Uit: Volkskrant weblog, 15-12-2006, door Lydia Rood, schrijver Vlucht! De rendierhouders komen Vorig jaar met Kerstmis zaten wij veilig in Marokko. Geen kerstboom te koop natuurlijk, geen stalletje te zien, of er moesten echte ezels en levende daklozen in zitten. Een grote innerlijke rust kwam over mij. Ik hoefde geen geld uit te geven aan overbodige kitsch. En ik hoefde niet door Den Ilp. Den Ilp heeft laatst landelijk de televisie gehaald met zijn lichtjesfestijn. Den Ilp is het België van Nederland. Mensen zonder een greintje culturele bagage bouwen daar van die net te fors uitgevallen zogenaamde villa’s en nepboerderijen, ontsierd door een dubbele carport of de oprijlaan naar de bedrijfsannex. Ook ontsierd trouwens door de bewoonsters, waar te lang aan gekalefaterd is. Maar zoiets zeg je niet hardop. In deze tijd van het jaar laat Den Ilp zich in al zijn ordinaire glorie zien. Geen daklijst hoeft het meer zonder lichtslang te doen. Iedereen ziet dat die dikke tuinslangen met lampjes erin lelijk zijn. Vooral overdag, als de lichtjes uit zijn en je de afvalkwaliteit van het plastic zo goed waarneemt. Maar ze zijn handig en goedkoop. De Ilpenaar laat het breed hangen, maar liefst wel met korting van de Gamma. ... Dit jaar merk ik dat Den Ilp zelfs is doorgedrongen tot in het vroeger arme dorp waar ik woon. ... Juist omdat dit dorp vroeger arm was heb ik precies kunnen volgen hoe het gaat met de welvaart. Eerst kopen en verven mensen een huis. Dan leggen ze tegels in de tuin. Dat beperkt het tuinieren tot éénmaal per seizoen onkruidgif tussen de kieren spuiten. Op die manier heeft Nederland zijn mussen weten uit te roeien, maar daar hebben we dan weer een dierenpartij voor opgericht. Met dooie mussen zijn we ook nog best blij; die zetten we in een museum. Daarna zetten mensen potten met fuchsia’s of dwergconiferen op de tegels voor de kleur. De fuchsia’s zijn een jaar later meestal dood en worden dan vervangen door een jong hortensiaatje. .... Nu de organische welvaart. Die gaat zo: Eerst kopen en verven mensen een huis. Dan leggen ze perkjes aan, met ligustertjes die ze zorgvuldig scheren in de vorm van uitgestorven diersoorten zoals mussen. Tussen de perkjes komt grint. Aan de straatkant komt een laag gehouden haagje, want mensen willen nog wel kunnen zien wie er voorbij stiefelt. Bij de deur komt een figuurtje van afvalhout. Een tuinman of bostrol, wat het voor moet stellen snap je niet precies, maar het is gemaakt van pittoreske boomschijven en wortelstronken en kijkt bijna zo olijk als een Chinese kerstman. Soms heeft zo’n ventje een kruiwagentje. Soms is het ook een los kruiwagentje, niet van plastic of gips maar van echt levend geweest hout. In zo’n kruiwagentje groeien hangplanten. ... Ik wou dat ik in Marokko was. Daar hangt wel een Offerfeest in de lucht, maar de schapen die daar worden gekeeld bloeden tenminste echt bloed. En in hun vacht hangt echte stront. En het haar wordt van hun koppen geschroeid op echte vuurtjes. ... Red.: Nu wat gescheld op de Nederlandse etnie - alles wat geen kleur heeft, is blond, blauwogig en deugt niet: Uit: De Volkskrant, 11-06-2004, boekbespreking door Herman Franke Brug tussen een berg en een ravijn In de jaren zeventig haalden berichten over het weigeren van de toegang aan Turken en Marokkanen bij sommige disco's nog de voorpagina's. Men sprak er schande van. Tegenwoordig komen ze bijna nergens meer binnen. Noodgedwongen hebben ze eigen uitgaanscentra opgezet, wat hun als multicultureel verzet tegen aanpassing wordt verweten. Als er ergens haat onder allochtonen wordt gekweekt, is het bij de deuren van de disco's. En niemand zegt er wat van. De mooiste en beste weg naar integratie, de weg van de liefde, gevolgd door gemengde huwelijken en prachtige halfbloedjes zonder Hollandse vissenogen, wordt elke weekend door blanke kleerkasten geblokkeerd. ... Red.: En tenslotte een uitgebreide versie van: iedereen ter wereld is Nederlander en heeft op vrije intocht, vergezeld van de nodige marcherende laarzen voor een ieder die het tegendeel zou willen beweren: Uit: De Volkskrant, 13-01-2007, door Oscar van den Boogaard, schrijver Stelling | Eens een allochtoon, altijd een allochtoon? Elke week reageren Nausicaa Marbe en Oscar van den Boogaard op een actuele stelling. Deze week over het CBS-rapport dat voorspelt dat in 2050 een op de drie Nederlanders allochtoon is. Laten we het over mensen hebben Mensen in kaart brengen, is een hachelijke onderneming. Bij formuleringen als 'het aantal allochtonen neemt toe met 1,6 miljoen, van wie de grote bulk afkomstig is uit niet-westerse landen' zie ik beelden uit concentratiekampen voor me. Mensen die worden gescheiden naar land van herkomst en opgestapeld. Bij zinnen als 'de tweede generatie zal zich in de nabije toekomst in ruime mate gaan voortplanten' zie ik de laboratoria voor me uit het Derde Rijk. In het taalgebruik van de statistiek verliest de mens zijn waardigheid. 'De spreiding van allochtonen' klinkt als een formulering uit een masterplan van een dictator. Het gevaar van al die statistische rapporten die doodleuk in de krant opduiken, is dat mensen in die terminologie over zichzelf en elkaar gaan denken. Behoor ik tot een bulk? Tot het autochtone bestanddeel? Zou ik me niet snel moeten voortplanten om de vergrijzing af te remmen? Ben ik eerste of tweede generatie? Of stam ik net zoals jullie af van Adam en Eva? . Waarom ben ik een autochtoon? Ik hoef maar de grens over te gaan om dat niet meer te zijn. Ik had toevallig een Nederlandse vader en een Nederlandse moeder. Ik had voor hetzelfde geld een Marokkaan of een Soedanees kunnen zijn. Mijn nationaliteit is willekeurig. Het is geen prestatie een Nederlander te zijn. Het is wel heel praktisch en omdat het praktisch is, willen andere mensen ook graag Nederlander worden. Dat kun je hen onmogelijk verwijten. Is degene die geen staatsburger is soms geen volledig mens? We willen allemaal leven in een wereld waarin we vrij kunnen bewegen. Daar is het hele idee van Europa toch ook om te doen. Het vrije verkeer van mensen. Uiteindelijk moet de hele wereld zo'n vrijplaats worden. Wie dat niet wil, is tegen vooruitgang. Als we meer durven te denken in termen van mensen en mensenrechten dan in termen van burgers en burgerrechten, zouden we pas werkelijk een grote stap in wereldintegratie zetten. Laten we het niet over Blut und Boden hebben. Je hoeft maar in de spiegel te kijken of je ziet een vreemdeling. Een allochtoon van wie het land van herkomst raadselachtig is. Red.: In het begeleidende artikel van Nausicaa Marbe worden een aantal juistere observaties gedaan, hoewel ook hieruit deels onjuiste conclusies worden getrokken: Uit: De Volkskrant, 13-01-2007, door Nausicaa Marbe, journalist en schrijver.
Stelling | Eens een allochtoon, altijd een allochtoon? |
