Uit: De Volkskrant, 02-02-2011, van verslaggever Arie Elshout

VS komen zichzelf tegen

De Egyptische revolutie heeft het beleid van de Verenigde Staten in het Midden-Oosten van zijn ankers geslagen. Alles wat de Verenigde Staten ooit hebben gezegd en gedaan, keert zich tegen hen. Als vaandeldrager van de democratie moeten ze de volksopstand begroeten als een oplossing, maar als verdediger van hun belangen in de regio hebben ze een probleem. Een supermogendheid komt zichzelf tegen.   ...
    Welke kant het zal opgaan in Egypte weet niemand, ook de Egyptenaren niet. In de Oost-Europese landen waren er de structuren van de vooroorlogse burgerlijke samenlevingen, waarop kon worden teruggevallen. Zoiets is er niet in het Midden-Oosten, dat nooit de koloniale erfenis te boven is gekomen ...

Red.:   De kolonialistische leugen . Let op het aplomb van de stelling: dit is kennelijk iets dat geen twijfel kent en geen nadere toelichting behoeft - dat is waar de goede mensen en hulpverleners de wereld van overtuigd hebben.
    Uit onze eigen kolonies - soort verzinsel nummer één:

Uit: De Volkskrant, 24-06-2011, ingezonden brief van Cees Fasseur (Den Haag ), van 1986 tot 2001 hoogleraar te Leiden in de geschiedenis van de Nederlands-Indonesische betrekkingen.

Verzinsel

Hoogleraar Liesbeth Zegveld, advocate in het Rawagede-proces, meldt het bestaan van verbodsborden uit de koloniale tijd, waarop te lezen zou zijn geweest: 'Verboden voor honden en inlanders' (Binnenland, 21 juni).
    Spijtig voor haar (en mogelijk voor sommige lezers) is dit een verzinsel. Nooit is enig concreet bewijs voor het bestaan van zo'n verbodsbord geleverd. Al in de jaren zestig van de vorige eeuw, kort na het herstel van de Nederlands-Indonesische betrekkingen, bleef een oproep aan het Indonesische publiek om foto's en dergelijke met daarop het gewraakte verbodsbord in te zenden, onder uitloving van een beloning, onbeantwoord. Het Nederlandse koloniale bestuur was immers niet gek. Het zou nooit hebben geduld dat de Indonesische bevolking door zulke nodeloze beledigingen werd opgeruid tegen de blanke overheerser. De Nederlanders hadden daarbij niets te winnen en alles te verliezen. Het hele verhaal, dat ook in de literatuur over het koloniale Brits-Indië te vinden is ('no entry for dogs and natives'), is dan ook een mythe.
    Het is jammer dat mevrouw Zegveld een op zichzelf goede zaak met zo'n slecht gekozen argument meent te moeten onderbouwen. Ik schrijf het maar toe aan haar geringe kennis van de koloniale tijd. Daarin staat zij bepaald niet alleen.

Red.:   De leugen van hoe slecht de kolonialen wel niet waren.
    Deel twee:

Uit: De Volkskrant, 11-01-2011, ingezonden brief van Ruud Nagel, Lelystad

Westers kolonialisme?

Icoon van duister kolonialisme', luidde de kop (Het Vervolg, 8 januari). Een fraai artikel over 'het lelijke gezicht' van het Nederlandse beheer in Indië: de door KNIL-troepen uitgevoerde massaslachting in het dorpje Koetö Réh in Atjeh. Het artikel beschrijft en toont een van de gruweldaden die onder Nederlandse vlag plaatsvonden. Nee, we hoeven beslist niet trots te zijn op ons koloniale verleden.
    Wat me echter ook in dit artikel weer opvalt, is dat kolonialisme vaak wordt neergezet als zuiver westers. Was dat maar zo!
    Ironisch voorbeeld is Indonesië zelf. Het land dat zo gebukt ging onder vaak hardvochtig westers beheer, houdt zich reeds lang zelf bezig met kolonialisme. Zo geleerd, zo gedaan.
    In 1962 kregen de door imperialisme gedreven Indonesische machthebbers, met hulp van de VS en de VN, het westelijke deel van Nieuw-Guinea in handen, een reusachtig gebied rijk aan bodemschatten.
    In Nieuw-Guinea, inmiddels een puur wingewest dat als 'provincie West-Papoea' door het leven gaat, woont (of woonde?!) een Oceanisch volk dat cultureel, historisch en etnisch niets van doen heeft met de Indonesiers. ...
 

Red.:   De leugen van de exclusiviteit van het westerse kolonialisme.
    Natuurlijk krijgen de kolonialisme-leugenaars een ovatie van de linkse culturele en bestuurlijke elite:

Uit: De Volkskrant, 24-11-2011, van verslaggeefster Lidy Nicolasen

Staat wil schikken met nabestaanden Rawagede

De Nederlandse staat is bereid een schikking te treffen met de nabestaanden van Rawagede, het Indonesische dorp waar het Nederlandse leger in 1947 een bloedbad aanrichtte. De landsadvocaat en Liesbeth Zegveld, advocaat van de nabestaanden, zijn met elkaar in gesprek. ...

Tussenstuk:
Clara Wichmannpenning voor Liesbeth Zegveld
Liesbeth Zegveld krijgt deze maand de Clara Wichmannpenning, die wordt uitgereikt aan personen die zich buitengewoon inzetten voor de mensenrechten. De advocate dankt de prijs onder meer voor haar succesvolle inspanningen voor de weduwen van Rawagede. Dat de staat nu wil schikken, is mede aan haar te danken. Eerder dit jaar koos de rechter haar kant, toen ze de staat aansprakelijk stelde voor de nabestaanden van drie doden van Srebrenica in 1995. Zegveld is sinds 2006 hoogleraar internationaal humanitair recht aan de Universiteit Leiden. Ze is verbonden aan het advocatenkantoor van Britta Böhler in Amsterdam. Ze stond slachtoffers van de tot levenslang veroordeelde Rwandees Joseph M. bij. Namens slachtoffers van gifgasaanvallen in Irak eiste ze een schadevergoeding van de Nederlandse zakenman Frans van Anraat, die Irak grondstoffen voor het gifgas leverde.

Red.:   Misschien dat mevrouw Zegveld ook een een proces wil beginnen tegen de moslims die de giftige ideologie hebben geleverd waardoor Mohammed Atta zijn vliegtuigen in de Twin Towers kon vliegen ...
    De volgende is weer van de impliciete soort:

Uit: De Volkskrant, 31-05-2011, door Mirjam Bosgraaf

Black Books

Met zijn Negerboek tartte Lawrence Hill een Canadese boekverkoperswet dat zwarte schrijvers niet verkopen. ... Bestaat het Hill-effect al? 'Dat kan ik niet zeggen, maar misschien zorgt het succes van mijn roman ervoor dat andere zwarte schrijvers eerder worden opgemerkt. ...'
--------------------------------------------------------------------------
Interview | Schrijver Lawrence Hill

Negerboek

Door een geschiedkundig boek raakte de Canadese schrijver Lawrence Hill gefascineerd door de slavernij. Hij schreef een boek - een megaseller.

... Aminata in Het negerboek heeft, to put it mildly, een zwaar leven. Wat vond u het moeilijkst om te beschrijven?
'Dat ze op haar 11de haar ouders en haar hele wereld verliest. Dat ze naakt en geketend naar het slavenschip moet strompelen, een meisje dat onderweg voor de eerste keer ongesteld wordt. Ik stelde me voor dat zij mijn dochter was, en hoe zij dat ooit had moeten overleven.'


Tussenstuk:
500.000 stuks

Het negerboek is een 'roman met historische fundamenten'. In 1745 wordt het 11-jarige meisje Aminata uit haar Malinese dorpje geroofd door slavenhandelaren, en na een reis op een stinkend schip in South Carolina verkocht aan de eigenaar van een indigoplantage. ...

Red.:   In 1745 wordt het 11-jarige meisje Aminata uit haar Malinese dorpje geroofd door slavenhandelaren, en na een reis op een stinkend schip ...
    Geroofd door neger-slavenhabndelaren die haar naar de kust hebben vervoerd. Vraag van goede vriend  van de redactie: Was het leven in Afrika, waar dit soort dingen allang gewoon waren, niet minstens even slecht in Afrika als op die boot en in Amerika? Antwoord? Vermoedelijk wel. Maar de suggestie dat de slaven zijn "gehaald" door de blanken is in ieder geval een leugen.
    Weer een nieuw hoogtepunt:


Uit: De Volkskrant, 23-04-2016, boekrecensie door Wim Bossema

Belangwekkende, radicale herschrijving van de vaderlandse geschiedenis


Red.:   Geschreven in de Volkskrant door een rabaisate politike-pcorrecte Nederlandheter (vvormalig correspondent in Afrika). Dan weet je eigenlijk alles al: "Nedeland is schurkenstaat":

Naar Ontwikkelingshulp  , Ontwikkelingshulp, lijst , Algemeen overzicht , of site home .