PC club: Bert Wagendorp

Bert Wagendorp had al een carrière achter de rug als sportjournalist die raillerende stukjes schreef, toe hij begin 2007 werd uitverkozen voor een column verschijnen drie keer per week op een prominente plaats op de Binnenland pagina van de Volkskrant. Hier een paar staaltjes van zijn politiek-correcte schrijverij met soms commentaar tussen de regels (de volledige artikelen van de verkorte stukken staan hier ). Als voorafje een opmerking in de rasechte Bert-stijl: Bert heeft een grootmoeder die in Israël woont, en dan kunt u al veel voorspellen. Overigens is Bert allergisch voor zijn eigen stijl, want toen zijn columns een tijdje geleden gepubliceerd werden op het Volkskrant-weblog, was hij na een paar maanden vertrokken, toen reageerders op dezelfde toon gingen antwoorden.
    Zijn eerste slachtoffer alhier is de conservatieve journalist en publicist Jaffe Vink:


De Volkskrant, 20-01-2007, column van Bert Wagendorp (volledig artikel hier )

Let’s start a magazine!

Tussentitel: Het is Jaffe (55) toch niet in de bol geslagen?

Ik ben een conservatief in het diepst van mijn gedachten en links op de koop toe, ..


Red.:   Bert is volstrekt politiek-correct, dus linksig en progressievig. Een keiharde leugen om mee te beginnen dus. Dit om zijn oordeel een schijn van objectiviteit mee te geven.
    Tot aan het volgende citaat volgt alleen wat gescheld en dédain:


...     Thuis begon ik snel te lezen in mijn ‘wekelijkse munitie voor de ideeënstrijd’. Ik begon achterop, met het stuk van Ayaan. ‘Tegelijk vrees ik dat de thema’s die ik in Nederland op de politieke agenda heb weten te plaatsen, met mijn vertrek ook uit het politieke debat zijn verdwenen’, schreef Ayaan bescheiden. Ook waarschuwde zij: ‘Er is nog steeds geen nieuw kabinet!’
    Schoolkrantproza van Ayaan. Misschien, dacht ik, hadden Leon de Winter en Afshin Ellian even geen tijd. ...


Red.:   Een herhaling van een eerdere gedane beschuldiging dat Ayaan Hirsi Ali haar stukken niet zelf zou schrijven.


...   Nu zette ik mij aan het verhaal van Jaffe Vink zelf, ‘Let’s start a magazine!’ Hij schreef: ‘We gaan de doemdenkers de stad uitjagen – die gaan maar naar Finsterwolde alias het Donkere Woud, nadenken over het milieu met Al Gore.’ ... [nog wat gescheld weggelaten, red. IRP]
    Ik las verder. En al lezend bekroop mij een gevoel van grote zwaarmoedigheid – ik kon er niets aan doen. Jaffe mocht dan van plan zijn de doemdenkers de stad uit te jagen, voorlopig had hij er wel eerst zijn roze blaadje mee gevuld.
    Het zag er slecht uit, voor de wereld – en voor Nederland in het bijzonder.
    Terneergeslagen legde ik de Opinio terzijde.
    Dit, dacht ik, was dan misschien wel links-conservatisme, maar dan wel van de zware klei, het dreigend zwerk, zwarte kraaien en boetepredikers.
    Gelukkig had ik zoals elke week ook The Spectator gekocht. Ook conservatief, niet links en niet roze maar op glanspapier. En vol munitie voor de ideeënstrijd. Scherp én lichtvoetig, zonder die loden Hollandse ernst. ...


Red.:   The Spectator is conservatief en wordt door bert wel gewaardeerd - zoals gezegd: in feite is Bert conservatief, maar dan van de foute, reactionaire soort (meer bewijs later).


...    En zonder dat naargeestige dedain voor andere opinies.


Red.:   Opinio denkt anders dan Bert Wagendorp, dus Bert behandelt Opinio met een neergeestig dedain, om vervolgens die andere te beschuldigen van 'naargeestige dedain voor andere opinies'. Het enige woord hiervoor is een gotspe, maar dan een heel grote.
    Voor we verder gaan met de politieke stukken, eerst iets over het psychologische karakter van Bert:


De Volkskrant, 07-05-2007, ingezonden brief van Jos van den Berg (Amsterdam)

Columnisten

Toen Remco Campert en Jan Blokker vertrokken, viel er wat mij betreft een gat in de Volkskrant. Maar toen kwam Bert Wagendorp; wat zit ik te genieten van zijn stukjes. Fris, geestig, origineel en af en toe lekker cynisch, heerlijk.
 

Red.:   Is er een betrouwbaarder bron dan een echte fan: Bert is een rasechte cynicus . Volgende politieke kwestie:


De Volkskrant, 15-01-2007, column van Bert Wagendorp

Geert is boos

Tussentitel: De Bende van de Zwarte Hand schiet niet op

In NRC Handelsblad werd de partij van Geert Wilders, de PVV, er zaterdag van beschuldigd zich in te laten met extreem-rechts. Mede dankzij de handtekeningen van rechts-extremistische figuren haalde de PVV in alle kiesdistricten de benodigde ondersteuningsverklaringen binnen.
Ik was niet verbaasd. Als je in Nederland extreem-rechtse ideeën aanhangt kun je van leer trekken op schimmige websites, je aansluiten bij de 72 andere leden van de Bende van de Zwarte Hand of een poster van de Rotterdamse breedbekkikker Michiel Smit boven je bed hangen. Maar dat schiet allemaal niet erg op.
    Geert Wilders, dat schiet wél op. Je zou het als rechts-extremist natuurlijk nog wel wat pittiger willen zien, bij de PVV, maar het is ook duidelijk dat je voor de beste score op de combinatie flink-rechts én invloed bij Wilders moet zijn.
    Ook al rekent Geert je tot de ‘gekken’. Dat hoorde ik hem tenminste zaterdag op de radio zeggen, in reactie op de berichten in de krant. Hij had zich altijd verre gehouden van extreem-rechtse gekken, zei Geert, en hij zou dat ook blijven doen.
    In gedachten zag ik Geerts alarmhaar van woede nóg rechter overeind gaan staan.
    Je zúlt trouwens als rechtse rauwdouwer maar je handtekening hebben gezet om Wilders aan genoeg steunverklaringen te helpen. Maakt-ie je uit voor idioot. Ook niet erg aardig van Geert.
    Ik ken de definitie van extreem-rechts niet uit mijn hoofd, maar ik vermoed dat je Wilders er niet toe kunt rekenen. Hij waarschuwde nog niet zo lang geleden in deze krant wel voor een moslim-tsunami en liet weten gék te worden van al die moskeeën. Op zijn site verklaart Wilders dat Nederland ‘vol’ is, dat we de EU moeten verlaten als Turkije erin komt, dat het leger desnoods moet ingrijpen in ‘no-go-areas’ en dat er in Nederland een ‘demografische ramp’ dreigt en dat de deur op slot moet.
    Tikkeltje xenofoob is Geert dus wel. Wellicht ook wat simplistisch in zijn analyses en oplossingen. En hij mag mensen in elk geval graag de schrik op het lijf jagen.
    Vanwaar dan zijn felle reactie op de sympathieke steun van ex-CD’ers en andere frisse jongens? Waarom bedánkte hij ze niet gewoon fatsoenlijk, zoals in dit land gebruikelijk is bij burenhulp?
    Van alle Nederlandse tieners tussen 14 en 16 jaar oud denkt 54 procent negatief over moslims, meldde het tv-programma Zembla zondagavond. Van diezelfde groep stemde bij de scholierenverkiezingen in november tien procent op de PVV. De meesten van hen, zo bleek bij Zembla, wonen op het platteland en kennen moslims voornamelijk van de televisie.
    Goed, dat onbekendheid tot vooroordelen leidt, wisten we al honderd jaar. En dat angstverhalen altijd voortreffelijk werken zelfs al sinds het begin der schepping.
    Geert Wilders weet dat zelfs het best van iedereen. En hij weet ook dat hij een rechts-extremistisch stempel moet mijden als de pest. Hij zou onmiddellijk een groot deel van zijn sympathisanten kwijtraken.
    Want die scholieren vinden zichzelf geen rechts-extreme xenofoben. En de meeste échte Wilders-stemmers evenmin. Ik denk trouwens dat ze het meestal ook niet zijn.
    Gevreesd moet worden, dat Geert Wilders zichzélf buitengewoon gematigd acht.
    Vandaar zijn woede.
 

Red.:   Ach, dat Wilders zelf met deze incidenten niets te maken had, en geprobeerd heeft dit soort dingen te voorkomen, is van gen belang. Het gaat erom een punt te scoren jegens iemand ie natuurlijk een schurk is - zie het gebruik van het woord 'bende'.


De Volkskrant, 08-01-2007, column van Bert Wagendorp

Lachen bij de Leugen

Tussentitel: Het begint met een L en het is iets te dik

Het jaar is nog lang, maar voorlopig vormt het optreden van Leon de Winter en Afshin Ellian, vrijdag in het programma De leugen regeert, het hoogtepunt van het tv-seizoen.
    Lang geleden dat ik zo geboeid heb gekeken en zo moest lachen. Verwacht je niet, bij De leugen regeert van groot-inquisiteur F. Meurders, die van gewichtigheid bijna door zijn stoel zakt.
    Maar het was geweldig. Je had De Winter & Ellian gemakkelijk kunnen aanzien voor de nieuwste cabaret-ontdekking van de VARA.
    Het ging hierover: in HP/De Tijd is Alies Pegtel bezig met een serie over de Hollandse belevenissen van Ayaan Hirsi Ali.
    In deel 1 beschreef ze een bijeenkomst van Ayaan en ‘zeven heren van middelbare leeftijd’. Het ging over de paspoortaffaire en de zeven formuleerden samen met Ayaan de speech die zij later zou houden in Nieuwspoort. Het was ‘een van de hilarische, chaotische avonden’ met Ayaan in het middelpunt, zei Leon de Winter. Die was er namelijk ook bij. Net als Ellian.
    Ik kan er ook niets aan doen dat ik die film als kind zo vaak heb gezien, maar ik moest onmiddellijk denken aan Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Aan hoe die kleine opdondertjes dansten en zongen met het meisje, hoewel die er destijds ook niet zo rooskleurig voorstond.
    Ik had een bedlamp met Grumpy, Dopey, Doc en de anderen erop. Fascinerende weirdo’s, vond ik toen al.
    Maar goed, daar ging het niet over. De vraag in de Leugen regeert luidde, of de beschuldiging van Pegtel dat de heren de ghostwriters van Ayaan waren wel klopte.
    Feitelijk een onbelangrijke kwestie. Wat Ayaan zegt of ondertekent, is van Ayaan. Maar goed, het is wel aardig om te weten of zij wereldberoemd is geworden op eigen teksten of die van anderen.
    Die van haarzelf, zei één van de heren, Sylvain Ephimenco (Grumpy). Daarna kwamen De Winter (Sleepy) en Ellian (Doc). Die ontkenden ook dat zij erachter zaten.
    Het sublieme aan hun dialoog voor twee middelbare heren was, dat zij verklaarden tittel noch jota aan het werk van Ayaan te hebben bijgedragen, maar dat je intussen vooral aan De Winter kon merken dat hij zat te popelen om te onthullen dat de heren – en vooral hij – Ayaan van meet af aan hadden gevoed met hun briljante visies en gloedvolle woorden.
    ‘Wie denk je dat die zin heeft bedacht van Ik ben Ayaan, de dochter van Hirsi, die de zoon is van Magan, de zoon van etc. etc.? Nou? Wie? Ayaan zelf? Haha. Even goed nadenken, ’t begint met een L en het is iets te dik.’
    Maar ja, dat kon niet.
    Als je die verscheurdheid met zoveel humor voor het voetlicht brengt – en dat deed De Winter –, heb je mij te pakken. Ellian kwam door met fraaie oneliners (‘Ik heb geen tijd voor!’), terwijl De Winter hem, wachtend op zijn beurt, handenwringend en zeer intens aankeek.
    Jongens, wat grappig.
    Natuurlijk, zei Leon, zeiden ze wel eens tegen Ayaan: ‘Zou je het niet zus doen, zou je het niet zo doen?’ Maar dat was gewoon een vriendendienst.
    Nu was ‘het meisje heel beroemd aan het worden in Amerika, en lezen we over haar in de kranten’.
    Hij glimlachte geheimzinnig, waaruit ík in elk geval opmaakte dat Leon mij graag wilde doen geloven dat hij zich een rotje schrijft voor AEI, Ayaans krijgslustige denktank in de VS.
    Applaus, topvoorstelling.


Red.:   De inhoud van de zaak is een onbewezen verdachtmaking. Nog even los van het feit dat iedereen die een openbaar te maken stuk schrijft dit door anderen laat lezen.

Zo, nu u en paarstukjes van Bert hebt gelezen, en een beetje een idee heeft van zijn stijl, nu iets over Bert zelf. Net als vele andere journalisten heeft hij een poosje zijn columns gepubliceerd op het Volkskrant weblog, waar lezers ook kunnen reageren. Mooi, dacht de IRP-hoofdredacteur, wat Bert kan, kan ik ook, dus die schreef een paar reacties in de stijl van Bert - maar dan óver Bert z'n stukje. Nou, dat vond Bert niet leuk. Hij vond het zelfs zo niet-leuk, dat hij de schrijver van de reacties een IP-ban gaf. Lachen - een journalist die er niet tegen kan dat iemand zijn schrijftrucjes op hem toepast. Maar het werd nog leuker. Want een IP-nummer is zo veranderd Dus toen er een poosje later weer een echt Bert-stukje verscheen - wie er aan flarden werd geschoten is niet meer bekend - reageerde de IRP-hoofdredacteur weer met een kleine pastiche erop. Bert ging toen een beetje uit zijn dak. Zo erg uit zijn dak, dat hij stopt is met het publiceren van zijn stukken op het weblog, en toen een aantal reageerders opmerkten dat dat gezien de aard van "overtreding" toch wel een behoorlijk kleinzielige reactie was, heeft hij zijn hele weblog verwijderd. Het werd nog een hele heisa, omdat de Volkskrant ombudsman het in de krant voor Bert opnam, en diverse andere journalisten voor hem in de bres sprongen: "Gerenommeerd journalist door schrijvende hooligans van zijn eigen weblog verjaagd." Wat een verschrikkelijk plek is dat internet toch - iedereen kan zo maar reageren op de stukken van journalisten - het moest verboden worden ...
    Zo, dus nu maar weer over naar Bert zelf - in de volgende richt hij zijn spuit op mensen die betere televisie proberen te maken:


De Volkskrant, 16-05-2007, column van Bert Wagendorp.

Oase

Tussentitel: Televisie is ook een geloof en ik ben een afvallige

Vreemd, de ene mediatycoon legt zonder problemen 75 miljoen per jaar toe op zijn pulpzender, de andere slaagt er niet in om de laatste twintig miljoen voor zijn kwaliteitskanaal bij elkaar te krijgen.
    Twintig miljoen, waar hebben we het nou helemaal over? Dat krijgt Wesley Sneijder straks voor twee seizoenen Barcelona. Je koopt er negen Tomahawk-raketten voor of topscorer Alves van Heerenveen. Het is twee procent van wat John de Mol betaalde om weer mede-eigenaar te worden van zijn oude toko.
    En vanwege zo'n ellendige fooi wordt ons dus de zender onthouden waarvan Harry de Winter gisteren in de Volkskrant schreef dat hij er zelf graag naar zou kijken en die, begreep ik, ook voor mij was bedoeld.
    Honderdvijftig miljoen voor drie jaar, uit en thuis, geen geld. De 'kabelraden' - een communistische mantelorganisatie, dacht ik eerst, maar het blijken de beheerders van de kabel- waren enthousiast, zei De Winter dinsdag op de radio. En behalve hijzelf waren er nóg anderhalf miljoen huishoudens die elke avond vol verwachting zouden plaatsnemen op de bank, in afwachting van een heerlijk avondje 1VOase. En toch kreeg Harry de financiering niet rond.
    Dat kan iets zeggen over de financiers, maar natuurlijk ook over de plannen. Of over de tv.
Ben ik diep teleurgesteld dat TVOase niet komt? Neu. Anders dan Harry de Winter heb ik de tv allang niet meer nodig om 'geamuseerd te worden, maar vooral ook geïnformeerd en zelfs wel geprikkeld'. Dat ligt niet aan de saaiheid van de Nederlandse tv, en ook niet aan het feit dat ze nu zelfs bij de EO al een paar heidense wijven inhuren om Knevel en Van den Brink gemakkelijker de huiskamer in te laten glijden.
    Ik heb een paar jaar in Engeland gewoond, het zogenaamde paradijs van BBC en Channel Four, en daar keek ik desondanks niet meer tv dan hier, en dan nog voornamelijk voetbal en cricket.
    Televisie is ook een geloof en ik ben een afvallige.
    Niet toevallig komen alle initiatieven om het medium van de definitieve verplatting te redden van well to do vijftigers voor wie Hilversum altijd de hoofdstad van de wereld is geweest en die nog zijn grootgebracht met de oude heilsboodschap van het wonderscherm: verheffing van het volk, informatie voor allen.
    Die jongens zagen de bagger oprukken en begonnen over TVOase, Nederland C of Het Gesprek. Logisch.
    Maar ze hebben het, ben ik bang, in hun plannen over de tv van mijn vader - en ik ben niet eens zo jong. Voor anderen gaat het zelfs over grootmoeders tijd; die kijken naar YouTube, naar een film die ze van iTunes hebben gehaald, een dvd'tje, een concert op internet of straks naar Joost. Of ze zappen even langs driehonderd zenders en blijven misschien hangen bij Matthijs, omdat diens kop ze bekend voorkomt uit de kiosk.
    Bij de tv hebben ze alles wat niet amuseert al naar de ravijnranden van de nacht verplaatst - klaar om het erin te kieperen. Het medium is amusement. Dat was volgens mij De Winters echte probleem, toen hij met zijn plannen bij de geldschieters kwam.
    Het is te laat, de prettrein gaat al honderd.
    Harry de Winter had een prachtige vlag. Maar ze vonden hem te duur, voor op een modderschuit.


De Volkskrant, 04-06-2007, column van Bert Wagendorp

Holland sucks

Tussentitel: Als het aan Nederland lag, was alles allang gelegaliseerd

Wij stonden er al niet goed op, in het buitenland, maar nu helemaal niet meer. Ik noem enkele vooroordelen.
    De meeste Nederlanders zitten de hele dag in zo’n coffeeshop marihuana te roken. En als ze dan last krijgen van kriebelhoest wordt in het ziekenhuis zonder pardon euthanasie toegepast, want Nederlandse doktoren vinden dat je lijden niet onnodig moet verlengen.
    Kinderen hebben ook recht op euthanasie vinden ze in Nederland en wanneer je er een moord pleegt, krijg je 120 uur dienstverlening. In Nederland wordt al abortus gepleegd vóór de bevruchting en sturen ze abortusboten de wereldzeeën op om overal abortus te plegen, zo graag plegen ze abortus. In Nederland weten meisjes van 6 wat ‘pijpen’ is. Dat staat in hun meisjesblad.
    In Nederland zit de pedofielenpartij niet in het parlement, maar de dierenpartij wel. Dat had net zo goed andersom kunnen wezen, als pedofielen tenminste niet vaak ook van die grote dierenliefhebbers waren.
    De populairste politicus van Nederland is een ouwe marxist. Een andere populaire politicus verft zijn haar lichtgevend en wil alle buitenlanders met zwart haar het land uittrappen. Nederland wil alleen een Europese grondwet als die verdrag heet, de Europese vlag wordt verbrand, het Europese volkslied wordt verboden en Brussel wordt omgedoopt in Den Haag-Zuid.
    Nederland was het eerste land waar homo’s mochten trouwen. Ambtenaren die weigeren homo’s te trouwen moeten in kleine dorpjes in het noorden van het land van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat turfsteken.
    In Nederlandse speelfilms wordt gemiddeld al na 47 seconden een potje geneukt. Paul Verhoeven vinden ze in Nederland een heel goede regisseur.
    De secretaris-generaal van de NAVO, dat lulletje lampekatoen dat laatst naast Bush in een soort Engels uitlegde hoe je ‘kezellig’ uitspreekt, is een Nederlander.
    Nederlandse soldaten houden niet van vechten maar ze kunnen wel heel goed putten graven.
    De minister van Landbouw is een christen-lesbo die marathons loopt. Ayaan hebben ze weggepest.
    In Nederland heb je een programma dat Spuiten en Slikken heet, waarin ze jongeren leren hoe je moet spuiten, slikken en prostaatmelken. Veel Nederlanders gaan graag naar homofeestjes en daar besmetten ze elkaar dan voor de lol met het hiv-virus.
    Als het aan Nederland lag, was doping allang gelegaliseerd. Dan was álles allang gelegaliseerd, ook kinderporno. In Nederland sterft het van de extremistische moslims die filmmakers vermoorden.
    Nederlanders staan de hele dag in het openbaar te pissen en de coach van het Nederlands voetbalelftal stelt om de boel te zieken de beste voetballers nooit op.
    John de Mol uit Nederland heeft Big Brother bedacht.
    En nu heeft hij Endemol teruggekocht en het eerste wat hij doet, is met een spelshow komen met de nieren van een doodzieke vrouw als eerste prijs. Daarmee hebben de Nederlanders een moreel dieptepunt bereikt.
    Dat De Grote Donorshow nep bleek te zijn, toont eens te meer aan dat in Nederland niets heilig is, zelfs smakeloosheid niet. Bovendien gaat het in tegen alles waarvoor Nederland staat. Holland sucks.


De Volkskrant, 06-06-2007, column van Bert Wagendorp

Navelstaarders

Tussentitel: Ik snak weer naar een flinke kloof tussen volk en regering

De Wetenschappelijk Raad voor het Regeringsbeleid waarschuwt in een gisteren verschenen rapport voor een 'in zichzelf gekeerd Nederland'. Alarmerende zaak, al voelde ik het al een tijdje aan mijn water. Je hoefde alleen maar naar die Van Bommel (SP) te luisteren: typische navelstaarder.
    Bij de presentatie van het rapport verwacht je van de minister-president een krachtig pleidooi tégen een in zichzelf gekeerd Nederland. Want daar hebben we niks aan, als stadstaat van waaruit je met maximaal twee uur flink gassen tegen een grens op rijdt en in de wijde wereld arriveert.
    Maar wat zegt de MP? Nederland is helemaal niet in zichzelf gekeerd! Sinds het 'nee' tegen Europa van 2005 is er volgens Balkenende namelijk heel erg veel gebeurd dat erop duidt dat Nederland niet in zichzelf is gekeerd.
    Als voorbeeld noemde hij de één miljard korting op de EU-bijdrage die dankzij hem was binnengehaald.
    Hoe bestaat het, dat iemand die toch even de tijd heeft gehad om na te denken over een passend woordje en die niet oerdom is, als weerlegging van navelstaarderij uitgerekend komt aanzetten met iets dat onomstotelijk bewijst dat we in onszelf gekeerde kruideniers zijn?
    Een miljard korting op de contributie, asjemenou, dus er is veel veranderd. Balkenende ziet ons aan voor idioten, een andere conclusie is onmogelijk.
    Eerst het nieuwe grondwetsverdrag ondertekenen (2004), dan dat zo slap en laf verdedigen dat het volk enthousiast 'nee' stemt (2005), vervolgens tijdens de verkiezingen het onderwerp mijden als de pest (2006) en daarna in het Europarlement een toespraak houden die als het ware preludeert op de waarschuwing van de WRR: voor u staat de premier-navelstaarder van een in zichzelf gekeerd land (2007).
    En dan nu komen aankakken met die godvergeten één miljard. Die trouwens allang weer op is gegaan aan de extra kosten van het puttengraven in Afghanistan.
    Intussen toert de Kamer door het land om van het volk te horen hoe het denkt over Europa, onder de noemer 'Europa: hoe nu verder?' Eerst zeurt de regering drie maanden aan je kop over wat ze de komende vier jaar moeten gaan doen, nu de Kamer weer.
    Kunnen die gasten nog iets zelf bedenken, of hoe zit het? Daar betalen we ze toch voor? Hoe lang gaat het nog door met dat gezever? Wij van het volk worden gestalkt door die types, terwijl we ooit een schitterend systeem hebben bedacht om de mooie-praatjesperiode tot ééns per vier jaar te beperken.
    Ik snák werkelijk weer naar een flinke kloof tussen volk en regering.
    Dus alsjeblieft, géén preferendum over de vraag 'Welk Europa willen we?', zoals de WRR voorstelt.
    Ik keek gisteravond op internet naar de inspraakbijeenkomst over Europa in Apeldoorn. Het was alsof ze een combinatie van de gereformeerde synode en een Poolse landdag live op het scherm brachten.
    Zulke toestanden in duizendvoud rond zo'n preferendum, Balkenende die om nóg een miljard korting gaat zeuren en Van Bommel die de apocalyps voorspelt: ze kunnen je ook naar de waanzin drijven.
    Stemmen, in de Kamer, stelletje lamstralen.


De Volkskrant, 12-09-2007, column van Bert Wagendorp 

Steunverklaring

Tussentitel: Een publicist is al snel een intellectueel en scoort bij de meisjes

Onder de kop ‘Ex-moslims verdienen onze steun’ legde Zwagerman gisteren op de opiniepagina uit waarom Doorman zo’n sufferd is. Doorman had zich vorige week negatief uitgelaten over Zwagerman. Doorman viel ook Pam aan, die eerder Van Doorn te grazen had genomen. Van Doorn had namelijk Ellian beledigd. Morgen zal Pam Doorman van repliek dienen.
    En dat is dan nog maar een paar van de talloze bloedstollende taferelen die zich voordeden sinds Michiel Hegener het idee opperde een Steunverklaring aan het Comité voor ex-moslims te formuleren.
    In dit land zijn we sinds Arminianen en Gomaristen verzot op godsdiensttwisten; daarom was iedereen ook zo blij toen Ehsan Jami in het voorjaar met zijn Comité op de proppen kwam. Fijn, eindelijk weer een ouderwets potje religieus bekvechten en kommaneuken over letter en geest.
    De Steunverklaring aan het Comité stelde de afgelopen dagen het Comité voor ex-moslims zelf ver in de schaduw. Het is dat zonder Comité de Steunverklaring aan het Comité een wonderlijke constructie zou zijn, anders was dat Comité volstrekt overbodig geweest.
    Het leidde maar af van waar het echt om ging: 1. Waar sta je als grijzende vijftigplussende publicist inzake het vraagstuk van de ex-moslim; 2. Hoe krijg je die opvatting de krant in.
    Wat een ‘publicist’ precies is weet niemand, behalve dan dat het iemand is die iets publiceert. Niet iedereen die publiceert is een publicist. Wie publiceert is pas een publicist wanneer hij meningen publiceert. Overigens is niet iedereen die meningen publiceert een publicist.
    Hoewel het beroep ‘publicist’ dus een mysterie is, kun je er tegenwoordig prima mee aankomen. Een publicist geldt al snel als een intellectueel en opiniemaker en dat doet het goed bij de meisjes, ook op hogere leeftijd.
    Geen terrein dat zich zo leent voor eindeloos publiceren als religie – het publicistenparadijs omdat er geen laatste woord bestaat. Dat van de 76 ondertekenaars van de Steunverklaring er 10 als beroep ‘publicist’ hadden opgegeven was dus logisch, evenals het feit dat er onder de overigen nog zeker 30 waren die minstens deeltijd-publicist genoemd mogen worden.
    Afgezien van de loffelijke intenties is de Steunverklaring zodoende ook een knap staaltje werkverschaffing.
    Stel ik was een tot afvalligheid genegen jonge moslim, die elke dag nauwgezet de opiniepagina’s van Volkskrant, Trouw en NRC doornam, zou ik dan dolblij zijn met de Steunverklaring?
    Nee. Ik zou denk ik al ruim vóór 11 september het idee hebben gekregen dat het allang niet meer over mij ging, maar dat al die publicisten die zich mijn lot zo ter harte namen feitelijk alleen maar bezig waren hun kleine gelijk te halen, oude rekeningen te vereffenen, de eigen voortreffelijkheid te benadrukken en ijdelheid te strelen en zich als publicist in de markt te zetten.
    Als jarenlang gepamperde moslim zou ik me er ook bepaald ongemakkelijk bij voelen dat ik me nu als ex-moslim wéér aan de innige omhelzing van de weldenkende klasse zou moeten ontworstelen.
    Ik zou ernstig overwegen ex-ex-moslim te worden en daarvoor een Comité op te richten.


Red.:   Nieuwe ontwikkelingen! Bert is zijn cynisch toontje kwijt! Midden in een stukje. Leest u maar:


De Volkskrant, 07-11-2007, column van Bert Wagendorp 

Professor Ramadan

Tussentitel: Ik dacht even dat ze bij de PVV ons wachtwoord kenden

Tariq Ramadan wordt hoogleraar ‘Islam in de hedendaagse westerse wereld’ te Leiden. Dit bericht had dinsdag nog niet in de Volkskrant gestaan, of Martin Bosma (PVV) holde naar het rostrum van de Tweede Kamer en richtte het woord tot minister van Onderwijs Plasterk.
    Ik dacht even dat ze bij de PVV het wachtwoord van de Volkskrant-computer hadden gekraakt en maandag vast even door de kopij voor dinsdag hadden geneusd.
    Ramadan is de belangrijkste islamitische denker van Europa, dus ik hoopte dat Bosma de minister zou feliciteren met deze schitterende benoeming, een mooie opsteker voor de vaderlandse academische wereld en wellicht een voorbode van de komst van nog veel meer grote denkers naar dit land van de vrije gedachte.
    Hierop had de minister dan kunnen antwoorden dat de PVV niet bij hem moest wezen maar bij de heer Drees, kleinzoon van de oude Drees, hoogleraar godsdienstwijsbegeerte en tevens decaan van de Leidse faculteit der Godsgeleerdheid.
    Maar Bosma wilde Plasterk niet feliciteren. Hij vond het een kwalijke zaak dat met islamofascistische oliedollars uit de islamofascistische dictatuur Oman een islamofascist als Tariq Ramadan benoemd gaat worden in Leiden.
    Als die lui eenmaal een moeilijk woord onder de knie hebben dan zullen we het weten ook. Wat de minister ervan vond.
    Plasterk zei dat in een vrij land vrije universiteiten vrijelijk mogen beslissen over wie ze aantrekken als hoogleraar en hoe ze die betalen.
    Je moet ze echt alles uitleggen.
    De islam-leerstoel te Leiden danken we aan Rita Verdonk. Verdonk denkt anders over Ramadan dan Bosma, want in oktober 2004 vroeg ze hem de ambtenaren van haar departement een en ander uit te leggen over het vraagstuk van de Europese islam.
    Waarom we de leerstoel laten betalen door Oman weet ik niet, maar ik kan er ook niet mee zitten. Het scheelt toch weer en het is altijd beter dan dat ze met hun miljarden je voetbalclub opkopen.
    Volgens zijn tegenstanders heeft Tariq Ramadam een dubbele agenda. Tegenover ons naïeve Europeanen zou hij in vloeiend Engels en Frans de liberale verlichte moslimfilosoof uithangen, die pleit voor een Europese vorm van de islam. Maar in het Arabisch zou hij stiekem minder frisse dingen te berde brengen.
    Ik weet niet of dat zo is, maar mocht hij een dubbele agenda hebben, dan is het in elk geval een overvolle dubbele agenda.
    Ramadan adviseerde de EU over islamvraagstukken, sprak medewerkers toe van CIA, FBI, Scotland Yard én Verdonk, doceerde aan de universiteit van Oxford, werd door Blair uitgenodigd zitting te nemen in een adviescollege van de Britse regering, door Clinton gevraagd als feestredenaar voor diens eigen Foundation en hij gaf lezingen aan Harvard en Princeton. Bijvoorbeeld.
    Je kunt dat natuurlijk allemaal zien als bewijs voor de stelling dat het er met de sluipende islamisering van de gehele wereld nog erger voorstaat dan we al vreesden.
    Je kunt ook denken: interessante man, die Ramadan, laten we eens goed luisteren naar wat hij ons te melden heeft en hem indien nodig van repliek dienen.


Red.:   Zo zie je maar weer: zodra de mens met het ware geloof in aanraking komt, verliest zelfs de ergste cynicus zijn streken. Dan kan hij ineens weer serieus schrijven over de goede bedoelingen van de mens. Zeker als die mens een baardje heeft en islamiet is, is het natuurlijk volstrekt onmogelijk om nog iets slechts te zien in de wereld. Lang moge dit duren.
    Nou dat was niet zo lang (we hebben er een paar overgeslagen - je moet een beetje selecteren):


Uit: De Volkskrant, 24-11-2007, column van Bert Wagendorp (volledig artikel hier )

De JanJan

Tussentitel: Je had de hemel in de hemel gezien en de hemel op aarde

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat je thuis op één avond kon worden overvallen door twee colporterende Jehova's Getuigen (De Wachttoren) én twee colporterende SP'ers (De Tribune).
    Aan het eind van zo'n avond was je kapot. Je had de hemel in de hemel gezien en de hemel op aarde. Je had mensen moeten afwijzen die het beste met je voorhadden - een loodzware plicht.
    Ik mocht ze wel, de SP'ers, ...
    Ik mag ze nog steeds wel, hoewel ik emigreer als ze de meerderheid krijgen. Idealisten met veel macht zijn nu eenmaal levensgevaarlijk. ...
    Vandaag belegt de SP een congres, De Fundamenten Versterken. Het zijn daar geen lachebekjes. Zelfs de naam van het congres is een ernstige boodschap.
    Bij de SP beweren ze een heel erg democratische partij te zijn, maar uit zo'n naam blijkt al dat dat wel meevalt. ...
    Ik begrijp de campagne voor democratie en transparantie in de SP niet. Hij doet me denken aan vrouwen die eisen dat ze lid mogen worden van de SGP.
    De SP is geen politieke partij maar een politieke machine. Die moet draaien, met het grote eindproduct (de heilstaat) als doel. Partijdemocratie is daarbij geen eerste vereiste. Je ziet Jan Marijnissen op tv ook altijd heel vermoeid kijken als de interviewer over democratie begint. Voor Paul Witteman mag die dan heel erg belangrijk zijn, dat geldt niet voor Jan Marijnissen.
    Jan is de baas, al zou hij het liefst per decreet verkondigen dat het gezeur dat hij de baas is per direct moet zijn afgelopen, op straffe van royement. ...
    Wanneer je alleen maar naar de JanJan hoeft te luisteren om de weg naar Utopia te vinden, is kletspraat over de route overbodig. Dat zorgt er maar voor dat je al finaal bent sufgeluld voor de klassestrijd echt begint.
    Het bestuur van de SP wil daarom de teugels nog wat strakker aanhalen. Terecht. Elk nieuw lid krijgt straks bezoek van een 'ervaren SP-er' die 'de benodigde partijinfo overhandigt'. ...


Red.:   Kijk ook even naar de bijna parallelle stukken van soortgenoot Peter Middendorp, schrijver en columnist: ook heel boos op niet-multiculturalitische politici, en SP'ers .
   Volgt nu een tweetal dat een voorlopige kroon zet op dit werk. Eerst een stukje glaszuiver cynisme:


De Volkskrant, 19-11-2007, column van Bert Wagendorp (volledig artikel hier )

Berichtje

Tussentitel: Ik heb eelt op mijn ziel en ik ben de enige niet

De reeks van het dodenaantal in Bangladesh ten gevolge van de cycloon Sidr zag er vanaf donderdag zo uit: 'zeker150'-1.100-1.723-'meer dan 2.000'-3.000. Er dreven nog veel lichamen in het water. Sidr was de zwaarste cycloon die Bangladesh trof sinds Gorky (1991, 138 duizend doden).
    Wat deed dit nieuws mij? Ik fietste zondag 84 kilometer door Noord-Holland en dacht geen seconde aan Sidr. Ik schat dat dit pas bij honderdduizend doden wél het geval was geweest.
    Na de actie 'Tot zover Darfur' op radio en tv heb ik weinig meer over Darfur vernomen. Even genoeg Darfur.
    Op 1 augustus 1971 organiseerden Beatle George Harrison en zijn vriend, de sitarspeler Ravi Shankar (nu beter bekend als de vader van Norah Jones) in Madison Square Garden een popconcert voor Bangladesh. In 1970 had de cycloon Bhola daar een half miljoen slachtoffers gemaakt en daarna waren tien miljoen mensen op de vlucht geslagen door de onafhankelijkheidsoorlog. ...
    Wat is er sindsdien gebeurd?
    Bob Geldof organiseerde heel wat grotere benefietconcerten, evenals Bono. In juni verscheen er een cd met liedjes van George Harrisons vriend John Lennon, Instant Kanna: The Campaign To Save Daifur.
    Niet gekocht en mijn broer ook niet.
    Ik heb de wereld, dat kleine dorp, van me afgeduwd. En ik niet alleen. Ik heb eelt op mijn ziel en ik ben de enige niet. Bangladesh interesseert ons geen ruk.
    Je moest mij tot voor kort ook niet vragen wat er in Darfur precies aan de hand was, behalve een slachting. ...
    Ik ben minder optimistisch geworden. En onverschilliger, misschien. ...


Red.:   Het bekende proces: vroeger had ik een ideaal - dat ideaal is gebleken niet te werken -dus schaf ik alle idealen af. Meer over dit proces elders => . 
    Maar natuurlijk is dit ook maar de cynische waan van de dag, zoals even later blijkt:


De Volkskrant, 05-12-2007, column van Bert Wagendorp.

Doekle

Tussentitel: De woede is alweer gedoofd in Hollandse redelijkheid

Vorige week zei Geert Wilders dat hij een film over de Koran ging maken. Goed, filmen staat vrij. Ik kijk er niet naar uit, Wilders lijkt me geen topregisseur of begenadigd scenarist.
    Het onderwerp spreekt me ook niet aan. Zo'n boek al hoofdpersoon, beetje belegen en statisch. Wat gaat Geert doen? Alle pagina's eruit scheuren tot de dikte van de Donaid Duck is bereikt? Eet de hoofdrolspeler de Koran op, laat hij een boertje en zegt hij: 'walgelijk'? He moet niet gekker worden. ...
    Nadat Doekle Terpstra de discussie met zijn stuk in Trouw en zijn uitspraken in De Telegraaf - over dat Geert het kwaad was - al had verbreed, verschoof die in de dagen daarna verder naar nóg abstractere regionen. Was Terpstra eigenlijk zelf wel oké en had hij met zijn tegen-initiatief Wilders juist geen grote dienst bewezen?
    Jeroen Pauw van Witteman vergeleek maandagavond Terpstra's woorden in De Telegraaf met de reacties op het interview met Pim Fortuyn in de Volkskrant van bijna zes jaar geleden. En we wisten toch allemaal nog waartoe die hadden geleid. Eigenlijk had Terpstra het pistool alweer geladen met een kogel van links.
    Wanneer mag je hier weer gewoon kwaad zijn op een proleet zónder dat iemand Fortuyn erbij sleept?
    Het was niet persoonlijk bedoeld, zei Doekle geschrokken. Het ging hem om de ideeën van Wilders. Het was, zei hij, ook geen tegenbeweging maar een vóórbeweging die hij wenste.
    De spontane woede van Terpstra was alweer gedoofd in Hollandse redelijkheid. Een beste kerel, Geert, maar ja, die ideeën van 'm. Jammer, ook voor Geert, want die vindt volgens mij niets lekkerder dan linkse boosheid, ook al zegt hij van niet. Niemand die 'abject' zo genietend kan uitspreken.
    Elco Brinkman zegde trouwens ook zijn steun toe, maar die had mogelijk Terpstra's oproep 'bruggen te bouwen' verkeerd begrepen.
    En zo smoorde, nog geen week na de aankondiging van de film, de discussie in een plan voor een 'beweging tegen polarisatie en voor wederzijds respect'. Ik ben daar meteen voor. Maar iets zegt me dat het initiatief even snel zal verdampen als Geerts filmplan.
    Goedbedoelde vaagheid brengt ons niet verder. Een goeie film over Geert - liefst een genadeloze comedy, keihard op de man gespeeld - zou denk ik beter zijn.


Red.:   Niks geen relativering van de film van Wilders - niks geen schouderophalen over zoveel domheid, net als het schouderophalen over de doden in Bangladesh. Nee, dit is weer echt het einde van de wereld zoals we die kennen. Die Wilders is een proleet. Dat Terpstra een heksenjacht op hem begonnen is, was niet meer dan terecht, en degenen die daar ook maar iets negatiefs in zien, hebben er helemaal niets van begrepen. Bert heeft een idee, en van dit idee is hij absoluut zeker.
    Dat idee is natuurlijk weer gewoon een ideaal, en uit de rest van deze verzameling is volkomen duidelijk wat dat ideaal is: de absolute gelijkheid der culturen, en multiculturele samenleving waarin wij onze waarden moeten opgeven om de moslims te accommoderen.
   Bert roept op tot een genadeloze satire op Wilders. Grappig genoeg heeft Bert de satire over zijn eigen persoon al geschreven - en Bert komt daarin naar voren als een glaszuivere cynicus, die door roeien en ruiten gaat om zo snel mogelijk de westerse beschaving en verlichting om zeep te helpen, met hulp van de imams en hun blanke vrienden met zwarte zielen - Bert, de proleet.

We zij weer wat verder, en Bert is er al een tijdje in geslaagd om de valkuil te vermijden. Maar ja, het vlees is zwak, hè:


De Volkskrant, 11-02-2008, column van Bert Wagendorp.

Fitna

Tussentitel: De droefheid van Geert Wilders' natte pijpen in het zand

De film van Geert Wilders heet Fitna - dat is tenminste iets. Tot dusver wisten we alleen dat er een film kwam, en sommigen betwijfelden dát zelfs. Maar nu heeft Geert Wilders in een interview met de GPD opening van zaken gegeven. Fitna duurt vijftien minuten en eindigt met een prent van de profeet, en 'met die prent gebeurt iets'. Spannend, ik bén benieuwd.
    Ik vermoed dat Geerts film wel een beetje zal lijken op het magistrale filmpje van De Vliegende Panters, met het al even fabuleuze lied We worden bedreigd door de moslims - zie YouTube. En dan dus bloedserieus en met Wagner-muziek. Net als de Panters heeft Geert aan het eind vast ook wel iets met vlammen en knallen.
    Het moet niet gekker worden: Fitna is na Shouf Shouf Habibi wel de tweede Nederlandse film met een Arabische titel. Het is voor het eerst dat Geert de moslims in ons land enigszins tegemoet komt. Hij wordt milder of hij is onbewust toch een dhimmi aan het worden.
Intussen begrijpen wij niet-moslims er geen reet van.
    Ik dacht eerst dat het een misverstand moest zijn en dat Geert in het Limburgs had gezegd dat zijn film Fitness heette.
    Fitna, en dan spinnen met die natte pijpen boerka. Lachen man.
    Hoe dan ook, in NRC Handelsblad stond zaterdag een lang artikel van vijf Nederlandse moslims die premier Balkenende opriepen 'duidelijke grenzen te stellen aan Geert Wilders vóórdat hij de lont in het kruitvat kan steken'.
    Ik was het met de schrijvers eens dat Geert Wilders angst electoraal exploiteert en dat hij het leven er voor veel weldenkende moslims - veruit de meesten - niet gemakkelijker op maakt. Volgens sommigen is Geert daarom een 'knap politicus' en als plat populisme knappe politiek is, dan hebben zij gelijk.
    Maar net zo min als ik hebben de schrijvers van het stuk de film van Wilders gezien, dus was het een voorbarig artikel, zoals de meeste stukken over Fitna, en was Geert er vast heel blij mee. Balkenende zou zich best wat duidelijker mogen uitspreken over Geerts opvattingen, maar of die film er komt is niet aan hem. Daarover mag hij wat zeggen als de rolprent is voltooid.
    Ik zag Geert Wilders zondagmiddag bij de blanke top der duinen, in een filmpje van de Politieke Partijen. Hij staarde over de golven en zei dat de belastingen omlaag moesten, de kwaliteit van het onderwijs en de zorg omhoog en dat we dat konden financieren door de ontwikkelingshulp te beëindigen en de EU-bijdrage.
    Om duistere redenen zoemde de camera tijdens de monoloog in op de pijpen van Geerts broek, die een beetje te lang waren en in het vochtige zand hingen.
    Het was absurde humor maar tevens van een onbeschrijflijke droefheid, dat kromme gelul en die kleffe pijpen in het zand. Ik was zelfs even bang dat we Geert uit wanhoop over zoveel geldverspilling en uit pure moslimangst al orerend zo de zee in zouden zien lopen, plichtsgetrouw gevolgd door zijn bewakers.
    Had je het tragikomische filmpje van het jaar gehad.
    Ik moest er ook nu al erg om lachen en ik hoop dat de regisseur ook Fitna heeft gedaan, want dan kon het best eens een kostelijk kwartiertje worden - vol vette Geert-pathetiek, bizarre logica en te grote natte broeken.
 

Red.:   De IRP-hoofdredacteur heeft al eens geprobeerd de spot te drijven met Berts epistels, maar deze inspireerde iemand anders tot bijzonder geslaagd antwoord:


Volkskrant weblog, 11-02-2008, door Serial

De natte broek van Bert Wagendorp

Je zult toch maar het hele eerste lenteweekend in het zonnetje achter de Italiaanse prikwijn hebben gezeten en dan nog een column moeten schrijven. Maak het jezelf niet te moeilijk en neem 's lands meest gebashte Kop van Jut Wilders. Altijd prijs. Over Wilders is ongeveer al alles gezegd, dus hoef je als luie columnist met in politieke correctheid gemarineerde hersens, maar in de grabbelton te graaien en je pikt er wel iets uit. Geerts Limburgse accent bijvoorbeeld, waardoor de titel van zijn film Fitna uit zijn mond zou klinken als Fitness. Open deur zeg. Daar heb je niet eens een accent voor nodig.
    Of je roept maar weer eens dat Wilders' denkbeelden plat populisme zijn, om nog maar een afgekloven klokhuis in de discussie de werpen.
    En dan is er nog Geerts filmpje, waar de halve wereld al overheen heeft gepiest en waarvan Wilders zelf zegt dat het eigenlijk al niet meer nodig is. Behalve natuurlijk voor ongeïnspireerde columnisten.
    Wilders zou met zijn denkbeelden het leven van weldenkende moslims niet eenvoudig maken, jengelt Wagendorp in zijn maandagcolumn. Het zijn veruit de meeste moslims, die weldenkers, volgens Bert. Het zijn ook de meest geruisloze moslims. Vooral als het weer eens misgaat. Bijvoorbeeld als hun fanatieke broeders wereldwijd met moord en doodslag dreigen omdat iemand het waagde een tekeningetje van Mohammed te publiceren. Dan hoor je helemaal niets van die weldenkende moslims.
    Wagendorp wijst ook giechelend naar Wilders die voor zijn filmpje voor de Politieke Partijen aan de kustlijn stond en natte broekspijpen had opgelopen. Het had iedereen kunnen gebeuren wiens broek afzakt van de politieke correctheid die als een taaislijmziekte bij pers en politiek de objectieve meningsvorming aantast.
     Tot slot hoont Wagendorp dat Wilders zorg en onderwijs ten koste wil laten gaan van ontwikkelingshulp. Als je denkt aan de tonnen subsidie die door met name Islamitische scholen aan reisjes naar Mekka en dergelijke onzin zijn verspild, is het niet verwonderlijk dat het onderwijs inmiddels in aanmerking komt voor ontwikkelingshulp.
     En dan is er nog de miljoenen opslurpende beveiliging tegen moslimterrorisme van politici, schrijvers en vele anderen die gebruik maakten van hun recht op vrije meningsuiting, in een land dat vroeger zo bekend stond om zijn tolerantie. De droefenis van Nederland. Ook waarschijnlijk iets voor Wagendorp om over in zijn broek te piesen van het lachen.


IRP:   Wat is het toch met Bert, dat mensen hem zo graag bepiesen ...
    We zijn weer een klein half jaartje verder, en het is te druk geweest om intellectuele heikneuters als aandacht te kunnen geven, maar nu is er wat meer tijd, en had hij weer een mooie:


Uit: De Volkskrant, 30-06-2008, column van Bert Wagendorp (volledig artikel hier )

Maestro, muziek!

Iedereen die besluit het Slot Schönbrunn op ware grootte na te bouwen in een stadion, kan op mijn enorme bewondering rekenen. Ik zou zoiets zelf nooit bedenken. En als ik het wel zou bedenken, zou het zo’n nepslot van piepschuim worden met confettifonteinen, zogenaamde ijsdansers op rolschaatsen die halverwege door de bordkartonnen kroonluchters zouden worden getroffen en toneelknechten in de namaakpaarden.
    Mijn Schönbrunn zou niet de ideale droomwereld tonen die André Rieu ons voorspiegelt in A romantic Vienna night. Het zou A chaotic Vienna night zijn ...
...    André’s Schönbrunn is mooier dan het echte. Daar staat bijvoorbeeld maar zelden een orkest te spelen, je moet er oppassen voor zakkenrollers, het kan er hard regenen en het is één grote toeristenval.
    In de Utrechtse vinexwijk Leidsche Rijn staan de eerste huizen alweer te koop, omdat sommige bewoners zijn geschrokken van het feit dat er ook allochtonen in de wijk blijken te wonen.
    De bewoners waren nou juist uit de oude stad verhuisd om daar vanaf te wezen. Ze dachten dat ze maar naar de andere kant van het Amsterdam-Rijnkanaal hoefden te verkassen, om het paradijs dat ze meenden te hebben verloren terug te vinden.
    Ze dachten dat ze naar een eeuwigdurende voorstelling van André Rieu gingen, maar dat was niet zo.
    André! Een romantische Hollandse avond, met een ijsbaan en een koek- en-zopietent. Met Sinterklaas op het dak en muziek van Eddy Christiani – en alle allochtonen nog in Allochtonië. In duizend ton staal, met echte Hollandse molens en Piet Kraak weer op doel.  ...


Red.:   De klassieke combinatie: de pest aan orde en netheid, en de vlag uit voor allochtonen! Volkomen consistent, want wat is de snelste manier om de orde en netheid uit je wijk weg te krijgen? Nou, Bert geeft het antwoord zelf al, dus wij hoeven het risico niet meer te nemen dat we vervolgd worden wegens discriminatie en racisme door het Meldpunt Discriminatie Internet, dat iedereen die allochtonen in verband brengt met het verstoren van de wens naar netheid en orde, zoals ons aller Bert zojuist gedaan heeft, voor het gerecht wil slepen.

 

De Volkskrant, 15-06-2010, column van Bert Wagendorp

Moeilijke situatie

Tussentitel: Nog een verschil: in1935 waren de mijnen nog open

Volgens informateur Uri Rosenthal heeft de koningin hem gevraagd als eerste de mogelijkheid van een kabinet met VVD en PVV te onderzoeken, waarbij zij verwees naar de ‘moeilijke situatie waarin ons land verkeert’.
    Rosenthal zei dat het sinds 1935 niet meer was gebeurd dat de koningin er, voor de vorming van een nieuw kabinet, op had gewezen dat het land in ‘een moeilijke situatie’ verkeerde.
    Gelukkig is Uri van het Instituut voor Veiligheids- en Crisismanagement, dus hij weet beter dan wie ook dat er sprake is van een crisis. Ik vraag me zelfs af of, als er dan toch een VVD’er premier moet zijn, Rosenthal niet de leider is die we nodig hebben - het gevoel dat me vier jaar geleden ook al bekroop met zijn CDA-voorganger Herman Wijffels.
    Overigens waren er in 1935 geen Kamerverkiezingen; het tweede kabinet Colijn maakte in de zomer een doorstart naar Colijn III. Maar de werkloosheid bedroeg dat jaar dertig procent en in april waren er wel Statenverkiezingen geweest. Daarbij had de Nationaal-Socialistische Beweging (NSB) van Anton Mussert de grootste verkiezingszege uit haar bestaan geboekt: bijna acht procent van de stemmen.
    Ik weet niet of de toenmalige koningin Wilhelmina alleen de economische crisis en de werkloosheid in gedachten had, toen ze wees op de moeilijke situatie waarin het land verkeerde, of dat ze ook de recente politieke ontwikkelingen had meegenomen in haar sombere analyse.
    Overigens behaalde de NSB destijds in Limburg het hoogste percentage, twaalf procent.
    Je moet altijd erg oppassen met historische vergelijkingen. Voor je het weet ga je finaal de mist in en heb je de poppen aan het dansen.
    Zo was koningin Wilhelmina bijvoorbeeld een heel andere vrouw dan haar kleindochter. En wanneer we nu dertig procent werkloosheid zouden hebben, had Hare Majesteit de informateur vast en zeker in nog veel krachtiger bewoordingen op de moeilijke situatie gewezen. Nog een verschil: in Limburg waren destijds de mijnen nog open en de PVV haalde er 26,9 procent van de stemmen.
    Sorrysorrysorry, de PVV is geen NSB. De Rotterdamse emeritus-hoogleraar sociologie Anton Zijderveld waagde het vorig jaar een vergelijking te trekken tussen PVV en NSB, volgens hem beide ondemocratische en populistische partijen. Dat werd hem niet in dank afgenomen.
    De vergelijking zou nu natuurlijk helemáál schandalig zijn geweest, omdat Hero Brinkman inmiddels met zijn kruistocht voor een democratischer PVV is begonnen. Die heeft hij nu, ‘omdat het landsbelang voorgaat’ even op een laag pitje gezet. Maar als er straks een kabinet met de PVV is, met een meerderheid van één zetel, staat Hero een stuk sterker om democratie af te dwingen in de eenmanszaak van Wilders. Hero kennende zal hij die kans niet laten lopen.
    Afgelopen weekeinde stond er in Trouw een interview met Zijderveld, waarin het woord NSB gelukkig niet meer viel. De voormalige CDA’er noemde de PVV gewoon een partij van ‘in de kern onfrisse politiek’. Oké, dat kan ermee door.
    Hoe dan ook, zou de huidige koningin bij haar woorden over de moeilijke situatie alleen de economische problemen hebben bedoeld? Of toch ook de electorale schok? Ik wil niks suggereren, maar Wilders is geen vriend van het koningshuis en van de koningin hoor je wel eens fluisteren dat ze er ietwat linksige sympathieën op na houdt.
    En wat zou de eminente Uri Rosenthal eigenlijk hebben bedoeld, met zijn verwijzing naar 1935?

 

Giro 555
COLUMN, op 24 augustus '10, 00:00, bijgewerkt 24 augustus '10, 14:30

Bij RTL stoppen ze donderdag de gezamenlijke tv-actie voor Pakistan in het programma RTL Boulevard en bij SBS doen ze het in Hart van Nederland en Shownieuws. Bij de publieke omroep hadden ze even niks frivools voorhanden, daar is Netwerk aangewezen als inzamelingspost.

Het is niet eens zo’n rare gedachte, van RTL en SBS. De band tussen showbizz en liefdadigheid is een warme en inzamelingsacties moeten in dit land in de eerste plaats gezellig zijn. In de middeleeuwen van de televisiehistorie heeft Mies Bouwman met Open het Dorp de norm gesteld, en daar wijken we nu al bijna vijftig jaar niet meer van af.

Een ramp: hoogst ongelukkig en jammerlijk voor de getroffenen. Maar nu eerst een liedje van Trijntje Oosterhuis. We kunnen wel sikkeneurig gaan doen, maar daar wordt in Pakistan ook niemand beter van: welkom, Gerard Joling!

Er komt ook weer een belpanel van BN’ers. Als je het treft en je krijgt Geert Wilders aan de lijn, gooi je er toch graag vijftig euro bovenop voor de getroffen baarden in hun witte jurken.

De inzamelingsactie is een vorm van entertainment, alleen duurde het even voor we in de gaten hadden dat de ramp in Pakistan heel goed wat betrokken amusement kon gebruiken.

Wat je wilt is een ramp die staat als een huis. Dat je meteen weet: dit is geen ongelukje, dit is een ramp.

Snel oplopende dodentallen, een alarmerende opeenvolging van ellendig nieuws, als toneel bij voorkeur een toch al niet al te florissant deel van de wereld en vooral: beelden die je de koude rillingen bezorgen.

De aardbeving op Haïti was een ramp uit het boekje. Voltrok zich razendsnel, het aantal doden moest elk uur naar boven worden bijgesteld en hij leverde onmiddellijk schrijnende tv op. Bovendien waren er Nederlanders bij betrokken. Dat helpt altijd erg om het tot je te laten doordringen dat zich écht een ramp heeft voltrokken en dat je niet zit te kijken naar de laatste rampenfilm uit Hollywood.

De tsunami was ook een heldere ramp. Voltrok zich binnen een paar uur, het rampnieuws escaleerde, er waren schokkende beelden en huilende Nederlandse toeristen, er was vernietigde armoe en ze telden de doden per tienduizend.

Er hoefde in beide gevallen geen seconde te worden getwijfeld: grote televisiehulpactie en snel.

De ramp in Pakistan voltrok zich traag als het stromen van de Indus. Er was bij mij na een week of twee rampnieuws sprake van rampgewenning, zo geleidelijk ontvouwde de ramp zich. Een ramp met eindeloze vlakten van kalm kabbelend water, met koele helikopterbeelden en foto’s van mensen, in grote gelatenheid op hun knieën langs de oever.

Niet de immense dodentallen van tsunami of aardbeving.

Hoogleraar filantropie Theo Schuyt zei vorige week in Trouw dat vijftien jaar onderzoek naar de Nederlandse goedgeefsheid hem had geleerd dat één ding onontbeerlijk is voor een geslaagde hulpactie: een dood kind op tv. Ik heb tot dusver één dood Pakistaans kind zien langskomen en dat was kennelijk onvoldoende om het mededogen echt vlot te trekken.

Pakistan, land van Al Qaida, Taliban en een corrupt bestuur, mislukte staat met een atoombom. Rotland waar primitivo’s onschuldige jongens stenigen. Moet je zo’n land helpen?

De ramp heeft tot dusver zeventien miljoen mensen getroffen, van wie er zes miljoen dakloos zijn geraakt. Het is een ramp waaraan je nog iets kunt doen vóór de grote kindersterfte zich gaat voltrekken. Maar dan moet het wel snel.

Zing maar een gevoelig liedje, Gordon.
 

IRP: pro-immigrnaten -> pro-moslim (pakistan = moslims) -> pro-Pakistan

 


Tineke
COLUMN, Bert Wagendorp op 26 augustus '10, 00:00, bijgewerkt 26 augustus '10, 12:51

Volgens staatssecretaris Tineke Huizinga is ‘terugkomen altijd duur’ – met de nadruk op ‘altijd’. Ik vond het een intrigerende uitspraak. Wat wilde ze ermee zeggen? Bedoelde ze dat een comeback maken altijd duur is, en verwacht ze toch nog een kabinet met de CU? Was het een aanval op vliegmaatschappijen die kennelijk hogere tarieven rekenen voor terugkomers dan voor vertrekkers?

Ik heb het interview op de NOS-site een paar keer teruggekeken, maar het werd me niet duidelijk. De interviewster vroeg ook niet door, misschien was haar ervaring ook dat terugkomen altíjd duur is en vond ze het een open deur.

Tineke Huizinga had 11.800 euro betaald om terug te komen. Daar moet wel bij worden opgemerkt dat ze begin augustus eerst vanuit Florence van vakantie was teruggekomen in Den Haag en dat ze na een vergadering op het ministerie van VROM weer van haar werk was teruggekomen in Florence. Dubbel terugkomen dus, en dat tikt natuurlijk extra aan.

Maar niettemin, wat is er toch met us Tineke gebeurd, dat ze aanvankelijk niet in de gaten had dat die twaalfduizend euro op kosten van de belastingbetaler wel eens tot ophef zouden kunnen leiden? Is de promotie van staatssecretaris van V & W naar minister van VROM haar in de bol geslagen? Greep het slopende gedoe rond de OV-chipkaart haar zo aan, dat ze elk besef van tarieven in het openbaar vervoer is kwijtgeraakt?

Wilde ze, nu haar politieke carrière bijna voorbij is en voor ze straks weer dubbelgevouwen in een roestige prijsvechter zit, nog éénmaal de luxe en het genot van een privéjet proeven?

Tineke, weten we, is niet ongevoelig voor de verlokkingen van ongeremd materialisme en gooi het geld maar over de balk. Slechts haar christelijk geloof behoedde haar voor een bestaan vol glitter en glamour. ‘Kijk’, zei ze in 2007 in de Volkskrant, ‘toen ik zelf een jaar of 18, 19 was, heb ik weleens gedacht: als ik geen christen was, dan zou ik een ander mens zijn. Dan zou ik zeggen: jongens, ik heb het meest aan een hoop geld, ik ga een rijke ouwe kerel zoeken.’

Was Tineke in de vakantie zichzelf, temidden van de decadente roomse pracht en praal van Florence, heel even vergeten? Kreeg de andere mens in Tineke Huizinga één moment de overhand? Kon ze in een ogenblik van zwakte de verleiding niet weerstaan zich éénmaal courtisane te wanen?

Wát was er aan de hand, met Tineke Huizinga?

‘Macht corrumpeert, erotiseert, maakt ijdel. Bent u daar bang voor?’, vroeg Karolien Knols haar in 2007. ‘IJdelheid is een valkuil’, antwoordde Tineke Huizinga. ‘Maar of het mij verandert – ik denk het niet. Kijk, je komt in de politiek verhoudingsgewijs veel mensen tegen die () het leuk vinden om in avondkleding naar feestjes te gaan, vanwege de glamour, of het gevoel dat ze erbij horen. Ik heb dat niet.’

Maar toen was Tineke Huizinga nog geen staatssecretaris, laat staan minister. Toen stond haar man haar nog op te wachten op het perron van Heerenveen, bij terugkomst uit Den Haag. Op het perron! – niet in de achtertuin terwijl Tineke uit de regeringshelikopter stapte. Toen was terugkomen helemaal zo duur nog niet.

Tineke gaat de reiskosten terugbetalen. Laten we haar dit akkefietje niet al te euvel duiden. De vakantie is al duur genoeg geweest. Niets menselijks is ook een minister vreemd: de geest is wel gewillig, maar het vlees is zwak.

Straks komt ze terug in Heerenveen, met de trein, op een tweedeklas kaartje, voorgoed.

 

IRP:  Christen - zal hij nooit met moslim doen.
   Nog eentje


Worstelen
COLUMN, Bert Wagendorp op 21 augustus '10, 00:00, bijgewerkt 23 augustus 2010 15:41

Tussentitel: Intussen wurgt hij in gedachten de dissident

Dagblad Trouw opende gisteren de krant met de intrigerende kop ‘CDA-fractie telt een dissident’. Wat bleek: een Kamerlid dat nog even anoniem wil blijven, heeft een voorbehoud gemaakt tegen een door de PVV gedoogde coalitie van zijn partij en de VVD.

Ik vroeg me eerst nog af of het bericht wel waar zou zijn, maar toen ik even later Maxime Verhagen op de radio hoorde ontkennen dat er een dissident was, wist ik opeens zeker dat Trouw het bij het rechte eind had: er is een dissident, geen twijfel mogelijk.

Als Maxime iets ontkent geloof ik het, en als hij iets bevestigt geloof ik het niet, zo simpel is het. Als Verhagen had verklaard dat er inderdaad een dissident was, had ik de Trouw-primeur meteen afgedaan als een canard. Niet dat Maxime een ziekelijke leugenaar is, maar de waarheid is wel als was in zijn handen.

Hij kan een kwestie zo achteloos ontkennen of bagatelliseren (‘Ach, iedereen heeft een inhoudelijk voorbehoud, ik ook’) dat je onmiddellijk weet: stront aan de knikker, de verslaggever heeft beet, Maxime is in alle staten. Zo’n verrekte protestantse Prinzipiënreiter zit de boel te verzieken, Maxime wist het tot dusver uit de pers te houden, maar nu heeft die ellendeling gelekt naar Trouw. Net nu de onderhandelingen volgens de informateur zo lekker ‘op stoom liggen’.

‘Neuhh, er is geen dissident’, zegt Maxime met die formidabele onschuldige blik die je ook vaak ziet bij verkopers van tweedehands auto’s en balletjeballetjespelers.

Intussen wurgt hij in gedachten de dissident.

Is straks het regeerakkoord rond en het gedoogakkoord ook, moet Maxime met hangende pootjes naar Mark en Geert om te vertellen dat een dwarsligger in zijn fractie het niet met zijn geweten in overeenstemming kan brengen voortaan Wilders als politieke vriend te moeten zien.

En de dissident is mogelijk niet alleen, er worstelen volgens Trouw nog meer fractieleden met hun standpunt over de samenwerking met de PVV.

Een katholiek als Verhagen denkt bij worstelen aan de oude worsteltent op de kermis, die snapt niet wat er valt te worstelen met standpunten. Maxime is een pragmaticus en Realpolitiker, zijn standpunten voegen zich zonder geworstel naar de politieke werkelijkheid.

Principes komen later wel weer, als de macht is verdampt en Maxime ook een hoogbejaarde CDA-mastodont is geworden.

Maar in de protestantse afdeling van zijn partij staat worstelen voor heel iets anders. Elke protestantse worsteling refereert aan de Moeder aller Worstelingen, die van de aartsvader Jakob met God zelve, aan de rivier de Jabbok, voor Jakob het Beloofde Land binnentrok: ‘Doch Jakob bleef alleen over, en een man worstelde met hem, totdat de dageraad opging.’

De protestantse worsteling is een gevecht op leven en dood, met veel handenwringen en martelend gewetensonderzoek.

Daar staan ze, aan de Jabbok, de CDA-dissident en zijn mede-mannenbroeders; Maxime en een stel van zijn kornuiten zijn de rivier al overgestoken, naar het Beloofde Land van een lekker rechts kabinet. ‘Kom ook’, roept Maxime, ‘het is een land van melk en honing!’ Maar aan gene zijde wordt geworsteld.

Dus nu heb je de CDA-dissident & de worstelaars én de Hero Brinkman, die zijn gedoogsteun straks zal laten afhangen van de voortgang van de democratisering binnen de PVV.

En Mark Rutte intussen maar dromen van een stabiel kabinet Rutte I.

 


De Volkskrant, 19-08-2010, column door Bert Wagendorp

6 aug.2010


Moskee

Tussentitel: Verwijzingen naar nazi's en Hitler kennen ze al

De Republikeinse politicus Newt Gingrich vergeleek afgelopen weekend de moslims die een moskee willen bouwen op twee blokken afstand van Ground Zero in New York met nazi’s. ‘Nazi’s hebben niet het recht een gedenkteken naast het Holocaust Monument in Washington op te richten’, zei Gingrich, die in 2012 graag president van de VS wil worden.

Héél smerige tekst van Newt, vond zelfs de rabiaat-rechtse commentator en voormalige presidentskandidaat Buchanan.

Op 11 september, negen jaar na de terroristische aanslag op de Twin Towers, houdt onze Geert Wilders bij Ground Zero een toespraak tegen de bouw van de Cordobamoskee. Wilders is uitgenodigd door de organisatie Stop the Islamization of America van zijn goede vriendin Pamela Geller, een islamofobe hysterica zoals we die zelfs in Nederland niet hebben – en we mogen wat dat betreft toch bepaald niet klagen.

Begin deze maand kwam Geller in het nieuws met de opmerkelijke verklaring dat Hitler in zijn antisemitisme werd geïnspireerd door de islam. Volgens Geller is Geert voorts de enige man die Europa kan behoeden voor volledige islamisering. Op 11 september stelt zij haar blonde held voor aan de rest van de Amerikanen: Geert wordt dus geacht flink uit te pakken en niet te spreken met meel in de mond.

Hij kan roepen dat zijn PVV überhaupt tegen de bouw van nieuwe moskeeën is, maar met zulke slappe praatjes komt hij niet weg. Geller wil in ruil voor het vliegticket pittiger spul.

Een van de andere sprekers is Newt Gingrich. Geert zal zijn internationale faam als leidend islambasher moeten waarmaken, en niet tegenover zomaar een halfkrankzinnige haatzaaier, maar tegen Newt, die de angst voor de islam ziet als de sleutel naar het Witte Huis en die het volk daarom graag nog wat schrikbeelden wil voorspiegelen.

Het gaat hier allang niet meer over twee populisten, het wordt het Duel van de Ophitsers, de elfde, op de heilige grond van het brandende WTC. Martin Bosma, Geerts eigen souffleur en tekstschrijver, zal met iets heel goeds moeten komen. Hij moet over de verwijzingen naar nazi’s en Hitler heen, want die kennen ze dus al, in Amerika.

Ik ben kortom reuze benieuwd met welke soundbites en angstvisioenen Geert de brave Amerikanen naar adem zal doen happen. Eindelijk tellen we weer een beetje mee; sinds koningin Juliana in 1952 de Amerikanen de schrik op het lijf joeg met haar pacifistische speech tot het Congres, heeft geen Nederlander zo het oor van de Amerikanen gehad.

En intussen zijn ze in het CDA druk in de weer met manifesten voor (1.800 handtekeningen) en tegen (1.000 handtekeningen) de samenwerking met Wilders. Voorzitter Bleker nam ze gisteren blijmoedig in ontvangst. Volgens Bleker is het manifestenoorlogje een teken dat het geen slappe hap is, in zijn partij. Mij lijkt het meer bezigheidstherapie om de achterban rustig te houden; een middagje fijn fröbelen met een manifest is altijd gezellig en je spreekt nog eens iemand.

Voor- en tegenstanders moeten voorts de uitkomst van de onderhandelingen maar geduldig afwachten, zei minister Donner dinsdagavond bij Knevel & Van den Brink: dat is het mantra waarmee binnen het CDA oproer en scheiding der geesten wordt tegengegaan.

Ik zou zeggen: rek die onderhandelingen nog even en wacht de toespraak van Wilders bij Ground Zero af. Die gaat veel duidelijk maken over de overlevingskansen van een minderheidskabinet - en over de intenties van Geert.

(Bij Retorische trucs)
 

De Volkskrant, 02-10-2010, column door Bert Wagendorp

De foto

Tussentitel: Padvinder, Prins en pyromaan, broederlijk bijeen

Op de geweldige foto van Martijn Beekman die gisteren de voorpagina van de Volkskrant sierde, zien wij Maxime Verhagen en Mark Rutte aandachtig luisteren naar Geert Wilders. Vooral Mark Rutte kijkt naar de spreker als een gehoorzame padvinder naar zijn hopman.

Geert vertelde even wie de hulpsinterklazen van het kabinet Rutte zijn en wie zich de ware premier mag noemen.

Naarmate ik langer naar de foto keek, groeide het ongeloof.

Was het echt waar dat daar de leider van de grootste christelijke partij van Nederland én die van de grootste liberale partij (van links af) naar Wilders stonden te kijken, geobsedeerd, als twee chimpansees naar een python, vlak voor het wurgen?

Ja, het viel niet te ontkennen, het was zo.

Het leek een beetje op het gevoel tijdens het WK voetbal. Wekenlang spel van ellendig niveau dat tot niets kan leiden; de finale begint en verdomd, als dat de jongens van Oranje niet zijn – wat is er in godsnaam gebeurd?

Je maakt een formatieproces wekenlang intensief mee en je weet dat de theoretische mogelijkheid bestaat dat het zal uitmonden in een kabinet VVD-CDA met gedoogsteun van de PVV. Maar je boerenverstand zegt: bestaat niet, dit is nog altijd een beschaafd land.

En dan is het opeens toch zover, en ben je met stomheid geslagen.

Kijk ze daar staan, Mark en Maxime, in innige politieke vriendschap met een man met een missie: vijftien miljoen Nederlanders ophitsen tegen één miljoen andere Nederlanders. Een man die één van hen, Maxime Verhagen, nog niet zo heel lang geleden internationaal voor joker zette met een debiel haatfilmpje. Een man tegen wie Mark Rutte twee jaar geleden dit zei: ‘U bent een politieke pyromaan: u steekt steeds het vuur aan en daarna rent u weg.’

Een treffende typering, die nog steeds geldt.

En dan dit trio. De padvinder-premier, de Prins der Duisternis en de politieke pyromaan, gebroederlijk bijeen, de schouders beurs van de wederzijdse klopjes. Tróts, bijna euforisch. Had Rutte soms iets geslikt?

In acht weken ‘hard werken’ bakten ze een programma waarin je op elke pagina de uitruil van principes kunt herkennen, zodat het nu van alle principes is ontdaan en elke échte, grote visie ontbreekt.

‘Vrijheid en verantwoordelijkheid’ stinkt naar spruitjes. Kleingeestigheid en bekrompenheid gaan hand in hand, een platvloerse lokbrief is het, gericht tot het rancuneuze en verongelijkte deel der natie. Dat straks overigens het hardst zal worden gepakt, maar dat terzijde.

In NRC werd het gisteren door vier economen, onder wie de huiseconoom van het CDA, finaal aan stukken gescheurd als een ramp voor de economie, een aanval op de internationale reputatie van Nederland en een recept voor vier jaar stilstand.

Zulk prutswerk had toch ook wel in een namiddag kunnen worden afgerond? Waar hebben ze het al die tijd over gehad?

Oké, straks mogen we weer roken in het kleine café aan de haven en daarna met 130 naar huis om een insluiper een knal voor zijn kop te geven.

Over het gedoogakkoord hoeven we het helemaal niet te hebben: dat is de vertaling van angst en klein revanchisme en het zet ons te kijk als intolerante moerasbewoners.

Maar het ergste zijn natuurlijk die twee mannen, onze komende premier en vicepremier, de top van ons politieke establishment, onze leiders, in de ban van een oplichter.

 

De Volkskrant, 30-06-2011, column door Bert Wagendorp

Speech

Tussentitel: Leider zonder visie, clichéman zonder één origineel idee

Maxime Verhagen sprak dinsdagavond, op een CDA-symposium, over populisme. de Volkskrant drukte gisteren het grootste deel van de toespraak af. Terecht, want hij is tamelijk onthullend en opzienbarend.

Maxime, begon hij, komt bij de mensen vragen tegen als: 'Zit die buitenlandse ziekte nu ook in onze groente?' en 'Moeten we niet helemaal af van dat buitenlandse gedoe?'

'Terechte zorgen van mensen', vindt Verhagen, die er kennelijk ook wel iets van zijn eigen zorgen in herkent.

Het onbehagen dat uit de zorgen voortvloeit, speelt de populisten in de kaart. Die ontkennen namelijk de zorgen niet, maar benoemen ze. En ze boeken zo verkiezingszege op verkiezingszege. Vooral ten koste van het CDA, dat inmiddels in de polls is afgezakt naar dertien zetels.

De populisten zijn er met het onbehagen vandoor gegaan. Maxime deed gisteren een poging het terug te veroveren. 'Het onbehagen moet het onbehagen zijn van een volkspartij als het CDA.' Maar daar denkt Wilders heel anders over.

Verhagen had het dinsdag dertien keer over 'populisme', 'populistisch' of 'populisten'. In al die gevallen bedoelde hij de PVV en Wilders. 'Bepaalde leiders': Wilders. Iemand in Den Haag die zegt 'dat er een kloof bestaat tussen hen en de politiek': Wilders. Het leek alsof Maxime zich pas onlangs was gaan verdiepen in het PVV-gedachtengoed, en daarin tot zijn schrik nogal populistische trekjes aantrof. Zich het vuur uit de sloffen gelopen om een gedoogakkoord met Wilders in elkaar te sleutelen, blijkt het CDA zich te hebben uitgeleverd aan populisten die de partij leegvreten! Had die verrekte Ab Klink toch gelijk. Wat te doen?

Hier raakt Verhagen het spoor geheel bijster. Het tweede deel van zijn toespraak zal de annalen ingaan als een meesterwerk in het genre van de wanhopige zwabberspeech.

Populisten vinden volgens Maxime de overheid te groot, de belastingen te hoog, de 'massale immigratie' een probleem en 'de islam nogal onbeschaafd'. Verhagen: 'Met die standpunten kun je het oneens zijn, maar het is erg gemakzuchtig ze meteen als onredelijk te diskwalificeren.'

Je kunt ook meteen zeggen dat je er precies zo over denkt, maar Verhagen is nu eenmaal meer van de kronkelweg.

Verhagen over Wilders: 'Het populisme is een overreactie op de verheerlijking van het multiculturalisme: het nemen van westerse waarden van nu als superieur en afwijkingen daarvan als niet gewenst.' Hij gooit er vervolgens een zin tussendoor, over dat het CDA het einde van het multiculturalisme toejuicht (voorzitter Peetoom in de hoogste boom), en komt daarna met de CDA-oplossing: 'Poets het idee van Leitkultur weer op, benadruk dat het primaat ligt bij westerse waarden.'

Behalve dat Leitkultur en primaat te moeilijke woorden zijn voor de ware populist, zie ik niet meteen het verschil met de PVV-opvatting. Maar Maxime kennelijk wel.

Je voelt aan alles dat Maxime het liefst de ordinaire populist die in zijn borst schuilt de vrijheid zou geven om Wilders met zijn eigen middelen te verslaan. Dat hij de PVV het liefst zou dwingen met het CDA te fuseren - of andersom.

Maxime geeft Wilders' buitenlandbeleid nog een sneer - hoewel dat toch niets anders is dan een antwoord op de vraag of die buitenlandse ziekte ook in onze groenten zit.

Maar er is al geen redden meer aan: hier staat een zoeker zonder antwoorden, een leider zonder visie, een clichéman zonder één origineel idee. Maxime: 'Het op afstand houden van populisme doet politieke pijn. Dat besef ik terdege.'

Beschaafd applausje, opgetrokken wenkbrauwen.

 

De Volkskrant, 27-10-2011, column door Bert Wagendorp

Mauro

Tussentitel: Fritsma trok zich in paniek de laatste haren uit de kop

Een week of drie geleden verraste minister van Immigratie en Asiel Leers vriend en vijand met een interview in het blad Christen Democratische Verkenningen van het CDA. Daarin verklaarde hij dat migratie iets positiefs kon zijn.
    Het was lang geleden dat iemand in dit land zo'n stelling voor zijn rekening durfde te nemen, afgezien van mensenhandelaren en goedbetaalde werknemers in de asielindustrie.
    Maar dat uitgerekend de minister die bij voorkeur alle immigranten moet tegenhouden zo drastisch uit de hoek kwam, was schokkend. De overheersende mening in dit land is dat migratie iets positiefs kan zijn, maar dan toch vooral migratie die allochtonen doet terugkeren naar het land van herkomst.
    Maar dat bedoelde Gerd Leers niet, gezien de opmerking die alle grensbewakers helemaal rillingen van ontzetting bezorgde: 'We moeten weer de open samenleving maken, waarvan mensen het een voorrecht vinden om naartoe te komen.'
    Geert Wilders sloeg meteen schuimbekkend van woede aan het twitteren, PVV's immigratiespecialist Fritsma trok zich in paniek de laatste haren uit de kop en Maurice de Hond stelde vast dat Leers' uitlatingen het CDA weer een zetel hadden gekost en de PVV er een had opgeleverd.
    Tijdens het vragenuurtje van de Kamer, even later, haastte Leers zich te verklaren dat er misverstanden waren gerezen en verkeerde beelden waren ontstaan. Hij ging wel degelijk de immigratie te lijf. Bij diezelfde gelegendheid herinnerde Fritsma hem er nog even dreigend aan dat we 'kampten' met 'slechte terugkeercijfers'.
    Je weet natuurlijk nooit helemaal zeker of het een met het ander heeft te maken, maar feit is dat Gerd Leers gisteren de terugkeercijfers in positieve zin beïnvloedde met zijn besluit dat Mauro Manuel moet terugkeren naar Angola. Ingeburgerd of niet en met Limburgs accent en al.
    Mauro is 18 geworden, en dat hij beter niet kunnen doen. Hij was welkom als pleegkind, maar moet als meerderjarige moven. En nu is hij dus, na het meisje Sahar, het nieuwe symbool van de onmenselijke kanten van ons asielbeleid.
    'Ik begrijp ook wel dat het voor Mauro niet leuk is', zei Sietse Fritsma - alleen voor zo'n opmerking zou je de man al dwingen terug te keren naar de zoutmijnen van Noordwest-Friesland, zodat hij zelf ook een bijdrage kan leveren aan zijn godvergeten terugkeercijfers.
    Volgens Gerd Leers heeft hij geen Regel X Sub Y kunnen vinden op grond waarvan hij Mauro een verblijfsvergunning zou kunnen geven. Daarom moest hij wel besluiten tot uitzetting.
    Geen humaniteit, maar regels; Gerd Leers moet er soms zelf ook bijna van janken.
    Zijn partijgenoot en immigratiewoordvoerder Raymond Kops ondertekende afgelopen zomer nog een brief aan Leers waarin de minister werd opgeroepen in de kwestie-Mauro gebruik te maken van zijn discretionaire bevoegdheid. Inmiddels is Kops van mening veranderd en steunt hij de minister - flexibiliteit van geest en principes is voor CDA-politici een hoofdvoorwaarde. Zeker nu de peilingen zo slecht zijn en de PVV het CDA leeg eet. In plaats van andersom, zoals de geniale politieke strateeg Maxime Verhagen had bedacht.
    De CDA-Kamerleden Ferrier en Koppejan hebben in Mauro Manuel weer even aanleiding gezien de neus aan het venster te steken. Zij vinden dat hij in Nederland mag blijven. Dinsdag stemt de Kamer over een wet die Mauro, en 800 soortgelijke gevallen, recht op een verblijfsvergunning zou geven.
    Ik ben nu al benieuwd naar wat Wilders gaat twitteren als dat voorstel dankzij de twee CDA'ers een meerderheid haalt.




De Volkskrant, 10-07-2012, column door Bert Wagendorp

Louis

Tussentitel: Machteloze man in vak K, machteloze man in de dug-out

Op zaterdagmiddag 1 september 2001 verloor het Nederlands voetbalelftal op Landsdowne Road in Dublin met 1-0 van Ierland. Die nederlaag betekende dat Oranje zich niet plaatste voor het WK voetbal in Zuid-Korea en Japan en dus ook geen wereldkampioen werd, zoals bondscoach Louis van Gaal heilig van plan was.
    Louis is terug en hij wil in 2014 wereldkampioen worden.
    Volgens David Winner, de Engelse voetbalfilosoof die geruime tijd in Amsterdam woonde, begon met de nederlaag in Dublin alle ellende. Winner schreef in 2000 het boek Brilliant Orange, The Neurotic Genius of Dutch Football.
    Daarin linkt hij de staat van dit land aan de staat van ons voetbal. Decennialang was Nederland een slome uithoek in Europa waar werd gevoetbald op klompen. In de jaren zestig en zeventig veranderde dat land in een gidsland, politiek en op voetbalgebied. Dat had, beweert Winner, op de een of andere manier met elkaar te maken. Leuk land, leuk voetbal.
    De omslag kwam toen Jason McAteer in Dublin de fatale 1-0 maakte. Of het een vooraankondiging van andere tijden was of dat de gelukstreffer die andere tijden inleidde, we weten het niet. Maar zeker is dat het doelpunt niet zonder gevolgen bleef.
    In 1960 vond Edward Lorentz, wiskundige en metereoloog aan het Amerikaanse MIT, dat een minimale verandering van data in zijn wiskundige weermodellen tot immense verschillen in uitkomsten leidde. Daarop baseerde hij zijn chaostheorie, waarvan het beroemdste voorbeeld het 'Butterfly Effect' is: als in maart een vlinder in Peking even met zijn vleugels fladdert, kan dat invloed hebben op de bewegingen van orkanen boven de Atlantische Oceaan in augustus.
    Dus is er geen enkele reden om aan te nemen dat een domme gelukstreffer op een nazomerzaterdag géén invloed zou uitoefenen op wat er daarna allemaal voorviel in het door sportieve rampspoed getroffen land.
    Opeens ging er iets mis in wat volgens Winner het meest geslaagde sociaal-politieke experiment in de geschiedenis van de mensheid was - Nederland tot en met 31 augustus 2001. Een modelstaat die ook op het voetbalveld streefde naar de optimale mix van efficiency en esthetiek.
    Het was alsof McAteer ons wakker schoot uit onze gelukzaligheid en genoegzame tevredenheid. We keken plotseling met andere ogen naar onszelf en we zagen een land waarin van alles niet deugde. Even later kwam Fortuyn en weer wat later Wilders. Het rampzalige wisselbeleid van Louis van Gaal bleef kortom niet zonder gevolgen.
    De toestand van het land weerspiegelde zich in de jaren daarna in het voetbal van Oranje. In 2010 speelde Nederland op het WK een soort Jan Kees de Jagervoetbal: zuinig, lomp, hakken in het zand, bikkelhard, louter gericht op resultaat met schoonheid als sluitpost. Maar we haalden tenminste nog de finale, waardoor we onszelf konden wijsmaken dat het best aardig was gegaan.
    Tijdens het laatste EK bleek de onmiskenbare parallel tussen natie en voetbal het duidelijkst: chaos op het Binnenhof, pessimisme in het land, chaos op het veld. Machteloze man in vak K, machteloze man in de dug-out.
    Op 7 september spelen we voor de WK-kwalificatie tegen Turkije. Op 12 september kiezen we een nieuwe Tweede Kamer.
    Elf jaar later kan Louis van Gaal zijn fouten van 2001 goedmaken en na elf zure jaren zorgen voor een ommekeer, op het veld en dus ook in het land.
    Hup Louis!
 

De Volkskrant, 21-07-2012, column door Bert Wagendorp

Medaillespiegel

Tussentitel: Machteloze man in vak K, machteloze man in de dug-out

Het EK is bijna vergeten, de Tour morgen afgelopen. De Sportzomer wordt vervolgd met de Olympische Spelen. Tot dusver is het een miezerig Hollands Sportzomertje: veel regen en weinig reden tot vreugde.
    In 2000 waren wij, ook tot onze eigen verbazing, opeens een topsportland. Tijdens de Olympische Spelen van Sydney wonnen onze jongens en meisjes twaalf keer goud, negen keer zilver en vier keer brons. Op de medaillespiegel, de ranglijst van succesvolste landen, werden we zodoende achtste.
    Er zijn talloze manieren om je als land te meten met andere landen, maar de medaillespiegel van de Spelen is veruit de belangrijkste. Je kunt elk jaar vijf Nobelprijzen winnen, je kunt bovenaan staan als exporteur van komkommers, je inwoners kunnen tot de gelukkigste ter wereld worden uitgeroepen of gemiddeld 105 worden, je onderwijs kan top zijn: als je op de medaillespiegel niet meedoet, ben je geen land maar een vaag stuk grond op zekere breedtegraad, dat het verdient te worden verdeeld onder de heersers van de medaillespiegel.
    Dus toen we daarop in 2000 achtste werden, behoorde Nederland ineens tot de grote mogendheden. Dat de successen vooral waren te danken aan drie bovenmatig getalenteerde atleten (Leontien van Moorsel, Inge de Bruijn en Pieter van den Hoogenband) deed niet terzake. Falen doen we individueel, zegevieren collectief.
    De op Sydney volgende Zomerspelen lieten helaas een dalende tendens zien (25 medailles in Australië, 22 in Athene, 16 in Peking). Maar dat was te wijten aan botte pech. Komend weekend beginnen de Spelen van Londen en we gaan andermaal voor een plaats bij de beste tien van de medaillespiegel, de meest benijdenswaardige landen op aarde dus.
    Het is niet helemaal duidelijk waarom wij zo blij zijn wanneer er goud wordt gewonnen door een atleet met wie wij niet meer gemeen hebben dan het paspoort. Evenmin is de emotie verklaarbaar die ons bevangt wanneer aan vreemde kust het Wilhelmus klinkt en de driekleur wordt gehesen voor een landgenote die erin is geslaagd haar paard achterwaarts de horlepiep te laten dansen.
    Als je dan toch zonodig trots wilt zijn op je land, zijn er wel grotere prestaties denkbaar dan die uit de sport, zou je zeggen. Er lopen ook genoeg grotere helden rond dan topsporters, vaak akelig egocentrische types met oogkleppen.
    Maar topsport is erin geslaagd vaandeldrager van het nationale gevoel te worden en topsporters zijn uitgeroepen tot de fine fleur van de natie.
    IOC-voorzitter Rogge deed onlangs in het blad Sport & Strategie de suggestie om in de toekomst nationale vlaggen van de Spelen te weren. Dat was een opmerkelijke uitspraak: Rogge wil topsport en nationalisme ontkoppelen. Hij denkt dat topsport zonder het nationalistische sentiment kan en genoten kan worden als kunst: daar gaat het ook niet in de eerste plaats om de nationaliteit van de kunstenaar maar om de schoonheid van het kunstwerk.
    Het zou me veel waard zijn als we van het oranje gebral en het hysterische gedoe rond Nederlands succes of falen konden worden verlost. Maar ik vrees dat het alleen maar erger zal worden. Sport wordt het laatste bastion van nationale identiteit, de sporter de laatste soldaat van Oranje.
    Twee Groningse econometristen rekenden alvast uit wat Londen ons gaat opleveren: acht keer goud, acht keer zilver, zeven keer brons. Daarmee worden we het elfde sportland ter wereld. De topsporters weten wat hen te doen staan, voor koningin, vaderland en voor ons.


Naar PC club , Politiek lijst , Media lijst , Politiek & Media overzicht , of site home .