Red.:  Hilhorst geeft eerst toe dat er een Marokkaanse houding over het vogelvrij verklaard zijn bestaat, en dat deze houding een karikatuur is. De laatste zin lijkt dat weer te weerspreken, namelijk dat er nuance zit in de dood van een crimineel, en dat de Marokkanen recht hebben op erkenning van die nuance. Er zijn velen die opgemerkt hebben dat zelf schade lijden een beroepsgevaar van het misdadiger-zijn is, dus niet echt tragisch kan worden genoemd.

PH:  Aan de andere kant is de nuance al even schaars. Dat de automobiliste in de beklaagdenbank zit, vinden velen de omgekeerde wereld. 'Zij heeft er niet om gevraagd te worden beroofd.' Dat klopt, maar dat betekent niet dat ze per definitie onschuldig is. Ze had de pech op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats te zijn en het kan zijn dat zij toen de verkeerde beslissing heeft genomen Dat oordeel is gelukkig aan de rechter. Niet aan de vox populi.

Red.:  Dat is juist. Maar het ging de meeste niet om het in de beklaagdenbank zitten, maar om de arrestatie, gebaseerd op het vermoeden van opzet. Daar was geen enkele juridische grond voor, zoals de rechter-commissaris later vaststelde. Merk op dat erkende misdadigers als Ali el B. meestal veel coulanter behandeld worden..

PH: Waar komt dit morele simplisme vandaan? Voor de Marokkaanse voorliefde voor het onschuldige slachtoffer zijn antropologische verklaringen populair. Ze zijn opgegroeid in een schaamtecultuur. Het bewaken van de goede naam staat het bekennen van schuld in de weg.
    Misschien speelt dat een rol. Ik geloof eerder dat ze ziek zijn van de kritiek op Marokkanen. Ze passen ervoor in dat koor mee te zingen. Handig is die keuze niet.
want dit stilzwijgen lokt juist extra kritiek uit.

Red.:   Als de Marokkanse houding het gevolg voor angst voor bewaking van de goede naam, en de bijbehorend schaamte bij schending ervan, zouden ze geen tasjesroven plegen die een hoog risico tot aantasting ervan hebben. ook is het niet voor de hand liggend dat ze voorliefde hebben voor de rol van onschuldig slachtoffer. Veel voor de hand liggender is dat ze voorliefde hebben voor onschuldig zijn. Slachtoffer zijn is de beste vorm van onschuld.
    Dat ze ziek zijn van kritiek zijn op hun gedrag is logisch, maar dat is geen reden om het niet te doen. Fout gedrag leidt tot correctie, en dat ze er ziek van worden in geen enkele om met de correctie te stoppen.
    En het ging niet om het stilzwijgen, maar om de expliciete steun aan een misdadiger en het aanvallen van zijn slachtoffer.

PH:  Maar hoe zit het aan andere kant? Ik geloof dat daar juist een opstand gaande is tegen de schuldcultuur. Autochtonen willen niet meer de fout in eerste instantie bij zichzelf zoeken. Ze zijn het spuugzat om zich altijd schuldig te moeten voelen over hun machtspositie. Ze weigeren zich nog in te houden uit angst voor het verwijt van racisme. Ze willen uit het verdomhoekje waarin ze naar hun idee door de politiek correcten werden gedrukt.
    Kortom, ze voelen zich even veel slachtoffer als de Marokkanen. Een slachtoffer dat zich inschikkelijk opstelt, lijdt aan zelfhaat. 'Laat eerst die ander maar eens inbinden.' Zo woekert het zwart-wit virus voort.

Red.:   Grotendeels juist, behalve dat inschikkelijkheid niets te maken heeft met zelfhaat, of dat men dat zou denken. Men vindt alleen dat er teveel inschikkelijkheid is gevraagd, en dat er misbruik is gemaakt van die inschikkelijkheid.

PH:  Maar in het huidige klimaat van hysterische partijdigheid is nuance bijna een revolutionaire daad.

Red.:  Het huidige klimaat is alleen vergeleken met vroeger hysterisch partijdig. Vroeger werd alles wat er door allochtonen in het algemeen en Marokkanen in het bijzonder fout werd gedaan, verzwegen of goed gepraat door de politieke correcte elite. Dat was (hysterisch) partijdig. Nu ligt de zaak genuanceerder. Hilhorst heeft kennelijk een ander standpunt: het voortrekken van de Marokkanen vroeger vond hij genuanceerd, een evenwichtige houding vind hij hysterisch partijdig. Het huidige klimaat is alleen vergeleken met vroeger hysterisch partijdig.

Conclusie: Het simpele voorval is opnieuw een aanleiding om een aantal misverstanden toe te geven, hier dat de Marokkanen onschuldig slachtoffer zijn. Maar het is nog niet zo ver dat Hilhorst, of de andere politiek correcten, hun eerdere fouten volmondig kunnen toegeven. Dat blijkt uit het "goed praten" in de laatste alinea. Het hele stuk is zeer illustratief voor de worsteling die een mens ondergaat als hij geconfronteerd wordt met bewijzen dat eerder ingenomen standpunten onjuist zijn, hier versterkt door het feit dat het principiële en morele standpunten zijn.

Terug naar Marokkaans racisme 6 , Hiërarchie allochtonen  , of naar site home .