Uit: De Volkskrant, 08-03-2005, column van Jan Mulder

Vandaag

Vandaag is het Internationale Vrouwendag in Den Haag is een demonstratie van gevluchte vrouwen die zijn verkracht. Maskers op, capes om. Ze zouden anders door hun internationale vader of broer worden doodgeschoten.
    Een van de vrouwen vertelde zaterdag in NRC Handelsblad waarom ze aandacht voor zichzelf vraagt. Het is zo'n internationaal artikel dat niet uitnodigt om te lezen ('het verhaal van een 36-jarige vrouw'). Ik vat het voor u samen.
    'Mijn vader is een naar Libanon uitgeweken Turkse Koerd. Mijn moeder is Libanese. lk mocht niet studeren want ik ben een meisje. In de jaren zeventig vluchtten we vanwege de oorlog naar Turkije. Mijn vader koos een man voor me. Mijn echtgenoot werkte net als ik voor de PKK. In 1996 werden we opgepakt. Ik werd geblinddoekt door twee Turkse politieagenten (een ervan was blond), die me meenamen naar een ijskoude kelder. Daar werd ik twee uur lang verkracht. Ik werd zwanger. Het kind was blond. Een Koerdische vrouw die verkracht is, mag van haar familie niet blijven leven.
    'Mijn man was verkracht met een fles met zout en alcohol erin. Hij schaamde zich en vluchtte naar Nederland. Ik vluchtte ook naar Nederland. Ik heb de IND nooit de waarheid kunnen vertellen, omdat mijn man of zijn familie anders mijn dochtertje zouden hebben vermoord. Toen ze net geboren was, wilde ik haar niet voeden. Ik werd opgenomen in een psychiatrische inrichting. Mijn vader heeft mij toen nog gebeld, hij zei: je dochter moet sterven als jullie in Turkije terugkomen. Mijn broer is al naar me op zoek.' .....

Red.:   Eerst het algemene punt. Asiel in Nederland is een hoog gewaardeerd goed. Dat blijkt uit het feit dat men van zo ver komt om het te krijgen, en de tijd die men bereid is erop te wachten. Asiel in Nederland kan worden verkregen door politieke vervolging. Voor hoog gewaardeerde zaken is altijd een groot publiek, en wil men grote inspanningen doen. Een van die inspanningen is het verhaal van de politieke vervolging. Bovenstaand is zo'n verhaal. Gezien het bovenstaande belang is de eerste vraag voor al die verhalen is: Is het waar? De waarheid van een verhaal is maar op een manier te staven: met aanwijzingen uit de werkelijkheid, gewoonlijk afgekort tot "bewijzen". Er is geen enkel reden om in te gaan op bovenstaand verhaal tot er een vorm van bewijs is. Dat er veel verhalen zonder bewijs rond gaan blijkt uit het feit dat toen Nederland de verhalen strenger ging controleren, het aantal asielaanvragen dramatisch daalde .
     Laten we nu even aannemen dat er voldoende bewijs is voor bovenstaand geval. Dan valt er nog veel meer te leren. Ten eerste. Er is een politieke kwestie, namelijk die van Turkije versus de Koerden. Als een persoon in die kwestie recht heeft op asiel in Nederland, wordt daarmee gezegd dat de Koerden aan de goede, en Turkije aan de foute kant staat. Dan is de toetreding van Turkije tot Europa een immorele daad, zie ook hier .
    Ten tweede. De doodsnood in bovenstaand geval is ontstaan door de houding ten opzichte van het slachtoffer door haar familie, als bepaald door hun cultuur. Het steunen van een asielaanvrage betekent een keuze voor de vrouw boven die van haar familie, dat wil zeggen: tegen de cultuur tegen haar familie. Het steunen van het asiel kiest voor de autochtone cultuur van behoud van het leven van verkrachtte moeder en kind, boven de Koerdische cultuur van het doden van verkrachtte moeder en kind.

Conclusie: In de praktijk van dit soort gevallen kiezen supporters van de multiculturele samenleving en het cultuurrelativisme onverkort en eenduidig voor de Nederlandse, autochtone, cultuur boven de allochtone cultuur. Het op theorie gebaseerde standpunt dat ze innemen, dat alle culturen gelijkwaardig zijn, is daarmee in tegenspraak. Omdat de praktijk altijd de baas is van de theorie, is van deze twee tegenstrijdige standpunten het eerste waar: de Nederlandse, westerse, cultuur gaat boven de allochtone cultuur.


Naar Asielzoekers , Allochtonen lijst , Allochtonen overzicht , of site home .