Uit: De Volkskrant, 24-04-2007, column door Nazmiye Oral

Mehmet, een emigrant in spe

... mijn broertje trok mijn aandacht met een terloops gebrachte mededeling. Over een paar jaar wilde hij voorgoed naar Turkije emigreren.   ...
    Mijn broertje met zijn Twentse accent voelde zich niet gezien als mens. Niet door de mensen op straat, niet door de media en niet door de regering. Hij vertelde hoe hij het zat was om zich telkens te moeten verantwoorden. Om telkens aangesproken te worden op zijn moslim- en anders-zijn. Om telkens vragen te beantwoorden waar hij geen zin in had. Wat vond hij van Osama Bin Laden? Van Irak? Van Israël en de Palestijnen? Van zelfmoordterroristen? Van Mohammed B.? Was het terecht dat Theo van Gogh vermoord was?
    Zoals hij het zelf zei: ‘Weet ik veel wat ik van ze vind? Alsof ik daarmee bezig ben.’
    Terwijl ik zo naar hem luisterde, werd ik heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties. Zoals gezegd, voelde ik een zusterlijk falen, alsof ik hem niet goed genoeg had opgevoed. Alsof ik hem weerbaarder had moeten maken, en had ik de neiging om geheel volgens onze cultuur hem een tik te geven. Zeg, verman je een beetje. Zeik niet zo.
    Het was erg pijnlijk om te merken dat mijn broertje gevangen zat, gevangen in een beeld dat een ander op hem drukte en wederom had ik zin hem een tik te geven. Verman je. Stel je niet aan.
    Innerlijk lichtelijk in paniek, bleef ik uiterlijk helemaal kalm. ‘Je kunt toch gewoon zeggen dat je geen zin hebt in die vragen. Gewoon met een grap of zo?’ ‘Ja, en weet je wat ze dan zeggen? Mehmet, waarom loop je weg?’
    Ik raakte nu zelf behoorlijk gestrest en probeerde mijn broertje bij de kudde te houden. Zo voelde het althans. We waren hem bijna kwijt. En dat mocht onder geen beding gebeuren. ‘Pfft, ach Hengelo. Wat wil je? Het zijn gewoon stomme boeren. Het is al iets minder in Arnhem en in Amsterdam is dit bijna helemaal niet aan de hand. En bovendien, jullie kunnen hier samen toch een mooie toekomst opbouwen?’
    Ik wuifde beelden weg die van binnen ineens kwamen opborrelen: producenten, acteurs, schrijvers, zogenaamde slimme mensen die ik domme, ongenuanceerde dingen heb horen zeggen over ‘moslims’, wie ze daaronder ook mogen verstaan. Ineens was de platheid van ons publieke debat zo helder als glas.
    Mijn broertje leek toch een beetje getroost door mijn bewering en vervolgde zijn klaagzang: ‘Wat geeft jou het recht om mij dat soort dingen te vragen? Ik ben Hollandser dan de meeste jongens hier. Waarom moet ik bewijzen dat ik oké ben? En weet je? Het zijn geen vragen. Het is een invuloefening. De uitkomst staat al vast. ’
    Ik bereidde me voor op een preek (je hoeft het niet persoonlijk op te vatten maar dat betekent niet dat je zegt dat het oké is, dat het je geen pijn doet), tot ik bij zinnen kwam.
    Was ik op mijn 23ste zo wijs? Nee, ik was vooral behoorlijk dom en behoorlijk boos. Ik besefte dat ik van hem iets bovenmenselijks eiste. Mijn broertje, die ik jaren heb meegemaakt terwijl hij wekelijks werd geweigerd in de plaatselijke discotheek, in wiens aanwezigheid ik altijd mensen zag veranderen, meer op hun hoede zag zijn, die op school geen stageplek kon krijgen, ik eiste van hem een soort volwassenheid en wijsheid waar Nelson Mandela jaren over heeft gedaan.
    Hij moest er boven staan, zijn eigen waardigheid vormgeven, telkens weer vertrouwen, en zijn hart blijven openstellen. Een oneerlijke opgave voor hem en jongens zoals hij. Hopelijk zullen we ooit zover zijn dat we als maatschappij zullen kiezen voor ons common good in plaats van onze common hysteria. Want op het moment dat we onze angsten voor elkaar kunnen loslaten, en de behoefte om ons gelijk te halen, kunnen opgeven, is er hoop op toenadering en kunnen we eindelijk beginnen aan het creëren van een ‘wij’.

Red.:   Geen woord over de bijdragen van de allochtonen aan dit probleem - de al tientallen jaren durende bijdragen .

Uit: De Volkskrant, 24-10-2006, column door Nazmiye Oral

Een nieuw gevoel

In elke winkel een oplettende winkelier. Ik concentreer me op de waar die voor me uitgestald ligt. De winkelier concentreert zich op mij. Ik begin te spelen, een rol die ik me sinds kort in winkels eigen heb gemaakt. Voor het behoud van mijn eigen winkelplezier. De rol van iemand die niet zal stelen. Mijn tas op de grond, zichtbaar dicht. Handen uit de jaszakken. Een opgewekte houding. En ik ben vooral kalm. Ik loop naar buiten. Niets van mijn gading. En roep: ‘Dag’. Stilte.   ...
   Ik had het nog nooit eerder meegemaakt, behandeld worden als een vreemdeling. En nu weet ik hoe het voelt. Het is licht uitputtend. Als je je laat verleiden of niet stevig in je schoenen staat, ben je de hele dag bezig onuitgesproken vragen te beantwoorden. Ik ben niet vreemd. Ik versta u wel. Ik steel niet. Ik ben wel te vertrouwen. Ik moet opeens denken aan al die Marrokkaanse en Turkse jonge jochies. Dit gevoel nodigt uit tot baldadigheid, omdat je er toch niet bij hoort. Dus wat kun je kapot maken? Kun je beter lol maken en mensen sarren. Mensen die je toch al in een hoekje stoppen.    ...

Red.:   En met het grootste gemak vergeet Oral dat het andersom zit: de argwaan van de winkelier is veroorzaakt door stelende en overvallende allochtonen, en dat je Marokkaanse enj Turkse jochies van nu er niet bij horen, komt omdat de Marokkaanse en Turkse jochies en ouder van gister zich misdragen hebben. En welk zo erg, dat diverse openbare zwembaden hun deuren moesten sluiten, tot ze een pasjessysteem hadden ingevoerd om die Marokkaanse en Turkse jochies en ouder te weren
 

Naar Allochtonendebat, misverstanden , Allochtonen, lijst  , Allochtonen, overzicht  , of site home .