Bronnen bij De multiculturele samenleving: het ideaal 01 nov.2006 De multiculturele samenleving was tot aan de Fortuyn-revolutie een vanzelfsprekend ideaal. Daarbij was de aard van de cultuur die opgenomen moest worden, die van Turkse en Marokkaanse gastarbeiders en de erop volgende kettingimmigranten, niet een factor. Het volgende artikel stamt uit het archief van de redactie als zo'n beetje het eerste in de Volkskrant dat zich enigszins reëel uitliet over de aard van de cultuur. Tevens refereert het aan de in die tijd geldende houding ten opzichte van die culturen (de Volkskrant, 15-06-2002, door Frits van Veen):   De tol van de tolerantie ...   De immigranten kwamen in een tijd dat in Nederland allerlei taboes werden geslecht: drugs, seks en porno, alles moest kunnen. Nederland ontwikkelde zich tot het meest libertijnse land ter wereld. De immigranten waren daarentegen afkomstig uit zeer conservatieve culturen.  ...     ....Op de Nederlandse televisie werden spotjes uitgezonden dat wij ons aan hen moesten aanpassen, in plaats van andersom. We moesten hen zien als een culturele verrijking.   ... Dat laatste was een uitspraak van Hedy 'd Ancona, prominent PvdA-politica, staatssecretaris van Sociale Zaken, minister van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur, en een perfecte samenvatting van het multiculturalisme. De volgende bronnen zijn van na de Fortuyn-revolutie, en bestaan voor een belangrijk deel uit verdediging van het ideaal tegen de aanvallen van de barbaren - ze stammen uit de begintijd van het maken van dit soort verzamelingen voor de website. Uitgekozen uit een een toen al schier oneindig aantal exemplaren zijn die gevallen die het meest concreet zijn over de aard van het ideaal. Ze verkondigen de wenselijkheid van de multiculturele maatschappij, een samensmelting van culturen die de starre Hollandse cultuur zal transformeren tot een niet eerder ervaren hoog niveau, en waarvoor de Nederlander zijn cultuur maar opzij moet zetten - de eerste is een "oudje", van vlak na de moord op Theo van Gogh - het was één van de eerste artikelen in de poging tot restauratie van de gouden multiculturalistische tijden van voor Fortuyn (VARA TV Magazine, nr. 52, 2004, artikel van acteur Thom Hoffman ):   De hel, dat zijn wij Het afgelopen jaar zijn er dingen gebeurd die mij en ieder die zich Nederlander voelt, diep in het hart getroffen hebben. Ik bedoel hier niet alleen een gebeurtenis, niet slechts een ochtend in november, niet alleen die huiveringwekkende moord. ...     De Nederlandse samenleving is haar gevoel van onschuld, van vrijheid en tolerantie verloren. Datgene waar de jaren 60-generatie zo voor gevochten heeft, verdraagzaamheid, openheid, vrijheid, de geest aan de macht, het lijkt wel of al die verworvenheden op die ene ochtend in november om zeep zijn geholpen. ...      Om de hele teloorgang van onze idealen in handen te leggen van een jonge man met waanbeelden en een mes, is een grove simplificatie die ons niet verder helpt. En deze jonge man met zijn ideeën per definitie gelijk te stellen aan een gehele bevolkingsgroep, is een nog grovere misvatting.     In de jaren 60 nodigden Nederlandse ondernemers bewust gerekruteerde, ongeschoolde arbeiders uit om het werk te komen doen waarvoor de Nederlanders zich te goed achtten. Een hele generatie mannen uit Marokko en Turkije heeft zich een slag in de rondte gewerkt tegen de allerlaagste lonen. En nog steeds zijn het de allochtonen, nu van de tweede generatie, die de straten vegen, de vakken vullen, de bollen pellen en ruimen van schepen schoonmaken en -spuiten. Hun bijdrage aan ons land is tot op heden dramatisch ondergewaardeerd. Velen van hen werden jaren in onzekerheid gelaten of ze mochten blijven of niet. Velen van die generatie zijn daardoor niet geassimileerd.     Het valt hen, met rugpijn en stoflongen in de WAO, voorwaar niet kwalijk te nemen. ...     De tweede generatie allochtonen wil het anders en maakt dat waar. Waaraan door geen enkele krant of columnist ooit wordt gememoreerd, is het wel degelijk bestaande middenkader, grote aantallen studerende meisjes, bij de Albert Heijn werkende jongens, allochtone Kamerleden die beter Nederlands spreken dan de gemiddelde Geert Wilders-aanhanger. Deze groep is per definitie niet populair in de media, WANT ZIJ ZORGEN NIET VOOR PROBLEMEN.     Waar richt de populistische politicus, de stukjesschrijver, de tv-verslaggever zich op? Op die kleine groep onruststokers met inderdaad gevaarlijke ideeën over de vermenging van religie en politiek. Zet dreigende filmmuziek onder beelden van een willekeurige moskee, en we zijn bang. Erg bang. ...     Cynisme en haat, en die ander overal de schuld van geven, vormen de ware vijand in Nederland anno 2004. 'De hel, dat zijn wij'. Haat, decennia lang meenden wij dat die hier nooit zou leven. Haat vanuit onze eigen harten, eigen gelederen, een dierlijk instinct, uit angst geboren. ...     Laat ons beseffen dat ook onze eigen wereld niet vrij is van barbaarse wreedheden, dat ook onze fijne blanke jongens iemand met een looien pijp om zeep helpen omdat die toevallig een ander voetbalshirt draagt. Over kogelbrieven en brandbommen, een nieuw stukje Nederlandse folklore, zwijg ik maar.     Laat ons afvragen hoever het roepen van 'achterlijke godsdienst' en 'geitenneukers' ons gebracht heeft. Laat ons realiseren dat vijandschap vijandschap oplevert, zoals overal in de wereld te zien is.     Laat ons met zelfvertrouwen en vertrouwen in onze medemensen, met hoop en optimisme de problemen van nu benaderen, want Nederland staat op een historische tweesprong. Of we gaan mee in de gekte van de wereld, door polarisatie en vervreemding met alle gevolgen van dien, of we gaan essentieel bij onszelf te rade of er een andere, een betere grondhouding in het leven en in het samenleven mogelijk is. Een grondhouding immers die ons leven en onze maatschappij de laatste 50 jaar, tot die ene ochtend in november 2004, zo veel groots en goeds heeft gebracht. Leuk hè, om zoiets te lezen, een kleine drie jaar later...     Vergelijk overigens het begrip voor Mohammed B. met dat voor Ronald Sörensen :   ‘Ik denk dat Nederlanders anno 2009 nog steeds niet weten hoe ze met mensen van een andere kleur of een ander geloof moeten omgaan. Dat is een stevige bewering, maar als ik Ronald Sörensen zie reageren op de aanstelling van Aboutaleb als burgemeester van Rotterdam, denk ik: man, wat een dedain, ik zie jou zo in een wit tropenkostuum door Sumatra lopen.’ Dat is natuurlijk anders, hè ... Ronald Sörensen heeft geen kleurtje, dus diens uitspraken kan je wel zonder probleem veralgemeniseren. Ja, die allochtonen zijn echt betere mensen dan autochtonen - vandaar dat de multiculturele samenleving zo'n sterk ideaal is. Een verdere analyse van dit verhaal hier . Volgende ideoloog (Leids universiteitsblad Mare, 06-12-2007, door Vincent Bongers )   ‘Marokkanen dit, Antillianen dat’ Francio Guadeloupe stelde de bundel samen over de multiculturele samenleving. ‘Het mag dan wel comfortabel zijn in de ivoren toren maar je moet hem wel regelmatig verlaten.’ ‘We moeten een nieuw bewustzijn ontwikkelen en anders tegen cultuur aan gaan kijken’, zegt Francio Guadeloupe (1971), als postdoctoraal onderzoeker is verbonden aan het Koninklijk Instituut voor, Taal-, Land- en Volkenkunde (KITLV). Met zijn collega Vincent de Rooij (UvA) schreef en redigeerde hij het boek Zo zijn onze manieren, visies op multiculturaliteit in Nederland.     Guadeloupe: ‘We wilden een aantal essays samenbrengen waar de geschiedenis, heden en toekomst van de Nederlandse samenleving en cultuur van verschillende kanten worden belicht. Het kernbegrip hierbij is multiculturaliteit als een gegeven. Het is een realiteit waartoe we ons moeten verhouden.    ...     ‘Zo is van veel meer dingen een vervormd beeld ontstaan. Een goed voorbeeld zijn de veertig wijken van Vogelaar. Die worden in de media vaak getoond als verloederde plekken waar alle culturen langs elkaar heen leven. Mijn ervaring is anders. Mensen van verschillende achtergronden werken juist samen om hun situatie te verbeteren. Ik ben zelf op zaterdag als vrijwilliger actief bij een speeltuin in Vreewijk in Rotterdam. Ik zie dat er in die wijk veel positiefs gebeurt. Verder leer ik op straat ook dingen over de uitwisseling van cultuur die je achter je bureau nooit zult ontdekken. Het mag dan wel comfortabel zijn in de ivoren toren maar je moet hem wel regelmatig verlaten.   ...     ‘Vooral Wilders presenteert een soort ideaalbeeld van een Nederland. Met als boodschap: alles was goed voordat die allochtonen kwamen. Bij hem bestaat er geen wederzijdse beïnvloeding. Iedereen die hierheen komt moet zich aanpassen. Maar iedereen die enig verstand heeft van de geschiedenis van Nederland weet dat immigratie de ontwikkeling van het land sterk heeft bepaald.   ... Samengevat: Multiculturaliteit is een gegeven waaronder veel positiefs gebeurt, in multiculturele wijken als Vreewijk! En voor die multiculturele samenleving is het dus alle moeite waard om er iets voor te offeren (de Volkskrant, 14-10-2006, door Halleh Ghorashi, bijzonder hoogleraar diversiteit bij de afdeling Cultuur, Organisatie en Management van de Vrije Universiteit Amsterdam ):   Er is werk aan de winkel voor de autochtone Nederlanders, als ze prettig willen samenleven met migranten, zegt de nieuwe hoogleraar diversiteit Halleh Ghorashi. Nederlander, ga eens opzij met je dikke identiteit ...   Voor een nieuw Nederland is het nodig ruimte te maken. Het gaat om de wil om de ander te ontmoeten; hiervoor is niet alleen een overtuigend betoog nodig, maar vooral het vermogen opzij te stappen. Dan kan de ander worden toegelaten en ook de stap maken tot de algemene noemer van het Nederlanderschap.     Een begin is om veel meer ruimte te maken voor culturele hybriden. ...     'Culturele hybriden' kiezen bewust wat ze uit hun diverse culturen willen koesteren en wat niet. Deze mensen symboliseren waar moderne samenlevingen voor staan - vrijheid - omdat ze in staat zijn het beste uit diverse culturen te halen en zich niet laten beperken door de vanzelfsprekendheden van hun eigen cultuur. Door deze nieuwe Nederlanders de ruimte en de erkenning te bieden om hun identiteit in vrijheid vorm te geven, wordt het mogelijk de radicale groepen te marginaliseren. Deze nieuwe hybride Nederlanders zijn geen vijanden van de Nederlandse samenleving, maar de bondgenoten van de 'autochtone' Nederlanders - die ook moeten durven veranderen - voor de toekomst.     In het huidige Nederland is lef nodig om tegen het categorale denken in te gaan en de afkeer en angst ten opzichte van de ander om te zetten in nieuwsgierigheid en openheid. Voor een diepgaander ontmoeting is zelfs nog iets meer nodig. Deze stap ziet de filosoof Theo de Boer als de eerste voorwaarde voor een interculturele dialoog. Deze stap heet epochè, dat betekent een tijdelijke opschorting van de waarheid van het eigen oordeel. We kunnen niet naar de ander luisteren zonder tijdelijk achter onze eigen overtuiging een vraagteken te zetten. Wat De Boer treffend formuleert, is dat zonder zo'n opschorting een discussie geen zin heeft; zonder overtuiging heeft ze geen inzet.     Vervolgens zou er ruimte moeten worden gemaakt voor een nieuwe vorm van Nederlanderschap. Hardnekkig is het idee dat de meest 'natuurlijke' band van de migranten die is met hun land van herkomst. Je identiteit wordt hierdoor een onveranderlijke en afgebakende uitrusting, die je van de ene naar de andere plaats of generatie verplaatst. Natuurlijjk. Het multiculturele ideaal is natuurlijk alleen mogelijk als Nederlanders een deel van hun Nederlandse identiteit opgeven. En het is logisch dat ze dat moeten doen, want wat er voor in de plaats komt is meer multicultureel, en dus en vanzelfsprekend beter. Het multiculturalisme is namelijk ideaal. Waarover nog maar eens de Leidse Universiteit (Leids universiteitsmagazine Leidraad, jan. 2007, door Bart Braun):   Percentage allochtonen aan academie blijft laag 'Universiteit moet diversiteit uitstralen' Universiteiten zijn bij uitstek een plek waar integratie plaats zou moeten vinden, maar het percentage allochtone medewerkers blijft laag. Daar wordt aan gewerkt, onder andere met behulp van speciale subsidies. Tussentitel: 'Allochtonen zijn aanwinst voor de universiteit' ...Wat is het percentage allochtonen onder het wetenschappelijk personeel aan de universiteit? Dat wordt niet bijgehouden. De Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) kwam in 2002 op de schatting dat acht procent van het wetenschappelijk personeel aan Nederlandse universiteiten van niet-Nederlandse afkomst is. Surinamers, Turken, Marokkanen en Antillianen zijn daarbij echter nauwelijks vertegenwoordigd, volgens het rapport. Is dat erg? Wasif Shadid, hoogleraar interculturele communicatie, vindt van wel. 'De universiteit heeft een voorbeeldfunctie, en zal integratie moeten uitstralen. ... En dan? Als er eenmaal wat meer allochtone medewerkers zijn, dan kunnen die als rolmodel fungeren voor de allochtone studenten, stelt de hoogleraar: 'Die kunnen dan zien dat zij erbij horen. De universiteit zelf wordt er diverser van, en ook dat lijkt mij pure winst.' ... Leiden heeft nu alles bij elkaar 22 Mozaïek-winnaars in huis. Maakt dat uit, op bijna zeshonderd promovendi? Novin Farahbakhsh: 'Ze hebben met die beurs in elk geval een grote kans gekregen. Ik zie hier maar weinig mensen met een niet-Nederlandse achtergrond. Allochtonen zijn ondervertegenwoordigd, maar ze kunnen wel een aanwinst voor de universiteit zijn, omdat ze een ander perspectief meebrengen.' Het perspectief van de cultuur zoals deze heerst in islamitische landen is natuurlijk een verbreding van het perspectief van de westerse cultuur. Kennis van onderdrukking, uithuwelijken, eerwraak, rechteloosheid en dergelijk is onontbeerlijk voor de verdere vooruitgang van onze eigen cultuur. Natuurlijk zijn alle allochtoinen ook ten diepste erviuld van het multiculturele ideaal (de Volkskrant, 30-10-2006, column door Kader Abdolah):   Sorry! Er is een jaar verstreken sinds de Schipholbrand. Twee ministers zijn opgestapt, maar mevrouw Verdonk blijft hardnekkig in haar stoel zitten. Ze stapt niet op, ze stapt nooit op, ze weet niet wat dat is. ...     Recht je rug vreemdeling! Wees sterk! Je hebt niet voor niets alles verlaten. Je bent gekomen om veranderd te worden en om te veranderen. Je bent gekomen om Amsterdam nog mooier, nog geheimzinniger te maken dan het al is. Is dat geen prachtige vondst van onze grote Perzische schrijver: "geheimzinnig"... Klinkt in ieder geval heel wat beter dan religieuze onderdrukking, uithuwelijken, eerwraak en rechteloosheid. "Geheimzinnigheid" is een echte verrijking van onze cultuur - een stap op weg naar het multiculturele ideaal. Een ideaal dat de illustrator bij zijn columns ook heel treffend wist te vangen, in het hiernaast weergegeven exemplaar: Nederland als een zwart land met wat witte franje. Het multiculturalisme ligt steeds sterker onder vuur van de realiteit. Tijd voor een nieuw schotschrif (de Volkskrant, 25-09-2010, door Henk van Houtum):   Open brief | Antwoord op de Troonrede Geachte majesteit, Majesteit, ik ben ongeveer zo oud als Uw oudste zoon. Net als hij heb ik de geleidelijke opkomst van het hyperkapitalisme, de mediacratie, de Oranjegekte en het populistisch nationalisme in Nederland meegemaakt.... Maar dat U Uw periode wellicht zal afsluiten als hoofd van een land dat voor het eerst in zijn geschiedenis een extreem-rechts kabinet heeft, zal ook U niet voorzien of gewenst hebben. ... Sta me toe U, middels deze brief, kracht en wijsheid toe te wensen.     Uw persoonlijke raadsheer en amice Ruud Lubbers betuigde onlangs zijn spijt over zijn verrichtingen om Wilders aan de macht te helpen. En U? Had U achteraf ook spijt ...? ... je hoeft geen voorstander van het koningshuis te zijn om te erkennen dat U op schandelijke wijze een actrice bent geworden in een erbarmelijk nationaal toneelstuk.     Opende U daarom heerlijk vilein Uw Troonrede met de zin dat een stabiel bestuur is gewenst? Ik zal het nooit weten. ...     Majesteit, we delen een land dat in verwarring en in angst verkeert. De economische crisis heeft ons hard geraakt, vooral mentaal. Materieel zijn we een van de welvarendste landen op de wereld, maar het besef dat door een paar slechte leningen in de VS in Nederland hele banken kunnen omvallen, heeft iets in ons geknakt. Wat resulteerde was niets minder dan nationalistisch paniekvoetbal. ... En als het rechts-nationalistische kabinet er komt, wordt de rekening hiervan gelegd bij de ouderen, armen, moslims en migranten. ...     Maar niet alleen de zucht naar alleen het eigen gelijk en geluk regeert, tegelijkertijd wordt ook de angst voor alles wat ons zou bedreigen gekoesterd. Of de dreigingen ook werkelijk zijn, doet er eigenlijk allang niet meer toe. De behaagzieke fantasie van de Nederlander als toppunt van ‘westerse’ beschaving tegenover een wereld van anti-moderne barbaren ‘verkoopt’ als nooit tevoren aan het ‘eigen’ volk. In het Nederland van nu is een oproep tot zuivering van het eigen domein, de wens verlost te worden van vreemde smetten, niet langer een taboe. Het is een politieke ideologie van kiezen voor eigen volk eerst en het aanwijzen van eldersgeborenen of andersgelovigen als zondebokken. Het paradoxale gevolg is dat uit naam van de bescherming van onze vrijheid een vergaand protectionisme en culturele repressie door de nationale politiek worden gepropageerd. Zelfs of misschien wel juist door partijen met vrijheid in hun partijnaam.    ...     Even iets meer over de nar aan Uw Haagse binnenhof, Wilders. U zal me geloven als ik zeg dat ik op internationale congressen inmiddels steevast moet uitleggen hoe Wilders zo populair kan zijn. Het verbeten radicalisme van Wilders, vaak aangevuld met vragen over dat wonderlijke kapsel, wekt alom verwondering. Figuren als de overleden Oostenrijkse populist Haider, om wiens machtsgreep Nederland destijds massaal nog protesteerde en waardoor U niet eens mocht gaan skiën in Oostenrijk, en de Vlaming Filip Dewinter zijn inmiddels in hun beledigingen kruimelaars vergeleken bij Wilders.     De politicoloog Fennema beargumenteert in zijn recente biografie van Wilders dat de haat van Wilders jegens het islamextremisme vandaag is verworden tot een fascistische politiek van etnische zuiverheid. Dat zou verklaren waarom Wilders zich louter wil inzetten voor ‘Henk en Ingrid’ en zich keert tegen ‘Ali en Fatima’. In dat licht zou ook zijn uitspraak over vervuiling op straat door hoofddoekjes gezien moeten worden, een vervuiling die hij tegen wil gaan door een kopvoddentaks, volgens het principe de vervuiler betaalt.    Maar het is niet deze doorzichtige angstpolitiek zelf, maar het feit dat deze zo breed aanslaat, wat mij zorgen baart. Uw eigen schoondochter (wat een geschenk voor Nederland en voor het voortbestaan van de Koninklijke Oranjes), Prinses Máxima, verwoordde al eens de in de wetenschap breed geaccepteerde visie dat dé Nederlandse identiteit niet bestaat. Maar ook dit Koninklijke tegengeluid werd omver geblazen door de nationalistische wind die door Nederland waait. Wilders is dus geen uitzondering, maar de uitvergroting van de regel. Anders gezegd, Wilders is geen paria, maar eerder een wilde parasiet van een sterk nationalistisch Nederland.     Majesteit, wat ontbreekt is het grote verhaal over de staat van het land, vandaag in de wereld van morgen. Een verhaal dat verder reikt dan de kopvoddentaks van een Venlose nar met een geblondeerde haardos. Ik schreef onlangs al eens samen met goede collega Esther-Mirjam Sent dat de dorpspolitiek die Den Haag nu bedrijft, waarbij het buitenland genegeerd wordt, volstrekt onhoudbaar is. In de afgelopen decennia is de onderlinge verweving van de wereld versneld toegenomen. En Nederland heeft daarvan economisch sterk geprofiteerd. De keerzijde is dat ontwikkelingen van buiten, of dat nu een griepvirus, een slechte lening of de haatzaaierij van een dwaze lokale Amerikaanse dominee is die de Koran wil verbranden, sneller doorsijpelen in het nationale weefgetouw dat Nederland heet. Wat dan niet helpt is bunkerpolitiek en valse stemmingmakerij. Dat is Nederland onwaardig en improductief. Met positieve gevoelens voor Nederland is natuurlijk helemaal niets mis. Maar dat is nog wat anders dan het salonfähig maken van opruiende retoriek die alleen de eigen onderbuik vult en zondebokken maakt van moslims. Om duurzaam te kunnen ontwikkelen zou het motto juist strategische bestendiging en uitbouw van internationale samenwerking moeten zijn. Want economisch en politiek is de 19de-eeuwse uitvinding van de natiestaat door de globalisering ingehaald. Uw schoondochter begrijpt dat al. Nederland is geen eiland.     Lieve Bea, het ziet er naar uit dat U binnenkort op het bordes staat met wat door sommigen al Bruin I is genoemd. Hoeveel nationalisme kan uw koningshuis eigenlijk verdragen? Wanneer wordt uw stilzwijgende gedogen aan deze politiek voor U en Uw land kwalijker dan het doorbreken van de stilte? Wat mij betreft is het moment gekomen. Laat het theatrale masker van de Koninklijke leugen vallen. Open onze ogen met gedenkwaardige laatste optredens en vlammende verhalen over hoop en vertrouwen. En over solidariteit, ongeacht geloof of afkomst.   ... Kortom, à la Theodor Sarrazin die het voor Duitsland formuleerde: We schaffen Nederland af. Misschien wel de ergste versie van dit soort schrijverij is degen waarin het multiculturele ideaal wordt gekoppeld aan minder omstreden en soms zelfs loffelijke idealen. De volgende is een ook nog poëtisch vormgegeven versie, waarin iedere alinea behalve de eerste begint met "Ik wil wonen in een land ..." (de Volkskrant, 12-10-2010, door Bram de Ridder, afgestudeerd socioloog en student geneeskunde aan de UvA):   Het land waar ik wil wonen Ik ben bang dat ik straks woon in een land waarin ik niet wil wonen. In een land dat fundamenteel veranderd is door een dynamiek van op elkaar inwerkende krachten, losgemaakt door politici, media en mensenmassa’s en resulterend in een gebrek aan de meest basale vorm van moreel besef. In een land waaraan niemand schuldig is, maar waarvan iedereen zich afvraagt hoe het in Gods of in Allahs naam zover heeft kunnen komen.    Ik wil wonen in een land waarin niet de behoefte wordt gevoeld het recht op belediging te verdedigen. ... Hierna hoef je eigenlijk niet meer verder te lezen - je weet wat er komen gaat. Geen woord over de beledigingen van de islam, zoals het inherent beledigende tweetal halal en haram - dat laatste staande voor de niet-moslim die onrein is.    Een selectie uit de drogredenen:   Belediging maakt iets kapot in mensen. Ik wil wonen in een land waarin mensen voorzichtig zijn met elkaar.      ... Ik wil wonen in een land dat zoekt naar de juiste vertaling van gedogen en niet naar die van zero tolerance, laat staan naar die van Befehl ist Befehl.     ... Ik wil wonen in een land waarin politici beschaving vieren, zoals verwoord door Ilja Leonard Pfeijffer: dat ze spreken met zachte stem, omdat ze bang zijn niet te horen wat de ander te zeggen heeft.     ... In een land waarin hardop kan worden nagedacht.   ...     Ik wil wonen in een land waarin onze kinderen geleerd wordt anderen nooit als minderwaardig te behandelen, omdat ze zelf ook nooit als zodanig zijn behandeld en zullen worden behandeld.   ...     ... Wonen in een land waar de zachte krachten winnen. Allemaal zaken waarin de islam en de moslim ten stelligste en ten sterkste faalt : ze beledigen, ze zijn hardhandig , ze gedogen en tolereren niet , ze volgen het bevel van Allah, Mohammed en imam, ze denken niet na maar geloven , ze zien anderen als minderwaardig, en het zijn beslist geen zachte krachten .     En dat alles temidden van die betere zaken;   Ik wil wonen in een land van christenen, moslims, boeddhisten, hindoes, atheïsten, agnosten, homoseksuelen, heteroseksuelen, polygamisten, schrijvers, kunstenaars en loodgieters. In een land waarin men begrip voor elkaar opbrengt, ook al begrijpt men elkaar niet. Een land dat zijn traditie van tolerantie eer aan doet. En dan wel volgens de onvolprezen tolerantiedefinitie van Kees Schuyt: het onderdrukken van de neiging de ander te onderdrukken.   ...     Ik wil wonen in een land waarin kinderen in vrijheid leren denken en dansen. Waarin hun voorbeelden geweldloos en inspirerend zijn. ... Enzovoort. Allemaal zeer loffelijke zaken, maar die allemaal met meer en grotere stappen verder weg raken, naarmate er meer van de cultuur van de moslims wordt overgenomen.     De reacties waren even karakteristiek (de Volkskrant, 16-10-2010, ingezonden brief van Gerard Vos, babyboomer met jaren zestig idealen   Idealisme voor de oprechten Mijn hart ging open na het lezen van de ingezonden brief van Bram de Ridder (Opinie & Debat, 12 oktober). Geen cynisme en overdreven moralisme, maar gewoon: een recht uit het hart geschreven brief als reactie op de tijdgeest waarin de holle-vaten-klinken-het-hardstaanpak veel mensen lijkt te overrulen.     Complimenten voor Bram en de redactie voor publicatie. Ik weet zeker dat zijn verhaal het topje van een positieve ijsberg laat zien. Hij verwoordt iets wat in deze hijgerige tijd veel mensen denken en voelen. En (de Volkskrant, 16-10-2010, ingezonden brief van Hans Bottenberger):   Tranen Na lezing van het artikel ‘Het land waar ik wil wonen’ kon ik mijn ogen niet droog houden en plengde ik rijkelijk tranen op het papier van de Volkskrant. Ik hoop voor Bram de Ridder dat hij een prettig land kan vinden, dat aan zijn eisen voldoet. Wat te denken van: Marokko, Jemen, China of, niet de minste: Iran? Volkomen kenmerkend: het blind volgen van Het Ideaal, versus nuchter kijken naar de realiteit.     Maar dat laatste heeft nog nooit geholpen ... De ideale vorm van het overnemen van cultuur is natuurlijk het gemengde huwelijk (de Volkskrant, 13-10-2010, rubriek Buitendienst, door Ariejan Korteweg):   Afrika Afrika is in Parijs heel dichtbij. Dat kun je zien als het Franse elftal speelt, of aan de Afrikaanse muzikanten die Parijs als thuisbasis hebben. Maar hoe dichtbij, besef je pas als je er woont. ...     Afrikaanse vrouwen in vrolijk bedrukte gewaden kleuren het straatbeeld. ...     In Parijs kunnen zeldzame liefdes ontstaan. Zoals die tussen een Zwitserse man en een vrouw uit Mali. De man is Stefan, hij is mijn aardigste buitenlandse collega in Parijs. ... We kwamen bij de jachthaven van la Bastille terecht, in een restaurant met tafels die uitkeken op het water.     Daar vertelde hij dat hij een vrouw had ontmoet op het Gare de Lyon, en dat hij op slag verliefd was geworden. Het bleek wederzijds. Ze heet Mariam, vertelde hij. Ze woont sinds een paar jaar in Frankrijk en ze komt uit Mali. Een land waar hij nog nooit geweest is. Zo min als zij ooit in Zwitserland was.    Een paar weken geleden was het huwelijk. De bruid kwam, zoals het hoort, te laat bij het stadhuis van het derde arrondissement. Ze was prachtig, haar witte jurk met voile deed al het wachten op slag vergeten. ... Waarna de ene na de andere lyrische beschrijving volgt. Ideaal.   Uit een groter stuk, van de soort essay (er komen meerdere zaken aan de orde) (de Volkskrant, 30-10-2010, door Marcel Möring, schrijver)   Essay | De deugd van de matigheid Na de nieuwe lente Dinsdag zijn in Amerika de verkiezingen voor het Congres. Algemeen wordt een grote verschuiving in de politieke verhoudingen verwacht. Is het tijdperk van ‘hope’ en ‘change’ voorbij? Tussentitels: Het zijn goede tijden voor de hoop, want er valt veel te wanhopen We luisteren naar leiders die hoop bieden, al kunnen ze die niet waarmaken Bijna op de kop af een jaar na Barack Obama’s verkiezing tot 44ste president van de Verenigde Staten, zat ik naast de Amerikaanse filosofe Susan Neiman tijdens een lunch. Neiman had actief deelgenomen aan Obama’s verkiezingscampagne en was daar driehonderdzestig dagen later nog steeds vol van. ...     En ten slotte wordt overal in de westerse wereld – en sinds de opkomst van de Tea Party zelfs in het land waar het begrip melting pot haast een geloofsartikel is – het idee opgegeven dat een samenleving pluriform, pluralistisch en tolerant kan zijn en dat dat goed is.   ...  Daar heb je het: het multiculturalistische ideaal: je kan alles en in elke verhouding mengen.     Een logische stellingname voor Marcel Möring, want ten eerst is hij schrijver dus bijna automatisch kosmopoliet, en ten tweede is hij van joodse afkomst (Wikipedia), dus vrijwel zeker migratiefundamentalist.     En natuurlijk is ieder verzet tegen het mengen met de achterlijkheid onterecht:   Er waart een spook door de westerse wereld. Het is het spook van de wanhoop en het heeft een tweeling gebaard die positieve hoop en negatieve hoop heet. De ene wijst vooruit en acht verandering mogelijk, de andere kijkt over de schouder en vindt het tegengestelde. De ene accepteert dat de wereld verandert en altijd aan verandering onderhevig is geweest, de andere acht verandering onwenselijk en wil die ongedaan maken. ...     Zijn er redenen voor de wanhoop en angst? ...     Op het niveau van stad en dorp lijken de redenen absent. Hoewel... Een goede vriend, wiens zeer bejaarde ouders niet zo ver over de grens in Duitsland wonen, zette onlangs op hun verzoek de oude watermolen te koop waarin zij met zijn tweeën eenzaam zitten te zijn. Of er nog bijzondere wensen waren, wilde hij weten. Nou, ze hadden liever niet dat hun kolossale pand werd verkocht aan moslims die er een moskee in vestigden. Toen hij dat verhaal vertelde lachten we. Een dorpje van – wat is het – tien huizen in een door heuvels en dalen doorsneden middle of nowhere in Duitsland. En daar ben je dan bang voor een moskee? Realiteit is niet het eerste woord dat opkomt. En toch is men bang, in de dorpen en de steden, op plekken waar de veranderingen nauwelijks zichtbaar zijn en de islam alleen een woord is van horen zeggen. Wilders is sterk in de buitengebieden ... Oftewel: iets anders dan het multiculturalistische ideaal is absoluut fout. De zondeval. Naar Multiculturele samenleving , Allochtonen lijst , Allochtonen overzicht  , of site home .