Asielzoekers

De meerderheid van de buiten Nederland wonende mensheid is dusdanig veel slechter af dat ze in Nederland als dringend hulpbehoevend worden gezien. Natuurlijk is het voor Nederland onmogelijk om dit in zijn eentje aan te pakken, als dat al wenselijk zou zijn. Want niet in alle gevallen is hulp een wenselijke zaak, zeker niet iedere willekeurige hulp. Niettemin doet de Nederlandse staat zijn best om een zo groot aantal mensen op weg te helpen naar een betere toekomst

Een relatief klein aantal van deze mensen probeert zijn heil elders te zoeken, dus ook in Nederland. Nu hanteert Nederland een beleid dat het alleen mensen toelaat die op politieke gronden vervolgt worden. Dat wil zeggen dat het mensen die Nederland in willen uitsluitend op grond van het feit dat ze het thuis erg slecht hebben geweigerd moeten worden. Dat zou ook moeilijk anders kunnen, want Nederland is nu eenmaal niet in staat om 3 miljard mensen noch honderd miljoen hongerende en verwaarloosde kinderen toe te laten.

Het probleem van de asielzoekers is om degenen die voldoen aan ons criterium te scheiden van hen die het thuis alleen maar slecht hebben. Het is ook duidelijk dat de emotionele aanpak hier niet werkt, omdat die vrijwel altijd zou moeten leiden tot toelating, zeker in het geval van alle hongerende kinderen.

Het selecteren van asielzoekers zal dus op rationele gronden moeten gebeuren. De doelstelling van de rationele aanpak is om die mensen te selecteren die op politieke gronden vervolgd worden.

De eerste stap in iedere rationele aanpak is uit te gaan van de werkelijkheid. Die is dat het inmiddels over de hele wereld bekend is dat Nederland, en de meeste andere Europese landen, dit beleid hanteren Iedere asielzoeker zal dus beweren dat bij politiek vervolgd wordt. Het is dus onontkoombaar dat er bewijs is van deze vervolging. Omdat het zelfs zo is dat dit bewijs vooraf gefabriceerd wordt (journalisten hebben laten zien dat hiervoor in Pakistan een markt is, tezamen met Afghaanse identiteitspapieren), moet dit bewijs door een onafhankelijke bron geleverd of bevestigd worden (een verhaal op zich kan niet genoeg zijn, omdat eenmaal als werkend bekend staande verhalen door mensensmokkelaars wordt meegeleverd).

De rationele aanpak moet er dus op gericht zijn onafhankelijk bewijs te krijgen van politieke vervolging. Om willekeur te voorkomen is het noodzakelijk dat hiervoor een protocol bestaat. Hieronder wordt zo'n protocol voorgesteld.

De eerste vraag is die naar identiteitspapieren. Zijn die er niet, dan is de volgende vraag die naar honderd procent duidelijk en onafhankelijk bewijs van vervolging. Is dat er niet, dient de aanvraag onmiddellijk te worden afgewezen. De logica van deze stap is dat politiek vervolgden politiek hebben moeten functioneren, dus deel uitgemaakt hebben van de maatschappij; als zodanig moeten ze een duidelijke identificatie gehad hebben; de praktijk van de asielaanvrage heeft geleerd dat het overgrote deel van de aanvragers zonder identiteitspapieren aankomen, om hun ware achtergrond te verhullen. Een verder argument is dat landen die gevraagd wordt afgewezen asielzoekers afkomstig uit hun land weer op te nemen ook om identiteitspapieren vragen.

Alle overblijvende gevallen hebben identiteitspapieren (die natuurlijk goed gecontroleerd moeten worden). Iedereen die komt uit een land waar geen moorddadige regime heerst wordt afgewezen. Dit betekent onder andere iedereen uit China, Sri Lanka, Afghanistan (sinds kort), Iran.

De overblijvende komen uit landen waar een moorddadig regime heerst. De volgende vraag is hoe ze naar Nederland gereisd zijn. Iedereen die tussen vertrekpunt en Nederland in een veilig ander land is geweest wordt afgewezen, en terug gestuurd naar dit derde veilige land.

De overblijvenden zijn direct uit het vertrekland naar Nederland gereid. De volgende vraag is hoe ze die reis hebben gemaakt. Degenen die per vliegtuig zijn gekomen wordt gevraagd hoe ze door de douane van het vertrekland zijn gekomen. Bestaat hiervoor geen honderd procent duidelijke verklaring, dan moeten ze door de douane zijn gekomen, en worden dus kennelijk niet ernstig vervolgd. Deze mensen moeten worden afgewezen. (de logica achter deze stap: iemand die om politieke redenen voor zijn leven moet vrezen, zal bij vertrek voor het instappen in het vliegtuig door de politie gearresteerd worden; mensen die dat niet worden, worden misschien wel politiek tegengewerkt, maar dat gebeurt overal, en het criterium voor asiel is de persoonlijke levensbedreigende vervolging)

De overblijvenden komen uit een land met een moorddadig regime, en zijn direct per boot naar Nederland gekomen. Dit beperkt het vertrekpunt tot een klein aantal Afrikaanse landen. De identiteit van de overblijvenden moet bevestigd worden door een bewezen taaltest. Degenen die deze test niet doorstaan worden afgewezen.

De overblijvenden zijn mensen uit een Afrikaanse kustland met een moorddadig regime. Deze mensen wordt gevraagd een bewijs te leveren dat in dit land in gevaar waren (het is lang niet zeldzaam dat onderdrukkers zelf elders asiel hebben gezocht). Iedereen die claimt minderjarig te zijn wordt afgewezen (het is uiterst onwaarschijnlijk dat minderjarigen al dusdanig politiek bezig zijn geweest dat ze zich onmogelijk hebben gemaakt in de ogen van de machthebbers)

De overblijvenden hebben in alle gevallen een min of meer onafhankelijke ondersteuning van hun claim op politieke vervolging. In de beoordeling van die claim bestaat geen methode die voor ieder geval een volkomen duidelijk ja of nee oplevert. Hier moeten de individuele gevallen door individuen beoordeeld worden, net als in zo veel andere maatschappelijke omstandigheden. Dat betekent dat er een redelijke zekerheid moet zijn voor de claim van de asielzoeker. Hierdoor zullen er ongetwijfeld gevallen zijn die onterecht worden afgewezen, net als in het strafrecht ook wel voorkomt dat mensen onterecht worden veroordeeld . De schuld hiervan ligt niet bij Nederland maar bij het grote aantal mensen dat op onterechte gronden een asielverzoek doet. Door een voortdurende nacontrole van de twijfelgevallen kan het protocol zodanig verbeterd worden dat het aantal fouten hetzelfde niveau bereikt als elders in de rechtsspraak.

Het toelatingsprotocol is deel van een aantal beleidsmaatregelen. Degenen die middels het protocol afgewezen worden, moeten indien mogelijk uit het land gezet worden. Indien de asielzoeker geen identiteitsspapieren heeft kan het land van afkomst worden vastgesteld met een taalonderzoek. Op het ogenblik neemt een aantal landen waaruit asielzoekers afkomstig zijn hun burgers niet meer op. Dit beleid kan beantwoord worden door burgers afkomstig uit die landen niet meer toe te laten.

Waar directe uitzetting niet mogelijk is, dient de asielzoeker gewezen te worden op het feit dat hij illegaal in Nederland is, op eigen gelegenheid dient te vertrekken, en niet op enigerlei steun kan rekenen.

Om te voorkomen dat het aantal illegalen in Nederland te veel toeneemt, moeten er ook maatregelen genomen worden om hun aanwezigheid moeilijk te maken. Dat wil zeggen dat illegalen op geen enkele wijze door officieel Nederland geholpen mogen worden, dus geen onderwijs en gezondheidszorg. Om individuele steun te voorkomen moet alle hulp verboden en strafbaar gesteld moet worden.

Degenen die geaccepteerd worden als politieke vluchteling, moeten een verblijfsvergunnning met beperkte duur krijgen. Zodra de toestand in hun thuisland het toelaat, moeten de vluchtelingen een periode gegeven worden om zijn terugkeer te regelen. Na afloop van deze periode moet de verblijfvergunning worden ingetrokken.