Sociologische begrippen: schuldtoekenning

De belangrijkste sociologische toepassing van het psychologie begrip schuldtoekenning is die in de belangrijkste sociologische strijd in de westerse samenleving: die tussen de krachten van beschaving en barbarij, oftewel de blanke residenten en gekleurde immigranten.

Rationaliteit versus sharia en winti.

Het is eigenlijk een voortzetting van de oude strijd tussen rationaliteit en christendom, maar dan met twee nog fanatiekere stammen.

Schuldtoekenning is één van de belangrijkste factoren in die strijd, want, geheel volgens de psychologische versie, zoeken de gekleurden de oorzaak van hun grote achterstanden, hun achterlijkheid, natuurlijk niet bij zichzelf.

En het enige alternatief is dat de oorzaak ligt bij de blanken.

De schuld ligt bij de blanken.

Van deze opvattingen gaven ze blijk sinds de allereerste exemplaren begonnen hun mond open te doen, zeg maar met de tweede generatie uitleg of detail . De eerste generatie vergeleek hun positie nog met die in het thuisland, de tweede generatie met die van de blanken.

Enzovoort.

Een automatisme.

De al gegeven verzameling ( uitleg of detail ) geeft daar uitgebreid bewijs van, maar hier is een veel later geval apart genomen, vanwege het illustratieve karakter ervan.

Het betreft namelijk een immigrant die van de allerhoogste graad van geïntegreerdheid getuigt, met regelmatige pleidooien richting overige allochtonen, voornamelijk moslims, om de westerse waarden over te nemen.

Het betreft Erdal Balci, schrijver, immigrant vanuit Koerdisch Turkije, lid van een zeer exclusieve groep waarvan deze redactie nu alleen Afshin Ellian kan bedenken van mensen die in het openbaar dit soort geluiden laten horen.

En hier schrijft hij over zijn lot als schrijver in Nederland - hij legt zelf de aanleiding uit (de Volkskrant, 08-02-2022, column door Erdal Balci):
  Het zijn niet de zeven vinkjes, het is de ziel van dit land

Joris Luyendijk heeft wel zeven vinkjes achter zijn naam (wit, man, hoogopgeleide ouders, enzovoort) en vertelde afgelopen zaterdag in deze krant dat mensen als hij hun grootste successen aan die vinkjes te danken hebben. Nu is Luyendijk niet de enige en draagt tegenwoordig zowat iedere 'vinkjesmens' diversiteit en rechtvaardigheid een warm hart toe. Dat lijkt allemaal nobel, maar als het er op aankomt wegen de belangen van de persoon zelf en die van zijn groep altijd zwaarder. ...
    Luyendijk vertelt in het interview dat hij in de loop der jaren de belangrijke banen en de grote opdrachten heeft gekregen ...

Even een onderbreking: Balci maakt hier een fout die alle deelnemers in de "ophef" rond dit boek van Luyendijk, gaande over "priviliges", vergeten te vermelden en natuurlijk vergeten te vermelden: het gaat over een heel specifiek soort banen en opdrachten.
    Het gaat over banen en opdrachten waarvoor voornamelijk tot uitsluitend één enkele vaardigheid telt: woordjes rijgen.
    Dat en (bijna) niets anders.
    De voorbeelden die Luijendijk geeft aangaande zichzelf komen allemaal uit de schrijverswereld. Literair en journalistiek.
    En daar mogen best wel ergens objectieve normen zijn, maar het is tot nu toe niemand gelukt die enigszins samenhangend op te schrijven.
    Uiteindelijk komt het overgrote deel der beoordeling neer op "smaak".
    En, weet "iedereen": smaken verschillen.
    "Beauty is in the eye of the beholder".
    Enzovoort.
    Dus het is uiterst makkelijk om het ene schrijfproduct te verkiezen boven het andere op ietwat minder dan de mogelijk objectieve kwaliteiten van het product, maar bijvoorbeeld op grond van de kleur van de das van de betrokkene.
    Of, om modern te blijven, de cupmaat ervan.
    Eigenlijk allemaal open deuren, als je het zo opschrijft.
    Reden ook natuurlijk dat niemand in deze discussie dit aspect noemt, want doe je het wel, dan valt onmiddellijk ook de bodem weg onder de eigen positie, want in de huidige maatschappij is er één alles overheersende norm voor het beoordelen van alles: politieke-correctheid.
    Sinds een aantal jaren versterkt door het wokisme .
    En een deel van het wokisme is dat een product prachtig is, als het uit allochtone handen komt.
    Het is Erdal Balci allemaal even ontgaan:
  ...    Nu is Luyendijk niet de enige en draagt tegenwoordig zowat iedere 'vinkjesmens' diversiteit en rechtvaardigheid een warm hart toe. Dat lijkt allemaal nobel, maar als het er op aankomt wegen de belangen van de persoon zelf en die van zijn groep altijd zwaarder. Ook al betekent dat frustratie, depressie en soms de dood voor talentvolle, autonome, kansarme migrantenkinderen.

Nu we het toch over deze fijngevoelige kwestie hebben, kan het geen kwaad om iemand ten tonele te voeren die kan worden gezien als een tegenhanger van de kansrijke Luyendijk.

Wat dacht u van een man met een migratieachtergrond, geboren in het oosten van Turkije, op latere leeftijd naar Nederland gekomen, met ouders die halve analfabeten zijn? Geen betere persoon dan ikzelf, omdat Luyendijk en ik al zo lang hetzelfde parcours belopen.

Luyendijk vertelt in het interview dat hij in de loop der jaren de belangrijke banen en de grote opdrachten heeft gekregen omdat mensen van zijn afkomst en culturele achtergrond hem telkens het voordeel van de twijfel gaven. Bij mij ging het iets anders. Een grote documentaireserie waarvoor ik werd benaderd ging elf jaar geleden naar iemand anders omdat volgens de producenten de omroepbaas de documentaire door een witte Nederlander wilde laten presenteren.

En wat betreft het andere vak waarin ik dezelfde passie deel met Luyendijk: in al die jaren dat ik nu boeken schrijf, hebben de boekenredacties van de grote kranten en tijdschriften in Nederland om precies te zijn nul woorden besteed aan recensie en bespreking van mijn werk.

Lang heb ik gezocht naar een verklaring voor deze 'boycot'. Een keer vroeg ik in alle verlegenheid het hoofd van de boekenredactie van de krant waarvoor ik tien jaar als correspondent werkte of ze mijn nieuwste roman niet liet recenseren. Het kille antwoord was dat er zoveel boeken uitkwamen en dat ze keuzes moest maken.

Die keuzes werden gemaakt. Altijd in het voordeel van Luyendijk en de anderen met de vinkjes. En in het voordeel van een paar allochtone schrijvers die met hun oriëntaalse wereldbeeld als een extra kruid waren op het anders te saaie dieet van het literaire establishment.

De gastarbeiderszoon daarentegen, vastberaden om een universele pen te ontwikkelen en daarmee het intellectuele veld uit te dagen, werd jaar in jaar uit genegeerd. Ieder boek dat ik schreef, belandde eerst op de tafels van de boekenredacties om daarna in een put van de algehele stilte te verdwijnen.

Na zoveel jaren van teleurstellingen doorstaan en toch doorgaan met schrijven kwam dan eindelijk het heuglijke nieuws van erkenning. Niet uit Nederland natuurlijk, maar uit België. Een paar weken geleden liet een vrouw in het prachtige Vlaams weten dat mijn roman De gevangenisjaren was genomineerd voor De Boon, een prestigieuze prijs voor het beste Nederlandstalige boek.

De vreugde duurde niet lang, want kort na dit telefoontje kreeg ik van een Nederlands familielid te horen dat ik de nominatie niet te danken had aan de inhoud, maar aan het feit dat ik allochtoon was. Met de woorden 'ze wilden zeker verbinden', spuugde ze recht in mijn gezicht.

Met een collega-schrijfster, die mij vorige week naar aanleiding van De Boon voor een Vlaamse krant kwam interviewen, hadden we het over dit soort zaken. Aan het einde van het gesprek zei ze in alle ernst: 'Ooit ben jij gevlucht uit Nederland. Anil Ramdas deed dat niet. Dat is misschien het grote verschil tussen jou en hem.'

Het is nu de zoveelste februari van mijn leven, ik drink koffie en fantaseer over de talloze recensies die over het nieuwe boek van Joris Luyendijk zullen verschijnen. Grote stapels van zijn boek, waarin hij het opneemt voor mensen als ik, straks in alle boekwinkels. En ik schrijf gewoon door. Nieuwe zinnen van de hand van iemand zonder vinkjes. De pen als het grootste symbool van de rebellie, dames en heren, omdat dit land niet in staat mag zijn om nog meer migrantenkinderen met een vrije geest dood te zwijgen. Schrijven; in de eenzaamheid van een plastic tasje dat in de sterke wind van dit land schreeuwt dat hij los wil komen van het prikkeldraad.

Zijn niet-gepubliceerd-worden is de schuld van de blanke Nederlanders.
    Hier staat een zeer grote hoeveelheid onbegrip (en meteen wat Balci aan extra inbrengt: taalgebruik dat herinnert aan de Sprookjes van 1001 Nacht)
    De hoeveelheid later beroemd geworden schrijvers die hetzelfde is overkomen is groot. Een redelijk spectaculair voorbeeld is dat van de mevrouw van de Harry Potter boeken: J.K. Rowling. Een dozijn uitgevers weigerden het manuscript van het eerste deel.
    En dit proces werd in de Volkskrant zelf wat verder toegelicht (de Volkskrant, 10-02-2022, door Stella Linn, docent letterkunde, Rijksuniversiteit Groningen):
  Waarom Akyol wel doorbrak, en Balci niet

Veel onderzoek bevestigt het gelijk van Erdal Balci, die zich beklaagt over de relatieve onzichtbaarheid van schrijvers met een migratieachtergrond (O&D, 8/2). Maar waarom zijn sommige van die auteurs, zoals Murat Isik en Özcan Akyol, toch doorgebroken en anderen niet?
    Over deze vraag gaat mijn artikel 'Een mix van vertrouwd en exotisch. Het wisselende succes van Turks-Nederlandse literatuur', verschenen in tijdschrift De Lage Landen. Uit mijn onderzoek komen verschillende literatuursociologische verklaringen naar voren. Wanneer een paar gezaghebbende recensenten zich lovend uitlaten over een roman (met een thematiek die veel lezers aanspreekt), kan er een vliegwieleffect ontstaan waardoor dit positieve effect telkens wordt versterkt.
    Dit was duidelijk het geval bij Wees onzichtbaar, dat de ene na de andere literaire prijs in de wacht sleepte. Bij het succes van Eus, het debuut van Özcan Akyol, speelde het mediagenieke optreden van de auteur een belangrijke rol. Zo wist Akyol al met zijn eerste tv-optreden bij DWDD ophef te veroorzaken en daarmee de aandacht van een breed publiek te trekken.
   Auteurs als Balci, die niet zo'n trigger voor succes weten te genereren, hebben domweg pech.

En daar kan deze redactie, meer iets van een literatuurháter, zo er een paar aan toevoegen: Kader Abdolah uitleg of detail , Albelkader Benali uitleg of detail , die jonge kerel uit Amsterdam-nieuwwest met nogal wat "ou"s in zijn naam, enzovoort.
    Allemaal ontvangen met vier of vijf sterren door het mediakartel.
    Voor werk op het niveau van twee tot drie.
    Het is Erdal Balci allemaal even ontgaan.
    Terwijl Erdal Balci één van de meest redelijke allochtone immigranten is.
    Voor de rest is het dus onmogelijk.
    Om het proces van de schuldafschuiving te ontlopen.

Meteen een tweede voorbeeld Een klassiek gevalletje (de Volkskrant, 16-02-2022, door Yasmina Aboutaleb):
Theater

Dilan Yurdakul schreef een monoloog over de moord op de 16-jarige Hümeyra in Rotterdam

Actrice en theatermaker Dilan Yurdakul (30) zag het op het late avondnieuws van 18 december 2018. Ze was net thuis van een voorstelling en had de tv aangezet. Een 16-jarig meisje, doodgeschoten door haar ex-vriend in het fietsenhok van haar school in Rotterdam-West. Hümeyra, heette ze.
    Hümeyra was, net als Yurdakul, een meisje met Turkse wortels. ...

Partij 1: allochtoon. Partij 2: allochtoon. Partij 3 (versie de Volkskrant, deel 1):
Eind 2018 werd het Turks-Nederlandse meisje vermoord door een stalker.

... haar ex-vriend haar stalkte, bedreigde en mishandelde.

Partij 3 (versie de Volkskrant, deel 2):
... In Niet gezien, niet gehoord denkt Hümeyra terug aan de eerste weken toen zij en Bekir E. elkaar ...
    ... Bekir E. bleef haar bellen ...

Partij 3 (versie de Volkskrant, deel 3):
Tussenstuk:
Bekir E.

Bekir E. werd in 2019 onderzocht door het Pieter Baan Centrum.

Partij 3 (versie via een nieuwsmedium) (GeenStijl.nl, 14-11-2019, uitleg of detail ):

Partij 3: een allochtoon.
    Goed, drie partijen, drie allochtonen. Dus wie heeft de schuld:
... Drie keer deed Hümeyra aangifte. ...
    Yurdakul denkt dat Hümeyra's Turks-Nederlandse afkomst de reden is dat de zaak werd onderschat. 'Was dit ook gebeurd als Hümeyra uit het Gooi kwam?', zegt Yurdakul, 'Ik denk het niet.' ...

Eindeloos is het aantal soortgelijke verhalen met alleen blanken als de partijen.
    De aanwezigheid van deze stam van totaal empathieloze, haatdragende en wraakgierige mensen uit het totaal empathieloze, haatdragende en wraakgierige Midden-Oosten is een dodelijke gevaar voor onze maatschappelijke rust.


Naar Sociologische krachten , of site home .

 11 feb.2022