 nog geen artikel over
individualisme op de site te staan. Nu is een deel daarvan verklaarbaar doordat
het onderwerp op andere plaatsen in wat andere contexten uitgebreid aan de orde
komt, bijvoorbeeld bij Samenwerking en competitie
 ,
en Ideologie kapitalisme
.
De inhoud van die artikelen verklaart het andere deel van het ontbreken: het is
volgens die hier geëtaleerde opvattingen zo vanzelfsprekend dat het
individualisme zoals nu bekend niet deugt, dat het er gewoon niet van was
gekomen. Let bij het voorgaande vooral op de term "zoals nu bekend". In het huidige gebruik van de term "individualisme" gaat het niet over het feit dat iedereen er recht heeft om zijn eigen leven te leiden - het huidige gebruik is vrijwel uitsluitend in de context dat men voor de eigen persoon meer vrijheid en rechten wil dan de ander. De bekendste moderne voorvechters van het individualisme waren de Engelse premier Margaret Thatcher en de Amerikaanse president Ronald Reagan, met in hen spoor een aantal politici en economen wier streven eruit bestond om zo snel mogelijk zo veel te stelen van zo veel mogelijk mensen - in het geval van Thatcher bekroond door de inmiddels beruchte woorden dat "There is no such thing as society". De kwaadaardigheid van deze woorden is, door de ietwat veranderde tijden, middels wel duidelijk. Het is na de hoogtijdagen van het individualisme in de jaren tachtig en negentig inmiddels al weer enige malen uitgesproken dat de mens van nature een zeer sociaal wezen is - en dus per definitie niet een individu, behalve dan als lid van dit sociale leven .De aanleiding voor dit artikel demonstreert dat op ondubbelzinnige wijze. De bron gaat over de neiging en behoefte van mensen tot sociaal contact . Die is zo sterk, dat als er daarvoor geen geschikte menselijke
kandidaten voorhanden zijn, de mens zich eerst tot dieren en daarna tot de dode
materie wendt
.Kortom: er is geen enkele twijfel: de mens is van nature sociaal, en degenen die daar weinig tot geen last van hebben, zijn afwijkingen, psychopaten. En de geschiedenis leert duidelijk genoeg dat dit in potentie een zeer gevaarlijke afwijking is. Zoals het schrijftafel-individualisme van Thatcher en Reagan ook zeer veel schade aan de mensheid heeft aangericht, en nog steeds aanricht.
|
