Bronnen bij Allochtonendebat oktober 2005: loyaliteit

Uit: VARA TV Magazine, nr. 37-2005, door Bernard Krikke (volledig artikel hier )

Nationaliteitenstrijd

Marokkaanse en Turkse voetballers met een dubbele nationaliteit komen voor het dilemma te staan: Oranje of het vaderland? Zembla-documentairemaker Bernard Krikke verdiepte zich in de kwestie.

... Ugur Yildirim, de stilist van Heerenveen met de perfecte vrije-trap, wordt nationaal gespreksonderwerp als-ie tegelijkertijd voor Oranje en Turkije wordt gevraagd. Yildirim, net als Boulahrouz geboren in Nederland, twijfelt lang maar kiest uiteindelijk voor zijn 'verstand' (het Nederlands elftal) in plaats van zijn 'gevoel' (Turkije). Een keuze die hem in Turkije het predikaat 'landverrader' oplevert. Yildirim: 'Jammer voor hun, maar ik heb gekozen voor Oranje. Ik voel mij Nederlander.'
    Khalid Sinouh, tot voor kort keeper van RKC Waalwijk, snapt wel dat Yildirim als landverrader wordt gezien. 'Als het vaderland je vraagt, dan spéél je daarvoor.' ...
 

Uit: De Volkskrant, 13-09-2005, door Rolf Bos

Mohammed VI of Beatrix, dat is de vraag

Voor Nederlanders is het paspoort louter een document waarmee gereisd kan worden, voor Marokkanen is het veel meer dan dat. Verschil van chauvinisme, schrijft Jeune Afrique l'Intelligent, onder de kop Mohammed VI ou Beatrix?
    Integreren voor de Nederlandse overheid - dat is als de Marokkaanse Nederlanders voor de volle honderd procent voor hun nieuwe land kiezen, en daarmee hun Marokkaanse nationaliteit opgeven.
    Helaas, misschien, maar dat kán helemaal niet.
    Toen schrijver Hafid Bouazza '100 procent Nederlander' - op een dag zijn Marokkaanse paspoort wilde inleveren op het consulaat, werd hij in zijn gezicht uitgelachen. 'Met of zonder paspoort, voor de Marokkaanse wet blijft een Marokkaan altijd Marokkaan.' Bouazza was een eenling, schrijft Jeune Afrique l'Intelligent, een provocateur, excentriek. Want in de praktijk is er geen enkele Marokkaan die zijn paspoort wil opgeven, het is zijn 'laatste band met het land zijner voorvaderen'.
    Auteur Fouad Laroui is goed op de hoogte van de verhoudingen in de moerasdelta. Nederlanders zijn slechts eens in de vier jaar trots op hun vaderland - inderdaad, als de nationale voetbalploeg met succes 'erfvijand' Duitsland in het stadion bestrijdt. Voor een paar uurtjes zijn ze dan un peu fiers op hun Nederlanderschap. 'Voor ons', schrijft Laroui, 'Maghrébins, inwoners van Noord-Afrika, is dat onvoldoende. Wij hebben de behoefte om altijd trots te zijn op ons vaderland.' Trots als atleten als Aouita en Morcelli - een Algerijn - elkaar bestrijden met wereldrecords, trots als El Guerrouj twee gouden medailles wint tijdens de Olympische Spelen van Athene.
    'We hebben weliswaar een lege maag, maar het is een eer landgenoot te zijn van deze helden.' Het eergevoel gaat verder dan het stadion. Marokkanen zijn ook trots als een schrijvende landgenoot lid mag worden van de gerenommeerde l'Académie française, of als een beroemd regisseur een film komt draaien in een van 'onze' woestijnen. 'Men is trots op alles, het maakt niet uit. Het helpt ons in het dagelijks bestaan.'
    Laroui: 'Voor Marokkanen biedt het paspoort de mogelijkheid om te zeggen: El Guerrouj, dat is mijn neef, en Ben Barek is mijn grootvader.' (Voor onwetende Nederlandse lezers: 'Zwarte Parel' Ben Barek, 1915-1992, was een legendarische Marokkaanse voetballer.)        ...

Red.:   Te denken dat deze mensen loyaal aan Nederland zullen worden lijkt voorlopig een illusie meer over allochtone loyaliteit hier .


Naar Allochtonendebat oktober 2005  , Hiërarchie allochtonen  , of naar site home .