Menselijke eigenschappen als lengte, gewicht, maar ook intelligentie en ijver komen in alle maten voor. Hetzelfde geldt voor allerlei normatieve begrippen als ijver, plichtbetrachting, inlevingsgevoel, schuldbesef, en criminaliteit. Net als lengte en dikte is er ook in deze normatieve eigenschappen sprake van een gemiddelde, en meer of minder sterke afwijkingen van dat gemiddelde. Naarmate de afwijking sterker is, komt zij minder voor. Wat betreft zaken als lengte en gewicht bestaat er geen inherente voorkeur, en is het het gemiddelde dat de maat der dingen is. Producenten van kleding, bijvoorbeeld broeken, passen zich aan aan het gemiddelde lengte van de bevolking, en brengen die maten op de markt waarbinnen ze nog voldoende kunnen afzetten om de kosten te dekken. Bij normatieve eigenschappen gaat men anders te werk. Hier legt mijn een maat vast, en degene die er overheen gaat heeft pech. Een voorbeeld hiervan is criminaliteit. We kijken niet naar de gemiddelde geneigdheid van Nederlander om moorden te begaan, we zeggen doodgewoon dat moorden bestraft moet worden onafhankelijk van hoe vaak het gebeurt. De constatering die nu in de openbaarheid gebracht wordt, is dat jongeren van vooral Marokkaanse en Antilliaanse afkomst veel meer misdaden plegen dan jongeren uit andere groepen. Dan zijn er volgens bovenstaande wetten twee mogelijk oorzaken: de groep is anders samengesteld dan gemiddeld, of het gemiddelde is verschoven. Wat betreft de Antillianen: hier is het zeker zo dat de groep anders is samengesteld dan een standaard bevolkingsgroep. Dit komt door de selectieve emigratie. Naar Nederland komen voornamelijk op de Antillen mislukte en aldaar al criminele jongeren. Of dit voldoende verklaring is voor de gemeten afwijking is slechts te bepalen door nader onderzoek. Wat betreft de groep Marokkanen lijkt het voorgaande niet van toepassing. De oorspronkelijke emigranten waren voornamelijk mannen, maar inmiddels is er sprake van een normale verdeling tussen mannen en vrouwen, en wat hun kinderen lijkt er geen directe populatieafwijkingen aan te wijzen. De overblijvende verklaring voor het grote aantal Marokkaanse jeugdige criminelen is dat voor de eigenschappen die leiden tot crimineel gedrag het gemiddelde verschoven is Daar waar de afwijking als crimineel gedrag een maat is voor het gemiddelde, kan men dus niet zeggen dat het gedrag van die overtreders niet slaat op de groep als geheel. Het is juist andersom: de mate waarin de norm door de subgroep overschreden wordt, is een maat voor de geneigdheid van de groep als geheel om de nomen te overtreden Dit mag tot dusver een theoretisch verhaal lijken, maar dat is het zeker niet. Daar waar sprake is van een speciale groep met afwijkend gedrag, kan de correctie gefocusseerd worden op die beperkte groep zelf. Daar waar de afwijking van de speciale groep een maat is voor de groep als geheel, heeft het geen zin om op de speciale groep te focussen: de instroom vanuit de gehele groep maakt dat dit het equivalent is van dweilen met de kraan open. In dit geval moet de correctie gericht zijn op de groep als geheel. Het is dus onzin om te beweren dat het per definitie alleen gaat om de criminele groep. De criminele groep is een signaal voor een wijder probleem. Wat dat wijdere probleem is, en wat er aan gedaan kan worden is in dit een ingewikkelde zaak, maar ook hierin lijkt de nuchtere en zakelijke aanpak beter dan de tot nu toe gehanteerde methode van negeren en hopen dat het beter wordt, of pappen en nathouden. Dat deze onzin afkomstig is uit dezelfde groep die eerder voorstander was van negeren en pappen en nathouden, bewijst dat deze groep nog niets geleerd heeft van de ervaringen met de gevolgen van deze houding, bestaande uit allerlei gevaarlijke vormen van maatschappelijke onrust. Voor meer over de cultuurverschillen, zie hier
Naar Cultuurverschillen |
