1. Op dit onweerlegbare verhaal wil ik graag aansluiten met een lijstje misverstanden en denkfouten die aan de voorgestelde megagift van Merkel en Macron ten grondslag liggen.
2. Italië kan er niets aan doen dat het te maken heeft gekregen met de coronacrisis. Heel anders dan tien jaar geleden met de bankencrisis, waaraan Italië wel wat kon doen. Onzin: Noord-Europa heeft zich na de vorige crisis minder kwetsbaar gemaakt en Italië heeft dat nagelaten. Dááraan kan het dus wel wat doen en daarom leidt financiële steun zonder voorwaarden in de toekomst gegarandeerd tot nieuwe ellende.
3. Italië heet ‘het zwaarst getroffen’ te zijn. Dat kan waar zijn, maar die rekening kan pas over een jaar of nog later worden opgemaakt, op het moment dat alle cijfers bekend zijn en de basis voor de berekeningen in alle landen gelijk is. Italië werd in Europa het eerst getroffen, maar dat is iets anders dan het hardst.
4. Altijd weer die vergelijking met het Marshall Plan. Maar daaraan lagen heel zware voorwaarden ten grondslag, zoals recent weer is nageplozen. De Amerikanen begrepen toen als de beste dat je alleen door streng en duidelijk te zijn Europa uit de puinhopen van 1945 kon trekken.
5. Je ziet het compromis in de EU al opdoemen: wel een megabedrag, maar iets lager, en geen gift maar een lening. Nu al leg ik premier Rutte de vraag voor (maar misschien houdt hij wel voet bij stuk, je weet het maar nooit): wat is het verschil tussen een gift en een eeuwigdurende renteloze lening?
6. ‘Solidariteit’ wordt in de Van Dale omschreven als ‘saamhorigheidsgevoel’, maar nergens staat dat die gratis moet zijn. Een vriend in financiële problemen leen je geld, al was het maar omdat bij een gift een moeizame, onzuivere relatie kan ontstaan.
   ‘Dat in Italië fiscaal niet alles op orde is, moet het fiscale paradijs Nederland nodig zeggen,’ heet het schamper. Voorzover Nederland nog een fiscaal paradijs is, is het dat voor multinationale ondernemingen, en in Italië profiteert een groot deel van de bevolking van de fiscale wanorde. En dan laat ik de maffia even buiten beschouwing, en het niet te schatten aandeel van het zwarte geld in de Italiaanse economie. Nee, ik ben er zeker van dat iedere Nederlander fiscaal met een Italiaan zou willen ruilen.
7. ‘Wat wil het kleine Nederland nu eigenlijk? Dat betekent toch niets in vergelijking met de landen die er echt toe doen!?’ Dat hoor je vooral bij Nederlandse ‘Europeanen’. Tja, als je de feiten niet kent, hebben argumenten geen zin. Nederland is qua bevolking het zevende van de 27 landen, dat betekent in voetbaltermen ‘het linkerrijtje’ of zelfs het bovenste kwart. En wat economie, export, opleidingsniveau en nog een paar criteria betreft vertoeft het zelfs op een nog hogere positie. Trouwens, diezelfde ‘Europeanen’ hechten soms wel erg aan de mening van EU-dwergstaten als Estland of Malta (de helft van de inwoners van Amsterdam), als dat in hun kraam te pas komt. Nooit klachten gehoord over het zonderlinge feit dat Malta één stem heeft, net als Duitsland (83 miljoen inwoners).

Rob Jetten reikt ons de ultieme argumenten aan

Wie nog om argumenten verlegen zit, moet beslist het lange interview met D66-leider Rob Jetten (Uden, 1987) in de NRC lezen. Daarin worden alle clichés over hoe goed de EU voor Nederland is en hoezeer het in óns belang is om Italië te helpen, op z’n Jettens nog eens nagekauwd. ‘Wij’ profiteren het meest van de interne markt, aldus de alwetende over een thema waarvoor ik nog nooit enige bewijsvoering heb gezien. Voor een transfer van veel geld van Noord naar Zuid wil hij zelfs het Regeerakkoord openbreken – natuurlijk pas nu alle stokpaardjes van D66 uit dat akkoord zijn uitgevoerd.

Pas echt onpasselijk werd ik toen ik voor de zoveelste keer las dat dankzij al die miljarden ‘de Nederlandse bloementeler zijn bloemen in Italië kan blijven verkopen’. Ook dat wauwelt iedereen elkaar na. Ik zal de realiteit uitleggen. Ik heb een bloemenzaak. Ik geef iemand 1.000 euro, waarna hij voor 5 euro een bosje bloemen van me koopt. Volgens de politicus Jetten een win/win-situatie.