Uit: De Volkskrant, 25-11-2008, door Jac. Kragt, schrijver van De kredietcrisis, de implosie op de financiële markten van binnenuit bekeken

Crisis als smoking gun

Sinds de kredietcrisis lijkt diep ingrijpen in de markteconomie vanzelfsprekend. Bij de G20 deed Bush een zwakke poging dit te weerspreken. Waar de leiders van de grootste economieën het niettemin snel over eens waren? Verder ingrijpen in de markt!
    Er is inderdaad sprake van falen van de vrije markt. Economieën torsen een te grote schuldenlast, wat werd aangewakkerd door te lage rente, slecht risicomanagement, onvolkomen toezicht enzovoort. Er is dus alle reden het financiële systeem met ingrepen voor een vergelijkbare crisis in de toekomst te behoeden. Maar niet meer dan dat.
    Sociaal-democraten roepen echter de ondergang van het kapitalisme uit met de kredietcrisis als smoking gun. Oud en nieuw links slaan op dezelfde trom: we moeten dringend de vrije markteconomie inperken om verdere ellende te voorkomen. Regime change. Marcel van Dam: 'Deze crisis zou moeten worden aangegrepen om de wissel te nemen naar een maatschappijopvatting die predikt dat we met zijn allen verantwoordelijk zijn voor het welzijn van iedereen, in plaats van het neoliberale uitgangspunt dat iedereen verantwoordelijk is voor alleen eigen welzijn.' (Forum, 13 november) Zuiver socialisme. Bijna net zo ver gaat PvdA-leider Bos: 'De kredietcrisis heeft het neoliberale ordeningsmodel eerder op zijn tekortkomingen dan op zijn superioriteit gewezen.' (Forum, 13 november)
    Als het neoliberale ordeningsmodel zo wordt afgetuigd, mag het sociaal-democratische model niet onbesproken blijven. Welke leidt tot het grootste maatschappelijk welzijn? ...
    Het antwoord is bekend dankzij de vele socialistische experimenten die de wereld heeft gekend in de afgelopen eeuw. Het socialisme brengt oneindig veel meer schade toe aan welvaart en vrijheid dan het kapitalisme dat geregeld recessies kent, veroorzaakt door nooit geheel te vermijden financiële crises. De een vult etalages met een enkel product dat niemand wil, de ander met allerlei producten die de meeste mensen kunnen betalen.
    Natuurlijk zijn sociaal-democraten geen echte socialisten, maar door het track record van hun extreme zusje is de sociaaldemocratie als ordeningsmodel bij voorbaat verdacht. Dan liever af en toe een financiële crisis op de koop toe nemen, al is die nog zo pijnlijk.

Red.:   Uit de beschrijvingen van de auteur elders op het web: 'Jac. Kragt (1967) werkte in de kapitaalmarktdivisies van verschillende Nederlandse banken. Hij hield zich daarbij intensief bezig met de financiële producten die een hoofdrol spelen in de kredietcrisis.' Oftewel: een lid van de dadergroep. Het artikel is dus een soort apologie, of beter: vrijpleiten, door een dader.
    Laten we dan nu eens naar de argumenten kijken: 'Wat levert het grootste maatschappelijke welzijn?' En hier vinden we al meteen de eerste en essentiële leugen: want hij geeft antwoord op een andere vraag, namelijk: 'Wat levert de grootste materiële welvaart?' En daarop is inderdaad het antwoord, op de korte termijn: het kapitalisme. Wat betreft het maatschappelijke welzijn zijn er tegenwoordig steeds wijdverspreidere inzichten dat die materiële welvaart voor een groot deel ten koste is gegaan van ons maatschappelijke welzijn - als je kijkt naar de bekende factoren van maatschappelijk welzijn, scoren de meer sociale of socialistische landen van Europa over de hele linie beter dan de Angelsaksische landen . Dus gecorrigeerd voor de leugen van Kragt, heeft hij dus ongelijk in zijn bewering.
    Dan het tweede argument: meer socialisme gaat in de richting van 'de vele socialistische experimenten die de wereld heeft gekend in de afgelopen eeuw' Waar hij dus niet doelt op de vormen van socialisme in West-Europa, moet hij dus doelen op dat in Oost-Europa enzovoort, dus "communisme". Zijn argument is dus: socialisme kan niet deugen want het lijkt op communisme.
    Als dat een geldig argument is, kan je er aan de andere kant ook wat verzinnen: kapitalisme en neoliberalisme lijken op slavenhouderij, kolonialisme, en oligarchie. Minstens even zo weinig aanbevelenswaardige zaken als communisme. En zaken die in het verleden minstens even slachtoffers hebben geëist .
    Kortom: ook dit argument is ongeldig. En daar er geen verdere rationele redenen zijn genoemd of te vinden, moet de achtergrond van het artikel wel een emotionele zijn. En wat die is, is in feite natuurlijk al verklapt: het is puur eigenbelang. We hebben het hier over iemand die zijn leven en bestaan heeft gevonden in de wereld van globale fraude die de financiële wereld is. Een van de kleine oligarchen, die zijn deel van het rijkje verdedigd. En daarmee het hele rijk.
   Maar je kan dit ook van de andere kant bekijken: in Anti-communisme hebben we laten zien dat een groot deel van de argumenten en emoties die daaronder vallen eenzijdig en daarmee ongeldig zijn, en dat het belangrijkste doel van het anti-communisme lijkt om een schrikbeeld te kweken. De toepassing ervan alhier een een illustratie van dat doel: als schrikbeeld voor het alternatief - als schrikbeeld in het verhaal: als we iets minder doen aan kapitalisme, gaan we richting communisme. Dat is de essentie van het anti-communisme: als wapen om de critici van het kapitalisme mee te slaan.
    Maar de argumenten in Anti-communisme dekken één zaak niet: het grote voordeel van het kapitalisme, zijnde de sterk gestegen materiële welvaart. De sterk gestegen materiële welvaart die het milieu verpest , de oceanen vervuilt , de atmosfeer volstopt met kooldioxide , en die tot het smelten van gletsjers en de Noordpool leidt of zal gaan leiden , en door andere klimaatextremen tot onnoemelijke schade aan de menselijke beschaving. En wel dusdanig veel, dat de toekomst van die beschaving op het spel staat .
    Allemaal voordelen van het kapitalistische systeem. Dat zich in haar zwaarste crisis gesteund weet door mensen als Jac. Kragt, die er zelf goed door is binnengelopen. En nu met zijn vingertje zwaait: "Niks aan veranderen, hoor, want dat is communisme!"
    Misschien voelde de volgende auteur de zwakte van de argumenten van Kragt - hij meende in ieder geval om er nog eens overheen t6e moeten gaan:

Uit: De Volkskrant, 29-11-2008, door Sander Boon, politicoloog en voorzitter van de Frédéric Bastiat Stichting, een klassiek-liberale denktank

Terug bij af: de geldpers draait weer

Sander Boon vindt het ironisch dat vrijwel alle politici in schuldcreatie door overheden de oplossing zien van de crisis. Het is de aanjager.

Volgens financieel expert Jac. Kragt zijn recessies te prefereren boven de schraalheid en onderdrukking van het socialisme, het extreme zusje van de sociaal-democratie. Helaas gaat hij in zijn analyse (Forum, 25 november) niet ver genoeg. Niet het kapitalisme heeft gefaald, maar de sociaal-democratie. Aan de basis van ons kapitalistische systeem staat namelijk een coalitie die de verworvenheden van de sociaal-democratie mogelijk heeft gemaakt. Die coalitie staat echter ook aan de basis van de kredietcrisis.
    De coalitie waar ik op doel is de samenwerking tussen centrale bank en overheid, een verband dat in het verleden door sociaal-democraten met graagte is omarmd.   ...
    We hebben een mooi feest gehad waarbij iedereen dacht dat ie rijk was. Het geleende geld van de kapitaalmarkten is gaan zitten in prijsstijgingen van vastgoed, aandelen en staatsobligaties. Nu dalen de prijzen weer, maar de schulden waarmee de aankopen zijn gedaan blijven staan. Sociaal-democraten denken nu, net als in de jaren dertig van de vorige eeuw, dat de overheid de economie kan stimuleren door geld te lenen en uit te geven als de consument afhaakt.
    Het is ironisch dat schuldcreatie door overheden, de aanjager van de crisis, door vrijwel alle politici wordt gezien als oplossing. Voorlopig is er nog voldoende kapitaal om aan de geldbehoefte van de overheden te kunnen voldoen. Problemen zullen ontstaan als de kapitaalmarkt niet meer bereid is tegen lage vergoeding geld aan overheden uit te lenen, of als het kapitaal op is. Dan zullen overheden zich wenden tot de centrale bank om geld uit het niets te creëren. Dan is de cirkel rond.

Red.:   Grappig is dat: 'Problemen zullen ontstaan als de kapitaalmarkt niet meer bereid is tegen lage vergoeding geld aan overheden uit te lenen'. Sander Boon leidt duidelijk aan een misverstand: dat de kapitaalmarkt iets heeft om uit te delen. Sander Boon is duidelijk een kleinigheid ontgaan: dat geld niets is, dus kapitaal ook niet.
   Door dit misverstand keert hij alles om. Zo ontgaat hem dat hij wel kan stellen dat de kredietcrisis aan de sociaal-democratie ligt, maar dat die crisis is ontstaan in Amerika - en Amerika kan niet met meest levendige verbeelding een sociaal-democratie genoemd worden.
   Maar ja, Sander is door al die nationalisaties zo in de war geraakt, dat hij met zijn anti-sociale fundamentalisme totaal de kluts kwijt is.
    Nog iemand die totaal van slag is:

Uit: De Volkskrant, 29-11-2008, door Frank Kalshoven

Het kabinet trapt helemaal niet in de Keynes-val

Kabinet tuigt crisispakket op van ruim 6 miljard, kopte Het Financiëele Dagblad afgelopen zaterdag. De Volkskrant schreef: 'Het kabinet helpt bedrijven die door de kredietcrisis in nood zijn met 6 miljard euro aan steunmaatregelen.' En op deze plaats heette het dat het kabinet in de Keynes-val was getrapt. 'Dom plan', schreef ik.
   Maar het is allemaal niet waar.
    Hoe ik u valselijk heb kunnen voorlichten is makkelijk te achterhalen: ik baseerde me, waar het de inhoud van het plan betreft, op nieuwsberichten op internet van vrijdagavond. Hoe dat in Den Haag is gelopen tussen (voorlichters van) het kabinet en de journalistiek, weet ik niet.
Feit is dat er een dikke kabinetsbrief is verstuurd aan de Kamer, en die brief bevat vooral een uitgebreide analyse en in de staart een aankondiging van beleid. Met de beste wil van de wereld is hierin geen stimuleringspakket van 6 miljard euro te lezen. Integendeel: het kabinet stelt zich juist zeer terughoudend op, om redenen die hier de afgelopen weken (inclusief vorige week) de revue zijn gepasseerd.   ...

Red.:   Dat Frank Kalshoven zich beroept op de Volkskrant en Het Financiëele Dagblad zegt natuurlijk alleen dat de Volkskrant en Het Financiëele Dagblad onderhevig zijn aan dezelfde reflexen als Frank Kalshoven. Nu kennen wij Frank allang als een man die het neoliberalisme en anti-socialisme diep in zijn bloed heeft zitten - van  Het Financiëele Dagblad zegt de naam al voldoende - van de Volkskrant is Frank jarenlang economisch hoofdredacteur geweest, dus daarvan weten we nu ook genoeg. Hoewel: gezegd moet worden dat ze van deze crisis ook niet een beetje geschrokken zijn.
    Anyway: de situatie is duidelijk: het anti-socialisme heeft Frank, net als Sander en Jac., een dusdanig waas voor de ogen gegeven, dat er volkomen onzinnige dingen uitkomen.
    McKinsey is de absolute top in consultancy - een firma met een onberispelijke reputatie:

Uit: De Volkskrant, 15-03-2011, van verslaggever Peter de Waard

Strikte vertrouwelijkheid. Dankzij een brandschoon blazoen kon consultancybureau McKinsey de controle van toezichthouders ontlopen, hoefde het niets te zeggen over zijn klanten, zijn tarieven, zijn winstgevendheid en over de gevolgen van de gegeven adviezen.
    Maar het onkreukbare imago heeft een forse deuk opgelopen nu twee voormalige medewerkers van McKinsey betrokken zijn geraakt bij een voorkennisaffaire. Deze week staat de baas van het Amerikaanse hedgefonds Galleon terecht, omdat hij door de voormalige McKinsey-functionarissen Rajat Gupta en Anil Kumar tips zou hebben gekregen over de interne gang van zaken bij beursfondsen als Procter & Gamble en Goldman Sachs. Raj Rajaratna heeft daar 17 miljoen euro mee verdiend.   ...
    McKinsey-consultants klappen ... nooit uit de school, niet in de jaren dat ze voor het bureau werken, maar ook niet daarna. Dat dit vertrouwen door de twee voormalige McKinsey-werknemers is geschonden, is een enorme klap voor het bureau. Accountants, banken en zelfs de CIA of MI5 kunnen zich soms een rotte appel permitteren, maar bij McKinsey is dat not done.    ...

Red.:   En waarom zijn die McKinsey zo ontzettend trouw? Omdat ze zeer hoogstaande functie in de maatschappij vervullen. Een functie waarvoor de hoogst mogelijke vorm van trouw en discretie vanzelfsprekend is. En dit is die functie:

Oftewel: die uiterst belangrijke functie is het ondermijnen van de sociale maatschappij. Want een sociale maatschappij betekent herverdeling van inkomsten volgens loon-naar-werken en rechtvaardigheid, in plaats van het grenzeloze graaien van de oligarchen. Die gezorgd hebben voor het ondersteunen van de financiële wereld ten koste van honderden miljarden, en de ondermijning van de pensioenen en andere rechten van de werkenden.

Naar Financiële wereld , Economie, lijst , Economie, overzicht , of site home .