Uit: De Volkskrant, 29-04-2004, van verslaggevers Marc Peeperkorn en Ellen de Visser 'Regel is dat het fout gaat met kinderen' 'Verstandelijk gehandicapten realiseren zich niet waar ze aan beginnen', zegt staatssecretaris Ross van Volksgezondheid. Daarom moeten de meesten van hen ontmoedigd worden om kinderen te krijgen. De meeste verstandelijk gehandicapten kunnen beter geen kinderen krijgen. 'De regel is dat het fout gaat', zegt staatssecretaris Clémence Ross van Volksgezondheid. 'De ouders zijn vaak niet in staat hun kind de meest elementaire zorg te geven, zoals voeding en verschoning. Het kind wordt verwaarloosd met soms onherstelbare schade tot gevolg.' De CDA-bewindsvrouw is geschrokken. Gesprekken met verstandelijk gehandicapten, hun ouders en hulpverleners hebben haar de afgelopen maanden doen inzien dat de kinderwens van de meeste verstandelijk gehandicapten beter kan worden ontmoedigd. Waar de Gezondheidsraad twee jaar geleden in een advies het recht op ouderschap benadrukte, stelt Ross het belang van het kind voorop. 'Verstandelijk gehandicapten realiseren zich niet waar ze aan beginnen. De kinderwens is groot, maar de praktische consequenties zijn nog groter. Te groot, voor de meesten. Er zijn kinderen die aan een stoelpoot worden vastgebonden, omdat de ouder niet weet wat te doen met één kind in de hand en een ander die rondkruipt. Dat is heel triest. Ook voor de ouders, want die voelen zich ontzettend onmachtig. ... Red.: De reactie op televisie en in de Volkskrant (30 april 2004) is van de directeur van belangenkoepel voor verstandelijk gehandicapten, William Westveer: Uit: De Volkskrant, 30-04-2004, van verslaggeefster Aimée Kiene 'Dan ook iedereen met kinderwens testen' Directeur Westveer van de belangenkoepel voor verstandelijk gehandicapten is geschokt door de plannen van staatssecretaris Ross. Niet alleen slaat zij een belangrijk advies in de wind, ook principieel zit ze fout. Schokkend en discriminerend. Zo typeert William Westveer, directeur van de landelijke federatie van belangenverenigingen Onderling Sterk, het voorstel van staatssecretaris Clémence Ross van Volksgezondheid om verstandelijk gehandicapten te ontmoedigen kinderen te krijgen. Ross wil met een speciale richtlijn laten vaststellen of zij wel in staat zijn een kind te krijgen en op te voeden. Westveer, zelf licht verstandelijk gehandicapt en vader van twee kinderen, vindt dat zo'n protocol van toepassing moet zijn op alle Nederlanders met een kinderwens, en niet alleen op mensen met een verstandelijke beperking. 'Ook normaal begaafde ouders kunnen problemen krijgen met de opvoeding van hun kinderen. Als je dit soort gedragsregels uitsluitend oplegt aan gehandicapten, is dat discriminatie.' ... Red.: ‘Schokkend en discriminerend’, noemt Westveer de voorstellen van Ross, ‘Wij willen net zo leven als alle anderen in de maatschappij. Door dit soort speciale matregelen voelen we ons buitengesloten en gekleineerd.’ Even later gaat het artikel verder: ‘Zijn vrouw Irma heeft ook een lichte verstandelijke beperking. De opvoeding van Joeri (9) en Bryan (5) valt soms zwaar. Irma kan slecht tegen drukte en stress, daarvan raakt ze overspannen. Via het persoonsgebonden budget (pgb) krijgt het gezin vier dagen in de week hulp aan huis. Het gaat inmiddels zo goed dat de familie Westveer het binnenkort op eigen kracht mag proberen.’ Westveer ziet dat het bij hem wel goed, als individueel geval, en wil daarom niet aan de regel dat het in de meeste gevallen niet goed gaat, en trekt uit deze foute redenatie de conclusie dat die regel dus discriminatie is. Na dit gebeuren verdween de kwestie weer enige tijd uit het nieuws, vanwege het onweersproken antwoord van Westveer, want neerkomt op de aloude strijdkreet van de politieke correctheid: "Discriminatie!". Maar de werkelijkheid is ook hardnekkig: Uit: De Volkskrant, 01-10-2005, van verslaggeefster Ellen de Visser Kinderwens ontmoedigen Filmproducent Paul de Bont gaat samen met regisseur Janine Bakker hulpverleners in de zorg leren hoe ze verstandelijk gehandicapten met een kinderwens kunnen ontmoedigen. Zij ontwikkelen hiervoor een professionele methode die landelijk kan worden gebruikt. Het ministerie van Volksgezondheid en de NCRV subsidiëren het project met een half miljoen euro. De behoefte aan landelijk beleid is groot, constateert De Bont: zorginstellingen bedenken allemaal zelf hoe ze met het probleem moeten omgaan. Uit onderzoek blijkt dat tweederde van de verstandelijk gehandicapte ouders faalt in de opvoeding. Staatssecretaris Ross wil daarom dat de kinderwens van gehandicapten wordt ontmoedigd. Hulpverleners vertelden De Bont niet goed te weten hoe ze dat moeten aanpakken. ... Red.: Dit is het bericht, waaruit de relevante feiten zijn gelicht; nu de toelichting: Uit: De Volkskrant, 01-10-2005, van verslaggeefster Ellen de Visser Achtergrond | Buitenstaanders roepen al snel om sterilisatie van verstandelijk gehandicapten, maar dat is veel te kort door de bocht Respectvol omgaan met de wens om te zorgen De kinderwens bij verstandelijk gehandicapten: staatssecretaris Ross pleit voor ontmoediging, maar de deskundigen weten niet hoe. Want de wens is echt en respect dus op zijn plaats. Het begon met de NCRV-documentaire Ongewenste ouders? over Werner en Daniéle, twee verstandelijk gehandicapten die een kind kregen dat met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Nog nooit, zegt filmproducent Paul de Bont, kwam zoveel respons van kijkers binnen. Teneur van de reacties: waarom steriliseren ze die mensen niet? Het is een onderwerp waarover buitenstaanders te makkelijk oordelen, constateert De Bont. Maar verstandelijk gehandicapten hebben ook rechten en een verbod op kinderen is onmogelijk. Staatssecretaris Ross van Volksgezondheid pleit voor een ontmoedigingsbeleid maar hoe dat precies moet, is onduidelijk. De Bont kreeg van veel hulpverleners te horen dat zij niet weten hoe met het probleem om te gaan. ‘Je kunt kwalijk elke dag bij verstandelijk gehandicapten aanbellen met de vraag of ze voorbehoedsmiddelen gebruiken’, aldus De Bont. Veel instellingen, merkte hij, ontwikkelen zelf goedbedoelde maar niet wetenschappelijk bewezen ontmoedigingsmethodes, van kwartetspellen tot videofilms. ‘Mijn angst is dat iedereen zijn eigen ding gaat doen en er ten gevolge van die initiatieven uiteindelijk misschien wel meer kinderen worden geboren dan wenselijk.’ ... Tijdens de gesprekken is het belangrijk om een alternatief te bieden, zegt Alferink. ‘Het verlangen om te zorgen moet serieus worden genomen. We moeten ze niet alleen iets afnemen.’ Een huisdier is een optie, of vrijwilligerswerk op een kinderdagverblijf. De Bont ziet zijn project als een ‘omslag in het denken’. ‘Nu steeds meer verstandelijk gehandicapten worden uitgedaagd om tot het maximale te komen in de maatschappij, blijkt dat we daar soms in doorschieten. Het getuigt van weinig respect om ze alles zelf te laten uitzoeken. We mogen weer zeggen dat het geen bemoeizucht is als we ze proberen te helpen.’ Red.: Sowieso is het achterlijk dat een filmproducent zich met zo'n zaak moet bemoeien - een duidelijker teken van het falen van de professioals om het probleem te bespreken is er niet. De reden daarvan is dat het politiek bijzonder incorrect zou zijn om ook maar iets van dwang voor te stellen, een vorm van politieke correctheid die puur van de linkse kant komt. De filmproducent staat duidelijk zeer sympathiek ten opzichte van de gehandicapten, en zelfs hij vindt dat het uit de hand was gelopen met de permissiviteit ten opzichte van de kinderwens. De denkfout die de politiek correcte dames en heren in deze discussie maken, en ook Paul de Bont nog doet, is dat de verstandelijk gehandicapten niet de enige partij zijn in deze discussie: er zijn ook nog de geboren kinderen, meestal niet-verstandelijk gehandicapt. Latere berichten in de media bevestigden datgene wat iedereen met enig gezond verstand kan bedenken: die lijden aanzienlijke schade, omdat ze geen steun hebben aan hun ouders, en veelal de omgekeerde rol vervullen. Het is overduidelijk dat de winst van de gehandicapte ouder, voor zover aanwezig (de zorgplicht is natuurlijk veel te veel voor ze), veel kleiner is dan het het verlies van hun kind. een doorslaggevende reden voor dwangmaatregelen, als gedwongen anticonceptie. Addendum feb. 2007: Middels is een uitvoerig artikel over de ervaringen van de kinderen verschenen - het laat niets aan de verbeelding over. Onderstaand een uittreksel: Uit: De Volkskrant, 10-02-2007, door Suzanne Rethans Kinderen van ouders met een verstandelijke beperking worden vaak slecht of niet opgevoed. 'Alsjeblieft, dankjewel zeggen, met mes en vork eten, ik heb het later van mijn psychiater geleerd.' 'Mijn moeder heeft het verstand van een kind' Tussentitel: 'Er was niemand die voor me zorgde. Dus deed ik waar ik zin in had: tv- kijken en snoepen' Toen ik 4 was en naar de kleuterschool ging, gaf ik kopjes en likte ik aan mijn handen', vertelt Linda (39). 'Thuis waren de katten de enige die naar me toekwamen als ik op de grond zat te huilen.' Linda is het kind van een zwakbegaafde moeder en een hoogbegaafde vader. 'Hoe die twee elkaar gevonden hebben, is me nog steeds een raadsel. Ik heb hem wel eens gevraagd waarom ze ooit kinderen hebben genomen. 'Ze heeft me erin geluisd,' zei hij. 'Ze was opeens zwanger." Linda's moeder wilde graag een jongetje. Na twee teleurstellingen was het dan zo ver. 'Mijn broertje is vijf jaar jonger dan ik. Hij was het prinsje thuis, hij mocht alles, mijn zusje en ik kregen niks. Mijn broertje was een ettertje, hij zat ons altijd te treiteren en dan kregen wij op ons flikker. Als hij nieuwe kleren kreeg, zei mijn moeder dat wij het niet waard waren. Niet dat hij er veel beter uit is gekomen, hoor. Hij is nu 34 en woont nog steeds thuis, heeft geen scholingen nog nooit een baan gehad. Verwaarlozing en verwenning zijn de keerzijden van dezelfde medaille: het is allebei liefdeloos.' ... Ook mensen met een verstandelijke beperking krijgen kinderen. Zeker sinds het overheidsbeleid vanaf de jaren negentig gericht is op 'volwaardig burgerschap' en integratie. Tegelijkertijd is diezelfde overheid steeds minder bereid te investeren in de zo noodzakelijke begeleiding. Mensen met een lichte verstandelijke beperking wonen niet meer in een tehuis waar eventuele relaties en een kinderwens onder controle kunnen worden gehouden, maar in een rijtjeshuis waar ze deelnemen aan het dagelijks verkeer. En zien dat de buurvrouw een wel heel schattig baby'tje krijgt. ... Met Linda komt het nooit meer goed. Ze zit al sinds de jaren negentig in de WAO, leven lukt al nauwelijks, laat staan werken. Ze is getrouwd geweest, een manier om het ouderlijk huis te ontvluchten, met een al even getroebleerde geest als zij. Vorig jaar zijn ze gescheiden. 'Hij heeft goed voor me gezorgd, maar we leefden totaal langs elkaar heen. Ik ben niet in staat liefde te ontvangen of te geven, beleef het leven rationeel. Daarom heb ik ook geen kinderen gekregen, ik ben niet stabiel genoeg. En ik weet hoe het is om een onstabiele moeder te hebben.' Red.: Allemaal geen zaken waarnaar de echte ideoloog naar wil luisteren - die gaat gewoon door met zijn campagne: Uit: De Volkskrant, 28-11-2007, van verslaggeefster Margreet Vermeulen Een kinderwens, net als de buurvrouw Bijna iedereen wil kinderen. Ook mensen met een verstandelijke beperking. Bij hen moet dat verlangen ‘ontmoedigd’ worden, besloot het vorige kabinet. Maar hoe? Filmproducent Paul de Bont en psychologe Marja Hodes ontwikkelden met subsidie van het ministerie van VWS een methode waarmee hulpverleners aan de slag kunnen. ‘Dat mensen met een verstandelijke beperking kinderen willen, is taboe’, weet filmproducent Paul de Bont. Hij maakt een vervolg op de documentaire Ongewenste ouders? uit 2003 over een verstandelijk beperkt echtpaar van wie het kind met uitdrogingsverschijnselen naar het ziekenhuis moest. ‘Waarom voorkomen we niet dat die mensen zwanger worden?’, vonden de meeste kijkers. ‘Er is geen zwart-wit oplossing. We willen geen maatschappij waarin we het IQ van burgers gaan registreren zodat we op grond daarvan mensen kunnen uitsluiten van het recht op kinderen krijgen’, aldus De Bont. ... Red.: De Nederlandse burger verandert wel, en laat wel het gezonde verstand spreken: De Volkskrant, 29-11-2007, ingezonden brief van Elène Klaren (Zoetermeer) Verstandelijk beperkte ouder Ik las op de Binnenlandpagina van 28 november over de vraag of verstandelijk gehandicapten goede ouders kunnen zijn. Volgens filmproducent Paul de Bont en psychologe Marja Hodes blijkt de kans op succes groter te zijn wanneer 'de verstandelijk beperkte ouder een stabiele relatie heeft, gesteund wordt door familie en vrienden, geen geldzorgen of verslavingsprobleem heeft en hulpverlening accepteert'. Waratje! Een kind opvoeden zonder stabiele relatie, zonder steun van ouders en familie en met geldzorgen of verslavingsprobleem lijkt me ook nogal problematisch voor verstandelijk onbeperkte ouders, ook als die hulpverlening accepteren. Moet voor dit soort baanbrekende inzichten nou echt met subsidie een nieuwe methode worden ontwikkeld? Ik ben heel verbaasd. De Volkskrant, 30-11-2007, ingezonden brieven Reacties: Verstandelijk beperkt Praten over zelfbeschikkingsrecht vind ik nogal wat, als het gaat over mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen. Tara Visser (Numansdorp) En weer niets over de rechten van het kind op een normaal stel ouders. Wat voor steun kunnen die ouders geven, die zelf steun nodig hebben voor de meest simpele dingen? R. Peters (Rotterdam) Red.: Meer discussie hier 
. En R. Peters geeft ook nog haarzuiver aan waar het hier uiteindelijk om
draait: 'Wéér het gebruikelijke gezever van lieden die ontkennen dat er
sprake is van een afwijking, en dat het eigenlijk normale mensen zijn.' De
linkse zestiger-jaren ideologie. Of in de woorden van filmmaker Paul de Bont 'We
willen geen maatschappij waarin we het IQ van burgers gaan registreren zodat we
op grond daarvan mensen kunnen uitsluiten van het recht op kinderen krijgen’.
En dat we zijn de linksige, kunstzinnige, alfa-intellectuele elite. En die zijn
de baas in de media, en bepalen de sfeer in de maatschappij. Vandaar dat "we" zo
lang hebben moeten lijden onder deze ideologie.Het volgende geval, dat in 2008-2009 speelt. Natuurlijk is het weer een geval dat aan de allerhoogste regionen van de grens speelt - en natuurlijk werd in de media uitvoerig de kaart van "zielige ouders" gespeeld. Er is nu een voorlopige uitslag vastgesteld: Uit: De Volkskrant, 30-04-2009, van verslaggeefster Aimee Kiene Oplossing mogelijk dankzij tien uur per dag begeleiding in huis en 's avonds een webcam op Hendrikus Baby terug bij laagbegaafde ouders Uitspraak van de kinderrechter is voorlopig | Ouders opgelucht, maar Kinderbescherming uit twijfels. Baby Hendrikus, de zeven maanden oude zuigeling die in oktober bij zijn laagbegaafde ouders was weggehaald, mag voorlopig terug naar huis. Dat heeft de kinderrechter in Arnhem woensdag bepaald. Hendrikus werd een dag na zijn geboorte op 13 oktober naar een pleeggezin gebracht, omdat hulpverleners twijfelden aan de vermogens van de ouders om hun kind veilig te laten opgroeien. De ouders leefden tot de geboorte van de baby zonder hulpverlening: De ouders en hun familieleden waren geschokt over de beslissing de baby uit huis te plaatsen en de zaak kreeg veel publiciteit. Hendrikus werd een symbool van het dilemma van het ouderschap van personen met een verstandelijke beperking. Woensdag bekeek de kinderrechter in Arnhem een plan van de William Schrikker Stichting en s' Heeren Loo (twee instellingen voor ouders en kinderen met een verstandelijke of geestelijke beperking) om baby Hendrikus voorlopig thuis te laten wonen onder intensieve begeleiding. De instellingen bedachten dit plan, omdat Hendrikus niet kon blijven bij het pleeggezin waar hij tot nu toe zat. De begeleiding houdt in dat tien uur per dag een hulpverlener in huis komt en dat Hendrikus 's avonds per webcam in de gaten wordt gehouden. De drie dagen in de week dat zijn ouders op de sociale werkplaats werken, gaat de baby naar het kinderdagverblijf. De rechter oordeelde dat 'de ouders voldoende in staat zijn hulp te aanvaarden' en zei verder in de uitspraak dat door 'de zeer intensieve vorm van begeleiding de veiligheid van de baby is gewaarborgd'. Daarom mag Hendrikus dit weekeinde naar huis. Volgens een woordvoerder van de William Schrikker Stichting is dit een 'belangrijke uitspraak'. Hij zegt dat duidelijk is geworden dat de digitalisering van de jeugdzorg nieuwe perspectieven opent voor de begeleiding van ouders met een verstandelijke beperking die hun kind zelf thuis opvoeden.. Hij benadrukt dat thuis wonen met intensieve hulp alleen mogelijk is omdat dit gezin aan een aantal voorwaarden voldoet: de baby is gezond, de ouders zijn uitermate liefdevol en hebben een groot sociaal netwerk. Deze kostbare constructie - waarschijnlijk deels gefinancierd door de provincie - is geschikt voor slechts een handjevol van de kinderen die onder de hoede staan van zijn organisatie, zegt de woordvoerder. ... Red.: Alle omstandigheden zijn het allergunstigst: de ouders zij heel weinig gehandicapt, zitten psychologisch verder redelijk in elkaar, hebben een sterk sociaalnetwerk, en de steun van twee instellingen. En dan nog zijn er in feite draconische maatregelen nodig. En zeer kostbare maatregelen. Maatregelen waarvoor in de plaats een veel groter aantal andere kinderen geholpen zou kunnen worden - kinderen die wat minder, maar toch ook begeleiding behoeven. Wat nu allemaal naar dit ene kind gaat. Natuurlijk is er maar een zinvolle oplossing - het voorkomen van dit soort gevallen. De waarheid komt nog eens op een glasheldere wijze boven water, als je de ideologen op hun woord neemt: de licht verstandelijk gehandicapte is gelijkwaardig. want als dat zo is, hebben ze geen steun nodig: Uit: De Volkskrant, 17-05-2011, van verslaggever Gijs Herderscheê College: IQ-maatregel onverantwoord Tussentitel: Geestelijke beperking zegt weinig over behoefte aan steun Een plan van het kabinet om 250 miljoen euro te bezuinigen op de zorg voor verstandelijk gehandicapten is niet haalbaar. Dit stelt het College voor Zorgverzekeringen. Het CVZ adviseert het kabinet over de ziektekostenverzekeringen over de volksverzekering AWBZ, de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten. Het advies kan zwaar wegen als de Tweede Kamer over de voorgenomen bezuiniging spreekt. De hoogte van iemands IQ bepaalt of hij wordt beschouwd als licht verstandelijk gehandicapt en welke zorg daarbij past. Nu geldt een IQ van 85 als grens, maar VVD, CDA en PVV willen die verlagen naar een IQ van 70. ... 'De beoordeling van het intellectuele vermogen van een persoon zegt weinig tot niets over de ernst van de problemen en de behoefte aan ondersteuning', aldus het CVZ. ... Red.: Vertaald naar de andere kant van de vergelijking: het qua IQ licht-zijn van de handicap zegt weinig tot niets over de ernst van problemen en de behoefte aan ondersteuning. Welke ernst van de problemen en behoefte aan ondersteuning ook de licht verstandelijk gehandicapte dus totaal ongeschikt maakt om kinderen op te voeden. En dus om kinderen te krijgen. Naar Linkse denkfouten 
, Politiek lijst
, Politiek & Media overzicht
, of site home
. |