. In principe is Friedman econoom, maar hij is gespecialiseerd in de economie van de financiële wereld. Op die financiële wereld heeft hij ook een versie van het liberalisme losgelaten, die in de literatuur beschreven wordt als monetarisme, maar door deze redactie is herbenoemd naar zijn ware rol tot neo-monetarisme - "monetarisme" kan in principe over alle ideeën over geld gaan - het zegt niets meer dat geld belangrijk is. Neo-monetarisme is de aanduiding alhier voor de ideologie die stelt dat het volledig vrijgeven van geld leidt tot de beste economie.

Dan is er in deze hiërarchie nog een vierde factor, en dat is de uitvoering. Wat betreft het neo-monetarisme was ook deze veelal van joodse oorsprong, met als erkend essentiële figuur de directeur van de Amerikaanse Federale Bank, Alan Greenspan, universeel genoemd wordt als aanjager van het proces van neo-monetarisme. Ook zijn opvolger, Ben Bernanke, heeft de hier relevante culturele achtergrond, en nog wat lager op deze hiërarchie is er ook sprake van een sterke joodse vertegenwoordiging - allemaal namen die bekend werden door de kredietcrisis van 2008, zie hier => .

Met de introductie van het neo-monetarisme is meteen een deel van de urgentie om aan deze analyse te beginnen verklaard. Want er wordt redelijk wijd verspreid erkend dat het neo-monetaristische beleid een cruciale bijdrage heeft geleverd aan de Amerikaanse kredietcrisis die begonnen is in 2008, en de Europese kredietcrisis van enkele jaren later.

In de Amerikaanse maatschappij was de kredietcrisis de oorzaak van een grote hoeveelheid maatschappelijke kaalslag. Maar aangezien Amerika in heel veel opzichten al een sociale woestenij was, viel het daar minder op. Europa en vooral het Noordwesten ervan is altijd veel socialer geweest, en daar dreigt nu dus iets dergelijk te gebeuren.

Ter bestrijding van de sociale kaalslag in Europa is het dus essentieel om niet alleen de verschijnselen van het neoliberalisme aan de oppervlakte te herkennen, maar vooral ook waar de wortels zitten. Zonder aanpak van de wortels, kan dit kwaad, zelfs als je het bestrijdt, op ieder moment hernieuwd en erger de kop opsteken.

Voor de bestrijding van het neoliberalisme is het dus noodzakelijk ook de wortels daarvan te zoeken. En dus terug naar de cultuur van de ontdekkers. Mensen als Alissa Zinovievna Rosenbaum, Leo Strauss, en Milton Friedman. En Alan Greenspan, Ben Bernanke en Lloyd Blankfein, de baas van zakenbank Goldman Sachs, de meest bekende uitvoerder van het neoliberalisme, waarvan de vertegenwoordigers nu aan de touwtjes trekken in de Europese Unie.

Bij het schrijven van het voorgaande en het zoeken naar een brug voor het volgende moest de redactie, net als eerder trouwens, sterk terugdenken aan een oud gezegde aangaande het oude religieuze denken: "Ieder voor zich, en God voor ons allen". Dat lijkt heel sterk op de rol die religie had en grotendeels nog heeft: het bindmiddel om een stel anderszins onwillige lotgenoten bij elkaar te houden. Of zoals een sciencefictionauteur het parafraserende:

‘Wat jij zo groots – met hoofdletters en trompetgeschal – ‘Wetten der Ethica’ noemt, zijn helemaal geen wetten, maar gewoon kleine hompjes stam-ethos, waarnemingen van een bende inheemse woestijnschaapherders om de orde in het huis – of de tent - te bewaren.

Oftewel: het dient ter compensatie van een overdadige hoeveelheid inidividualisme - "trotse prinsen van de woestijn".

Neem "sterk individualisme" als mogelijke achtergrond, en meer zaken vallen op hun plaats dan met welke andere factor dan ook: de psychotische manier waarop de orthodoxen aan hun regeltjes hangen, de gigantische tegenstellingen tussen arm en rijk, de onverschilligheid ten opzichte van leed van anderen, de voorkeur voor individualistische beroepen, en natuurlijk het voortdurende propageren van je eigen idee dat jij tot het uitverkoren volk behoort - je moet wel bijzonder gespeend zijn van het bewustzijn van een wijdere wereld en ideeën en belangen van anderen, om dat idee over zulk een lange tijd te kunnen behouden en koesteren. Want het kunnen blijven bestaan van zo'n idee kan alleen in intieme samenwerking tussen doorgave in de groep en eigenschappen van de individuen die die groep uitmaken. Als er genoeg individuen zijn die de waarde ervan in twijfel trekken, zal het idee na zulk een lange tijd, duizenden jaren, verdwijnen. Het idee zit in ieder geval mede in de individuen van de groep.

En zo is dat idee ook in Amerika beland. Alwaar het, door de selectie van type bewoner die heeft plaatsgevonden omdat het ook allemaal migranten waren, zeer vaste grond heeft gekregen. want wat is een typisch Amerikaanse opvatting als "Winner takes all" anders dan een voorzetting van het idee van het absolute recht van de sterkste. Het absolute recht van de sterkste dat bijna synonieme is aan het bestaan van een absolute sterkste die vereerd wordt al almachtig. Gelijkwaardigheid in de vorm van een gelijkspel: Amerikanen hebben er een hekel aan. Typische een semitisch van zowel joden als Arabieren idee: gelijkwaardige mensen bestaan niet: het is altijd baas en onderling. Egalitarisme is een vies woord in Amerika. Een opvatting die past als gegoten in het neoliberalisme. Het recht van de sterkste.

Dat deze eigenschappen in hoge mate hun oorsprong hebben in de joodse cultuur valt af te leiden uit een driepuntsvergelijking. Er zijn grote groepen joodse migranten vanuit Europa getrokken naar Amerika, voornamelijk voor de oorlog, en naar Israël, voornamelijk na de oorlog. In Amerika zaten al Europese migranten maar die zijn in de loop van de twintigste eeuw steeds "neoliberaler" geworden. In Palestina zaten simpeler levende Arabieren (Palestijnen) waardoor die omgeving "Europeser" lijkt geworden. Dit idee is sterk vertekend door de strijd rond de bezetting en oorlogen aldaar - in werkelijkheid is de Israëlische maatschappij minstens net zo erg een "recht van de sterkste"-maatschappij als Amerika dat is => . Dat "recht van de sterkste" is eerder joods dan Amerikaans. En de manier waarop het neoliberalisme zijn theoretische grondslag heeft gekregen is daarvan een teken. Het "seculiere" deel van de joodse cultuur heeft wel zijn idee van een enkele entiteit met absolute macht afgelegd, maar nog niet het idee van entiteiten met absolute macht op zich. En inderdaad, dat is deels contradictoir (van absolute macht kan er echt maar één zijn), maar die inherente contradictie verklaart veel van de ook wat ruimer toegegeven geestelijke instabiliteit van leden van de cultuur.

Zoals gezegd: neem dat idee van "het recht van de sterkste", van absolute macht, als centraal idee van de joodse cultuur, en heel veel krijgt een logische plaats. Ook de afkeer van groepen medemensen die buitengesloten zijn op grond van anderzinse genetische afkomst is dan uitstekend te verklaren. "Waarom hebben ze altijd toch zo'n hekel aan ons?". Nou, omdat je jezelf ziet als vertegenwoordiger van een almachtige, als uitverkoren, misschien....? Wie krijgt daar op den duur geen hekel aan?

En nu krijgt deze zaak in Europa met de dag een grotere urgentie. Want de Europese elite ziet dat in Amerika de elite veel rijker is dan hier, en wil dat ook. Nu is dat in de nationale staten moeilijk te realiseren, want daarin worden verkiezingen gehouden, en de meerderheid van de bevolking is tegen zulke grote inkomens- en machtsverschillen. Dat is namelijk de Europese cultuur en beschaving. De westerse cultuur. Dus als die burgers zich van deze keuze gewaar worden, stemmen ze er tegen.

De oplossing die de elite bedacht heeft, is de Europese Unie, nog om te vormen naar een Europese staat, een Verenigde Staten van Europa. De eerste stappen daarheen zijn aangepakt volgens het "kokende kikker"-principe: Gooi een kikker in  kokend water en hij springt eruit, maar laat het water langzaam opwarmen, en je kan de kikker veilig gaarstoven. Zo had je eerst de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, daarna de Europese Economische gemeenschap, en vervolgens de Europese Unie, en als voorlaatste stap: de invoering van de euro. En over geen van die stappen heeft de Europese burger iets te zeggen gehad. Geheel tegen het principe van de democratie, want ieder van die stappen ging gepaard met grote en kleinere opgave van soevereiniteit, en dat laatste moet in een democratische rechtstaat voorgelegd worden aan alle burgers. Zoals meerdere waarnemers hebben opgemerkt: de Europese eenwording is een elite-project. En dat is niet uit filantropie. Een "filantropische elite" is je reinste contradictie - in dit stadium van de ontwikkeling der mensheid. Dit is het puurste eigenbelang. Zucht naar materiële rijkdom en machtswellust. Hetgeen nog eens bevestigd werd door de gang van zaken rond de laatste stap: de Europese grondwet. Die werd in landen waar erover gestemd mocht worden weegestemd. En die grondwet is met slechts marginale wijzigingen onder een andere naam gewoon van kracht geworden.

De strijd rond de Europese eenwording is op het tijdstip van het schrijven van dit artikel op een nieuw hoogtepunt, vanwege de crisis rond de euro. De invoering daarvan betekende goedkopere kredieten voor de normaliter veel duurder af zijnde want economisch zwakkere zuidelijke landen. Daar hebben voor ter waarde van boven de duizend miljard gebruik van gemaakt. En nu er door de Amerikaanse financiële crisis tijdelijk geen economische groei is, valt de bodem onder die kredieten uit (dit soort krediet wordt geborgd door de economische groei die ervan verwacht wordt). En de vraag is wie er voor de kosten opdraait. De elite wil dat neerleggen bij de Europese burgers, door instellingen die de kredieten hebben verstrekt, banken en dergelijke, overheidgeld te geven ("overeind te houden" te houden is de gebruikelijke terminologie). Hetgeen dus staatssteun is, iets waar de Europese Unie mordicus tegen is als het belangen van gewone burgers betreft, maar dus wel mag als het over de rijken en hun banken en investeringsfondsen gaat.

Dit is de grote strijd die op dit moment voorligt, en waarin alle mogelijke middelen worden gebruikt om de plannen van de elite doorgang te doen vinden. Zoals, net als bij het referendum over de grondwet, een gezamenlijke campagne van politici, bestuurders, intellectuelen, en media. Met in die campagne middelen als verhulling ("Het gaat over  de Europese zaak"), het scheppen van verwarring ("Het is erg ingewikkeld"), dreigementen ("Verdwijnt de euro dan start de Derde Wereldoorlog") en dergelijke.

Het is in het kader van die strijd dat het van groot belang is om het te hebben over de joodse cultuur.

Want dat die joodse cultuur hierop invloed heeft, is buiten kijf. Het gaat bom het invoeren van het neoliberalisme, en dat is een joodse idee, uitgekweekt in Amerika, en vervolgens over de oceaan hierheen gekomen om onze Noordwest-Europese, Rijnlandse, beschaving te besmetten. En ook binnen Europa zelf heeft de joodse cultuur een belangrijke rol gespeeld in het pad naar de Europese Unie. In Nederland worden als prominente voortrekkers in het aanloop-traject met name Max Kohnstamm en Mom (Edmund) Wellenstein. Met in het huidige Nederlandse politieke krachtenveld mensen als Hirsch Ballin, Weisglas, en Rosenthal op rechts, en Cohen en Plasterk op links. De laatste heeft bijna persoonlijk gezorgd voor het ondertekenen van het Europese noodfonds en de ESM, waarbij zonder Nederlands veto voor tientallen miljarden aan extra kredietborg is gegeven aan Europa en indirect dus de zuidelijke landen. De totale borgstelling van Nederland richting Europese Unie bedraagt op dit moment circa 200 miljard. In geval van nood deels of geheel direct opvraagbaar. Plasterk is daar bijna persoonlijk verantwoordelijk voor, omdat de PvdA noodzakelijk was voor het aannemen van de overeenkomsten in de Tweede Kamer, en Plasterk de rest van de PvdA heeft overgehaald omdat dit noodzakelijk was om de euro en de Europese Unie te redden. En dat is weer noodzakelijk omdat :

De nog levendige herinnering aan de Tweede Wereldoorlog, waarvan een herhaling koste wat kost moest worden voorkomen, gold voor mensen als Kohnstamm als een essentiële drijfveer voor Europese samenwerking.

Of nog pregnanter gezegd (citerend):

“Of je bent voor Europa, of je bent voor een nieuwe Europese oorlog.”

En nationalisme is natuurlijk fout zoals iedereen weet - volgens Grunberg. Want nationalisme leidt tot de Tweede Wereldoorlog en Auschwitz, zoals iedereen weet. Dus Grunbergs rijtje impliciete gelijkstellingen zegt: sociale cohesie staat op dezelfde voet als nationalisme. Oftewel: sociale cohesie leidt tot Auschwitz. Of uit de mond van een andere vertegenwoordiger, cabaretier Micha Wertheim in Zomergasten, 29-07-2012, (fragment beginnende na 1h31:00 min.), enigszins parafraserend: "Als je een groep hebt, staat voor je het weet iedereen met zijn hand omhoog". Stel daar nu eens wat andere dingen tegenover: evenwicht tussen lichaam en geest, verzorging van de zwakken, veel en nauwe samenwerking, loon-naar-werken, arbeid boven financiën, en nog wat andere zaken die je kan samenvatten als redelijkheid of gezond verstand. Neem dit nu als uitgangspunt voor je oordeel over de joodse cultuur, en kijk eens naar de termen die de vertegenwoordigers van die joodse cultuur gebruiken met betrekking tot de onze: schamel, niet-bestaand, om-je-van-af-te-keren, om-van-weg-te-vluchten, bekrompen, hufterig, middelmatig, provinciaals, en dergelijke. Dan kan je gezien vanuit iemand die evenwicht tussen lichaam en geest, verzorging van de zwakken, veel en nauwe samenwerking, loon-naar-werken, en arbeid-boven-financiën aanhangt, het oordeel over de joodse cultuur in één enkele term samenvatten: dit is een abjecte cultuur.

Er is een heel merkwaardige bevestiging van deze visie. Een van de positieve eigenschappen normaliter geassocieerd met de joodse cultuur is hun gevoel voor humor - in de Amerikaanse entertainmentindustrie domineren ze en met name in deze tak. Nu is de nieuwste en plausibel lijkende theorie omtrent humor dat het de door de evolutie ontwikkelde beloning is voor de moeilijke maar essentiële taak om nare ervaringen te verwerken . En wat is naarder om in het leven voortdurend geconfronteerd te worden met de tegenstellingen tussen je levensovertuigingen en de werkelijkheid? Je denkt dat je het uitverkoren volk bent en dus superieur in alle opzichten, en in de praktijk blijk je dat met zeurende regelmaat niet te zijn. Dan moet je je goed oefenen in het krijgen van een soort compenserende beloning voor deze bijzonder onaangename ervaringen.

De essentiële conclusie omtrent de joodse cultuur is dus dat het qua mentaliteit een woestijn-cultuur is. Een nomaden cultuur. Een cultuur die nooit bij de Noordwest-Europese landbouw- en industrieculturen heeft gepast.

De urgentie om deze analyse nu op te schrijven, ligt in het proces van Europese eenwording, omdat dat proces vrijwel onontkoombaar leidt tot de verdere invoering van het neoliberalisme. De drie andere imperia, Amerika, Rusland en China hebben allemaal sterk neoliberale trekken in de zin van "het recht van de sterkste", of nog ergere kenmerken. All stappen in die richting, zo sterk gestimuleerd door de joodse vertegenwoordigers, zijn stappen tegen de richting van verdere beschaving.

Maar naast dit acute punt, zijn er, in ieder geval in Nederland ook meer lange termijn redenen om de joodse culturele kenmerken te signaleren en te bestrijden. Kenmerken waarvan een aantal, los van dit soort culturele overwegingen, al eerder beschreven zijn op deze website.

Die kenmerken zijn de sterk overdreven aandacht voor intellectuele vaardigheden ten opzichte van praktische, wat mede geleid heeft tot een sterke achteruitgang van het onderwijs, de sterke dominantie van alfa- en gamma wetenschappers, intellectuele en bestuurders, onder andere leidende tot een eindeloze stroom stompzinnige beleidsbesluiten.

Verder heb je nog de duidelijke invloed van de joodse cultuur in de dominantie van het woord boven de rede, en van vorm boven de inhoud, de overdaad aan misbruik van retorica, de hypes in de media waarin met sterk oververtegenwoordigd is, de sterk eenzijdige benadering van de oorlog in Palestina, en de onbeperkte oproep tot het oorlogvoeren tegen Iran. En voor een ruime meerderheid de steun aan de achterlijke strevingen van de moslims, aangaande zaken als rituele slacht en besnijdenis.

Die laatste alliantie laat nog eens duidelijk zien waar de wederzijds posities en belangen liggen. Het is de beschaving zoals ontstaan in Noordwest-Europa versus de achterlijkheid van het Midden-Oosten, van de woestijn. Van de gezetelden met landbouw en techniek, versus de nomaden en marskramers met mooie woorden en aangelengde drank.

Wantrouw dus de mensen die burgemeester zijn in Groningen en onze cultuur maar armzalig vinden, die het ene moment wethouder zijn in Amsterdam, en je het andere moment minachtend toespreken vanuit Hong Kong, die zeggen dat ze de boel bij elkaar willen houden door de islam een kontje te geven, die vinden dat het feit dat jij een groepje van te vertrouwen mensen hebt een bedreiging is voor hen. Wantrouw die mensen, als je ze ziet oreren op televisie, waar ze goed in zijn. Als je hun stukjes in krant leest, waar ze ook al goed in zijn.

Wantrouw hun bedoelingen. Voor je het weet zit met je hele hebben en houden in een dictatuur, geleid door oligarchen vanuit Dubai, het land van de sjeiks, en New York, de stad van Goldman Sachs.

 



Maar kennelijk had het joods-christelijke geloof iets dat aantrekkelijk was in de toenmalige ontwikkeling van de mensheid, want de Europeanen gingen er in grote getale voor, en wel dusdanig dat het christendom iets de buurt van tweeduizend jaar het continent gedomineerd heeft.  De vraag is dan waar die aantrekkelijkheid zit. Die is niet zo moeilijk te beantwoorden: het is aantrekkelijk te verbonden te weten en soms zelfs een deel te weten van iets of iemand die zo machtig is dat hij het hele heelal regeert. Een deel van zijn macht straalt op jou af. Het versterkt je gevoel van eigenwaarde. En dat versterkt tevens het gevoel iets te kunnen bereiken.

Aan de andere kant kan het besef van een bestaan van een almachtige je ook terneerslaan, en je de wil tot eigen activiteit ontnemen. Maar kennelijk heeft gedurende langere tijd het positieve gevoel zwaarder gewogen, denk aan met name de Middeleeuwen en de bouw van de grote Midden-Europese kathedralen.







Iets dat iedereen moet weten, in het diepst van zijn geest. Iets dat kennelijk ook de joden weten, in het diepst van hun geest. In 2012 werden in Nederland kort achter elkaar twee discussies gevoerd: over ritueel slachten en over besnijdenis. In beide gevallen werd door de aanhangers, zonder dat die term eerder gebruikt was door de critici want dat durft men niet, de terminologie gebruikt "We worden neergezet als barbaren". Een glashelder geval van "Wie de schoen past, trekt hem aan". Rituelen als rituele slacht en besnijdenis zijn rituelen uit tijden die wij als barbaars zien. Tijden waarin van dieven een hand werd afgehakt. Tijden waarin van vaders gevraagd werd hun zoons te offeren ter ere van de godheid. Barbaarse tijden.

Voor de rituelen uit die tijd is geen plaats meer in de moderne samenleving. Wat mensen privé doen staat daar weer deels los van, maar de hand slaan aan je kinderen is geen privé-zaak. En dit geldt dus, en een speciale groep van die rituelen tezamen nemend, ook de culturen en godsdiensten uit die tijd. De westerse cultuur moet heel weinig willen hebben de christelijke godsdienst en cultuur, en absoluut niets van de islamitische en joodse.



Daarvan zijn drie gevallen die in het huidige tijdsbestek en de nabije toekomst een essentiële sociologisch factor vormen. Als is het debat rond allochtone immigratie en multiculturalisme. Dit wordt voor een belangrijk deel aangevuurd door de ideologie van de vrije immigratie. En daarin spelen joden een hoofdrol, met regelmatige referentie aan de oorlog.



En het derde sociologische aspect is tevens het meest algemene: de strijd tussen het neoliberalisme en de sociale staat. Het neoliberalisme kent verschillend omschrijvingen, maar waar wij hier van uitgaan is dat het staat voor voornamelijk twee dingen: "Ieder voor zich"en "Het recht van de sterkste'.  Het "ieder voor zich" spreekt voor zichzelf - dat zit ook in het oude liberalisme, wat voor een groot deel een zich afzetten tegen de oude strakke sociale banden van voorla religie was. Neoliberalisme onderscheidt zich in dat het het oorspronkelijke liberale programma wil voortzetten in tijden die al veel liberaler zijn. "het recht van de sterkte" spreekt ook voor zichzelf", en in de praktijk zijn deze twee hetzelfde: waarom zou je je zo voor je rechten als individu inspannen, als je er als individu niet beter valt wilt worden ten koste van anderen. Wil je dat laatste niet, dan heeft het geen zin je zo in te spannen voor je rechten als individu. Dan ben je in feite voorstander van de sociale staat.

En ook in het "isme" van het neoliberalisme spelen vertegenwoordigers van de joodse cultuur een hoofdrol. Je moet dan niet meer in Europa zoeken, waar de meeste van de vorige "ismen' zijn ontstaan, maar in Amerika. Daar is het neoliberlaime ontstaan en viert het zijn grootste triomfen - zoals geïllustreerd in de typisch Amerikaanse houding "Winner takes all". Zo veer gaande dat in sportwedstrijden de Amerikanen geen gelijkspel accepteren.





Zo uitgeschreven in haar verschillende stappen blijkt al onmiddellijk dat de waarschijnlijkheid van het geheel niet groot is, omdat ieder van de tussenstappen noodzakelijk is en ze allemaal een zekere waarschijnlijk en een zekere onwaarschijnlijkheid hebben. Maar dat is niet de kern van de verdediging die hier wordt opgetrokken.

Die verdediging ligt anders. Die ligt in het hier al veelgenoemde absolutistische karakter van de monotheïstische godsdienst, die het sterkst is in de judaïsche versie, iets minder in de islam, en nog wat minder in het christendom. De min of meer algemeen filosofische stellingname hier is dat absolutisme, in zijn ernstigere vormen, een geestesziekte is, of gemakkelijk tot geestesziekte leidt. Zie het als een zwakte die de structuur van de hersenen, die het algemene patronen zoeken in de wisselvalligheden van de natuurlijke omgeving met zich meebrengt: als je het met mate doet is het goed, maar in de vorm als in de monotheïstische religies is het geestesziekte.

En een bijkomend probleem van gesteziekte als extremistische geesteshouding, met zijn bijbehorende afwijkende extremistisch gedrag, wekt van nature ook extremistische reacties in houding en gedrag op. Een stelling die in zijn algemeenheid en in bijna al zijn toepassing nauwelijks tot niet omstreden is. Zoals in "Wie voor het zwaard leeft, zal met het zwaard sterven'. een vorm van "de continuïteit der dingen" =>  .

Er is geen enkele reden om aan te nemen dat dit niet zou gelden voor het extremisme genaamd monotheïstische godsdienst. Kijk maar naar de talloze wrede oorlogen die onder die vlag zijn gevoerd. ook gepaard gaande met grote afslachtingen. waarvan er ook zijn waarvoor de term "holocaust" met gemak gebruikt zou zijn, als die term toen al bestaan had.

Het kan niet anders dan dat de holocaust van de Tweede Wereldoorlog mede in dat licht moet worden gezien. Er is een verschil met de voorgaande gevallen: het was allemaal wat georganiseerder. Maar dat is het gevolg van de algemene vooruitgang in de maatschappelijke organisatiegraad. Vroeger had je de smid, nu de fabriek. Vroeger had je gilden, nu de vakbeweging. Vroeger trokken ze van straat tot straat met bebloede zwaarden om man, vrouw en kind te vermoorden, nu gingen de slachtoffers per trein naar concentratiekampen. 







Al deze ismen hebben met elkaar gemeen de houding van de Israëlische rij-instructeur ten opzichte van de fietser - in algemenere termen: de sterkere ten opzichte van de zwakke: "Rot jij maar op, anders rij ik je voor de donder".
    "Rot jij maar op, jij wat minder begaafde loser - het feit dat ik begaafder bent, geeft mij het recht je tot op het bot uit te buiten", is de samenvatting van de ismen van Rand, Strauss en Friedman. Typisch Bijbelse ideeën. Oude testament. Typisch Joodse ideeën, dus. De ideeën die corresponderen met een wrakende godheid. Een godheid die aan een man vraagt zijn zoon te offeren. Een erfzonde waaraan zelfs Jezus niet genoeg heeft kunnen doen.
 

 

Dat discussiëren over de waarde van de komst van het christelijke geloof is hier elders al gedaan, een groot deel in termen van de waarde van religie in het algemeen, waar hier dan voornamelijk de ons bekende grote drie mee worden bedoeld: jodendom, christendom, en islam . Het resultaat van die analyse is dat deze godsdiensten leiden tot geestelijke verzwakking door het onderhouden van een absolutistische ideologie en dus uit hoofde van geestelijke gezondheid afgewezen moet worden.






Ten vierde zijn daar ook nog een aantal meer secundaire factoren. Volgend uit de absolutistische ideologie zijn daar een sterke hang naar theoretisme en wat wij hier het "zenuwziek intellectualisme" genoemd hebben . Verder, ook door de religie natuurlijk, een geneigdheid zich meer met vorm-zaken dan met aardse inhoudelijke zaken bezig te houden - in het schematische overzicht van alfa- en bèta-eigenschappen vindt je de opvallendere eigenschapen van de joodse cultuur in hoge mate aan de alfa-kant , waaronder op het sociologische vlak het aanhanger-zijn van migratiefundamentalisme en kosmopolitisme . De verbale talenten leiden bovendien in onze sterk op verbale vaardigheden gerichte maatschappij tot een sterke oververtegenwoordiging in media en politiek , en daarbij helpende de corresponderende macht van de alfa's te consolideren . Op  deze wevsiste wordt de overheersing van de alfa's als sterk nadelig gezien - een sterke rem op de matschappelijke ontwikkeling richting beschaving .







27-07-2012:  Bij herlezen biografie Ayn Rand (Wikipedia) (nav. schrijven artikel over Grunberg):  Natuurlijk moeten joden bij verlies van het religieuze superioriteitsgeloof wel vallen in het materiële superioriteitsgeloof: dat is de stapregel: slechts één aspect per overgang

Voor woordcapaciteiten als groep geldt hetzelfde als voor woordcapaciteiten per individu: informatieregels: hoe mooier ze lullen, hoe onbetrouwbaarder. Extreme voorbeeld: leugens rond Israel. (als Toelichting?)

Intellect te ver boven handwerk: zie wetenschap, historie, en: alfa-denken, anti-beta.

Links naar anglicisme, financiële wereld (deesl? al gedaan?)

Uit: De Volkskrant, 11-04-2008, door Carien Overdijk

Hoeveel ontworteling we aankunnen

Verstedelijking, het thema van deze Maand van de Filosofie, is ook het thema van Welkom in Megapolis, een bundel prikkelende essays van de filosoof Jan-Hendrik Bakker.

...   Niet minder kritisch beziet Bakker de rijke, centrum minnende kosmopolieten, wier levensstijl ‘een duurzame ontwikkeling van de persoonlijkheid ondergraaft’. Hun eclectische consumentisme in nóg lossere sociale verbanden past bij het neoliberale marktdenken, waarin flexibiliteit voorop staat.
    Bakker citeert zijn befaamde Duitse tijd- en vakgenoot Sloterdijk (‘kosmopolitisme is het provincialisme van de verwenden’)   ...

Naar Cultuur, gelijkheid , Sociologie lijst  , Sociologie overzicht  , of site home .