Bronnen bij Het alfa- en bèta-denken: leugens en aanverwante

Een van de grote onderscheiden in houding tussen alfa's en bèta's, met grote gevolgen voor meer praktische aspecten, zijn de veel grotere capaciteiten en neiging van de alfa tot liegen en allerlei andere vormen van maskerade van de werkelijkheid.

Met de term "maskerade" is daar al een bijna sluitend bewijs van gegeven, want alle vormen van acteren en aanverwante, "maskerade" dus, zijn vormen van verhullen of veranderen van de werkelijkheid, dus nauw verwant aan liegen. Het verschil met het echte liegen is dat bij liegen er de bedoeling insteekt om eigen voordeel en andermans nadeel te bereiken, en men bij liegen dus meestal ook pogingen doet om het verhullen. En omdat alfa's goed zijn in het verhullen, zijn ze meestal (of: dus) ook goed in het verhullen van het verhullen, dus het liegen.

Als psychologisch proces is liegen

is nauw verbonden met vele, en vermoedelijk de meeste, andere vormen van kwaad, onder andere door haar rol in denkprocessen in het algemeen

- liegen leidt tot schade aan de hersenwerking

. Een voorbeeld daarvan is de merkwaardige voorliefde van de alfa-geest voor slechtheid, zie hier

.

Liegen is verbonden met een groot aantal misstanden, en is dus elders op deze website al aan bod gekomen. Voor de hand liggend is het geval van het overgrote deel der politiek

, samengevat onder de definitie uit Termen

Politieke discussie: discussie met als doel uit te vinden wie het meest effectief liegt dat hij geen belang heeft bij het gesprokene.

Onder zijn een aantal wat meer uitgesproken gevallen verzameld, waarvan natuurlijk ook wat uit de politiek. Het eerste voorbeeld is een verhaal dat begint met een brief aan de Amsterdamse gemeenteraad geschreven door wethouder van cultuur Carolien Gehrels over een nieuwe vertraging bij de heropening van Stedelijk Museum, een affaire die al vele jaren speelt en dus gevoelig ligt - mede omdat het Rijksmuseum ook al grotendeels dicht is wegens herinrichting (wie voorbeelden uit de politiek en de journalistiek wel gelooft: er staat een volledig afdoend geval hier

) (de Volkskrant, 26-02-2010, van onze verslaggevers Rutger Pontzen en Jaap Stam):

‘Wethouder wist al jaar van uitstel Stedelijk’

Oud-lid raad van toezicht ergert zich aan gang van zaken.‘Het is tijd dat de waarheid wordt gezegd.’

... de opening van het Stedelijk Museum in Amsterdam .. Twee weken geleden maakte Gehrels bekend dat de opening opnieuw is uitgesteld.
In een brief aan de gemeenteraad noemt Gehrels de afstelling voor de ingewikkelde klimaatbeheersing als reden voor de vertraging. Schilderijen moeten in een constante temperatuur hangen van 21 graden, bij een luchtvochtigheid van 55 procent. 24 uur per etmaal, ongeacht het aantal bezoekers. ...

Hier wordt overduidelijk geïmpliceerd dat de nieuwe vertraging het gevolg was van tegenslag, en dientengevolge nieuw voor de wethouder. De werkelijkheid was anders:

Wethouder Carolien Gehrels van Cultuur (PvdA) wist al meer dan een jaar dat de opening van het Stedelijk Museum in Amsterdam op zijn vroegst in 2011 zou zijn. Dat zegt organisatieadviseur Hans Andersson vandaag in een interview met de Volkskrant. Andersson was tot eind vorig jaar lid van de raad van toezicht van het Stedelijk. Twee weken geleden maakte Gehrels bekend dat de opening opnieuw is uitgesteld. ...
Andersson heeft zich geweldig geërgerd aan die brief. ‘Het is een echt politieke brief, zo vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen. Alsof nu pas blijkt dat het inregelen van de klimaatbeheersing heel delicaat is en daarom veel tijd kost. Iedereen die kennis van zaken heeft, weet dat.’

Uit het bijbehorende interview met Andersson (de Volkskrant, 26-02-2010, van onze verslaggevers Rutger Pontzen en Jaap Stam):

‘Amsterdam kan het dus niet’

... Wethouder Carolien Gehrels (PvdA) van Cultuur heeft goed nieuws, die vrijdag 19 december 2008. Het moeilijkste deel van de verbouwing is achter de rug. De renovatie van het bestaande deel van het museum ligt zelfs voor op schema. De wethouder heeft ook minder goed nieuws: de heropening wordt opnieuw uitgesteld. Het Stedelijk had in december 2009 weer open moeten gaan, maar dat wordt maart 2010, misschien een maand later.
‘De architect, de bouwkundig adviseur en de ambtelijk projectleider wisten dat die datum niet kon worden gehaald’, zegt Hans Andersson, destijds lid van de Raad van Toezicht van het Stedelijk, en een van de genodigden in de kuil. ‘Maar die boodschap bracht de wethouder liever niet. Het feestje mocht niet worden verpest.’ Twee weken geleden – 14 maanden later – schreef Gehrels in een brief aan de gemeenteraad dat het 2011 wordt; een datum werd niet genoemd.

Wethouder Gehrels heeft dus, misschien niet expliciet maar wel impliciet, de werkelijkheid verhuld, zeg maar: gelogen, ten einde zich in te dekken in een gevoelige kwestie. En in dat liegen is ze ontmaskerd. Zo ver, zo goed. Waar het omgaat is haar reactie op die onthulling:

De wethouder deelt de frustratie van Andersson. ‘We willen allemaal dat het Stedelijk weer opengaat. Daar werken we dag en nacht aan. Ik heb echter een volstrekt andere lezing van de feiten.’

Het gaat hier om dat 'een volstrekt andere lezing van de feiten.' Dat is een van de standaardmanieren waarop de alfa-leugenaar zijn doelbewuste verhullen of verdraaien van de werkelijkheid voor zichzelf en voor anderen probeert te rechtvaardigen - of beter: te verzachten en goed te praten.
Het is ook een voorbeeld van het proces van escalatie van leugens: was de eerste nog een vorm van verzwijgen van bestaande kennis, de tweede is een regelrechte, glasharde, leugen.

Nog een politiek gevalletje (de Volkskrant, 01-09-2010, van verslaggever Noël van Bemmel):

Reëel beeld Uruzgan ontbrak

De militaire missie in Uruzgan werd gehinderd door een gebrek aan staatsmanschap. Als de Nederlandse regering vanaf 2006 een realistisch beeld had geschetst van het benodigde werk in Afghanistan, was de missie niet in een partijpolitiek steekspel geëindigd. Bovendien hadden militairen meteen de juiste hoeveelheid mensen en middelen kunnen meenemen.
Dat stelt historica Beatrice de Graaf van de Universiteit van Leiden. De onderzoekster van het Centre for Terrorism and Counterterrorism presenteerde dinsdag belangrijke lessen die volgens haar zijn geleerd in Uruzgan. Zij sprak op een internationaal congres voor militaire historici dat deze week wordt gehouden in Amsterdam.
De Graaf schreef een artikel over de geleerde lessen te velde en in Den Haag, in samenwerking met militairen. De Graaf: ‘We gaan vechten, vechten en vechten, en daarna is er gelegenheid voor stabilisatie en opbouw. Zoiets had de minister van Defensie meteen moeten zeggen.’ Door dit na te laten, stellen de auteurs, werd de politieke en publieke discussie in Nederland beperkt door een simplistische tegenstelling over vechten of opbouwen. Die had niets te maken met de praktijk. ...

Natuurlijk wist de politiek heel goed dat het voornamelijk een vechtmissie zou worden. Maar dat zou er politiek niet doorgekomen zijn, dus werd de keiharde leugen van de "opbouwmissie" verzonnen.

Van dit soort uitspraken zijn er talloze varianten. Onder een voorbeeld van het Volkskrant weblog, dat voornamelijk bevolkt door alfa-intellectuele kunstzinnig geneigden (Volkskrant weblog, 21-02-2010, door Ina Dijstelberge):

Ligt het nu aan mij of is de politie dit jaar wel erg schietgraag begonnen?

Tags: schietincidenten, politiegeweld, losse flodder

[Volgt een lijst met incidenten waarbij de politie heeft moeten schieten, red.]

Reacties:

Louk van der Sloot 21-02-2010 18:17
... Als je de moeite neemt om de 'literatuurlijst' door te nemen dan blijkt weer duidelijk haar ophitsend karakter. Bijvoorbeeld laatste 'krantenkop'. Zoek je het artikel op dan staat er als krantenkop: Politie schiet gewapende overvaller neer.
Of neem een andere krantekop: Politie schiet in Son en Breugel inbreker in de arm. In het artikel staat de volgende zin: En reed met hoge snelheid in op een politieagent. Hier is dus sprak van poging tot moord op een agent. En dus zelfbescherming.
Tenslotte het eerste schietincident. De politie weet dat de man eerst zijn huis in brand steekt, zich daarna op weg begeeft naar het werk van zijn vrouw en haar daar gelukkig niet aantreft. Dan gaat hij op weg naar de school van zijn kinderen, gewapend met een mes. Iedereen, behalve, Dijstelberge, weet dat er nu reden voor angst is. Hoevaak is het al niet voorgekomen de laatste tijd dat de man zijn vrouw en kinderen vermoord. En als hij dan gesommeerd wordt dat mes neer te leggen, dan dient hij dat maar te doen.

Ina Dijstelberge 21-02-2010 18:48
... @ Louk van Slooten : ... ik nergens spreek over terecht of onterecht gebruik van het dienstwapen. Ik uit alleen mijn zorgen over de toename.

In de kop: 'schietgraag'- in de tags: 'politiegeweld' en 'losse flodder'. En in antwoord op een reactie die de feiten weerlegt: 'Ik uit alleen mijn zorgen over de toename'
Een voor voor de alfa-houding kenmerkende vorm van leugenachtigheid.

Allemaal tezamen zijn dit soort uitspraken samen te vatten als:
"1 +1 = 2 is ook maar een mening". Wie hier om lacht, vergist zich ernstig. Ze is in discussies tussen de redactie en de alfa's op het Volkskrant weblog al een aanzienlijk aantal malen gevallen. En dat aantal zou in de tientallen procenten gaan lopen, als beide partijen genoeg hadden om de discussie vol te houden. Op het thuishonk van de redactie staat daarom de nevenstaande illustratie, een fictieve reclame voor bier. Waarin de (onbekende) ontwerper ervan ook nog een andere karakteristieke trek van de alfa's heeft getroffen (het kan nauwelijks toeval zijn): het sterk opgeblazen ego in de vorm van de term "Professor Ich". Want dat is ook noodzakelijk om je eigen mening boven de werkelijkheid te kunnen stellen.
Nog wat voorbeelden van deze houdingen hier

.

Het eerste voorbeeld van de Amsterdamse wethouder is er eentje uit de politiek. Nu kan je een hele webserver vullen met pagina's over leugens door politici. Ook is bekend, of dat zou het moeten zijn, dat de groep der politici voornamelijk uit alfa's en hun vriendjes de gamma's bestaat

. En normaliter mag het eigenlijk niet, maar hier is overduidelijk, en zonder nader bewijs, duidelijk sprake van een oorzakelijke relatie: politici zijn voornamelijk alfa's omdat voor de politiek, steeds meer een kwestie van een vertoning voor het grote publiek, het noodzakelijk is om goed te kunnen liegen - uit Termen

Discussie:
...
Politieke discussie: discussie met als doel uit te vinden wie het meest effectief liegt dat hij geen belang heeft bij het gesprokene.

Een analyse van hoe de grote politieke partijen dat doen, begint hier

.

Nog meer nieuw onderzoeksmateriaal komt van een aanverwant onderwerp: beloftes (KIJK, nr. 3-2010 (bron: New Scientist)

Brein voorspelt gebroken belofte

Als je een belofte doet die je later niet gaat nakomen, is dat te zien in de hersenen, zo heeft Thomas Baumgartner van de Zwitserse Universiteit van Zürich ontdekt. Bij het betreffende onderzoek moesten proefpersonen een spel spelen waarbij een investeerder geld kon inleggen bij een beheerder. Daarmee zou het geldbedrag vervijfvoudigen, maar er was wel een risico voor de investeerder: het was niet zeker dat de beheerder het gegroeide bedrag met hem zou delen. De beheerder van het geld kon wel een belofte doen aan de investeerder dat hij het geld zou delen, maar die hoefde hij niet na te komen.
Bijna alle beheerders deden de belofte om het geld te delen, maar die kwamen ze lang niet allemaal na. En dat konden de onderzoekers zien met behulp van fMRI-scans. Bij een belofte die niet werd nagekomen, was er namelijk een verhoogde hersenactiviteit te zien in bepaalde hersendelen (voor de kenners: de dorsolaterale prefrontale cortex, de cortex cingularis anterior en de amygdala).
Opmerkelijk is hierbij dat de verhoogde hersenactiviteit plaatsvond op het moment dat die belofte werd gedaan. Volgens Baumgartner is dat verrassend, want in principe heeft iemand die iets belooft dan nog niets fout gedaan. Sterker nog, op dat moment kan hij de belofte nog steeds nakomen. De hersenen weten dus blijkbaar van tevoren al of iemand later onbetrouwbaar zal blijken. ...

Een gebroken belofte kan ook gezien als een soort leugen. Wat dit resultaat dan laat zien is dat de leugenaar heel goed weet dat hij liegt. Ook iets dat tot de intuïtieve kennis behoort - het is één van die goed-en-fout zaken die op een heel basaal niveau in ieder mens zitten.
De drie genoemde hersenmodules als betrokken bij dit proces zijn de prefrontale cortex

waar de rationele beslissingen zetelen, de amygdala

(Wikipedia) waar een belangrijk van de emotionele beslissingen bepaald worden, en de anterieure cingulate cortex

, die de functie heeft van bemiddeling tussen onder andere deze twee modules en de signalering van onverwachte zaken tegenstellingen. Met deze functionaliteiten voor ogen is het nauwelijks verwonderlijk dat juist deze modules betrokken zijn bij gebroken beloftes en leugens: het ene deel doet het ene, het andere deel weet dat het iets anders is, en het derde deel constateert dat die twee niet overeenstemmen.

Natuurlijk heeft ook dit proces een glijdende schaal (de Volkskrant, 03-03-2010, door Jan Hunin

Iets te sterke verhalen van de Poolse grootmeester

Toen de Poolse journalist Artur Domoslawski voor zijn biografie van Ryszard Kapuscinski in Ethiopië aanbelandde, had hij een onthullend gesprek met een vroegere kennis van de beroemde schrijver/verslaggever. ‘Kapuscinski was een fascinerende man. Als hij in Addis was, kwam hij altijd bij ons langs’, vertelde een vrouw die Kapuscinski had leren kennen tijdens zijn onderzoek naar de val van Haile Selassie. Met zijn boek De Keizer zou hij later internationaal doorbreken. ‘Zo goed kende ik hem niet’, vervolgde de vrouw, ‘maar iedereen hield van hem. Maar, weet u, die ‘Keizer’ dat zijn fabeltjes uit duizend en één nacht.’ Vooral de passage waarin Kapuscinski het hondje van Haile Selassie liet plassen in de schoenen van de hoogwaardigheidsbekleders, vond de vrouw goed gevonden.
    Het is een van de vele passages uit Kapuscinski non-fiction, de laatste biografie van Kapuscinski, waaruit moet blijken dat de grootmeester van de reportage er niet voor terugschrok een loopje met de waarheid te nemen. Naar eigen zeggen was hij tijdens zijn omzwervingen in de Derde Wereld in de jaren zestig en zeventig getuige van 27 staatsgrepen en revoluties; in diezelfde periode zou hij liefst vier keer ter dood zijn veroordeeld. Maar na de publicatie van Kapuscinski non-fiction lijken die beweringen met een korreltje zout te moeten worden genomen.   ...
    De biografie van Domoslawsi, die bij de beroemde auteur kind aan huis was, zorgde voor fellere reacties. Kapuscinski’s weduwe probeerde tevergeefs de publicatie van het boek te beletten; een minister dreigde uit protest van uitgeverij te veranderen. Maar dat maakt de beschuldigingen aan het adres van auteur niet minder geloofwaardig.
    Met zijn gewoonte om de waarheid bij te kleuren, wist Kapuscinski zijn verhalen wel sterker te maken. Zo beschrijft hij hoe onder het bewind van de Oegandese dictator Idi Amin de vissen in het Victoriameer er opgezwollen bij zwommen. Ze zouden hun overgewicht te danken hebben aan de lichamen van de slachtoffers van de dictator. De waarheid was echter prozaïscher, bewijst Domoslawski. De nijlbaarzen die in de jaren vijftig door de Britten in het meer waren uitgezet, kampten met een gebrek aan natuurlijke vijanden.

Natuurlijk heeft de echte alfa geen enkel probleem met het schuiven aan deze grens (de Volkskrant, 05-03-2010, door Olaf Tempelman):

Reiziger zonder paspoort

De Poolse meesterreporter Ryszard Kapuscinski verzon dermate veel dat je zijn boeken nauwelijks als ware relazen kunt beschouwen, onthulde zijn biograaf Artur Domoslawski deze week. Beter kunnen we ze lezen als mooie verhandelingen over universeel menselijk gedrag. Maar werd Kapuscinski al niet lang zo gelezen?

...   Kapuscinski heet de grootmeester van de literaire reportage. Dat genre wordt geboekstaafd als ‘non-fictie’. In Kapuscinski non-fiction laat Domoslawski er geen twijfel over bestaan dat dit in het geval van zijn onderwerp onterecht is: wat ik u over Kapuscinski vertel is non-fictie, wat hij u vertelde was vaak fictie. ‘Hij experimenteerde met journalistiek. Hij besefte vaak niet dat hij de grens tussen journalistiek en literatuur overschreed.’
   Maar waar ligt die grens en hoe ziet die er uit? Welke douanier passeerde Kapuscinski zonder zijn journalistieke paspoort te tonen? De legendarische Schotse reporter Neal Ascherson, net als Kapuscinski geboren in 1932, was de eerste om het deze week voor de gevallen Pool op te nemen. In The Guardian stelde hij onomwonden dat de grens tussen journalistiek en literatuur niet bestaat. De literaire reportage is er om het diepere, tijdlozere, waarachtigere over te brengen. We moeten Kapuscinski absoluut geloven, maar niet elk detail letterlijk nemen. Bepaalde details en bepaalde beelden had hij nodig om bij bepaalde essenties uit te komen, om zomaar te stuiten op een onder de oppervlakte verscholen waarheid – en natuurlijk ook om een echt mooi verhaal te kunnen vertellen.
     In De Keizer praten oude hovelingen van Selassie in poëtische volzinnen. Ze bezitten een groot gevoel voor ironie. Ze zijn vertrouwd met de westerse filosofische traditie. Dat waren die Ethiopische mannen in werkelijkheid natuurlijk niet. Ascherson: ‘Maar wat het boek je geeft, is de meest ontroerende en onthullende beschrijving van een hof die ik ooit gelezen heb: volkomen overtuigend, zelfs als je als lezer niet zeker kunt zijn dat ze precies deze woorden gebruikten.’
    Kapuscinski bewoog zich voortdurend in een mistig niemandsland tussen journalistiek en literatuur. Voor de krant hield hij zich nauwgezet aan de feiten, stelt Ascherson. ‘Maar in zijn boeken stond hij zichzelf vrijheden toe om een waarheid nog waarachtiger te maken’ – en het verhaal beter.
    We lezen Kapuscinski om het wezenlijke dat hij vertelt, maar net zo goed om de wijze waarop hij dat verpakt. ...
     In de therapiegroep van het schrijvershiernamaals mag Kapuscinki zich ondertussen verheugen op gedistingeerd gezelschap. Ook Ernest Hemingway, Martha Gellhorn, Oriana Fallaci en andere journalistieke en literaire grootheden werden beticht van verzinsels. Alweer zeventig jaar geleden was het George Orwell die na de publicatie van Homage to Catalonia (Saluut aan Catalonië) te horen kreeg dat hij wel heel vrij was omgesprongen met zijn herinneringen aan de Spaanse Burgeroorlog. Hij zou geschreven hebben over plaatsen waar hij nooit geweest was, over dingen die daar nooit gebeurd waren. Wie weet. Maar dit is wel een boek over de Spaanse Burgeroorlog dat nog steeds gelezen wordt.

Die laatste alinea staat er als voorbeeld van het soort retorische trucs dat men gebruikt in dit soort goedpraterij: "Anderen hebben het ook gedaan", en "Het is populair".
Hoe diep dit proces gaat blijkt door het optreden ervan op een niveau warmen dit, objectief gezien, tot niet zou verwachten: de rechtspraak. Nu kan men nog iets voorstellen bij het liegen door mensen als advocaten (verdedigen misdadigers) en officieren van justitie (proberen misdadigers in de cel te krijgen). Maar toch kan je dit al zien als een aanzienlijk extremer voorbeeld van liegende politici. Voor de volledigheid: juristen vallen, ondanks het feit dat hun beroep is om de werkelijkheid vast te stellen, volledig binnen de groep van alfa's en gamma's, en qua mentaliteit meer alfa dan gamma.

Het volgende geval is in zijn maatschappelijke implicaties helemaal de haren te berge rijzend (de Volkskrant, 10-03-2010, van verslaggever Raoul du Pré):

Rechtbank wist wel van gevaar voor Zeeuws gezin

Rechters komen terug op eerdere verklaring | 'Belangen van verdachte wogen zwaarder'

De man die zaterdag in het Zeeuwse Zierikzee twee van zijn kinderen vermoordde, werd vorige maand door de rechtbank vrijgelaten terwijl bekend was dat hij zijn gezin iets wilde aandoen. De officier van justitie had hen daar nadrukkelijk op gewezen, maar de rechters lieten de belangen van de man zwaarder wegen dan die van zijn vrouw en kinderen.
    De Middelburgse rechtbank kwam dinsdagavond met die bekentenis naar buiten. Maandag nog verklaarde de rechtbank niet op de hoogte te zijn geweest van de dreiging van eerwraak die boven het gezin hing. Op 24 februari lieten de rechters de man vrij. Afgelopen zaterdag schoot hij zijn 9-jarige zoon en 19-jarige dochter dood in hun huis. ...
    In de zoektocht naar de vraag wie het drama had kunnen voorkomen wezen justitie en de rechtbank de afgelopen dagen naar elkaar. ...
    Politie, justitie en de vrouw waren ervan overtuigd dat hij daarna nog steeds levensgevaarlijk was. Justitie had ook aanwijzingen dat hij op zoek was naar een vuurwapen. Om hem van straat te halen viel justitie op 10 februari terug op een oude verdenking van misbruik van zijn dochter. De man werd inderdaad opgepakt, maar zijn voorlopige hechtenis werd twee weken later door de raadkamer van de rechtbank geschorst.
    De rechtbank erkent nu ten tijde van die beslissing wel degelijk op de hoogte te zijn geweest van de situatie.

Een complete team rechters erkent dus te hebben gelogen.

Een paar dagen later een vervolg op televisie, in het programma NOVA

. In de uitzending hoort men de president van het rechtbank in Middelburg ontkennen dat de rechters een psychiatrisch advies ter beschikking hadden - dat klopte, maar was toch een leugen (de Volkskrant, 11-03-2010):

Rechtbank frustreerde psychiatrisch onderzoek moordenaar Zierikzee

De man die zaterdag in Zierikzee twee van zijn kinderen vermoordde, kon niet gedwongen worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis omdat de rechtbank in Middelburg niet meewerkte aan een psychiatrisch onderzoek. Dat verklaarde burgemeester Rabelink van Zierikzee woensdagavond in antwoord op de verwijten uit de Tweede Kamer dat hij voor een gedwongen opname had moeten zorgen. Rabelink wijst erop dat opname pas mogelijk is als dat door een psychiater wordt geadviseerd.
In het geval van de man lag er geen psychiatrisch rapport. Een verzoek van justitie om dat te laten maken, werd afgewezen door de rechtbank. ...

En dat was recent (de Volkskrant, 11-03-2010, van verslaggevers Yvonne Doorduyn en Raoul du Pré):

Bedreigers eerder van straat gehaald

... In het geval van de man uit Zierikzee lag er geen psychiatrisch rapport. Een verzoek van de officier justitie om dat te laten maken was op 17 december afgewezen door de rechtbank in Middelburg. ...

Ook de president van de rechtbank is dus een leugenaar.

En dat heeft verder geen gevolgen, oftewel: liegen door rechters is niet opmerkelijk genoeg. Kijk maar naar het volgende geval, op nog iets hoger niveau (Volkskrant.nl, 21-08-2009, ANP):

Vicepresident rechtbank Den Haag vertrekt

Hans Westenberg, de vicepresident van de rechtbank in Den Haag, gaat op 1 oktober met vervroegd pensioen omdat zijn functioneren ter discussie zou kunnen worden gesteld.
    Aanleiding voor het vertrek van Westenberg is een uitspraak van het gerechtshof in Den Haag, dat bewezen acht dat de rechter telefonisch contact heeft gezocht met advocaten in de Chipshol-zaak, een zaak die hij onder zich had.
    Westenberg spande in 2004 een procedure aan tegen advocaat H.J. Smit, in verband met uitspraken over Westenberg tegen journalist Micha Kat. Het ging erom dat Westenberg in de Chipshol-zaak uitvoerig zou zijn gaan bellen met advocaten. De vicepresident eiste dat deze uitlatingen als onrechtmatig bestempeld werden en ook vorderde hij een schadevergoeding.
    De rechtbank in Rotterdam wees deze vordering op 23 januari 2008 toe, maar Smit ging in hoger beroep bij het hof in Den Haag. Op 23 juni deed het hof een tussenuitspraak, waarin het bewezen verklaart dat er twee telefoongesprekken hebben plaatsgevonden tussen Westenberg en een Chipshol-advocaat.
    Westenberg mocht nog tegenbewijs leveren, maar heeft de procedure inmiddels beëindigd zonder uitspraak, aldus de rechtbank.

De vicepresident van de Haagse rechtbank heeft zich dus op corrupte wijze gedragen aangaande de rechtsgang. Toen hij hiermee geconfronteerd werd, heeft hij systematisch gelogen over zijn betrokkenheid. En toen die leugens bewezen konden worden, werd daarmee meteen dus bewijs van zijn corruptie geleverd. Overigens: in de Chipsholzaak, die gaat over een pogingen van de luchthaven Schiphol om een private investeerder de voet dwars te zetten, en daarvoor ook het recht heeft geprobeerd te misbruiken dus inclusief omkoping en corruptie, is een enigszins bekende eerput voor justitie in het algemeen.
Als een rechter betrapt wordt op leugens en corruptie, zou je een oproer verwachten, in de eigen directe omgeving en de rechtspraak in het algemeen. Dit was de reactie in eigen kring:

Een woordvoerster van de rechtbank liet vrijdag weten dat Westenberg dit doet ‘in goed overleg en op verzoek van het bestuur van de rechtbank’. ... Het besluit van Westenberg te vertrekken is ‘in het belang van de rechtspraak’, aldus de rechtbank Den Haag. ‘Zowel het bestuur als Westenberg wenst iedere discussie over het rechterlijk functioneren van Westenberg te voorkomen.’

Allemaal pogingen om keiharde leugens en corruptie te verhullen. Dus evenzovele bijna net zo harde leugens en corruptie.
Dat is dus de reden dat de leugens van de Middelburgse rechtbank niet opvallen: de rechtspraak wordt bemand door alfa/gamma's. De rechtspraak wordt bemand door mensen voor wie het liegen niet opmerkelijk is.
En dat liegen wordt natuurlijk het snelst gedaan in die situaties waarin eigenbelangen (zeldzaam) en belangen van de eigen (sociologische) groep (frequent) een rol spelen. Voor meer voorbeelden van dit sociologische liegen door juristen in de context van het multiculturalisme, zie hier

en hier

.
Het multiculturalisme is de bron en katalysator van een onnoemelijk grote hoeveelheid leugens, zie het aantal verzamelingen dat begint hier

. Bij al deze verzamelingen zijn dusdanig veel mensen betrokken, dat het een onderbouwing vormt van de, ook intuïtief al duidelijke, bewering dat het overgrote deel van de intellectuele en bestuurlijke elite zich in deze context bezondigt aan leugens. En het is even duidelijk dat die intellectuele en bestuurlijke elite voor het over-, overgrote deel bestaat uit alfa's en gamma's

.

Voor een voorbeeld van de relatie die gamma's met liegen onderhouden - auteur en journalist Peter Giesen is van opleiding historicus (de Volkskrant, 08-02-2010, column door Peter Giesen):

Experts

Het was de week van de waarheid. Een Kamerlid wilde de rechter laten vaststellen of hij de waarheid over de islam sprak. Een koddige suggestie. Worden we straks ook wettelijk verplicht de waarheid te spreken? ...

Stel je voor dat je niet meer vrijuit zou kunnen liegen ... Waar moet je dan heen met je ideologie...?

Schrijvers over Rusland bijna per definitie verdacht, door de invloed van de Koude Oorlog. Dit is dan ook nauwelijks verwonderlijk (de Volkskrant, 19-07-2010, van de buitenlandredactie):

Britse historicus struikelt over ijdelheid

De beroemde Britse historicus Orlando Figes is het slachtoffer geworden van zijn ijdelheid. Figes, die faam verwierf met een aantal geschiedwerken over Rusland, moet smartegeld betalen aan een paar collega’s die hij anoniem had afgekraakt.
    Figes, auteur van bekroonde geschiedenisboeken als Natasja’s Dans en Fluisteraars – leven onder Stalin, moest eerder toegeven dat hij onder een pseudoniem zijn eigen werk had aangeprezen op de website van de internetboekhandel Amazon. Werken van sommige van zijn collega’s kraakte hij meedogenloos af.
    Een van zijn slachtoffers was de Ruslandkenner Rachel Polonsky, die onlangs Molotov’s Magic Lantern publiceerde. In de recensie werd het boek ‘pretentieus’ en ‘bijna niet te volgen’ genoemd. Volgens de anonieme recensent was het ‘onbegrijpelijk’ dat de uitgever het boek ooit had gepubliceerd.   ...
    Toen The Times Literary Supplement in een artikel suggereerde dat Figes wel eens achter de neprecensies zou kunnen zitten, reageerde de historicus als door een wesp gestoken. Hij eiste een rectificatie en dreigde met juridische stappen tegen collega’s die hem ervan betichtten de vernietigende recensies te hebben geschreven.
    Kort daarna nam Figes’ echtgenote, een advocate, alle schuld op zich. Zij zou de recensies geschreven hebben. Uiteindelijk moest de 50-jarige Figes echter erkennen dat de anonieme recensies van zijn hand waren.   ...

Wat de objectieve waarnemer alsnog enigszins verbaasd is de diepte van de leugens. De uitleg van Figes in het eindejaars-interview met hem (de Volkskrant, 23-12-2010, door Olaf Tempelman):

De mensen van 2010

'De angst is genetisch, die zit in het Russische dna'

Dit is het vierde deel van een serie. Vandaag: Orlando Figes, historicus Hij raakte in opspraak door de venijnige recensies over collega-auteurs die hij anoniem op internet plaatste. Had hij echt gedacht dat dit interview alleen over zijn nieuwe boek over de Krimoorlog zou gaan? '2010 was een slecht, heel slecht jaar.'

Tussentitels: 'Je wilt toch niet meteen kater met Hegel gaan worstelen?'
'De gevolgen van Stalins repressie duren nog steeds voort'

De spraakwaterval droogt van het ene op het andere moment op. Orlando Figes zakt achterover, kijkt naar de grond en daarna naar mij met een blik die lijkt te zeggen: 'Zoiets laags had ik van u niet verwacht.' ...
In zijn publieke verklaring voerde Figes aan dat hij zich tijdens het schrijven niet meer in de hand had gehad en dat zijn langdurige studie van de misdaden van Stalin zijn tol had geëist.

Goh (even uitgaande van de juistheid van Figes' bewering), wat we al zeiden: niemand die over Rusland, dus Stalin (want daar komt het vrijwel altijd op neer) is te vertrouwen.
Maar dit zou natuurlijk ook zomaar andersom kunnen zijn: het schrijven over Stalin, tezamen met de indoctrinatie door de Koude Oorlog, trekt leugenaars aan.
Kijk maar:

Later sprak hij over de vervreemding die academisch werk in isolement in de hand werkt, en over sporen uit zijn jeugd.
De Duits-Joodse familie van zijn moeder, schrijfster Eva Figes, ontvluchtte nazi-Duitsland in de jaren dertig.

Net als in Amerika, waar de ergste haviken uit de Koude Oorlog en de tijden erna afkomstig waren of afstammelingen zijn uit Oost-Europa. Types als Henry Kissinger, Zbigniew Brzezinski, Madeline Albright.en Paul Wolfowitz.
Maar het zou natuurlijk ook aan de opvoeding hevven kunnen liggen:

Zijn vader verliet het gezin toen hij klein was. Zijn moeder, in Engeland toen al een literaire beroemdheid, was er nooit. Figes en zijn oudere zus, schrijfster Kate Figes, werden opgevoed door au pairs.

Fijn voor iedereen die opgevoed is door au pairs. ...
Maar dit lijkt dan een veel betere verklaring: de mentaliteit van de ouders die ertoe heeft geleid dat ze in staat waren hun kinderen te laten opvoeden door au pairs, is voor een groot deel ook te vinden in hun kind. Welker mentaliteit van de ouders ook vast weer voor een flink deel in terug te vinden in hun ouders ... Enzovoort.
Hetgeen dan weer naadloos past bij de volgende passage:

Zeker is dat Figes een boeiendere auteur is. Aan zijn kristalheldere stijl, zijn vermogen te ontroeren en topzware materie levendig en begrijpelijk te verwoorden, kunnen zijn vijanden niet tippen. ...
'Schrijven gaat me gemakkelijk af', zegt Figes in het pluche van het Ambassade Hotel. 'Ik ben op 2 januari 2009 aan Crimea begonnen. Als ik geen kater had gehad, was ik op 1 januari gaan schrijven. Ik voltooide het op kerstavond 2009. Ik werk heel efficiënt. Aan Birkbeck geef ik college van zes tot negen 's avonds. Als ik mijn lessen heb voorbereid, kan ik de hele dag schrijven. En als ik begin, dan stop ik niet meer.'

Want in ieder geval voor literair schrijven geldt natuurlijk hetzelfde als voor acteren: het is een gecanoniseerde vorm van liegen.
Maar misschien is dit toch enigszins oneerlijk jegens Figes, omdat een groot aantal anderen uit dit vak doodgewoon (nog) niet betrapt is. want neem nu deze inhoudelijke uitspraak uit de tussentitel:

'De gevolgen van Stalins repressie duren nog steeds voort'

Een uitspraak die al talloze malen door zo'n beetje alle Ruslandkenners is gedaan, in de ene gedaante of de ander. Een uitspraak die sterk gelijkt op:

De gevolgen van tsaristische repressie duren nog steeds voort.

Waarbij je kan aantekenen dat de tsaristische repressie onvergelijkbaar veel langer heeft geduurd. Maar die uitspraak, veel waarder dus dan de eerste, zal je nu nooit lezen van Rusland-kenners als Orlando Figes. De aarts-leugenaars.

Een aardige (de Volkskrant, 28-03-2010, rubriek Stekel, door Sander van Walsum):

Stekel

De auteur van drie verzonnen interviews in de VPRO Gids wordt niet ontslagen. Een terechte beslissing van de hoofdredacteur. Want wie fictieve journalistiek rechtvaardigt met een lulverhaal over manipulatie, transformatie en vermenigvuldiging van de werkelijkheid verdient het om aan te blijven. Fictie en journalistiek hebben immers meer gemeen dan we prettig vinden.
... In elke journalist huist een romancier. Alleen voor de fijnproever is de werkelijkheid spannender dan de fictie. Maar van fijnproevers kan de schoorsteen niet roken.

En voor je informatie over de werkelijkheid moet je je op deze mensen vertrouwen ...

Na het liegen van rechters hoeft het liegen van officieren van justitie en politiechefs nauwelijks meer te verbazen (de Volkskrant, 30-07-2011, ingezonden brief van Jeroen Venneman, Oosterhesselen):

In jip-en-janneketaal heet dit liegen

Met verontwaardiging heb ik het interview met Jan Stikvoort, korpschef Politie Holland Midden (Ten eerste, 23 juli) gelezen. De grenzeloze arrogantie van deze man spreekt boekdelen, wanneer hij zegt dat het verhaal over het verdwenen pdf-je meer in jip-en-janneketaal uitgelegd had gemoeten. Ik vraag mij af wat hier uit te leggen of te versimpelen valt: op de persconferentie had hoofdofficier Kitty Nooy het over een wegens verouderde computerprogramma's niet meer te openen document, dat cruciale informatie bevatte inzake het toekennen van een wapenvergunning aan Tristan van der V. Vervolgens heeft Stikvoort het over een verdwenen pdf-bestand. Dat is toch echt iets anders. In jip-en-janneke-taal heet dit draaien dan wel liegen.
    Dan over het verdwenen bestand. Inderdaad, het is geen ICT-probleem, het is een doofpot-probleem. Even een korte uitleg speciaal in jip-en-janneketaal voor Stikvoort.
1. Een pdf-document is altijd een copie van een bron-document dat in Openoffice, Word of een ander pakket is gemaakt. Er is dus een origineel in Word van het pdf-document aanwezig op de pc waar het is gemaakt, samen met de pdf-versie.
2. Dan is er het e-mailpakket op de pc, daar is het document inclusief
bijlage ook nog opgeslagen in de map 'verzonden berichten'. Met andere woorden op de pc van de betrokken medewerker staat het document dus in tweevoud, of misschien zelfs drievoud.
3. Dan is er nog de email-server van de politie, hierop wordt emailverkeer ook opgeslagen.
4. En het bericht inclusief bijlage is natuurlijk ook door iemand of meerderen ontvangen. Ook op die pc (of pc's) is het bericht opgeslagen, in het e-mailprogramma en waarschijnlijk ook in een specifieke map. Het document dus minstens in viervoud, of meer, en op verschillende plaatsen opgeslagen.
    Dat het van de betrokken pc's is verdwenen, houdt geen stand; van de ICT-afdeling van de politie mag je verwachten dat er degelijke backups (reservecopieën in jip-en-janneke-taal, meneer Stikvoort) worden gemaakt, zowel van de pc's als van de servers. Dus is het een kwestie van de juiste tape uit de kluis halen en de backup terugzetten. Men heeft zelfs de keuze: of de backup van de pc's, of die van de server terughalen.
    De opdracht aan het NFI om de zaak nog eens te onderzoeken doet het geheel qua geloofwaardigheid ook geen goed: NFI heeft een reputatie op het gebied van dingen kwijtraken (o.a. fotorolletjes). Ik verwacht niet dat het NFI iets vindt. Als men echt transparantie nastreeft, laat men het onderzoek over aan een externe (burger-)partij. Meerdere deskundigen, waaronder gerenommeerde ICT-bedrijven (door Stikvoort minachtend dr. Clavannen genoemd) hebben hun diensten reeds belangeloos aangeboden.
    ... Nog een welgemeend advies aan mensen als Stikvoort en Nooy: kijk eens goed in de spiegel en stel de vraag: 'Ben ik eigenlijk nog wel integer?'

Meneer Stikvoort is waarschijnlijk een alfa, en mevrouw Nooij is dat zeker. Die kennen het woord integriteit niet. Althans niet in zijn oorspronkelijke betekenis, in dat je niet liegt in de uitoefening van je beroep.

Een illustratieve (de Volkskrant, 18-07-2012, ingezonden brief van Johan Berends, Rotterdam, voormalig Zakelijk Leider VPRO televisie):

'Zomergasten was idee van Krijn ter Braak'

De oorsprong van VPRO's Zomergasten was niet diep filosofisch, onbegrijpelijk kunstzinnig of buitengewoon intellectueel. Nee, de oorzaak was veel prozaïscher: poen!
In het inleidend commentaar in de jubileumuitzending van zondag 15 juli zei Roel van Broekhoven dat het programma was bedacht door 'een aantal programmamakers'. Mede-samensteller Harry Hosman wist wel beter, maar hield zijn mond. Krijn ter Braak, de enige bedenker van het legendarische programma, kwam niet aan het woord in de jubileumuitzending. Geschiedvervalsing is van alle tijden, dus hoogste tijd om even iets recht te zetten nu het nog kan. ...

Als je over zulk soort zaken liegt, hoe moet het dan met zaken die je na aan het hart liggen ... Oftewel: geloof niets van wat de VPRO brengt over politiek, en dergelijke, en bij zaken als kosmopolitisme en de multiculturele samenleving, neem dan zonder meer aan dat het gelogen is, en vul het tegenovergestelde in. Tenzij er tastbaar bewijs is van het tegendeel.

Deze verzameling is verwaarloosd. De eindeloze stroom van leugens die de alfa's afscheiden vereist eerst aandacht vanuit de inhoud waarover ze liegen. Maar de volgende twee, vallende op dezelfde dag, sprongen er een beetje uit. Ze behelzen ook twee categorieën van het liegen: de contradictie en de het negeren van tegenbewijs. Eerst dat laatste (de Volkskrant, 05-06-2015, column door Asha ten Broeke):

Literaire bloedarmoede

Tussentitel: Juist wat mannen zeggen, geldt als hoogstaand en doorwrocht

Raadt u het onderwerp al? Inderdaad: het "Manen domineren ten onrechte de vrouwen"-syndroom. Kijk maar:

Mannen zijn gewoon beter. Die dubieuze wijsheid deelden enkele tientallen mensen onlangs met me op Twitter. Ze waren in hun kuif gepikt, omdat ik me weer eens onledig had gehouden met het tellen van witte mannen; een slechte gewoonte van me.

Oftewel, drammertje Asha ten broek was naar de kraamafdeling gegaan, en daar veel te veel mannen geteld. Al die mannen die zo maar kinderen kregen terwijl vrouwen er op zijn minst evenveel zouden moeten krijgen als mannen.
Oh nee, het was wat anders:

Deze keer betrof het de winnaars van de journalistieke hoofdprijs De Tegel, in april uitgereikt aan maar liefst negen mannen. Alleen de publieksprijs ging naar een vrouw. Van etnische diversiteit was onder de gehuldigden überhaupt geen sprake.

Enzovoort, dram, dram, dram, dram ...

Een witgewassen parade van mannen die over mannen schrijven: zou dat ook in de wondere wereld der laaglandse literatuurprijzen de norm zijn? Ik besloot om, conform mijn slechte gewoonte, wat te gaan turven in de winnaars van de Libris en AKO Literatuurprijs, en de Gouden Boekenuil. Samen reikten deze 'grote drie' sinds 2000 wel 46 prijzen uit. Daarvan gingen er maar liefst 42 naar een man (40 van hen wit; net als de 4 winnende vrouwen). De jury's beloonden in deze periode in totaal 35 boeken over mannen, 4 boeken met hoofdpersonen van beide seksen, 1 boek over een land (Congo) en 1 over een planeet (de aarde). In de afgelopen vijftien jaar ging zo'n grote prijs slechts 5 keer naar een roman over een vrouw. Om nog even Griffith aan te halen: 'Vrouwen zijn niet interessant, zegt dit resultaat. Vrouwen tellen niet.'

Dram, dram, dram, dram ...
Wat hier zo vrolijk genoteerd wordt, in de gelukzalige wetenschap van deze reactie (GeenStijl.nl, 05-06-2015, door Johnny Quid):

Man debunkt @ashatenbroeke met één screenshot

Asha Tuinbroeke heeft weer piemels zitten turven. Literaire prijzen worden voornamelijk aan mannen uitgedeeld. Komt die huilcolumn! Maar wat journaliste Asha vergeten is, is turven door wie de literaire prijzen worden uitgedeeld. Dus doet @Weghs het onderzoeksgedeelte van haar journaluistiek. En wat blijkt? De juryleden zijn overwegend spleetpiemelig. Blijkt Don Quishasha toch weer literaire molens voor fallussymbolen aan te zien. ...

Voor een rationeel mens een reden voor een "excuus"-column, en voor een rationeel en integer mens voor het opgeven van de positie als columnist en in het geval van deze Asha ten Broek het onmiddellijk afstand doen van haar aanspreektitel van "wetenschapsjournalist". Overigens: "rationeel" en "integer" gaan meestal samen, daar waar irrationeel of alfa en niet-integer of denkmatig-corrupt ook meestal samen gaan. Hetgeen meteen bevestigd werd:

Oftewel: het proces van het kiezen van jury's mag dan wel volkome evenwichtig verlopen, dat zegt natuurlijk niets over het kiezen door die jury's - dat laatste gebeurt in een ander parallel universum ...

Het tweede voorbeeld is nog gestoorder (de Volkskrant, 05-06-2015, column door Arnon Grunberg

Soevereiniteit

... De weg naar behoud van de laatste resten soevereiniteit loopt juist via Brussel, lijkt me.

Dus het behoud van soevereiniteit loopt via het opgeven van soevereititeit.

De na Asha geformuleerde conclusie luidde "Alfa's zijn denkmatig volkomen geschift", maar werd weggehaald ten einde nog wat ruimte te maken voor Grunberg. Dat was geen rationele stap. Die Grunberg is een buiten alle rangordes gestoord persoon, die slechts in twee categorieën kan denken: "Joods, Jood, Joods, Jood" en "Holocaust" Tevens is hij met zijn positie van dagelijks columnist op de Volkskrant het hooggeëerde voorbeeld voor allen met een alfamatig denkapparaat.
Wat rationeler geformuleerd: alfa's hebben een diep minachting voor de werkelijkheid ("Asha"), en een onovertroffen voorliefde voor de contradictie ("Grunberg"). Hoofdcategorieën van het Grote Liegen.

Naar Alfa en bèta denken

, of site home

Bronnen bij Het alfa- en bèta-denken: leugens en aanverwante

28 feb.2010