Media, hetzes: CD-voorman Hans Janmaat

Een eerste voorbeeld van een mediahetze in de politieke arena en in de redelijk moderne tijd, in Nederland, is die tegen de partij van de Centrum Democraten en haar leider Hans Janmaat. De CD had in essentie maar twee issues: de Nederlandse cultuur, en de bevolkingspolitiek. Eigenlijk is dat er dus maar een: de Nederlandse cultuur, want de CD stelde dat de instroom van grote hoeveelheden buitenlanders, allochtonen zoals ze later zijn gaan heten, een gevaar was voor het behoud van de Nederlandse cultuur.

Het enige reactie was dat men de CD vergeleek met nationaal-socialistische standpunten, met het oproepen en versterken van de bijbehorende negatieve emoties. Janmaat heeft nooit de gelegenheid gehad zijn opinie op normale wijze aan de orde stellen. Als hij al in de gelegenheid was om zijn mening te uiten, werd hij daarna door de journalisten dusdanig aangevallen dat van verslaggeving of ideeënuitwisseling op geen enkele wijze sprake was. Er is op geen enkele manier ooit gediscussieerd over de mogelijke realiteit van de zienswijzen van de CD, waarvan nu duidelijk is dat dit zowel wat betreft cultuur als bevolkingspolitiek die zienswijzen een aanzienlijke hoeveelheid realiteitszin bevatten .

Een opvallend moment in de hele episode was de brandstichting door linkse extremisten in een hotel waar de CD vergaderde en logeerde. De vrouw van Janmaat raakt invalide. In de media is het nooit anders gepresenteerd als een betreurenswaardig maar begrijpelijk voorval. In feite was het een fysieke aanslag op de vrije meningsuiting, in ernst nauwelijks onderdoende voor de moord op Theo van Gogh.

Maar het volgens deze redactie meest opvallende moment kwam aan het einde van de episode. Mede onder invloed van de langdurige anti-CD media-campagne was de steun voor de partij uiteindelijk gedaald tot onder het niveau waar ze nog een enkele Kamerzetel haalden. Na jaren van welbewust negeren van de persoon van Janmaat, vond men het nu wel kies om op de avond van het bekend worden van het verlies van zijn kamerzetel, zijn enige manier om een platform te krijgen en de enige reden dat hij ook maar enigszins serieus werd genomen, en ondanks de pogingen van Janmaat om ze ontlopen, hem met TV-camera's achterna te jagen "om zijn persoonlijke mening te vernemen". Het feit dat Janmaat hier emotioneel onder werd en de betreffende journalisten wilde aanvallen, is misschien naïef, maar volkomen begrijpelijk.

Dit moment is het meest opmerkelijk, omdat het iets illustreert dat anders moeilijk over de te brengen is: deze actie was moreel verdorven en weerzinwekkend. En is een illustratie van het feit dat de hele campagne moreel verdorven en weerzinwekkend is. En dit special geval is weer slechts een illustratie van het feit dat de media in dit soort zaken, vormen van politiek activisme, als instituut moreel verderfelijk en weerzinwekkend opereren. En daaraan is nooit een einde gekomen, zie de reeks latere hetzes.

Janmaat is vrij vroeg gestorven, maar hij heeft nog mogen meemaken dat mensen constateerden dat wat hij allemaal gesteld had, nu min of meer geaccepteerde meningen waren geworden. Niet dat er nu minder tegenstand was van de politiek correcte elite, maar de tegenstander, in het latere geval Frits Bolkestein, was te ingebed in de bestaande instituties om een boycot en hetze te starten, hoewel dat laatste wel geprobeerd is.

De berichtgeving rond de zaak-Janmaat stamt van voor de start van deze website, en is dus niet gedocumenteerd. wat wel te vinden was, zijn het stijgende aantal stemmen dat toegeeft dat Janmaat weerzinwekkend is behandeld. Hieronder en verzameling daarvan, beginnende met degene die de redactie kent als het eerste geval waarbij het door een "normaal" iemand voor Janmaat werd opgenomen (Trouw.nl, 21-05-2003, door Yoram Stein):
  Met excuses aan Janmaat

... Vele jaren heeft in Nederland ,,een klimaat van politiek correcte vervolging gehangen'', zegt Fennema. Alles wat naar rechts zweemde, was fout. Links, zelfs al was het nog zo onverdraagzaam en gewelddadig, was daarentegen prima. Volgens de politicoloog had dit alles met de Tweede Wereldoorlog te maken. Omdat de communisten 'goed' waren geweest in WO II, zei niemand iets over het feit dat extreem-links qua onverdraagzaamheid weinig voor extreem-rechts onderdoet. Het gevolg van dit politieke klimaat was dat er naar Janmaat werd gekeken alsof hij ,,de duivel in eigen persoon was. Mensen hadden paniek in hun ogen als hij ergens binnen kwam, ze weigerden hem een hand te geven, bijna niemand wilde met hem praten.''
    Dit politiek correcte denken had ook gewelddaden ten gevolg, zegt Fennema. Een duidelijk voorbeeld daarvan vindt hij de aanslag die op Janmaat werd gepleegd door zogenaamde antifascisten. Wil Schuurman, de partner en secretaresse van Janmaat, verloor daarbij een been. ...
    Op deze zolderkamer interviewde Fennema Janmaat in de jaren negentig, omdat hij bezig was met een boek over racistische partijen. ,,Die Wil Schuurman vond dat ik zulke leuke vragen stelde. Dat was ze in het geheel niet gewend. Ze hadden nog nooit een journalist op bezoek gehad die geïnteresseerd was in wat Janmaat zei. De journalisten waren altijd alleen maar geïnteresseerd geweest in wat ze er zelf van vonden. Janmaat en Schuurman waren zo enthousiast dat ze mij uitnodigden om te gaan lunchen. Maar ik dacht: 'Wat als ik nu zometeen in het restaurant van de Tweede Kamer bij het echtpaar Janmaat aan tafel zit? Dan kan ik mijn wetenschappelijke carrière wel op mijn buik schrijven.' Dus toen heb ik snel een smoes verzonnen dat ik geen tijd had. Tja, eigenlijk enorm laf.'' ...
    Janmaat had zeker racistische denkbeelden, vindt Fennema. ,,Maar voor het klimaat dat tegen hem geschapen is, houd ik een meerderheid van de leden van de Tweede Kamer verantwoordelijk. Ik vind dan ook dat zij alsnog hun excuses aan Wil Schuurman zouden moeten aanbieden.''

 Het was voor die tijd niet minder dan revolutionair. Het was dan ook alleen maar mogelijk door de revolutie veroorzaakt door de opkomst en dood van Pim Fortuyn.

Een paar jaar later (overigens: van excuses is het natuurlijk nooit gekomen) (de Volkskrant, 19-03-2007, door Max Pam):
  Janmaat radicaliseerde door vele pesterijen

Hans Janmaat doceerde maatschappijleer aan Ronald Plasterk, zei de minister in De Telegraaf.

...    Hans Janmaat stond aan de wieg van de Centrumpartij en ook was hij de oprichter van de Centrum Democraten, die later drie zetels in de Tweede Kamer zouden veroveren. Hij deed uitspraken over minderheden en over de multiculturele samenleving, waarvan er verschillende nu gemeengoed zijn geworden. Hij miste elke vorm van charisma en made daardoor groeide hij uit tot het symbool van alles wat in extreemrechts werd verafschuwd.
    ...   Omdat Janmaat zijn archief aan het Instituut voor Sociale Geschiedenis heeft nagelaten, moest ik daar heen om het manuscript te lezen. Het manuscript is 175 pagina's dik en de titel luidt: De vrouw van de secretaris. Een roman zou ik het niet willen noemen, het is meer een autobiografie.
    Wat je leest, is in alle opzichten gruwelijk. Janmaat is geen groot stilist, maar dat bedoel ik niet. Ik bedoel meer dat De vrouw van de secretaris een inzicht geeft in de zwartste politieke bladzij van na de oorlog. Dat geldt niet alleen voor de politiek ter rechter, maar ook ter linker zijde. ...
    Maar daar tegenover staan de talloze pesterijen. Door Kamerleden wordt hij behandeld als klein ongedierte en de algemene stelregel daarbij is: hoe linkser hoe kwaadaardiger. Het dieptepunt komt op 29 maart 1986 als Janmaat aan de dood ontsnapt wanneer het hotel, waar de Centrumpartij vergadert, door activisten in brand wordt gestoken. Janmaats secretaresse Wil Schuurman raakt daarbij een been kwijt en is voor de rest van haar leven veroordeeld tot de rolstoel. Maar een aangepast vertrek in de Tweede Kamer krijgt zij niet. Integendeel, zij wordt naar een hoge verdieping verbannen, zodat iemand haar altijd naar boven moet dragen.
Van alle 150 Kamerleden is er maar 1 (één) die komt vragen hoe het gaat zonder been.
    Volgens Fennema heeft ook de rechtspraak met volstrekt onterechte veroordelingen dapper meegewerkt aan de vernietiging van Janmaat. De aanklachten en uitspraken pasten helemaal in het patroon van de pesterijen. Het geval-Janmaat, schrijft Fennema, 'heeft mij de ogen geopend voor het ondemocratische karakter van de anti-racisme wetgeving'. ...

Dat is allemaal alleen maar erger geworden. Het zogenaamde anti-racisme gedoe heeft in de vorm van een virulent allochtonen-beschermen volledig bezit genomen van de rechterlijke macht, in iets dat als niets andere kan worden gezien dan institutionele racistische corruptie uitleg of detail , en onder dekking daarvan tiert in de rest van de maatschappij het pro-gekleurde en anti-blanke racisme welig uitleg of detail .

Nog een onthulling (de Volkskrant, 17-10-2007, door Kees Sorgdrager, oud-politiek redacteur van de NOS):
  Janmaat deed zijn werk

Ongewenst taalgebruik in de Tweede Kamer is zo erg niet, stelt Kees Sorgdrager. Een volksvertegenwoordiger moet net als zijn kiezers amok kunnen maken.

In een stukje over de Handelingen van de Tweede Kamer, naar aanleiding van het wegpoetsen van een juridische blunder van minister Donner, wordt vermeld hoe Hans Janmaat van de Centrumpartij het in de jaren tachtig aan de stok kreeg met Kamervoorzitter Dolman (Vervolg, 6 oktober). Janmaat had criminele immigranten omschreven als ‘Ali Baba met zijn veertig assistenten’. Dolman vond dat beledigend en liet het schrappen uit de Handelingen.
    Dit incident was typerend voor de kortzichtige manier waarop de Kamer Janmaat tegemoet trad.
    Aan de orde was de naturalisatie van een flink aantal buitenlanders. Naturalisaties gingen in die tijd bij wet en moesten daarom de plenaire vergadering passeren voor goedkeuring. Dat waren altijd hamerstukken. Op de Kameragenda stond dan vermeld: ‘Wetsvoorstel nummer zoveel, de naturalisatie van Youssef Die-en-die en 39 anderen’. Want de merendeels mediterrane burgers die het Nederlanderschap zouden krijgen, werden in groepjes van veertig bij elkaar gezet en aldus aangeboden aan de medewetgever. Het wetsvoorstel besloeg maar één blaadje. Daarop stond vermeld dat de onderliggende stukken in de bibliotheek lagen. Niemand keek er ooit naar.
    Totdat Janmaat bedacht dat eens wel te doen. Gewapend met de kennis die hij uit de dossiers had opgedaan, vroeg hij toen bij de hamerstukken ineens het woord. De Kamer was volkomen verrast en wist zich geen raad met wat Janmaat te vertellen had. Hij had ontdekt dat de regels voor naturalisatie stelselmatig met voeten werden getreden. Het vereiste bij voorbeeld dat een kandidaat niet mocht zijn veroordeeld voor een aanzienlijk misdrijf, speelde in de praktijk geen rol. Janmaat sloeg de Kamer om de oren met een heel rijtje in de bibliotheek opgediepte tasjesrovers en de Kamer zat met de mond vol tanden.
    Door het ingrijpen van Dolman, die bezwaar maakte tegen Janmaats ‘Ali Baba met zijn veertig assistenten’, ging alle publiciteit naar Janmaats woordgebruik en werden naturalisaties daarna bij Koninklijk Besluit geregeld.   ...

Kamervoorzitter Dick Dolman was een PvdA-er van het soort dat die partij de bijnaam "Partij van de Allochtonen" heeft bezorgd: je mocht absoluut niets fouts zeggen van allochtonen, ook hadden ze je vader vermoord en je vrouw verkracht. Dat hoorde dan bij hun cultuur.
    Daarin is slechts lichte verbetering gekomen.

En nog eens vijf jaar later is het oordeel zo vernietigend als het moet zijn (de Volkskrant, 12-05-2012, door Dirk-Jan van Baar
  Democraat op latere leeftijd

Meindert Fennema bewoog zich net zo gemakkelijk tussen de elite als tussen outcasts aan de periferie van het politieke spectrum. Een Friese vrije geest zwaait af.

Tussentitel: Fennema weigert een man als Hans Janmaat te verketteren

Meindert Fennema, die gisteren afscheid nam als hoogleraar politieke theorie aan de Universiteit van Amsterdam. ...
    Dat Janmaat door de hele journalistiek is gedemoniseerd, ...

En volkomen ten onrechte:
  Wie te nadrukkelijk uit de politiek correcte pas loopt en tegen het verheven zelfbeeld van de elite zondigt, loopt het risico van ostracisme. Hans Janmaat bijvoorbeeld, die in de jaren negentig door de rechter is veroordeeld voor de uitspraak 'vol is vol' die een decennium later bijna onschuldig aandoet.

Waar men, de journalistiek en de rest van de intellectuele elite, dus allemaal helemaal niets van geleerd heeft, want men doet precies hetzelfde tegen Wilders, die al even voor de hand liggende waarheden verkondigt: "De islam deugt niet, de allochtone massa-immigratie is een waardeloos gebeuren, en Europa is een imperiaal gedrocht". En daarvoor even hard gedemoniseerd wordt. Door de Pauw & Wittemannetjes, en Buitenhofjes. Op het intellectuele vlak bijzonder sneue mensjes, dus.
 
En hoe sneu, het komt eindelijk naar buiten - hoewel iedereen met enig gezond verstand hiervan natuurlijk allang een ernstig vermoeden had (Volkskrant.nl, Opinie, 11-11-2013, door Paul Sneijder, oud-NOS-correspondent in Brussel, waar hij nu als consultant werkt):
  'De gang van zaken rond Le Pen doet het ergste vrezen'

Tweede Kamervoorzitter Anouchka van Miltenburg zal de komende week Marine Le Pen, de leider van het Franse Front National, bij haar bezoek aan Den Haag niet begroeten. Formeel blijft de handdruk achterwege omdat Le Pen een gast is van PVV-leider Geert Wilders en niet van de Tweede Kamer, schrijft oud-NOS-correspondent Paul Sneijder. 'Dat zal allemaal wel waar zijn, maar van politieke moed getuigt het niet.'

Begin jaren tachtig van de vorige eeuw werkte ik als jong politiek verslaggever mee aan de uitzending van Prinsjesdag. Ik mocht na het uitspreken van de Troonrede live de reactie van de 'kleine' partijen in de Tweede Kamer optekenen. Tot die 'kleintjes' behoorde sinds 1982 ook het Kamerlid Hans Janmaat van de Centrumpartij.
    In al zijn wijsheid besloot de NOS toen dat er voor de 'extreemrechtse' Janmaat geen plek was in de Prinsjesdag-uitzending. De Centrumpartij was toen een één-mans-fractie en de regel werd ingevoerd, dat alleen partijen met meer dan één zetel het woord kregen in de uitzending. Hans Janmaat kwam dus niet in het draaiboek voor.    ...

En vergeet dus dat die neiging minder is geworden:
  Ik moest hieraan denken toen ik hoorde dat Tweede Kamervoorzitter Anouchka van Miltenburg de komende week Marine Le Pen, de leider van het Franse Front National, bij haar bezoek aan Den Haag niet zal begroeten. Formeel blijft de handdruk achterwege omdat Le Pen een gast is van PVV-leider Geert Wilders en niet van de Tweede Kamer.

Het  precies hetzelfde proces, gevoerd met andere middelen. Misschien subtieler, maar daarom nog gevaarlijker en nog weerzinwekkender. Hetgeen Paul Sneijder nu inziet:
  Van het uitsluiten van Hans Janmaat, weliswaar in opdracht van de NOS-bazen, heb ik tot op de dag van vandaag spijt. Zelf maakte hij toen van de nood een deugd. Omdat hij wel als Kamerlid toegang had tot de studio bij de Ridderzaal dook hij gewoon op achter de geïnterviewden tijdens de live-uitzending. Zoals wethouder Hekking dat bij Koot en Bie deed tijdens een tv-optreden van de burgemeester van Juinen.
    Het was hilarisch, maar de regie schakelde weg. Jammer, ook Janmaat had recht op terechte vragen.

Het 'hilarisch' dat Sneijder er van maakt kan misschien niet scherper - ook hij moet nu nog opereren in het bed van de media. Maar dat probleem is er hier niet. Het was destijds, hiermee toegegeven, volstrekt moreel verdoven en volstrekt weerzin wekkend. En dat geldt dus, signaleer ook Sneijder, nog onverdund voor de huidige media ook. Figuren als de Pauw&Witteman-netjes zijn volstrekt verdorven en weerzinwekkend. Ze zijn de huidige beulen van de openheid en democratie, staande in een lange rij mediafiguren.


Door naar Hetze Buikhuisen , Hetze Fortuyn , Hetze Verdonk , Hetze PVV , Hetze SP , Hetze Meldpunt-Haddad , Hetze EU .
 

Naar Media kongsi , of site home ·.

26 dec.2004; 30 nov.2013