De Volkskrant, 19-03-2005, column van Marjolijn Februari (volledige column hier )

Tussen al dat canongeweld mis ik Joop ter Heul
...
    Op het hoogtepunt van mijn onzekerheid kreeg ik een brief. Een lezeres van de Volkskrant vond dat ik strenger had moeten oordelen over de multiculturele organisatie die - om rnoslimbezoekers te behagen - geen alcohol schonk tijdens een multiculturele bijeenkomst in Paradiso. De lezeres vond dat ik de gastvrouw had moeten oproepen tot aanpassing en niet de alcoholdrinkende gasten, maar zo had ik het ook wel bedoeld. Ik had mijn strenge norm alleen met onzekerheid geformuleerd, want gastvrijheid is een deugd en deugd laat zich niet dwingen.
    De brief bleef me een tijdje aanstaren vanaf mijn werktafel. 'Meestal ben ik het met je eens', had de briefschrijfster geschreven, 'maar vandaag even helemaal niet.' Dreigende taal, alsof ze voorgoed haar vertrouwen in mij had verloren. Maar opeens besefte ik dat zonder haar ontevredenheid en zonder mijn onzekerheid het gesprek per brief nooit tot stand zou zijn gekomen. Dat pleitte toch voor aanhoudende beroering in plaats van verstening.
... Een vorm van onzekerheid die wat mij betreft tot canon mag worden verheven.

IRP:  Die bedoeling tot veroordeling van de gastvrouw is er misschien geweest, maar dus bij meerdere mensen totaal niet opgevallen. Desondanks noemt Februari haar eigen norm streng; raadselachtig. Het foute argument van de gastvrijheid wordt herhaald.


Terug naar Cultuurverschillen, onoverkomelijkheid , Hiërarchie allochtonen ,  of naar site home .