde
dat de islamitische cultuur ook in Europa niet wezenlijk zal veranderen. 'Daar
kunt u zich maar beter bij neerleggen.'
Red.: De moslim, ook die in Nederland, heeft in zijn
leven een profeet die een plaats inneemt die de Nederlander niet kan bevatten,
en daar moeten de Nederlanders zich bij neerleggen. En de regels die volgen uit
de woorden van die profeet hebben dus kracht die de seculiere regels van de
Nederlanders overruled, en daar moeten we ons in schikken.
En dat geldt ook voor de culturele regels die met die moslims tezamen komen,
want pogingen om de uitwassen van die culturele regels te bestrijden, worden
gezien als diep grievend. Als de Nederlanders zich daar niet in schikken, zullen
de moslims (of de migranten of de allochtonen, hoe je het ook wilt noemen) hun
aantal gebruiken om de Nederlanders het laten behouden van hun andere culturele
gedrag, inclusief de asociale uitwassen en culturele dwingelandij, af te
dwingen, zie onderstaande:
De Volkskrant, 09-03-2006, door Mohamed Rabbae, oud-Tweede-Kamerlid voor
Groenlinks, oud-wethouder en voorzitter van het landelijk comité Genoeg is
Genoeg!
Nieuwe flirt met Pastors komt PvdA duur te staan
De migranten hebben een behoorlijk stempel op de gemeenteraadsverkiezingen
gedrukt. Dat is behalve aan de verdienstelijke rol van de linkse lijsttrekkers,
vooral te danken aan een vooraf uitgestippelde strategie van
migrantenorganisaties. Vorig jaar al hebben die in diverse steden de afspraak
gemaakt alles op alles te zetten om af te rekenen met het rechtse klimaat in
Nederland.
De afgelopen vijf jaar heeft rechts de migranten in het
algemeen en de moslims in het bijzonder continu in de hoek gedrukt. Voor het
eerst in de jonge geschiedenis van de migranten in Nederland hebben wij te maken
met een regering die bewust discrimineert, zowel in toon als in maatregelen.
Op lokaal niveau heeft Leefbaar Rotterdam een etnische
scheidslijn getrokken tussen de autochtonen en allochtonen. De Rotterdamwet die
een aantal wijken in de stad gesloten houdt voor arme mensen, doet denken aan
het apartheidsregime van Botha, vroeger in Zuid-Afrika.
Ook in Rotterdam immers, heeft de armoede voornamelijk een donkere kleur.
De combinatie Verdonk-Pastors heeft de migranten in het land
zowel materieel als emotioneel diep gegriefd. Dat Pastors om 'vijf voor twaalf
alsnog zijn excuses aan de moslims aanbood, baatte hem weinig. Een Marokkaans
spreekwoord zegt: 'De waterman moet je juist in de winter te vriend houden, want
in de zomer heeft iedereen hem nodig.' Of, zoals een migrant in Rotterdam
onlangs opmerkte: 'Zelfs olifanten hebben een goed geheugen, laat staan
migranten.'
De strategie van migranten om links te stemmen, heeft de PvdA
veel winst opgeleverd. Dit verplicht deze partij ernstig rekening te houden met
twee signalen.
Ten eerste: er moet een radicaal ander beleid komen ten
aanzien van armoede, werk, onderwijs en interetnische verhoudingen. Met de SP,
GroenLinks en hier en daar - zoals in Rotterdam - het CDA, is een dergelijke
aanpak mogelijk.
Ten tweede: Nooit meer Leefbaar Rotterdam in het college.
Dit zal Wouter Bos, die scherp let op alle signalen, niet ontgaan.
Blijft Van Heemst in Rotterdam toch flirten met Pastors, dan zal de PvdA dat
duidelijk merken bij de Kamerverkiezingen in 2007.
Red.: Voor de analyse, zie hier
. Dit is een opvolging van de al eerder gedane
oorlogsverklaringen
, en bij deze kunnen we dus stellen dat de culturele koude oorlog in Nederland
begonnen is. We kunnen dus eindigen we dus met de vraag waar we mee begonnen:
'Hoe is het hier in 2020?' Voor een suggestie van een antwoord zie onderstaande:
De Volkskrant, 06-03-2006, column door Arie Elshout
Wachten op rokjesdag
... De liberaal-democratische samenleving, nog niet zo lang
geleden beschouwd als het summum van de menselijke ontwikkeling, is in het
defensief gedrongen. De vanzelfsprekend-heid waarmee religiekritiek werd
geaccepteerd, brokkelt af. Minister Van Ardenne van Ontwikkelingssamenwerking
hekelde pas in een Arabische krant 'de seculiere neiging om religie te
veronachtzamen of zelfs denigrerend te behandelen'. Ze had zich met name
gestoord aan het kabaal dat de 'fundamentalistische secularisten' maakten in de
cartoonaffaire. Volgens haar laten die zich vaak leiden door vijandigheid jegens
andere culturen en religies.
Het is kritiek op de religiecritici - volgens de regels van
het democratisch spel moet dat kunnen. Maar de CDA-minister gaat een stap te ver
als zij de houding van de 'fundamen-talistische secularisten' omschrijft als
niet alleen betreurenswaardig, maar ook 'intrinsiek gevaarlijk'. Zo gesteld, zie
je andersdenken niet louter meer als opponenten in het maatschap-pelijk debat,
met wie je argumenten wisselt, maar dan probeer je ze te diskwalificeren als
lieden die er zulke gevaarlijke denkbeelden op nahouden, dat het voor het behoud
van de lieve vrede beter is dat ze zwijgen. Einde debat, begin zelfcensuur.
Inmiddels valt objectief vast te stellen welk een
intimiderend effect er uitgaat van brandende ambassades, tientallen
'cartoondoden' en een vermoorde filmmaker. Submission is nooit meer
vertoond, cartoonisten zijn hun onbevangenheid kwijt, theatermakers
verontschuldigen zich bij voorbaat dat ze niet de bedoeling hebben moslims te
kwetsen. En het wrange is dat het geweld, dat aan deze ontwikkeling ten
grondslag ligt, niet de islamitische godsdienstfanaten wordt aangerekend, maar
hun critici. Zie ook Van Ardenne. In haar artikel is zij het verreweg het
strengst voor de door haar gelaakte 'secularisten'.
Die neiging de schuld in eigen kring te zoeken, zien we vaker
in liberale samenlevingen. Vanuit de lange traditie van maatschappijkritiek als
onontbeerlijk bestanddeel van een gezonde, goed functionerende democratie, komt
in het publieke debat het accent al snel te liggen op eigen tekortkomingen en
gebreken. Terwijl de bijdrage van de moslim-fanatici aan de discussie over de
grenzen van de vrijheid van meningsuiting bestaat uit lucifers en benzine, put
men zich hier uit in zelfonderzoek en kijkt men in uiterst genuanceerde
verhandelingen hoeveel engelen men op de punt van een naald kan stapelen.
...
Vijftien jaar later slaat in het Westen opnieuw de twijfel
toe, nu het geconfronteerd wordt met de politieke islam en het probleem hoe
miljoenen immigranten uit andere culturen te integreren. Misschien moeten we ons
meer beperkingen opleggen bij de uitoefening van het recht op vrije
meningsuiting. Misschien moeten we meer geduld hebben in de strijd tegen
vrouwenonderdrukking en de symbolen daarvan. Misschien is de open samenleving
toch niet zo ideaal als we dachten en moeten bandeloosheid en goddeloosheid
bestreden worden met meer orde en tucht. Misschien is het toch niet zo'n goed
idee ruim baan te geven aan de vrije markt en is het weer tijd om haar te
beteugelen, zo heet het.
Soms komt de boodschap uit onverwachte hoek. In Parijs werd
vorige week de mode voor de komende winter gepresenteerd. Zij stond in het teken
van kuisheid, soberheid en jezelf bedekken. Volgens de moderedactrice van de
Volkskrant is dit waarschijnlijk vooral een reactie op al het bloot van de
afgelopen jaren. Al werd hier en daar voorzichtig gesproken over de invloed van
de islam, onder meer door de International Herald Tribune, die sprak van
de 'moslimisatie van de mode'. ...
Red.: Het lijkt wel of Arie Elshout helderziend is:
Uit:
De Volkskrant, 11-03-2006, van verslaggever Willem Beusekamp
Oorlogsmonument met kruis ergert moskeeën, dus stadsdeel ruimt
het op
Het Amsterdamse stadsdeel De Baarsjes heeft tevergeefs geprobeerd de
geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog te herschrijven. Vrijdagmiddag maakte
het stadsdeelbestuur in allerijl een besluit ongedaan, waarmee een klein
herdenkingsmonument, een kruis, moest wijken wegens de gewijzigde etnische
samenstelling van de buurt.
Moskeeën hadden zich gestoord aan het ‘christelijke symbool’.
Omdat het kruis, opgedragen aan de tussen 1940 en 1945 gesneuvelde
buurtbewoners, tijdelijk moest wijken voor de bouw van de Turkse Westermoskee,
was besloten het monument in de toekomst naar een andere plek over te brengen.
Het kruis, thans opgeslagen bij de gemeentelijke reiniging
van De Baarsjes, wordt teruggeplaatst. ...
‘We hebben het volstrekt verkeerd ingeschat en blijkbaar een
open zenuw geraakt’, zegt Jan Voetberg, CDA-politicus en voorzitter van het 4-5
mei comité in het stadsdeel. Nadat het besluit eerder deze week bekend was
geworden, werd het stadsdeel volgens een persverklaring overstelpt met ‘vele
verdrietige en boze reacties uit het hele land’.
Volgens Voetberg waren het niet alleen de moskeeën die moeite
hadden met het christelijke symbool, aanvankelijk de Pakistaanse moskee, gevolgd
door de Turkse en Marokkaanse.
De synagoge, zegt Voetberg, had zich achter de moskeeën
geschaard. Bloeme Evers, Auschwitz-overlevende en betrokken bij sjoel-west in De
Baarsjes, ontkent dit met klem. Evers is ontdaan door de affaire.
...
De Baarsjes, ook wel het laboratorium van de hoofdstad
genoemd, had na taai overleg bereikt dat alle religies sinds 2004 deelnemen aan
de jaarlijkse dodenherdenking bij het kruis aan De Baarsjesweg. Aanleiding tot
de eensgezindheid was het wangedrag van enkele Marokkaaanse jongeren, die
tijdens de dodenherdenking in 2003 antisemitische kreten sisten.
Het wijkoverleg leidde onder meer tot het ‘contract met de
samenleving’, waarin alle partijen afspraken maakten over vrijheid van
meningsuiting en het bestrijden van extremisme. Dat de moskeeën zich desondanks
tegen het kruis richtten en dat hun wens werd beloond om voor 50duizend euro
subsidie tot een meer ‘neutraal monument’ te komen, was de meeste bewoners van
het stadsdeel onbekend.
Red.: Dit is dus veel erger dan
rokjes, het gaat om ons culturele erfgoed. Er is vrijwel geen ophef geweest over
deze kwestie, tot aan Elshout's artikel over dit onderwerp:
De Volkskrant, 20-03-2006, column door Arie Elshout
Zijn ze helemaal belazerd!
In 2003 verstoren jonge Marokkanen in het Amsterdamse stadsdeel De Baarsjes de
dodenherdenking. De lokale notabelen gaan praten met vertegenwoordigers van de
vele nationaliteiten in de buurt.
In 2004 en 2005 wacht iedereen gespannen op wat er komen
gaat, maar op 4 mei blijft het rustig. Na achten is er niets dat de twee minuten
stilte rond het oorlogsmonument met het witte houten kruis op de Baarsjesweg
doorbreekt. Praten helpt. En hoe.
In maart 2006 is het monument verdwenen. Foetsie. De absolute
triomf van het wijkoverleg. Met praten los je dingen op, niet alleen incidenteel
maar ook structureel.
Terwijl het kruis bij de gemeentereiniging is opgeslagen,
legt CDA'er Jan Voetberg, voorzitter van het 4- en 5-meicomité in het stadsdeel,
uit dat het verdwijnen van het gedenkteken te maken heeft met de renovatie van
de wijk. Maar ook als die klaar is, komt het kruis niet terug. Er wordt gewerkt
aan een meer 'neutraal' monument. Dat is de wens van de moskeeën in de buurt,
die bezwaar hebben tegen het christelijk symbool. Ook moet de herdenking volgens
Voetberg universeel worden, meer gericht 'op slachtoffers van oorlogen
wereldwijd'.
Weg kruis, weg Tweede Wereldoorlog, weg probleem. En dat
binnen drie jaar. Hou dan nog maar eens vol dat de Nederlandse overlegcultuur en
daadkracht niet samen gaan.
De correctie volgt echter snel: uit het hele land komen boze
reacties. Het stadsdeel draait alle besluiten prompt terug: het kruis verhuist
tijdelijk naar een school elders in de wijk en zal over een paar jaar weer in de
buurt van de oude plek komen te staan, voor de dan opgeleverde nieuwe
Westermoskee.
Voetberg verklaart na zijn volte face (te hopen valt dat zijn
ruggengraat voor de wetenschap bewaard blijft): 'We hebben het volstrekt
verkeerd ingeschat.'
Eind goed, al goed? Nee. Er valt nog wel iets meer te zeggen
over dit voorval, al is de vraag wat er nog geschreven mag worden nu met de
'linkse lente' een tijd van hoop en verwachting is aangebroken.
Lodewijk Asscher, fractieleider van de Amsterdamse PvdA,
hoort in de stad de 'schreeuw om een andere toon, om een andere wind'. Het
benoemen van problemen is prima, zegt hij, maar dan wel 'met de intentie ze op
te lossen in plaats van de intentie ze te gebruiken om te polariseren'.
Mooi gezegd, maar wat in De Baarsjes is gebeurd, deugt niet.
Om twee redenen. Toen eind februari de eerste steen werd gelegd voor de
Westermoskee beleden alle aanwezigen vroom hun respect voor andermans religie.
Minister Donner zong de oecumeense lof van de 42 meter hoge minaret die er zal
verrijzen. Een curieuze bijeenkomst: Donner moet daar geflankeerd zijn geweest
door mensen die ondertussen hadden besloten dat een kruis van een meter hoog
moest verdwijnen, omdat dit volgens de moskeeën in de buurt te veel een
christelijk symbool is. Van niemand heb ik nog een afdoende verklaring gehoord
hoe dat respect voor andere religies valt te rijmen met die bezwaren tegen dat
kruis.
Tweede steen des aanstoots is dat wegmoffelen van de Tweede
Wereldoorlog. De oorlog is een hachelijk onderwerp geworden op scholen met
moslimleerlingen. Zij zien joden eerder als dader in het Israëlisch-Palestijnse
conflict dan als slachtoffer van de holocaust. Staatssecretaris Ross wil daar
wat aan doen, tot ongenoegen van J.A.A. van Doorn, die naar aanleiding daarvan
in Trouw de 'fixatie van de politiek op de ongelukkige jaren 1940-1945' hekelde.
Wat moeten allochtone kinderen aan met een stuk geschiedenis waarmee ze geen
enkele affiniteit hebben?, schrijft hij. Waarom moeten we voor de opvoeding van
jongeren driekwart eeuw terug in de historie terwijl bruikbare lesstof in het
heden voor het oprapen ligt?
Voor mij zijn die vragen minder retorisch dan voor Van Doorn.
Allochtone kinderen willen niet horen van de holocaust, niet omdat ze er geen
affiniteit mee hebben (raar argument trouwens, tenzij je voor dunne leerboekjes
bent), maar omdat ze er een idee over hebben. En dat idee mag niet onweersproken
blijven, maar moet in een open discussie getest worden op zijn validiteit, zeg
ik als oud-geschiedenisleraar. Of gaan we de andere kant op: kruis een probleem,
haal weg; oorlog omstreden, mond dicht. Krijgen we dan na het ontkennen van de
holocaust de variant van het verzwijgen van de holocaust? ...
Red.: Maar het kan nog erger:
De Volkskrant, 20-03-2006, door Anja Meulenbelt, lid van de Eerste Kamer
voor de SP
Juist blanke koos voor het eigen belang
De PvdA-overwinning bij de gemeenteraadsverkiezingen liet zien dat migranten
niet de voor eigen groep kozen maar netjes voor een gemengde partij, zegt Anja
Meulenbelt.
Dat het in Rotterdam nog moeilijk gaat worden met het besturen van de stad is
een open deur. Martin Sommer (Forum, 16 maart) maakt zich met Paul Scheffer en
Gabriël van den Brink zorgen over de toegenomen segregatie. Ik ook. In de
Rotterdamse gemeenteraad zitten straks veertien roomblanke vertegenwoordigers
van Leefbaar Rotterdam, stelt Sommer, tegenover achttien sociaal-democraten van
wie de eerste tien allochtoon. En hoe moet dat samen de stad gaan besturen?
Inderdaad, ik mag blij zijn dat ik inwoner van Amsterdam ben,
waar de verguisde maar ook bewonderde burgemeester Cohen en PvdA-wethouder
Aboutaleb de 'boel bij elkaar hebben gehouden', en niet alleen met kopjes thee,
waardoor een waterscheiding zoals in Rotterdam vermeden kon worden.
Maar nu komt de aap uit de mouw: de schuld van de segregatie
wordt gelegd bij de groep burgers die een 'etnische politiek' voeren. En dat
zijn in de ogen van Sommer uiteraard de burgers met een kleurtje. Ik citeer:
'belangrijk is de erkenning dat etnische politiek bestaat. Wat Van den Brink
aantoont, is dat Rotterdamse migranten zich betrokken voelen bij hun eigen
gemeenschap en niet of nauwelijks bij de stad. Etnische belangenpolitiek helpt
de gezamenlijkheid niet vooruit'.
Wat zegt Sommer eigenlijk? Dat etnische belangenpolitiek
alleen door migranten gevoerd kan worden en niet door blanken. Blank is dus geen
kleur, geen etniciteit.
En dat die blanken, ook al maken ze maar de helft van de
burgers uit, vanzelfsprekend staan voor de gezamenlijkheid van de stad en niet
voor hun eigen groepsbelangen.
Dat is niet wat we, inclusief de migranten, Leefbaar hebben zien
doen in de afgelopen jaren. Leefbaar koos voor blank, voor de eigen gemeenschap
en niet voor de gehele stad die immers bestaat uit blanke inboorlingen en uit
migranten.
Had Leefbaar niet stelselmatig een politiek gevoerd die
migranten het gevoel gaf maar nauwelijks getolereerde buitenlanders te zijn in
de stad waarin velen van hen geboren zijn, dan stond het in Rotterdam nu niet zo
slecht met de gezamenlijkheid.
Sommer maakt de bekende fout blanken zonder erbij na te
denken als de eigenlijke bewoners van de stad te zien en niet als ook een
etnische groep die evenzeer dacht de eigen etnische belangen te moeten
verdedigen tegen de gekleurde 'indringers'.
Daarop hebben de migranten besloten een electorale vuist te
maken en hebben zich daarbij nota bene aangesloten bij een nette gemengde
sociaal-democratische partij, en hebben ervan afgezien op migranten- en
moslimpartijen te stemmen, ook al was dat hen staatsrechtelijk gezien
toegestaan.
Zij hebben dus tegen segregatie gestemd. Ze hebben tegen de
etnische belangenpolitiek gestemd die er al was, namelijk die van blank
Leefbaar. Om nu de migranten te verwijten dat ze etnische belangenpolitiek
voeren en meer betrokken zijn bij hun eigen gemeenschap dan bij de stad als
geheel is een totale omdraaiing van de feiten. Sommer wil graag erkenning dat
etnische politiek bestaat. Ik ook. Plus de erkenning dat blank ook een kleur is.
En etnische politiek niet is voorbehouden aan migranten.
Red.: Erger kan het voorlopig niet meer. Blanken hebben gewoon
op een partij of een lijsttrekker gestemd, dat zijn blanken. Dus het blanke
stemmen is blank racisme. Of stemmen op een niet-allochtoon is blank racisme. En
het nemen van maatregelen om de overlast en het sociale verval te verminderen
zijn racistisch, omdat die overlast voornamelijk veroorzaakt wordt door
niet-blanken. Het is de ergste vorm van polarisatie die men zich kan
voorstellen. En dat allemaal omdat de allochtonen voor 90 procent op allochtone
kandidaten hebben gestemd, hetgeen een dusdanig opzichtig racistische houding
is, dat het iedereen is opgevallen. En dan is er maar
één mogelijkheid over om het eigen blazoen
wat minder vuil te doen lijken: het besmeren van het blazoen van de ander. En
hier staat 'eigen', omdat Anja Meulenbelt, mede naar aanleiding van haar
consequente eerdere stellingname voor alles wat allochtoon is ook al is het
hartstikke fout, zonder meer gezien kan als een culturele landverraadster.
Middels is het midden april, en het eerste gevolg van het kiezen op raciale
gronden van mensen op lagere posities op de kieslijsten heeft zich al
voorgedaan. Het onderwerp is belangrijk en wordt apart behandeld
Volgend een bron waarin zowel het gevaar voor de vrijheid van meningsuiting als
de foute autochtone houding daar tegenover weer geïllustreerd wordt:
Uit:
De Volkskrant, 25-04-2006, interview door verslaggever Gerard Reijn
'Twee kerels die een vrouw slaan, wat een moed'
Columniste Ebru Umar werd vrijdag in de buurt van haar huis in Amsterdam door
twee Marokkaans uitziende jongens neergeslagen. Ze is kwaad op hen, hun moeders,
maar vooral ook op burgemeester Cohen.
Ze kreeg een vuistslag vol op haar gezicht en daar doet het nu 'waanzinnige
pijn'. 'Van oor tot neus doet alles zeer, op rechts liggen gaat nauwelijks en
gekust worden doet ook zeer.' Ze heeft een bult op haar hoofd, omdat ze na de
klap tegen de muur aan tuimelde. Maar bang? Zij, Ebru Umar, columniste van
gratis krant Metro en fel bestrijder van de radicale islam en van 'kutmarokkanen',
bang? 'Tuurlijk niet.'
Maar boos is ze, razend zelfs. 'Iemand die zoiets doet, die
spoort niet. Twee kerels die een vrouw met hun vuisten slaan, wat een moed
moeten die hebben.' Ook boos, nee razend, is ze op de ouders van die twee. 'Wat
voor opvoeding hebben die lui gehad? Waar zijn die moeders? Zijn die nu trots op
hun stoere zonen?'
Maar misschien nog wel bozer is ze op Amsterdams burgemeester
Job Cohen. 'Hij heeft het gepresteerd om vorig jaar in Paradiso, in een zaal met
negenhonderd Marokkanen, tegen mij te zeggen: ''U hoeft hier niet te wonen als
het u niet bevalt.'' Natuurlijk kweekt dat soort opmerkingen een stemming tegen
mij. Natuurlijk ben ik razend op hem. Maar hij mag nog blij zijn dat ik zijn
telefoonnummer niet doorgeef aan mijn moeder, want die is helemaal ziedend.' ...
Red.: Er is in de tussentijd veel gebeurd, maar het ontbak het
IRP aan de tijd om alles te volgen; misschien wordt dit later aangevuld.
Het gemeenschappelijke thema van de volgende artikelen is
restauratie. We beginnen met een columns van Martin Bril, columnist en
schrijver, over een voorval dat verder geen bijzondere aandacht had getrokken -
het is een uittreksel omdat het hier eigenlijk niet over het onderwerp van Bril
gaat, maar lees straks vooral ook het hele artikel:
De Volkskrant, 26-05-2006, column door Martin Bril
Vuilnis
... Onlangs werd bekend dat in de Amsterdamse wijk Overtoomse
Veld, stadsdeel Slotervaart, de reinigingsdienst na tien uur ’s ochtends niet
meer uitrukt, omdat ze dan zodanig bedreigd worden door hangjongeren dat ze hun
werk niet kunnen doen. Zo droog als ik het hier noteer, was ook de strekking van
het bericht in Het Parool – een verwijzing naar Marokko, bijvoorbeeld,
kwam er niet in voor.
Hulde.
Toch is de wijk waar het probleem zich voordoet al jaren
bekend om zijn Marokkaanse hangjeugd, dus waarom maakt het bericht daar geen
melding van? Dat zal ongetwijfeld zijn om de lieve vrede te bewaren; niet alleen
de burgemeester houdt de boel bij elkaar, ook weldenkende journalisten dienen de
politiek-correcte zaak. Voor je het weet stigmatiseer je een hele groep
hardwerkende, brave mensen die er nu eenmaal ook niets aan kunnen doen dat ze
twee nationaliteiten hebben, dat hun zonen niet willen deugen en hun
gehoofddoekte dochters niet verder komen dan een baantje als caissière bij
Albert Heijn. Illustratief is ook hoe het stadsdeel de kwestie gaat aanpakken.
Anti-agressietraining.
Voor de vuilnismannen.
Op de een of andere manier komt mij dit voor als de
omgekeerde wereld, maar ik durf de wijsheid van stadsdeelvoorzitter Ahmed
Marcouch niet in twijfel te trekken. Als zo'n man de aanwezigheid van tuig en
uitschot in zijn straten als een gegeven ziet, ja, dan is het een gegeven –
zoiets als regen op Hemelvaartsdag. Je doet er niets aan, het is nu eenmaal zo.
Wie er toch doorheen moet, trekke de juiste kleding aan. Wie dan nog niet durft,
tekene zich in voor een anti-agressietraining die ongetwijfeld op incasseren
neer zal komen. Ik kan mij tenminste niet voorstellen dat de training eruit zal
bestaan dat vuilnismannen leren hoe ze met bezems en scheppen op de jeugd in
kunnen hakken. ...
Red.: Dit artikel bevat weerzinwekkende feiten, die worden
aangevuld met wat pakkende beeldspraak, die je van een schrijver en columnist
mag verwachten. Dit was de reactie:
De Volkskrant, 30-05-2006, door Herman Franke, schrijver en columnist
van de Volkskrant
Martin Bril hitst op per column
Tussentitel: Je zal als Nederlander van Marokkaanse afkomst examen doen,
en dan
dit lezen
Wie suggereert dat Amsterdam straks uit - deels gewelddadige - Marokkanen
bestaat, voert een xenofobe hetze, betoogt Herman Franke.
... In debatten over integratieproblemen hebben opgefokte
sentimenten het allang van de feiten gewonnen.
Bestuurders als burgemeester Cohen die prijzenswaardige
pogingen doen de boel een beetje bij elkaar te houden, worden voortdurend als
verderfelijke 'verzoeners' afgeschilderd die niet onder ogen willen zien dat de
fanatieke moslims hier de baas zullen worden en onze mooie westerse cultuur
zullen vernietigen.
Zulke apocalyptische schrikbeelden wekken angst en haat. Wie
zijn kop erbijhoudt, heult in de ogen van de 'confronteerders' al gauw met de
islamitische vijand, is een naïeve gelovige van 'de linkse kerk' of, nog erger,
politiek correct.
Dat je zulke demagogische uitspraken overal kunt horen en
lezen, ervaar ik op mijn beurt als bedreigend en angstwekkend. Want waar waan
heerst, gebeuren ongelukken, nog meer ongelukken.
Ik ben ervan overtuigd dat meer ruggengraat en beheersing bij
columnisten en commentatoren veel onheil had kunnen voorkomen. Nu gebeurt het
omgekeerde. ....
Neem nu Martin Bril.
Op vrijdag 26 mei begint hij, onder de akelig dubbelzinnige
kop 'Vuilnis', zijn column als volgt: 'Over niet al te lange tijd zal de
meerderheid van de Amsterdamse bevolking uit Marokkanen bestaan. Ik geloof dat
je het zo bot niet mag zeggen, maar het is natuurlijk wel zo'.
Wat bezielt een verstandige man die zo scherp, grappig,
relativerend en goed observerend over de wereld om hem heen kan schrijven, zijn
veelgelezen column zo te beginnen?
Want nee, zo bot mag je het niet zeggen.
En het is niet waar ook. ...
Wie meent naar eer en geweten haat te mogen zaaien tegen
tienduizenden gekleurde stadgenoten, moet zorgvuldig zijn, want anders is het
gewoon vieze hetzerij. ...
De rest
van zijn column wijdt Bril aan het criminele en gewelddadige gedrag van jongeren
van Marokkaanse afkomst in de Amsterdamse wijk Overtoomse Veld. Die jongeren
bedreigen en treiteren de vuilnisophalers in hun buurt.
Bril ergert zich er vooral aan dat in krantenberichten
daarover hun Marokkaanse afkomst niet werd vermeld, wat hij weer als
politiekcorrecte slapheid typeert, met een obligate steek onder water naar die
weke burgemeester Cohen, die maar venoenen wil wat niet te verzoenen valt.
Ook vindt hij het de 'omgekeerde wereld' dat wordt gepoogd
die vuilnisophalers tegen de agressie te wapenen met cursussen. Vooruit, dat kan
en dat mag, ook al wind ik mezelf meer op over het weigeren van allochtone
jongeren bij discotheken. Maar heel erg is het dat hij het misdadige gedrag van
deze ettertjes nog een paar alinea's lang stevig opklopt om dan te eindigen met:
'Ja, het gaat helemaal de goede kant op met Amsterdam. We kunnen ons op een
gruwelijke toekomst verheugen.' Wie een column begint met de uitspraak dat
straks de helft van de bevolking uit Marokkanen bestaat en zo eindigt -
gluiperig suggererend dat straks dus de helft van de Amsterdammers uit
gewelddadige Marokkanen zal bestaan - die voert een xenofobe hetze van het
grofste soort. Je zal maar een Nederlander zijn van Marokkaanse afkomst en
midden in je eindexamen voor de middelbare school zitten en dan dit lezen. Dan
kun je je inderdaad op een gruwelijke toekomst verheugen.
Enfin.
Ik snap niet waarom Bril dit doet. De onwrikbare sociale
werkelijkheid is domweg dat in Amsterdam grote groepen mensen wonen van
buitenlandse afkomst en die mensen zullen daar blijven wonen. Daar zullen zij en
wij mee moeten leren leven, en nog met elkaar ook. Ja, het geeft grote problemen
die niet een, twee, drie zijn op te lossen, maar die zeker niet worden opgelost
door autochtonen en allochtonen tegen elkaar op te hitsen met stukjes die het
niveau van goedkope propagandistische pamfletten niet te boven komen.
Wat heeft het voor zin straatproblemen die elke grote stad
kent, op te blazen tot een aanklacht tegen mensen die daaraan part noch deel
hebben?
Zo komen we er wel, Martin. Hou toch op!
Red.: Kortom: de feiten mogen dan misschien wel juist zijn
(Franke bestrijdt wel Bril's opmerkingen over het groeiende aantal Marokkanen,
maar deze argumenten zijn onjuist), maar Bril mag het niet zeggen, en al
helemaal niet op een pakkende manier. Natuurlijk mag Franke wel een pakkende
manier gebruiken om tegen Bril te zeggen dat hij het niet mag zeggen, maar dan
doet hij het zelf, en hij is natuurlijk correct, en Martin Bril is fout, of
althans zijn column. Als Martin Bril geen columnist was, was hij zeker als heel
fout weggezet. Franke bestrijdt de persoon, de brenger van de boodschap, en niet
de boodschap.
Het gezonde verstand komt weer van het publiek:
De Volkskrant, 01-06-2006, ingezonden brief van V. Steutel-Elbrink
(Eindhoven)
Hangjeugd
Het moet niet gekker worden! De hangjeugd in de Amsterdamse wijk het Overtoomse
Veld bedreigt de reinigingsdienst. Oplossing: de vuilnismannen moeten een anti-agressietraining volgen. Dit geldt ook voor het spoorwegpersoneel, agenten,
leerkrachten (Martin Bril, 26 mei). Staat er al een crisisteam klaar om ons met
open armen op te vangen?
De Volkskrant, 03-06-2006, ingezonden brief van P. Warnaar (Ansen)
Hulde
Hierbij wil ik Martin Bril hulde brengen voor zijn moed het Marokkaanse probleem
aan de orde te stellen. Daar is inderdaad moed voor nodig, want hij kan agressie
verwachten.
Niet alleen de lompe directe agressiviteit van de Marokkaanse
jongeren zelf, maar ook de meer verhulde vijandigheid van multiculturele
predikanten als Herman Franke. Die niet begrijpt dat `een verstandige man die zo
scherp, grappig en relativerend en goed observerend kan schrijven`, zijn
bezorgdheid uitspreekt dat over niet al te lange tijd de bevolking in Amsterdam
in meerderheid uit Marokkanen zal bestaan.
Dat komt doordat mensen die verstandiger zijn dan Franke,
daar allemaal heel bezorgd over zijn. Ze zijn bezorgd dat er straks niemand meer
over is die dat durft te zeggen.
Red.:
Tja ...
Volgende artikel:
De Volkskrant, 01-06-2006, column door Martin Sommer
Weer onder elkaar
Ayaan Hirsi Ali is weg uit de Tweede Kamer en vervolgens geeft ook de bijlage
Letter & Geest van dagblad Trouw de geest. Pluriformiteit is prachtig – maar nu
even niet.
We zijn weer gezellig onder elkaar. Eindelijk kunnen we een potje gaan
emanciperen, zoals Mohammed Rabbae al aankondigde toen Ayaan Hirsi Ali haar
hielen had gelicht. En het echte gesprek over de islam kan beginnen, want ook de
Trouw-bijlage Letter & Geest houdt op. Bedenker en eindredacteur
Jaffe Vink van dit ‘beruchte’ katern (Michaël Zeeman), ook wel ‘riool van haat
tegen moslims’ (Elsbeth Etty), heeft ontslag genomen. Dit na een langdurig
meningsverschil met hoofdredacteur Frits van Exter over een koersverandering.
Volgens Van Exter is sprake van niet meer dan ‘een andere kleur en een ander
jasje’. Volgens Vink wordt een einde gemaakt aan een eigenwijs opiniekatern.
Wat is Letter & Geest? ...
Achter de zandzakken van Letter
& Geest luidt de slogan: een goed verhaal doet pijn.
Dat pijn doen is de afgelopen jaren uitstekend gelukt. Er was
een rijtje vaste auteurs dat elders tot een rood waas voor ogen leidde. Paul
Cliteur, Bart Jan Spruyt,Leon de Winter, Afshin Ellian, Sylvain Ephimenco, Hans
Jansen. Je kunt ze terugvinden in het boek De terugkeer van de geschiedenis, dat
vorig jaar uitkwam met een dwarsdoorsnede van ruim vijf jaar Letter & Geest. De
inhoudsopgave leest als de menukaart van een neoconservatief restaurant. ‘Onze
cultuur is de beste.’ ‘Hoeveel immigratie willen we.’ ‘De demonisering van Pim
Fortuyn.’ ‘Ik ben tegen de islamisering van Europa.’
Jaffe Vink is er trots op. Ze publiceerden het eerste stuk
van Ayaan Hirsi Ali, ‘Gun ons een Voltaire’, herdrukt in de week van haar
dramatische afscheid. Ze ontdekten de Britse psychiater Theodore Dalrymple, die
van leer trekt tegen het verheerlijken van de onderklassecultuur door linkse
intellectuelen. Maar ze deden veel meer, ze brachten het langste krantenstuk
ooit, acht pagina’s Peter Handke, Eine Winterreise door Servië. Safranski,
Sloterdijk, Botho Strauss, Franse filosofen, de Amerikaan Robert Kaplan. Wie
belt straks Kaplan als er geen Letter & Geest meer is?
Niet alle stukken uit die bundel zijn even hoogstaand. Je
kunt er wel goed aan zien dat Letter & Geest de enige bijlage was die
consequent dwars, stekelig en soms onuitstaanbaar schreef over de wereld na 11
september in het algemeen en die in Nederland in het bijzonder.
Ja, over criminaliteit kan nu worden gesproken. Er blijven nog genoeg
onbehaaglijke onderwerpen over. Bijvoorbeeld wat Jaffe Vink ‘de metamorfose van
de stad’ noemt. Het SCP schreef: in 2015 is de helft van de inwoners van de
grote steden allochtoon. Dat getal is nergens anders in Europa zo hoog, en in de
verste verte niet verwerkt. Kijk maar naar de reactie van Herman Franke (Forum,
30 mei) op de column ‘Vuilnis’ van Martin Bril over de Marokkanen in Overtoomse
Veld. Bril moet zijn kop houden, daar komt het op neer. Typerend. ...
Red.: En een week later weer een reactie:
De Volkskrant, 08-06-2006, door Guido Derksen, schrijver en journalist, en
auteur van Hutspot Holland. Gesprekken over de multi-etnische staat van
Nederland.
Keer terug naar het denken dat stoelt op feiten en niet op
vooroordelen
Tussentitel: Alleen dit land kent zo'n rigide registratie van allochtonen
Met zijn treurzang op het verdwijnen van de bijlage Letter & Geest van
Trouw ontpopt ook Martin Sommer zich als bange witte man, betoogt Guido
Derksen.
In zijn rubriek 'Gemengde berichten' (Forum, 1 juni) sluit Martin Sommer aan in
de rij bange, voornamelijk witte mannen die in iedere allochtoon een crimineel
of een zelfmoordterrorist zien. Hij betreurt het verdwijnen van de Trouw-bijlage
Letter & Geest, waarin een vast clubje onheilsprofeten keer op keer hun
irrelevante angstjes en kortzichtige xenofobie mocht ventileren.
Sommer vindt het opdoeken van het bewuste katern 'een groot
verlies'; nu kan er niet meer gedineerd worden in dit neoconservatieve
driesterrenrestaurant, nu kunnen de dingen niet meer bij naam worden genoemd. En
dat, aldus Sommer, terwijl er nog genoeg onbehaaglijke onderwerpen overblijven.
Hij wijst verontrust op het feit dat het SCP aangeeft dat in 2015 de helft van
de inwoners van de grote steden allochtoon is. Dat getal is nergens anders in
Europa zo hoog, zegt veelvrezer Sommer. ...
Red.: Alleen al deze opeenvolging van artikelen is duidelijk
waar het om gaat: de PC-club probeert de de nieuw ontstane, kleine, groep van
realisten in eigen alfa-intellectuele kring de mond te snoeren. Ter bevestiging
hiervan nog een stukje uit het artikel van Derksen:
| |
... Sommer maakt het in zijn rubriek nog bonter. Na zijn alarmistische
melding over het jaar 2015 stelt hij dat dit gegeven in de verste verte nog niet
is verwerkt. 'Kijk maar naar de reactie van Herman Franke (Forum, 30 mei) op de
column 'Vuilnis' van Martin Bril over de Marokkanen in Overtoomse Veld. Bril
moet zijn kop houden, daar komt het op neer. Typerend.'
Flauwekul. Herman Franke had gewoon gelijk. De column van
Martin Bril - doorgaans een begenadigd schrijver - bevatte kortzichtig populisme
uit de onderbuik. Het zijn bange witte mannen als Martin Sommer die er
medeverantwoordelijk voor zijn dat ruim een kwart van de Nederlanders inmiddels
zeer negatief oordeelt over 'allochtonen' (onderzoek Motivaction), wie die
allochtonen dan ook moge zijn. |
Dus Martin Sommer mag weer niet zeggen dat het stuk van
Herman Franke een poging tot het opleggen van een zwijgplicht is. Het gaat
doodgewoon om de vrijheid van meningsuiting: Franke en Dekkers zijn het niet
zozeer niet eens om wat Bril en Sommer beweren, ze willen dat Bril en Sommer
hun mond over het onderwerp houden, omdat het de interculturele relaties zou
verslechteren, zoals uit het onderzoek van Motivaction blijkt. Dat laatste is
natuurlijk volkomen onjuist: de houding van de Nederlanders is zo veranderd door
de grote moslimaanslagen in het buitenland, en de stroom van incidenten zoals
dat vuilnismannenincident in Nederland. Naast dit gevalletje, produceert Derksen
nog meer onzinnige argumenten van de standaard soort, zie het hele artikel en de IRP-analyse, hetgeen de zwakte van zijn standpunt aantoont.
De conclusie uit deze reeks van artikelen kan niet anders zijn dan dat de
poging tot restauratie van de politieke correctheid nu op volle kracht is. Artikelen als die van Franke en Derksen komen niet spontaan in de krant, maar zijn daarvoor goedgekeurd door de
redactie. De redactie heeft weinig tot geen invloed op columnisten, maar wel op
de opiniepagina waarop de reacties zijn verschenen. Met name het artikel van
Derksen zou door geen enkele inhoudelijke beoordeling op wat voor kwaliteit dan
ook heen zijn gekomen: de boodschap was kennelijk veel belangrijker dan de
kwaliteit van krant. Voor een overzicht heeft voor de plaats van de restauratie,
zie hier
.
Dat de politieke correctheid altijd een grote sterkte heeft behouden, ondanks
een openheid in sommige kwesties, blijkt uit de column van Martin Sommer die
toevalligerwijs naast het artikel van Derksen stond:
Uit:
De Volkskrant, 08-06-2006, column door Martin Sommer
Alledaags correct
Wordt in Nederland op z’n Fortuyns tegenwoordig alles ‘benoemd’ en meer dan dat?
Een voorbeeld uit Rotterdam, over de wijk het Oude Noorden, wijst er niet op.
In het AD kon je onlangs een cryptisch verhaal lezen. Er zijn ‘géén
specifieke problemen met Marokkanen’ in de Rotterdamse wijk het Oude Noorden. En
‘bij lange na niet iedere Marokkaanse familie handelt in dope’. Dat is mooi,
maar ontbreekt hier niet iets? Mij deed het artikel denken aan 1956, toen de
Volkskrant liet weten ‘dat geen sprake is van een constitutionele crisis’.
Later bleek het koningshuis op springen te staan vanwege de Hofmans-affaire. Wat
is er loos in Rotterdam-Noord?
Een beetje bellen en prikken en er komt een geheim ambtelijk
rapport boven water. Dat is niet zo’n prestatie, want betrokkenen weten dat dit
‘het meest verspreide geheime rapport’ van heel Rotterdam is en dat het ongeveer
in elke la van de deelgemeente Noord ligt. Maar openlijk besproken is het nooit.
Het gaat over het drugsrunnen halverwege de jaren negentig en is dus ten
dele een oud verhaal. Daardoor niet minder interessant, vooral voor wie denkt
dat tegenwoordig alles gezegd wordt, of dat stoere taal tegenover allochtonen
politiek-correct geworden is.
Tien jaar geleden was het drugsrunnen in Rotterdam en
op de A16 richting Antwerpen een fors probleem. Fransen en Belgen werden
klemgereden door vooral Marokkaanse jongens die opdringerig hun witte waar
aanboden. Uit het rapport blijkt dat met name jongens afkomstig uit het Oude
Noorden zich aan drugsrunnen schuldig maakten. Het brisante gegeven bleek
het aantal: op grond van politiecijfers en de aanname dat maar een op de drie
runners gepakt werden, was de conclusie dat álle Marokkaanse jongens uit de
kop van het Oude Noorden in de drugs zaten. Handel in drugs bleek er een
leefcultuur, de norm – niet de afwijking. B & W schrokken zich wild en Hans
Simons, toen nog wethouder, wilde het leger erop afsturen.
Wat gebeurde er toen? Weinig. De politie maakte zich niet al
te druk. ‘Ze kunnen beter runnen dan oude vrouwtjes overvallen’, is een
geciteerde uitspraak. Het was ook moeilijk rechercheren, drugsrunners hebben
nooit iets bij zich waarop je ze kunt pakken. Marokkaanse ‘professionals’ vonden
overigens dat het met die criminaliteit enorm meeviel. Er was sprake van
selectieve waarneming bij politie en justitie. Maar zo onnozel was het allemaal
niet. Een derde van de runners maakte zich schuldig aan zwaardere
delicten: diefstal, geweld, verkrachting, roofovervallen. ...
Hoe gaat het nu met de Marokkanen en wat is er van de
drugshandel geworden? Cijfers daarover ontbreken. Wel is er onenigheid over hoe
de wijk er voor staat, over het drugsrunnen en over de rol van de
Marokkanen in het algemeen. Daarom schreef het AD dat lang niet alle
Marokkanen in de dope zaten. ‘Vrolijkmakend is die conclusie niet’, vervolgt de
krant. ‘De deelgemeente zegt niet dat de Marokkanen het beter doen dan gedacht,
de rest doet het slechter. Ofwel: het probleem is veel wijdverbreider.’
De GroenLinkse deelgemeentewethouder Ahmed Harika vindt dat
het beter gaat met het Oude Noorden, ‘al kan ik dat niet onderbouwen met
cijfers’. Stadsmarinier Gerard Spierings, hoofdverantwoordelijke voor de aanpak
van de afgelopen vier jaar, is het niet met hem eens. Hij zegt in de krant: ‘In
termen van integratie en participatie zie ik niet dat het verbetert. Meer
gesluierde meisjes op straat, in koffiehuizen hangen meer gezonde, jonge mannen
hele dagen rond. De deelname aan de economie is niet verbeterd en dat was wel de
doelstelling van Op Eigen Kracht.’
Wat is de les van dit verhaal? Is de politieke correctheid
inderdaad omgeslagen in het verschrikkelijke ‘alles benoemen’? Wie weet. Maar
het meest openbare geheime rapport van Rotterdam ligt nog altijd in een la.
Red.: Laat aan duidelijkheid niets te wensen over - alle
slechte zaken van de politiek-correcte aanpak van de allochtonenproblematiek
komen voorbij.
De volgende affaire: weer een kwestie van handenschudden, maar nu met het
hoogste staatssymbool dat Nederland kent, de koningin:
Uit:
De Volkskrant, 02-06-2006, van verslaggeefster Sasha Kester
Reportage | Ahmadiyya beweging viert verjaardag van oudste moskee van
Nederland
Haagse villa met een minaret wordt 50
Tussentitel: Volgens soennieten zijn de ahmadiyya's geen islamieten
De Mobarak Moskee, de oudste moskee van Nederland, bestaat 50 jaar.
Vandaag komt koningin Beatrix op bezoek. Ze zal geen handen schudden. De
koningin kent de gebruiken.
...
Tussenstuk:
Gedoe om een handdruk
Koningin Beatrix zal bij haar bezoek aan de Mobarak Moskee in Den Haag geen
handen schudden. Dit is afgesproken uit respect voor de islamitische regels.
'In principe raken mannen en vrouwen elkaar niet aan als ze
geen directe familie zijn', zegt Hibatunnoer Verhagen, voorzitter van de
Ahmadiyya beweging in Nederland. 'Dat heeft dus niets te maken met ongelijkheid,
het is juist een teken van respect.'
Aanleiding voor het bezoek is het 50-jarige jubileum van de
moskee. De ahmadiyya-moslims waren de eersten die in Nederland een islamitisch
gebedshuis openden. De beweging staat bekend als zeer open en tolerant, maar
houdt zich wel aan de islamitische regels. 'Als iemand onze gebruiken niet kent
en zijn hand uitsteekt, dan zullen we die zeker niet weigeren', zegt Verhagen.
'Een pijnlijke of gênante situatie moet je tenslotte proberen te voorkomen. Maar
als we de kans krijgen uit te leggen waarom we geen handen schudden met de
andere sekse, doen we dat. De koningin had hiervoor begrip.'
In november 2004 ontstond ophef nadat een Tilburgse imam
tijdens een bijeenkomst had geweigerd Verdonk een hand te geven.
De minister vond dat de imam zo liet blijken haar niet als
een gelijke te beschouwen. Verdonk ziet het geven van een hand als de
belangrijkste manier om elkaar te begroeten. De imam zei later dat hij liever
doodging dan dat hij zijn godsdienst verloochende.
Red.: Waarschijnlijk voorbereid door het eerdere voorval,
kwam nu ook het gewone publiek met de voor de hand liggende repliek: respect
werkt twee kanten op:
De Volkskrant, 06-06-2006, ingezonden brief van J.A. Spaans (Haarlem)
Handdruk
De Mobarak Moskee, de oudste moskee van Nederland, bestaat 50 jaar. Vrijdag
bracht koningin Beatrix een bezoek. Ze schudde geen handen. De koningin kent
namelijk de gebruiken (Binnenland, 2 juni).
Ik zou het van de islamitische mannenbroeders zo aardig
vinden als ze uit respect voor de koningin juist wel handen hadden geschud.
De Volkskrant, 09-06-2006, ingezonden brief van Joep Creusen (Zeist)
Hand
Wat een gemiste kans! Hoe moeilijk zou het zijn geweest een moskee te
bezoeken waar een hand geven geen taboe is? Ik kan niet geloven dat alle moslims
in dit land weigeren de helft van de bevolking te begroeten. Waarom manoeuvreert
de regering de majesteit in deze controversiële positie? Zij verwijdert zich
hiermee van de Nederlanders die graag willen samenleven. Op deze manier
polariseer je de zaak. Geen hand = geen hoop.
Red.: In feite is deze zaak heel ernstig, omdat het niet
hoger kan dan het staatshoofd. Hiermee is dus in feite aangegeven dat de
statsmacht ondergeschikt is aan de macht van de godsdienst. een slechter teken
had niet kunnen worden gegeven. Het feit dat een serieuze reactie allen uit
rechts-conservatieve hoek komt, van Geert Wilders en Bart Jan Spruyt
, geeft aan hoe diep het morele verval van intellectueel Nederland, en vooral
het links deel, is.
P.S. Van een week later: links Nederland reageert, en
illustreert het door de redactie gestelde
.
Deze ruimte wordt nog verder opgevuld, maar nu alvast een opvallend stukje.
Onderstaand artikel is door de Volkskrant gepubliceerd met de
overduidelijke bedoeling om het proces van integratie te propageren, zie de
koppen. De redactie haalt de saillante details uit de inhoud:
Uit:
De Volkskrant, 15-06-2006, van verslaggevers Kim van Keken en Daan van
Seventer
Reportage | Voor de Marokkaanse meiden van de tweede en derde generatie is
elke religie met democratie te verenigen - kijk maar naar het CDA
`Als je in Nederland woont, moet je proberen hier iets op
te bouwen`
Het is belachelijk te kiezen tussen de islam en het Nederlanderschap. Zo denken
Ikram ben Salah en haar vriendin Saida Rahou er over.
Natuurlijk zijn de meiden Nederlands. Veel meer nog dan Marokkaans. `Maar het
geloof zit diep van binnen en dat gooi je niet zomaar weg`, zegt Ikram ben Salah
(17). Een andere vergelijking komt ter sprake: vraag een katholiek het geloof op
te geven.
Het is donderdagochtend en de meisjes zijn kennis komen maken
op de Vrije Universiteit in Amsterdam. Saida Rahou (19), tweede generatie
Marokkaanse, gaat hier geneeskunde studeren. Ben Salah, derde generatie, komt
voor rechten. Even zitten ze op een bankje voor een puddingbroodje en een blikje
cola. Glunderend, want de studie zien ze helemaal zitten.
Vanochtend hebben ze het allebei in de krant gelezen: het
bericht dat veel Marokkaanse jongeren vinden dat de islamitische en Europese
leefwijze moeilijk zijn te verzoenen. `Dat zou best kunnen`, zegt Rahou. Maar
zijzelf kent toch vooral Marokkanen die wél kunnen leven met de westerse
waarden. `Elke religie is met democratie te verenigen`, vult Ben Salah aan.
De meiden zijn gematigde moslims. Beide dragen een hoofddoek
strak rond het hoofd. Rahou een vrolijke roze, Ben Salah een zwarte. Haar groene
ogen stralen wanneer ze over de positieve kanten van Nederland praat. `Nederland
is tolerant, ook voor moslims. In Frankrijk mag je bijvoorbeeld niet een
hoofddoek dragen op school.` ...
Zij beleven de godsdienst anders dan hun ouders. De eerste
generatie Marokkanen paste zich vooral aan, zeggen ze. Dat ging soms ten koste
van de islamitische waarden en normen. `Wij van de tweede en derde generatie
zijn vernederlandst, we hebben meer zelfbewustzijn`, zegt Ben Salah. `Als wij
geen hand aan een man willen geven, doen we dat gewoon niet.`
En ze discussiëren veel over wat wel en niet kan. Met andere
Marokkanen op Arabische les, maar ook met niet-gelovige vriendinnen. Over
bijvoorbeeld abortus (`kan niet`) en euthanasie (`zijn we op tegen`). `Religie
en staat kunnen nooit helemaal van elkaar worden gescheiden`, zegt Rahou. `Kijk
maar naar het CDA, dat is christelijk en ook tegen zaken als abortus.`
De meiden accepteren homoseksuelen. `Maar ik zal nooit het
homohuwelijk steunen`, aldus Rahou. ...
Red.: Tussen de propaganda door leren we dus als eerste het
volgende: het integratieproces is achteruit gegaan, want de ouders van de dames
pasten zich meer aan.
En ten tweede: men heeft dezelfde wens als het CDA: de eigen
opvattingen over de persoonlijke levenssfeer opleggen aan anderen. Het CDA
hebben we als maatschappij grotendeels kunnen afleren om aan die religieuze
opvattingen praktisch uitvoering te geven. Deze moslims willen dat graag wel, en
zullen natuurlijk steun krijgen van het CDA, want dat is voor hen een oude wens.
De dames belijden dus met de mond de democratie, maar blijken dus theocratisch
verlangens te koesteren. De opvattingen van de dames zijn dus, hoe hard ze ook
het tegendeel verklaren, anti-democratisch. En klap, op de vuurpijl: deze dames
schalen zich, met kennis van de eigen gemeenschap, in bij de gematigden, degenen
die hun waarden in relatief hoge mate verenigbaar vinden met westerse waarden.
Kortom: vrijwel de hele moslimgroep koestert, theocratische, anti-democratische
opvattingen.
De volgende reeks artikelen staat niet op chronologische volgorde, omdat in
dit geval de oorzakelijke relaties interessanter waren (en er voorheen geen tijd
was om ze te publiceren):
VARA TV Magazine, nr. 30-2006, programma-aankondiging 31 juli 2006.
20:05 De Toekomst: Hoezo integratie? [VPRO]
Serie reportages. Segregatie is prima: Salahedinne (25) neemt geen blad voor de
mond. De schrijver en columnist van het weekblad Contrast pleit voor
segregatie van bevolkingsgroepen. Al dat gepraat over gemengde scholen en
integratie is loze taal van subsidieallochtonen en troetelmarokkanen. In de
toekomst zijn we de integratie voorbij. Heeft segregatie inderdaad de toekomst?
Red.: Salaheddinne en zijn vriend zijn openhartig - alle
vooroordelen over Marokkanen worden bevestigd. Ze leven liever bij elkaar dan
gemengd, ze vinden de Nederlandse levenswijze minderwaardig, ze zijn alleen hier
voor het geld (Zou je naar Marokko terug willen? Als ze een grote zal geld
meegaven!), en ze hosselen liever zonder werk en met een uitkering, dan werken
bij een baas - dan ben je toch maar een nummertje (zie ook een interview met
Salaheddine, naar aanleiding van de eerste uitzending
; bovenstaande is een herhaling)
Dat dat laatste een algemener allochtoon trekje is blijkt uit
het volgende stukje over fijne jeugd:
Uit:
De Volkskrant, 12-06-2006, door Maud Effting
Geen doorsnee nigger
Tussentitel: 'Ik deed het niet omdat ik geld nodig had. Ik deed het ook
niet omdat ik
niks te eten had. Ik deed het omdat we geen moer te doen hadden.’
Vroeger stond hij met vrienden te dealen op de straathoek, nu heeft hij een
eigen album en een baby. Bovendien speelde rapper Negativ, net uit de
gevangenis, onlangs de hoofdrol in een film. 'Het is maar voor een paar jongens
weggelegd om echt carrière te maken in het straatleven.'
Hoe crimineel was jij eigenlijk?
‘Ik was een kruimeldief.’
Hoezo?
‘Als ik een goeie dag had, verdiende ik misschien een paar honderd euro. Dat is
kleingeld als je zag wat anderen binnenhaalden. Ik heb wel erge dingen gedaan,
maar ik was geen gangster. Wij deden kinderdingen.’
Zoals?
‘Autoramen intikken, autoradiootje stelen, op de hoek staan...’
Coke dealen.
‘Ja. Je moet het zo zien. Ik heb bij Albert Heyn gewerkt. Bij La Place. En voor
Randstad Uitzendbureau. Per week verdiende ik tweehonderd euro. Maar als je dan
ziet dat je vrienden hier op de hoek de hele dag jointjes staan te roken, en per
dag vijfhonderd euro binnenhalen - ja, dan ga je niet lang bij zo’n fokking
bedrijf werken. Geloof me. Het was gewoon zo. Zó kwam je aan je geld.’
Red.: En dat weten we dan ook weer: ‘Autoramen intikken,
autoradiootje stelen, op de hoek staan...’ zijn de kleine dingen die die lui
doen. Het hele artikel staat vol met dit soort weerzinwekkendheden. En dan zijn
er nog mensen die problemen hebben met de slechte reputatie van dit soort
groepen.
Dit soort dingen worden nu minder uit de openbaarheid
gehouden dan vier jaar terug, hoewel de openheid van het laatste jaar weer sterk
aan het afnemen is - de Volkskrant publiceert niet meer de afkomst van
allerlei allochtone overlast, hoewel uit ander bronnen nog wel de waarheid is te
achterhalen -internet echt een vooruitgang. Een voorbeeld van een ANP-bericht
dat wel op de Volkskrant website is gereproduceerd, maar uit de krant
werd gehouden, terwijl het toch een belangwekkend bericht is omdat het
regeringsbeleid betreft, en een erkenning dat het allochtonenprobleem objectief
en aanzienlijk is:
Uit: Volkskrant.nl, 23-06-2006, ANP
Kabinet pakt overlast Marokkaanse jongeren aan
Het kabinet wil de overlast te lijf gaan die een ‘te grote groep’ Marokkaanse
probleemjongeren veroorzaakt. Aanleiding daarvoor zijn incidenten in stadswijken
waarbij Marokkaanse jongeren betrokken waren.
Het kabinet maakt zich zorgen om dit ‘hardnekkige’ probleem, waar het imago en
toekomstperspectief van de hele Marokkaanse gemeenschap onder lijdt. De insteek
is de achterstandspositie aan te pakken en tegen te gaan dat deze jongeren zich
afkeren van de samenleving.
Al eerder werd bekend dat burgemeesters en officieren van
justitie meer bevoegdheden krijgen op te treden tegen overlastgevenden op
straat. Het gaat om situaties waarin de jongeren niet strafbaar zijn, maar zich
intimiderend gedragen. Zij kunnen een ‘gedragsaanwijzing’ krijgen. Dat kan een
meldingsplicht zijn, een verplichte begeleiding of een contactverbod. De
aanwijzing is geen straf, maar moet de verstoring van de openbare orde
tegengaan. ...
Red.: Met dit soort berichten over de "gewone" allochtone
overlast weer zo veel mogelijk uit het nieuws, is het tijd om de radicale
jeugd te gaan helpen. De Volkskrant heeft een onderzoek naar de aanpak
van de radicale jeugd geïnitieerd, dat in de vorm van een reeks van vier
artikelen is om is gepubliceerd:
Uit:
De Volkskrant, 22-07-2006, van verslaggeefsters Janny Groen en Annieke
Kranenberg
Bestrijding terrorisme kan verkeerd uitpakken
Tussentitel: Hoe harder het optreden, hoe groter de haat
De maatregelen van de regering om terrorisme te bestrijden werken
radicalisering in de hand. Zowel wetenschappers als familieleden en vrienden van
terreurverdachten zeggen dat het harde beleid contraproductief is. Ook in
inlichtingenkringen groeit de zorg over de negatieve effecten van het huidige
contraterrorismebeleid. Dit blijkt uit onderzoek van de Volkskrant.
Red.: De detaillering komt een van de vervolgartikelen:
| |
...
Nadia – niet haar echte naam – is net zo woedend. Zij is de zus van een van de
andere Piranhaverdachten, is belijdend moslim en draagt een halflange hoofddoek.
Het arrestatieteam viel ’s morgens om half zes binnen in haar ouderlijk huis.
‘De mannen hadden knuppels bij zich en maskers op. Het was doodeng’, zegt Nadia.
Een van de mannen kwam haar slaapkamer binnen. ‘Wat respectloos. Ik had wel
naakt kunnen zijn.’ Ze vroeg of de man wilde weggaan. Dat wilde hij niet.
Omdraaien dan, zodat ze haar hoofddoek kon omdoen. ‘Dat weigerde hij.
Uiteindelijk was hij bereid de ogen neer te slaan.’
Nadia vindt het ‘onnodig machtsvertoon’. Ook andere familieleden en vrienden van
terreurverdachten, die vanwege het gevoelige onderwerp niet met naam in de krant
willen, zeggen ‘geschokt’ te zijn door het harde optreden van de autoriteiten.
Dat optreden, zeggen ze, zaait haat, leidt in sommige gevallen tot (verdere)
radicalisering en verdiept het wantrouwen in de moslimgemeenschap jegens de
Nederlandse samenleving. ... |
Het het kan best waar zijn dat de radicale moslims zo
reageren op een harde aanpak. Stellen dat deze aanpak dus niet werkt is een stap
te ver, omdat dit onderzoek onvolledig is: je moet namelijk ook de situatie van
een zachte aanpak van moslims onderzoeken. Vergelijken met Molukkers is weinig
zinvol, dat is een andere groep dus een ander onderzoeksonderwerp. Een betere
vergelijking zou bijvoorbeeld Canada zijn. Daar was de aanpak van moslims
dusdanig zacht dat er overwogen is om moslims toe te staan de sharia te hanteren
voor een eigen rechtspraak. En ondanks die zachte aanpak is er ook in Canada een
groep ontstaan die zware aanslagen wilde plegen, zwaarder dan in Nederland
. Ook de zware Londense aanslagen zijn niet voorafgegaan door enigerlei harde
aanpak - radicale moslimprekers die elders niet meer toegelaten werden,
zochten hun toevlucht in Londen.
Dit zijn maar twee vergelijkingen, maar ze zijn in ieder geval veel geldiger
dan de door de onderzoekster genoemde, en ze zijn in tegenspraak met haar
conclusies. Op zijn minst lijkt beter onderzoek noodzakelijk.
Maar laten we het idee achter haar conclusies nu eens overnemen als algemeen
uitgangspunt. Maar dat gaan we dan toepassen op de omgekeerde situatie: wat zou
de harde aanpak door de moslims van hun christenen, democratie- en
autochtonenprobleem voor resultaat hebben. Want wat de moslims doen is gericht
tegen westerse waarden, en zie zien de westerse warden als een probleem, zoals
blikt uit hun reactie op de westerse publicatie van Mohammed-cartoons. Hoe
pakken de moslims nu dit probleem aan? Door zachtheid en overleg? We dachten van
niet. Moslims pakken dit aan met harde taal en geweld. Bijvoorbeeld het geweld
van de Hofstadgroep, maar je hebt ook nog die lui van Bali, Londen, Canada,
enzovoort. Zo pakken de moslims hun probleem aan. Hoe zouden de westerlingen, de
allochtonen, nu reageren op deze aanpak, volgens onze onderzoekster. Het citaat
boven zegt het al: het zaait haat, leidt in sommige gevallen tot (verdere)
radicalisering en verdiept het wantrouwen in de autochtonengemeenschap jegens de
moslimsamenleving.
Gunst, en laat dat laatste nou een maandje of zo terug als resultaat van
onderzoek naar buiten zijn gekomen
. Hoe verwonderlijk. Alleen werd er natuurlijk van alle politiek-correcte wege
keihard de staf over gebroken, en gebruikt als aanwijzing hoe verdorven die
autochtonen wel niet zijn - ze willen gewoon de moslims niet accepteren
. Zelfs op zichzelf een bijzonder ongenuanceerd en fout standpunt, zie de
reacties erop
.
Kortom: als allochtonen reageren met verbale verharding op een harde aanpak
van het moslim geweld is het goed, en als autochtonen reageren op het
moslimgeweld met een verbale verharding is dat fout. Om heel precies te zijn:
als die verharding bestaat uit radicaal-rechtse opvattingen, zijn precies
dezelfde soort mensen van mening dat dit niet hard genoeg aangepakt kan worden.
Het kan niet veel gekker.
 Tot
slot een illustratie van dit betoog, in de foto rechts (illustratie bij een van
de artikelen) - dit is volstrekt hetzelfde als de swastika's en hakenkruisen van
de rechts-radicalen. Die bij ieder openbare manifestatie van de straat worden
geslagen door linkse tegendemon-stranten. Overigens: niet dat de redactie
voorstander is van rechts-radicalisme. Maar het gaat om de hypocrisie van de
politieke correctheid in haar discussies over dit soort zaken.
Ook nog opgedoken uit de archieven, een voorstel uit allochtone hoek om de
situatie te verbeteren:
Uit:
De Volkskrant, 22-10-2005, door Wim Bossema
Over: Heeft de multiculturele samenleving nog toekomst? | Door: Rinaldo
Walcott en Tariq Modood | Waar: De Balie, en tijdschrift Eutopia
Niet te veel, maar te weinig multiculti voedt moslimterreur
Tussentitel: 'Immigranten als nette hotelgasten: dát is geen integratie'
Heeft de multiculturele samenleving nog toekomst?
'Alleen een Canadees kan beweren dat er geen nationalisme bestaat in Canada,
my goodness!' roept de Britse socioloog Tariq Modood (met roots in
Azië) uit. Slachtoffer van zijn milde hoon is Rinaldo Walcott, docent culturele
studies aan de universiteit van Toronto (met roots in de Cariben). Twee
'nieuwe westerlingen' die kibbelen over Canadees nationalisme: is dat geen teken
dat het multiculturalisme nog bestaat? ...
Wel is er ook in Canada beroering ontstaan over dat
'multiculturele idee', zegt hij, vooral ook door de moord op Theo van Gogh in
Amsterdam, op 2 november precies een jaar geleden. Dat debat is goed, vindt hij,
maar: 'er bestaan alléén maar multiculturele samenlevingen'. Culturen en
identiteiten veranderen de hele tijd, van minderheden én van de meerderheid, dat
kan Walcott niet genoeg beklemtonen.
Jammer dat de sharia niet is ingevoerd in Ontario, vindt hij;
een veeg teken van de recente aarzelingen bij het multiculturele model. 'Een
gemiste kans. Er was heel weinig ruimte voor debat.' ...
... Op de site opendemocracy.net schreef Modood onlangs in een artikel dat sommigen hem na de
bommen van juli wel een dwaas zullen vinden. Maar, schrijft hij, dat die jonge
Britse moslims tot hun terreurdaden kwamen, wordt ten onrechte toegeschreven aan
een doorgeslagen multiculturele samenleving - juist door linkse liberalen.
Modood ziet de aanslagen eerder als teken dat er nog steeds te wéinig multiculti
is.
In de Balie zegt hij: 'Integratie betekent dat je deel wordt
van een samenleving, niet apart staat. Het zou tweerichtingsverkeer moeten zijn,
de samenleving én de immigranten moeten zich aan elkaar aanpassen. Migranten
moeten het gevoel hebben erbij te horen.' Ze moeten niet alleen maar met rust
worden gelaten, maar kunnen bijdragen aan een veranderende Britse identiteit.
Red.: Juist. Wij moeten ons aanpassen volgens Modood, die
niet zegt hoe, maar Walcott maakt dat duidelijk: de aanpassing van onze
instituties aan die van de moslims. Zoals de invoering van sharia, al was het
maar voor henzelf. Oh, en dat allemaal ter voorkoming van verdere radicalisering
en terreur. Voelt u 'm.
Tussendoor een paar opmerkingen over de islam zelf:
Uit: De Volkskrant, 07-10-2006, door Wim Bossema
Interview | De emoties lopen hoog op bij controverses tussen de Arabische
wereld en het Westen, maar dat is niet erg, meent de Syrische dissident Sadik
al-Azm, uiteindelijk is de vrijheid van meningsuiting ermee gediend.
‘Arrogantie van moslims is grootspraak’
Foto-onderschrift: ‘In het Westen horen emoties bij een persoon, in de
Arabische wereld zijn ze collectief’
... Al-Azm is een man in twee werelden. Wat vindt hij van de
botsing der emoties? Moeten wij zo schrikken van de foto’s van woedende menigten
na de Deense cartoons, na de uitspraak van de paus, steeds als de moslims zich
beledigd voelen?
Al-Azm: ‘Het uiten van emoties in de Arabische wereld en in
het Westen verschilt sterk. In het Westen is het individueel, persoonlijk. Bij
de Arabieren, de moslims, is het een collectieve uiting; de hele familie, de
stam, de sekte reageert. In het Westen is deelname aan een demonstratie een
persoonlijke, vrijwillige keuze, in de moslimwereld niet. Zo’n spotprent wordt
niet als een mening van een of andere kunstenaar gezien, maar als een
collectieve vernedering door westerlingen van alle moslims.’ Met de paus
hetzelfde verhaal. Politieke leiders kunnen collectieve woede natuurlijk heel
gemakkelijk manipuleren, al lukt het westerse leiders met de angst voor
terrorisme ook heel aardig, merkt hij fijntjes op.
Trots en gevoel voor eigenwaarde, daar lijkt het steeds
maar weer om te draaien. In zowel het Westen als de moslimwereld is het de eigen
identiteit, cultuur, godsdienst, normen en waarden wat de klok slaat.
Al-Azm: ‘In de moslimwereld leeft een sterk onderhuids gevoel
dat de islam erodeert. Als de islamisten erop hameren dat de sharia weer moet
worden ingevoerd, betekent dat dat de sharia nu niet wordt toegepast. Als ze
zeggen: we willen die samenlevingen re-islamiseren, betekent dat dat religie aan
invloed heeft verloren. En daarin hebben ze gelijk. Kijk naar wat er op de
universiteiten wordt onderwezen, kijk naar de rechtssystemen waarin de sharia
hooguit bij familierecht nog een rol speelt. Zelfs in Iran is de republiek
ingevoerd, niet het kalifaat. De islamisten leven in diepe angst ‘‘het zal met
de islam net zo gaan als met de christenen in Europa, religie wordt marginaal,
een persoonlijke keus, als we niet gauw iets doen’’. Daarom zijn ze zo
fanatiek.’
Al-Azm ziet die secularisatie van de islamitische
samenlevingen als een goede ontwikkeling. Hij denkt dat die ook niet te stuiten
is. Arrogantie en gebrek aan medeleven met de ander zijn verwijten die over en
weer schetteren. Waarom wenen jullie over jullie slachtoffers en niet over de
onze – zoals de doden in Irak en die van 11 september.
Van beide kanten zijn die verongelijkte gevoelens heftig,
maar ze verschillen ook, vindt Al-Azm. ‘Moslims zijn arrogant – ze vinden hun
godsdienst superieur – maar het is een lege arrogantie, vol pretenties die
nergens op zijn gebaseerd. De westerse arrogantie – de paus denkt ook dat alle
niet-katholieken verdoemd zijn – kan veel gevaarlijker uitpakken, want die wordt
gesteund door grote macht. De arrogantie aan onze kant is eerder opschepperij,
grootspraak om onszelf moed in te spreken in een toestand van grote onzekerheid.
Het verwijt van onze kant over ongevoeligheid in het Westen is het gevolg van
ons slachtoffergedrag – dat niet aflatende gevoel dat de Arabieren, de
Palestijnen, de moslims overal en altijd de dupe zijn.’
Red.: De conclusie is voor de hand liggend: een groep die
sterke collectieve emoties kent, fanatiek is, en een diepe angst heeft voor het
eigen voortbestaan, is samen te vatten met maar een enkel woord:
levensgevaarlijk. En ze winnen aan invloed:
Uit: De Volkskrant, 11-10-2006, van verslaggever Henk Müller
Interview | Op audiëntie bij Sjeik Tantawi, de islamitische tegenhanger van
de paus ‘Onze invloed groeit, God zij geprezen’
Sjeik Tantawi, de machtigste geestelijk leider van de islam, twijfelt niet. De
islam is in opkomst; voor goddelozen is er geen toekomst.
Het Westen is niet religieus. De islam is de enig ware religie en alleen de
islamitische wereld is waarlijk religieus. ‘Niet dat moslims engelen zijn, dat
zijn we niet, maar wij leven wel volgens Gods wetten, de sharia, en het Westen
niet’. De machtigste islamitisch geestelijk leider ter wereld gaat glimlachend
achterover zitten. Hij heeft gezegd.
Van een botsing tussen beschavingen, tussen de islam en het
Westen, wil hij liever niet spreken. ‘Maar dat moslims volgens Gods wil leven en
westerlingen niet, is duidelijk. De islam is voor alle tijden en alle plaatsen,
dat is mijn overtuiging, dus ook voor het Westen. Als u dat niet zo ziet, moet u
dat zelf weten, maar de invloed van de islam groeit’.
Sjeik Tantawi, het hoofd van Al-Azhar, de islamitische
tegenhanger van het Vaticaan, mag dan een fragiele, bedachtzaam formulerende man
zijn; zijn oordeel is duidelijk: goddelozen hebben geen toekomst. ...
Red.: Omdat er voortdurend mensen blijven roepen dat het ook
allemaal best wel meevalt met wat die islamieten nu allemaal inhoudelijk willen,
nog een recent incidentje:
Volkskrant.nl, 26-10-2006, ANP
Rel in Australië rond moslimgeestelijke
Een hoge moslimgeestelijke heeft in Australië een rel veroorzaakt door
‘ongepast’ geklede vrouwen te vergelijken met vlees als lokaas. De Australische
premier Howard noemde de opmerkingen ontstellend en laakbaar, omdat ze een
excuus lijken voor verkrachting.
Het is belachelijk vrouwen te verwijten dat ze worden
verkracht, stelde de regeringsleider. De commissie tegen seksediscriminatie riep
op de moslimgeestelijke het land uit te zetten, meldden media donderdag.
Volgens een woordvoerder van de in opspraak geraakte sjeik
Taj al Halali zouden de woorden van de geestelijke uit hun verband zijn gerukt.
Al Halali zelf verklaarde dat het nooit zijn bedoeling was geweest verkrachting
goed te praten.
De sjeik van Egyptische komaf vergeleek tijdens een preek
vrouwen zonder hoofddoek met onbedekt vlees. Als je onbedekt vlees ergens buiten
neerlegt en katten komen erop af om het op te eten, ‘wiens schuld is het, die
van de katten of van het onbedekte vlees’, vroeg al Halali zich af. Hij noemde
het onbedekte vlees het probleem. Als de vrouw thuis was gebleven en zich had
bedekt, was het probleem niet opgedoken, stelde de 66-jarige moefti.
Al Halali geldt als een van de vooraanstaande geestelijke
moslimleiders in Australië. Hij adviseerde de Australische regering over
moslimzaken. Hij bestempelde de aanslagen in 2001 op de Verenigde Staten als het
Werk van God.
Red.: Zoveel rel is er niet wat de Volkskrant heeft er alleen
een klein berichtje van in de krant
. Dit terwijl inhoudelijk gezien de uitspraak veel erger is dan de inhoudelijke
kant van de Deense cartoons. En als de paus iets veel minders doet is de wereld
te klein.
Nu wat humor, in een soort sketch in drie bedrijven.
Eén van de doelstellingen
van de NPS, het culturele broertje van de NOS, is het promoten van de
multiculturele samenleving. Eén van de
programma's in het kader hiervan is Meiden van Halal, waarin drie
vlotgebekte jonge moslima's, zusters, met hoofddoek en al, de moslimcultuur gaan
uitleggen aan de christelijke heidenen, en aan die heidenen laten zien dat ze
met hun gebrek aan kennis in feite de moslims discrimineren. Tijdens een van hun
programma's was er een optreden van Marco Pastors, even vlotgebekt politicus van
rechts, die als "leraar" voor een klas vol allochtone leerlingen gaat uitleggen
wat integratie is.
| |
Pastors: "Eén van de dingen die moslims
moeten leren is het accepteren van homo's."
Esmaa van Halal (onzichtbaar roepend vanuit de schoolbanken): "Dus moslims moeten
homo's worden?!"
Pastors: "Je moet die doek eens van je oren halen." |
Kijk, die is
natuurlijk gewoon ontzettend leuk. Daarnaast illustratief: Pastors doet een
redelijke suggestie, en die wordt totaal verkeerd uitgelegd. Maar het werd nog
mooier, zie onderstaande stukje:
Uit: De Volkskrant, 18-11-2006, door Nausicaa Marbe, journalist en
schrijver
PvdA maakt jawoord onmogelijk
... Onlangs zag ik partijbons Job Cohen bij Pauw & Witteman
kritiek uiten op Wouter Bos, juist nu de geplaagde lijsttrekker eendrachtig
handgeklap kan gebruiken.
In de schrapservice van dat programma fulmineerde de
burgervader karakteristiek. Pastors bleek een brutale Meid van Halal ad rem van
repliek te hebben gediend, nadat ze zijn woorden verdraaide. Onschuldige kout.
Dat ergerde Cohen echter meer dan Ali B’s ‘bekke houde’ tegen de premier.
Een typerend staaltje selectieve verontwaardiging. De
minachting van een allochtoon subgroepje gespecialiseerd in het bashen van
Nederland(ers) omhelzen als bedreigd cultuurgoed. De terechte afkeer ervan als
discriminatie aanklagen. ...
Red.: Dus nummer 1: de autochtoon doet een redelijke suggestie
- nummer twee: de allochtoon verdraait dat en legt dat verkeerd uit, onder
kreetjes van verontwaardiging - nummer drie: de allochtonenknuffelaars middels
hun opperhoofd Cohen veroordelen de autochtoon en praten de allochtoon goed.
Dat de kreet van Esmaa geen toeval was, bleek nog duidelijker uit een ander
optreden binnen hetzelfde tijdbestek:
Uit: De Volkskrant, 11-11-2006, door Roos Schlikker
Halal in de politiek
Leon de Winter wenste hen onlangs nog vreselijke ziektes toe, maar de De Meiden
van Halal zijn wel wat gewend. Sinds deze drie zusjes op tv verschijnen, krijgen
ze van diverse kanten forse kritiek. ... Ze waren te gast bij Pauw
en Witteman op de dag dat bekend werd dat de Haagse imam Fawaz Theo van Gogh voor zijn dood
had vervloekt en Ayaan tongkanker had toegewenst. De zussen namen geen afstand
van deze uitspraken, wat hen op een woedende column van Leon de Winter in
Elsevier kwam te staan, waarin hij de zusjes exact hetzelfde toewenste.
Jihad: 'Natuurlijk schrok ik daarvan. Zoiets komt in het
Arabisch in een preek heel anders over dan wanneer het in het Nederlands op
papier staat. Het irritante is dat ik tijdens die uitzending nog helemaal geen
mening had over wat de imam precies had gezegd. Nu wordt gedaan alsof ik die man
uitgebreid zat te verdedigen, wat helemaal niet waar is. Ik vind ook wel eens
ergens niets van, maar op de een of andere manier wordt dat niet geaccepteerd.'
...
Red.: De vlotgebekte die overal een antwoord op weet, voert het
hebben van geen mening aan als excuus voor het geven van een totaal verkeerd
antwoord (overigens, het is een leugen om bestwil -zie de transcriptie hier
). De hypocrisie druipt er vanaf. Dit dus nog los van de inhoud. Want die
is even hypocriet: de weerzinwekkende uitspraken van een imam zijn minder
weerzinwekkend want uitgesproken in het Arabisch. Je kan het niet zelf
verzinnen.
Tot slot van dit drieluik weer een stukje humor:
De Volkskrant, 10-11-2006, cartoon van Collignon
De Volkskrant, 10-11-2006, ingezonden brief van Birol Akkus (Hengelo)
Voeten
We weten allemaal dat over smaak niet valt te twisten. Dus aan het feit dat
ik Collignon een goede tekenaar, maar een slechte karikaturist vind, hoeft
niemand een boodschap te hebben (Forum, 9 november).
Maar ik meen dat deze vraag wat objectiever van aard is: dat
Collignon een Turk als een Arabier afbeeldt, pleit al niet echt voor hem, maar
waarom heeft de Turk onwelriekende voeten?
Red.: De allochtonen blijken niet goed te willen luisteren,
verdraaien goed bedoelde woorden, zijn verontwaardigd dat hun verdraaiingen niet
begrepen worden, zijn hypocriet, vertonen een ontstellend gebrek aan tolerantie ten opzichte van
humor, en worden in al die zaken nog steeds gesteund door een grote groep binnen
linkse intellectuele elite. Kijk, dat kan op die manier natuurlijk nooit iets
worden. Zoveel slecht bedoelde misverstanden sturen regelrecht aan op een een
culturele tweedeling, sociale segregatie, een maatschappelijke ramp. Het
is precies het tegenovergestelde van wat nodig is: een duidelijke uitleg van hoe
de positie van de allochtonen in de maatschappij ontstaan is, en dat als daar
iets negatiefs aan is, het in ieder geval niet de schuld van de autochtonen is
.
In vervolg op het voorgaande nog een paar andere observaties: Naar aanleiding
van de verkiezingen van 22 november was een verslaggeefster gegaan naar
"een voornamelijk door mensen met niet-Nederlandse oorsprong bewoonde wijk",
ergens in of rond Amsterdam, om daar de stemming van de Turkse kiezers rond de
PvdA te peilen, naar aanleiding van de ophef over de Armeens genocide. De Turken
waren bijna universeel zeer aangetast door de koppeling van Turkije met die
genocide, en klaagden over het slechter geworden klimaat in het algemeen. De
laatste geïnterviewde merkte op dat "ons steeds meer rechten ontnomen zijn".
Dat is ook in hoge mate illustratief voor de stand van het debat. Er is veel
gediscussieerd over de integratieproblemen, maar er is de Turken maar één ding
ontnomen, namelijk de mogelijkheid om onbeperkt nieuwe Turken uit Anatolië
te importeren. En dat is geen recht, dat was een mogelijkheid. De Turk voelt
zich dus volkomen ten onrechte onrecht aangedaan in Nederland. En in vele andere
discussiesituaties, denk aan tv-programma's als Rondom Tien, uiten
allochtonen dergelijke taal, en hebben ze overduidelijk een dergelijke houding.
Dit soort uitspraken en deze houding wordt zelden tot nooit weersproken, en door
de links intellectuele elite zelfs gestimuleerd. Het is dit proces dat de
voornaamste aanjager is van de culturele segregatie.
Weer terug naar het
handenschudden, omdat steeds meer openlijke voorvechters van de sharia beginnen
op te staan. We beginnen met de politiek-correcte smoezen:
De Volkskrant, 13-11-2006, ingezonden brief van Chris Braun (Velp)
Handenschudden
Een Japanse collega groet me al vijf jaar door een buiging te maken vanuit de
heupen. De meeste Nederlandse kennissen geven helemaal geen hand maar steken een
hand op en roepen ‘hoi’ of ‘doeg’. Hoezo Nederlandse omgangsvormen? En als
iemand vanuit een interpretatie van de Koran meent dat ze mij geen hand mag
geven: waarom zouden we daar in vredesnaam een punt van maken (Binnenland 9
november? Integratie betekent niet mensen dwingen te doen zoals wij doen, het
betekent wederzijds elkaars gewoonten leren respecteren en je aanpassen daar
waar nodig en zinvol – en beleefd handjes schudden hoort daar niet bij. De
Commissie Gelijke Behandeling heeft alle gelijk van de wereld!
Red.: Nu het gezonde verstand:
De Volkskrant, 14-11-2006, ingezonden brieven
Handenschudden
Integratie betekent niet mensen dwingen te doen zoals wij doen, het betekent
wederzijds elkaars gewoonten leren respecteren en je aanpassen – beleefd handjes
schudden hoort daar niet bij. De Commissie Gelijke Behandeling heeft alle gelijk
van de wereld, schreef Chris Braun uit Velp gisteren. Hieronder enkele reacties
van de website.
Het probleem met wederzijds respect is dat het van twee
kanten moet komen. De mening van Braun kun je ook 180 graden draaien en zeggen
dat de moslima respect moet tonen door een hand te geven als dat de gewoonte is.
Als je de Koran of om het even welk religieus sprookje tot leidraad neemt, kom
je soms tot botsingen.
Frans Leliveld (Amsterdam)
De meeste Japanners die ik ken buigen (hun traditie) en geven een hand (mijn
traditie). In het geval van de juffrouw zijn wij de enigen die zich aanpassen.
Nicole Donkersloot (Landsmeer)
De Commissie Gelijke Behandeling heeft geen gelijk. Het gaat hier om een
lerares, die alle leerlingen de Nederlandse ‘algemene’ omgangsvormen dient te
leren. Dus in bepaalde gevallen een hand geven, aan mannen en vrouwen.
Rutger van Gent (Nieuw-Vennep)
Red.: Voor de evenementen uit 2007, zie hier
.
Een algemene behandeling van de multiculturele samenleving staat hier
.
Naar Allochtonendebat okt./nov. 2005 ,
Allochtonen overzicht  , of site home
.
|
