Bronnen bij Financiële wereld: parasieten
| 14 apr.2011 |
De kern van de boodschap van Financiële wereld
 is
deze: geld is niets, dus geld verdient met geld komt uit het niets, en indien
gebruikt om zaken mee te kopen, is diefstal. Wie dit doet, leeft op de kosten op
de arbeid, van anderen. Hij is een parasiet. Onder een wat chiquere formulering
van redenatie en conclusie:
Uit: De Volkskrant, 14-04-2011, door Rens van Tilburg
Winst van banken vooral te danken aan activiteiten die niets
toevoegen
Rens van Tilburg is als econoom verbonden aan de Stichting Onderzoek
Multinationale Ondernemingen. In de financiële sector knutselden de knapste
jongens en meisjes financiële massavernietigingswapens in elkaar.
Tussentitel: Adam Smith: Kijk uit voor mannen die oogsten zonder te zaaien
De bezuinigingen beginnen er in te hakken. Van Londen tot Athene wordt
gedemonstreerd, de Amerikaanse overheid sloot bijna de deuren en Nederland
verliest na het passend onderwijs nu ook zijn tanks. De hervorming van de
financiële sector schiet er door al dit bezuinigingsgeweld steeds meer bij in.
Terwijl we daar toch het geld zijn kwijtgeraakt.
Een mooi moment om de resterende pogingen tot regulering de
kop in te drukken, moeten Alan Greenspan en Boele Staal hebben gedacht. Beide
heren, de eerste altijd al meer voorman van de Amerikaanse banken dan
toezichthouder, de tweede de officiële voorman van de Nederlandse banken, kwamen
onlangs met een gelijkgestemde boodschap.
Als bewijs van het belang van de financiële sector wezen ze
op het sterk gegroeide aandeel in de economie. In de VS verdrievoudigde dit van
2,4 procent in 1947 tot 7,4 procent in 2009. Staal schat dat aandeel in
Nederland zelfs op 8 procent. Het aandeel van de financiële sector in de
winstcijfers was in de VS nog veel groter. In 2006 was dat goed voor eenderde
van alle winsten, in 2009 nog altijd voor een kwart.
Greenspan ziet de onzichtbare hand van Adam Smith aan het
werk, de schepper van welvaart waar toezichthouders nooit meer dan 'een glimp'
van kunnen opvangen. Bankiers mogen zich daarom niet laten beperken tot wat de
toezichthouder nog begrijpt. Toezicht willen houden op bankiers is als bijten in
de (onzichtbare) hand die ons voedt.
Een ander leerstuk van de Schotse econoom is hier echter meer
op zijn plaats. Smith waarschuwde voor mannen die 'ervan houden te oogsten
zonder te zaaien'. Daarbij had hij, eind 18de eeuw, grootgrondbezitters in
gedachten. Mannen die niets deden en zich daarvoor rijkelijk lieten belonen door
de landarbeiders.
Nu is het de Britse financiële toezichthouder Lord Turner die
veel van de moderne financiën bestempelt als 'sociaal zinloze activiteiten'.
Volgens Turner is de winst van banken vooral te danken aan zaken die niets
toevoegen: het ontwijken van belastingen, de verkoop van financiële producten
die de klant berooid achterlaten, het uitbuiten van monopolieposities en het
doen van nodeloos veel en dure transacties. De onzichtbare hand van de bankier
graait zo vooral in de kas van zijn klanten en in die van de overheid.
In sectoren als de detailhandel of de horeca weten klanten
redelijk goed wat ze kopen. ...
De groei van de financiële sector kan daarom niet simpelweg
gelijkgesteld worden met een toenemende bijdrage aan de samenleving. Economisch
onderzoek laat zien dat een goed ontwikkelde financiële sector van belang is,
maar dat deze ook te groot kan worden. Er is een bovengrens aan het aantal
bankiers dat in een economie zinvol aan de slag kan. Uit recent onderzoek blijkt
dat Nederland (net als de VS) ruimschoots over deze grens heengaat. Het cijfer
dat Boele Staal trots presenteert is daarom vooral een maat van de overmaat, van
de greep die de Nederlandse banken hebben op de rest van de economie.
...
Het voornaamste verschil met de wereld van voor de crisis is
dat de banken nog groter zijn geworden, en daarmee nog zekerder van
overheidssteun. De bonussen van vandaag zijn daarmee de bezuinigingen van
morgen.
Gezonde toekomstige overheidsfinanciën vereisen daarom dat de
bankiers nu in toom worden gehouden. Laat bankiers uitleggen hoe hun
activiteiten bijdragen aan de samenleving. Waar ze dat niet kunnen, loopt de
samenleving nodeloos risico. Dat soort activiteiten beëindigen, is pure
maatschappelijke winst.
Red.: Maar het beëindigen van dat soort
activiteiten vergt vermoedelijk een revolutie.
Enkele voorbeelden van dit soort parasitisme:
Uit:
De Volkskrant, 05-05-2011, van verslaggever Peter de Waard
Beursgang Glencore creëert drie nieuwe multimiljardairs
Het wordt de op twee na grootste beursintroductie in de geschiedenis van
Europa en maakt van drie mensen meteen multimiljardairs. Woensdag maakte
grondhandelaar Glencore de voorwaarden bekend van de beursgang die deze maand in
Londen en Hongkong zal plaatsvinden. In totaal kan de introductie 41 miljard
euro opleveren.
Het vermogen van de publiciteitsschuwe topman Ivan Glasenberg
(54) komt door de beursgang mogelijk op 7 miljard euro uit. De voormalige
kolenhandelaar zal met een belang van 15,4 procent de grootste aandeelhouder
worden en zal volgend jaar terug te vinden zijn in de top van de ranglijsten van
de zakenbladen Forbes en Fortune.
Andere nieuwe miljardairs zijn Glasenbergs mededirecteuren
Daniel Mate en Telis Mistakidis, die verantwoordelijk zijn voor de handel in
metalen als zink, koper en lood. Het drietal een deel van hun belang verkopen
bij de beursgang. Glasenbergs belang gaat terug van 18,1 naar 15,4 procent en
dat van de twee andere directeuren van 6,9 naar 6 procent. ...
Uit:
De Volkskrant, 07-05-2011, ANP. Warner Music Group
Bod Blavatnik wint
Access Industries, investeringsvehikel van de Russisch-Amerikaanse miljardair
Len Blavatnik, koopt de Amerikaanse muziekuitgever Warner Music Group voor 2,3
miljard euro. ...
Red.: Niet aan gedacht bij het starten van deze
verzameling, maar ze komen natuurlijk automatisch langs: de ergste parasieten:
Uit:
De Volkskrant, 19-05-2011, van verslaggever Frank van Alphen
'Crisisregels lokken profiteurs'
Nederlandse pensioenfondsen, banken en verzekeraars dekken zich in tegen
strengere regels die zijn ingevoerd na de crisis. Hedgefondsen springen
erbovenop.
Hedgefondsen in Londen spelen razendsnel in op de strakkere regels voor
pensioenfondsen, banken en verzekeraars. Dat gaat soms ten koste van Nederlandse
pensioendeelnemers.
Deze waarschuwing is afkomstig van Angelien Kemna, directeur beleggingen van
pensioenuitvoerder APG, Nederlands grootste beheerder van pensioenvermogen. APG,
dat woensdag zijn jaarverslag presenteerde, beheert onder meer de pensioenen
voor ambtenarenfonds ABP en het fonds voor de bouw.
'Strengere regels in reactie op de kredietcrisis leiden tot
voorspelbaar gedrag van de instellingen die onder toezicht staan', aldus Kemna,
die eerder de baas was van de vermogensbeheerpoot van ING. 'In Londen zitten
slimme jongen en meisjes te berekenen hoe ze daar op kunnen inspelen. ...
Red.: Een term als "parasieten" is voor deze lui
volstrekt onvoldoende. "Kakkerlakken" en "ratten" is al beter. Maar het enig
passende was de kreet van voorbijgangers van het pand van Lehman Brothers, New
York, op de dag dat op het hoogtepunt van de kredietcrisis hun faillissement
bekend werd: "Jump!", riepen ze tegen die bankiers - herinnerende aan de
bankiers die uit de ramen zouden zijn gesprongen tijdens de beurskrach van 1929.
Nog wat nadere informatie:
Uit:
De Volkskrant, 07-06-2011, rubriek De Kwestie, door Peter de Waard
Kan de EU de speculanten dwarszitten?
Hedgefondsen speculeerden op een bankroet van Griekenland. Maar ze moeten
bang zijn voor de kleine lettertjes in de polis.
De Amerikaan Michael Burry (40) lijdt aan het syndroom van Asperger. In 2000
richt hij zijn eigen hedgefonds Scion Capital op. Dankzij de autistische
aandoening doorziet hij eerder dan anderen dat banken veel te gemakkelijk
hypotheken afgeven, zogenoemde subprimes, aan mensen die zich eigenlijk geen
eigen woning kunnen permitteren.
Vanaf 2000 gaat hij kredietverzekeringen kopen,
zogenoemde credit default swaps (cds), voor het geval de subprimemarkt onderuit
gaat. Als dat in 2008 werkelijk gebeurt, kan hij de cds te gelde maken door ze
te verkopen aan de schuldeisers van de banken. Met een inleg van een miljoen
dollar verdient zijn fonds 800 miljoen.
... De cds werden uitgeschreven door onder meer de
Amerikaanse verzekeraar AIG, die uiteindelijk alleen met staatshulp kon worden
gered.
Als verschillende eurolanden vanaf 2010 problemen krijgen met
de aflossing van hun schulden zijn er talloze hedgefondsen die het trucje van
Burry willen herhalen. Zij kopen massaal cds op de Griekse staatsschuld en later
ook die van Portugal en Ierland, in de overtuiging dat die landen failliet
zullen gaan. Van de staatsschuld van 350 miljard euro van Griekenland is
inmiddels mogelijk eenderde deel via cds verzekerd.
De speculanten die de cds bezitten, zouden miljarden winst
maken als Griekenland bankroet gaat. Hun triomfkreten zouden een schril contrast
vormen met de teloorgang van een van de meest ambitieuze Europese projecten, en
met de bezuinigingen die de knoflooklanden nu krijgen opgelegd. Terwijl de
Europese belastingbetalers hun wonden likken, kunnen zij goede sier maken met
hun verworven fortuin. ...
Red.: En als ware sprinkhanen vreten ze alles kaal:
Uit:
De Volkskrant, 10-06-2011, van verslaggever Gerard Reijn
Hedgefondsen 'roven' Afrika
Amerikaanse en Britse hedgefondsen kopen en pachten in hoog tempo grote
hoeveelheden landbouwgrond in Afrika. In 2009 ging het al om 60 miljoen hectare,
een gebied zo groot als Kenia of Frankrijk.
Volgens het Amerikaanse onderzoeksinstituut Oakland
Institute, die deze gegevens naar buiten bracht, heeft deze 'landgrab'
(landroof) desastreuze gevolgen voor de lokale bevolking en de voedselzekerheid
in de wereld.
De onderzoekers, die een jaar lang zeven landen in Afrika
afstruinden op zoek naar documenten om de grondtransacties te bewijzen,
ontdekten ook dat steenrijke universiteiten als Harvard, en ook Amerikaanse
pensioenfondsen, via de hedgefondsen in Afrikaans land beleggen.
Afrikaans land is spotgoedkoop, ontdekten de onderzoekers.
Twee dollar per hectare is een heel gangbare prijs, maar in het West-Afrikaanse
land Mali slaagde een beleggingsgroep erin honderdduizend hectare (33 bij 30
kilometer) te bemachtigen voor een termijn van vijftig jaar. Voor niets.
...
Tot nu werd vooral naar China gekeken bij landgrabbing
in Afrika, maar volgens de onderzoekers zitten de hedgefondsen achter de
grootste transacties. Ook India en de oliestaten in het Midden-Oosten zijn zeer
actief.
Directeur Anuradha Mittal van Oakland Institute haalt fel
uit: 'Dezelfde hedgefunds die de vastgoedbubbel creëerden die leidde tot een
wereldwijde recessie, vergrijpen zich nu aan de wereld voedselvoorziening',
stelt hij in een persbericht. ...
Red.: Nog een geluid:
Uit:
De Volkskrant, 19-09-2011, door Johan Kaelen, consultant
Het aandeel is ziek
Beursspeculatie | Aandelen en obligaties zijn verworden tot bron van
speculatie en zelfverrijking.
Tussentitel: Analisten en beoordelaars zijn de machthebbers van onze tijd
Aandelen en obligaties zijn oorspronkelijk bedoeld als bron van financiering
voor bedrijven en overheden, buiten de traditionele geldschieters zoals banken
om. Inmiddels zijn aandelen en obligaties verworden tot speculatieobjecten,
waarvan de handel op de beurs wordt gestuurd door sentimenten, hypes en
winstbejag. De financiële mallemolen draait steeds sneller en maakt steeds meer
slachtoffers. ...
Aandelen en obligaties betekenden in het verleden voor
aandeelhouders vooral participatie in de onderneming, nu zijn ze een middel om
op korte termijn geld te genereren. De waarde van financiële instellingen,
bedrijven en zelfs landen wordt steeds meer bepaald door de stemming op de
beurs. Die is vooral afhankelijk van wisselende sentimenten die worden beïnvloed
door rampen, hypes, prognoses, oorlogen en statistieken, die op hun beurt worden
gekanaliseerd door analisten en kredietbeoordelaars, de machthebbers van onze
tijd.
Verder is de beloning van bestuurders en managers door
bonussen gekoppeld aan de beurswaarde van hun bedrijf, met als gevolg meer korte
termijn denken, meer persoonlijke verrijking en meer sentimenten op de beurs: de
beurscarrousel draait steeds sneller. ...
Inmiddels is de mallemolen dolgedraaid, met als gevolg een
financiële crisis die al miljarden heeft gekost en waarvan het einde nog niet in
zicht is. De financiële sector blijkt zichzelf niet te kunnen reguleren. De
politiek is onmachtig. De carrousel zal steeds sneller gaan draaien, totdat hij
losslaat en zichzelf en zijn omgeving vernietigt: de totale ineenstorting van de
economie.
De huidige crisis en de crises van voorgaande eeuwen hadden
in essentie dezelfde oorzaak: speculatie. De frequentie van crises neemt echter
toe, evenals hun intensiteit. De volgende crisis zou dodelijk kunnen zijn voor
de wereldeconomie.
Aandelen en obligaties moeten weer de functie krijgen die ze
ooit vervulden: participatie van de eigenaar mogelijk maken. Hiertoe dienen
aandelen en obligaties na aankoop tenminste vijf jaar in bezit te blijven,
waarbij tussentijdse speculatie in de vorm van opties, vruchtgebruik, verkoop
etcetera niet is toegestaan. Hierdoor wordt de beurshandel teruggebracht tot de
essentie, het verhandelen van participaties. Speculatie en excessen, zoals
hedgefunds en vijandelijke overnames, worden voorkomen, terwijl aandeelhouders
meer belangstelling krijgen voor de continuïteit van ondernemingen, de
langetermijnontwikkelingen en marktpositie. Dit creëert een langetermijnfocus en
stabiliteit en maakt daarenboven een einde aan de excessieve bonuscultuur van
bestuurders. ...
Red.: Onmiddellijk doen. De plaats waar de tegenstand
vandaan komt is de plaats waar de ratten zitten, en kan dus besproeit worden met
napalm.
En weer eentje (de citaten staan niet in het originele
verband):
Uit:
De Volkskrant, 15-10-2011, door Patrick van IJzendoorn
Interview |
Stewart Lansley, Engelse econoom
'Ware oorzaak van de crisis is inkomensongelijkheid'
Het structurele probleem achter de crisis is dat rijken investeren in
'casinopraktijken' in plaats van in de echte economie, stelt Lansley.
Tussentitel: De superrijken hebben geld uit de economie gezogen
 Tijdens
het doornemen van het officiële Amerikaanse rapport over de oorzaken van de
kredietcrisis miste Stewart Lansley een cruciale, a-modieuze term. Op de 665
pagina's kwam de Engelse econoom geen enkele keer het woord 'ongelijkheid'
tegen. 'Dat is merkwaardig want inkomensongelijkheid is toch echt de kern van
het probleem. Jarenlang luidde de verwachting dat door de rijken rijker te maken
iedereen uiteindelijk financieel wijzer zou worden. In plaats van geld te
investeren in de economie, hebben de superrijken juist geld uit de economie
gezogen. Er vond geen trickle-down-effect plaats, maar trickle-up.'
Stewart las het rapport voor zijn net verschenen boek The
cost of in-equality: three decades of the super-rich and the economy waarin
hij aantoont hoe de economische voorspoed afgelopen decennia gestaag is
gekoloniseerd door grote bedrijven en door een superrijke elite, terwijl voor de
meeste mensen de salarissen veel minder hard zijn gestegen. 'De combinatie van
uitgeperste salarissen, fortuinen voor een handvol rijken en ruime kasreserves
voor grote bedrijven is geen recept voor een vitale economie of een herstel,
maar wel voor een duurzame crisis', zegt de 64-jarige econoom in de huiskamer
van zijn woning in Brixton.
... Hij heeft een biografie geschreven over de miljardair
Philip Green en over de Russische oligarchen in Londongrad. Zij hebben volop
geprofiteerd van de privatiseringen in de jaren tachtig en negentig, eerst in
het Westen en daarna in Rusland. 'De economie waar zij in leven staat geheel los
van de echte economie waar 99,9 procent van de burgers mee te maken heeft',
aldus Lansley. 'Anders dan de rijken in de jaren dertig, zijn de rijken van nu
sterker uit de crisis gekomen. Kijk alleen al naar de bonussen.'
Volgens Lansley is een economie gezond en stabiel wanneer er
sprake is van een evenwichtige loonontwikkeling, zoals in de jaren vijftig en
zestig.... Thatcher en Reagan reageerden te radicaal door banken en andere
financiële instellingen alle vrijheid te geven. Aandeelhouders werden
belangrijker dan werknemers.'
De lonen stegen ongelijkmatig en de winsten kwamen terecht
bij een kleine minderheid die zich bezighoudt met speculatie, fusies, overnames,
het verkopen van onbegrijpelijke financiële producten en investeren in onroerend
goed. Lansley beweert dat de superrijken er geen belang bij hebben om te
investeren in traditionele productiviteit omdat ze zoveel meer kunnen verdienen
met financiële casinopraktijken. 'Hedgefondsen behalen winsten door te gokken
dat de recessie zou verslechteren. Banken lenen geld voor een half procent en
kopen daarmee staatobligaties met vier procent rente.' ...
Red.: Precies ook de verhalen over de Pruikentijd die
vorlgde op de Gouden Eeuw in Nederland: de fortuinen verzameld in de Gouden Eeuw
met gezonde economische activiteit, werden door de volgende generatie gebruikt
om door middel van financiële en soortgelijke transacties rijk te blijven,
terwijl de echte economie verwaarloosd werd - zoals op deze manier:
En daarvan is het aantal voorbeelden schier oneindig - het is vermoedelijk zo
dat de overgrote meerderheid zo niet alle grote bedrijven aan dit soort fusies
en later weer splitsingen hebben meegedaan, zonder dat het en cent aan hogere of
betere productiviteit heeft opgeleverd. Terwijl een flink percentage van het
betrokken geld, biljarden, in de zakken van financiële instellingen en de rijken
is verdwenen:
En toen het mis dreigde te gaan, moest de overheid hulp bieden:
Het basisidee van het herstel is simpel:
Het is kennis die kennelijk om de zoveel generaties opnieuw geleerd moet
worden:
Maar Langley vergist zich dat in het idee je kan wachten op die
cultuuromslag. Die interventies moeten er komen:
Kijk ... precies het plan van deze website: het Rijnlandse investeringfonds -
te financieren uit een andere bron, en een die geen schade doet aan de economie:
het onteigenen van iedere erfenis boven de, zeg, 1 miljoen euro
.
De Europese financiële crisis van
2011 laat voor iedereen die het zien wil de ware aard van de financiële wereld
nogmaals zien. Het is maar een enkeling:
Uit:
De Volkskrant, 05-12-2011, door Raymond van de Wiel, promovendus aan het
London Consortium van de University of London.
Geldsector is
gebaat bij een permanente crisis
Als de financiële sector niet wordt gereguleerd, blijven we geld
overhevelen naar financiële instellingen.
Met iedere Europese top verwachten we weer een definitieve oplossing van de
'eurocrisis'. Maar iedere oplossing die de Europese leiders aandragen wordt
binnen een paar dagen weer afgeschoten door de financiële markten. En zelfs al
zouden de eurolanden een oplossing weten te vinden, dan is dit nog niet het
einde van het veel grotere probleem van de cyclus van economische en financiële
crises dat al veel verder teruggaat dan de kredietcrisis van 2007.
Integendeel, het lijkt erop dat we toewerken naar een
permanente economische crisis. Om dit te begrijpen, moeten we onze aandacht
richten op het verschijnsel dat wel 'financialisering' wordt genoemd.
Sinds de jaren tachtig leven we in het tijdperk van
'financialisering': de explosieve groei van financiële instellingen,
instrumenten en markten. Deze drie verschijnselen zijn tot op zekere hoogte
overlappend en gerelateerd, maar als we ze analyseren als één fenomeen, zoals zo
vaak gebeurt, ontneemt dit ons het zicht op de verschillende effecten ervan.
Door in te zoomen op de financialisering van de wereldeconomie, kunnen we de
specifieke destabiliserende effecten van deze ontwikkeling scherper in beeld
krijgen.
Na de grote crisis van de jaren twintig en dertig werden
financiële instellingen scherp gereguleerd. Dit werd in de jaren tachtig weer
losgelaten. Het gevolg daarvan was de sterke uitbreiding van financiële
instrumenten zoals hedging en derivatenhandel, en de toegenomen
'marktpenetratie' door financiële organisaties in niet-financiële markten. Samen
veroorzaakten deze ontwikkelingen de spectaculaire groei van de financiële
sector die we de laatste decennia hebben gezien.
De gevolgen van de enorme groei in optie- en derivatenhandel
sinds de jaren tachtig waren groot. Waar voorheen winst werd gemaakt met
bijvoorbeeld de handel in graan of het verstrekken van hypotheken, wordt winst
nu voornamelijk gerealiseerd door op de potentiële winsten van deze activiteiten
te speculeren. De specifieke eisen van de primaire markt worden daarmee
ondergeschikt aan het genereren van winst in de secundaire (gederiveerde) markt,
wat onwenselijke gevolgen heeft. Veelbesproken is het voorbeeld van de
Amerikaanse hypothekenmarkt, waar niet meer gekeken werd naar de mogelijkheid op
de lange termijn winst te maken met de hypotheken zelf, zolang er winst te
behalen viel met het doorverkopen van deze hypotheekcontracten.
Red.: Heel erg nieuw is dit niet allemaal - zelfs
binnen de financiële wereld. Daarbinnen loopt er allang een grap over wat ze nu
in feite verhandelen: "Blikjes olifantinekontenvlees". En: "Je mag als klant
niet vragen om te kijken naar wat er in die blikjes zit". Waarom? "Als je een
blikje openmaakt, blijkt het leeg te zijn". Maar dan protesteert de klant toch?
"Dan zeg je dat die klant toevallig het blikje met het gat van de olifant heeft
getroffen".
Hierover wordt nog steeds systematisch gelogen. Door financiers, door
financiële experts, door andere economen, door economische journalisten, en door
andere journalisten: de financiële wereld wordt voortdurende aangehaald als een
normaal en dus duidelijk deel van de economie. Terwijl het doodgewoon parasieten
zijn. mensen die eigenlijk in de gevangeis gegooid zouden moeten worden.
En als het niet in de gevangenis gooien van dit soort lieden nog lang wordt
uitgesteld, nemen de burgers op een gegeven moment het recht in eigen hand.
Tijdens de Europese kredietcrisis van 2011 wordt om de halve
zin gewezen op de financiële markten, die dit of dat zouden gebieden, altijd ten
kost van de gewone burgers. Dit is een volkomen bevestiging van het parasitaire
karakter van de financiële wereld. Die financiële wereld is namelijk weinig to
niets anders dan de wereld van de rijken. Het geld dat de rijken hebben, is
gehaald uit de werkelijke economie, dat wil zeggen: gestolen van de gewone
burgers. En met dit gestolen geld bedreigen ze de burger ten einde nog meer geld
te roven. Een situatie die slechts door één maatregel opgelost kan worden: het
ontwaarden van alle huidige geld. Bijvoorbeeld door een parallelle nieuwe
geldsoort te starten, en de oude uit te faseren.
Het kenmerk van parasieten is dat ze zich verspreiden daar waar er ook maar iets
voor ze te halen valt. Een vruchtbare voedingsbodem is natuurlijk die van
de politiek, omdat daar veel economische en financiële beslissingen
genomen worden, en omdat er het daar al vol zit met vrienden. En, in deze
moeilijkere economische tijden, is hun aanwezigheid essentieel om te voorkomen
dat de rijken en de financiële wereld ook iets moeten inleveren. Hier is die
werkelijkheid - in twee artikelen die natuurlijk niet uit een "kwaliteitskrant"
komen. Niet omdat het niet waar zou zijn, maar omdat die "kwaliteitskranten"
sterk pro-oligarchie zijn:
Uit:
DePers.nl, 21-11-2011, door Eric Smit
#GoldmanTakeOver We hebben de policy dat we niets over elkaar vertellen.
Het kabinet Goldman-1
Of het nu de nieuwe baas van Italië is (Monti) of het management van de
Europese Centrale Bank: ze hebben ooit voor Goldman Sachs gewerkt. ...
Uit:
DePers.nl, 29-11-2011, door Petra Janbroers
In crisis telt de stem van het plebs even niet mee
Academici en zakenlui moeten het puin ruimen dat politici hebben
achtergelaten. Technocratische regeringen, het is een trend. En volgens sommigen
geen toeval.
Zet een (ex-)centraal bankier, een wiskundige, een econoom, een ingenieur en een
rechter neer in je regering en hoppa, problemen als staatsschulden,
belastingontduiking en sociale (on-)zekerheden verdwijnen als sneeuw voor de
zon. ...
In Italië en Griekenland zitten ‘noodregeringen’ waar de
kiezer niets over te zeggen heeft gehad. De kabinetten van Mario Monti en Lucas
Papademos zijn onder niet eens zachte dwang uit Brussel gevormd. ...
Red.: Dit zijn de mannen van Goldman Sachs. En
uit de Volkskrant, in de vorm van een ANP-bericht:
Uit:
De Volkskrant, 22-10-2011, ANP.
Spanje
Ex-bankier Lehman wordt minister
De nieuwe minister van Economische Zaken in Spanje is een voormalige bankier
van Lehman Brothers, Luis de Guindos. De ineenstorting van de Amerikaanse
zakenbank Lehman Brothers was in september 2008 de katalysator van de
wereldwijde economische crisis, die Spanje bijzonder zwaar heeft getroffen. ...
Red.: En hier de collega van Lehman. Dit alles
om voor dit te zorgen:
Dat wil zeggen: om te voorkomen dat de schade die ze hebben veroorzaakt op
henzelf wordt verhaald, en in plaats daarvan wordt afgewenteld op de gewone
burger.
Na de macht te hebben overgenomen binnen het Europese
Imperium, gebruiken ze dit om het geld van de burgers te stelen:
Uit:
De Volkskrant, 22-12-2011, van verslaggever Peter de Waard
ECB leent banken 500 miljard in strijd tegen kredietcrisis
De Europese Centrale Bank heeft tegen een extreem lage rente een onverwacht hoog
bedrag van bijna 500 miljard euro uitgeleend aan de banken in de eurozone.
Behalve dat de banken hiermee hun eigen liquiditeitspositie kunnen versterken,
hoopt de ECB dat zij hiermee staatsobligaties van zwakke eurolanden kopen. ...
Red.: Dat laatste is natuurlijk een leugen voor
de publieke bühne. Dit is wat de banken doen met geld:
Uit:
De Volkskrant, 23-12-2011, van verslaggever Peter de Waard
Derivatenhandel stijgt weer tot zevenvoud van alle bbp's
samen
De beruchte derivatenhandel buiten de officiële beurzen om - de zogenoemde
over-the-counter handel - stijgt weer na drie jaar van daling. Dit blijkt uit
cijfers van ISDA (International Swaps and Derivatives Association).
Op 30 juni van dit jaar stond wereldwijd voor 416.700 miljard
dollar aan onderhandse derivaten uit. Dat is een stijging van 18 procent ten
opzichte van 31 december 2010. Dat is zeven keer zo hoog als het bruto
binnenlands product (bbp) van de hele wereldeconomie, dat op dit moment 63.000
miljard dollar bedraagt.
Na de kredietcrisis van 2007 en 2008 was er een wereldwijde
oproep de handel in derivaten (opties, futures, swaps) te beperken. Daarbij werd
gewezen op de weinig transparante handel buiten de beurzen om die een tijdbom
onder het financiële systeem zou zijn. Sinds 2007 was er een daling van 12
procent, maar dat is dit jaar weer omgeslagen. Op 30 juni werd zelfs een nieuw
record bereikt van het bedrag dat aan derivaten uitstaat. ...
Red.: De winstpercentages hierop zijn niet hoog, maar
de betrokken bedragen zo astronomisch, dat die winsten toch over miljarden en
tientallen miljarden gaan. Die verdwijnt in de zakken van particulieren, de
rijken. Tot op een gegeven moment de zeepbel barst, weer, en de burgers het
vacuüm, weer, mogen vullen. met spaar- en pensioengelden. Bankers, bankiers, de
financiële sector: het is is één grote parasitaire kolonie.
Nog voor het einde van het jaar nog een voorbeeld:
Uit:
De Volkskrant, 28-12-2011, van verslaggever Michael Persson
Banken draaien geldkraan voor Petroplus dicht vanwege schuld
Het oorspronkelijk Nederlandse oliebedrijf Petroplus is in zwaar weer
terechtgekomen. Dinsdag draaiden banken de geldkraan dicht.
Investeringsmaatschappijen hebben miljarden aan het bedrijf verdiend.
...
Dit is het verhaal van Petroplus, een bedrijf met
raffinaderijen in België, Duitsland, Frankrijk en Engeland. Een consortium van
dertien banken, waaronder ABN Amro en ING, staakte dinsdag zijn kredieten aan
het bedrijf. Een continu voorschot van 1 miljard euro is van het ene op het
andere moment opgedroogd.
Daardoor heeft het bedrijf ineens nog maar half zoveel geld
om olie in te kopen, waarmee het zijn vijf raffinaderijen draaiende houdt. 'Dit
is natuurlijk een zeer ernstige situatie', zei een woordvoerder van Petroplus
gisteren. 'We kunnen geen ruwe olie meer kopen zoals we zouden willen.'
...
Petroplus werd in 1993 opgericht door de Nederlandse
landbouwkundig ingenieur Marcel van Poecke. Vijf jaar later bracht hij het
bedrijf, dat deed in olieopslag, raffinage en benzineverkoop via de onbemande
Tango-tankstations, naar de Amsterdamse beurs. Van Poecke verdiende zijn eerste
miljoenen.
In 2005 werd Petroplus voor 277 miljoen euro van de beurs
gehaald door de Amerikaanse investeringsmaatschappijen Riverstone en Carlyle. De
Amerikanen verkochten vervolgens alles wat los en vast zat, en concentreerden
zich op 'onafhankelijke raffinage'. Anderhalf jaar later brachten ze het bedrijf
opnieuw naar de beurs, nu in Zwitserland. Het aandeel deed 63 Zwitserse frank.
Totale opbrengst: 2,9 miljard Zwitserse frank, ongeveer 2,4 miljard euro. Twee
miljard winst. Ook Van Poecke profiteerde mee.
Sindsdien is de koers van het bedrijf met 97 procent gedaald.
Het bedrijf stak zich verder in de schulden en kocht raffinaderijen in
Duitsland, Engeland en Frankrijk - onder meer van Shell, dat zijn raffinaderijen
juist van de hand deed vanwege overcapaciteit. ...
Red.: Samengevat: een gezond bedrijf wordt
gekocht door de financiële wereld, uitgekleed waarbij het geld gaat naar de
rijken, het restant wordt volgestopt met rotzooi en gedumpt. De maatschappij, de
rest van de burgers, draait op voor de lasten. En dit is de normale gang van
zaken:
Parasieten, die verdelgd zouden moeten worden.
Een voorbeeld in het klein van hoe het parasiteren werkt:
Uit:
De Volkskrant, 29-12-2011, van verslaggevers Merijn Rengers en John
Schoorl
Zorggroep Zonnehuizen failliet
Tussentitels: Mismanagement kostte in twee jaar ongeveer 20 miljoen
... Door mismanagement verspilden de Zonnehuizen in twee jaar
tijd ongeveer 20 miljoen euro.
Red.: Stap één: bestuurders gokken met
zogenaamde investeringen in wat dan ook met het geld van de organisatie waar ze
de baas zijn. Dat geld komt meestal direct van banken.
Stap twee: Het gaat allemaal niet volgens "plan" en de organisatie gaat over
de kop.
Stap drie: de banken die het risicovolle gedrag van de bestuurders hebben
gefinancierd, stellen hun belang zeker.
Stap vier: de overige werknemers van de organisatie draaien op voor de
kosten. Of de gemeenschap als geheel als deze de lasten op zich neemt.
Het kan natuurlijk ook goed aflopen met de "plannen" van de
bestuurders. Dan worden er aanzienlijke winsten gemaakt, en die gaan voor een
groot deel naar de banken. De bestuurders krijgen vette bonussen. De werknemers
krijgen niets extra.
Dit is een overbekend scenario voor dit soort gevallen. In de grootschaligere
gevallen als die rond de kredietcrisis van 2088 en verder wen de eurocrisis van
2011 en verder werkt het ongeveer hetzelfde, met dit verschil dat de bestuurders
van de organisatie: landen, Europese Unie, en dergelijke, tot dezelfde groep
behoren als de bestuurders van de baken. het is, niet als het ware maar "is",
één pot nat. Hetgeen nog eens bevestigd werd tijdens de eurocrisis toen
bankbestuurders direct landenbestuurders werden
- meestal zit er wat meer tijd tussen. Oftewel: het hele systeem van de
oligarchie is er op gericht om door middel van speculatief handelen geld uit de
zakken van de gewone burgers te kloppen. Of, omdat geld arbeid vertegenwoordigd
en arbeid staat voor levenstijd van de werkende: levenstijd van de werkenden te
stelen. Oftewel: bloed uit het lichaam van de werkende te zuigen. Oftewel: de
financiële wereld tezamen met de wereld van bestuurders bestaat niet uit gewone
maar uit bloedzuigende parasieten. Het zijn allemaal Shylocks
(Wikipedia), zie rechts.
Een versie van Shylock uit Ierland:
Uit:
De Volkskrant, 09-01-2012, door Patrick van IJzendoorn
De boerenzoon die zich opwerkte tot rijkste man van Ierland is
failliet
Miljardair Seán Quinn was in zijn geboortestreek een afgod. Maar hij gokte
en verloor. Nu zitten schuldeisers hem achterna. Quinn ís het Ierland van nu.
De rijkste man van Ierland, Seán Quinn, is failliet. Dat beweert hij althans.
Volgens zijn schuldeisers houdt hij een groot deel van zijn vermogen in
buitenlandse onderdelen van zijn imperium verborgen. Pogingen om dat geld namens
de Ierse belastingbetaler te innen, worden op geheimzinnige wijze tegengewerkt.
...
Quinn - wiens werkwijze door een rechter ooit is omschreven
als 'cynisch, berekenend en meedogenloos' - had bij het verwezenlijken van de
Ierse droom veel te danken aan de Gaelic Athletic Association. Deze organisatie
is opgericht om Ierse sporten te stimuleren, maar is vooral een soort herenclub
van politici, bankiers, projectontwikkelaars en andere leden van de gevestigde
orde. Een andere belangrijke poot van de Keltische Tijger was voor hem
Anglo-Irish, dé bank van de projectontwikkelaars. 'Seán Quinn hield van Anglo en
Anglo hield van Seán Quinn', schrijft de Ierse journalist Dearbhail McDonald in
het boek Bust.
De liefdesgeschiedenis tussen, zoals McDonald het noemt, de
rijkste man en de meest sexy bank van het land liep verkeerd af. Waar hij
tijdens het pokeren amper geld inlegde, besloot Quinn zijn imperium op het spel
te zetten bij een gok op de aandelenkoers van Anglo. Met het spannendste van
alle financiële derivaten: de Contract for Difference, bouwde hij een belang van
25 procent op in de bank. De aanbetaling bij deze investering bedroeg slechts 10
procent. Een koersstijging zou enorme winsten opleveren, een koersdaling enorme
verliezen. Dat laatste gebeurde. De gok kostte Quinn uiteindelijk 2,5 miljard
euro. De verzekeringstak, de melkkoe van het imperium, raakte in grote
problemen. Het inmiddels genationaliseerde Anglo wilde Quinn Insurance zelfs
helpen, maar omdat Quinn deels verantwoordelijk was voor de ondergang van de
bank, was steun op kosten van de belastingbetaler politiek niet haalbaar.
...
Red.: Dat laatste dus zijnde een uitzondering - in de
rest van de wereld is dat redden op kosten van de belastingbetaler dus wel
gebeurd.
Ook in de omgang met landen gedragen banken zich als de
ouderwetse woekeraars: geld lenen waarvan je eigenlijk weet dat het
onverantwoord is en dus een hoge rente , en dan bij de onmogelijkheid van
terugbetaling in geld, in plaats daarvan "ponden vlees" aof allerlei andere
vormen van vernedering en/of marteling te eisen:
Uit:
De Volkskrant, 06-02-2012, van correspondent Marc Peeperkorn
Geldschieters waarschuwen premier Papademos
Griekenland staat op het randje
Griekenland stevent af op een faillissement als het niet binnen enkele dagen
drastische en geloofwaardige bezuinigingsplannen presenteert. Die harde
waarschuwing gaven de eurolanden, de Europese Commissie, het Internationaal
Monetair Fonds (IMF) en de Europese Centrale Bank (ECB) - de geldschieters van
Athene - dit weekeinde aan de regering van premier Papademos. ...
Venizelos beaamde zaterdagavond dat zijn land 'op het randje
staat'. De komende dagen noemde hij 'zeer cruciaal'. De geldschieters willen
onder meer een verlaging van het minimumloon, lagere vakantietoeslagen en
soberder pensioenen. Ook moet Athene met concrete plannen het vertrek van 150
duizend ambtenaren verzekeren. ...
Red.: Europese Commissie, het Internationaal Monetair
Fonds (IMF) en de Europese Centrale Bank (ECB) zijn niet de echte geldschieters,
maar de instellingen die de schulden van de echte geldschieters, de banken en
andere financiële instellingen, hebben overgenomen. "Vanwege de stabiliteit van
het financiële stelsel". Oftewel: de banken mogen niet failliet gaan, de gewone
burger wel. En ter illustratie van de "marteling en vernedering":
Je ziet Shylock zo voor je ...
Weer een gevalletje hedgefondsen:
Uit:
De Volkskrant, 09-02-2012, van verslaggever Gerard Reijn
Mexichem palmt Wavin in na bod drie keer te hebben verhoogd
Waterleidingfabrikant Wavin komt waarschijnlijk toch in Mexicaanse handen.
Het bedrijf met hoofdkantoor in Zwolle wordt voor 531 miljoen euro overgenomen
door Mexichem. ...
... Mexichem is ongeveer zo groot als Wavin. Het heeft geld
genoeg, met een oorlogskas van 1 miljard euro. Wavin kampt juist met een vrij
zwakke balans, een erfenis van de periode dat het eigendom was van
private-equityfonds CVC. Dat bracht het bedrijf in 2006 naar de beurs voor een
koers van 55 euro per aandeel. Het bedrijf was echter overladen met schulden. De
koers daalde daardoor tot onder de 5 euro. ...
Red.: Oftewel: Nederland verliest een goed bedrijf,
door de parasieten van de hedgefunds uit een van de Angelsaksische roversnesten:
Engeland, en dus vermoedelijk de rovershoofdstad Londen.
De economie-journalisten van de Volkskrant proberen zo
gunstig mogelijk te schrijven over hedgefunds, maar geven ook nog wel een deel
van de waarheid - in het rechtsere deel van de media zijn het natuurlijk helden,
want wie zo veel geld weet te roven moet wel knap zijn en een meerderwaardig
persoon. Hier is weer een verhaal over die waarheid:
Uit:
De Volkskrant, 03-03-2012, door Gerard Reijn
Verwachting voor overmorgen: aanhoudende private equity
Het begon met CVC. Dat private-equityfonds verkocht in november vorig jaar
supermarktketen C1000 aan Jumbo. Een paar honderd miljoen euro verdiende CVC op
die transactie.
Sindsdien lijkt er een bui aan private-equitydeals over het
land te trekken. Deze week verkochten Cyrte en NPM - twee opkoopfondsen van
Nederlandse bodem - Bol.com aan Ahold. In drie jaar tijd 140 procent rendement.
Een paar dagen later kondigden opkoopfondsen Warburg Pincus en Cinven aan het
kabelbedrijf Ziggo voor een deel naar de beurs te brengen.
En dan zijn er nog de kleinere transacties - steeds meer. ...
Private equity is alom tegenwoordig. Wie Quote leest,
leest een product van private equity. ...
De Utrechtse hoogleraar Hans Schenk deed onderzoek naar
honderden ondernemingen in de VS, die middels een overname met geleend geld in
de private equity terechtkwamen. In 15 procent van de gevallen gingen die
uiteindelijk failliet. Van bedrijven die op andere wijzen werden overgenomen,
overkwam dat maar 4 procent. 'Nederlandse cijfers hebben we niet, maar de
Amerikaanse en Nederlandse constructies lijken sterk op elkaar', zegt Schenk.
...
Het meest in het oog springend van private equity zijn de
enorme rendementen. 'We zitten vijf jaar in een bedrijf', zegt een anonieme
betrokkene, 'en we willen een rendement van 25 procent. Per jaar.' Toch is er
wel discussie over die rendementen. ...
Bij Alpinvest - een van de grootste private-equitybedrijven
in de wereld - denken ze daar heel anders over. 'De rendementen', zegt manager
Erik Thyssen, 'zijn onomstotelijk veel hoger dan de wereldindex. Maar er zijn
mensen die rekensommen maken om het risicoprofiel te verdisconteren, en die
sommen zijn discutabel. Maar zelfs gecorrigeerd voor risicoprofiel doet private
equity het aanzienlijk beter dan de markt.' ...
Red.: En eigenlijk hoef je niets meer te
weten dan dat: als je iets verkoopt voor meer geld dan je het inkoopt, zonder er
waarde aan toe te voegen, en de waarde die een hedgefonds, gemiddeld, toevoegt
is verwaarloosbaar, ben je een parasiet. En dit zij hele dure parasieten. Die
niet een beetje bloed drinken, maar je halve bloedsomloop.
En hier zijn een paar van de trucs:
Zoals gezegd: parasieten van de ergste soort.
En oh ja: hier zijn nog wat voorbeelden van dat goedpraten:
En zo ging het nog even door met de reclame. een zelfde soort verhaal als
over die ene Wehrmacht-soldaat die joden had helpen ontsnappen uit Auschwitz
- misschien was zijn verhaal wel waar, maar niet relevant voor de algehele
situatie ...
Er zijn grote parasieten en kleine parasieten. Hier een
voorbeeld van de kleine:
Uit:
De Volkskrant, 31-05-2012, van verslaggever Wilco Dekker
Onrust bij NRC om 'superdividend'
Bij NRC Handelsblad en nrc.next is onrust ontstaan over de
12,5 miljoen euro dividend die de eigenaren van de kranten - de
investeringsmaatschappij Egeria en mediaondernemer Derk Sauer - zichzelf willen
uitkeren. Volgens de ondernemingsraad van NRC Media gaat het om een
'buitensporig superdividend' van tweeënhalf keer de winst, dat in deze tijden
bedrijfseconomisch en maatschappelijk niet is uit te leggen..
... Egeria en Sauer kochten NRC in 2010 voor 70 miljoen euro
van De Persgroep, de eigenaar van onder meer de Volkskrant. Het eerste
jaar van NRC eindigde 1,6 miljoen euro in het rood, vooral door een
voorziening voor een reorganisatie. Daarbij verdwenen ruim 30 van de 350 banen.
...
... De kwestie ligt gevoelig omdat de NRC voorheen
deel uitmaakte van PCM, dat met hoge schulden werd achtergelaten door het Britse
opkoopfonds Apax. ...
NRC verhuist eind dit jaar van Rotterdam naar het
Amsterdamse Rokin, waar ook een grand café komt. De OR vraag zich waarom voor de
verbouwing 8 miljoen euro is geleend, als blijkbaar 12,5 miljoen euro kan worden
uitgekeerd.
Red.: Maar van dit soort kleine parasieten
zijn er ook heel veel. En de kwestie laat ook nog een zien wie voor het
parasitisme betalen: de werkenden - met hun baan.
Terug naar de grote parasieten:
Uit:
De Volkskrant, 01-06-2012, van verslaggever Wouter Keuning
Canadese CGI Group wil Logica voor 2 miljard euro overnemen
De Canadese CGI Group wil de Brits-Nederlandse ict-dienstverlener Logica
overnemen. Donderdag bracht het concern een bod uit van 1,7 miljard pond (2,1
miljard euro) op Logica. De koers van het aandeel explodeerde en sloot met een
winst van 65 procent. ...
Het bestuur van Logica heeft zich al achter het bod van de
Canadezen geschaard en noemt de hoogte van het bedrag 'eerlijk en redelijk'. In
een verklaring zei het concern dat de transactie 'voor de aandeelhouders de
mogelijkheid biedt een substantiële premie in contanten te realiseren op de
huidige aandelenkoers.' ...
Red.: De opbrengst voor de parasieten. En
op wie hebben ze geparasiteerd:
| |
Logica heeft de afgelopen jaren meerdere
keren flink moeten reorganiseren. Onder meer in
de Benelux werden banen geschrapt. In 2008
schrapte het bedrijf 1.300 banen en in de twee
jaar daarna 700. Eind 2011 kondigde Logica aan
dat het nog eens 550 banen zou schrappen in de
Benelux. |
Op de werkenden. Zoals altijd.
Het parasitisme van de financiële wereld gaat natuurlijk
hand-in-hand met dat van de top van de bedrijven:
Uit:
De Volkskrant, 28-09-2012, van verslaggever Peter de Waard
AEX-fondsen zijn te royaal met dividend
Nederlandse bedrijven geven de aandeelhouders zo'n groot deel van de winst dat
hun prestaties in internationaal verband achterblijven.
Tussentitels: 28 procent van de winst van AEX-bedrijven werd in 2009 aan
dividend uitgekeerd
KPN heeft er wél voor gekozen om minder dividend uit te keren - Sander van
Ginkel hoofd strategie Accenture
Beursgenoteerde bedrijven in Nederland keren relatief veel dividend uit,
waardoor ze in vergelijking met buitenlandse concurrenten minder geld overhouden
voor investeringen in onderzoek en innovatie.
Dit blijkt uit een onderzoek van het organisatie-adviesbureau
Accenture onder 390 grote beursbedrijven wereldwijd.
De bedrijven die in de Amsterdamse beursindex AEX zijn
opgenomen doen het minder goed dan de concurrenten in het buitenland. Slechts 30
procent van de AEX-bedrijven zit in de bovenste helft; 70 procent moet genoegen
nemen met een positie in de onderste. Van de 25 in de AEX opgenomen bedrijven,
zoals Koninklijke Olie, Unilever, Air France KLM en ING, scoort alleen ASML in
de eigen sector bovengemiddeld. ...
Red.: Wat natuurlijk nog meer negatieve
gevolgen heeft naast het uitpersen van de werkenden:
Typisch de mentaliteit van de Pruikentijd.
Wat cijfers over de bij het parasitisme betrokken
hoeveelheden geld:
Uit: De Volkskrant, 23-07-2012, van een verslaggever
17 biljoen in belastingparadijzen
De ultrarijken der aarde hebben gezamenlijk minimaal 17 biljoen euro gestald in
belastingparadijzen. 17 duizend miljard euro, dat bedrag komt overeen met de
hoeveelheid geld die er per jaar omgaat in de economieën van de VS en Japan
tezamen.
James Henry, voormalig topeconoom van consultancybureau
McKinsey, heeft dat becijferd in opdracht van The Tax Justice Network. En masse
zijn de vermogenden uitgeweken naar fiscale vluchthavens als de Kaaimaneilanden
en Zwitserland, waar het bankgeheim nog altijd heilig is. Maar ook Nederland is
als postbusfirmaparadijs een geliefd tussenstation om de belastingdienst in
eigen land te snel af te zijn.
Nog nooit is de belastingvlucht van jetset zo nauwkeurig
uitgeplozen. The Tax Justice Network, dat het nieuws zondag via de Britse krant
The Observer naar buiten bracht, verzet zich al jaren tegen de manier
waarop superrijken hun vermogen wegsluizen ten koste van de landen waar zij hun
vermogen vergaarden.
'De ongelijkheid is veel, veel groter dan de officiële
statistieken laten zien', zegt John Christensen van Tax Justice Network. Zouden
ze gewoon belasting betalen, dan zou dat regeringen wereldwijd een slordige 120
miljard euro per jaar opleveren. 'Genoeg om Afrika op de been te helpen en zelfs
om de eurocrisis op te heffen', schrijft The Observer.
...
Red.: Dat laatste bevestigt een
vermoeden van deze redactie: de kredieten die staten hebben bij de financiële
wereld, is in feite niets meer en iets minder dan ontdoken belastinggeld. Er is
geen echte kredietcrisis, er is sprake van globale diefstal. De echte materiële
opbrengst van de economieën wordt via de kosten-baten ladder omhoog
getransporteerd naar de rijken, en die rijken transporteren de lasten omlaag
naar de armeren
. En dat in een continu proces, bijvoorbeeld dat in Nederland van
lastenverlichtingen in goede tijden, en lastenverzwaringen in slechte. Het
eerste is verlaging van inkomstenbelastingen die de rijken bevoordelen (bijvoorbeeld
in Nederland: de lastenverlichtingen van zal tijdens de paarse kabinetten), en
het tweede is verhoging van indirecte belastingen die voornamelijk de armeren
treffen (bijvoorbeeld in Nederland: de verhoging van de btw door de
Kunduz-colatie van VVD, CDA, D66 GroenLinks, en ChristenUnie). En waar dit
proces al vele decennia gaande is, komt door cumulatieve effecten (exponentiële
groei), uiteindelijk het overgrote deel der maatschappelijke welvaart bij
een kleine groep superrijken.
Dit bericht dook het eerst op op het internet, en in
navolging ook bij de Volkskrant. Het bericht werd kennelijk ook in de
krant
geplaatst, maar zo prominent, dat deze redactie, die toch zorgvuldig leest, het
gemist had. Wel liefst 209 hele woorden wijdde de Volkskrant er aan, besluitende met het
volgende kokette commentaar:
Berichten over fraude bij uitkeringtrekkers zijn meteen kopartikelen op de
voorpagina. Dit alles volgens het beleid dat de Volkskrant ook al decennia
volgt, net als de rest van de "kwaliteitsmedia", in print en elektronisch: "Wat
het kapitaal doet, is goed gedaan". In meer formele termen: in de media is het
neoliberalisme een onomstreden ideologie.
De biljoenen komen bijna allemaal van belastingfraude - kijk
maar:
Uit: De Volkskrant, 15-05-2013, van correspondent Marc Peeperkorn
Aanpak belastingfraude is voor EU nog brug te ver
De Europese Unie weigert korte metten te maken met belastingfraude. ...
... Jaarlijks lopen de EU-landen naar schatting 1.000
miljard euro aan belastinginkomsten mis door fraude en verdachte fiscale
constructies.
Red.: En dit is een van de tussenstations:
Uit:
De Volkskrant, 14-05-2013, van correspondent Marc Peeperkorn
In Europa is geen bank meer te groot voor een bankroet
4.500 miljard euro stak de EU in banken die dreigden om te vallen. ...
...
Het too big to fail-dreigement waarmee belastingbetalers afgelopen jaren
4.500 miljard euro uit de zak werd geklopt om wrakke banken overeind te
houden...
Red.: Dit alles omgeven door leugens dat
het hierna anders gaat.
En hier een andere tussenstap:
Uit:
De Volkskrant, 18-05-2013, van correspondent Steven Adolf
Ontmoeting van zakentop in Spaanse gevangenis
... Wie de voormalige top uit de Spaanse financiële en
zakenwereld zoekt, kan nu terecht in de gevangenis. Voormalig Spaans topbankier
Miguel Blesa (65) werd donderdagavond in een politiebusje afgevoerd om de nacht
door te brengen in een cel van het Madrileense gevangeniscomplex Soto el Real.
Hij liep daarbij goede kans het ontbijt te moeten delen met de voormalige
voorzitter van de Spaanse werkgevers Gerardo Díaz Ferrán (69). Deze bevindt zich
sinds eind vorig jaar in dezelfde gevangenis. ...
D... Blesa wordt beschuldigd van 'crimineel handelen' toen
Caja Madrid in 2008 voor 754 miljoen euro de Amerikaanse City National Bank of
Florida kocht. Al snel bleek deze bank slechts eenderde van het aankoopbedrag op
zijn balans te hebben.
De bankier wordt tevens beschuldigd wat al te losjes een
totaal van 131 miljoen euro aan krediet aan werkgeverstopman Díaz Ferrán te
hebben verstrekt. Diens imperium rond het reisbureau Viajes Marsans stortte
vorig jaar als een kaartenhuis ineen met het achterlaten van een financiële
krater. Zijn schuldeisers hebben nog 417 miljoen euro van hem tegoed.
Caja Madrid werd na het vertrek van Blesa de spil van de
nieuwe, gefuseerde superspaarbank Bankia. Bankia - de vierde bank van Spanje -
klapte vorig jaar mei ineen en dreigde de complete financiële sector met zich
mee te sleuren nadat een gat van ongeveer 23 miljard euro werd vastgesteld.
Dankzij de Europese hulpfondsen kon de Spaanse staat na nationalisering Bankia
weer vlot trekken. ...
Red.: En die Europese hulpfondsen bevatten het spaar-
en pensioengelden van de Noordwest-Europese landen..
Wie zijn het slachtoffer van de parasieten? Eigenlijk geen
vraag:
Uit:
De Volkskrant, 28-09-2012, van verslaggever Peter de Graaf
Afvalverwerker schrap 'door de crisis' zeshonderd banen
Bonden: zijn schulden echte reden ontslag?
Tussentitels: Onze chauffeurs zitten op de weg; ze vinden de brief later
vandaag in hun bakje - Frank Jansen - Woordvoerder van Van Gansewinkel
Afvalverwerker Van Gansewinkel gaat bij een reorganisatie in Nederland en Belgie
zeshonderd banen schrappen,waarvan driehonderd in Nederland. ...
... Volgens bestuursvoorzitter Cees van Gent is de sanering
noodzakelijk door de economische crisis. ...
Red.: Leugens. Kijk maar:
Hoezo, menen? Hier zijn de feiten:
En in ieder geval is het dus zo dat die 100 miljoen extra lasten op de
jaarrekening voor een groot deel de reden voor de noodzaak van ontslagen. Zo
niet helemaal.
Dit is de kleinere schaal. Hier is de grotere (de Volkskrant, 19-09-2012, door Floortje Smit):
Allemaal slachtoffers van de
parasieten.
Hier een schatting van een totaal aantal (de Volkskrant,
15-10-2012):
... (geen commentaar):
Weer terug naar de profiteurs (de Volkskrant, 20-12-2012, van verslaggever Peter de Waard):
Als er misschien iemand komt die
opmerkt dat er in dit soort situaties ook verliezen worden geleden: dat klopt.
Daarmee gebeurt dit:
Dat 'de vastberadenheid van de EU Griekenland in de eurozone te houden' is
natuurlijk het storten van publiek geld in de door de banken en financiers
veroorzaakte zwarte gaten - veroorzaakt door hun niet goed uitgepakte
speculaties. Gaat het fout dragen de burgers de verliezen, gaat het goed krijgen
Loeb en Soros de winsten.
We hebben al de archetypische figuur van Shylock aangehaald.
In moderne tijden gaat dit aanhalen regelmatig vergezeld van kritiek vanwege de
Joodse afkomst van Shylock. Merk op dat dit ook geldt voor de laatste twee
genoemde figuren. En voor Goldman-baas Blankfein, Lehman-baas Fuld, fraudeur
Madoff, enzovoort enzovoort enzovoort.
Nog eentje (de Volkskrant, 15-01-2013, van verslaggever Peter de Waard):
Plus nog een (de Volkskrant, 23-01-2013, rubriek De Kwestie, door Peter de Waard):
En alles bij elkaar levert dat dit op (de Volkskrant, 28-01-2013, ingezonden brief van Arend Postma, Zeist):
Waar de briefschrijver zijn getallen vandaan
heeft, wordt niet duidelijk, maar meestal zijn dit soort gegevens betrouwbaar
genoeg. Vermoedelijk komen ze van één of andere onderzoekswebsite, want in de
reguliere media zal je niet snel treffen - daar heerst de neoliberale censuur.
Als je dit soort dingen gaat schrijven, willen de burgers, het
producerende deel, misschien hun belastingen niet meer betalen. En dan zit je
als journalist ook op zwart zaad ...
Als miljardair Warren Buffett in berichten langskomt, wordt tegenwoordig
door de media altijd bij verteld dat hij zo veel aan liefdadigheid doet. Een
keiharde neoliberale propagandaleugen, natuurlijk. Misschien doet hij er wel
iets aan, maar dat is een schijntje vergeleken bij wat hij voor de rest aan
dingen doet. Dit soort dingen (de Volkskrant, 15-02-2013, van verslaggever Peter de Waard):
Allemaal bedoeld om nog meer miljarden te
vergaren. Waarna ter compensatie duizenden en tienduizenden werknemers van die
bedrijven ontslagen worden, om het allemaal te financieren. Warren Buffet doet
niet aan liefdadigheid ... Hij is één van de grootste parasieten.
Overigens: hetzelfde geldt voor die andere rijke lieden aan
wie mijn liefdadigheid koppelt: Bill Gates, George Soros, enzovoort.
Nog wat getallen (de Volkskrant, 05-04-2013, rubriek De kwestie, door Peter de Waard):
Als er winst is gaat dit in private handen - de
rijken. En als er verlies is:
Dan is dat verlies voor de burgers.
En dat getal is alleen voor Nederland:
Verschil: ruwweg drie biljard. 3000 miljard.
En Peter de Waard komt weer een stapje verder richting conclusies (de Volkskrant, 03-05-2013, rubriek De Kwestie, door Peter de Waard):
Even voor de volledigheid: die junkbonds waren
een hoofdbestanddeel in de start van de kredietcrisis in 2008.
Een tweede hoofdbestanddeel.
Waarop, eigenaardig, De Waard de volgende logische stap mist: als het huidige
te grote hoeveelheid geld een gevaar is voor een nieuwe kredietcrisis, is de
oude kredietcrisis dan niet op zijn minst potentieel voorafgegaan door een
toenmalige te grote hoeveelheid geld?
En met de verdere inzichten die hier al ontwikkeld zijn,
doodgewoon op grond van niet hebben van ideologieën,, kunnen de mitsen en maren
en dat 'potentieel' natuurlijk zonder meer worden weggelaten: de vorige
kredietcrisis ís veroorzaakt door een te grote hoeveelheid geld waardoor men
bereid was geld te steken in junkbonds en rommelhypotheken.
Waarna, de volgende stap nemend, onmiddellijk het grotere
patroon kan worden geschetst: het kleinere parasitisme ontrekt steeds meer geld
uit de echte economie door veel te veel geld te geven aan de financiële factor
in het proces, dat geld komt in handen van een kleinere groep met parasitaire
neigingen, en die groep stopt het geld in het parasitaire deel van de economie:
de financiële wereld, waar men met dat geld nog meer geld genereert door het uit
te lenen daar waar het kleine parasitisme grote gaten heeft veroorzaakt in de
echte economie en maatschappij onder de noemer "overheidstekorten". Enzovoort.
Het is een zelfversterkend cirkelproces, dat natuurlijkerwijs eindigt met een
catastrofe.
De Waard voorspelt ook nog een toekomstig mogelijk neveneffect
van het huidige overschot aan geld:
En dat is dus inderdaad ook al gebeurd, in de landen die voor de kredietcrisis als groeitijgers werden gezien: Ierland, IJsland, Spanje.
En nog op één punt zit De Waard in de buurt maar er net even
naast. Hij heeft het over 2 biljoen te veel, zie de kop. De werkelijkheid is
natuurlijk dat in belangparadijzen geparkeerde geld geld dat te veel is. En
dat ligt een ordegrootte hoger: 20 biljoen, ruwweg.
Het is doodgewoon één supergroot piramidespel
:
Dat is de kunst van aan
piramidespelen meedoen: op tijd uitstappen. En voor de achterblijvers is
de gewone burgers:
Die mogen de lasten weer dragen.
Op wat kleiner niveau (de Volkskrant, 16-05-2013, van verslaggever Wilco Dekker):
Dat geldt is natuurlijk
broodnodig als buffer voor dit soort tijden:
Het is dus het bekende proces: goede tijden: het geld gaat naar de rijken -
slechte tijden, de niet-rijken worden ontslagen.
Een beschrijving van hoe het allemaal samenhangt (de Volkskrant, 28-05-2013, door Rodrigo Fernandez, financieel geograaf,
verbonden aan de UvA en de KU Leuven):
Waarvan de meeste details op deze website als
beschreven zijn.
De affaire Vestia. Een van de instellingen die ontstonden toen de
woningbouwverenigingen werden omgevormd tot "bedrijven" die moeten werken
volgend het kapitalistische model, geleid door mensen die werkten naar
kapitalistische principes, want dat zou veel beter werken. En bij de
kapitalistische principes hoort het handelen in geld, want dat levert geld op.
meer dan alle andere economische activiteiten, inclusief het zorgen voor
huisvesting, dus. Hier twee kleine berichten uit de hele stroom over de affaire
(de Volkskrant, 20-06-2012, door Tjerk Gualthérie van Weezel
Je reinste burgerbedrog, natuurlijk. Men
had Vestia gewoon failliet moeten laten gaan, zodat de banken hun geld kwijt
waren. Daarna had de staat die failliete boedel moeten overnemen, zeg maar:
nationaliseren. Nu draaien de burgers voor de kosten van het kapitalistische
systeem op, want al die genoemde instellingen hebben alleen geld van burgers.
Plus nog wat directere slachtoffers (Volkskrant.nl, 05-06-2013, ANP, redactie):
Maken de beleggingen van corporatie winst,
gaat een groot deel van de winst naar de bank. Maar de beleggingen verlies,
maakt de bank winst door middel van kosten berekend voor de transacties en leidt
de corporatie verlies. Storten de beleggingen geheel in, maakt de bank
winst door middel van de kosten berekend voor de transacties, en de burgers
betalen de verliezen. Het kapitalistische systeem in een notedop.
Volgens de neoliberalen, de economen en politici, is het IMF er om landen te
helpen. Een leugen, natuurlijk - het IMF is er om de financiële markten en de
rijken te helpen (de Volkskrant, 07-06-2013, door Marc Peeperkorn):
Maar natuurlijk. dat is altijd het geval, bij
interacties met de financiële wereld. het enige verschil nu is dat het met grote
bedragen in één keer gaat. normaliter is het een continue stroom die minder
opvalt, maar op termijn natuurlijk nog vele grotere bedragen betreft Hier zijn
de bedragen in dit geval:
En later:
Allemaal keiharde opzet, natuurlijk
De vraag aangaande het volgende bericht was of het of bij de
verzameling Bedrog of hier bij Parasieten hoort (de Volkskrant, 13-06-2013, rubriek De kwestie, door Peter de Waard):
Volgens de zegswijze van Goethe hoef je niet in
China geweest te zijn om te weten dat de lucht daar ook blauw is, en die is hier
van toepassing in de vorm dat zodra je dit soort financiële zaken of transacties
overlaat aan privépersonen of -bedrijven overlaat, dat fraude en diefstal dan
het automatische gevolg zijn. De caissière of banbeidende wordt ook niet op zijn
blauwe ogen vertrouwd als hij of zij de kassa of pinautomaat moet vullen met de
briefjes van vijf tot en met honderd, en er is geen enkele reden om te
veronderstellen dat dat niet zou gelden voor de baas van de caissière of
bankbediende. Eerder het tegendeel, zoals de praktijk al ruimschoots bewezen
heeft - zoals hier:
De conclusies zijn helder - op het morele vlak (citaten in een wat aangepaste
volgorde):
Tjonge ... Alweer de juiste conclusies van Peter de Waard.
Maar dit is weer een doodgewoon "parasieten"-verhaa
(de Volkskrant, 03-07-2013, van verslaggever Wilco Dekker):
De banen van de gewone werknemers gaan naar de
zakken van de top. Veel helderder kan de werking van het financiële parasitisme
niet getoond worden.
Nog een manier om vlees te snijden uit het lichaam van de burgers (de Volkskrant, 22-07-2013, van verslaggever Tjerk Gualthérie van Weezel):
Dit is natuurlijk je reinste
belangenverstrengeling. Veroorzaakt door het vrijgegeven ervan onder leiding van
Alan Greenspan,, naar aanleiding van ideeën van Milton Friedman. De joodse
financiële denkers. Uitgevoerd door door Joden gedomineerde zakenbanken. Met de
bijpassende retorisch trucs:
Waarbij hier de Joodse afkomst expliciet wordt vermeld, om ze te waarschuwen
voor een ernstig gevaar: dit soort handelen is een potentiële oorzaak van
hernieuwd antisemitisme en zelfs mogelijk een nieuwe holocaust.
Shylock in actie. En ze krijgen nog steeds vrij spel, want ze zitten overal:
De Federale bank wordt geleid door Ben Bernanke - Joods.
De schuldenberg veroorzaakt door de banken is afgewenteld op de gewone
burger. De banken gaan hun miljarden weer uitkeren aan zichzelf en de
aandeelhouders (de Volkskrant, 30-08-2013, van verslaggever Jonathan Witteman):
In het publieksdiscussieprogramma Hollandse
Zaken, van Omroep Max, afgelopen week, citeerde een verontwaardigde burger
een Amerikaanse hoogleraar die had gezegd dat maar één ding hielp om de bancaire
wereld in het gareel te krijgen: een aantal bankiers ophangen. Presentator Cees
van Grimbergen reageerde geschokt. Het is natuurlijk de volledige waarheid.
De naam van een grote parasiet (de Volkskrant, 07-11-2013, rubriek De kwestie, door Peter de Waard):
Allemaal confisqueren, dat geld. En degene die
kan aantonen ervoor gewerkt te hebben, krijgt het terug. Overigens: Laurence
Fink is van Joodse afkomst.
Het volgende geldt ook voor gewone bedrijven, maar dus ook voor banken (de Volkskrant, 12-02-2014, van verslaggever Pablo Kamsteeg):
Het geld gaat van de gewone burgers naar
de rijken. En dat allemaal onder stimulans van de rijken:
Want die 'beleggers' staan voor de rijken. Het kapitalistische systeem zit zo
in elkaar dat de rijken bepalen dat het geld gaat van de de niet-rijken naar de
rijken. Geheel volgens de wetten van de vrijheid en democratie.
Nog een bevestiging daarvan (de Volkskrant, 13-02-2014, van verslaggeefster Yvonne Hofs):
Beleggers zijn tegen banen. De financiële wereld
is tegen mensen.
In geld uitgedrukt (de Volkskrant, 18-02-2014, ANP):
En dit komt niet uit economisch activiteit:
De Nederlandse staatschuld is, op het moment van schrijven, 450 miljard
. Dus u weet nu waar dit geld heen is gegaan.
Aansluitend op de vorige twee (de Volkskrant, 20-02-2014, van verslaggever Wilco Dekker):
Dus even kijken wat de beleggers verstaan onder
"magere vooruitzichten":
Dus omdat de winstmarge maar een "magere" 21,5 procent is en geijkt is
gebleven ten opzicht ven vorig jaar, moeten er nog meer mensen ontslagen worden.
Is er echt nog meer bewijs nodig van het parasitaire karkater
van de financiële wereld?
Nee, maar Peter de Waard erkent het dan ook maar (de Volkskrant, 16-04-2014, rubriek De kwestie, door Peter de Waard):
Dus laat dat vraagteken in de titel maar weg.
Wat er trouwens vermoedelijk alleen maar stond om de hoofdredactie niet te zeer
voor het hoofd te stoten
.
Ja, maar dat is juist de bedoeling ... Dat is neoliberalisme.
"Dat is toch geen probleem...? Die mensen verdienen dat toch gewoon...? Ze
hebben er toch hard genoeg voor gewerkt ...?"
.
Nee hoor, dat zou pas oneerlijk zijn ...
Gunst, er zijn wat economen bereid gevonden om open deuren in te trappen
(de Volkskrant, 03-06-2014, van verslaggever Peter de Waard):
Allemaal parasitisme dus, want je hoeft geen
econoom te zijn om de simpele: input-output analyse toe te passen: er gaan zeer
veel economische goederen in, en er komt niets uit. Absoluut helemaal niks. Want
die papieren briefjes die ze drukken zijn zo makkelijk te maken, dat op het
maken ervan onder "particulier initiatief" de strengste straffen staan. Ze
noemen dat "particuliere initiatief", dat toch precies hetzelfde is als banken
doen, "valsemunterij", en je kan beter 10 mensen vermoorden dan betrapt worden
als valsemunter. In het laatste geval breng je meer jaren in de cel door.
Een wat opzichtiger voorbeeld van hoe banken opereren in de omgang met
overheden (de Volkskrant, 17-06-2014, van verslaggevers Tjerk Gualthérie van Weezel
en Merijn Rengers):
Ze pakken privé-personen in, en laten dan de
gemeenschap voor de schade opdraaien als het misgaat.
De lafhartigen en verraders uit de bestuurlijke klasse laten
dit over zich heen gaan, terwijl de oplossing simpel was: Vestia failliet laten
gaan, en als overheid de failliete boedel weer opkopen. In plaat daarvan
gebruikten ze het waarborgfonds van de corporaties om het speculatiegeld terug
te betalen.
De argumentatie in een proces kan ook heel simpel zijn: er
zijn twee mogelijkheden: de banken wisten niet van die zekerheden bij Vestia, en
in dat geval waren die leningen (voor derivaten) pure speculatie en hebben ze nu
gewoon pech dat ze hun geld kwijt zijn. En voor het geval dat ze wel van die
zekerheid wisten, hadden ze moeten controleren bij het waarborgfonds dat de
daders bevoegd waren tot het aangaan van die leningen. Dat laatste hebben ze
niet gedaan en daarmee hebben ze hun zorgplicht verzaakt en kunnen ze hun geld
ook niet terugkrijgen.
Al met al is het hele proces dus je puurste oplichting
waarbij de huurders opdraaien voor miljardenbedragen aan de banken. Iedere
huurder heeft dus nu een claim op het leven van die betrokken bankiers. En
zolang deze specifieke bankiers niet getraceerd zijn, bankiers in het algemeen.
Lynchacties gepaard gaande met het ophangen van bankiers aan lantarenpalen waren
allang gerechtvaardigd, maar ze zijn het nu weer nog veel meer.
Kijk er eens - ook in het land leven onvriendelijke gevoelens (de Volkskrant, 18-06-2014, ingezonden brief van Dirk van Beek,
Maastricht):
Die meteen hetzelfde constateren: onze
bestuurders collaboreren. Trouwens: net als de media.
De enige redelijk consequente uitzondering qua collaboratie voor zover
bekend bij deze redactie is de volgende (de Volkskrant, 20-06-2014, rubriek De kwestie, door Peter de Waard):
Banken hebben aan onder andere woningcorporaties
derivaten verkocht, zonder er voldoende bij te vertellen wat precies de
risico's waren - de dervate waren er om risico's (van rentestijging) "af
te dekken", dus de kopers dachten dat die derivaten zelf geen risico in zich
hadden.
Amorele lieden in een amorele branch. Parasieten. Nomaden of nomadisten
 .
Ze misbruiken de plaats waar ze zitten en als ze de buurt hebben uitgewoond,
trekken ze naar de volgende plek.
Nog meer systematisch parasitisme (de Volkskrant, 03-09-2014, van verslaggever Peter de Waard):
Waarvoor die particulieren toch ook weer vaak
banken gebruiken.
Het volgende bericht levert een aardige schatting over
het soort bedragen dat de financiële wereld opsoupeert, zonder dat de
economie er ook maar een cent door groeit (de Volkskrant, 31-10-2014, van verslaggever Peter de Waard):
Waarna er nog een
heleboel tekst volgt, maar het is allemaal samen te vatten in twee tussentitels
uit de webversie:
Voor de Amerikaanse economie kost de financiële wereld dus 3.500 euro in zes
jaar. Bij een economische groei over die periode van iets als 6 procent negatief
tot ongeveer nul.
Zelfs bij de Volkskrant gaan er een paar ogen open (de Volkskrant, 30-04-2015, van verslaggever Robert Giebels
Nog steeds wel die verzachtende terminologie:
'het beeld is'... De werkelijkheid : "het feit is"
Wat zo gebeurd bij alle private equity en wat er op lijkt, en de facto ook zo
is voor banken. Bij private equity valt het allen meer op, omdat het het enige
is dat ze doen. Banken hebben ook nog andere, minder opvallende, manieren van
oplichting.
Over die banken (de Volkskrant, 06-05-2015, van correspondent Steven Adolf):
Net als in Nederland gaat
gebeuren, natuurlijk.
Eén van de financiële zaakjes van Shylock en
zijn maten is afgerond (de Volkskrant, 14-07-2015, van verslaggever Gerard Reijn):
Waarop wij hier ook de balans kunnnen opmaken: dit zijn holocaust-achtige
wantoestanden die slechts met holocaust-achtige maatregelen rechtgezet
kunnen worden: al dan niet revolutionaire tribunalen, met een ruime portie
doodvonissen. Uit te strekken tot de huidige daders en hun erfgenamen als het
Joden betreft (wat voor iets als de helft zo is
) want Joodse erfgenamen willen ook de schilderijen van hun
verre voorzaten terug.
Klein bier: banken die klanten oplichten (de Volkskrant, 22-07-2015, door Tjerk Gualthérie van Weezel):
Ordinaire oplichting. Manipulatie met kleine lettertjes is niets anders dan
oplichting. Het bankengajes is ploertengajes. Geholpen door dit soort
instellingen:
In Nederland beslist de "toezichthouder" dat de slager zijn eigen vlees
mag keuren. In Nederland is de hele elite zo corrupt als in de eerste de
beste bananenrepubliek.
Zo langzamerhand begint de taal toch een
beetje opener en duidelijker te worden (de Volkskrant, 22-06-2016, rubriek De kwestie, door Peter de Waard):
Een onnodig nieuwe woord - zowel
"plutocratie" als "neoliberalisme" dekken de zaak al. "Plutonomie" betekent
letterlijk "de wetten van de rijken", en politiek gezien is dat
"plutocratie" oftewle "bestuur door de rijken", en economisch
"neoliberalisme", want zijnde gewoon "de totaal ongereguleerde oftewel
volkomen vrije economie".
De financiële sector is nooit dienstbaar geweest, alleen viel het
vroeger niet op omdat de economische groei door de technologische
vooruitgang het parasitisme van de financiële sector oversteeg.
En de top van het bedrijfsleven doet braaf mee:
En dat kan maar op één manier: met vliegende bankiers fladderend van
hoge verdiepingen ...
Nog een argument daarvoor (de Volkskrant, 13-07-2016, column door Heleen Mees):
Dat is bijna hetzelfde
zggen als: er zijn maar twee mogelijkheden: ondergang of revolutie. De derde
mogelijkheid is het totaal ontmantelen van de private financiële wereld,
maar dat is volkomen onwaarschijnlijk. Dat is communisme.
Hetgeen Mees ergens wel weet:
Dus tot aan die ondergang of revolutie.
Waarom zo vele fusies?
Nummer 1 omdat de bazen er massaal bij kunnen graaien. Nummer 2 (de Volkskrant, 01-11-2016, rubriek De kwestie, door Peter de Waard):
En dat ging ook allemaal goed fout. Net als van fusies 80 procent en meer
fout gaat
, met miljarden ksoten per keer.
Deze redactie had er al op zitten wachten: de tijden van hernieuwde
economische groei na de financiéle en dus ook economische crisis van 2008.
Wanneer zou je het merken? Het afgelopen half jaar waren er al diverse
berichten dat van de soort "Er is een gezonde economsche groei maar de
burger merkt er niets van ...". En inmiddels staat die economische groei
ergens tussen 2 en 3 procent.
Bewijs geleverd, volgens
deze redactie, van het vermoedemn van deze redactie: de financiële wereld
kost op reguliere basis ongeveer 3 procent van de economie.
Voor wie dat een laag getal vindt: dit is dus tevens de inkomens- en
vermogenskloof, die dus op lange termijn geldt, waarop dus de groeiwetten
van toepassing zijn, oftwel: die kloven groeien onbeperkt en op termijn
leidende tot verdubbelingen en verdubbelingen van verdubbelingen enzovoort.
Wat die meneer Piketty zo onerverrassend "verrassend" constateerde.
Goed, er waren drukke werkzaamheden met een ver want verschijnsel: het
culturele landverraad van de elite, zodat dit financiële verraad of beter
ploerterij even moest wachten. Maar nu de inhaalslag, tezamen met wat het
meest relevant is: de cijfers (de Volkskrant, 08-05-2018, door Marijn
Thijs):
Em die genoemde inkomensstijging zit voor het overgrote deel in de top -
de topinkomens boven twee ton.
Een aanvulling. Met een antwoord op
een voortdurende kangende vraag: waarom toch die voortdurende indruk dat die
3 procent te laag is. Hier is de aanleidng voor de ingeving (de Volkskrant,
19-05-2018, column door Ionica Smeets):
Het gaat uitsluitend om de cijfers over beleggingsrendementen: die zaten
ook in het achterhoofd van deze redactie, die het op iets van 8 procent had
geschat. Daarom dus die onrust in de geest bij dat getal van 3 procent.
Waarom dit verschil?
Het antwoord is weer eens uiterst
simpel: omdat dus ongeveer een eenderde van de bevolking doet aan beleggen -
en dat dus inclusief aandelenportefeuilles. Die eenderde haalt circa 9
procent, waardoor gemiddeld over de hele bevolking er 3 procent parasitaire
geldopwekking is door de financiële wereld. Want beleggen heeft natuurlijk,
afgerond, het bekende nul komma nul procent economisch rendement.
Nog
een bevestiging (de Volkskrant, 06-07-2018, rubriek De kwestie, door
Peter de Waard.):
Dat zou dus eigenlijk voldoende moeten zijn.
Toch
wat details:
Opheffen, de hele sector. En alle kapitaal boven 1 miljoen naar 1
miljoen. Genoeg geparasiteerd.
Het einde van de Vestia-parasieten affaire
(Volkskrant.nl, 12-07-2019, door Tjerk Gualthérie van Weezel
):
Natuurlijk is het zo dat als ze ook maar voor een cent schikken, dat ze
hartstikke schuldig zijn. Dit is dus weer allemaal je reinste parasistisme
en corruptie van de gecomineerde elite.
Naar Financiële wereld
,
Economie, lijst
 ,
Economie, overzicht
, of site
home
.
|
